Hajo Meyer 2

Dear all,

Hajo Meyer, one of the few survivors of Auschwitz, has published a new booklet in German. I think the content is very relevant, and therefore I have written an article to make the content available to a wider audience. Maybe you can publish the article on your website?

Best wishes,
Adri Nieuwhof


http://dada.israel.indymedia.org/newswire/display/10931/index.php

Unjust accusations of anti-Semitism demystified in booklet

Recently, Hajo Meyer published a remarkable booklet to counteract the conscious abuse of the terms anti-Zionism and anti-Semitism by the State of Israel and its umbrella organizations. As a consequence, people are reluctant to criticize Israel's behaviour. Israel's violations of international law and the ongoing collective punishment of the people in Gaza should in Meyer's view be criticized, and he is appalled by the incapacity of the European Union to hold Israel to account.

Meyer speaks with a unique voice about how Israel is playing on the justified feelings of guilt about the Holocaust in Europe. Meyer was born in 1924 in Bielefeld, Germany. He was 14 years old, when he fled on his own for the virulent anti-Semitism of the Nazi's to the Netherlands in 1939. In 1944 he was captured by the Gestapo and deported to Auschwitz. He is one of the few survivors of Auschwitz and lives in the Netherlands.

After being an almost powerless victim of anti-Judaism and anti-Semitism for almost two millennia, Jews obtained political and military power with the foundation of Israel in 1948, writes the author. After World War II, the poison of Auschwitz got stuck to accusations of anti-Semitism. In combination with the radical shift in the position of power of Jews accusations of anti-Semitism can be a serious threat for the accused, certainly in Germany. Meyer calls for the utmost restraint in using the expression "anti-Semite".

The industrialized mass murder of the Holocaust took place right in the public eye of the Christian western world. The feelings of guilt are completely justified, remarks Meyer. Israel is playing on the feelings of guilt of the West with the threat of public accusations of anti-Semitism when it is criticized for its acts. The West perceives itself as a friend of Israel, but in reality, by not criticizing Israel's violations of internal law, it allows the country to slide further into a hopeless situation. Real friends should tell each other the truth. Maybe one day, the West has to draw the sad conclusion that after the Holocaust, it was also implicated in the destruction of the Palestinian people.

Many Jews derive an important part of their Jewish identity from an uncritical loyalty to the State of Israel, according to Meyer. Instead of believers in God, many Jews have become believers in Israel. As a consequence criticism of Israel is easily mistaken for criticism of being a Jew, and people who criticize Israel are then unjustly called anti-Semite.

Israel's policies are directed at the realization of the political Zionist ideology, notes Meyer. He observes that the current political Zionism is aiming at controlling a maximum of the Palestinian territory with a minimum number of Palestinians living on it. However, not all Jews support the Zionist ideology. The ultra-orthodox Jewish group "Naturei Karta", the International Jewish Anti-Zionist Network and many Jews openly criticize Zionism. This shows that it is not logical to equate anti-Zionism with anti-Semitism. But this is not the only reason. Meyer reminds the reader that Zionism is not only supported by Jews, but also by the Christian fundamentalist in the United States and Europe. They represent a powerful and fanatic group of Zionists.

Meyer mentions another striking fact that shows that the equation between anti-Zionism and anti-Semitism is false. Even extreme anti-Semites like the Nazi's supported Zionism. On 1 September 1933 the Nazi government and German Zionists agreed that German Jewish Zionists, unlike other Jews, were allowed to transfer a large part of their wealth to Palestine by buying German machines and industrial products with permission to export them to Palestine.

In his booklet Meyer defines an anti-Semite as someone who is negative about expressions of Jews, either in words or in behaviour. An anti-Zionist is angry and critical about the acts of Israel that are in violation with international law. Jewish anti-Zionists, who criticize Israel's behaviour, cannot be easily branded as anti-Semite. Such an accusation does not sound logical and is in general not true. To use the term ???self-hating Jew??? for Jewish anti-Zionists will not work, because the most important group of self-hating Jews can be found among the pioneers of Zionism, writes Meyer. One of the examples to support his view is a quote from Aaron David Gordon who lived from 1856 until 1922, "[W]e are a parasitic people. We have no roots in the soil, there is no ground beneath our feet. And we are parasites not only in an economic sense, but in spirit, in thought, in poetry, in literature, and in our virtues, our ideals, our higher human aspirations. Every alien movement sweeps us along, every wind in the world carries us. We in ourselves are almost non-existent, so of course we are nothing in the eyes of other people either." Meyer notes that this view of Gordon expresses a hatred that can hardly be met by an extreme anti-Semite.

In the epilogue Meyer writes that he considers Zionism - in every aspect - as a failed ideology. Israel, the product of Zionism, is a deplorable creation that did not bring much happiness to Jews, Palestinians, or to the world.

Adri Nieuwhof is a consultant and human rights advocate.

Hajo Meyer, Judentum, Zionismus, Antizionismus und Antisemitismus: Versuch einer Begriffsbestimmung. Berlin (2009): Frank& Timme GmbH Verlag f??r wissenschaftliche Literatur.


Samora consultancy
www.samora.org
----- ------- End Forwarded Message ------- -----

Samora consultancy
www.samora.org

Voor een lang interview met Hajo Meyer zie ook mijn boek De oneindige oorlog, waarin Meyer, een van de mensen aan wie het boek is opgedragen, het volgende zegt:

'Alleen de teloorgang van de eigen ethiek zal het jodendom vernietigen.

Ik ben opgegroeid in de traditie van het joods humanisme en heb pas op latere leeftijd geleerd dat er twee totaal verschillende soorten jodendom zijn. Allereerst is er het universele humanitaire jodendom van Leviticus 19 vers 33: ‘‘Wanneer er vreemdelingen in uw land wonen, mag u die niet slecht behandelen’’ en vers 34: “Vreemdelingen die bij u wonen hebben dezelfde rechten als een geboren Israëliet.” Het staat er expliciet. Heb dus uw naaste lief, hij is net als u, want ook u was eens een vreemdeling en wel in Egypte. Met andere woorden: het lijden dat u heeft ondergaan moet als les dienen om anderen juist bewust geen leed te berokkenen. Dat is het fundament van dit jodendom, dat al in de 1^e eeuw voor Christus zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: “Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Thora op neer.” Die wijsheid is universeel, vier eeuwen eerder al had Confucius in China hetzelfde gezegd. Tijdens mijn jeugd in Duitsland werd ons geseculariseerde joden geleerd dat dit de essentie was van het jodendom. En dat heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het is nog steeds een leidraad in mijn leven, zelfs mijn kamptijd heeft dit niet veranderd. Ik heb net een tweede boek geschreven, dat in Duitsland wordt uitgegeven en waarin ik probeer aan te tonen dat de nazi-holocaust een samenloop was van toevallig aanwezige historische krachten en dat we hier dus niet te maken hebben met een absoluut onvermijdelijke gebeurtenis die in de sterren geschreven stond. Daarmee wil ik benadrukken dat de Duitse joden met hun humanistische traditie en hun verlangen te integreren op de goede weg waren. Maar door de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog, wat ook al geen onvermijdelijkheid was, is die natuurlijke ontwikkeling gedwarsboomd. Het antwoord op de Holocaust is natuurlijk niet de benepen, slachtofferistische, ultranationalistische, gewelddadige, provinciale politiek van de staat Israël. Het zionisme gaat van een deterministisch wereldbeeld uit, deze ideologie stelt dat het antisemitisme nooit zal verdwijnen, dat het eigen is aan de mensheid, en dat dus alle joden naar Israël moeten emigreren om zich daar in de eigen groep op te sluiten. Het zionisme kijkt op de joden in de diaspora neer, beschouwt ons als vreemdelingen in ons eigen land, of dat nu Nederland is, of de Verenigde Staten, of welk land dan ook. Ondertussen steelt het het grondgebied van de Palestijnen uit naam van alle joden op aarde, ook van degenen die er niet aan denken om naar Israël te emigreren. De zionisten claimen namens ons te spreken, namens ‘het Joodse volk’, maar er bestaat geen Joods volk, dat is een grote mythe, want voor een volk heeft men één land nodig, één taal, één geschiedenis. Al meer dan tweeduizend jaar wonen wij overal in de wereld, spreken alle talen, en het enige wat we tot op zekere hoogte gemeenschappelijk hebben is een socioculturele erfenis. Het zionisme zit met zijn permanent geweld en zijn verdeling van de wereld in joden en niet-joden op een volkomen fout spoor, waaraan het kosmopolitische wereldjodendom vandaag de dag dreigt kapot te gaan. En dat terwijl de joden toch ook het zout der aarde zijn, want wij hebben door onze traditionele leergierigheid en ons universalisme een onevenredig groot aandeel gehad in het gedachtegoed van de mensheid en zeker in dat van het Westen. En dit is meteen ook mijn antwoord op dwazen als Leon de Winter die met het verwijt komen dat mensen zoals ik zich wel bezighouden met Palestina, maar niet met Dafur. Ze gaan voorbij aan het feit dat we niet weten wat voor cultuur er in Dafur precies bestaat, en in Israël wel. De zionisten in Israël zouden het joods humanisme moeten respecteren. Ik word niet goed als ik zelfs erudiete Israëlische hoogleraren met minachting hoor praten over de Palestijnen, die ze Arabieren noemen omdat ze weigeren te erkennen dat deze mensen in Palestina leefden of nog leven. Het is eigenlijk alleen maar vergelijkbaar met het primitieve antisemitisme van iemand als professor dr. Treitschke uit Berlijn, de grote Duitse historicus uit de tweede helft van de 19^e eeuw. Een buitengewoon erudiet man met een enorm charisma, maar behept met een superchauvinisme, hij was een heerschap dat niets van het liberalisme moest weten. Voor hem gold alleen Deutschland, Deutschland über alles. Deze ultranationalist heeft een hele generatie Duitse intellectuelen gevormd die later de kant van de nazi’s koos, en hij is als zodanig de geestelijke wegbereider geweest voor veel academisch gevormde aanhangers van het nationaal-socialisme. Met dezelfde haat, minachting en hetzelfde chauvinisme hoor ik nu ontwikkelde joden praten over de Palestijnse bevolking. En dat kan niet, dat mag niet, dat is verwerpelijk, dat is misdadig.'