In zijn afscheidstoespraak aan het Amerikaanse volk waarschuwde president Eisenhower op 17 januari 1961:
Disarmament, with mutual honor and confidence, is a continuing imperative. Together we must learn how to compose differences, not with arms, but with intellect and decent purpose. Because this need is so sharp and apparent I confess that I lay down my official responsibilities in this field with a definite sense of disappointment. As one who has witnessed the horror and the lingering sadness of war -- as one who knows that another war could utterly destroy this civilization which has been so slowly and painfully built over thousands of years -- I wish I could say tonight that a lasting peace is in sight.
http://coursesa.matrix.msu.edu/~hst306/documents/indust.html
Eerder al had de oud-opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, de vijf-sterren generaal Eisenhower, met klem gewezen op het feit dat:
Every gun that is made, every warship launched, every rocket fired signifies, in the final sense, a theft from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed. This world in arms is not spending money alone.
It is spending the sweat of its laborers, the genius of its scientists, the hopes of its children.
The cost of one modern heavy bomber is this: a modern brick school in more than 30 cities.
It is two electric power plants, each serving a town of 60,000 population.
It is two fine, fully equipped hospitals. It is some 50 miles of concrete highway.
We pay for a single fighter plane with a half million bushels of wheat.
We pay for a single destroyer with new homes that could have housed more than 8,000 people.
This, I repeat, is the best way of life to be found on the road. the world has been taking.
This is not a way of life at all, in any true sense. Under the cloud of threatening war, it is humanity hanging from a cross of iron.
Het moment dat Eisenhower deze woorden sprak, is veelzeggend. Op 30 september 2011 schreef daarover Robert Schlesinger, 'managing editor for opinion at U.S. News & World Report,' en auteur van White House Ghosts (2008):
As I recount in White House Ghosts: Presidents and Their Speechwriters, the circumstance was the March, 1953 death of Joseph Stalin. Eisenhower felt that the Soviet dictator’s demise provided an opportunity to nip the Cold War in the bud. It prompted him to give a speech that would be titled ‘The Chance for Peace.’ Here’s the key section from Ghosts:
More than a week after Stalin’s death, Eisenhower was talking with speechwriter Emmet Hughes about the address. 'Look, I am tired — and I think everyone is tired — of just plain indictments (beschuldigingen. svh) of the Soviet regime,’ Ike said. 'I think it would be wrong — in fact, asinine (stupide. svh) — for me to get up before the world now to make another one of those indictments. Instead, just one thing matters. What have we got to offer the world?’
As Eisenhower spoke, it seemed to Hughes that his contemplation was drawing to a close. Ike’s thoughts were now coalescing. The president stopped and, jaw set, stared out the window onto the South Lawn. The tiny speck of an F-86 Sabre buzzed across the sky.
In an instant his reverie broke, and he wheeled around. 'Here is what I would like to say. The jet plane that roars over your head costs three quarter of a million dollars. That is more money than a man earning ten thousand dollars every year is going to make in his lifetime. What world can afford this sort of thing for long? We are in an armaments race. Where will it lead us? At worst to atomic warfare. At best, to robbing every people and nation on earth of the fruits of their own toil.
Now, there could be another road before us — the road of disarmament. What does this mean? It means for everybody in the world: bread, butter, clothes, homes, hospitals, schools — all the good and necessary things for decent living…’
Eisenhower and Hughes would go over a dozen drafts of the speech, each of which the president carefully edited. It survived criticism from quarters as disparate Secretary of State John Foster Dulles and British Prime Minister Winston Churchill who thought an overt peace overture a mistake.
When he gave the speech, to the American Society of Newspaper Editors in April of 1953, Ike was ill and was barely able to deliver it.
Onthullend is tevens dat volgens Eisenhower — aldus zijn biograaf, de Amerikaanse historicus Geoffrey Perret — in één van de concepten van zijn toespraak het begrip 'military–industrial–congressional complex' had geïntroduceerd:
indicating the essential role that the United States Congress plays in the propagation of the military industry, but the word 'congressional' was dropped from the final version to appease the then-currently elected officials.
Toch had Eisenhower gelijk, want juist de combinatie van hoge militairen, grote concerns en oorlogszuchtige politici — gesteund door de commerciële journalistiek dat door hogere oplagen en hogere kijk- en luistercijfers aan oorlogen verdient — hebben het proces mogelijk gemaakt, waarbij vandaag de dag het militair-industrieel-politiek complex jaarlijks vele honderden miljarden aan de voorbereiding en het uitvoeren van grootschalige geweld verspild, en daarmee de toekomst van de mensheid bedreigd. Binnen deze context moet de lezer ondermeer Mak's misdadige voorstelling van zaken beoordelen. In de uitgebreid gedocumenteerde studie Full Spectrum Dominance. Totalitarian Democracy In The New World Order (2009) schrijft de Amerikaanse historicus Wiliam Engdahl dat tien jaar na de val van de Sovjet Unie:
In 1999, the Clinton Administration's five-year budget plan for the Pentagon called for a 50% increase in weapons procurement, which would be an increase from $44 billion per year to over $63 billion per year by 2003. Additionally, the arms industry launched a concerted lobbying campaign aimed at increasing military spending and arms exports.
These initiatives are driven by profit and pork barrel politics, not by an objective assessment of how best to defend the United States in the post-cold war period.
Writing for the March 2003 issue of Business2.0, Ian Mount, David H. Freedman, and Matthew Maier addressed what was by then being called the ‘New Military-Industrial Complex,’ where, as they put it, ‘the nature of the battle was unlike anything the world has ever known.’ Afghanistan in 2001-2002, they wrote:
provided a glimpse of the latest generation of high-tech weaponry, but it was only a glimpse. A major assault by combined American forces will provide a full demonstration of the military’s new doctrine of faster, lighter, smarter warfare — combat in which cutting-edge technology becomes U.S. troops' deadliest weapon. The Pentagon calls this new doctrine RMA, for Revolution in Military Affairs, and it’s made possible not just by fresh thinking in the Pentagon but also by a subtle shift in the ranks of US defense contractors. In building its new high-tech arsenal, the United States has also created a new military-industrial complex.
When it comes to military spending the tradition of the iron triangle — Congress, the Pentagon, and defense industries — joining to push costly weaponry is nothing new.
The Pentagon's Revolution in Military Affairs however, was anything but a clever new term for the same military strategy. It was a strategy to enable total control over every nation, every potential competitor on the face of the earth. It was the blueprint for America's Full Spectrum Dominance, the New American Century of the new millennium.
The strategy was guided by a reclusive long-range war policy planner at the Pentagon who had reached his mid-80s and was considered untouchable, having endured through every post World War II Administration. He had earned within the Pentagon the nickname of 'Yoda,' from the Hollywood Star Wars films. His 'Jedi Knights' numbered some of the most powerful people ever to have come to Washington, including Donald Rumsfeld and Dick Cheney.
Engdahl doelde op één van de machtigste Amerikaanse strategen, Andrew W. Marshall, directeur van het United States Department of Defense's Office of Net Assessment, een beleidsbepaler die ook het strategische denken van de Chinese militaire top heeft beïnvloed, zoals uit het volgende fragment uit het Britse tijdschrift The Economist blijkt:
A third phase began in the early 1990s. Shaken by the destructive impact of the West's high-tech weaponry on the Iraqi army, the PLA (Chinese People's Liberation Army. svh) realized that its huge ground forces were militarily obsolete. PLA scholars at the Academy of Military Science in Beijing began learning all they could from American think-tanks about the so-called 'revolution in military affairs' (RMA), a change in strategy and weaponry made possible by exponentially greater computer-processing power. In a meeting with The Economist at the Academy, General Chen Zhou, the main author of the four most recent defense white papers, said: 'We studied RMA exhaustively. Our great hero was Andy Marshall in the Pentagon [the powerful head of the Office of Net Assessment who was known as the Pentagon's futurist-in-chief]. We translated every word he wrote.'
The Economist. The dragon’s new teeth. 7 april 2012
Yoda is the nom de guerre for Andrew W. Marshall, the 92-year-old futurist who directs the Pentagon’s obliquely named internal think tank, the Office of Net Assessment. A fixture in national-security circles since the dawn of the Cold War, Marshall contemplates military strategy and apocalyptic scenarios that could emerge in the decades to come.'
Het 'Office of Net Assessment' van Andrew Marshall, die in 2015 op 94-jarige leeftijd als directeur aftrad, bepaalt welke oorlogen in de toekomst noodzakelijk zijn om de geopolitieke belangen van de Amerikaanse elite te beschermen of uit te breiden, en hoe die oorlogen uitgevochten dienen te worden. Even wat achtergrond-informatie die niet door de polderpers wordt verstrekt:
The United States Department of Defense's Office of Net Assessment (ONA) was created in 1973 by Richard Nixon to serve as the Pentagon's 'internal think tank' that 'looks 20 to 30 years into the military's future, often with the assistance of outside contractors, and produces reports on the results of its research.' The Director of Net Assessment is the principal staff assistant and advisor to the Secretary and Deputy Secretary of Defense on net assessment.
Over 'Andrew Marshall (foreign policy strategist)' is onder andere het volgende bekend:
Raised in Detroit, Marshall earned a graduate degree in economics from the University of Chicago before he joined the RAND Corporation, the original 'think tank,' in 1949. During the 1950s and '60s Marshall was a member of 'a cadre of strategic thinkers' that coalesced at the RAND Corporation, a group that included Daniel Ellsberg, Herman Kahn, and James Schlesinger; Schlesinger later became the U.S. Secretary of Defense, and oversaw the creation of the Office of Net Assessment. The original main task of the office was to provide strategic evaluations on nuclear war issues. James Roche, Secretary of the Air Force in the administration of George W. Bush, worked for Marshall during the 1970s.
Andrew Marshall was consulted for the 1992 draft of Defense Planning Guidance (DPG), created by then-Defense Department staffers I. Lewis Libby, Paul Wolfowitz, and Zalmay Khalilzad (neoconservatieven, uitgesproken voorstanders van de inmiddels naar schatting 4 biljoen verslindende Irak-oorlog. svh).
Marshall has been noted for fostering talent in younger associates, who then proceed to influential positions in and out of the federal government: 'a slew of Marshall's former staffers have gone on to industry, academia and military think tanks.' Dick Cheney, Donald Rumsfeld, and Paul Wolfowitz, among others, have been cited as Marshall 'star protégés.’
In an interview in 2012 the main author of four of the Chinese defense white papers (een gezaghebbend rapport. svh) General Chen Zhou stated that Marshall was one of the most important and influential figures in changing Chinese defense thinking in the 1990s and 2000s.
Foreign Policy named Marshall one of its 2012 Top 100 Global Thinkers, 'for thinking way, way outside the Pentagon box.'
http://en.wikipedia.org/wiki/Andrew_Marshall_(foreign_policy_strategist)
In dit soort feiten hebben de opiniemakers van de polderpers zich geenszins verdiept, waardoor de bredere context waarin de werkelijkheid zich voltrekt, niet belicht kan worden, en complexe gebeurtenissen uiterst simplistisch worden voorgesteld. Toen de journalist Sven Kockelmann op 5 mei 2014 tegenover de opiniemaker Geert Mak stelde dat, met het oog op Rusland, de 'meeste Europese landen véél te weinig [besteden] aan hun defensie-uitgaven,' dan is dit niet gebaseerd op de werkelijkheid. En toen Geert Mak daarop beweerde dat de bedreiging die 'meneer Poetin' zou vormen Europa 'dwingt om meer aan defensie uit te geven' dan is ook dit niet op feiten gebaseerd. Ik vermoed zelfs dat beide mainstream-opiniemakers de feiten, zoals ondermeer hierboven beschreven, niet eens kennen, laat staan dat ze er ooit serieus over nagedacht hebben. Hier is geen sprake van slechts domheid, maar ook nog van luiheid, ijdelheid en doortraptheid. Het grote gevaar van de commerciële pers is dat zij, om permanent de aandacht van het grote publiek te kunnen trekken, op angst blijft inspelen. Nu Geert Mak zijn ‘optimisme’ vaarwel heeft gezegd, aangezien zijn publiek door de ervaringen met het neoliberalisme alles behalve hoopvol is gestemd, richt hij zich nu op de angst voor het grote buitenlandse kwaad in de wereld. En dus zijn ‘Poetin’ en ‘Trump’ de meest voorkomende boemannen in Mak’s eind 2019 verschenen Grote verwachtingen In Europa 1999-2019, een boek dat wat betreft Rusland onder supervisie stond van zijn ‘goede vriend Hubert Smeets,’ die door Geert bedankt wordt voor diens ‘kritische en stimulerende’ begeleiding. Smeets is de oud NRC-opiniemaker die van de Nederlandse staat 294.000 euro kreeg toegezegd om anti-Russische propaganda te verspreiden op de speciaal daarvoor in het leven geroepen website Raam op Rusland. Als betaalde propagandist vervormt Hubert Smeets de werkelijkheid zodat die naadloos past in zijn ideologische beschouwingen over de Russische samenleving. Smeets is voor de macht een uiterst betrouwbare medewerker. In NRC Handelsblad van 22 oktober 2014 beweerde hij bijvoorbeeld het volgende:
‘Leviathan,’ de kritische nieuwe film van Zvjagintsev, is bij de Russische autoriteiten verkeerd gevallen… De films van de Russische regisseur Andrej Zvjagintsev worden steeds begrijpelijker…
Zijn laatste film Leviathan is ronduit maatschappelijk geëngageerd. Het script over de strijd van een autonome man, een klusser die zijn huis en haard wil beschermen tegen de corrupte burgemeester in een dorp bij de poolcirkel, heeft zelfs Hollywoodtrekjes…
Maar er is één verschil met Hollywood. In Leviathan overwint het kwaad. Het poetinisme trekt aan het langste eind: de macht kan ongestoord verder drinken. En de priester bedekt dat onder een vrome woordendeken…
Net als in de nadagen van de Sovjet-Unie is in culturele kring afzondering weer populair. Ook Zvjagintsev leest amper kranten en heeft thuis al een jaar geen televisie meer…
Hij doet daarom alsof het hem verbaast dat zijn recente werk als snoeiharde kritiek wordt opgevat en bij de autoriteiten in het verkeerde keelgat is geschoten. Leviathan is door het ministerie van Cultuur gesubsidieerd en al aan meer dan 75 landen verkocht. Maar in Rusland zelf is de film (nog) niet in de bioscoop te zien en slechts als dvd gedistribueerd, voorzien van het logo 18+ zodat alleen volwassenen de film kunnen kopen.
Officiële reden voor de weerstand: in Leviathan wordt aan de lopende band gevloekt en dat is sinds 1 juli in strijd met de nieuwe zedelijkheidswet. Officieus motief: de film over een corrupte staatsdienaar is pars pro toto voor het land en dus per definitie politiek. En zo is de regisseur ineens in het domein van de politiek gesleurd.
https://www.nrc.nl/nieuws/2014/10/22/onze-vrijheid-zit-in-het-omzeilen-van-de-wet-1430179-a217356
Kortom, het verhaal van de speelfilm Leviathan staat, volgens Hubert Smeets, symbool voor de Russische samenleving, en moet ‘als snoeiharde kritiek worden opgevat,’ waardoor deze ‘art film’ bij alle Russische ‘autoriteiten in het verkeerde keelgat is geschoten.’ Klopt deze voorstelling van zaken? Nee, absoluut niet, zoals de regisseur Andrej Zvjagintsev zelf heeft benadrukt, toen hij desgevraagd verklaarde dat ‘Leviathan' een 'universeel' thema behandelt dat, ik citeer hem:
overal kan plaatsvinden. En vanuit die gedachte besloten wij om het in Rusland te laten spelen. Omdat het leven hier ons nader staat, net als de levensstijl en de realiteit, dan een verhaal over een Amerikaanse boer. Het Westen wil de film graag als een politiek statement zien. Juist nu het actueel is. Maar dat zou kortzichtig zijn.
Net als Ian Buruma trachtte Hubert Smeets Leviathan af te schilderen als een politieke actiefilm over Rusland. Dat is niet alleen ‘kortzichtig,’ maar ronduit doortrapt, want van dit alles is de NRC-opiniemaker van de voormalige Sovjet-Unie op de hoogte. Bekend is dat toen:
Andrey Zvyagintsev produced a short film in the United States, he was told the story of Marvin Heemeyer. He was amazed by this story and wanted initially to make his film in the US, but then changed his mind. The screenplay (van Leviathan. svh) was written by Zvyagintsev and Oleg Negin and is loosely adapted from the biblical stories of Job from Uz and King Ahab of Samaria and Heinrich von Kleist's novella Michael Kohlhaas.
https://en.wikipedia.org/wiki/Leviathan_(2014_film)
Nog absurder worden Smeets’ beweringen wanneer men ook ‘the story of Marvin Heemeyer’ kent, een waar gebeurd verhaal dat Zvyagintsev fascineerde. Wikipedia meldt het volgende:
Marvin John Heemeyer (October 28, 1951 – June 4, 2004) was an American welder and an automobile muffler repair shop owner who demolished numerous buildings with a modified bulldozer in Granby, Colorado on June 4, 2004.
Heemeyer had feuded with Granby town officials, particularly over fines for violating city health ordinances when he chose to improperly dump sewage from his business instead of connecting to the city sewer system. His feud came to a head on June 4, 2004. Over about eighteen months Heemeyer had secretly modified a Komatsu D355A bulldozer by adding layers of steel and concrete, intended to serve as armor. He used this to demolish the Granby town hall, the former mayor's house, and several other buildings. Heemeyer's rampage concluded with his suicide, after his bulldozer became trapped in the basement of a hardware store he had been in the process of destroying.
https://en.wikipedia.org/wiki/Marvin_Heemeyer
In tegenstelling tot de charlatan Hubert Smeets, die door een ideologische lens naar de wereld kijkt, zag de kunstzinnige filmmaker Zvyagintsev onmiddellijk de overeenkomsten tussen de VS en Rusland. Beide grootmachten worden beheerst door de arrogantie, de willekeur en de corruptie van de elite. Hier is geen sprake van een exclusief Russisch verschijnsel, maar van een universeel fenomeen, dat door Carl Sagan, de Amerikaanse astronoom en astrofysicus, als volgt werd omschreven:
One of the saddest lessons of history is this: If we’ve been bamboozled (bedrogen. svh) long enough, we tend to reject any evidence of the bamboozle. We’re no longer interested in finding out the truth. The bamboozle has captured us. It’s simply too painful to acknowledge, even to ourselves, that we’ve been taken. Once you give a charlatan power over you, you almost never get it back.
Ook daarom is het veelzeggend dat Geert Mak zich afhankelijk maakte van Smeets’ informatie. Na de grootscheepse corruptie en armoede in Rusland onder Boris Jeltsin’s als gevolg van de door het Westen geïnstigeerde economische shocktherapie, had de zelfbenoemde ‘chroniqueur’ Mak, verblind met zijn gekoesterd optimisme, helemaal niets door, zoals hij toegeeft in zijn Grote verwachtingen:
Hier geeft Mak als ‘populairste geschiedenis leraar van het land’ zichzelf een brevet van onvermogen, zonder dat zijn mainstream-collega’s en zijn publiek het doorhebben. Natuurlijk was zowel in zijn ‘herinnering’ als in zijn bestseller In Europa (2004) ‘niet de corruptie het gesprek van de dag, maar het glimmende damesblad Cosmopolitan,’ aangezien zijn bron in Moskou, de plaats waar hij verbleef, Derk Sauer was, de uitgever van dit glossy magazine. In de rest van de Russische Federatie, met zijn oppervlakte van 17.098.246 vierkante kilometer -- en van Oost naar West ruim 9500 kilometer, oftewel de afstand van Amsterdam naar Bangkok -- was Geert Mak niet geweest. In november 1999 verzekerde hij zijn NRC-publiek: ‘Dit blad leerde de mensen voor het eerst om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven,’ waarvan de oplage rond de ‘350.000’ schommelde, althans, zo beweerde Sauer. Uitgaande van het feit dat het Amerikaanse ‘lifestyle- en modetijdschrift, Cosmopolitan,’ dat destijds als glossy maandblad voor dames een monopolie bezat, en dat het aantal inwoners van de Russische Federatie ongeveer 145 miljoen inwoners telde, kan onmogelijk beweerd worden dat een oplage van 350.000 een serieuze indicatie is van een omvangrijke ‘verborgen middenklasse’ die ‘heel veel stil geld’ bezat, want feit blijft dat de kopers van dit maandblad slechts 0,002 procent van de Russische bevolking uitmaakten. Ter vergelijking, in 2017 werd officieel driekwart van de Nederlandse bevolking tot de middenklasse gerekend. Juister zou zijn te stellen dat die 0,002 procent het vermoeden rechtvaardigt dat destijds de voltallige Russische mafia een exemplaar van Cosmo aanschafte.
https://www.rtlnieuws.nl/geld-en-werk/artikel/28356/het-gaat-goed-met-de-middeninkomens-nederland
NRC: '14-10-2004, Moskou Derk Sauer, de kleine man met grootse daden is de bekendste Nederlander in Rusland en waarschijnlijk ook de rijkste. Sauer op de opening van een nieuw fliaal van de exclusieve juwelier Gilbert Albert.' Dankzij de medewerking van oud KGB-agenten en de veroordeelde Russische oligarch/gangster Chodorkovski wist Sauer in tien jaar tijd 150 miljoen te bemachtigen, en groot respect af te dwingen bij de polderpers.
Kort samengevat: Derk Sauer’s en Geert Mak’s bewering dat er in 1999 een aanzienlijke ‘verborgen middenklasse’ in de hele Russische Federatie bestond, die ‘heel veel stil geld’ bezat, was opnieuw één van de vele onwaarheden die over het omvangrijkste land ter wereld wordt verspreid door de westerse mainstream-media. Dat weten mijn oude vrienden Derk en Geert zelf ook wel, want Mak schrijft vier pagina’s eerder in zijn Grote verwachtingen:
In de ruige jaren na de ineenstorting van de Sovjet-Unie lagen zowel de staatsmacht — de oude apparatsjiks wisten immers precies de weg — als de financiële en commerciële lijnen grotendeels bij de KGB. Wie in Wilde Oosten wilde profiteren van de shocktherapie, de onteigeningen en de privatiseringen liep vroeg of laat onvermijdelijk tegen de KGB aan.
En opnieuw verzwijgt Mak dat nu juist zijn bron in Rusland, Derk Sauer, in zee was gegaan met de mafia van voormalige KGB-ers om zijn media-imperium in de voormalige Sovjet Unie op te zetten en uit te breiden, zodat hij in slechts tien jaar tijd naar schatting 150 miljoen wist te vergaren. Tot Poetin aantrad en de massale corruptie -- die onder Jeltsin met westerse steun van het Westen was ontstaan -- begon te bestrijden, waarna Derk Sauer in toenemende mate Vladimir Poetin als grote boeman begon af te schilderen. Nu al zijn ‘optimisme’ is vergaan, durft de zo geprezen stem van de gevestigde orde, Geert Mak, eindelijk te vertellen dat onder Jeltsin:
op straat de economie begin jaren negentig [was] overgenomen door de gangsters en de maffia. In de provinciesteden verkochten de drugsdealers geen heroïne meer maar krokodil, een zelfgemaakt brouwsel van codeïne-pillen en een paar synthetische schoonmaakmiddelen. Ook wodka was voor miljoenen Russen te duur geworden, ze dronken nu spirt, chemische ethanol of ruitenreiniger. Ik herinner me dat mijn meepassagiers in de Rode Fiji, de nachttrein van Sint-Petersburg naar Moskou, in die jaren bij het slapengaan de handvatten van de coupédeur met een touw aan elkaar vastsjorden. ‘Je weet maar nooit.’ De machtsverhoudingen werden bepaald door bendeoorlogen. Het aantal moorden steeg tot zo’n dertig per dag. 'Ik begreep dat die nieuwe wereld niet voor mij was, maar voor een ander soort mensen,’ vertelde een van de ooggetuigen, Svetlana Alexijevitsj. ‘Het grondsop kwam omhoog, alweer een revolutie. De straten raakten vol mannetjesputters in trainingspakken. Wolven! Die vertrapten iedereen.’
Typerend voor Mak’s opportunisme is dat ondanks zijn kennelijk goed functionerend geheugen de naam ‘Svetlana Alexijevitsj’ geen enkele maal voorkwam in zijn vuistdikke boek In Europa (2004), terwijl zij toch zo’n diepe indruk op hem moet hebben achtergelaten. Immers, zelfs na twintig jaar na zijn ontmoeting met Svetlana weet hij zich haar ervaringen nog te ‘herinneren.’ In tegenstelling tot Mak wist zij destijds wel dat het ‘grondsop omhoog’ was gekomen, te weten gangsters als Chodorkovski, die in samenwerking met westerse gelukszoekers als Sauer, de ‘wolven’ waren die ‘iedereen vertrapten.’ Het waren de corrupte oligarchen die het stoffelijk overschot van de failliete staat verslonden, ten koste van de rest van de bevolking. De gemiddelde leeftijd van mannen zakte naar 58 jaar, terwijl 40 procent van de Russische bevolking onder de armoedegrens verdween. Maar dat feit was twee decennia geleden voor Geert niet relevant genoeg geweest om daarover zijn publiek te informeren. En hoewel het Orakel van Jorwerd een verkeerde beeldspraak gebruikt — ‘grondsop’ komt immers niet ‘omhoog’ maar bezinkt door zijn gewicht — begrijpt de lezer toch dat na de val van de Sovjet Unie, bij gebrek aan gewicht, het schuim der aarde in Rusland omhoog kwam drijven. Het is logisch dat in een tijd waarin de financiële macht globaliseert ook de joods-Russische onderwereld met een dubbele paspoort zijn kapitaal ging spreiden. In het boek Red Mafiya zet de Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert I. Friedman in verband hiermee het volgende uiteen:
Insinuating themselves throughout the country, Russian dons have bought large parcels of impoverished development towns, taking over everything from local charities to the town hall. For instance, Gregory Lerner, a major Russian crime boss who arrived in Israel with huge amounts of money, allegedly owns everything from fashionable restaurants to parts of several port city waterfronts.
‘Do you know what Gregory Lerner did in Ashkelon?’ Leder asked me during an interview in New York. ‘His mother was three times in the hospital there. He bought new medical equipment and dedicated it to his mother! It’s the way the mobsters wash their name.’ They do so, he explains, in order to build up grassroots support and openly influence politicians — or even run for elective office. Leder worries that one day three or four Russian gangsters who have bought their legitimacy will win Knesset seats, take over a key committee, and be in an ideal position to stop an important piece of anti-crime legislation, such as a proposed bill to criminalize money laundering.
One of Leder’s worst fears came true when Russian gangsters hand picked several candidates to run for local and national offices, according to the minutes of a classified Israeli cabinet meeting held by the Committee of the Controller in June 1996. And in May 1997, Israeli police launched a probe into allegations that Lerner attempted to bribe former Prime Minister Shimon Peres, among other Knesset members and cabinet ministers. The investigation was inconclusive, however, and no charges were filed.
One politician already ensnared in the web of organized crime is Russian-born Natan Sharansky, the head of the Russian Yisrael Ba-Aliya and minister of the interior in the government of Prime Minister Ehud Barak. Because of his resistance to the Soviet regime and his strong and open identification with Judaism, he suffered a long, brutal confinement in the Gulag before international pressure led to his release. In Israel, the charismatic dissident was lionized by the Jewish people, and he became a power broker for the large and growing Russian émigré community, whom he helped integrate into a rigid society that sometimes seemed jealous of the talented new Russians.
However, Sharansky has publicly admitted that his party has accepted campaign contributions from NORDEX president Grigori Loutchansky. Officials from the U.S. Congress, the State Department, and the CIA pleaded with Sharansky to sever his ties to Loutchansky. ‘We told Sharansky to stop taking money from Loutchansky,’ says Winer. ‘We told him about Loutchansky’s MO: bribery, influence peddling, that he was a bridge between foreign governments and traditional organized crime.’
Sharansky simply refused, arguing that he needed the money to resettle the tidal wave of Russian émigrés. ‘When we warned Sharansky,’ says the congressional investigator, ‘to stop taking money from Loutchansky, he said, ‘But where am I going to put them,’ referring to the huge influx of Russian Jewish refugees. ‘How am I going to feed them? Find them jobs?’ He figures Loutchansky is just another source of income.
‘Sharansky is very shrewd,’ the congressional investigator continued. ‘He knows better. It was a cynical decision. He did take money. Then he asked, “Why shouldn’t I?” The CIA warned him that Loutchansky was trying to buy influence through him and his party for the Russian Organized Crime/Russian government combine. We told Sharansky that Loutchansky is a major crook.’ (Sharansky declined to comment.)
Ignoring all the warnings, Sharansky introduced Loutchansky to Benjamin Netanyahu prior to Israel’s 1996 national elections. The Israeli press reported that Netanyahu received $1.5 million in campaign contributions from Loutchansky, a charge the prime minister hotly denied. ‘The Likud is corrupt, and Bibi Netanyahu is disgusting,’ says Winer. ‘He’s had meetings with Loutchansky and Kobzon — criminals promoting their own interests.’
Natan Sheranski, zijn echtgenote, Netanyahu en echtgenote, en hun vriend George Bush junior. Soort zoekt soort, en elke soort vormt zijn eigen mafia.
With two decades of unimpeded growth, the Russian Mafiya has succeeded in turning Israel into its very own ‘mini-state,’ in which it operates with virtual impunity. Although many in international law enforcement believe that Israel is by now so compromised that its future as a nation is imperiled, its government, inexplicably, has done almost nothing to combat the problem. In June 1996 Leder, then chief of Israeli police intelligence, prepared a three-page classified intelligence assessment that concluded: ‘Russian organized groups had become a strategic threat’ to Israel’s existence. He documented how they were infiltrating the nation’s business, financial, and political communities. Shahal used the report to brief Prime Minister Yitzhak Rabin, Shin Bet, Israel’s FBI, and Mossad, and provided his own recommendations on how to uproot the Russian mob. Before Rabin had a chance to act on the plan, he was assassinated by a right-wing Jewish religious zealot in Tel Aviv following a peace rally. Shimon Peres subsequently set up an intra-agency intelligence committee on the Russian mob after reading Leder’s report, but did little else. Leder’s report was shelved by Netanyahu, according to Shahal.
‘Israel is going to have to do something,' says James Moody. ‘They could lose their whole country. The mob is a bigger threat than the Arabs.'
https://www.newyorker.com/magazine/2000/04/10/land-of-the-stupid
Ter informatie: in 1996, waarschuwde James Moody, de toenmalige directeur van de FBI, het Amerikaanse Congres dat:
the Russian mob, which has thirty crime syndicates operating in more than seventeen North American cities, has ‘a very real chance’ of becoming ‘the No. 1 crime group in the United States.’
In zijn boek Red Mafiya: How the Russian Mob Has Invaded America (2000) werpt Robert Friedman de vraag op:
Why should Americans be concerned about the global explosion of Russian organized crime and the concomitant corruption in Russia? The simple answer is that the nuclear-capable behemoth is on the verge of a political and economic meltdown. ‘The Russian people are deeply humiliated,’ Brent Scowcroft, Bush’s national security adviser, has said (in het begin van de jaren negentig. svh) ‘They have lost their superpower status and they are turning against the U.S. and against the West.’ In historical terms, the closest analogy to the financial situation in Russia is the Versailles Treaty at the end of World War I, when the Western allies demanded reparations from the Germans. Huge amounts of capital were forced out of Germany, so impoverishing the nation that it helped set the stage for Hitler. ‘That is the only parallel we have of a vast change in a society, accompanied by massive decapitalization (kapitaal-export. svh) — and look at the consequences,’ said Jack Blum, who is consulting with the House Banking Committee in its investigation of Russian money laundering. ‘Russia is three times our size and has nuclear weapons. Why should we care? Excuse me. Common sense says you have to care mightily.’
It should also by now be abundantly clear that the Russian Mafiya is made up of multipurpose, entrepreneurial master criminals. ‘Once funded, once flush, with the billions of dollars they ripped off, these boys are in business doing every shape, manner, and form of crime globally,’ Blum continued. ‘So it was Russians who were doing the gasoline daisy chains in New York, New Jersey, and Long Island, in which billions of dollars in excise tax was ripped off; it’s Russians who are screwing around with Colombians, figuring out how to deliver weapons to them. Should Americans not care about that? That’s going on right here. If nothing else, Americans should worry that they’ll drive up the price of real estate in the Hamptons,’ Blum said with a sarcastic laugh.
‘The Hamptons (idyllisch gelegen dorpen in het oosten van Long Island, nabij New York. svh) are filling up with Russians,’ Mike Morrison, a criminal investigator with the IRS told me. ‘When we ask them where they got the money to purchase their house or business, they produce a document from Uncle Vanya in St. Petersburg who says it’s a gift. There is nothing we can do.’
Mikhail Chodorkovski (links) en zijn rechterhand Platon Lebedev tijdens het proces waarbij zij in 2005 werden veroordeeld tot 9 jaar gevangenisstraf wegens belastingontduiking en fraude.
Meanwhile, Russian mobsters move easily in and out of the United States on visas ‘that they get in Israel to dance through our clearance process,’ says Blum. Or they obtain visas as employees of shell corporations like YBM, or as friends of NHL hockey players, or as ‘film consultants,’ as Ivankov (Russische Mafiabaas. svh) did. ‘So should we worry about that?’ asks Blum. ‘Of course!’
America’s vast wealth will always be an irresistible target for the Russian Mafiya, and their most sophisticated scams are likely to cause the most damage: their devious financial machinations on Wall Street, their money laundering, their infiltration of prestigious institutions like the NHL. Should we worry about that? In a few years, predicts James Moody, the Russian mob will be bigger than La Cosa Nostra in America. And perhaps GE, and Microsoft, too.
Dit alles was al in 2000 bekend, toen Red Mafiya voor het eerst in het Engels verscheen, vier jaar voordat Geert Mak’s bestseller In Europa werd gepubliceerd, het boek waarvoor hij in 2004 de NS Publieksprijs ontving. Bovendien verscheen Robert Friedman’s meesterwerk twintig jaar voordat Mak in zijn boek Grote verwachtingen toegaf dat voor hem als journalist in 1999 ‘niet de corruptie het gesprek van de dag [was], maar het glimmende damesblad Cosmopolitan,’ hetgeen meer zegt over de onwetendheid van Mak dan over Rusland. Dit blijkt eveneens uit het feit dat, volgens onderzoekers van de Verenigde Naties, in 2019 wereldwijd de geschatte hoeveelheid aan zwart geld tot 2 biljoen dollar kon oplopen, dus 2 keer een miljoen keer een miljoen dollar, een bedrag dat 12 keer zo hoog is als het totale EU-budget van 2019. Het is een indicatie van hoe machtig en wijdvertakt de onderwereld is, en toont meteen aan hoe absurd Mak’s veronderstelling rond de eeuwwisseling was dat het verschijnen van het ‘damesblad Cosmopolitan’ voor zijn publiek relevantere informatie was dan de opkomst van de Russische mafia, waarmee niet alleen Poetin na het vertrek van Jeltsin geconfronteerd werd, maar ook de westerse wereld, inclusief Nederland. Begin maart 2019 werd bekend dat:
Dutch banks linked to billions washed in Russian money-laundering scheme.
Several Dutch banks, including the country's top three lenders by assets, ING Groep NV, Rabobank, and ABN Amro Group NV, have been linked to a Russian money-laundering scheme, Dutch investigative website De Groene Amsterdammer reported March 4.
The scheme, led by what was Russia's largest private investment bank Troika Dialog, allegedly helped launder of some €3.5 billion in Europe and the United States via two Lithuanian banks, Ukio Bankas and AB Bankas SNORAS, the website said.
Troika Dialog was bought by Russia's biggest bank by assets, PAO Sberbank of Russia, in 2011.
De Groene Amsterdammer berichtte dit pas tien jaar nadat de Verenigde Naties het volgende bekend had gemaakt: 'Russian mafia groups had been said to reach over 50 countries and, in 2010, had up to 300,000 members.'
https://www.unodc.org/unodc/en/money-laundering/globalization.html https://en.wikipedia.org/wiki/Russian_mafia
Feit is tevens dat de Russische:
georganiseerde misdaad een uitgebreid crimineel netwerk in West-Europa, en Nederland [heeft]. Dat zegt voormalig FBI undercover operative Ronald Fino tegen Reporter Radio. Volgens Fino houden Russische criminelen zich hier bezig met vrouwenhandel, drugssmokkel, het witwassen van geld en de verspreiding van kinderporno…
Na Fino’s ontmaskering als FBI-informant infiltreerde hij de Russische maffia in Moskou en Sint Petersburg. ‘Mijn cover was een exportbedrijf in de drankindustrie. Op een gegeven moment kwamen de Russische maffiosi zelf naar mij toe. Ze zijn ontzettend goed opgeleid, meedogenloos en gevaarlijker dan de Amerikaanse maffia. In Nederland zijn ze onder andere betrokken bij drugssmokkel via de Rotterdamse haven en de verspreiding van kinderporno op het internet. In het financiële zakenleven wassen ze op grote schaal geld wit, via ingewikkelde constructies met lege bedrijven.’
https://www.nporadio1.nl/reporter-radio/onderwerpen/327715-de-russische-maffia-in-nederland
Al deze feiten tonen aan hoe erbarmelijk slecht Geert Mak geïnformeerd was en nog steeds is over de Russische Federatie en zelfs over Nederland. Maar toch functioneert hij nu als een spin in het web van anti-Russische propaganda. Meer hierover de volgende keer.
Semion Yudkovich Mogilevich (Ukrainian) born June 30, 1946 is a Russian organized crime boss, described by agencies in the European Union and United States as the 'boss of bosses' of most Russian Mafia syndicates in the world. Mogilevich is believed to direct a vast criminal empire and is described by the FBI as 'the most dangerous mobster in the world.' He has been accused by the FBI of 'weapons trafficking, contract murders, extortion, drug trafficking, and prostitution on an international scale' [...] Mogilevich was born in 1946 to a Jewish family in Kyiv's Podol neighborhood.
His first significant fortune derived from scamming fellow Russian Jews eager to emigrate to countries including the United States and Israel; Mogilevich made deals to buy their assets, sell them for fair market value, and forward the proceeds. Instead he simply sold the assets and pocketed the proceeds. He served two terms in prison, of 3 and 4 years, for currency-dealing offenses.
https://en.wikipedia.org/wiki/Semion_Mogilevich
Geen opmerkingen:
Een reactie posten