Palestijns gezin na Israelisch bombardement. Moeder en haar kinderen.
Hoewel de mainstream polderpers nog steeds bericht over de zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking vanuit het verwrongen standpunt dat Israel als democratisch land het recht heeft zich te verdedigen, is wereldwijd het besef gegroeid dat de gewelddadige politiek en de rascistische cultuur van 'de Joodse staat,' gestopt moeten worden. Weliswaar mag het CIDI de terreur blijven vergoelijken, maar zelfs onder vooraanstaande Israeli's neemt het verzet hiertegen toe. In de International New York Times van donderdag 27 november 2014 schreef de bekende Joods-Amerikaanse pro-Israel columnist Thomas Friedman het volgende:
The Times of Israel reported on Oct. 24 that Israel’s president, Reuven Rivlin, decried 'what he sees as an epidemic of anti-Arab racism,' telling a group of Israeli academics, 'Israeli society is sick, and it is our duty to treat this disease.'
Actually, Rivlin speaking out is a sign of health. So was an essay by Shabtai Shavit, the former chief of the Mossad, in Haaretz on Monday, saying: 'I am truly concerned about the future of the Zionist project. I am concerned about the critical mass of the threats against us on the one hand, and the government’s blindness and political and strategic paralysis on the other… I am concerned that for the first time, I am seeing haughtiness and arrogance, together with more than a bit of the messianic thinking that rushes to turn the conflict into a holy war… This right wing, in its blindness and stupidity, is pushing the nation of Israel into the dishonorable position of ‘the nation shall dwell alone and not be reckoned among the nations’ (Numbers 23:9).' Shavit said Israel should launch a peace effort, based on the Arab peace initiative, which calls for full peace for full withdrawal.
Ik vermeld dit omdat overal elders algemeen het inzicht is doorgedrongen dat de westerse Midden-Oosten politiek wezenlijk moet worden herzien, wil deze voor Europa en de VS vitale regio niet in vlammen opgaan. Maar deze visie dringt niet door in Nederland. Hier meent men nog steeds dat grof geweld de oplossing is.Op 22 januari 2014 schreef de nestor van de Nederlandse journalistiek, H.J.A. Hofland, in De Groene Amsterdammer onder de kop Drie jaar Syrië:
Intussen heeft president Assad in een interview met Agence France Presse laten weten dat hij er niet over denkt om af te treden. Deed hij dat wel, dan zou dat de toestand nog veel ernstiger maken.
Is dat nog mogelijk, na 130.000 doden, het gebruik van gifgas, miljoenen vluchtelingen en een beginnende hongersnood in verwoeste steden? Assad denkt het wel. In zijn land begint het erop te lijken dat iedereen tegen iedereen vecht, zijn leger tegen de Vrije Syriërs, soennieten tegen sjiieten, al-Qaeda tegen de resten van de gevestigde orde. Maar Assad gelooft dat het nog erger zou worden als hij aftrad. Wie weet. Binnen drie jaar is Syrië op het gebied van de oorlog het land van de onbegrensde mogelijkheden geworden.
'Wie weet'? Wel, er zijn er genoeg mensen die uit ervaring weten wat er gebeurt wanneer er alleen maar op los gemept wordt, namelijk degenen die zich in het onderwerp hebben verdiept en die ook nog eens in staat zijn lessen uit de geschiedenis te leren. Dat het 'nog erger zal worden' als de door het Westen gesteunde terroristen in Syrië aan de macht komen, werd al twee maanden later duidelijk uit een voorpaginabericht van de International New York Times van woensdag 26 maart 2014:
Dozens of Al Qaeda's most seasoned attack planners, explosive experts and fighters have traveled to Syria from Pakistan in recent months in what American intelligence and counterterrorism officials believe is an effort to lay the foundation for future strikes against Europe and the United States.
Syria is an appealing base for the Qaeda operatives because it offers them the relative sanctuary of extremist-held havens, as well as ready access to about 1200 American and European Muslims who have gone there to fight.
Last September (2013. svh), Israel’s Ambassador to the United States Michael Oren told the Jerusalem Post that Israel so wanted Assad out and his Iranian backers weakened, that Israel would accept al-Qaeda operatives taking power in Syria…
Oren, who was Israel’s point man in dealing with Official Washington’s neocons, is considered very close to Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and reflects his views…
Maar omdat opiniemakers in de polder met hun apodictische meningen geen geopolitiek inzicht bezitten én bij gebrek aan logica konden ze deze ontwikkeling niet voorzien. In De Groene Amsterdammer van 4 april 2012 toonde Henk Hofland zich nog verheugd dat 'Saoedi-Arabië en Qatar nu tekenen van bereidheid,' toonden om met 'wapenleveranties' de Syrische 'rebellen' te steunen, hoewel 'je' met 'tekenen' alleen 'in Homs nog niets op[schiet].' En dus stelde hij 'consequente luchtsteun aan de rebellen,' voor, net als in Libië, waar 'Het redelijk goed [is] afgelopen,' aldus concludeerde Hofland met als doorslaggevend argument: 'Libië zien we niet meer op de televisie.' Voordat evenwel van Syrië net zo'n voorbeeldige rechtstaat als Libië zou kunnen worden gemaakt
moeten we eerst tot de conclusie komen dat de internationale gemeenschap met… halve maatregelen op de verkeerde weg is omdat Assad zo met het scenario voor het volgende bloedbad wordt bediend.
Het feit dat Libië na de NAVO-bombardementen in een bloedige chaos is beland van elkaar bestrijdende milities die ten koste van de burgerbevolking hun machtsgebied proberen uit te breiden, illustreert niet alleen de onnozelheid van Henk Hofland, die door zijn collega's tot beste journalist van de twintigste eeuw werd uitgeroepen, maar tevens de doortraptheid van deze mainstream-opiniemaker. Want na al zijn praatjes, verneemt zijn publiek vandaag de dag niets meer van hem over 'humanitair ingrijpen, responsibility to protect,' met andere woorden: 'consequente luchtsteun,' aan degenen die slachtoffer zijn geworden van het NAVO-ingrijpen. Bovendien zal Hofland nooit een verklaring geven voor zijn gebrek aan inzicht, laat staan excuses. En niemand van de mainstream-pers in de polder zal de nestor ter verantwoording roepen voor zijn valse voorstelling van zaken. En dus gaat de waanzin van de commerciële massamedia ongestoord verder, en blijft de ene kletsmajoor de andere napraten, terwijl zij zichzelf toch onderdeel voelen van wat Hofland de 'politiek-literaire elite' betitelt. Deze schaamteloosheid wordt mede mogelijk gemaakt door het gegeven dat de Nederlandse journalisten nauwelijks tot niets lezen van wat kritische buitenlandse intellectuelen in boeken hebben geschreven. En als ze al eens gedwongen worden om zich op te hoogte te stellen van wat een buitenlandse deskundige met veel succes heeft geformuleerd dan volgt er meteen als reactie hierop een boekje waarin Nederlandse opiniemakers hun zegje doen. Ook de besprekingen van het werk van buitenlandse deskundigen kenmerken zich in Nederland doorgaans door een veelvoud aan tendentieuze en irrelevante meningen. Een voorbeeld daarvan was de reactie op het boek Capital in the Twenty-First Century van de Franse hoogleraar Economie Thomas Piketty. Op 1 november 2014 begonnen twee Volkskrant-journalisten als volgt:
HOEVEEL EXEMPLAREN ZIJN ER WERELDWIJD VAN CAPITAL VERKOCHT?
Van de Franse en Engelse edities zijn samen wereldwijd meer dan 600 duizend exemplaren verkocht. Het 700 pagina's tellende boek is vertaald in onder meer het Duits, Koreaans, Italiaans, Chinees, Catalaans en Portugees. De Nederlandse vertaling verscheen afgelopen donderdag. Eind april was de Engelse versie tijdelijk uitverkocht op Amazon, doordat uitgever Harvard University Press de vraag niet kon bijbenen. Voor het eerst in de 101-jarige geschiedenis van de uitgever schopte een van zijn boeken het tot de nummer 1 van de New York Times-bestsellerlijst, waar Capital drie weken zou blijven staan.
Die cijfers zeggen niet alles. Zoals de halve wereld ooit Douglas Hofstadters Gödel Escher Bach (1979) of Stephen Hawkings A Brief History of Time (1988) las - of de indruk wilde wekken ze gelezen te hebben - zo veroorzaakte Capital een bescheiden Pikettymania. Middelbare vrouwen zongen YouTube-serenades voor de econoom, Amerika onthaalde hem tijdens zijn tournee als een economische Justin Bieber, terwijl Nederlandse commentatoren over Piketty polemiseerden met een venijn dat sinds de godsdiensttwisten tussen de arminianen en gomaristen niet meer was voorgekomen. En dat voor een met statistieken en grafieken vetgemest boek van 1,2 kilo over onder meer de manco's van de Kuznetscurve en de mondiale belastingstelsels.
.jpg)
In plaats van zich te beperken tot de feiten is het gebruikelijk in de polder-journalistiek om de feiten in de benauwende context te plaatsen van wat deze of gene kleinburgerlijke journalist er allemaal van vindt. Dus 'zeggen' de 'cijfers niet alles,' terwijl de lezers de 'indruk' willen 'wekken ze gelezen te hebben,' er is sprake van een 'Pikettymania' waarbij 'Middelbare vrouwen YouTube-serenades [zongen],' (de Volkskrant bedoelt naar moet worden aangenomen: vrouwen van middelbare leeftijd, die zoals bekend in de overgangsleeftijd zitten en last hebben van opvliegers), 'serenades' dus om hulde te brengen aan 'een economische Justin Bieber.' Typerend voor de situatie in Nederland waarin alles door de mainstream-media onmiddellijk in zwart-wit, goed-kwaad termen wordt vertaald, is de constatering: 'Terwijl Nederlandse commentatoren over Piketty polemiseerden met een venijn dat sinds de godsdiensttwisten tussen de arminianen en gomaristen niet meer was voorgekomen.' Het is niet vreemd dat Volkskrant-verslaggevers Wilco Dekker en Jonathan Witteman als referentiepunt naar het 'venijn' verwijzen in de nog immer heersende calvinistische-mentaliteit alhier, en vervolgens zelf met de manicheische mening komen:
Een belangrijk deel van de verklaring voor het succes de extreme reacties [zijn] die het boek uitlokte: ofwel verafgoding, ofwel verafschuwing. Het debat over welvaartsverdeling verdeelt de meningen al jarenlang in twee kampen, grofweg ter linker- en rechterzijde van het politieke spectrum: aan de ene kant zij die geloven dat de economische ongelijkheid groeit en dat dit erg is, tegenover zij die geloven dat, als de ongelijkheid al groeit, dit helemaal niet zo'n probleem is.
Tekenend voor het feit dat de calvinistische geest nog immer in de polder rondwaart, is de bewering dat er twee partijen zijn, met aan 'de ene kant zij die geloven dat de economische ongelijkheid groeit.' Beide Volkskrant-journalisten weten kennelijk niet dat uit alle serieuze wetenschappelijke onderzoeken blijkt dat de kloof tussen arm en rijk wereldwijd almaar blijft toenemen. Volgens hen is er sprake van 'geloven,' feiten doen er in Nederland niet toe, in het domineesland tellen allereerst meningen, het 'geloven.' De werkelijkheid is er verdeelt tussen 'verafgoding' danwel 'verafschuwing,' een 'linker-' dan wel 'rechterzijde.' De indruk moet blijven bestaan dat er sprake is van gelijkwaardige meningen, gelijkwaardige partijen, en zelfs gelijkwaardige feiten. Dat de neoliberale ideologie ertoe heeft geleid dat vandaag de dag 48 miljardairs evenveel bezitten als de helft van de mensheid, is vanuit die optiek geredeneerd een mening en niet een feit, want er zijn anderen die zeggen dat dit 'helemaal niet zo'n probleem is.' Wie dat zijn wordt niet vermeld, want die vraag is voor het jeugdige Volkskrant-duo Wilco en Jonathan irrelevant. Dat zelfs de steunpilaar van het neoliberalisme het Britse weekblad The Economist de conclusies van Piketty beaamt speelt daarbij geen rol. Dat 'de economische ongelijkheid groeit' blijft voor hen slechts een kwestie van 'geloven.' Dus is voor de polderpers de enige logische vraag:
WAT MOETEN WE HIER EIGENLIJK MET PIKETTY? NEDERLAND IS TOCH AL HEEL EGALITAIR?
En hoewel in Nederland 'de vermogensongelijkheid tot de hoogste in de wereld. [hoort],' geldt voor de Volkskrant dat
WAT MOETEN WE HIER EIGENLIJK MET PIKETTY? NEDERLAND IS TOCH AL HEEL EGALITAIR?
En hoewel in Nederland 'de vermogensongelijkheid tot de hoogste in de wereld. [hoort],' geldt voor de Volkskrant dat
Volgens de critici - het Piketty-debat woedt ook hier hevig - de kloof veel kleiner als de pensioenen worden meegeteld. Bovendien hoef je hier ook geen vermogen te hebben, stellen zij, omdat de voorzieningen zo goed zijn.
Voor de polderpers is de mening belangrijker dan het feit. Zo wordt hier elk publiek debat gesmoord nog voor het kan beginnen, en dat allemaal zonder te hebben vernomen wat, bijvoorbeeld in dit geval, Thomas Piketty zelf precies ontdekt heeft. Daarom een fragment uit de conclusie van zijn boek Capital in the Twenty-First Century over 'The Central Contradiction of Capitalism':
The overall conclusion of this study is that a market economy based on private property, if left to itself, contains powerful forces of convergence, associated in particular with the diffusion of knowledge and skills: but it also contains powerful forces of divergence, which are potentially threatening to democratic societies and to the values of social justice on which they are based.
The principal destabilizing force has to do with the fact that the private rate of return on capital, can be significantly higher for long periods of time than
the rate of growth of income and output.
The inequality implies that wealth accumulated in the past grows more rapidly than output and wages. This inequality expresses a fundamental logical contradiction. The entrepreneur inevitably tends to become a rentier, more and more dominant over those who own nothing but their labor. Once constituted, capital reproduces itself faster than output increases. The past devours the future.
The consequences for the long-term dynamics of the wealth distribution are potentially terrifying, especially when one adds that the return on capital varies directly with the size of the initial stake and that the divergence in the wealth distribution is occurring on a global scale.
The problem is enormous, and there is no simple solution. Growth can of course be encouraged by investing in education, knowledge, and nonpolluting technologies. But none of these will raise the growth rate to 4 or 5 percent a year. History shows that only countries that are catching up with more advanced economies — such as Europe during the three decades after World War II or China and other emerging countries today — can grow at such rates. For countries at the world technological frontier — and thus ultimately for the planet as a whole — there is ample reason to believe that the growth rate will not exceed 1-1.5 percent in the long run, no matter what economic policies are adopted.
Het achterliggende probleem is dat het huidige kapitalisme gebaseerd is op de doctrine van de eeuwige groei en dus niet in staat is verzadiging te incorporeren zonder de gemeenschap ernstig te benadelen. Immers, iemand moet de rekening betalen en dat kan in het neoliberale systeem nooit de kapitaalverschaffer zijn, degene met geld is namelijk de baas. Daarentegen is volgens Piketty
The right solution a progressive annual tax on capital. This will make it possible to avoid an endless inegalitarian spiral while preserving competition and incentives for new instances of primitive accumulation… This would contain the unlimited growth of global inequality of wealth, which is currently increasing at a rate that cannot be sustained in the long run and that ought to worry even the most fervent champions of the self-regulated market. Historical experience shows, moreover, that such immense inequalities of wealth have little to do with the entrepreneurial spirit and are of no use in promoting growth. Nor are they of any 'common utility,' to borrow the nice expression from the 1789 Declaration of the Rights of Man,
aldus deze Franse hoogleraar Economie. Zijn uiteenzetting is dermate makkelijk te begrijpen, zijn cijfers zo duidelijk, en zijn conclusies zo voor de hand liggend dat iedere burger ze onmiddellijk kan begrijpen. Dat is de ware kracht van het boek. De meeste mensen weten uit eigen ervaring of via zijn/haar directe omgeving dat Thomas Piketty de werkelijkheid beschrijft, en een levensvatbaar alternatief presenteert. Dit is ook de voornaamste reden dat de conformistische polderpers zoveel verwarring probeert te zaaien over Piketty's bestseller. Gezien de sluimerende weerzin onder grote delen van de westerse bevolking tegen het neoliberale systeem, zijn de feiten die Piketty aandraagt explosief materiaal, en juist daarom proberen de Nederlandse mainstream-media zijn boodschap te depolitiseren. Aldus groeit ook de kloof tussen de corrupte commerciële massamedia en het publiek.
Nation Magazine editor Katrina vanden Heuvel writes in The Washington Post that the U.S. government and mainstream media have arrogantly and self-servingly portrayed the calamity Western powers wrought in Ukraine as a false 'morality tale' about democracy-loving protesters and alleged Russian aggression.
In Nederland daarentegen wordt het niveau van berichtgeving over Rusland door NRC-Twitteraar Hubert Smeets met relevante informatie als deze:
Wegens harde wind ligt dienstregeling van pont bij Kertsj (Krim) er weer uit. Bewoners op Krim raken zo geïsoleerd. http://www.gazeta.ru/auto/news/2014/11/22/n_6674181.shtml…
1 opmerking:
Leestip over racisme in Nederland: Godwin
Een reactie posten