De bekende journaliste Caitlin Johnstone, die bijna dagelijks aandacht besteedt aan ‘the end of illusions,’ schreef in haar nieuwsbrief van 3 juli 2021:The Horrifying Rise Of Total Mass Media Blackouts On Inconvenient News Stories
Two different media watchdog outlets, Media Lens and Fairness & Accuracy In Reporting (FAIR), have published articles on the complete blackout in mainstream news institutions on the revelation by Icelandic newspaper Stundin that a US superseding indictment in the case against Julian Assange was based on false testimony from diagnosed sociopath and convicted child molester Sigurdur Thordarson.
FAIR's Alan MacLeod writes that ‘as of Friday, July 2, there has been literally zero coverage of it in corporate media; not one word in the New York Times, Washington Post, CNN, NBC News, Fox News or NPR.’
‘A search online for either Assange or Thordarson will elicit zero relevant articles from establishment sources, either US or elsewhere in the Anglosphere, even in tech-focused platforms like the Verge, Wired or Gizmodo,’ MacLeod adds.
‘We have not found a single report by any “serious” UK broadcaster or newspaper,’ says the report by Media Lens. ‘But in a sane world, Stundin’s revelations about a key Assange witness — that Thordarson lied in exchange for immunity from prosecution — would have been headline news everywhere, with extensive media coverage on BBC News at Six and Ten, ITV News, Channel 4 News, front-page stories in the Times, Telegraph, the Guardian and more.’
‘For those who still believe the media provides news, please read this,’ tweeted Australian journalist John Pilger regarding the Media Lens report.
‘Having led the persecution of Julian Assange, the “free press” is uniformly silent on sensational news that the case against Assange has collapsed. Shame on my fellow journalists.’
As we discussed the other day, this weird, creepy media blackout has parallels with another total blackout on a different major news story which also involved WikiLeaks. In late 2019 the leak outlet Assange founded was publishing multiple documents from whistleblowers in the Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons (OPCW) revealing that the organization's leadership actively tampered in the investigation into an alleged chlorine gas attack in Douma, Syria in 2018 to support the US government narrative on the allegation, yet the mass media wouldn't touch it. A Newsweek reporter resigned from his position during this scandalous blackout and published the emails of his editors forbidding him from covering the story on the grounds that no other major outlet had reported on it.
Deze kadaverdiscipline manifesteert zich eveneens bij de voltallige polderpers nu zij zich gecommitteerd heeft aan de anti-Rusland hetze van het afgelopen decennium. Daarom is het van ultiem belang de uitspraken van bijvoorbeeld NRC-opiniemaakster Caroline de Gruyter tegen het licht te houden. Immers, de consequenties van een mogelijke Derde Wereldoorlog tussen enerzijds de NAVO-landen, onder leiding van de VS, en anderzijds de Russische Federatie en haar bondgenoot China, zullen, gezien de arsenalen aan massavernietigingswapens, vanzelfsprekend desastreus voor allereerst alle burgers aflopen. Zowel de Eerste- als Tweede Wereldoorlog hebben dit genoegzaam aangetoond. Voor de twijfelaars onder u is het voldoende om het boek A History of Bombing te lezen, waarin de Zweedse oud-diplomaat Sven Lindqvist beschrijft hoe in 1918:
This was top secret. Publicly the air force continued to say something quite different, just as the navy had done throughout the 19th century. This was the best tack to take, wrote the air staff in 1921: 'It may be thought better, in view of the allegations of the of the “barbarity” of air attacks, to preserve appearances by formulating milder rules and by still nominally confining bombardment to targets which are strictly military in character... to avoid emphasizing the truth that air warfare has made such restrictions obsolete and impossible.'
Natuurlijk verzwijgen de opiniemakers van de polderpers deze feiten, omdat zij zijn ingehuurd om de boodschap te verspreiden dat de westerse politieke elite het beste voorheeft met haar onderdanen. In de essaybundel The Short American Century. A Postmortem, in 2012 uitgegeven door Harvard University Press, herinnert de Amerikaanse historicus Walter LaFeber de intellectuelen eraan dat:
In its believers’ minds, the American Century promised to offer the best of the worlds of both God and Mammon: beneficent in its actions and profitable in its results. It did not work out that way, but this particular dream never died. President Barack Obama exemplified the persistence of such a belief when he declared in September 2010, ‘There’s no reason the 21st century is not going to be the American Century just like the 20th century was.’
De werkelijkheid was evenwel volstrekt anders, want:
the real problem was not that the American Century had reached a premature end — it was, contrary to Obama’s pronouncement, that it had never begun. It had never existed except as an illusion, but an illusion to which Americans, in their repeated willingness to ignore history, fell prey. Out of that illusion had come the conclusion that the United States possessed such immense power that it might even gloriously ‘end history,’ in the widely noted, and perhaps uniquely American, phrase coined by Francis Fukuyama to interpret the final triumph of the United States over the collapsing Soviet Empire in 1989.
Dat de illusie ‘van een “Amerikaanse Eeuw” zo’n lang leven was beschoren bewijst,’ aldus Lafeber, ‘hoe bijziend de Amerikanen naar hun geschiedenis en plaats in de wereld kijken.’ Het hele begrip ‘Amerikaanse Eeuw’ was, volgens deze hoogleraar, die aan de prestigieuze Cornell University doceert, ‘a façade that effectively camouflaged what lay beneath it and thus misled those who accepted’ deze ‘visie.’ Als gezaghebbende historicus wijst hij erop dat:
The American Century was stillborn. Half the transport of the standing Soviet army was horse-drawn, while Truman commanded the world’s most powerful air force with global range and atomic bombs. Even so, that military power could not create an American Century in Central and Eastern Europe, China, or the Soviet Union itself, any more than comparably overwhelming military power some sixty years later could incorporate Iraq, Afghanistan, Ukraine, Georgia, or other parts of the Middle East and central Asia into an.
When U.S. officials set about trying to help reconstruct non-Communist countries in the post-1945 world, it was not confidence that inspired them but stark fear that the globe might spiral back to the catastrophic 1930s. Truman publicly expressed this fear on March 6, 1947. He told a Baylor University audience that any expansion of closed, state-controlled economic systems (he was obviously referring to communism) would ultimately doom American freedom. The president then effectively drove the point home: ‘We must not go through the Thirties again.’ The Baylor speech formed the necessary preface for the message the president delivered six days later to a joint session of Congress. This speech became known as the Truman Doctrine.
Begin 2006 interviewde ik over dit onderwerp de oud CIA-adviseur Chalmers Johnson naar aanleiding van zijn twee jaar eerder verschenen boek Blowback. The Costs and Consequences of American Empire. Deze alom gerespecteerde emeritus hoogleraar en ‘Fellow of the American Academy of Arts and Sciences,’ die ‘served as Director of the Center for Chinese Studies, and Chair of the Political Science Department at Berkeley,’ en daarnaast ‘held a number of important academic posts in area studies,’ verklaarde in zijn boek Blowback de voornaamste oorzaak van het feit dat de Verenigde Staten na de Koude Oorlog zijn wereldwijd imperium juist uitbreidde, als volgt:
Ik denk dat de belangrijkste reden is wat men met een technische term noemt: ‘Militair Keynesianisme,’ waarmee aangegeven wordt dat het militair-industrieel complex, de wapenindustrie, een integraal onderdeel is geworden van de Amerikaanse economie. In toenemende mate fabriceren wij in de Verenigde Staten niet zoveel. We hebben gezien hoe in de afgelopen decennia onze economie ernstig is uitgehold. Daarentegen produceren we wel massaal wapens, een buitengewoon lucratieve zaak, we verkopen ze wereldwijd. Het heeft nagenoeg niets te maken met de defensie van ons land maar alles met de commerciële belangen van de wapenindustrie. Die industrie is buitengewoon wonderlijk, het heeft maar één klant, er bestaat nauwelijks enige concurrentie en het is geen kapitalisme, maar staatssocialisme.
Ik ben van mening dat het belangrijkste punt is dat de beleidsbepalers in de Verenigde Staten zich in 1991, ten tijde van de ineenstorting van de Sovjet Unie, zich simpelweg niet konden voorstellen dat hun economie zou groeien zonder door te gaan met het militair-industrieel complex en dus met de wapenindustrie. Meer algemeen gesproken was de Verenigde Staten eraan gewend geraakt een imperium te bezitten en om op elk continent de dienst uit te maken, te geloven dat het praktisch overal bij elk besluit betrokken moest zijn. Tegelijkertijd was het al in 1991 niet langer meer in een economische positie om zijn wereldwijd imperium te handhaven. Desondanks zocht het onmiddellijk na de val van de Sovjet Unie naar een vervangende vijand terwijl het zich dit niet kon permitteren.
Een andere prominente Amerikaanse geleerde, Noam Chomsky, wees in zijn boek Deterring Democracy (1992) erop dat:
In the early post-World War II period, US planners hoped to organize most, if not all, of the world in accord with the perceived needs of the United States economy. With 50 percent of the world’s wealth and a position of power and security without historical parallel, the ‘real task’ for the US was ‘to maintain this position of disparity,’ by force if necessary, State Department Policy Planning chief George Kennan explained.
Om de bevolking succesvol te kunnen disciplineren, gebruikt de Amerikaanse staat de oude en beproefde methode van het verspreiden van zoveel mogelijk angst voor wat president Ronald Reagan in 1983 het ‘Rijk van het Kwaad’ noemde, te weten de hele Sovjet Unie. Daarom adviseerde al rond 1950 de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, de Democraat Dean Acheson:
that it would be necessary ‘to bludgeon the mass mind of “top government"’ with the Communist threat in order to gain approval for the planned programs of rearmament and intervention. The Korean War, shortly after, provided ‘an excellent opportunity... to disrupt the Soviet peace offensive, which… is assuming serious proportions and having a certain effect on public opinion,’ he explained further. In secret discussion of Truman’s proposal for intervention in Greece and Turkey (the Truman Doctrine), Senator Walter George observed that Truman had ‘put this nation squarely on the line against certain ideologies,’ a stance that would not be easy to sell to the public. Senator Arthur Vandenberg added that ‘unless we dramatize this thing in every possible way,’ the public would never understand. It would be necessary to ‘scare the hell out of the American people,’ he advised. The public was fed tales much like those used to bludgeon the mass mind of recalcitrant officials, in a style that was ‘clearer than truth,’ as Dean Acheson later said approvingly. As a new crusade was being launched in 1981, Samuel Huntington explained: ‘You may have to sell [intervention or other military action] in such a way as to create the misimpression that it is the Soviet Union that you are fighting. That is what the United States has done ever since the Truman Doctrine.’ An important insight into the Cold War system, which applies to the second-ranked superpower as well. By the same logic, it follows that ‘Gorbachev’s public relations can be as much a threat to American interests in Europe as were Brezhnev’s tanks,’ Huntington warned eight years later.
Vrede betekent namelijk de ondergang van het Amerikaanse militair-industrieel complex dat jaarlijks meer dan de helft opslokt van de federale begroting dat het Congres kan toewijzen. De oorlogsindustrie is vanzelfsprekend onaantastbaar in ‘the land of the free, home of the brave,’ dat zich zo trots afficheert als ‘democratie,’ maar tegelijkertijd doodsbang is voor het socialisme en nationalisme elders, zelfs in hun meest gematigde vorm. Met een eerlijkheid die men zelden in Nederland aantreft, zette professor LaFeber uiteen dat de Amerikaanse:
had dramatically sketched the alternatives: a perhaps open-ended commitment to parts of the world many Americans could not locate on a map, or a return to the 1930s. Faced with that choice, the Republicans surrendered. Fear, not… optimism, forged the resulting Cold War consensus. That fear, in turn, soon led to investigations of those in the government (and private citizens on the outside) whose loyalty to an anti-Communist crusade was questionable. Lacking an adequate understanding of the way the world works, Americans reflexively attributed troubles beyond their borders to nefarious forces at home. So the dream of an American Century became instead the nightmare of another Red Scare.
Truman quickly followed his doctrine with the Marshall Plan, which ultimately provided $13 billion over five years to save two groups: West Europeans — from succumbing to communism, and U.S. producers and exporters — from losing irreplaceable European markets. In 1949 the United States worked with West European allies to establish the North Atlantic Treaty Organization. Familiarly known as NATO, this alliance served as a military bulwark that protected or, more accurately, reassured nervous Europeans worried about a replay of the 1919–1920 American abandonment.
Truman’s Doctrine, the Marshall Plan, and NATO formed cornerstones of U.S. policies for the next forty years. What immediately ensued, however, was not an American Century but a series of disasters. In the spring of 1949 Communists finally gained control of the world’s most populous country, China, as the remnants of the U.S.-supported Nationalist regime fled for safety to the offshore island of Taiwan. In September 1949 Truman announced, as calmly as he could, that the U.S. monopoly of the atomic bomb had ended considerably earlier than many experts had predicted. The Soviets had successfully triggered an atomic device. In the late winter of 1950 Senator Joseph McCarthy (Republican from Wisconsin.) declared he knew why these historic setbacks had occurred: Communists and their sympathizers had infiltrated the U.S. government, particularly the State Department. McCarthy provided Americans with a ready-made explanation for why the American Century had metastasized into the Cold War. Not for the last time, grand expectations nourished by bad history resulted in dangerous demagoguery.
‘I hold in my hand’ solid evidence of Communists in high places of government, McCarthy famously proclaimed. When the evidence proved worthless, most of his Senate colleagues ignored him, at least for a time. Then in June 1950 the five-year civil war between a Communist regime in northern Korea and a U.S.-supported government in the south erupted into an all-out conventional conflict when the Communists attacked across the 38th parallel separating the two Koreas. United Nations armies under the command of World War II military hero General Douglas MacArthur finally drove back the Communist forces by early autumn. Truman and his secretary of state, Dean Acheson, then committed one of the gravest errors of the Cold War. MacArthur had assured them that he could cross the 38th parallel and destroy the enemy, march to the Yalu River, which separated Korea from China, and forcefully reunite Korea. Containment of communism would magically transform into liberation from communism, thereby providing a glimpse of a revived American Century on the very borders of the People’s Republic of China. The general assured the president that he would have the troops home by Christmas.
As Truman prepared to leave office in 1953, the American-created utopia that had been forecast a dozen years earlier was nowhere in sight. Crises, not confidence, defined the temperament and policies of the time. Instead of celebrating a triumphant American Century, the departing president had found himself attempting to maintain bankrupt French colonialism against a nationalist, Communist uprising in Vietnam; dispatching U.S. troops to NATO to protect a vulnerable Central and Western Europe; reluctantly pledging to commit American lives to defend the remnants of the Nationalist Chinese regime on Taiwan; and nearly quadrupling U.S. military spending, from $13 billion to over $50 billion in just thirty months. The U.S. economy and foreign policies were increasingly shaped not by American Century principles but by a ‘military-industrial complex,’ as President Eisenhower would later accurately phrase it. Relations with China entered a highly dangerous, twenty-year era of cold, and at times shooting, war. In mid-1950 Truman and Acheson had toyed with transforming their policy of static containment into dynamic liberation. A later Discovery television network documentary revealed the actual results: Discovery called its film about the 1950–1953 Korean War ‘Our Time in Hell.’
En de Vietnam Oorlog zou eveneens voor de Amerikaanse GI’s in de modderige rijstvelden, de tropische oerwouden, de verlaten bergen, en de onoverzichtelijke grote steden in Vietnam, in een levende ‘hel’ eindigen. Bovendien vernietigde de Vietnam Oorlog voorgoed het imago van een barmhartig democratisch Amerikaans imperium, hoewel een liberale propagandist als Ian Buruma nog op 9 juni 2017 in een vier minuten durende column het Amerikaanse barbaarse geweld bleef verdedigen dat sinds begin jaren vijftig wereldwijd vele miljoenen slachtoffers had veroorzaakt. Met het oog op het naderende ‘einde’ van ‘de Pax Americana’ verkondigde hij dat wij allen ‘ons [zullen] moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/06/09/pax-americana-nadert-haar-einde-11006828-a1562395
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben de beleidsbepalende politici in het Congres en de generaals in het Pentagon geen enkel grootschalig conflict weten te winnen. Ook de oorlog in Afghanistan, Irak, Libië, en Syrië zijn niet uitgelopen op Amerikaanse politieke en militaire overwinningen. En toch beweerde de 57-jarige opiniemaakster Caroline de Gruyter op 7 mei 2021 in haar slechts twee minuten durende NRC-column het volgende:
De tweede golf uitzettingen begon in april, toen Tsjechië zei bewijs te hebben dat GRU-agenten – onder wie de twee van de Skripal-zaak – in 2014 een Tsjechische wapenfabriek hebben opgeblazen. Daarbij vielen twee doden. Praag en Moskou hebben tientallen diplomaten uitgezet.
Hoewel zij over geen enkel juridisch houdbaar bewijs beschikte, stelde De Gruyter met de stelligheid van een volleerde propagandiste dat het hier ‘geen klassieke spionage’ betrof, en:
[o]ok geen Russisch terrorisme. Dit is militaire agressie van een staat op het grondgebied van een andere staat, lid van de NAVO en EU. Toch toonden maar vijf EU-landen zich solidair met Tsjechië. Er zijn weinig Russische diplomaten – of wat ervoor doorgaat – meer om uit te zetten. En Europa is verdeeld over de vraag wat het hiermee moet. Dit is grey zone warfare: geen oorlog, geen vrede. Sommigen willen hard zijn, anderen — zie Angela Merkels CDU-speech woensdag — willen de Russische beer niet op de staart trappen.
Al deze beschuldigingen kwamen nadat ‘[i]nitially, the blast — and a second round of explosions two months later — were blamed on the mishandling of weapons stored on the site,’ aldus The New York Times van 9 mei 2021, die, zoals het journalistieke métier voorschrijft, bij gebrek aan feitelijke informatie zich afvroeg:
Was a huge blast at a Czech weapons depot sabotage by Russian spies? The villagers where it happened aren’t sure, but they do know they only want to watch James Bond films, not live inside one.
https://www.nytimes.com/2021/05/09/world/europe/Czech-Russia-Munitions-Explosion.html
Maar aan dit soort regels houdt een opiniemaker van het allooi Caroline de Gruyter zich niet. Zij gooit, ter meerdere eer en glorie van zichzelf, olie op het vuur door een tamelijk obscure Oost-Europeaan het volgende te laten beweren over de niet bewezen feiten van de NAVO-partner Tsjechië:
‘Het rekt de grens tussen oorlog en vrede op om te kijken hoe westerse landen reageren: hebben die dezelfde perceptie van een gebeurtenis? Nee. Dus kan Rusland doorgaan met deze operaties.’ Zo vervaagt Rusland het bestaande internationale regelsysteem — zoals ‘gij zult geen andere landen annexeren’ – steeds verder. Zodat het zijn gang kan gaan.
Hier voegt de NRC-propagandiste in één adem impliciet nog een andere bewering toe, namelijk dat de inwoners van de Krim niet het democratisch recht hebben om zich via een referendum aan te sluiten bij Rusland. En dat terwijl dit besluit door de overgrote meerderheid werd genomen. Het toont haarscherp aan wat de ‘democratie’ voor De Gruyter in werkelijkheid betekent, want hoewel zij in 2015 toegaf dat:
Je hoeft Piketty niet gelezen te hebben om te zien dat onze economieën steeds meer op het oude rechtse ideaalbeeld gaan lijken. Het verschil tussen rijk en arm groeit… Overal wordt geprivatiseerd en geliberaliseerd. Bestuurders hebben geen keus, ook linkse bestuurders niet: ze hebben de markten op hun hielen…
Er is nog maar één economisch beleid, waar geen debat over mogelijk is. Verkiezingen veranderen daar niets aan… De Duitse socioloog Wolfgang Streeck zei laatst in een interview dat kapitalisme en de verzorgingsstaat ‘niet samengaan.’ Het is volgens hem per definitie onmogelijk om werkgevers en investeerders de vrije hand te geven én tegelijkertijd werknemers genoeg te betalen, zwakkeren te beschermen en staatsinstellingen naar behoren te laten functioneren.
https://stanvanhoucke.blogspot.com/2021/07/nrcs-caroline-de-gruyter-en-andere_4.html
Maar hier blijft het niet bij… In de schatting van ruim 150.000 doden is het effect van een fallout niet meegenomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten