De Sociaal Democratie 5

Mevrouw Hamer.

De kop op de voorpagina van de Volkskrant luidt:

Leden PvdA eens met plan AOW

Een betrekkelijk nietszeggende mededeling, want hoeveel leden hebben zich uitgesproken en sterker nog: hoeveel leden zijn er nog?

Interessant is ook te weten wie de leden zijn die voor de verhoging van de pensioensgerechtigde leeftijd stemmen. Ik bedoel dit. Ik ben 62 jaar, heb de jaren zestig en zeventig bewust meegemaakt, de jaren waarin de sociaaldemocratische voorman Joop den Uyl zijn volgelingen uitlegde dat er geen echte democratie bestaat, dat zijn achterban niet moest vergeten dat een kapitalistische democratie 'smalle marges' kent waardoor er geen wezenlijke veranderingen doorgevoerd kunnen worden. En dus adviseerde hij de sociaaldemocratische jongeren een lange mars door de instituten te beginnen. Dat deden mijn sociaaldemocratische leeftijdgenoten dan ook en gaandeweg zagen we steeds meer van hen op de posities die voorheen door christelijke en liberale regenten werden bezet. En verdomd als het niet waar is, ze deden hetzelfde als hun voorgangers toen die nog op het pluche zaten. De Lammerskliek bijvoorbeeld wilde het centrum van Amsterdam verwoesten door er een meerbaans-snelweg door heen te trekken. Dat was goed voor de banken, de institutionele beleggers en de zakenwereld die de touwtjes in handen hadden en nog steeds hebben. En toen dat mislukte dankzij de hoofdstedelijke bevolking was het sociaaldemocratische regentendom razend. Ik heb ze ook bij de VPRO zien binnentrekken en toen de sociaaldemocraten er eenmaal zaten toen was de VPRO de VPRO niet meer, want zo werkt het.

Nu zitten ze overal, de lange mars door de instituten is geslaagd. Maar zoals altijd en overal: macht corrumpeert en zo corrumpeerde ook de sociaal-democratische macht. Bij gebrek aan argumenten is de enige verdediging van de fractievoorzitter met haar treurige uitstraling nu niet meer dan het volgende: 'Als wij het niet doen, doet het volgende kabinet het.' Een onafhankelijke waarnemer kan niet anders dan constateren dat de generatie van de jaren zestig de zaak op een geweldige manier heeft geflest. Such is Life.

Het wezenlijke probleem is dit: de ambitie van de carrierebeluste sociaaldemocraten is uiteindelijk het enige dat hen drijft. Omdat ze nergens echt in geloven, behalve dan in macht, denken ze in hun cynisme oprecht dat ze alles kunnen uitleggen, dat ze de mensen kunnen uitleggen dat het heel normaal is dat ze de rekening betalen van het failliete kapitalisme, dat ze langer moeten werken omdat deze bezuiningsmaatregel het systeem draaiende moet houden. Een systeem waarbij de sociaaldemocratische minister van Financien zonder het parlement te raadplegen miljarden aan belastinggeld kan geven aan de failliete bankiers. Omdat het sociaaldemocratische regentendom zelf tot in de kern opportunistisch is, denkt het werkelijk dat alle andere mensen dat ook zijn, en dat dus alles uit te leggen is. Zonder overtuigingen kan men namelijk alles uitleggen. De sociaaldemocraten staan nergens voor. Hoeveel zou dat jasje van mevrouw Hamer hebben gekost?

De PVDA probeert wanhopig zich te portretteren als enig serieus alternatief voor mensen die hervormingen voorstaan. Werkelijke hervormingen. Op die manier probeert de PVDA een greep op de macht te houden. Het was de Braziliaanse geleerde Paolo Freire die erop wees dat de macht er altijd op gericht is 'de menselijke kwaliteit de wereld te kunnen "be-denken", te vernietigen.' Daarom schept de macht een mythe, 'een schijnwereld... die tot doel heeft vervreemding en passiviteit te vergroten.' Vandaar ook al hun 'methoden die iedere voorstelling van de wereld als probleem uitsluiten en haar in plaats daarvan als een verstard gegeven laten zien -- als iets waaraan mensen zich uitsluitend als toerschouwers moeten aanpassen.' Met andere woorden: 'de smalle marges van de democratie'. Of zoals zijn opvolger Wim Kok zei: "Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven." En dat besef betitelde de oud-vakbondsman als "de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.' Na zich van de sociaaldemocratische ideologie bevrijd te hebben, omarmde Kok de neoliberale ideologie door in 2003 enkele commissariaten, bij de ING Bank, TPG Post, Shell en de KLM te aanvaarden. Deze commissariaten leidden tot enige opschudding en verontwaardiging, omdat Kok tijdens zijn bewind meerdere malen had afgegeven op bestuurders van grote bedrijven, hen "ordinaire zakkenvullers" had genoemd en hun salarissen een geval van "exhibitionistische zelfverrijking". Als commissaris stemde hij echter in met verdere salarisverhogingen, wat hem op vragen van journalisten en kritiek uit eigen partij kwam te staan.^[1] Zijn werk als commissaris legt hemzelf ook geen windeieren: in 2006 verdiende hij €235.000. Dat is 18% meer dan in het jaar ervoor.^[2] Naast zijn commissariaten vervult Kok enkele Europese adviesfuncties. Op 10 december 2002 werd Wim Kok benoemd tot Ridder Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau. Op 11 april 2003 werd Wim Kok op voordracht van de ministerraad bij Koninklijk Besluit benoemd tot Minister van Staat. Minister van Staat is een eretitel die in uitzonderlijke gevallen wordt toegekend aan politici of staatslieden (al is het niet ongebruikelijk dat voormalige premiers tot Minister van Staat worden benoemd) Op 2 september 2003 kreeg Kok een eredoctoraat van de Universiteit Nyenrode vanwege de "voorbeeldige wijze waarop hij als premier en als minister van Financiën een financieel en sociaal-economisch beleid heeft gevoerd". Karel Van Miert, oud-president van Nyenrode en oud-eurocommissaris, reikte de onderscheiding uit.Eveneens kreeg Kok op 10 december 2003 zijn tweede eredoctoraat in de filosofie aan de Universiteit van Münster.

Even ter verduidelijking. Onder leiding van minister en premier Kok dereguleerde en privatiseerde de Nederlandse samenleving waardoor de overheid geen enkele mogelijkheid meer bezat om het speculeren met niet bestaand geld aan banden te leggen, waardoor de financiele crisis onvermijdelijk werd.

Tegelijkertijd had de lange mars door de instituten zijn vruchten afgeworpen. De beloning was 'exhibitionistisch', to say the least, om onze voormalige sociaaldemocraat maar eens te citeren. We weten nu wat dal dit gedoe opgeleverd heeft, enerzijds de sociaaldemocratie op het pluche en anderzijds een gedepolitiseerde rancuneuze massa die op de gepolitiseerde Wilders stemt.