@medialens
What does Biden mean for the world? If you're a BBC propagandist, it means focusing on Official Enemies, using a picture of the US flag and a grim-faced soldier gazing suspiciously from behind a fence with nasty spikes in it. It all helps keep our minds right for war.
De BBC berichtte op 8 November 2020: US election result: What Biden's victory means for rest of world
The knife-edge vote has been closely watched abroad
After days of uncertainty, Joe Biden has won the US presidential election, BBC projections show.
Joe Biden's victory offers another challenge for the Chinese system, writes John Sudworth in Beijing.
You might think Beijing would be glad to see the back of Donald Trump. As China-basher-in-chief he hit them with a trade war, levied a raft of punitive sanctions and badgered and blamed them for the coronavirus pandemic.
But some analysts have suggested that the Chinese leadership may now be feeling secretly disappointed. Not because they have any lasting fondness for Mr Trump, but because another four years of him in the White House held out the tantalising prospect of a bigger prize. Divisive at home, isolationist abroad - Mr Trump seemed to Beijing the very embodiment of the long-anticipated and hoped for decline in US power.
https://www.bbc.com/news/election-us-2020-54801409
Nu Donald Trump met slechts 3,4 procent verschil net niet tot Amerikaanse president is herkozen, kunnen de westerse mainstream-media, in handen van de elite, hun agressie weer volledig richten op Rusland en China, in een poging de aandachtr voor het beangstigende gebrek in de VS aan binnenlandse cohesie te verplaatsen naar een fictieve buitenlandse dreiging. Mijn oude vriend Geert Mak is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop deze propaganda verloopt. Voordat ik hieraan begin, eerst even een aanloopje. Op 16 april 2015 stelde Geert Mak zich de vraag ‘wat er toch mis [is] met de elite?’ In zijn dankwoord bij de uitreiking van de Gouden Ganzenveer leek de opiniemaker op te roepen tot een herbezinning, omdat:
Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord.
Dit keer speelde Mak niet de rol van koopman die ervoor pleitte het neoliberale marktdenken van de EU te blijven steunen, maar trad hij op als dominee, door zijn publiek te vertellen:
Een goede elite kenmerkt zich door kwaliteit, zeker, maar ook door empathie en courage. Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord. Een goede elite luistert en kijkt met duizend ogen en oren. Een goede elite ligt dwars. Een goede elite durft het idee los te laten dat politiek alleen maar een vorm is van publiek management, durft luidop te dromen, durft ook onaangename waarheden onder ogen te zien en uit te spreken. Een goede elite durft te verliezen en klappen te krijgen. Een goede elite vecht voor het ambt, als trotse dienaren van de publieke zaak. Een goede elite gedraagt zich niet als burgers, maar als citoyens, elke dag.
Kwaliteit, empathie en courage, ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.
http://www.geertmak.nl/nl/nederland/essays-en-lezingen/125/opnieuw-de-deftigheid-in-het-gedrang.html
Ook drie jaar eerder, op vrijdag 2 november 2012, had Geert de rol van dominee gekozen door tegenover een volle zaal te prediken:
Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is — en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs — in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’ Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit ‘objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen — en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid,’ serieus genoeg. Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.
http://www.geertmak.nl/nl/biografie/kijken-en-luisteren/229/de-woede-van-mijn-oom-petrus.html
Kort samengevat hield mijn oude vriend Geert in deze twee toespraken been pleidooi voor ‘courage’ bij ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid,’ mede omdat zeker nu ‘op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats[vindt] die grote consequenties heeft’ voor de overleving van de mensheid. Maar tegelijkertijd wist Geert als domineeszoon hoe zwak het vlees is, hoe het kwaad zich overal kan manifesteren, en dat in ieder door ambitie gedreven kleinburger een Faust huist, waardoor de Duivel al snel met je aan de haal gaat. Geert Mak is een kind van het provinciale, gereformeerde milieu waarin hij opgroeide. Maar in zijn adolescentie in de tweede helft van de jaren zestig zag hij plotseling al zijn christelijke zekerheden als sneeuw voor de zon verdwijnen. Niet dat het christendom destijds voor hem een doorleefde werkelijkheid was, maar in elk geval was het een houvast, die zijn leven ‘soms troost, soms ordening’ gaf, een ‘lijn aan je handel en wandel,’ zoals hij in 2005 uiteen zette, toen Geert, als ware hij een verloren zoon die van het rechte pad was afgeweken, naar zijn ‘vaderlijke God’ was teruggekeerd. Wat tijdens de jeugd aan angst voor de zonde erin is gehamerd, draagt een niet gering deel een heel leven met zich mee. De vrees en het verdriet verlaten hem of haar nooit helemaal; tot diep in het onderbewustzijn blijft een angel achter die het leven van het slachtoffer in mindere of meerdere mate blijft bepalen. In dit verband wees de Nobelprijswinnaar Elias Canetti in zijn magistrale werk Massa & Macht (1960) erop dat:
Wie de macht wil aanvatten, moet het bevel zonder angst in de ogen zien en de middelen vinden om het van zijn angel te beroven.
Bovendien, wat is in de huidige postmoderne tijd precies de ‘waarheid’ voor een aanhanger van het christelijke geloof, een religie die zich bezighield met de scholastieke vraag: hoeveel engelen kunnen er op de punt van een naald dansen? ‘Courage, dapperheid, vermetelheid,’ hoe men het ook noemen wil, klinkt natuurlijk heel moedig, maar de Nederlandse opiniemaker moet om te kunnen voortbestaan ook aan zijn lezers en kijkers denken. Over hen is bekend dat zij opgegroeid zijn in een staat die geen ‘kweekbodem [is] voor hetgeen men het heroïsche noemt,’ zoals Huizinga dit eens voorzichtig formuleerde. Ga hier als opiniemaker ‘streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid,’ en men is in korte tijd zijn/haar publiek en inkomen kwijt. Geen journalist die zich zo bewust is van dit feit als Geert Mak, zo weet ik uit ervaring. Vandaar dat hij op 7 januari 2015 zonder enige terughoudendheid onmiddellijk een oordeel kon vellen over de terroristische aanslag in Parijs op het kantoor van het satirische weekblad Charlie Hebdo. Een journalist van de Vlaamse zakenkrant De Tijd schreef:
Het nieuws van de aanslag tegen het Franse satirisch weekblad raakt enkele minuten voor onze interview-afspraak in Amsterdam bekend. Mak komt net van de trein en heeft de berichten nog niet gehoord. ‘Misselijk van woede,’ reageert hij geschokt. Hij moet even bekomen, zich herpakken. Maar het duurt niet lang voor hij het bredere plaatje begint te schetsen. Mak is de man van het grote verhaal, de verbanden, de historische context. ‘De kracht van onze westerse samenleving is onze democratie, onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen. Maar dat is tegelijk onze kwetsbaarheid, blijkt nu ook weer.’
https://www.tijd.be/dossier/europareeks/geert-mak-veenbrand-woedt-onder-europa/9587187.html
Dit zei Mak nadat het Westen, onder aanvoering van de VS, met grootscheeps geweld Irak in een bloedige chaos deed belanden, en vier jaar nadat hetzelfde Westen de soevereine welvaartsstaat Libië had veranderd in een hel van elkaar bestrijdende terroristische bendes, en drie jaar nadat de vooraanstaande Franse journalist Thierry Meyssan in augustus 2012 in Voltaire Network vanuit Syriëhad bericht:
No one doubts that terrorism in Syria is being sponsored by NATO and the GCC (Samenwerkingsraad van de Arabische Golfstaten. svh) but until now it was being carried out behind a veil of hypocrisy. Unable to bombard and raze the country because of the Russian and Chinese double veto, the Western powers and their Arab partners decided to bleed the country while setting it up for an attack by mercenaries. Then on February 12 came the call to jihad issued by Ayman al-Zawahiri. Suddenly, NATO, the GCC and al-Qaeda found themselves pursuing the same objective. Notwithstanding, Brussels took the view that the Egyptian sheik’s declarations were his alone and were therefore unworthy of comment as if to underline that NATO doesn’t revise its positions in response to such fatwas. This rationale remained unconvincing because it ignored the issue of the common objectives shared by the self-proclaimed advocates of democracy, on the one hand, and Islamism, on the other. It did allow appearances to be preserved. The masks are now off. The Western powers have acknowledged their links with terrorists.
https://www.globalresearch.ca/the-west-and-the-glorification-of-terrorism/32193
Maar over de westerse terreur was Mak geenszins ‘[m]isselijk van woede,’ en ‘geschokt,’ net zo min als Geert dit was over het feit dat zijn vader, Catrinus Mak, in 1936 als gereformeerde dominee in ‘Ons Indië’ via De Sumatra Post zijn geloofsgenoten liet weten dat de antisemitische Neurenberger Rassenwetten ‘staatkundig tolerabel’ waren, en Geert’s moeder zich destijds beklaagde dat ‘een bepaalde film heel mooi was,’ maar wel ‘een beetje pro-joodsch.’ Zoon Geert’s verklaring voor de antisemitische houding van zijn ouders in de jaren dertig is dat zij ‘nu eenmaal niet [wisten], zoals niemand dat weet, op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis.’ Geert nam het mij buitengewoon kwalijk dat ik de opvattingen van zijn ouders antisemitisch had genoemd. Zijn verklaring is evenwel geen argument, laat staan een rechtvaardiging, want als ‘niemand weet’ op ‘welke plek’ hij of zij zich bevindt ‘in de geschiedenis,’ dan nog blijft de vraag waarom sommige atheïstische communisten onmiddellijk in verzet kwamen, terwijl de vrome zielenherder Catrinus Mak zijn ‘uitverkoren volk’ verraadde, nog voordat een schot was gelost. Bovendien is typerend dat zijn bestseller De eeuw van mijn vader (1999) Geert Mak’s best verkochte boek in Nederland blijft. De reden is dat zijn betoog vrijblijvend is, en langs de geschiedenis schampt, zodat hij niemand voor het hoofd hoeft te stoten. Elke koper is er immers één. In het kleine Nederland is weliswaar ‘courage’ onmisbaar bij ‘het streven naar waarheid,’ alleen blijft hier de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ dit feit negeren. De juridisch geschoolde journalist Geert Mak, die zich opwerpt als historicus van ondermeer Amsterdam, Nederland, Europa en de Verenigde Staten, had in De eeuw van mijn vader zijn lezerspubliek serieus hebben moeten informeren, en als een onafhankelijke waarnemer had hij de werkelijkheid naar eer en geweten moeten beschrijven. Nu komt hij niet verder dan de terloopse opmerking:
Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zo graag ‘de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een onuitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte ‘kinderen Israëls’?
Terug naar de werkelijkheid: u had het net over Poetin. De meeste Europese landen besteden véél te weinig aan hun defensie-uitgaven. Dat is een belangrijk politiek onderwerp op dit moment. We dragen véél te weinig bij aan de NAVO, in ieder geval in verhouding tot de afspraken die zijn gemaakt. Als wij straks te maken krijgen met agressie uit het Oosten, wat we nog maar moeten afwachten, maar sommigen vrezen daarvoor, en het ziet er in ieder geval tamelijk eng uit, dan kunnen wij niet zonder de hulp van de Amerikanen, en de Amerikanen vinden Europa minder belangrijk tegenwoordig dan de Pacific.
Zonder te hoeven nadenken, antwoordde de oud-pacifist Geert Mak: ‘Het dwingt Europa om meer aan defensie uit te geven.’ En waarom?
Kijk, er is iets heel geks gebeurt. In Europa waren we zo bezig met die soft power en op een andere manier een internationale orde te scheppen, en Europa is daar heel succesvol in geweest. Alleen Poetin doet dat weer op een negentiende eeuwse manier. Het is een andere manier van denken die hij ineens weer de Europeanen door de strot douwt. Wij moeten er wel op voorbereid zijn dat her en der de negentiende eeuw ook nog heerst.
Kortom, de ‘Russen’ leven in de ‘negentiende eeuw,’ terwijl ‘wij’ in het Westen in de 21ste eeuw leven. Mak verzweeg daarbij de lange reeks NAVO-oorlogen sinds het begin van de 21ste eeuw, onder leiding van Washington, die alle in bloedbaden zijn uitgelopen, zoals de situatie in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, en zelfs Oekraïne demonstreert. Maar omdat Geert weer zijn ideologische bril had opgezet, werden de feiten genegeerd. ‘Courage!’ Wat hij tevens in de doofpot stopte was het feit dat de NAVO — in strijd met de toezeggingen aan Gorbatjov — haar militaire bases steeds verder oostwaarts had uitgebreid, richting de Russische grens. Bovendien spendeerden volgens de officiële cijfers in 2014 alleen al Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië tezamen ruim twee keer zoveel aan 'defensie' als de Russische Federatie, terwijl Moskou een territorium moet verdedigen dat vier maal zo groot is als dat van alle EU-landen tezamen. In 2013 was het wereldaandeel in bewapeningsuitgaven van Rusland meer dan tweeënhalf keer lager dan de eerstgenoemde vier Europese landen tezamen. Desondanks suggereerde opiniemaker Mak op de televisie dat de EU-landen bezig waren met het 'helemáál afbreken' van hun 'defensie.' In 2011 werd bekend dat ondanks de ineenstorting van de Sovjet Unie en de ontbinding van het Warschaupact, tien jaar eerder, juli 1991, de VS zijn militaire uitgaven buitensporig had verhoogd:
A new report released today by SIPRI, a Swedish-based think tank, reveals that U.S. military spending has almost doubled since 2001. The U.S. spent an astounding $698 billion on the military last year, an 81% increase over the last decade.
U.S. spending on the military last year far exceeded any other country. We spent six times more than China — the second largest spender. Overall, the world expended $1.6 trillion on the military, with the United States accounting for the lion’s share:
http://thinkprogress.org/politics/2011/04/11/157596/military-spending-doubled-since-2001/
Deze bedragen zijn inmiddels tot een nog krankzinnigere hoogte opgelopen. In 2020 zijn de Amerikaanse militaire uitgaven naar 750 miljard geschoten. Gedwongen door ondermeer de aanwezigheid van 60 procent van de Amerikaanse marinevloot in de Zuid-Chinese Zee zag China zich in 2020 genoodzaakt om 237 miljard aan Defensie uit te geven, nog steeds geen éénderde van het Amerikaanse militaire budget. Pas op de achtste plaats staat Rusland met 48 miljard, 16 keer minder dan de federale begroting die voor de Amerikaanse strijdkrachten is gereserveerd. Desondanks beweert de de bejaarde Mak — die als herboren christen ‘in een genadige God’ gelooft — dat ‘Poetin,’ en niemand anders, ‘Europa [dwingt] om meer aan defensie uit te geven.’ Twee weken later verscheen een enthousiaste reactie op Mak’s woorden van de Commandant der Nederlandse Strijdkrachten, Generaal Tom Middendorp, die een en ander nog eens kort samenvatte:
De oproep van de Amerikaanse president Barack Obama aan Europese landen om meer te spenderen aan hun krijgsmacht en niet langer disproportioneel op de Amerikanen te leunen als het gaat om de veiligheid heeft de discussie aangewakkerd. Maar ook de spanningen in de Oekraïne maken veel los.
Dit land — op slechts 2 uur vliegafstand en gelegen aan de grenzen van de EU — laat namelijk zien dat een schijnbaar stabiele situatie zo kan omslaan en dat veiligheid helemaal niet vanzelfsprekend is. Sommigen noemen het niet voor niets een wake-up-call. Wie had immers 4 maanden geleden gedacht dat de verhoudingen zo snel konden verslechteren?
Of we het nu leuk vinden of niet, in veiligheid en vrijheid moeten we blijven investeren. Of zoals Geert Mak in de uitzending ‘Eén op één’ concludeerde:
'Vrijheid komt niet vanzelf. Voor vrijheid moet je knokken. Moet je concessies doen. Moet je ruzie over maken. Rode koppen krijgen en uiteindelijk weer naar de stembussen sjokken. Dat is allemaal vrijheid. Vrijheid moet je verrekt alert op zijn, want anders glipt het zo door je vingers.'
http://defensieweblog.blogspot.com/2014/05/weblog-van-de-commandant-der.html
De reactie van de hoogste Nederlandse militair op de opmerkingen van de bekendste Nederlandse opiniemaker, was een typisch één-tweetje van regenten met een overeenkomstig agenda: meer geld. Maar aangezien de VS sinds de millennia-wisseling steeds meer aan het militair-industrieel complex heeft uitgegeven, is de vraag voor de hand liggend waarom ook de 28 andere lidstaten nog meer aan bewapening zouden moeten spenderen? Feit is dat in 2014 de NAVO-landen tezamen 11 keer meer spendeerden aan ‘defensie’ dan de Russische Federatie. Hoeveel keer meer dan Rusland moet aan het militaire apparaat worden uitgegeven voordat generaal Tom Middendorp en de christelijke veelschrijver Geert Mak zich veilig gaan voelen? 10 keer meer? 50 keer meer? In dezelfde jaren dat Geert Mak de alarmbel luidde, verspreidde generaal Joseph F. Dunford Jr., voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff dezelfde boodschap door met grote stelligheid te beweren dat ‘If you want to talk about a nation that could pose an existential threat to the United States, I’d have to point to Russia. And if you look at their behavior, it’s nothing short of alarming,’ terwijl de toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, Anders Fogh Rassmussen, met Makkiaanse stelligheid verkondigde: ‘This is not about Ukraine. Putin wants to restore Russia to its former position as a great power. There is a high probability that he will intervene in the Baltics to test NATO’s Article 5.’ De samenwerking tussen hoge militairen en ongeïnformeerde, corrupte opiniemakers is een toenemende bedreiging van niet alleen de wereldvrede, maar ook van het democratische gehalte van westerse samenlevingen. Begin 1961 waarschuwde Dwight D. Eisenhower in zijn afscheidsrede als president de Amerikaanse bevolking voor de combinatie van ‘an immense military establishment and a large arms industry is new in the American experience. The total influence — economic, political, even spiritual — is felt in every city, every State house, every office of the Federal government,’ waardoor:
we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources and livelihood are all involved; so is the very structure of our society.
In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.
We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together…
Disarmament, with mutual honor and confidence, is a continuing imperative. Together we must learn how to compose differences, not with arms, but with intellect and decent purpose. Because this need is so sharp and apparent I confess that I lay down my official responsibilities in this field with a definite sense of disappointment. As one who has witnessed the horror and the lingering sadness of war — as one who knows that another war could utterly destroy this civilization which has been so slowly and painfully built over thousands of years — I wish I could say tonight that a lasting peace is in sight.
Eisenhower benadrukte het gevaar van:
a permanent armaments industry of vast proportions. Added to this, three and a half million men and women are directly engaged in the defense establishment. We annually spend on military security more than the net income of all United States corporations. This conjunction of an immense military establishment and a large arms industry is new in the American experience. The total influence — economic, political, even spiritual — is felt in every city, every Statehouse, every office of the Federal government… we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources and livelihood are all involved; so is the very structure of our society.
In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.
We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.
http://mcadams.posc.mu.edu/ike.htm
Als oud-opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, en na acht jaar presidentschap wist Eisenhower als geen ander waarover hij het had. Desondanks werden zijn woorden genegeerd, en zit de VS sindsdien opgescheept met een militair-industrieel complex dat nu jaarlijks meer dan de helft opslokt van de Federale Begroting die het Congres kan toewijzen. Dit astronomisch hoog bedrag gaat ten koste van onder andere onderwijs, gezondheidszorg, volkshuisvesting, sociale voorzieningen, infrastructureel onderhoud, etcetera. Dit bedrag wordt 'gerechtvaardigd' door telkens weer nieuwe oorlogen en verzonnen bedreigingen van oude en nieuwe ‘vijanden,’ een gevaar waarop Eisenhower niet voor niets al bijna zes decennia geleden wees. Binnen deze context opereren Geert Mak en de rest van de ‘corporate press.’ Zolang mainstream-opiniemakers de massa angst kunnen aanjagen, hoeft de westerse elite niet te vrezen dat op het militair-industrieel complex, in het leven geroepen om haar geopolitieke belangen veilig te stellen, vele honderden miljarden zal moeten inleveren. Integendeel zelfs. In plaats van de door Eisenhower bepleite ‘ontwapening,’ die ‘een voortdurende dringende noodzakelijkheid’ bleef, is het Westen nu tot de tanden toe bewapend, en spenderen de NAVO-landen ‘$1.03 trillion in 2020,’ hetgeen neerkomt op ‘a 4.3 percent increase over the previous year.’ Belangrijk daarbij is het volgende te weten:
Global military spent USD 1.8 trillion in 2020
Amsterdam, NL - June 02, 2020 - Military budgets often reflect how strongly a country perceives the likelihood of threats against it, or the amount of aggression it wishes to conjure. In 2019, Global military roughly spent around USD 1.9 trillion on military and defense that was approximately 2.2 percent of the world’s GDP. The growth in military spending in 2019 as compared to the previous year was the largest annual growth in the past decade.
One of the key drivers of increased military spending are the Global conflicts or the threat of war. If a country is at international war it spends around an additional 2.5 percent of its GDP on military. Countries that have a history of international war spend around 1.3 percent of their GDP more on their defense budget than countries that do not. A past war raises military expenditure because of a perceived higher risk of future war…
The defense spending trends across various regions have been analyzed in the ‘Global Defense Budget Analysis — Forecast to 2028’ study. For example, the defense spending in Europe increased by around 4.2% in 2019 as compared to the previous year. Growing unease about Russian behavior is one of the reasons for increase in the defense spending in the NATO nations, and the defense spending in Asia has increased by 50% in the last 10 years due to China’s rise as a regional superpower and the increase in GDP of the Asian nations…
The total Global Defense Budget is estimated at around USD 1.8 Trillion in 2020 and the market is expected to grow to more than USD 2 Trillion by 2028.
https://www.marketforecast.com/news/global-military-spent-usd-1-8-trillion-in-2020-1089
Bovendien is de informatie van Foreign Policy in Focus van vitaal belang. In 1999 concludeerde deze Amerikaanse denktank:
The military-industrial complex did not fade away with the end of the cold war. It simply reorganized itself…
As a result a rash of military-industry mergers encouraged and subsidized by the Clinton Administration, the Big Three weapons makers — Lockheed Martin Corporation, Boeing Corporation, and Raytheon Corporation — now receive among themselves over $30 billion per year in Pentagon contracts. This represents more than one out of every four dollars that the Defense Department doles out for everything from rifles to rockets.
In 1999, the Clinton Administration's five-year budget plan for the Pentagon called for a 50% increase in weapons procurement, which would be an increase from $44 billion per year to over $63 billion per year by 2003. Additionally, the arms industry launched a concerted lobbying campaign aimed at increasing military spending and arms exports. These initiatives are driven by profit and pork barrel politics, not by an objective assessment of how best to defend the United States in the post-cold war period.
http://www.bu.edu/globalbeat/usdefense/Hartung070299.html
Writing for the March 2003 issue of Business2.0, Ian Mount, David H. Freedman, and Matthew Maier address what is now called the New military-industrial complex. As anyone who has been following the current war in Iraq is well aware, 'the nature of the battle' is 'unlike anything the world has ever known.' Afghanistan, the writers say, 'provided a glimpse of the latest generation of high-tech weaponry, but it was only a glimpse. A major assault by combined American forces will provide a full demonstration of the military's new doctrine of faster, lighter, smarter warfare -- combat in which cutting-edge technology becomes U.S. troops' deadliest weapon. The Pentagon calls this new doctrine RMA, for revolution in military affairs, and it's made possible not just by fresh thinking in the Pentagon but also by a subtle shift in the ranks of U.S. defense contractors. In building its new high-tech arsenal, the United States has also created a new military-industrial complex.’
'When it comes to military spending, the tradition of the iron triangle — Congress, the Pentagon, and defense industries — joining to push costly weaponry is nothing new.' In his speech, Eisenhower said that 'The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.’
The Military-Industrial-Think Tank Complex
According to the January/February 2003 Multinational Monitor:
Each major element of the George Walker Bush administration's national security strategy -- from the doctrines of preemptive strikes and 'regime change' in Iraq, to its aggressive nuclear posture and commitment to deploying a Star Wars-style missile defense system -- was developed and refined before the Bush administration took office, at corporate-backed conservative think tanks like the Center for Security Policy, the National Institute for Public Policy and the Project for a New American Century.
Unilateralist ideologues formerly affiliated with these think tanks, along with the 32 major administration appointees who are former executives with, consultants for, or significant shareholders of top Defense contractors, are driving U.S. foreign and military policy.
The arms lobby is exerting more influence over policymaking than at any time since President Dwight D. Eisenhower first warned of the dangers of the military-industrial complex over 40 years ago.
It is not just industry-backed think tanks that have infiltrated the administration. Former executives, consultants or shareholders of top U.S. defense companies pervade the Bush national security team.
The overarching concern of the ideologues and the arms industry is to increase military spending. On this score, they have been tremendously successful. In its two years in office, the Bush administration has sought more than $150 billion in new military spending, the vast majority of which has been approved by Congress with few questions asked. Spending on national defense is nearing $400 billion for fiscal year (FY) 2003, up from $329 billion when Bush took office.
http://bearmarketnews.blogspot.com/2009/11/lest-weve-forgotten-military-industrial.html
Omdat de NAVO en de rest van het westers militair-industrieel complex oorlogen noodzakelijk maken om te kunnen voortbestaan, ga ik de volgende keer verder met de propagandistische rol van mainstream-opiniemakers als Geert Mak, en andere journalisten die een bedreiging vormen voor de toekomst van de mensheid. The New Military-Industrial Complex heeft namelijk de Nieuwe Koude Oorlog onvermijdelijk gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten