Dankzij het feit dat Geert Mak, volgens eigen zeggen, tijdens het schrijven van zijn Grote verwachtingen in Europa 1999-2019 begeleid werd door de anti-Russische propagandist ‘Hubert Smeets, op wiens inzichtelijke overzicht van de Poetin-jaren ik voortdurend teruggreep,’ duikt ook de naam Mark Galeotti op als zogenaamde onafhankelijke bron, maar die in werkelijkheid betrokken is bij de anti-Russische website 'Raam op Rusland.' Mak citeert Galeotti over Poetin:
Hij wil ons verdeeld zien, en zover gedemoraliseerd en afgeleid totdat we óf een deal met hem sluiten, óf, wat waarschijnlijker is, niet meer fit genoeg zijn om hem uit te dagen.
Wat meteen opvalt aan dit citaat is de mentaliteit die erachter schuilgaat. Wanneer Mak, in navolging van Galeotti en Smeets, het verwerpelijk vindt als het Westen ‘een deal’ met de Russische Federatie zal ‘sluiten,’ of erger nog, ‘niet meer fit genoeg’ is om Rusland ‘uit te dagen,’ zijn de voor de hand liggende vragen:
- Wat is er tegen een vreedzame coëxistentie met deze, door het Westen, tot vijand gebombardeerde nucleaire grootmacht?
- Aangezien de NAVO jaarlijks ruim dertien keer meer spendeert aan het militair-industrieel complex dan de Russische Federatie, is het vanzelfsprekend raadselachtig ervan uit te gaan dat ‘we’ niet ‘meer fit genoeg’ zullen zijn, om, nu komt het, Rusland ‘uit te dagen.’ Wat bedoelen Galeotti en Smeets, en in hun voetspoor, de broodschrijver Geert Mak met de opmerking dat ‘we’ het, qua oppervlakte, kolossale Rusland moeten blijven uitdagen? Wie is daarbij ‘we’? Het Amerikaans militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower ons waarschuwde? Of bedoelt het bellicose drietal opiniemakers met ‘we’ de westerse bevolking die in vraagstukken van oorlog en vrede nooit een doorslaggevende stem hebben gehad? Ik weet in elk geval één ding zeker, en dat is dat deze drie oude mannen niet de ‘we’ zijn die straks op het slagveld een flarden zullen worden geschoten. Daar zijn ze te oud, te laf en te doortrapt voor. Zelfs een gewone discussie met een journalist als ik durven mijn bejaarde vriend Geert en mijn bijna bejaarde collega Hubert niet eens aan, laat staan dat ze een wapen zullen opnemen om hun oorlogszuchtige idealen kracht bij te zetten. Ook wat dit betreft had Nobelprijswinnaar Elias Canetti gelijk. Tegen het einde van zijn baanbrekende studie Massa & Macht (1960) schrijft hij:
Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in mildere vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.
Het zijn ook vaak oude, onvruchtbare mannen -- die, zoals Mak en Smeets en Bas Heijne, zelf kinderloos zijn -- die jonge mannen willen laten sneuvelen voor idealen, waarvoor zijzelf nooit iets hebben moeten inleveren. De door hen zo geprezen ‘democratie’ is niet opgewassen tegen hun doodsdrift. Wat opiniemaker Geert ook verzwijgt in zijn boek is dat zijn bron, Galeotti ondermeer gelieerd is aan het Royal United Services Institute (RUSI), een reactionaire Britse ‘think tank,’ die zich richt op wat officieel ‘veiligheidsvraagstukken’ heet. Het RUSI is een instituut met als: ‘Our Patron Her Majesty The Queen,’ en behartigt de belangen van allereerst de westerse neoliberale elite, zoals onder andere blijkt uit de enthousiaste steun van het establishment:
'RUSI is renowned as a home of informed discussion, incisive research, and thought-provoking debate. This well earned reputation and their insightful forward thinking, makes the contribution of RUSI on national security matters highly valuable in this continually changing sphere.'
Rt Hon Theresa May MP
Former Prime Minister
‘This institute, created by the Duke of Wellington, has brought about a fine tradition of strategic scholarship. Before think tanks were imagined, RUSI provided a forum for the elaboration and discussion of strategic military doctrine through two World Wars, the Cold War and beyond. RUSI has encouraged creative thinking on strategy and on the special relationship of our countries.’
Dr Henry Kissinger, former US Secretary of State
Rt. Hon Phillip Hammond
Former Chancellor of the Exchequer
'Since the days of the Duke of Wellington, RUSI has carved out a global reputation for study of military affairs - characterised by thought-provoking events, incisive research and detailed analysis. In an increasingly unpredictable age, policy makers and political leaders alike will continue to turn to our leading defence think-tank for the invaluable insight that is its hallmark.'
Rt.Hon Michael Fallon
Former Defence Secretary
'For nearly two-hundred years, the Royal United Services Institute has driven the global debate on defence and security issues and it is now the pre-eminent forum for the innovative critical thinking that is so essential for the policy-makers of today and tomorrow.'
Rt. Hon. David Cameron
Former Prime Minister
'RUSI is exceptionally well informed on national security issues and its views carry weight as a result of the depth and breadth of its insights.'
Lord Evans of Weardale
Former Director-General, Security Service
'As a leading platform for debates on defence and security, RUSI’s role has been quintessential in fostering cooperation, promoting dialogue and offering strategic solutions to national and international defence and security-related issues. The events it has hosted over the years and the values that it has been upholding have made it into the highly revered institution it is today.'
Abdullah II ibn Al Hussein
King of the Hashemite Kingdom of Jordan
'RUSI continues to be among the world’s foremost venues for research and discussion on defence and security issues.'
General David Petraeus
Former Director, Central Intelligence Agency, and former Commander, US Central Command and International Security Assistance Force
https://www.rusi.org/about-rusi
Het bestaan van deze autoriteiten is direct afhankelijk van het Angelsaksisch militair-industrieel complex, en deze hoogwaardigheidsbekleders zien zich daarom genoodzaakt voortdurend te waarschuwen voor wat RUSI, als oud koloniaal instituut, ‘de Russische dreiging’ noemt. Op die manier slaagde de gevestigde orde erin om in 2020 het totale budget van de 30 NAVO-landen te laten toenemen tot ruim 15 keer meer dan dat van de Russische Federatie. In strijd met de werkelijkheid blijft de herboren christen Geert Mak, die zegt te geloven in een ‘milde, liefdevolle God,’ en van mening is ‘dat je die genade overbrengt op je medemensen’ geestdriftig meewerken aan de anti-Russische propaganda die het grote gevaar van een nucleaire oorlog dichterbij brengt. De wegen van Geert’s God zijn inderdaad ‘ondoorgrondelijk en zelden aangenaam,’ zoveel is wel duidelijk, de rest is ‘ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid,’ aldus de oud-testamentische Prediker, om even in Mak’s joods-christelijke jargon te blijven. Net als zijn vader, dominee Catrinus Mak, die 1936 ‘het uitverkoren volk’ verraadde door de nazi-rassenwetten ‘staatkundig tolerabel' te noemen, verraadt zoon Geert Mak nu niet alleen zijn geloof in een ‘genadige’ en ‘vriendelijke, vaderlijke God,’ maar ook zijn geloof in de ‘democratie,’ al is het maar omdat het 'uitdagen' tot een oorlog nooit democratisch wordt beslist. Daarom kon in juli 2020 de Commandant der Strijdkrachten, luitenant-admiraal Rob Bauer, ongehinderd door het parlement, vertellen dat Rusland ‘weer de vijand’ is:
Sterker nog we zitten al in oorlog, want dagelijks worden wij, Nederland en alle NAVO-landen, aangevallen in cyberspace,’ en ‘de twee landen die daar volgens de openbare jaarverslagen van de inlichtingendiensten MIVD en de AIVD nadrukkelijk naar boven komen zijn Rusland en China.
Op de vraag van het Haarlems Dagblad of ook ‘wij trollen’ hebben, antwoordde Bauer als volgt: ‘Wat we doen, ga ik niet zeggen, maar dat we offensieve cyber in ons wapenarsenaal hebben, dat is wel bekend.’ Kortom, ‘we’ -- de Europese en Noord-Amerikaanse bevolking -- zijn al ‘in oorlog met Rusland en China,’ zonder dat er een officiële oorlogsverklaring van de politiek verantwoordelijken noodzakelijk is geweest. En aldus bestaat er een flexibele grens tussen vrede en oorlog, waarop de ‘democratie’ geen greep heeft. Zodra de volksvertegenwoordigers geconfronteerd worden met het besluit van de Amerikaanse deep state een nieuwe wereldoorlog te beginnen, en de Bauer’s van het huidige tijdsgewricht met een kadaverdiscipline de bevelen zullen uitvoeren, tot de dood erop volgt, inclusief de dood van ontelbare burgers, is het te laat om democratisch in te grijpen. Deze verzwegen werkelijkheid werd eens door Carl von Clausewitz zo treffend verwoord in de negentiende eeuw toen deze Pruisische generaal verklaarde dat 'oorlog de voortzetting [is] van politiek met andere middelen,' en dat 'Der Krieg also ein Akt der Gewalt [ist], um den Gegner zur Erfüllung unseres Willens zu zwingen.' Het probleem alleen is dat een postmoderne wereldoorlog geen winnaars kent, door het simpele gegeven dat de strijdende partijen beschikken over een arsenaal aan massavernietigingswapens. Dit feit werd nog eens onderstreept in het rapport Impact of armed conflict on children van Graça Machel, de ‘UN Secretary-General's Expert on the Impact of Armed Conflict on Children,’ dat in 1996 werd aangeboden aan de Algemene Vergadering van de Verenigde naties.’ Haar rapport dat in 1996 werd aangeboden aan:
the General Assembly, described the brutality millions of children caught up in conflicts were exposed to and demonstrated the centrality of this issue to the international human rights, development and peace and security agendas. It was a call for urgent action.
De opstellers van het rapport kwamen tot de conclusie dat:
Civilians are now the target civilian fatalities in wartime have climbed… New weapons and patterns of conflict that include deliberate attacks against civilians are increasingly turning children into primary targets of war. 'Armed conflict kills and maims more children than soldiers.’
http://www.unicef.org/graca/patterns.htm
Wikipedia meldt:
World War II was the deadliest military conflict in history. An estimated total of 70–85 million people perished… Civilian deaths totaled 50–55 million.
https://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties
Met andere woorden: de meerderheid van de doden bestond al tijdens de Tweede Wereldoorlog uit ongewapende burgers. Maar dit soort feiten spelen geen doorslaggevende rol in de oorlogszuchtige opmerkingen van Rob Bauer, Mark Galeotti, Hubert Smeets, Geert Mak en al die anderen die nu profijt trekken van de anti-Russische en anti-Chinese hetze, en daarom de vrees verder aanwakkeren dat ‘we’ misschien het gevaar zullen lopen vrede te moeten sluiten met de zelf gekozen vijand, ‘óf, wat waarschijnlijker is, niet meer fit genoeg zijn’ om de vijand ‘uit te dagen.’ Hoe de dwaasheid functioneert bij bijvoorbeeld mijn oude vriend Geert Mak is uitermate verhelderend voor mensen die mainstream-opiniemakers niet nauwlettend volgen. Daar gaan we:
Op bevrijdingsdag, 5 mei 2014, vergeleek Mak in het televisieprogramma Eén op één de huidige situatie in de EU met die in de VS vóór 1861:
Als je kijkt naar Amerika, dat heeft ook in zo'n soort fase gezeten, vlak voor de burgeroorlog. Nou wil ik niet gelijk met oorlog beginnen hoor, maar…
Programmamaker Sven Kockelmann sprong hier direct gretig op in door de als ‘Chroniqueur van Europa’ aangekondigde Mak te onderbreken met de opmerking: ‘U zegt het, daar was een burgeroorlog nodig om een federatie tot stand te brengen. Wij hebben toch geen burgeroorlog gehad?’ Mak reageerde onmiddellijk met de woorden ‘Nou, wij hebben nu meneer Poetin bijvoorbeeld, hė!’ daarmee de veronderstelling opperend dat één man, president ‘Poetin,’ de oorzaak kan worden van een wereldoorlog. Het 'landjepik' van 'meneer Poetin,’ zo beweerde Mak 'dwingt' Europa om 'meer aan defensie uit te geven.’ Eindelijk had Mak een argument om zijn propaganda voor het neoliberale economische/financiële bolwerk 'Brussel,' tezamen met zijn NAVO-bastion, te rechtvaardigen.
Twee maanden eerder had Mak in een interview, gepubliceerd op 10 maart 2014, al voor het Russische ‘gevaar’ gewaarschuwd:
Je moet je voorstellen, Rusland. Een land dat met de rug naar de toekomst de 21e eeuw binnenloopt, dat niet echt moderniseert, dat opnieuw gedomineerd wordt door graaiende tsaren en bojaren.
Voor hem was Rusland een ‘gewonde beer’ waarvoor ‘je moet uitkijken,’ want ‘gevaarlijk, grof,' en 'onrechtmatig.'
Maar twee jaar later, op 15 maart 2016, had Geert Mak, zoals gebruikelijk, een tegenovergestelde mening, en verklaarde hij plechtstatig:
Een normaal federatief verband had allang begrepen dat het Associatieverdrag tussen de EU en dat land (Oekraïne. svh) meer is dan een louter technische kwestie. Dat daar ook een belangrijke geopolitieke factor aan vastzit. Als Europa zo naar dat verdrag had gekeken, had het zeker behoedzamer geopereerd en was veel ellende voorkomen.
Mijn oude vriend voegde hier aan toe:
je moet als politicus toch ook nadenken: welke beloften doen we en aan wie? Oekraïne was en is een ontzettend labiel land, op de rand van een failed state, en nog altijd extreem corrupt. En of we dat nu leuk vinden of niet, het is een deel van de Russische invloedssfeer. Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.
En:
Rusland heeft altijd al een gordel van satellietstaten om zich heen willen scheppen om zich teweer te stellen tegen agressie vanuit Europa. Het verwijt dat de NAVO na de ineenstorting van de Sovjet-Unie gebruik heeft gemaakt van de Russische zwakte is op zich correct. Zelfs Henry Kissinger heeft gewaarschuwd dat je daarmee een bepaald evenwicht verstoort.
Mak’s omslag verscheen nadat ik hem de context had verteld van dit conflict. Sebastopol op de Krim is de warme haven bij uitstek van de Russische marinevloot naar het Zuiden. Ik verwees hem tevens naar een cultuurhistorische uiteenzetting van Kissinger over ondermeer de religieuze en historische banden tussen Kiev en Moskou. Inderdaad, al na een middagje ‘de geschiedenis van Rusland en Oekraïne’ te hebben bestudeerd is voldoende voor zelfs een ongeschoolde om het probleem te snappen. Mak was ervan doordrongen dat zijn eerdere bewering over het 'landjepik' van 'meneer Poetin’ dat heel ‘Europa dwingt’ om 'meer aan defensie uit te geven’ in een onbesuisd moment uit zijn mond was geglipt. Maar Geert Mak zou geen Geert Mak zijn wanneer hij ook deze categorische uitspraak weer van tafel had geveegd. En dus volgt hij in 2020 nog steeds de lijn die hij in zijn boek In America. Travels with JOHN STEINBECK uit 2014 als volgt uitstippelde:
Russia is on the move again. After the collapse of the Soviet Empire it wants to start history once more, and how! Old myths about Russian greatness and the Russian soul are being dusted off. Borders are being redrawn, spheres of influence determined by force — it's as if we're back in the nineteenth century, complete with rigid and short-sighted tsarism. Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
In this new situation, Europe is vulnerable, at least in the short term. The continent is divided and susceptible to blackmail because a number of European countries have become highly dependent on Russian gas. Defence has been neglected since the end of the Cold War; NATO has expanded its territory without strengthening its own armed forces; most European countries have implemented severe cutbacks and a common European defense policy remains a distant prospect. After decades of peace, America’s traditional allies represent a serious security problem,
terwijl:
over recent years America’s military capacity has been reduced to a historically low level.
Als spreekbuis van de elite kruipt Mak sans gêne bijna in koningin Maxima.
Het is zinloos om te vragen of de ware Mak nu eindelijk eens wil opstaan, want een authentieke Geert bestaat eenvoudigweg niet. Zijn beweringen komen ook niet voort uit een doorleefde werkelijkheid, maar zijn het resultaat van honderden terloops opgevangen flarden van gesprekken, fragmenten uit vluchtig gelezen kranten, half bewust bekeken televisieprogramma’s, dan wel doorgebladerde boeken. Iemand die binnen tien jaar twee vuistdikke bestsellers schrijft over Europa en Amerika, en naar aanleiding daarvan ook nog eens lange televisieseries maakt, het land intrekt om van Diever tot Slenaken, van Den Helder tot Terneuzen, zijn boeken aan te prijzen, en tevens interviews geeft en toespraken houdt, heeft natuurlijk geen tijd om zelf boeken te lezen of informatie serieus te verwerken, noch relevante ervaringen op te doen. Mak is op jacht naar zichzelf. Als een opgejaagd konijn rent hij van hot naar her, zonder tijd om zich te kunnen afvragen wie hij eigelijk is, en waarvoor hij nu precies staat. Geert Mak is een gimmick, een product, een masker, een poseur, een onzekere man die bereid is zichzelf te verkopen als het hem nog meer roem en rijkdom oplevert. Indeed, ’Up on Housing Project Hill, it's either fortune or fame. You must choose one or the other, although neither of them are to be what they claim.' Maar dit is allemaal te cryptisch voor mijn oude vriend, en dus blijft hij de uiterst complexe realiteit reduceren tot politieke slogans, en zal hij als con-man tot zijn allerlaatste ademhaling doorgaan met zichzelf te ontvluchten. Geert Mak is een gevaarlijk verschijnsel in een tijd van massale morele onzekerheid. Tegen het einde van de Engelse versie van Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika, vertelt Mak zijn lezerspubliek het volgende:
AMERICA. EUROPE. I was reminded time and again during this journey of Chekhov’s play ‘The Cherry Orchard.’ A family is deeply in debt and a local businessman wants to build dachas on the beautiful old cherry Orchard on the estate. The family, in its despair, decides to throw a party. The play is about a world that is slowly disappearing, even though its inhabitants fail to notice. Everything is changing, rapidly, except for the main characters. They carry on acting as if everything will stay the same forever, while their home shakes around them and ultimately succumbs — because, yes, in the end the cherry orchard is ruthlessly chopped down and the family falls apart.
That is exactly what happened to John Steinbeck. The 1960s would break him.
Dit schrijft de huidige bewoner van de voormalige pastorie van Jorwerd, de bejaarde domineeszoon die niet beseft dat Tsjechov’s verhaal juist op hemzelf slaat. Niet Steinbeck maar Mak functioneert als propagandist van de Tweede Koude Oorlog, niet Steinbeck maar Mak blijft de VS ophemelen als ‘decennialang’ de ‘ordebewaker en politieagent’ op aarde, en niet Steinbeck maar Mak klampt zich vast aan het waanidee dat de VS de ‘soft power’ van de wereld is, die ‘de overtuigingskracht’ bezit ‘om het debat naar zich toe te trekken, om’ unilateraal ‘de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ Niet Steinbeck, maar Mak weigert de fundamentele veranderingen te zien die voor zijn ogen hebben plaatsgevonden en nog steeds plaatsvinden. Eerst werd hij gehinderd door zijn verlangen naar ‘hoop,’ en nu door zijn zorgvuldig gecultiveerde haat tegen opkomende grootmachten, met Rusland voorop. Geert Mak, die volgens eigen zeggen nog steeds een ‘geheime liefde’ voor ‘Amerika’ en de Amerikaanse Droom koestert -- en daarom Steinbeck scherp veroordeelde -- weigert te accepteren dat zijn illusies over ‘Amerika’ alleen nog in de gelikte politieke propaganda bestaat. Juist door zijn vertekening van de werkelijkheid begrijpt hij weinig van ‘Amerika’ en niets van John Steinbeck, die al in 1959 in een brief zijn prominente vriend Adlai Stevenson erop attendeerde dat de Amerikaanse Droom failliet was en dat zijn landgenoten:
en Stevenson -- tot twee keer toe de Democratische presidentskandidaat -- waarschuwde dat:
Someone has to reinspect our system and that soon. We can’t expect to raise our children to be good and honorable men when the city, the state, the government, the corporation all offer the highest rewards for chicanery and dishonesty. On all levels it is rigged, Adlai.
Nederlandse mainstream-opiniemakers van het allooi Mak beseffen niet dat een Amerikaanse schrijver in staat is dwars door de uiterlijke vorm heen te kijken, en dat hij of zij beseft dat de mens niet ongestraft zijn geweten kan negeren, maar oogst wat hij zaait. Het feit dat Steinbeck al ruim zes decennia geleden zich realiseerde dat de 'Amerikaanse Droom' op 'alle niveau’s gecorrumpeerd' was, maakte hem volgens Mak een ‘doemdenker,' die ‘zichzelf overschreeuwde.’ Wat Mak weigert te begrijpen is dat niet ‘The 1960s would break’ Steinbeck, maar dat de corrumpering van de Amerikaanse samenleving hem sceptisch maakte over het lot van de nieuwe mens. In een brief aan Dag Hammerskjöld, de toenmalige Zweedse secretaris-generaal van de Verenigde Naties, schreef Steinbeck naar aanleiding van corruptie op de Amerikaanse televisie:
It is very hard to raise boys to love and respect virtue and learning when the tools of success are chicanery, treachery, self-interest, laziness and cynicism or when charity is deductible, the courts venal (omkoopbaar. svh), the highest public official placid, vain, slothful and illiterate.
Deze gevoelens zouden het thema worden van Steinbeck’s laatste novelle The Winter of Our Discontent (1961), dat door de auteur Saul Bellow aldus werd geprezen: ‘John Steinbeck returns to the high standards of The Grapes of Wrath and to the social themes that made his early work so impressive, and so powerful.’ Het thema was ‘the moral degeneration of American culture during the 1950s and 1960s,’ een in het oog lopend feit dat Mak zelfs ruim een halve eeuw later nog weigerde te accepteren. Het heeft hem heel wat gespartel gekost voordat 'de populairste geschiedenisleraar van het land' zich genoodzaakt zag om enkele van zijn illusies te laten vallen. Gelukkig voor hem is dit de polderpers niet opgevallen, want Nederland kent geen serieuze mediakritiek, aangezien het poldermodel het journaille dwingt om gezamelijk moeiteloos door dezelfde deuropening te wandelen. Dit opportunistische model heeft hier een verstikkend intellectueel klimaat gecreëerd, die dwars tegen de historische werkelijkheid ingaat. Het opportunisme van de geschoolde klasse blijft overigens niet beperkt tot Nederland. Eind jaren tachtig schreef de Duitse filosoof Jürgen Habermas:
Today, it seems as though utopian energies have been used up, as if they have retreated from historical thought. The horizon of the future has contracted and has changed both the Zeitgeist and politics in fundamental ways.
Habermas stelde dat ‘The responses of the intellectuals reflect as much bewilderment as those of politicians’ met als gevolg dat ‘What is at stake is Western culture’s confidence in itself.’
In deze culturele leegte komen intellectuele lichtgewichten als Geert Mak vanzelf naar boven drijven. Zijn uitgekiend conformisme verraadt zowel de door Habermas gesignaleerde afwezigheid van ‘vertrouwen’ in de eigen ‘westerse cultuur,’ als het ontbreken van ook maar een greintje gêne. Het demoniseren van Rusland en de op gang komende mediahetze tegen China getuigen niet van werkelijkheidszin, maar van een catastrofaal gebrek aan verbeeldingskracht van de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ in het Westen. De vervreemding van de zogenaamde ‘urban elites’ is het duidelijkste symptoom van een dodelijke ziekte die de westerse consumptiebeschaving met zich meedraagt, en die het immuunsysteem totaal heeft verzwakt. De dominante drijfveer van de huidige ‘elite' is vrijheid zonder verantwoordelijkheid, oftewel, een onverzadigbaar egoïsme dat alles vertrapt wat niet onmiddellijk winst oplevert. Het leidde F. Scott Fitzgerald, na het rampzalige slot van de ‘roaring twenties,’ tot zijn verzamelde, postuum uitgegeven, notities in The Crack-Up (1945), en tot de hartverscheurende conclusie:
De lezer van Geert Mak’s Reizen zonder John, waarin hij claimt ‘Op zoek naar naar Amerika’ te zijn, zal vergeefs zoeken naar de naam F. Scott Fitzgerald, maar wel de naam aantreffen van de mainstream-opiniemaker Thomas Friedman, bekend vanwege — in de ogen van Mak — ‘optimistische’ uitspraken als: ‘The hidden hand of the market will never work without a hidden fist,’ en ‘the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.’
Deze criminele waanzin van ‘de vrije pers’ is het resultaat van het failliet van de Verlichtingsideologie met haar Vooruitgangsgeloof. Gore Vidal maakte een jaar of vijf voor zijn dood de juiste balans op door te stellen dat:
9/11 proved to be a pretext for getting rid of the old republic, which has not been in very good shape for a long, long time, starting with the national security state, which made us a totally militarized society — that’s Harry Truman. And ever since, we just go further and further along the road toward total war nearly everybody. Now we are in a strange, strange situation. There is nothing in our history to guide us; we've never been in this situation in which one gang basically has seized power… Now we have a dictatorial system, as best personified by the USA Patriot Act, which just removes us of our Bill of Rights. This is the most serious thing that has happened in the history of the United States, and we get out of it is anyone’s guess.
Vidal besefte dat ‘we are all dressed up and nowhere to go, logically speaking,’ want ‘the world is getting smaller, and we are getting a little bit more tight, due to the shrinkage of the world and the rise of China.’ En ook daarom is het de hoogste tijd dat:
everybody should take a sober look at the world about us, remember that practically everything we are told about ourselves and our great strength and how much loved we are, forget it. Our strength is there, but it is the kind of strength that blows of your hand while you hold up the grenade; it is a suicidal strength as well as a murderous one,
aldus één van de meest uitgesproken een prominente auteurs van de VS in de interviewbundel Gore Vidal. History Of The National Security State & Vidal on America (2014). Meer de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten