Sheila Sitalsing van de Volkskrant 14

Het volgende liet Sheila Sitalsing op 21 mei van dit jaar de Volkskrant-lezers weten naar aanleiding van een televisieprogramma dat ze had gezien:

Aan de ene kant de dolende burger die de greep op de materie kwijt is, maar iets heeft gevonden waarop hij zijn onbehagen kan projecteren en waar hij 'tegen' kan zijn. Aan de overzijde een politicus die kan kiezen tussen drie reacties: de boekhoudersweg van een inhoudelijk uitlegantwoord met veel procenten erin, de opportunistenroute van 'ik voel uw pijn', of het veel te weinig gekozen pad van zeggen wat je echt denkt: 'En ook dit aluminiumhoedje heeft stemrecht.'


Het gebeurde bij Knevel & Van den Brink, de dolende burger was publicist en programmamaker Jelle Brandt Corstius, de politicus was Diederik Samsom. Samsom zat midden in een betoog over het Kunduzakkoord toen Brandt Corstius inbrak.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6264/Sheila-Sitalsing/article/detail/3258705/2012/05/21/Nu-krijgen-de-banken-en-Brussel-de-schuld-Over-een-tijdje-zijn-het-de-Chinezen.dhtml

Ik citeer dit fragment vooral om de minachting te benadrukken waarmee Sitalsing over de parlementaire democratie denkt en met haar een aanzienlijk deel van het establishment waarvan ze een spreekbuis is. 

'aan de ene kant de dolende burger,' dus niet een dolende burger maar 'de dolende burger,' die model staat voor nagenoeg alle burgers in een neoliberale democratie, op de elite na, dat spreekt, en 'aan de overzijde een politicus,' die 'het veel te weinig gekozen pad' kiest 'van zeggen wat je echt denkt.' En wat denkt 'een politcus'? Welnu: 'Ook dit aluminiumhoedje heeft stemrecht.' Met andere woorden,  Sitalsing juicht het toe als een volksvertegenwoordiger zou zeggen wat hij/zij  'echt denkt,' namelijk dat de kiezers niet meer zijn dan onnozele kwasten die helaas toch stemrecht hebben. 

Wat verklaart in dit voorbeeld de giftigheid van Sitalsing's beschrijving? Ik citeer: 

'Als de mensen vroeger hun ongenoegen over het leven wilden afreageren, als ze ontdekten dat ze net zoveel greep op de zaken hebben als een lappenpop in een centrifuge, konden ze de schuld geven aan de Russen of aan het militair-industriële complex. Later kregen ze de globalisering en de marktwerking. Nu zijn het de banken en Brussel.' 

In feite staat hier wartaal. Laten we het ontrafelen. Sitalsing beweert iets tegenstrijdigs, namelijk dit: a. mensen hebben altijd 'ongenoegen over het leven.' Ze suggereert dat dit door de mensen zelf komt, want die zoeken iets of iemand om 'de schuld' aan te 'geven'. vervolgens stelt ze dat b. de mensen 'net zoveel greep op de zaken hebben als een lappenpop in een centrifuge.' Kortom, hun 'ongenoegen' komt niet doordat ze geen enkele 'greep op de zaken hebben,' wat een logische conclusie zou zijn, maar door het eigen falen van de burgers zelf. Hoe kan dit nu? Dat kan alleen als de democratie niet of nauwelijks werkt doordat het 'militair-industriële complex' en 'de globalisering en de marktwerking' en 'de banken en Brussel' te machtig zijn en de politicus, laat staan de kiezer, daar geen enkele serieuze greep op heeft, zoals wetenschappelijke studies, zelfs economische, aantonen. Daarnaast is er geen wezenlijk verschil tussen het 'militair-industriële complex, de globalisering,de marktwerking, de banken en Brussel.'  Zonder de staat zouden 'de banken' niet overleven en evenmin het 'militair industrieel complex' en ook de gesubsidieerde 'marktwerking' niet. Alles loopt in elkaar over zoals de kiezer maar al te goed beseft. Er is sprake van socialisme voor de rijken, die telkens weer bij de belastingbetalers aankloppen voor subsidies of financiele steun om op die manier het neoliberale model te redden. 

Maar omdat mevrouw Sitalsing een ideologe is moet ze permanent net blijven doen alsof het 'militair-industriële complex, de globalisering, de marktwerking, de banken en Brussel' absoluut niet de koers bepalen en dat alle 'ongenoegen' over het gebrekkig functioneren van onze democratie het directe gevolg is van het 'aluminiumhoedje' dat iedere westerse kiezer als 'dolende burger' op heeft. Het leven van een neoliberale propagandiste is zwart-wit en uitermate simpel. Zo simpel dat ze drie keer per week voor de Volkskrant mag schrijven. En ook zij heeft stemrecht.