Als journalist in een chaotische overgangstijd kan ik niet veel meer doen dan de lezer te confronteren met de leugens en waarheden van alledag, én de reacties daarop van warhoofden en wijze mensen. De journalist zelf is slechts een tussenschakel, het doorgeefluik, tot op zekere hoogte onmisbaar zolang hij tenminste integer te werk gaat. Laat ik daarom dit artikel beginnen met een journalist die zelf suggereert de kluit te belazeren, te weten Geert Mak. Op vrijdag 2 november 2012 betoogde hij het volgende:
Wat is het doel van onze eindeloze verteldrift? Wat en wie dienen we met onze verhalen? En, wat meer toegespitst, welke rol speelt het verhaal in de geschiedschrijving? Waarom wordt die ene gebeurtenis, die ene kwestie of die ene persoon uit de stroom van de tijd gelicht, en waarom vergeten we al het andere? […] Is het omdat de eerste categorie verhalen, ondanks alle drama, een bepaalde ordening schept of versterkt… terwijl de tweede categorie ons alleen maar de bittere nasmaak laat van een wellicht rommelig immigrantenbestaan, de wreedheid van een nutteloze oorlogshandeling van ‘de onzen,’ de chaos en doelloosheid van zoveel mensenlevens. […]
Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’ […]
Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal. […] Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid,’ serieus genoeg? Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft. […] waar ik het meest naar verlang zijn de ontregelende romans die zullen komen, en die de geest van dit tijdvak genadeloos op de korrel zullen nemen. ‘Maar ik, die in mijn bundel woon, snak naar het riool der revolutie,’ dichtte Lucebert een halve eeuw geleden, maar het lijkt vandaag. Fictie die verontrust in plaats van orde schept – en wat is daaraan een schreeuwende behoefte.
De 'naar het riool der revolutie,’ snakkende Mak, die doorgaat voor de vaderlandse historicus, is een poseur, die, zo weet ik uit decennialang contact met hem, in werkelijkheid geenszins naar 'ontregeling' smacht in het dagelijkse leven, en die zeker niet 'dit tijdvak genadeloos op de korrel' neemt. Bovendien verlangt hij evenmin naar een omwenteling die een eind maakt aan de neoliberale macht. Juist het beschermen van de gevestigde orde levert hem aanzien en geld op, waardoor hij zich comfortabel kon terugtrekken in een verbouwde boerderij temidden van de pastorale rust rondom Bartlehiem, met uitzicht op het, door de klimaatverandering, steeds minder beroemde Elf Steden Tocht-bruggetje. De 'verontrustende' en 'ontregelende' werkelijkheid is voor romans, niet voor non-fiction van de Makkianen. Wat doorgaat voor de polder-intelligentsia wil absoluut geen 'revolutie,' zij wil allereerst en vooral 'orde.' Geen begrip dat zo vaak voorkomt in woord en geschrift als bij Mak en de Makkianen. Zij durven elke leugen te verspreiden, bijna elke oorlog aan te prijzen, en zijn als zodanig alles behalve 'ontregelend.' Niet alleen ik heb hiervan het afgelopen decennium op deze weblog honderden voorbeelden gegeven, overal, maar vooral in de Angelsaksische wereld worden de commerciële massamedia al tijdenlang kritisch gevolgd. Ik was dan ook in 2012 verheugd dat zelfs Geert Mak, of all people, publiekelijk impliceerde dat hij en zijn mainstream-collega's hun 'taak' als 'chroniqueurs van het heden en verleden,' niet 'serieus genoeg' nemen, en daarom tekortschieten bij 'het uitbannen van onwaarheid.' En dit, terwijl, volgens notabene de bejaarde bestseller-auteur zelf, op 'dit moment op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats[vindt] die grote consequenties heeft.'
http://www.geertmak.nl/nl/Leven/Kijken%20en%20luisteren/De%20woede%20van%20mijn%20oom%20Petrus/
http://www.geertmak.nl/nl/Leven/Kijken%20en%20luisteren/De%20woede%20van%20mijn%20oom%20Petrus/
Het opmerkelijke verschijnsel doet zich in Nederland voor dat een lid van de 'politiek-literaire elite,' zoals Mak in 2012, in het openbaar kan bekennen dat hij en zijn kornuiten de kluit belazeren zonder dat dit enige opschudding in de polder veroorzaakt, laat staan een felle discussie. De conclusie kan geen andere zijn dan dat het poldermodel de Nederlander door en door heeft gecorrumpeerd. Zodra hier een autoriteit de waarheid spreekt, door zichzelf van corruptie te betichten, reageert niemand. Het leven gaat gewoon door, alsof er niets opmerkelijks is gebeurd. En aangezien Mak, als product van een kleinburgerlijke domineesmilieu, dit fenomeen van binnen en van buiten kent, durft hij hardop de waarheid te zeggen. Zijn woorden hebben toch geen enkele consequentie, want 'het zijn maar woorden.' Mak is het vleesgeworden voorbeeld van het cynisme, opportunisme en de onverschilligheid van de massa, voor wie hij schrijft. Een lezer van mijn weblog vertelde me deze week dat hoewel hij De eeuw van mijn vader had verslonden, hij niet 'had gelezen' dat evangelisatie-predikant Catrinus Mak in 1936 de antisemitische wetgeving van het naziregime 'op staatsterrein tolerabel' achtte, en dat de antisemitische sentimenten van Geert's moeder bleek uit haar opmerking dat een bepaalde film heel mooi was geweest, maar wel ‘een beetje pro-joodsch.' De opmerking van de lezer is niet vreemd. Geert Mak verpakt zijn feiten zo slim dat ze, indien nodig, onzichtbaar blijken. Dat weet Mak als geen ander als we afgaan op zijn verklaring dat
Woorden voor de historicus dan ook meer [zijn] dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal.
Een andere tactiek die hij gebruikt is om telkens weer aan elkaar tegenstrijdige waarheden te verkondigen zodra dit hem uitkomt, en zo kan hij iedereen naar de mond praten. Vandaar dat hij mij januari 2012 kon e-mailen: 'Het probleem met jou is dat je verdomd vaak gelijk hebt, en dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt… Jij ziet veel dingen scherper en eerder, maar,' zo voegde hij eraan toe, 'Ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.' Deze glibberigheid leidt ertoe dat woorden in Nederland inwisselbaar zijn, niet de betekenis hebben die ze zouden moeten bezitten. Alles blijft hier zonder gevolgen, omdat feiten er niet toe doen; meningen zijn belangrijk, maar van korte duur, en daarom weer snel vergeten. Dat is de reden waarom het voor Mak een 'probleem' is dat een ander aan de hand van feiten 'verdomd vaak gelijk' heeft, vooral ook omdat 'het vaak geen prettige mededelingen zijn.' Dus moet de werkelijkheid wijken om plaats te maken voor 'hoop,' aangezien de mainstream 'niet zonder hoop kan.' Men zou gek van angst worden, en dus neemt men het 'uitbannen van onwaarheid' niet als 'onze taak,' niet 'serieus genoeg.'
Woorden voor de historicus dan ook meer [zijn] dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal.
Een andere tactiek die hij gebruikt is om telkens weer aan elkaar tegenstrijdige waarheden te verkondigen zodra dit hem uitkomt, en zo kan hij iedereen naar de mond praten. Vandaar dat hij mij januari 2012 kon e-mailen: 'Het probleem met jou is dat je verdomd vaak gelijk hebt, en dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt… Jij ziet veel dingen scherper en eerder, maar,' zo voegde hij eraan toe, 'Ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.' Deze glibberigheid leidt ertoe dat woorden in Nederland inwisselbaar zijn, niet de betekenis hebben die ze zouden moeten bezitten. Alles blijft hier zonder gevolgen, omdat feiten er niet toe doen; meningen zijn belangrijk, maar van korte duur, en daarom weer snel vergeten. Dat is de reden waarom het voor Mak een 'probleem' is dat een ander aan de hand van feiten 'verdomd vaak gelijk' heeft, vooral ook omdat 'het vaak geen prettige mededelingen zijn.' Dus moet de werkelijkheid wijken om plaats te maken voor 'hoop,' aangezien de mainstream 'niet zonder hoop kan.' Men zou gek van angst worden, en dus neemt men het 'uitbannen van onwaarheid' niet als 'onze taak,' niet 'serieus genoeg.'
Tegen deze achtergrond moet de lezer Mak's opmerking interpreteren dat 'waar ik het meest naar verlang zijn de ontregelende romans.' Zijn non-fiction en die van de Nederlandse intelligentsia is niet in staat 'de geest van dit tijdvak genadeloos op de korrel' te 'nemen.' Daarvoor is de Nederlandse 'politiek-literaire elite' te laf, te onverschillig en te lui. Voor intellectuele integriteit dient men een zekere mate van dapperheid te hebben. Die bezit Geert Mak niet, net zomin als zijn vader die bezat. De Makkiaan wil in de eerste en laatste plaats zijn publiek behagen door controverses zoveel mogelijk te vermijden. Deze hang naar goedkeuring verklaart ook waarom Mak moeiteloos kan spreken van 'Amerikaanse lef' en 'benijdenswaardige flair!' (met uitroepteken) om het volgende moment tegenover Vrij Nederland met evenveel stelligheid te beweren dat 'je het ook snel afleert om in algemeenheden over' de VS 'te spreken,' zonder dat deze tegenstrijdigheid de interviewer opvalt. Wat de lezer wel verneemt is dat 'behalve duider van Jorwerd, Amsterdam en Europa Geert Mak in het spoor van John Steinbeck ineens ook Amerika-expert' is geworden, ondanks zijn gebrekkige historische kennis van de VS. 'Expert' van het hele stedelijke en agrarische Westen, dankzij twee boeken die hij in een tijdsbestek van nog geen tien jaar schreef, dat is niet gering, zoiets is zelfs de grote Gibbon en Toynbee niet gelukt. Wat Mak in zijn onwetendheid 'Amerikaanse lef' en 'benijdenswaardige flair!' noemt, is in werkelijkheid niets anders dan intellectuele integriteit, de moed om de werkelijkheid te beschrijven zonder iemand te willen 'pleasen.' Die integriteit is voor de westerse samenleving van absoluut levensbelang geworden, nu de hele mensheid door haast onoverkomelijke problemen wordt bedreigd, de uitputting van vitale grondstoffen, de klimaatverandering, de gevolgen van de groeiende kloof tussen arm en rijk, de permanente oorlogsdreiging van de NAVO. Wat ik in het vorige artikel heb proberen aan te geven is dat, net als ten tijde van Eisenhower, Europa weer dreigt te worden meegesleept in een confrontatie-politiek met Rusland en zelfs met China, een gewelddadige politiek die het Avondland geen levensvatbare toekomst biedt. Om dit feit te onderbouwen moet men eerst begrijpen wat de drijfveren van de elite in de VS zijn. Ik zal daarom opnieuw uit het werk van de Amerikaanse intellectueel Garry Wills citeren,
Wills has written nearly forty books and since 1973 has been a frequent reviewer for the New York Review of Books. He joined the faculty of the history department at Northwestern University in 1980, where he is currently an Emeritus Professor of History.
In de inleiding van het boek Scoundrel Time (1976), getiteld 'Total war,' schreef Wills:
after World War II we had a bloated and ideologized FBI, the congressional committees, an internal security program, a worldwide intelligence operation, and the will to make our Truth prevail. Our postwar world began, instead of ending, with a bang, and we did not intend to whimper. Instead, we bullied.
Bullied, for a start, our own citizenry. But that is part of any crusade. Eleventh-century crusaders first ‘cleaned out’ European ghettos, before getting to the Holy Land… In 1947, by proclamation of the President, we were back at war, and even liberals had long been telling Americans that war obliges them to hate the alien doctrine. We obliged. Communism became exactly what Fascism had been. Our propaganda effort had to be turned against the second enemy just as it had been against the first – Congressman Nixon must ‘encourage’ Hollywood to make anti-Russia movies.
One reason the World War enmities could be so quickly revived, with a new focus on Russia, was the depth of America's understanding of herself as always at odds with alien doctrine. We boast that the nation was brought into being by dedication to a proposition (verklaring dat de VS is 'dedicated to the proposition that all men are created equal.' svh), in Lincoln phrase. We date the country's inception not from the actual inauguration of constitutional government but from the declaration of our principles thirteen years earlier.
An element in America's sense of mission has always been the belief that close foreign tiers might sully (bezoedelen. svh) the purity of republican doctrine, a fear expressed by Jefferson himself. It was not enough to be American in citizenship or residence — one must be American in one's thoughts. There was such a thing as Americanism. And lack of right thinking could make an American citizen un-American. The test was ideological. That is why we had such a thing as an Un-American Activities Committee in the first place. Other countries do not think in terms of, say, Un-British Activities as a political category. But ours was the first of the modern ideological countries, born of revolutionary doctrine, and it has maintained a belief that return to doctrinal purity is the secret of national strength for us.
One thing Barack Obama and Mitt Romney seem to have in common these days is an appreciation for the neoconservative historian Robert Kagan… President Obama has read and been influenced by a recent Kagan essay in The New Republic, which addresses 'the myth of American decline' and underscores the importance of the United States’ maintaining its 'global responsibilities.'
Mr. Kagan’s sometimes shaky reasoning is combined with a failure to grapple convincingly with crucial problems facing America today, the very problems that observers who worry about American decline have cited as clear and present dangers, including political gridlock at home, falling education scores, lowered social mobility and most important, a ballooning deficit…
Mr. Kagan hops and skips around such issues, placing way more emphasis on the military aspects of power as a measure of a country’s health and global sway. For instance, of the burgeoning financial clout of China — which already holds more than $1 trillion in United States debt — Mr. Kagan asserts that it has implications for American power in the future 'only insofar as the Chinese translate enough of their growing economic strength into military strength.'
Schmitt is a major figure in 20th century legal and political theory, writing extensively on the effective wielding of political power. His work has been a major influence on subsequent political theory, legal theory, continental philosophy, and political theology in the 20th century and beyond…
Schmitt joined the Nazi Party on 1 May 1933. Within days of joining the party, Schmitt was party to the burning of books by Jewish authors, rejoicing in the burning of 'un-German' and 'anti-German' material, and calling for a much more extensive purge, to include works by authors influenced by Jewish ideas. In July he was appointed State Councillor for Prussia (Preußischer Staatsrat) by Hermann Göring and became the president of the Vereinigung nationalsozialistischer Juristen ('Union of National-Socialist Jurists') in November. He also replaced Hermann Heller as professor at the University of Berlin (a position he held until the end of World War II). He presented his theories as an ideological foundation of the Nazi dictatorship, and a justification of the 'Führer' state…
Half a year later, in June 1934, Schmitt became editor in chief for the self-published newspaper 'Deutsche Juristen-Zeitung' […] in July 1934, he justified the political murders of the Night of the Long Knives as the 'highest form of administrative justice' ('höchste Form administrativer Justiz') and the authority of Hitler with 'The leader defends the law' ('Der Führer schützt das Recht'). Schmitt presented himself as a radical anti-semite and also was the chairman of a law teachers' convention in Berlin in October 1936, where he demanded that German law be cleansed of the 'Jewish spirit' ('jüdischem Geist'), going so far as to demand that all publications by Jewish scientists should henceforth be marked with a small symbol…
In 1945, Schmitt was captured by American forces and, after spending more than a year in an internment camp, he returned to his home town of Plettenberg following his release in 1946… Schmitt refused every attempt at de-nazification, which effectively barred him from positions in academia. Despite being isolated from the mainstream of the scholarly and political community, he continued his studies especially of international law from the 1950s on, and he received a never-ending stream of visitors, both colleagues and younger intellectuals, until well into his old age…
Schmitt supported the emergence of totalitarian power structures in his paper 'Die geistesgeschichtliche Lage des heutigen Parlamentarismus' (roughly: 'The Intellectual-Historical Situation of Today's Parliamentarianism,' translated as The Crisis of Parliamentary Democracy by Ellen Kennedy). Schmitt criticized the institutional practices of liberal politics, arguing that they are justified by a faith in rational discussion and openness that is at odds with actual parliamentary party politics, in which outcomes are hammered out in smoke-filled rooms by party leaders. Schmitt also posits an essential division between the liberal doctrine of separation of powers and what he holds to be the nature of democracy itself, the identity of the rulers and the ruled. Although many critics of Schmitt today, such as Stephen Holmes in his The Anatomy of Anti-Liberalism, take exception to his fundamentally authoritarian outlook, the idea of incompatibility between liberalism and democracy is one reason for the continued interest in his political philosophy.
http://en.wikipedia.org/wiki/Carl_Schmitt
Belangrijk is te weten dat de geopolitieke opvattingen van de Amerikaanse neoconservatieven onder zowel president Bush junior als onder president Obama sterk beïnvloed zijn door de gedachtenwereld van Carl Schmitt's leerling Leo Strauss:
Professor Francis A. Boyle: 'Well you have to understand the neoconservative mentality. I went to the University of Chicago with these people, (Paul) Wolfowitz and all the rest of them, and I went through the same program, the Department of Political Science run by the neocon founder Leo Strauss. His mentor in Germany before he came to the United States was Carl Schmitt who went on to become the most notorious Nazi law professor of that benighted era who tried to justify in legal terms every hideous atrocity the Nazis inflicted on anyone.
So the neocons had been thoroughly brainwashed I would say, as they attempted to do to me at the University of Chicago, in Schmitt, and Strauss, and Nietzsche and Machiavelli. These are the people we are dealing with. They are extremely dangerous, very bright, cunning and ruthless, and they are really out to dominate and control the two-thirds of the world’s hydrocarbon resources in Eurasia. –An objective that Zbigniew Brzezinski identified a while ago in his book, The Grand Chess Board.'
Geheel in lijn met de Amerikaanse hegemonistische ideologie van onder andere Obama's adviseur Brzezinski pleitte de huidige Amerikaanse president 'NAVO-steun' aan 'Oost-Europa.' Al op dinsdag 25 maart 2014, slechts negen dagen na de verkiezingen waarbij de bevolking op de Krim voor aansluiting bij de Russische federatie koos, berichtte Het Algemeen Dagblad dat
De NAVO, begin volgende maand bijeen in Brussel, moet steun overwegen aan zijn Oost-Europese bondgenoten. Daarvoor heeft de Amerikaanse president Barack Obama gisteren gepleit bij de G7, op Japan na allemaal NAVO-lid.
Zonder externe vijand kan de interne cohesie niet veilig worden gesteld, en staat de positie van de elite onder druk, zoals de nazi-ideoloog Carl Schmitt benadrukte. Gezien de interne tegenstrijdigheden van het neoliberale systeem waarvan nu ook een toenemend aantal westerlingen de dupe van wordt, begint het er in toenemende mate op te lijken dat alleen een oorlogsdreiging als enige optie voor de macht overblijft. Een oorlog waarvan de aanvang en omvang door Washington worden bepaald en niet door Brussel, laat staan door de EU-lidstaten. Het failliete VS heeft belang bij een grootscheeps gewapend conflict, gezien zijn omvangrijke en machtige militair-industrieel complex. Daarentegen zal een oorlog voor het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' een bloedbad van ongekende omvang betekenen. Opnieuw zal Europa bedreigd worden door de NAVO-doctrine van Mutual Assured Destruction (MAD), als uiterste consequentie van een langdurig conflict met Rusland en zijn bondgenoten. Opnieuw herhaalt de geschiedenis zich. Precies als onder Eisenhower bepaalt het Amerikaanse militair-industrieel complex, waarvoor de oud-generaal en president in zijn afscheidsrede waarschuwde, het beleid. In de jaren vijftig dankzij de bangmakerij voor het rode gevaar, nu als gevolg van de bangmakerij voor het terrorisme en voor Rusland en straks voor China. En ook nu is het angst dat van binnenuit komt, vrees van de machtigen voor de machtelozen, zowel hier als in de rest van de wereld, vrees van de intellectuele mainstream voor het verlies van status en inkomen, vrees van de belaagde middenklasse voor zowel de rijken als de armen, vrees voor De Ander. Wie zijn wij? Garry Wills:
Deze woorden werden geschreven een kwart eeuw voordat de zogeheten Patriot Act in 2001 de Amerikaanse staat talloze mogelijkheden verleende om de burgerrechten van Amerikaanse burgers te schenden:
The sheer magnitude of the Act itself was noted by Michael Moore in his controversial film Fahrenheit 9/11. In one of the scenes of the movie, he records Congressman Jim McDermott alleging that no Senator read the bill and John Conyers, Jr. as saying, 'We don't read most of the bills. Do you really know what that would entail if we read every bill that we passed?'
De American Civil Liberties Union publiceerde in 2006 een lijst van de 'Top Ten Abuses of Power Since 9/11':
1. Warrantless Wiretapping 2. Torture, Kidnapping and Detention 3. The Growing Surveillance Society 4. Abuse of the Patriot Act 5. Government Secrecy 6. Real ID Act 7. No Fly and Selectee Lists 8. Political Spying 9. Abuse of Material Witness Statute 10. Attacks on Academic Freedom
Als men ook nog de onthullingen over de massale illegale afluisterprogramma's van de NSA meetelt, die de computer-specialist Edward Snowden in 2013 openbaar maakte, dan is het niet overdreven te stellen dat de VS stapsgewijs is veranderd in een staat met een totalitaire trekken. Niet tot nauwelijks democratisch gecontroleerde inlichtingendiensten bespioneren met steun van het Witte Huis niet alleen buitenlandse burgers, maar ook de eigen Amerikaanse burgers. Vandaag de dag wordt iedereen door de militair machtigste staat ter wereld gewantrouwd. Al in 1976 waarschuwde Garry Wills:
once you set up such a division within the citizenry, you open a Pandora's box. How are we to know what others think about the doctrines of Americanism unless we investigate their thoughts, make them profess their loyalty, train children up in the government's orthodoxy? Aren't we always at war with error, both at home and abroad — and aren't wartime measures always justifiable? Aren't we all insufficiently dedicated to our self-constituting doctrine, and so must test ourselves, make demands on ourselves, train ourselves to fuller Americanism? We are not merely a country. We are an Ism,
hetgeen Wills tenslotte tot de volgende conclusie voert:
In the war of minds, anyone not fully committed to the propositions of freedom is an enemy.
25 jaar nadat hij deze waarschuwing had geschreven wordt in het kader van de 'freedom' zelfs de eigen bevolking als een potentiële 'enemy' beschouwd. De geschiedenis herhaalt zich, alleen in een andere vorm. Daarover schreef de grote Duitse historicus, wijlen Joachim Fest, in zijn boek Tegenlicht. Een Italiaanse Reis (2003):
U zult het zelf moeten uitzoeken, aan de hand van de grote denkers en schrijvers, want aan de tuinkabouters in de commerciële massamedia heeft u werkelijk niets, ze kosten alleen maar tijd en scheppen slechts verwarring.
De door Geert Mak verafschuwde Hans Magnus Enzensberger neemt zijn 'taak,' het ‘uitbannen van onwaarheid,’ wel 'serieus genoeg,' zoals blijkt uit zijn 'Europa' boek.
Omdat de polderpers veel meningen geeft, vergeleken met de geringe hoeveelheid feiten, laat ik de president van de Russische federatie zelf aan het woord, zodat u ook wederhoor krijgt te lezen:
THURSDAY, DECEMBER 4, 2014
Dear friends,
The full address of President Putin to the Federal Assembly is now available online and, since this is a very long text, I will no re-post it here. What I propose to do here is to bring to your attention four verbatim excerpts from his speech with some key segments bolded out.
Most of the speech was on economic and internal matters, but I think that these four points and, especially, the expressions chosen by Putin really 'tell the story' of what the Kremlin's position vis-à-vis the West is nowadays. See for yourself:
1) Crimea is Russian forever:
It was an event of special significance for the country and the people, because Crimea is where our people live, and the peninsula is of strategic importance for Russia as the spiritual source of the development of a multifaceted but solid Russian nation and a centralised Russian state. It was in Crimea, in the ancient city of Chersonesus or Korsun, as ancient Russian chroniclers called it, that Grand Prince Vladimir was baptised before bringing Christianity to Rus.
In addition to ethnic similarity, a common language, common elements of their material culture, a common territory, even though its borders were not marked then, and a nascent common economy and government, Christianity was a powerful spiritual unifying force that helped involve various tribes and tribal unions of the vast Eastern Slavic world in the creation of a Russian nation and Russian state. It was thanks to this spiritual unity that our forefathers for the first time and forevermore saw themselves as a united nation. All of this allows us to say that Crimea, the ancient Korsun or Chersonesus, and Sevastopol have invaluable civilisational and even sacral importance for Russia, like the Temple Mount in Jerusalem for the followers of Islam and Judaism. And this is how we will always consider it.
2) Russia will never become an EU colony:
By the way, Russia has already made a major contribution to helping Ukraine. Let me reiterate that Russian banks already invested some $25 billion in Ukraine. Last year, Russia’s Finance Ministry extended a loan worth another $3 billion. Gazprom provided another $5.5 billion to Ukraine and even offered a discount that no one promised, requiring the country to pay $4.5 billion. Add it all up and you get as much as $32.5-33.5 billion that were provided only recently.
Of course, we have the right to ask questions. What was this Ukrainian tragedy for? Wasn’t it possible to settle all the issues, even disputed issues, through dialogue, within a legal framework and legitimately? But now we are being told that this was actually competent, balanced politics that we should comply with unquestionably and blindfolded.
This will never happen. If for some European countries national pride is a long-forgotten concept and sovereignty is too much of a luxury, true sovereignty for Russia is absolutely necessary for survival.
3) The Empire was Russia's mortal enemy long before Crimea
We remember well how and who, almost openly, supported separatism back then and even outright terrorism in Russia, referred to murderers, whose hands were stained with blood, none other than rebels and organised high-level receptions for them. These 'rebels' showed up in Chechnya again. I'm sure the local guys, the local law enforcement authorities, will take proper care of them. They are now working to eliminate another terrorist raid. Let’s support them.
Let me reiterate, we remember high-level receptions for terrorists dubbed as fighters for freedom and democracy. Back then, we realised that the more ground we give and the more excuses we make, the more our opponents become brazen and the more cynical and aggressive their demeanor becomes.
Despite our unprecedented openness back then and our willingness to cooperate in all, even the most sensitive issues, despite the fact that we considered – and all of you are aware of this and remember it – our former adversaries as close friends and even allies, the support for separatism in Russia from across the pond, including information, political and financial support and support provided by the special services – was absolutely obvious and left no doubt that they would gladly let Russia follow the Yugoslav scenario of disintegration and dismemberment. With all the tragic fallout for the people of Russia.
It didn’t work. We didn’t allow that to happen.
Just as it did not work for Hitler with his people-hating ideas, who set out to destroy Russia and push us back beyond the Urals. Everyone should remember how it ended.
4) Russia will not be bullied
No one will ever attain military superiority over Russia. We have a modern and combat ready army. As they now put it, a polite, but formidable army. We have the strength, will and courage to protect our freedom.
We will protect the diversity of the world. We will tell the truth to people abroad, so that everyone can see the real and not distorted and false image of Russia. We will actively promote business and humanitarian relations, as well as scientific, education and cultural relations. We will do this even if some governments attempt to create a new iron curtain around Russia.
We will never enter the path of self-isolation, xenophobia, suspicion and the search for enemies. All this is evidence of weakness, while we are strong and confident.
In my opinion what we are seeing a a big 'coming out.' For a variety of reasons, Putin and Foreign Minister Lavrov chose not to say this kind of things in the past, but for several months already we have seen a sense of utter disgust manifest itself more and more openly from the Russian. Today, it finally truly came out in the open.
It is painfully clear that Russia considers the USA a an arrogant bully which Russia can stop and that Russia considers the regimes in power in the EU as voiceless colonies. Equally clear is the fact that the Russians are fed up with trying to plead or reason with anybody in the West. The Americans are too arrogant, the Europeans too spineless.
Unlike the Americans, Russians always talk to their enemies and some form of "talking" with the West will continue. But it is rather obvious that the Kremlin has given up any hope of achieving anything through any kind of dialog. From now on, Russia will mostly rely on unilateral actions. And since Russians never threaten, these actions will always come as a shock and a surprise to the Western plutocracies.
I have said this many times: the AngloZionist Empire has launched a real war against Russia, one in which military forces are less important than the informational war, but a real war nonetheless. What the Empire probably did not realize, is that this would not be a short war, but a long one. And while the Empire has already used most of its weapons, the Russians have just begun their defensive operations. This will be a long war and it will only end when one of the two sides basically breaks down and collapses.
On March 1st of this year I wrote a piece entitled 'Obama just made things much, much worse in the Ukraine - now Russia is ready for war.' Russia did not want that war, it was imposed on her at a time when Russia was not ready. Nevertheless, today Putin informed us all that Russia refuses to submit, that she accepts the challenge and that she will prevail.
The Saker
http://vineyardsaker.blogspot.de/2014/12/disgusted-russia-officially-gives-up.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten