Derk Sauer, Julian Assange, en De Andere Krant 3

De aanleiding om in de vorige aflevering aandacht te besteden aan de reactionaire opvattingen van de neoliberale hoofdredacteur van De Andere Krant is simpel. Karel Beckman wilde dat Derk Sauer, die mede dankzij de steun van oud KGB-ers tijdens het corrupte Jeltsin-tijdperk in Moskou multi-miljonair wist te worden, een weerwoord zou schrijven op een puur feitelijk verslag dat ik over deze SP-multimiljonair had geschreven. Als journalist verbaasde me dit, en dus verdiepte ik mij in Beckman’s meningen. Ik las een aantal opinies van hem op de website Wynia’s Week, en verdiepte me in zijn boek Beyond Democracy (2012) dat hij samen met ene Frank Karsten had geschreven, en waarin beiden met grote stelligheid beweren dat ‘democracy does not lead to solidarity, prosperity and liberty but to social conflict, runaway spending and a tyrannical government.’ Typerend is dat Karsten oprichter is van het Mises-Instituut, genoemd naar de Oostenrijkse econoom Ludwig von Mises, die in zijn boek Liberalism (1927) ondermeer poneerde dat:

It cannot be denied that Fascism and similar movements aiming at the establishment of dictatorships are full of the best intentions and that their intervention has, for the moment, saved European civilization. The merit that Fascism has thereby won for itself will live on eternally in history.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ludwig_von_Mises 

Toch was Von Mises een fel tegenstander van enige overheidscontrole op de economie, en wantrouwde als economisch adviseur van de ‘austro-facistische’ kanselier Engelbert Dollfuss de democratie. Ook Beckman en Karsten zijn van mening dat:

Although the crisis of democracy is widely acknowledged, there is virtually no criticism of the democratic system itself. There is virtually no one who blames democracy as such for the problems we are experiencing. 

De dogma waarvan de hoofdredacteur van De Andere Krant uitgaat is dat:

Libertarianism is based on the principle that individuals have no obligation to sacrifice themselves to the collective, as is the case under socialism, fascism and democracy,

een opvatting die in de praktijk van alledag neerkomt op een pleidooi voor het recht van de sterkste, zoals het neoliberalisme sinds eind jaren zeventig van de vorig eeuw heeft aangetoond, waardoor de kloof tussen arm en rijk, ook nu in het Westen, almaar dieper wordt, getuige de resultaten van nagenoeg elk wetenschappelijk onderzoek. Zo berichtte het gerenommeerde Amerikaanse zakentijdschrift Forbes op 22 juli 2020 onder de kop ‘The Rich Are Getting Richer’ zelfs ‘During The Pandemic’:

CEOs, executives and large shareholders of the ‘winners’ made fortunes — on top of their existing fortunes. Most families don't even possess an emergency fund of three months’ savings to get them through tough times. It's been reported that people are unable to make their rent and mortgage payments, risking eviction… On Monday, when millions of unemployed Americans poured their cups of coffee and started searching for jobs online, Amazon CEO Jeff Bezos saw his net worth grow by $13 billion. You’re not reading this wrong. Yes, it's the largest intraday jump in net worth, according to Bloomberg… The fear is that a small group of people are now controlling the lion's share of wealth, power, political connections and control, while the vast majority of the population is either just getting by or hanging on by their fingernails…

This isn't a new phenomenon and we’ve seen this play out in the past. CNN says, ‘We've seen this happen before, in the recovery from the 2008 economic meltdown — which, for most Americans, was never complete. Indeed, most U.S. households went into this pandemic with a lingering economic hangover from the 2008 crash. Only the top 20% of U.S. households had fully recovered the wealth they had prior to the Great Recession.’ It was a different story for the über-rich, and ‘the wealthiest 400 billionaires in the United States — had fully recovered their wealth within three years. Within a decade, their wealth had increased over 80%.’

This lopsided economy may be the incendiary spark that, in part, created the anger, resentment and frustration, which led to the riots, looting and mayhem we saw last month and continue to witness in places, like Portland, Oregon. Maybe it's not a coincidence that we’ve all seen the emergence of ‘Karens’ (hysterisch reagerende Amerikaanse vrouwen. svh) and the male equivalents, who are filled with uncontrollable hate and spew rage-fueled rants that can be viewed daily on Twitter.  

The pandemic led to the creation of a new underclass of workers. These are the overlooked folks who stock shelves at Amazon, shop for our food in supermarkets, deliver packages, drive Ubers, take care of elderly residents at nursing homes and engage in an array of other gig-economy and lower-wage work. Those essential jobs place these people in dire situations, which substantially increase their health risks. Usually these are dead-end, no-growth roles that they remain stuck in.

If this trend continues, America could become a medieval, feudalistic country. We’ll have an elite oligarchy running things, supported by a coterie of top lawyers, accountants and managers. At the bottom of the pyramid will be the working class conducting all of the dirty jobs for low pay, at the cost of personal health risks.

This doesn’t mean we need to take the wealth away. Our elected leaders need to formulate smart strategies to ensure that the other 99% of Americans will have a forward path toward leading a successful life for themselves and their children,

aldus het tijdschrift voor de elite. 

https://www.forbes.com/sites/jackkelly/2020/07/22/the-rich-are-getting-richer-during-the-pandemic/?sh=1b23b4a05c7e 

Deze feiten weerleggen de mening van de hoofdredacteur van De Andere Krant, Karel Beckman dat ‘in onze democratie het socialisme heeft gezegevierd over het liberalisme. De Broederschap heeft het gewonnen van De Vrijheid’ en dat ‘Wie het waagt om te suggereren dat bijvoorbeeld economische belangen ook mee zouden moeten wegen in de besluitvorming’ meteen ‘wordt weggezet als ongevoelige egoïst,’ om als bewijs aan te voeren dat ‘Mark Rutte niet voor niks, goedkeurend, in het parlement, begin april [zei]: ‘We zijn natuurlijk een land dat in de kern diep-socialistisch is.’

Toen ik dit las besefte ik onmiddellijk dat mijn besluit om verdere medewerking aan De Andere Krant te stoppen, de juiste was geweest. Beckman’s neoliberale nonsens is nog lachwekkender dan die van de mainstream-media. De vraag is nu: wat gebeurt er toch op dit moment van grote verwarring op elk gebied? Net als bij Café Weltschmerz is sprake van een ontwikkeling die al in de oudheid bekend was, en die door de zeventiende eeuwse Franse wiskundige Blaise Pascal als volgt werd geformuleerd als ‘Ces extrémités se touchent.’  Ook nu ‘raken de uitersten elkaar,’ hervormingsgezinden en reactionairen raken elkaar op het punt van hun gemeenschappelijk wantrouwen tegen de steeds oppermachtig wordende staat. Dit is evenwel een gevaarlijke ontwikkeling, aangezien reactionairen als Karel Beckman zich beroepen op het recht van de sterkste, of zoals hij in zijn boek schrijft:

In the 19th century libertarianism was defended both by a number of ‘anarcho-capitalists’ and a group of classical liberal economists, mainly from Austria. A current academic center of libertarianism in the US is the Mises Institute, named after the great Austrian free market economist Ludwig von Mises. In 1974 Friedrich Hayek, a student of Mises, received the Nobel prize in economics.

Lijnrecht tegenover dit neoliberalisme staan de progressieve hervormingsgezinden die beseffen dat de deregulerende en privatiserende staat in handen is gevallen van een kleine elite die met niet bestaand geld zich schatrijk heeft gespeculeerd, ten koste van de gemeenschap. Hoewel de neoliberalen op elk doorslaggevend front hebben gewonnen,  blijven zij, net als Beckman, beweren dat zij verloren hebben van het socialisme dan wel marxisme. Zo heeft zich aan de Universiteit Leiden de afgelopen decennia een groepje reactionairen verzameld, onder aanvoering van onder andere professor Paul Cliteur.  Op de website dewereldmorgen.be van 27 juni 2018 schreef een Vlaamse recensent het volgende over hen:

Wie de laatste tijd de berichtgeving over… Gramsci (Italiaanse marxistische filosoof. svh) heeft gevolgd, echter, kan vergeven worden te denken dat de man eigenlijk een bloedhekel had aan de westerse cultuur. Volgens een publicatie van de in Leiden docerende Paul Cliteur, bijvoorbeeld, hebben Gramsci en zijn kompanen bij de ‘Frankfurter-schule’ (een groep die die laatste trouwens nooit gekend heeft) in de jaren ‘30 zelfs een strak plan uitgedacht de ‘samenleving van binnen uit te hollen’ en een dictatuur van de politieke correctheid te installeren.

‘Net zoals Goebbels en zijn nazi’s,’ stelt Cliteur, is ‘de essentie van de cultuurmarxistische strategie het ondermijnen van instituten door ze van binnenuit uit te hollen,’ met ‘een Trojaanse paarden-tactiek.’ Gramsci, zo stelt hij, was de eerste om te ‘streven naar macht door geweldloze ondermijning van democratische instituties,’ een vorm van ‘ideologische oorlogsvoering tegen die instituties door deze van binnenuit te monopoliseren.’

‘Links voelt zich nu uitgedaagd door de term “cultuurmarxisme”,’ stelt Cliteur ‘omdat men het onaangename gevoel krijgt dat men ontmaskerd wordt. Het ging nou net zo lekker, we kregen de media in handen, de universiteiten en de kranten — en nu wordt er op ons gelet.’

Cliteurs passages bieden een mooie samenvatting van een door hem geredigeerd boek, Cultuurmarxisme: er waart een spook door Europa, uitgegeven bij Aspekt. ‘Er waart een spook door het Westen,’ vertelt ons de achterflap, ‘niet dat van het communisme, maar van het cultuurmarxisme.’ Marxisten, zo stellen de auteurs, ‘hebben de preoccupatie met de materiële omstandigheden verlaten en zich gericht op de cultuur. De arbeider, “als troetelkind van linkse intellectuelen” heeft plaats gemaakt voor nieuwe verworpenen der aarde,’ wat ‘geleid heeft tot een soms absurde zoektocht naar “nieuwe zieligheid”.’ In zijn eigen artikel citeert Cliteur het boek Dangerous (2017) van alternatief-rechts boegbeeld Milo Yiannopoulos, die als voornaamste bron dient voor zijn stellingen. ‘Liberalen,’ zo stelt Cliteur, moeten op hun hoede zijn voor ‘cultuurmarxisten die in de praktijk bezig met het deconstrueren’ van de westerse beschaving.

Het is bevreemdend hoe zelfverklaarde intellectuelen in Cultuurmarxisme de meest basale academische regels aan hun laars lappen. Terwijl Nederlandse rechtenstudenten voor hun essays eerst een heuse bibliotheek moeten doorploegen, getroost Cliteur het zich in zijn hoofdstuk niet eens om ook maar één werk van Gramsci zelf te citeren (men hoopt terdege dat Cliteur zijn studenten voor dergelijke frats zou buizen (zakken voor een examen. svh) – anders zou het nog erger gesteld zijn met onze universiteiten). Als autoriteit citeert Cliteur in de plaats diezelfde Yiannopoulos, die Gramsci als uitvinder van datzelfde ‘cultuurmarxisme’ aanduidt.

https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/06/27/het-verwoeste-gebied-van-de-geest-over-cultuurmarxisme-van-paul-cliteur/ 

Meer over het verstandshuwelijk tussen hervormingsgezinden en reactionairen de volgende keer. 

Milo Yiannopoulos, Paul Cliteur's geestelijk vader.

https://www.gaystarnews.com/article/milo-yiannopoulos-ruined-life-mollie-tibbetts/