Ian Buruma en The Banality of Evil

For the West, the demonization of Vladimir Putin is not a policy; it is an alibi for the absence of one.

— Henry Kissinger. The Washington Post. 5 maart 2014

Ontwikkel jezelf met NRC. Vanaf € 2,- per week word je abonnee en krijg je onbeperkt toegang tot betrouwbare journalistiek.

Het probleem met deze NRC-advertentie begint al met het begrip ‘betrouwbare,’ aangezien dit adjectief suggereert dat er een onomstotelijke en onvergankelijke waarheid bestaat, terwijl de postmoderne, op wetenschap gebaseerde, beschaving het bestaan van de absolute ‘waarheid’ al enkele eeuwen ontkent. Terecht stelt de Amerikaanse socioloog, professor Morris Berman, in zijn boek The Reenchantment of the World (1981) dat al sinds ‘de technologische literatuur van de zestiende eeuw’ de wetenschap er vanuit gaat dat ‘de waarheid’ relatief is. Berman:

Dan is er dus geen Waarheid, maar bestaat alleen jouw waarheid, mijn waarheid, of de waarheid van deze tijd of die plaats. Dit is een implicatie van de zogeheten kennissociologie. Het onderscheid tussen kennis en opinie, tussen wetenschap en ideologie valt weg en wat juist of waar is wordt alleen nog bepaald door de regels van de meerderheid en is daarmee een kwestie van de psychologie van een kliek of een groep. 

Alles wordt even waar door het ontbreken van een  overkoepelende waarheid, die door de overgrote meerderheid wordt erkend. Ondertussen wordt de mens de hele dag door geconfronteerd met vergankelijke en vaak misleidende ervaringen. De werkelijkheid die daarachter schuilgaat, kan hij niet zien. Hij blijft gevangen in een wereld vol subjectieve waarheden, of zoals Friedrich Nietzsche opmerkte: ‘Es gibt keine Tatsachen, nur Interpretationen.' Het gevaar van deze opvatting is dat wanneer alles slechts 'interpretatie' is, letterlijk alles dan ook is toegestaan. Nietzsche zelf besefte onmiddellijk na God als waarheid te hebben dood verklaard, dat daarmee de heersende  moraliteit voorgoed zou verdwijnen. Nog geen halve eeuw na te zijn gestorven, bewezen de Duitse- en Amerikaanse machthebbers wat het door Nietzsche voorspelde nihilisme in de praktijk betekende: de Duitsers in de vernietigingskampen en de Amerikanen in Hiroshima en Nagasaki. 

De slachtpartijen van de Tweede Wereldoorlog werden gevolgd door een Koude Oorlog en een permanente wapenwedloop met massavernietigingswapens, waardoor een auteur als Harry Mulisch niet anders kon dan te constateren dat de hedendaagse mens een nazi als Eichmann weinig kan verwijten, omdat wij met onze kernwapens ‘zelfs de ongeborenen bedreigen’ en ‘zoiets geen oorlog meer,’ kan worden genoemd. ‘Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen,’ hetgeen ‘een haat’ verraadt, ‘zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.’  

Onder de kop: ‘New Study on US-Russia nuclear war: 91.5 million casualties in first few hours’ maakte woensdag 18 september 2019 ICAN, de internationale coalitie voor de afschaffing van kernwapens die in 2017 de Nobelprijs voor de Vrede ontving, het volgende bekend:

34.1 million people could die, and another 57.4 million could be injured, within the first few hours of the start of a nuclear war between Russia and the United States triggered by one low-yield nuclear weapon, according to a new simulation by researcher’s at Princeton‘s Science and Global Security programme.

But that’s not all. The overall death toll would be even higher due to long-term consequences of a nuclear war, including radioactive fallout and global cooling of the Earth’s atmosphere, researchers add. Even a limited nuclear exchange between India and Pakistan could put one billion people at risk of starvation and another 1.3 billion at risk of severe food insecurity due to global cooling, according to a 2013 study by International Physicians for the Prevention of Nuclear War.

The Princeton simulation, ironically entitled ‘Plan A,’ comes as the United States works to develop brand new low-yield nuclear weapons… and demonstrates that even lower-yield nuclear weapons can have devastating consequences.

The researchers used independent assessments of current U.S. and Russian nuclear force postures, including the number of warheads deployed and their yields, war plans and targets to create the simulation.

Equally alarming as the casualty toll of this nuclear war simulation is the growing probability that it becomes a reality.

‘The risk of nuclear war has increased dramatically in the past two years as the United States and Russia have abandoned long-standing nuclear arms control treaties, started to develop new kinds of nuclear weapons and expanded the circumstances in which they might use nuclear weapons,’ wrote the Princeton researchers on the project website.

‘Plan A’ shows that there is no sane plan once a nuclear weapon is launched,’ said Alicia Sanders-Zakre, Policy and Research Coordinator at the International Campaign to Abolish Nuclear Weapons. ‘A better plan is to reject nightmare nuclear scenarios and support the Treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons.’

https://www.icanw.org/new_study_on_us_russia_nuclear_war 

De NAVO is dus bereid om, wanneer het moment is aangebroken, bijna 100 miljoen doden en gewonden op te offeren in een nucleaire oorlog. De NRC accepteert deze genocidale politiek omdat het als beginsel het Atlantisch bondgenootschap steunt. Elke eerste maandag van de maand horen wij de luchtalarm-sirenes loeien, maar, op een handjevol autoriteiten en politici na, weet nagenoeg niemand wat te doen wanneer die sirenes op een andere dag in werking treden. Desondanks blijft de macht oefenen om paraat te zijn in geval van een kernaanval, een lichtflits, drukgolf, radioactieve neerslag, en algehele verwoesting. De ongelukkigen die dit overleven, ontwaken in een hel en zullen smeken om  gedood te worden. De overgebleven mainstream-opiniemakers, die nu nog druk doende zijn de de geesten rijp te maken voor een confrontatie met Rusland en China, zullen zich te laat afvragen waarom ze zo misdadig zijn geweest. In zijn boek Selfie. How the West became self-obsessed (2018) wijst de vooraanstaande Britse auteur en journalist Will Storr op het volgende:

The disconcerting fact is that what we do in the world is, depending on which academic you believe, either largely or wholly controlled by our unconscious, ‘If you devote your time to thinking about what the brain, hormones, genes, evolution, childhood, foetal environment and so on have to do with behavior, as I do, writes the professor of biology, neuroscience and neurosurgery Robert Sapolsky, ‘it seems simply impossible to think there is free will.' Most of those who argue that we do have free will believe its power to be limited, marginal or conditional. The illusion that we have it in the way we think we do is perhaps the most important and most devious job of the self.   

Welnu, deze half bewuste, geëvolueerde aap die nu in staat is om met één druk op een knop het leven op aarde uit te roeien, wordt voornamelijk gedreven door geconditioneerde reflexen, en brengt met zijn onbeheerste agressie een Derde Wereldoorlog dichterbij. Opgejaagd door angst en minachting voor het leven vuurt hij zijn medemens aan Het Grote Kwaad in de wereld te vernietigen. De bestsellerauteur Geert Mak laat in zijn voorlopig laatste dikke pil Grote verwachtingen in Europa 1999-2019 weten dat hij bij het schrijven begeleid werd door de neoconservatieve propagandist ‘Hubert Smeets, op wiens inzichtelijke overzicht van de Poetin-jaren ik voortdurend teruggreep,’ zonder erbij te vermelden dat deze voormalige NRC-redacteur 294.000 euro van de Nederlandse staat kreeg toegezegd om een anti-Russische website Raam op Rusland te financieren. Dankzij Smeets duikt in Mak’s boek de naam van Mark Galeotti op als zogenaamde onafhankelijke bron, maar die in werkelijkheid een 'consultant' is 'to various government, commercial, and law-enforcement agencies,' en die tevens gelieerd is aan 'Raam op Rusland.' Mak citeert Galeotti als volgt over Poetin:  

Hij wil ons verdeeld zien, en zover gedemoraliseerd en afgeleid totdat we óf een deal met hem sluiten, óf, wat waarschijnlijker is, niet meer fit genoeg zijn om hem uit te dagen.

Wat meteen opvalt aan dit citaat is de mentaliteit die erachter schuilgaat. Wanneer Mak, in navolging van Galeotti en Smeets, het verwerpelijk vindt als het Westen ‘een deal’ met de Russische Federatie zal ‘sluiten,’ of erger nog, ‘niet meer fit genoeg’ is om Rusland ‘uit te dagen,’ dan is de voor de hand liggende vraag: wat is er tegen een vreedzame coëxistentie met deze, door het Westen, tot vijand gebombardeerde nucleaire grootmacht? Aangezien de NAVO jaarlijks ruim dertien keer meer spendeert aan het militair-industrieel complex dan de Russische Federatie, is het natuurlijk raadselachtig ervan uit te gaan dat ‘we’ niet ‘meer fit genoeg’ zullen zijn, om, nu komt het, Rusland ‘uit te dagen.’ Wat bedoelen Galeotti en Smeets, en in hun voetspoor, de broodschrijver Geert Mak met de opmerking dat ‘we’ het, qua oppervlakte, grootste land ter wereld moeten blijven uitdagen? Wie is daarbij ‘we’? Het Amerikaans militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower de Amerikanen waarschuwde? Of bedoelt het bellicose drietal opiniemakers met ‘we’ de westerse bevolking die in vraagstukken van oorlog en vrede nooit een doorslaggevende stem hebben gehad? Ik weet in elk geval één ding zeker, en dat is dat deze drie oude mannen niet de ‘we’ zijn die straks op een slagveld zullen sneuvelen. Daar zijn ze te oud, te laf en te doortrapt voor. Zelfs een gewone discussie met een onafhankelijke journalist als ik durven mijn bejaarde vriend Geert en mijn bijna bejaarde collega Hubert niet eens aan, laat staan dat ze een wapen zullen opnemen om hun oorlogszuchtige idealen kracht bij te zetten. Ook wat dat betreft had Nobelprijswinnaar Literatuur Elias Canetti gelijk. Tegen het einde van zijn baanbrekende studie Massa & Macht (1960) stelt hij:

Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in mildere vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.

Het zijn ook vaak oude, onvruchtbare, kinderloze mannen — zoals Mak en Smeets en Bas Heijne —  die jonge mensen willen laten sneuvelen voor idealen, die zijzelf zonder enige opoffering als vanzelfsprekend beschouwen. Het grote probleem is dat de door hen zo geprezen ‘democratie’ niet opgewassen is tegen hun doodsdrift. De mainstream-opiniemakers van mijn babyboom-generatie hebben niets geleerd van de vorige eeuw, de tot nu toe bloedigste tijdperk in de geschiedenis der mensheid. Niet voor niets waarschuwde de vorige jaar overleden Amerikaanse Rusland-geleerde Stephen F. Cohen al in februari 2014 voor ‘Distorting Russia,’ door te wijzen op het feit dat:

The degradation of mainstream American press coverage of Russia, a country still vital to US national security, has been under way for many years. If the recent tsunami of shamefully unprofessional and politically inflammatory articles in leading newspapers and magazines — most recently about the Sochi Olympics, Ukraine, and, as usual, Russian President Vladimir Putin — is an indication, this media malpractice is now pervasive and the new norm. 

De gerenommeerde Cohen, die als hoogleraar ondermeer aan de prestigieuze Princeton Universiteit doceerde, stelde dat de ‘corporate press’ maar al te vaak verzuimt:

to provide essential facts and context; make a clear distinction between reporting and analysis; require at least two different political or ‘expert’ views on major developments; or publish opposing opinions on their op-ed pages. As a result, American media on Russia are… more conformist, and scarcely less ideological than when they covered Soviet Russia during the preceding Cold War. 

The history of this degradation is also clear. It began in the early 1990s, following the end of the Soviet Union, when the US media adopted Washington’s narrative that almost everything President Boris Yeltsin did was a ‘transition from communism to democracy’ and thus in America’s best interests. This included Yeltsin’s economic ‘shock therapy’ and oligarchic looting of essential state assets, which destroyed tens of millions of Russian lives; armed destruction of a popularly elected Parliament and imposition of a ‘presidential’ Constitution, which dealt a crippling blow to democratization and now empowers Putin; brutal war in Chechnya, which gave rise to terrorists in Russia’s North Caucasus; rigging of his (Jeltsin’s. svh) own reelection in 1996; and leaving behind in 1999, his approval ratings in single digits, a disintegrating country laden with weapons of mass destruction. Indeed, most American journalists still give the impression that Yeltsin was an ideal Russian leader. 

Since the early 2000s, the media have followed a different leader-centric narrative, also consistent with US policy, that devalues multifaceted analysis for a relentless demonization of Putin, with little regard for facts. If Russia under Yeltsin was presented as having entirely legitimate politics and national interests, we are now made to believe that Putin’s Russia has none all, at home or abroad — even on its own borders, as in Ukraine.

Russia today has serious problems and many repugnant Kremlin policies. But anyone relying on mainstream American media will not find there any of their origins or influences in Yeltsin’s Russia or in provocative US policies since the 1990s — only in the ‘autocrat’ Putin who, however authoritarian in reality lacks such power. Nor is he credited with stabilizing a disintegrating nuclear-armed country, assisting US security pursuits from Afghanistan and Syria to Iran…

In een reactie op de geopolitieke expert Henry Kissinger, die had gewaarschuwd dat ‘Voor het Westen de demonisering van Wladimir Putin geen politiek is; maar een alibi voor het ontbreken ervan,’ schreef Stephen Cohen:

That's right, but it’s much worse than that, because it's also that the demonization of Putin is an obstacle to thinking rationally, having a rational discourse or debate about American national security. And it’s not just this catastrophe in Ukraine and the new Cold War; it's from there to Syria to Afghanistan, to the proliferation of nuclear weapons, to fighting global terrorism. The demonization of Putin excludes a partner in the Kremlin that the U.S. needs, no matter who sits there.

In zijn essaybundel War with Russia? From Putin & Ukraine to Trump & Russiagate (2019) zet professor Cohen uiteen dat:

Not surprisingly, in Januari (2014. svh) The Wall Street Journal featured the widely discredited former president of Georgia Mikheil Saakashvili, branding Putin’s government as one of ‘deceit, violence and cynicism,’ and the Kremlin as the ‘nerve center of the troubles that bedevil the West.’ But wanton Putin-bashing is also the dominant narrative in centrist, liberal, and progresssive media, from the Post, Times, and The New Republic to CNN, MSNBC, and HBO’s Real Time wirth Bill Maher, where Howard Dean (Democratisch Politicus. svh), not previously known for his Russia expertise, recently declared, to Maher’s and his  panel’s great approval, ‘Vladimir Putin is a thug.’

American media therefore eagerly await Putin’s downfall — due to his ‘failing economy’ (some of its indicators are better than VS ones), the valor of street protesters and other right-minded oppositionists (whose policies are rarely examined), the defection of his electorate (his approval ratings remain around 65 percent), or some welcomed ‘cataclysm.’ Evidently believing, as does the Times, for example, that democrats and a ‘much, better future’ will succeed Putin (not zealous ultra-nationalists growing in the streets and corridors of power), US commentators remain indifferent to what the hoped-for ‘destabilization of his regime’ might mean in the world’s largest nuclear country. 

Dat de ‘corporate media’ van grote broer ‘Amerika’ elk gevoel voor verhoudingen kwijt is geraakt, blijft geen reden voor polderpers om de anti-Rusland hetze ter discussie te stellen. Integendeel, het signaal uit de VS werd in Nederland onmiddellijk opgepikt. Politici en pers in de lage landen liepen in no-time met een verbijsterende kadaverdiscipline keurig in de pas, door volmondig het agressieve beleid van Washington en Wall Street te steunen. Om de rijkdom van de kleine westerse elite te bevorderen, benadrukte op zijn beurt mainstream-opiniemaker Ian Buruma dat ‘we cannot expect the Americans to be keen on our European civilizing mission,’ en dat ‘we too must do the dirty work, and take the risk of being held accountable.’ Mede vanwege deze kijk op de wereld kreeg mijn oude vriend in 2008 de Erasmusprijs dat destijds als thema had 'De Nieuwe Kosmopoliet.’ Inderdaad, het establishment vergeet maar al te graag dat het Westen ‘de wereld niet overwon door de superioriteit van zijn ideeën of waarden of religie, maar allereerst door zijn overmacht in het toepassen van georganiseerd geweld.’ Vandaar ook dat de VS jaarlijks ruim 50 procent van zijn federale budget -- dat het Congres kan toewijzen -- aan het militair-industrieel complex besteedt, en de ‘corporate press’ het agressief expansionisme bijna altijd steunt. De bereidheid van mijn mainstream-collega’s om deel te nemen aan het demoniseren van alle mogelijke vijanden, van Irak tot Rusland, van Iran tot China, is een uiterst gevaarlijk feit aangezien geen enkele oorlog tussen grootmachten zelfs maar de schijn van een oplossing kan bieden, maar wel vele honderden miljoenen burgerdoden kan veroorzaken. Ondanks alle reële bedreigingen van de mensheid blijven de commerciële media toch hun oorlogspropaganda verspreiden. Vrijdag 4 januari 2019 werd bekend dat ‘Reporter Quits NBC Citing Network’s Support For Endless War.’ Hij, William M. Arkin, kon niet meer tegen de alom heersende waanzin:

the immense resistance that ostensibly liberal mass media outlets have to antiwar narratives, skepticism of US military agendas, and any movement in the opposite direction of endless military expansionism.

‘January 4 is my last day at NBC News and I’d like to say goodbye to my friends, hopefully not for good,’ begins an email titled ‘My goodbye letter to NBC’ sent to various contacts by William M Arkin, an award-winning journalist who has been associated with the network for 30 years.

‘This isn’t the first time I’ve left NBC, but this time the parting is more bittersweet, the world and the state of journalism in tandem crisis,’ the email continues. ‘My expertise, though seeming to be all the more central to the challenges and dangers we face, also seems to be less valued at the moment. And I find myself completely out of synch with the network, being neither a day-to-day reporter nor interested in the Trump circus.’

The lengthy email covers details about Arkin’s relationship with NBC and its staff, his opinions about the mainstream media’s refusal to adequately scrutinize and criticize the US war machine’s spectacular failures in the Middle East, how he ‘argued endlessly with MSNBC about all things national security for years,’ the fact that his position as a civilian military analyst was unusual and ‘peculiar’ in a media environment where that role is normally dominated by ‘THE GENERALS and former government officials,’ and how he was ‘one of the few to report that there weren’t any WMD in Iraq’ and remembers ‘fondly presenting that conclusion to an incredulous NBC editorial board.’ […] 

Arkin makes clear that NBC is in no way the sole mass media offender in its refusal to question or criticize the normalization of endless warfare, but that he feels increasingly ‘out of sync’ and ‘out of step’ with the network’s unhesitating advancement of military interventionist narratives. He writes about how Robert Windrem, NBC News’ chief investigative producer, convinced him to join a new investigative unit in the early days of the 2016 presidential race. Arkin writes the following about his experience with the unit:

‘I thought that the mission was to break through the machine of perpetual war acceptance and conventional wisdom to challenge Hillary Clinton’s hawkishness. It was also an interesting moment at NBC because everyone was looking over their shoulder at Vice (mediakanaal. svh) and other upstarts creeping up on the mainstream. But then Trump got elected and Investigations got sucked into the tweeting vortex, increasingly lost in a directionless adrenaline rush, the national security and political version of leading the broadcast with every snow storm. And I would assert that in many ways NBC just began emulating the national security state itself  —  busy and profitable. No wars won but the ball is kept in play.

‘I’d argue that under Trump, the national security establishment not only hasn’t missed a beat but indeed has gained dangerous strength. Now it is ever more autonomous and practically impervious to criticism. I’d also argue, ever so gingerly, that NBC has become somewhat lost in its own verve, proxies of boring moderation and conventional wisdom, defender of the government against Trump, cheerleader for open and subtle threat mongering, in love with procedure and protocol over all else (including results). I accept that there’s a lot to report here, but I’m more worried about how much we are missing. Hence my desire to take a step back and think why so little changes with regard to America’s wars.’

Arkin is no fan of Trump, calling him ‘an ignorant and incompetent impostor,’ but describes his shock at NBC’s reflexive opposition to the president’s ‘bumbling intuitions’ to get along with Russia, to denuclearize North Korea, to get out of the Middle East, and his questioning of the US military’s involvement in Africa.

‘I’m alarmed at how quick NBC is to mechanically argue the contrary, to be in favor of policies that just spell more conflict and more war. Really? We shouldn’t get out Syria? We shouldn’t go for the bold move of denuclearizing the Korean peninsula? Even on Russia, though we should be concerned about the brittleness of our democracy that it is so vulnerable to manipulation, do we really yearn for the Cold War? And don’t even get me started with the FBI: What? We now lionize this historically destructive institution?’

‘There’s a saying about consultants, that organizations hire them to hear exactly what they want to hear,’ Arkin writes in the conclusion of his statement. ‘I’m proud to say that NBC didn’t do that when it came to me. Similarly I can say that I’m proud that I’m not guilty of giving my employers what they wanted. Still, the things this and most organizations fear most — variability, disturbance, difference — those things that are also the primary drivers of creativity — are not really the things that I see valued in the reporting ranks.’

That’s about as charitably as it could possibly be said by a skeptical tongue. Another way to say it would be that plutocrat-controlled and government-enmeshed media networks hire reporters to protect the warmongering oligarchic status quo upon which media-controlling plutocrats have built their respective kingdoms, and foster an environment which elevates those who promote establishment-friendly narratives while marginalizing and pressuring anyone who doesn’t. It’s absolutely bizarre that it should be unusual for there to be a civilian analyst of the US war machine’s behaviors in the mainstream media who is skeptical of its failed policies and nonstop bloodshed, and it’s a crime that such voices are barely holding on to the fringes of the media stage. Such analysts should be extremely normal and commonplace, not rare and made to feel as though they don’t belong.

https://www.zerohedge.com/news/2019-01-03/reporter-quits-nbc-citing-networks-support-endless-war 

Bekend is dat het Pentagon in zijn Nuclear Posture Review (NPR) van 2018:

calls for ‘low-yield’ nuclear weapons on submarine-launched ballistic missiles — weapons that could cause as much damage as the bombs the United States dropped on Hiroshima and Nagasaki,

aldus de Amerikaanse auteur Marjorie Cohen, emerita hoogleraar ‘at Thomas Jefferson School of Law, former president of the National Lawyers Guild, deputy secretary general of the International Association of Democratic Lawyers.’ Op de website Truthout van 6 februari 2018 schreef zij onder de kop ‘Pentagon to Allow Nuclear Responses to Non-Nuclear Attacks,’ het volgende:

For the first time, the new NPR states that the United States could use nuclear weapons in response to non-nuclear attacks, including cyberattacks, in ‘extreme circumstances to defend the vital interests of the United States, its allies and partners.’ This new strategy opens the door to first-use of nuclear weapons, which is prohibited under international law.

In its 1996 advisory opinion, the International Court of Justice (ICJ) concluded that while the use of nuclear weapons might be lawful when used in self-defense if the survival of the nation were at stake, a first-strike use would not be.

The ICJ held in its ‘Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons’ case that ‘the threat or use of nuclear weapons would generally be contrary to the rules of international law applicable in armed conflict, and in particular the principles and rules of humanitarian law.’ […]

Russia, China and North Korea are singled out as potential nuclear threats in the NPR. The document erroneously states that the United States needs new nuclear weapons because ‘China is expanding and modernizing its considerable nuclear forces’ and is pursuing ‘entirely new nuclear capabilities,’ 

zo waarschuwde op dinsdag 6 februari 2018 Marjorie Cohn, ‘professor emerita at Thomas Jefferson School of Law, former president of the National Lawyers Guild, deputy secretary general of the International Association of Democratic Lawyers and an advisory board member of Veterans for Peace.’

http://www.truth-out.org/news/item/43460-pentagon-to-allow-nuclear-responses-to-non-nuclear-attacks  

   

In zijn boek The Doomsday Machine. Confessions of a Nuclear War Planner (December 2017) waarschuwde Daniel Ellsberg voor een andere rampzalige ontwikkeling:

There is every likelihood that, for comparable reasons, similar secret delegation or Dead Hand systems or arrangements exist in every other nuclear weapons state — China, Britain, France, Israel, India, Pakistan, and North Korea — meaning that a Hiroshima-size explosion on any one of their capitals and/or central military headquarters is likely to lead to full-scale launching of their ready forces. The only difference is that none of these states could, at present, cause a full-scale nuclear winter, though an exchange between any two of them (except North Korea) could trigger enough global reduction in sunlight and loss of harvests for a decade to cause nuclear famine and the starvation of one to two billion people or more. 

The Strangelove paradox afflicts not only the United States and Russia. Every new state that acquires nuclear weapons and comes face-to-face with the vulnerability both of the weapons systems and of the command and control apparatus confronts the same incentives, the same pressures from its military to delegate and sub-delegate authority to use them, and the same motives to keep that delegation secret from the est of the world. 

Deployment of nuclear weapons by a new state doesn't add just one new finger to a trigger on nuclear war. The world worries about the finger of an irresponsible or reckless third world leader, when the finger can just as easily be that of one of many functionaries working in a far-flung outpost for one of these leaders, new or old. 

The bottom line, once again: This is not a species to be trusted with nuclear weapons. Above all, not to be trusted with a full or partial Doomsday Machine. And that doesn't just apply to ‘crazy’ third world leaders. 

Elsberg is niet de eerste de beste, maar een voormalige defensieanalist die in dienst van de denktank RAND Corporation voor het Amerikaanse leger werkte. ‘Begin jaren 70 ontdekte hij dat de Amerikaanse bevolking was voorgelogen over de Vietnamoorlog en speelde geheime documenten door naar The New York Times, de zogenaamde Pentagon Papers.’ 

In de Amerikaanse Western 'Hostiles' uit 2017 merkt iemand op: ‘You know I have killed everything that has walked or crawled. If you do it enough, you get used to it,’ en juist deze mentaliteit was ook al in 1961 herkenbaar toen de Amerikaanse militaire en politieke leiders akkoord gingen met de nucleaire ‘extermination of over half a billion people,’ zo ontdekte Daniel Ellsberg destijds als ‘nuclear war planner.’ De beleidsbepalers van de technologische beschaving zijn sinds begin jaren zestig zelfs bereid de hele mensheid uit te roeien zodra zij een oorlog tussen kernmachten dreigen te verliezen. Die waanzin noemden zij ‘MAD,’ een acroniem van ‘Mutual Assured Destruction’ een ‘doctrine of military strategy and national security policy in which a full-scale use of nuclear weapons by two or more opposing sides would cause the complete annihilation of both the attacker and the defender.’ Veelbetekenend is dat de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara, de eerste was die de MAD-doctrine openbaar maakte, dezelfde man dus die in de bekroonde documentaire The Fog of War: Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara (2003) naar aanleiding van de Cuba Crisis over een nucleair armageddon opmerkte:

I want to say, and this is very important: at the end we lucked out. It was luck that prevented nuclear war. We came that close to nuclear war at the end. Rational individuals: Kennedy was rational; Khrushchev was rational; Castro was rational. Rational individuals came that close to total destruction of their societies. And that danger exists today.

Desondanks besloot een halve eeuw later de regering Obama tot de algehele vernieuwing van het Amerikaanse kernwapenarsenaal, die meer dan één biljoen dollar (een miljoen keer een miljoen) gaat kosten. Een deel van die massavernietigingswapens wordt in Europa gestationeerd, zodat Het Avondland de eerste desastreuze klap moet opvangen. Hier zien we opnieuw het westerse rationalisme zonder rede, de banaliteit van het kwaad, de criminele gedachteloosheid, de weigering om na te denken. In verband daarmee schreef de Amerikaanse hoogleraar Roger Berkowitz, directeur van het Hannah Arendt Center for Ethical and Political Thinking het volgende:  

The political implications of thinking are brought front and center in Arendt's discussion of the argument from the lesser evil as it arose in response to the actions of German citizens and even Jews during the Nazi era. In her coverage of the trial of Adolf Eichmann for ‘The New Yorker,’ and later in her book Eichmann in Jerusalem, Arendt reported on a disturbing fact that struck her, and many others, at the trial. Eichmann, she noted, was decidedly average. The evil of his deeds was indisputable; yet, notwithstanding what he had done, Eichmann's motivations seemed grounded in typical bourgeois drives. Eichmann was ambitious. He sought the recognition that came from success. And he wanted to excel at his profession. These banal motivations could, under the Nazi system of rule, lead him to participate in some of the most wrongful deeds in the history of man. How could such a simple man do such extraordinary evil?

De banaliteit van het kwaad is niet verdwenen, hoe onzichtbaar die ook mag lijken voor degenen die hun ziel hebben verkocht.