Anet Bleich en Raymond van den Boogaard als Zionistische Propagandisten

In het fotoboek Chicago over een nagemaakt Palestijns dorp waar Israëlische en NAVO-militairen zich voorbereiden op de toekomstige ‘stedelijke oorlogen’ schrijven de beeldend kunstenaars Adam Broomberg en Oliver Chanarin:

Memory has always played a pivotal role in the ongoing conflict over  Palestine. The Holocaust and the nineteenth-century pogroms in Eastern Europe are constantly invoked to justify the existence of Israel. This has often been coupled with efforts to destroy any memory of Arab life before 1948. Maps, land deeds, names, and documentary evidence have been systematically erased. 

Even the rocks, trees, and hills that comprise the landscape in contemporary Israel are employed in this deception. Around Jerusalem, acres of pine forest are used as popular family picnic spots. On the weekends they fill up with cars, people, pets, barbecues. But in the early mornings, just after dawn, the forests are completely silent, serene and untainted, giving the impression of timeless landscapes in which these trees have been standing forever,

The forests are staged scenes constructed to look like divine interventions; they are re-enactments of an imaginary Eden, one that existed 2,000 years before, from which the Jews were exiled. 

But in Israel the landscape is layered with multiple narratives, its meaning altered depending on who is telling the story. Underlying this national enthusiasm for tree planting is another problematic history. For many of these forests have been systematically planted on the expropriated land of Arab villages, which were forcibly evacuated and deliberately destroyed in 1948. It was not only sandy desert that was forested, but also cultivated olive groves and rural villages, the underlying intention being to obscure the locations of these villages so as to prevent any further cultivation or re-settlement of the land by non-Jews. 

Vestigial (rudimentair. svh) evidence of these communities, more than 400 in total, is barely visible today: the occasional skeleton of a wall, an almond tree that would have been part of a garden, an animal enclosure fenced in by cactus plants. In this setting of apparent natural wilderness, the remnants of Arab settlements look like ancient ruins rather than more ominous demolition rubble. These are places of erasure and amnesia. 

'De plaatsen van het uitwissen en geheugenverlies,' zijn tegelijkertijd de kwalen van de hedendaagse pers. In haar typische belijdenis-journalistiek gaf de zioniste Anet Bleich als Volkskrant-columniste een  voorbeeld hiervan in haar krant op 10 februari 1999: 

ZIEN WE ZE EEN BEETJE VLIEGEN?

HA, WOENSDAG, vandaag. 'Woensdag - gehaktdag', was het vroeger toch? Maar tegenwoordig is het natuurlijk: 'Woensdag — Bijlmerdag.’ Het is werkelijk nauwelijks te geloven welk een enorm effect er uitgaat van de openbare verhoren door de Enquêtecommissie Vliegramp Bijlmermeer...

Wie is er niet ‘verbijsterd,' ‘geschokt,' of 'razend'? Geregeld hoor je de verzuchting 'dat het vertrouwen in de politiek totaal is ondermijnd.’ Om maar te zwijgen van de duistere machinaties van de ambtenarij. En dan is er nog de tot de verbeelding sprekende 'status aparte' van El Al op Schiphol en de oekaze om alles wat El Al vluchten betreft geheim te houden. We zitten duidelijk op het spoor van een verschrikkelijk schandaal, een voor Nederland ongekende cover-up. Of zien we ze misschien een beetje vliegen en zijn we ten prooi gevallen aan een massapsychose?

Vóór ik een poging waag een paar relativerende kanttekeningen te plaatsen, eerst nog twee dingen. Ten eerste sta ik, eerlijk gezegd, emotioneel niet onbevangen tegenover deze zaak. Ik vlieg geregeld met El Al, naar Israël, naar m'n zusje. Wat er met Israël ook mis mag zijn, ik voel me verbonden met dat land. Het is vervelend als een persoon, club of land, waaraan je bent gehecht, grove fouten maakt. Dat geeft een onbehaaglijk gevoel, zelfs iets van plaatsvervangende schaamte.

Behalve die betrokkenheid en gêne is er ook nog een gevoel van dreiging. Want waarop gaat die ontketende volkswoede zich zo meteen richten? Op Kok, 'de politiek', El Al, Israël, of op de joden? Die angst is vast irrationeel, maar ze komt voort uit een reële collectieve geschiedenis. Ze leidt ertoe, dat je het liefst niets met die hele affaire te maken zou willen hebben. Of misschien is de oplossing om zelf heel verontwaardigd te gaan doen, om zo je eigen angst te overschreeuwen? Maar dat lijkt me laf.

Ten tweede: als ik beweer, dat de huidige algemene verontwaardiging in geen verhouding staat tot de feiten die de commissie tot nu toe boven tafel heeft gekregen, wil dat niet zeggen, dat ik denk dat het geweldig meevalt. (Dat zou ik wel wensen, hopen, dromen, maar dat is wat anders.) Welke lading er precies aan boord van het ramptoestel is geweest, en hoe gevaarlijk die lading was voor de bewoners en hulpverleners in de Bijlmer, is al veel te lang een mysterie.

De geheimzinnigheid van El Al wekt sterk de indruk dat men iets te verbergen heeft. De onthullingen, enige tijd geleden in NRC Handelsblad, dat er grondstoffen voor het zenuwgas Sarin aan boord waren (al waren die dan op zichzelf niet gezondheidsbedreigend), geven voedsel aan de verdenking dat het toestel misschien andere uiterst gevaarlijke en schadelijke, chemische, wie weet zelfs nucleaire stoffen vervoerde. Misschien. Weten doet niemand dat. Het lijkt me duidelijk, dat dit het punt is, dat moet worden opgehelderd. 

Dat daar ook de oorzaak ligt voor de huidige golf van paniek, woede en angst. Heeft de enquêtecommissie op dit cruciale punt voor helderheid gezorgd? Tot nu toe niet. Ze heeft aan het licht gebracht dat een employé van El Al, die op geheimhouding aandrong, een ambtenaar op Schiphol heeft verteld dat er gevaarlijk materiaal aan boord was. De ambtenaar beloofde 'de zaak onder de pet te houden.’ Daarmee begon alle opwinding. Intussen beweerde een andere getuige, dat dit gevaarlijke spul in Schiphol uit het ramptoestel is gehaald, en kwam met documenten. Kloppen die documenten niet? Dat is onduidelijk.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/zien-we-ze-een-beetje-vliegen~bc832a01/

Wat meteen opvalt is dit: ‘De duistere machinaties van de ambtenarij,’ dus niet die van de Schurkenstaat Israel, het land waarmee zij zich ‘verbonden’ voelt, ondanks de etnische zuiveringen, de oorlogsmisdaden, de misdaden tegen de menselijkheid, de jarenlange invallen in en aanvallen op soevereine staten, de Apartheidspolitiek, het in de rug schieten van wegrennende Palestijnse jongeren, etcetera, de lijst is nagenoeg oneindig, die vallen alle in het niet bij de ‘duistere machinaties’ van de Nederlandse ‘ambtenarij.’ Haar column was wederom een schoolvoorbeeld van Israëlische hasbara, zionistische propaganda, met al zijn verwarring zaaiende leugens en waanzin. Daardoor heeft ook Bleich decennialang de onvermijdelijke radicalisering van zionistische extremisten mogelijk gemaakt, tot zelfs de westerse mainstream-media de Israëlische terreur niet langer meer konden negeren, laat staan rechtvaardigen.  De volgende zin van mevrouw Bleich is eveneens een juweeltje: 

En dan is er nog de tot de verbeelding sprekende 'status aparte' van El Al op Schiphol en de oekaze om alles wat El Al vluchten betreft geheim te houden. We zitten duidelijk op het spoor van een verschrikkelijk schandaal, een voor Nederland ongekende cover-up. Of zien we ze misschien een beetje vliegen en zijn we ten prooi gevallen aan een massapsychose?

Waarom de Israelische luchtvaartmaatschappij een ‘status aparte’ op Nederlands grondgebied heeft, waar Israel de wet uitmaakt, is bekend; de huurlingenstaat doet het ‘vuile werk’ elders in de wereld, in opdracht van de neoliberale westerse elite, van het martelen van ‘onze’ vijanden, tot het vermoorden van ‘onze’ tegenstanders. Natuurlijk verzwijgt Bleich eveneens waarom er een ‘oekaze' bestond, dus een bevel van hogerhand, ‘om alles wat El Al vluchten betreft geheim te houden.’ En dus kan zelfs de sympathisante met Israel niet anders dan concluderen: ‘We zitten duidelijk op het spoor van een verschrikkelijk schandaal, een voor Nederland ongekende cover-up,’ om vervolgens doodleuk haar hasbara-rol weer op te pikken door te suggereren dat we ‘ze misschien een beetje [zien] vliegen en we ten prooi [zijn] gevallen aan een massapsychose.’ Wie zijn trouwens de ‘we’ waarover Bleich het heeft? Dat zijn ditmaal ondermeer de NRC Handelsblad-journalisten met hun onthulling ‘dat er grondstoffen voor het zenuwgas Sarin aan boord waren,’ die logischerwijs ‘voedsel’ gaven ‘aan de verdenking dat het toestel misschien andere uiterst gevaarlijke en schadelijke, chemische, wie weet zelfs nucleaire stoffen vervoerde. Misschien. Weten doet niemand dat. Het lijkt me duidelijk, dat dit het punt is, dat moet worden opgehelderd.’ Hier bereiken de pedanterie en onnozelheid van mevrouw Bleich een hoogte- c.q. dieptepunt, want hoe moet dit ‘worden opgehelderd,’ in een NAVO-land waar een doorsnee bureaucraat bereid is subiet van alles ‘onder de pet te houden’?  En wie van de polderpers kan het publiek vertellen welke ‘schadelijke, chemische, wie weet zelfs nucleaire stoffen’ werden vervoerd? De zioniste Bleich? die zonder zelf ook maar enig onderzoek te hebben gepleegd zich onmiddellijk afvroeg of ‘we ze een beetje [zien] vliegen’? Heeft zij naderhand uitgezocht waarom Israel die ‘grondstoffen voor het zenuwgas Sarin aan boord’ had? Nee, want als zionistische propagandiste die namens zichzelf vooraf ‘een poging’ waagde ‘een paar relativerende kanttekeningen te plaatsen’ heeft daar geen belang bij, aangezien zij het ‘vervelend’ vindt ‘als een persoon, club of land, waaraan je bent gehecht, grove fouten maakt. Dat geeft een onbehaaglijk gevoel, zelfs iets van plaatsvervangende schaamte.’ Maar in plaats van als bevooroordeelde journaliste te zwijgen, kwam zij met dit schaamteloze commentaar. Veelzeggend is tevens dat de journaliste Anet Bleich ook verzweeg dat het zenuwgas Sarin verboden was, aangezien het: 

Verdrag chemische wapens (Chemical Weapons Convention) een wereldwijd verbod [behelst] op het gebruik en het in voorraad hebben van chemische wapens. Het verdrag heeft als officiële naam ‘Verdrag tot verbod van de ontwikkeling, de productie, de aanleg van voorraden en het gebruik van chemische wapens en inzake de vernietiging van deze wapens.’ Het verdrag kwam tot stand in Genève op de Conferentie van ontwapening van 3 september 1992. Het verdrag is op 13 januari 1993 in Parijs ondertekend en werd op 29 april 1997 van kracht.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Verdrag_chemische_wapens 

Wereldwijd verboden, maar door zijn ‘status aparte’ staat Israel ook hier boven de wet. Toch meent Anet Bleich niet dat zij ‘ze ziet vliegen,’ maar juist alle anderen die vragen stellen over haar ‘Joodse staat,’ waar zij het Recht op Terugkeer heeft, en de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, niet. Wat zij probeert te verdoezelen is ooit eens helder omschreven door Noam Chomsky toen deze joods-Amerikaanse geleerde erop wees dat:

The last paradox is that the tale of Palestine from the beginning until today is a simple story of colonialism and dispossession, yet the world treats it as a multifaceted and complex story — hard to understand and even harder to solve.

De waanzin onder fanatieke zionisten en de westerse ‘corporate press’ kent geen grenzen. Nog een voorbeeld: in de NRC van 7 augustus 2014 schreef ster-verslaggever Raymond van den Boogaard onder de kop 'Een schril protest namens de vakbond' het volgende:

Soms hoop je dat je iets verkeerd verstaan hebt. Ik zat zondag op het Museumplein in Amsterdam een ijsje te eten, tegenover de Gaza-demonstratie. Het was een sympathieke bijeenkomst zonder antisemitische of ISIS-wanklanken. Op één na dan.

Ik had al een uur in de zon naar toespraken geluisterd, dus een ijsje kon er wel af, dacht ik, voordat de stoet zich in beweging zou zetten. Verstrooid volgde ik nog wat in de verte gezegd werd. Aan het woord kwam een bestuurslid van de vakbond Abvakabo FNV, eigenlijk de enige Nederlandse maatschappelijke organisatie van betekenis die op Gaza-betogingen acte de présence geeft.

Ik had deze Lot van Baaren al gehoord op de eerste Gaza-betoging in Den Haag vorige maand, waar zij op schrille toon het NOS Journaal en ‘de media’ in het algemeen aan de schandpaal nagelde, als maakten alle Nederlandse kranten en journaals deel uit van één grote, anti-Palestijnse samenzwering. Onzin natuurlijk, maar zij mag dat vinden.

Plotseling ving ik iets op, dat me betreuren deed dat ik niet met een notitieblok vooraan bij het podium stond. Zei Van Baaren echt wat ik meende te horen? Je kunt als journalist bezwaarlijk afgaan op iets wat je maar half gehoord hebt, maar gelukkig heeft de Abvakabo de letterlijke tekst van de toespraak een paar dagen later op een website gezet.

Zou ze bedoelen dat Herzl al van plan was de Palestijnen te bombarderen?

Onder de titel Wat is er toch aan de hand met Nederland? verwondert Van Baaren zich over het geringe aantal protesten tegen ‘Gaza’ en zegt: 'We weten toch dat dit niet draait om joden, niet om de verschrikkelijke Holocaust of alle onrecht uit de Tweede Wereldoorlog? We weten toch dat dit gaat om het uitvoeren van een Zionistische politieke agenda van vér voor die tijd?'

Wat zou zij bedoelen? Dat de grondlegger van het zionisme, Theodor Herzl (1860-1904), al van plan was om de Palestijnen te bombarderen? Of dat de socialistische kibboetz-beweging van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw de Palestijnen wilde verdrijven? Van Baaren leeft kennelijk in de waangedachte dat de essentie van het zionisme en de staat Israël wordt geopenbaard in het beleid van de huidige Israëlische regering.

Antisemitisme komt in vele gedaanten. Er is het sluipend gif van de pesterijen op straat tegen de drager van een keppeltje, van misselijke grapjes over gaskamers, van anonieme bedreigingen. Zulk antisemitisme neemt de laatste tijd in heel Europa toe, maar daar wil ik Van Baaren allerminst van verdenken, oprecht bewogen als zij lijkt door de gruwelen van Gaza.

Er is echter ook een ander, meer ideologisch antisemitisme, dat de Holocaust ontkent of vindt dat we daar eens over moeten ophouden, dat joodse samenzweringen wil zien in politiek, economie en pers, en ‘geheime plannen van het Jodendom’ die ontdekt worden. In die antisemitische traditie passen de opmerkingen van Lot van Baaren helaas feilloos. Van Abvakabo, met 350.000 leden, valt me dat zwaar tegen.

http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2014/augustus/07/een-schril-protest-namens-de-vakbond-1407316 

Als spreekbuis van de gevestigde orde probeerde Raymond van den Boogaard ten tijde van de zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking in Gaza, waarbij onder andere meer dan 500 Palestijnse kinderen werden vermoord, de kritiek hierop te stigmatiseren als 'ideologisch antisemitisme.' Voor de gezagsgetrouwe pers in Nederland, met haar 'chaotische, heftige wereld van affecties, angsten, associaties, tegenspraken, verlangens en nachtmerries,' geldt namelijk dat wanneer Israel op grote schaal mensenrechten schendt, en het oorlogsrecht aan zijn laars lapt, dit alles gerechtvaardigd is aangezien Israel een 'Joodse staat' is. Hier is sprake van omgekeerd antisemitisme, dat ik gemakshalve filosemitisme zal noemen, waarbij de vroegere haat tegen joden vandaag de dag tegen een ander semitische groep  is gericht, namelijk de Palestijnen in het bijzonder en de Arabieren in het algemeen. Wat dat betreft heeft Raymond groot gelijk te constateren dat 'Antisemitisme in vele gedaanten [komt].' Laten we daarom de manifestatie ervan bij hem eens belichten. De NRC-journalist stelt de retorische vraag of vakbondsbestuurder Lot van Baaren bedoelt dat:

de grondlegger van het zionisme, Theodor Herzl (1860-1904), al van plan was om de Palestijnen te bombarderen? Of dat de socialistische kibboetz-beweging van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw de Palestijnen wilde verdrijven? Van Baaren leeft kennelijk in de waangedachte dat de essentie van het zionisme en de staat Israël wordt geopenbaard in het beleid van de huidige Israëlische regering.

Hier tuimelt Raymond in zijn zelf gegraven kuil, want mijn hippe, getatoeëerde, mainstream-collega Van den Boogaard weet niet dat Theodore Herzl voorstander was van het verdrijven van de Palestijnse bevolking niet alleen uit wat nu Israel heet, maar ook uit de bezette en belegerde Westbank en Gaza, dus uit héél Eretz Israel. Als hij zich zou hebben verdiept in dit toch al een eeuw durende conflict dan was de sterverslaggever van de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant’ op de hoogte geweest van het feit dat Theodore Herzl in 1897 had laten weten dat:

We shall endeavor to expel the poor population across the border unnoticed, procuring employment for it in transit countries, but denying it any employment in our own country.

Hoe 'chaotisch,' Raymond's 'gevoelsleven' ook mag zijn, en hoe 'heftig' zijn 'wereld van affecties, angsten, associaties, tegenspraken, verlangens en nachtmerries' toch blijft 'de echte werkelijkheid'  dat Theodore Herzl in 1897 had laten weten dat:

We shall endeavor to expel the poor population across the border unnoticed, procuring employment for it in transit countries, but denying it any employment in our own country.

Desondanks gingen Van den Boogaard en de NRC ervan uit dat de zionisten zonder geweld te plegen de vestiging van een Joodse staat zouden kunnen verwezenlijken, waarin, voorafgaand aan de oprichting ervan, slechts 7 procent van het land eigendom was van joden, die ongeveer 30 procent van de bevolking in Palestina uitmaakte, en de overgrote meerderheid van de bevolking islamitisch dan wel christelijk was. Dat is een opmerkelijk onlogische en ik zou zelfs durven stellen buitengewoon stupide gedachte, die meer over de polderpers onthult dan over de realiteit van de machtspolitiek. De werkelijkheid is namelijk deze:

Posted on December 3, 2001

BASED On Declassified Israeli Documents & Personal Diaries

It is worth emphasizing that the 'Jewish state' was founded on the basis of an ancient Biblical map, and to this date the 'Jewish state' still refuses to declare its borders in favor of future expansion. There is nothing like this Biblical map to send shivers among Arabs and Muslims, since its borders spans the occupied West Bank (including occupied East Jerusalem), occupied Gaza Strip, southern Lebanon, the western parts of Jordan, and southern Syria including the occupied Golan Heights. 

This deep fear was the prime motive behind the Palestinian and Arab rejection of the U.N. GA proposed partition plan in 1947.

Famous Quotes

As WWI was ending, Ben-Gurion went on to draw a map of the ‘Jewish state’ to be. This map clearly excluded Damascus (although it was part of Biblical 'Eretz Yisrael'), and limited the 'Jewish state's' future northern borders to 20 km south of the Syrian Capital. He rationalized this decision as follows:

'It is unthinkable that the Jewish state, in our day and age, could include the city of Damascus… This is a large Arab city, and one of the four centers of Islam. The Jewish community there is small. The Arabs will never allow Damascus, their pride, to come under Jewish control, and there can be no doubt that the English, even were it in their power, would agree to such a thing.' (Shabtai Teveth, p. 34)

If these are all sound reasons to exclude Damascus from being under Jewish control, then what makes Zionists think that occupied Jerusalem is any different? Although Damascus was never occupied by the Christian Crusaders, Jerusalem was occupied and pillaged, and to liberate it almost a million Muslim and Arab were martyred! Palestinians, Arabs, and Muslims often wonder where the Zionist Jews were when their ‘Promised Land’ needed them during the Crusaders' genocide!

From the beginning, Zionists advocated a 'Jewish State' not just in Palestine, but also in Jordan, southern Lebanon, and the Golan Heights as well. In 1918 Ben-Gurion described the future 'Jewish state's' frontiers in details as follows:

'to the north, the Litani river [in southern Lebanon], to the northeast, the Wadi 'Owja, twenty miles south of Damascus; the southern border will be mobile and pushed into Sinai at least up to Wadi al-'Arish; and to the east, the Syrian Desert, including the furthest edge of Transjordan' (Expulsion Of The Palestinians, p. 87) Click here to view the 'Greater Israel' map that was submitted by the Zionists to the peace conference after WWI.

In the mid-1930s, Ben-Gurion met George Antonius (an advisor to al-Mufti, Hajj Amin al-Husseini, who was one of the few Palestinians whom Ben-Gurion had contacts with), and suggested that Palestinians should help the Zionists to expand the borders of their future 'Jewish state' to include areas under French control, such as southern Lebanon and the Golan Heights. In response, Mr. Antonius burst laughing and answered:

'So, you propose that what England did not give you [as stated in the Balfour Declaration), you will get from us.' (Shabtai Teveth, p. 162)

According to Ben-Gurion, Antonius had complained about Zionists who 'want to bring to Palestine the largest number of Jews possible, without taking [the Palestinian] Arabs into consideration at all. With this type,' said Antonius, 'it is impossible to come to an understanding. They want a 100% Jewish state, and the [Palestinian] Arabs will remain in their shadow.' By the end of their talk, Antonius could, with reason, conclude that Ben-Gurion belonged precisely to this category of Zionists. (Shabtai Teveth, p. 163)

According to Ben-Gurion, Palestine was a 'matter of life and death' for the Jews. 'Even pogroms in Germany or Poland, and in Palestine, we prefer the pogroms here.' (Shabtai Teveth, p. 163)

On July 29, 1937, Ben-Gurion stated to the World Convention of Ihud Po'alei Tzion in Zurich that Maronite ruled Lebanon would serve the Christian minority better if it allied itself with the future 'Jewish state.' He said:

'Having Lebanon as a neighbor ensures the Jewish state of a faithful ally from the first day of its establishment. It is not, also, unavoidable that across the northern side of the Jewish state border in southern Lebanon the first possibility of our expansion will come up through agreement, in good will, with our neighbors who need us.' (Expulsion Of The Palestinians, p. 88)

Ben-Gurion was enchanted that Jerusalem's neighboring Palestinian communities had been emptied. He stated to the Mapai Council on February 8, 1948:

'From your entry into Jerusalem, through Lifta, Romema [East Jerusalem Palestinian neighborhood]… there are no [Palestinian] Arab. One hundred percent Jews. Since Jerusalem was destroyed by the Romans, it has not been Jewish as it is now. In many [Palestinian] Arab neighborhoods in the west one sees not a single [Palestinian] Arab. I do not assume that this will change… What had happened in Jerusalem… is likely to happen in many parts of the country… in the six, eight, or ten months of the campaign there will certainly be great changes in the composition of the population in the country.' (Expulsion Of The Palestinians, p. 180-181)

Ben-Gurion 'had a dream' to annex southern Lebanon to the 'Jewish state,' and to establish a Christian state north of the Litani River. At the beginning of the 1948 war, he stated:

'The Muslims rule of Lebanon is artificial and easily undermined. A Christian state ought to be set up whose southern borders would be Litani River. Then we'll form an alliance with it.' In the coming years he repeated this idea, and according to Moshe Sharett, Moshe Dayan (who was Israeli's chief of staff in the early 1950s) responded favorably to this idea and who according to Sharett said: 'In his [Dayan] view, all we need to do is to find a Christian Lebanese officer, perhaps no higher than a captain, and win him over or buy him with money, so that he would declare himself the savior of Maronite population. Then the Israel army would enter Lebanon, occupy the territory in question and establish a Christian government which would form an alliance with Israel.' Sharett himself considered this an 'awful' idea. (1949, The First Israelis, p. 10 & Righteous Victims, p. 497)

What's ironic that this 'awful' idea was precisely executed thirty later by Manahem Bagin and Ariel Sharon during the Israeli invasion and occupation of Lebanon between 1982-2000.

In a letter Chaim Weizmann sent to the Palestine-British high Commissioner while the Peel Commission was convening in 1937, he wrote:

'We Shall spread in the whole country in the course of time... this is only an arrangement for the next 25 to 30 years.' (Expulsion Of The Palestinians, p. 62)

In 1938, Ben-Gurion made it clear of his support for the establishment of a Jewish state on parts of Palestine ONLY as an intermediary stage, he wrote: 

'[I am] satisfied with part of the country, but on the basis of the assumption that after we build up a strong force following the establishment of the state — we will abolish the partition of the country and we will expand to the whole Land of Israel.' (Expulsion Of The Palestinians, p. 107, One Palestine Complete, p. 403)

Ben-Gurion emphasized that the acceptance of the Peel Commission would not imply static borders for the future 'Jewish state.' In a letter Ben-Gurion sent to his son in 1937, he wrote: 

'No Zionist can forgo the smallest portion of the Land Of Israel. [A] Jewish state in part [of Palestine] is not an end, but a beginning... Our possession is important not only for itself... through this we increase our power, and every increase in power facilitates getting hold of the country in its entirety. Establishing a [small] state... will serve as a very potent lever in our historical effort to redeem the whole country.' (Righteous Victims, p. 138) 

In August 1937, the 20th Zionist Congress rejected the Peel Commission proposed partition plan because the area allotted to the 'Jewish state' was smaller than expected. On the other hand, the concept of partitioning Palestine into two states was accepted as a launching pad for future Zionist expansions, and to secure unlimited Jewish immigrations. In September 1938, Ben-Gurion explained why he advocated partitioning the country NOW, and to accept the Peel Commission's proposal: 

'The ONLY reason that we agreed to discuss the [Peel commission proposed] partition plan,' Ben-Gurion wrote Moshe Sharett, 'is mass immigration. Not in the future, and not according to abstract formula, but large immigration now.' (Shabtai Teveth, p. 184) And in October 1938, he wrote to his children that: 'I don't regard a state in part of Palestine as the final aim of Zionism, but as a mean toward that aim.' (Shabtai Teveth, p. 188)

In September 1937, he stated to a group of American Jewish labor leaders in New York: 'the borders [of the Jewish state] will not be fixed for eternity.' (Shabtai Teveth, p. 188)… Soon after the U.N. Proposed Partitioning Palestinian in November 1947, Ben-Gurion urged his party to accept the partition because it will never be final, 'not with regard to the regime, not with regard to borders, and not with regard to international agreements.' (Simha Flapan, p. 32) 

Similarly, even most left wing parties reaffirmed their commitment to the complete redemption of Biblical 'Eretz Yisrael,' the United Hebrew Labor (Ahdut Haavodah) stated: 'partition is the best or shortest way of realizing greater Zionism' and declared that its members would 'not cease to strive for the integrity of the homeland.' (Simha Flapan, p. 33) When Pinhas Rozen, who became Israel's first Israeli Justice, demanded that Israel's Declaration of Independence should cite the COUNTRY'S BORDERS, Ben-Gurion objected, and both exchanged the following points: ROZEN: 'There's the question of the borders, and it CANNOT BE IGNORED.' BEN-GURION: 'Anything is possible. If we decide here that there's to be no mention of borders, then we won't mention them. Nothing is a priori [imperative].' ROZEN: 'It's not a priori, but it is a legal issue.' BEN-GURION: 'The law is whatever people determine it to be.' (1949, The First Israelis, p. xviii)

Ben-Gurion clearly never believed in static borders, but dynamic ones as described in the Bible. He stated during a discussion with his aides: 'Before the founding of the state, on the eve of its creation, our main interests was self-defense. To a large extent, the creation of the state was an act of self-defense… Many think that we're still at the same stage. But now the issue at hand is conquest, not self-defense. As for setting the borders -- it's an open-ended matter. In the Bible as well as in our history, there all kinds of definitions of the country's borders, so there's no real limit. Bo border is absolute. If it's a desert — it could just as well be the other side. If it's sea, it could also be across the sea. The world has always been this way. Only the terms have changed. If they should find a way of reaching other stars, well then, perhaps the whole earth will no longer suffice.' (1949, The First Israelis, p. 6) 

It has been customary among all Zionists leaders to use the Bible to justify perpetrating WAR CRIMES. Regardless of the methods used to build the 'Jewish state,' the quote above is a classical example how the Bible is used to achieve political objectives. During the course of the 1948 war, Yigal Allon submitted a detailed plan to Ben-Gurion for the military conquest of the West Bank, arguing that the Jordan River would provide the best strategic border. He believed that a substantial part of the Palestinian population would flee east because of the military operations, he stated: 'Our offensive has to leave the way open for the army and the refugees to retreat. We shall easily find the reason or, to be more accurate, the pretexts, to justify our offensive, as we did up to now' (emphasis added). (Simha Flapan, p. 114) 

When Israel signed the armistice agreements with Egypt, Jordan, Syria, and Lebanon, Ben-Gurion stated: 'The November 29[, 1947 U.N.] decision had given the Jewish state 14,920,000 dunums; now we have 20,662,000 dunums in our control. While the UN has not yet recognized our borders, Egypt, Transjordan, Syria, and Lebanon have done so.' (Simha Flapan, p. 49) 

In other words, Israel managed to expand its borders 38% more than the area allotted to the 'Jewish state' by 1947 UN GA partition plan. It should be noted that 60% of the Israelis soldiers were killed in action, were killed in offensive actions in the areas conquered beyond areas allotted by the UN to the 'Jewish state.' (Simha Flapan, p. 198-199).

One day after the U.N. vote to partition Palestine, Menachem Begin, the commander of the Irgun and Israel's future Prime Minster between 1977-1983, proclaimed:

'The Partition of Palestine is illegal. It will never be recognized .... Jerusalem was and will for ever be our capital. Eretz Israel will be restored to the people of Israel. All of it. And for Ever.' (Iron Wall p. 25)

Yigal Allon wrote in an article published just before the outbreak of the 1967 war:

‘In… a new war, we must avoid the historic mistake of the War of Independence [the 1948 war]… and MUST NOT cease fighting until we achieve total victory, the territorial fulfillment of the Land Of Israel.' (Righteous Victims, p. 321)

In 1934 Ze'ev Jabotinsky introduced for his youth movement followers the Betar Oath:

'I devote my life to the rebirth of the Jewish State, with a Jewish majority, on both sides of the Jordan.' (Israel: A History, p. 76) 

http://www.palestineremembered.com/Acre/Famous-Zionist-Quotes/Story695.html

Kortom, het verwijzen naar de historische werkelijkheid was voor NRC’s Raymond van den Boogaard 'ideologisch antisemitisme,’ een doortrapte beschuldiging om een vakbondsbestuurder en haar achterban monddood te maken, en de Israëlische terreur -- er is geen ander woord voor de gewelddadig en voortgaande diefstal van land dat door de Verenigde Naties in 1947 aan de Palestijnse bevolking was toebedeeld. Het is de journalistieke hoerigheid van Bleich en Van den Boogaard die jarenlang de rechtvaardiging mogelijk maakte van zionistisch terrorisme. Meer daarover de volgende keer, want het kan nog dwazer en smeriger. 

Betar Nederland, zionisten met extremistische opvattingen. Bewonderen Jabotinsky. Meer volgende keer.