De Joods-Israëlische Generaal-Majoor Yair Golan heeft tijdens een lezing toegegeven dat het gewapend verzet van de Koerdische beweging PKK het buitenlandbeleid van Israël dient. Golan doelde naar eigen zeggen op de de strijd in Syrië, Irak en Iran. De website dutchturks.nl wijst erop dat ’Golan’s uitspraken op één lijn [staan] met die van Oded Yinon, een voormalig medewerker van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken,’ bekend van het geruchtmakende Joods-Israelische Yinon-Plan, waarbij Amerikaanse oorlogen islamitische staten uiten laten vallen om Israel in staat te stellen de hegemonie in de regio te grijpen.
Ook de joodse PNAC-leden zijn fervente voorstanders van Yinon’s 'regime-changes' die onvermijdelijk in chaos en desintegratie leiden. Eén van de meest prominente voorstanders onder hen is de joods-Amerikaanse neoconservatief Richard Perle, een politicus:
who served as Assistant Secretary of Defense for Global Strategic Affairs under President Ronald Reagan… He served on the Defense Policy Board Advisory Committee from 1987 to 2004 where he served as chairman from 2001 to 2003 under the Bush Administration before resigning due to conflict of interests.
Perle, bijgenaamd ‘The Prince of Darkness,’ was in 1996 de opsteller van:
a report that proposed regime changes in order to restructure power in the Middle East. The report was titled ‘A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm’ and called for removing Saddam Hussein from power, as well as other ideas to bring change to the region. The report was delivered to Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu. Two years later, in 1998, Perle (joods. svh) and other core members of the PNAC — Paul Wolfowitz (joods. svh), R. James Woolsey, Elliot Abrams (joods. svh), and John Bolton (fanatieke pro-Israel politicus. svh) — 'were among the signatories of a letter to President Clinton calling for the removal of Hussein.' Clinton did seek regime change in Iraq, and this position was sanctioned by the United Nations. These UN sanctions were considered ineffective by the neoconservative forces driving the PNAC.
The PNAC core members (merendeel joods. svh) followed up these early efforts with a letter to Republican members of the U.S. Congress Newt Gingrich and Trent Lott, urging Congress to act. The PNAC also supported the Iraq Liberation Act of 1998, which President Clinton had signed into law…
On September 20, 2001 (nine days after the September 11, 2001 attacks), the PNAC sent a letter to President George W. Bush, advocating 'a determined effort to remove Saddam Hussein from power in Iraq,' or regime change:
'even if evidence does not link Iraq directly to the attack, any strategy aiming at the eradication of terrorism and its sponsors must include a determined effort to remove Saddam Hussein from power in Iraq. Failure to undertake such an effort will constitute an early and perhaps decisive surrender in the war on international terrorism.' […]
According to critics, including Paul Reynolds, the neoconconservative PNAC aimed to promote American ‘hegemony’ and ‘full-spectrum’ dominance in its publications.
Written before the September 11 attacks, and during political debates of the War in Iraq, a section of Rebuilding America's Defenses entitled ‘Creating Tomorrow's Dominant Force’ became the subject of considerable controversy: ‘Further, the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor.’ Journalist John Pilger pointed to this passage when he argued that Bush administration had used the events of September 11 as an opportunity to capitalize on long-desired plans.
Some critics went further, asserting that Rebuilding America's Defenses should be viewed as a program for global American hegemony. Writing in Der Spiegel in 2003, Jochen Bölsche claimed that Rebuilding America's Defenses ‘had been developed by PNAC for Rumsfeld, Cheney, Wolfowitz and Libby (beiden joods. svh),’ and was ‘devoted to matters of “maintaining US pre-eminence, thwarting rival powers and shaping the global security system according to US interests.”’ British MP Michael Meacher made similar allegations in 2003, stating that Rebuilding America's Defences was ‘a blueprint for the creation of a global Pax Americana,' which had been ‘drawn up for’ key members of the Bush administration. Academic Peter Dale Scott subsequently wrote:
‘[PNAC's] ideology was summarized in a major position paper, Rebuilding America's Defenses, in 2000. This document advocated a global Pax Americana unrestrained by international law.’ […]
Met het oog op het Israelische ‘Yinon Plan’ om de zionisten de alleenheerschappij te geven, blijft de joodse lobby aandringen op steeds nieuwe oorlogen in het Midden-Oosten, daarbij gesteund door de Amerikaanse mediabolwerken, in dienst van de zionistische lobby. Het joods-Amerikaanse PNAC-lid Reuel Marc Gerecht kon dan ook onweersproken verklaren:
We have no choice but to re-instill in our foes and friends the fear that attaches to any great power... Only a war against Saddam Hussein will decisively restore the awe that protects American interests abroad and citizens at home.
Bovendien is bekend dat:
According to Bölsche (vooraanstaande Duitse journalist. svh), Rebuilding America's Defenses 'was developed by Rumsfeld, Cheney, Wolfowitz and Libby (beide laatsten joods Amerikaanse neoconsevatieve ideologen svh), and is devoted to matters of “maintaining US pre-eminence, thwarting rival powers and shaping the global security system according to US interests.”’ […]
Former US Congressman Lionel Van Deerlin and UK Labour MP and Father of the House of Commons, Tam Dalyell, criticized PNAC members for promoting policies which support an idealized version of war, even though only a handful of PNAC members have served in the military or, if they served, had never seen combat.
As quoted in Paul Reynolds' BBC News report, David Rothkopf (joods-Amerikaanse hoogleraar Internationale Betrekkingen. svh) stated:
'Their [The Project for the New American Century's] signal enterprise was the invasion of Iraq and their failure to produce results is clear. Precisely the opposite has happened. The US use of force has been seen as doing wrong and as inflaming a region that has been less than susceptible to democracy. Their plan has fallen on hard times. There were flaws in the conception and horrendously bad execution. The neocons have been undone by their own ideas and the incompetence of the Bush administration.’
De laatste visie gaat er vanuit dat de joods-Amerikaanse lobbyisten van PNAC hebben gefaald omdat de Verenigde Staten zijn politieke en militaire doelen niet heeft bereikt. Hierbij wordt echter het doorslaggevende feit buiten beschouwing gelaten dat het uiteenvallen van Irak nu juist het beoogde doel was van de joodse PNAC-lobbyisten, en van het Plan van Oded Yinon, oud-adviseur van premier Sharon. Bovendien heeft de grootschalige agressie de Amerikaanse oorlogsindustrie ontelbare miljarden dollar winst opgeleverd. De kosten van alleen al de VS voor de zogenaamde ‘War On Terror’ worden inmiddels op 6 biljoen geschat, zes maal een miljoen keer een miljoen. Ook het uiteenvallen van Irak en Libië, én de strijd in Syrië is vanuit Israel’s oogpunt een succes. Alleen Iran is anno oktober 2019 nog niet aangepakt. Vandaar het jarenlange gehamer van premier Netanyahu dat de VS ook dit land moet plat bombarderen. Door Israel’s oorlogen te voeren kan de VS de chaos compleet maken, waardoor het zionistische regime de hegemonie in de regio gratis in handen krijgt. Het door de NAVO laten uitschakelen van Israel’s ‘vijanden’ is de kern van het beleid van de zionistische extremisten in zowel de ‘Joodse staat' als in het Westen. Weliswaar is het niet gelukt om Syrië te versplinteren, maar daarentegen staat Iran nog steeds hoog op de lijst van de joodse lobby. En mocht het zover zijn, dan zal ook Nederland gehoorzamen, en net als in Irak een agressieoorlog politiek, diplomstiek, financieel, en militair steunen.
Kortom, een niet gering aantal van de meest agressieve Amerikaanse beleidsbepalers, die vóór dan wel achter de schermen opereren, behoort tot de machtige joods Amerikaanse lobby die het Israelisch extremisme blindelings steunt. Vanzelfsprekend is een dergelijke oververtegenwoordiging ondemocratisch en levensgevaarlijk. Wanneer nog geen 2 procent van de Amerikaanse bevolking joods is, mag in een democratie een dergelijke kleine minderheid nooit zoveel disproportionele macht uitoefenen over het politiek beleid van een grootmacht. Talloze joodse en niet-joodse commentatoren hebben in het verleden dan ook gewaarschuwd voor de onevenredige macht van de joods-zionistische lobby. In dit verband enige achtergrond-informatie: op 26 oktober 2011 berichtte het Joods-Israelische Ynet onder de kop ‘How did American Jews get so rich?’ het volgende:
Their success story is even more phenomenal considering the speed in which they became rich…The immigrants arrived in the US on crowded boats, and most of them were as poor as church mice. Dr. Robert Rockaway, who studied that period, wrote that 80% of US Jews were employed in manual work before World War I, most of them in textile factories.
Many workplaces were blocked to the Jews due to an anti-Semitic campaign led by industrialist Henry Ford. Most of them lived in crowded and filthy slums in New York — Brooklyn and the Lower East Side.
Many films and books describe the world established in those neighborhoods: Vibrant, but tough and brutal. There was a lively culture of cabarets and small Yiddish theaters, alongside a Jewish mafia with famous crime bosses such as Meyer Lansky, Abner ‘Longie’ Zwillman, and Louis ‘Lepke' Buchalter, who grew up in the filthy alleys.
Many of the Jews, who were socialists in Europe, became active in labor unions and in workers' strikes and protests. Many trade unions were established by Jews.
The Jewish immigrants, however, emerged from poverty and made faster progress than any other group of immigrants. According to Rockaway, in the 1930s, about 20% of the Jewish men had free professions, double the rate in the entire American population.
Anti-Semitism weakened after World War II and the restrictions on hiring Jews were reduced and later canceled as part of the 1964 Civil Rights Act, thanks to the struggle of liberal activists, many of whom were Jews.
In 1957, 75% of US Jews were white-collar workers, compared to 35% of all white people in the US; in 1970, 87% of Jewish men worked in clerical jobs, compared to 42% of all white people, and the Jews earned 72% more than the general average. The only remnant of their poverty is that most of them still support a welfare policy and the Democratic Party.
As they became richer, Jews integrated into society. They moved from the slums to the suburbs, abandoned Yiddish and adopted the clothes, culture, slang and dating and shopping habits of the non-Jewish elite…
Alongside the Jews, millions of immigrants arrived in the US from Ireland, Italy, China and dozens of other countries. They too have settled down since then, but the Jews succeeded more than everyone. Why? All the experts we asked said the reason was Jewish education. Jewish American student organization Hillel found that 9 to 33% of students in leading universities in the US are Jewish.
‘The Jewish tradition always sanctified studying, and the Jews made an effort to study from the moment they arrived in American,’ says Danny Halperin, Israel's former economic attaché in Washington. ‘In addition, the Jews have a strong tradition of business entrepreneurship. The Irish, for example, came from families of land workers with a different mentality, studied less and initiated less.
The Jews progressed because many areas were blocked to them,’ says Halperin. ‘Many Irish were integrated into the police force, for example, and only few Jews. The Jews entered new fields in which there was need for people with initiative. They didn't integrate into traditional banking, so they established the investment banking.
The cinema industry was created from scratch in the 1930s, and the Jews basically took over it. To this day there are many Jewish names in the top echelon of Hollywood and the television networks. Later on, they took high-tech by storm too — another new industry requiring learning abilities.’
‘The Jews were the first people to undergo globalization,’ says Rebecca Caspi, senior vice president of the Jewish Federations of North America (JFNA). ‘They had a network of global connections way before other nations, and a strong and supportive community.
The Jewish communal organization is considered a role model for all other ethnic groups. It helped the Jews everywhere and especially in the US, which was always more open than other countries and provided equal opportunities, while on the other hand — wasn’t supportive of the individual.’
Dat het ‘kapitalisme goed [is] voor de Joden’ mede omdat ‘zij, lang voordat andere volkeren dit hadden, een netwerk van wereldwijde contacten bezaten, en een sterke en ondersteunende gemeenschap,’ zoals Rebecca Caspi, vice-president van de Jewish Federations of North America, stelt, is geen omstreden feit. Wat ook niet betwijfeld wordt is de — als het ware — dwangmatige ambitie om de goj, die eeuwenlang op de jood had neergekeken, te tonen dat een jood zeker niet de mindere is van de niet-jood. Die houding heeft in het postmoderne tijdperk tevens geleid tot een soms verregaand opportunisme en conformisme onder joden, een houding die voorheen noodzakelijk was om te kunnen overleven in een vijandige omgeving. Hieraan zit een kwalijk aspect. De joods-Amerikaanse onafhankelijke senator Bernie Sanders wees 19 januari 2019 op het volgende:
The most important economic reality of our time is that, over the past four decades, there has been an enormous transfer of income and wealth from the middle class to the richest people. Since 1979, the bottom 90 percent of Americans have seen their very share of national income decline from 58 percent to 46 percent, costing them nearly $11,000 per household.
De wijd verspreide omwenteling loopt parallel met het toenemende succes van joods-Amerikaanse burgers, zoals onder andere blijkt uit het artikel ‘How did American Jews get so rich?’ in het Israelische Ynet. Ook het door joodse recensenten zo geprezen boek The Fatal Embrace Jew And The State (1993) van de joods-Amerikaanse hoogleraar Benjamin Ginsberg wijst op de toenemende kloof tussen joodse en niet joodse Amerikanen. Ook hij wijst erop dat terwijl de kloof tussen arm en rijk in de Verenigde Staten almaar blijft toenemen de joden in de VS over de gehele linie erop zijn vooruitgegaan, waardoor nu meer dan ’25 procent van de 400 rijkste Amerikanen’ van joodse afkomst is, hoewel joden hooguit slechts 1,8 procent van de Amerikaanse bevolking uitmaken. Bovendien zijn:
Jews well represented in Wall Street, Silicon Valley, the US Congress and Administration, Hollywood, TV networks and the American press — way beyond their percentage in the population.
Iedereen met een greintje verstand kan beseffen dat wanneer één specifieke minderheid profiteert van een intens onrechtvaardig systeem dat de meerderheid benadeelt, die minderheid op de duur bekritiseerd en zelfs gehaat zal worden. Zeker wanneer die groep zich ook nog eens 'outsiders' voelt. Dit is in geen ‘anti-Semitisme,’ zoals de joodse lobby beweert, maar een gangbare psychologische reflex van de massa. Wie daar geen oog voor heeft speelt met vuur. Wanneer bijvoorbeeld mijn oude vriend Ian Buruma, die zo met zijn ‘geassimileerde joodse’ grootouders van moederskant koketteert om vervolgens te propageren dat de multi-miljardair ‘Soros might be described as the personification of the West’ dan is dit een perverse voorstelling van zaken. Niet alleen is Soros een vanwege handel met voorkennis veroordeelde beursspeculant die in 1992 de Britse belastingbetalers miljarden verlies liet lijden om zelf op één dag ‘$1 billion’ op te strijken, maar Soros intervenieert bovendien met zijn miljarden in de interne aangelegenheden van andere landen, waar hij dit neoliberale systeem geforceerd wil laten toepassen. Buruma mag dan wel beweren dat deze geldhandelaar ‘everything’ is ‘that nativists and anti-Semites hate: rich, cosmopolitan, Jewish, and a liberal dedicated to’ wat Soros ‘the open society’ noemt, maar in werkelijkheid steunde hij met miljarden de Oekraïense, deels fascistische oppositie, die een staatsgreep organiseerde, en daarmee een burgeroorlog en een conflict met de Russische Federatie uitlokte. Daarnaast is uitgelekt dat dezelfde George Soros die ‘cemented his reputation as the premier currency speculator in the world,’ in juli 2015 contact opnam met de toenmalige Griekse premier Alexis Tsipras om het ontslag te eisen van Yanis Varoufakis, omdat deze Griekse minister van Financiën weigerde blindelings te voldoen aan de dictaaten van de neoliberale elite. Dit werpt de vraag op ‘what kind of power Soros had over the Greek government to be able to demand his removal from government?’
Welnu, wanneer Buruma, in de rol van woordvoerder van de liberale macht, de speculant George Soros als representant van ‘de open samenleving’ ziet, dan is de vraag hoe ‘open’ die neoliberale ‘samenleving’ dan wel is? Eén indirect antwoord gaf Soros zelf is. Op 20 december 1998 zond het bekende CBS-programma 60 Minutes een onthullend interview met hem uit. De onderzoeksjournalist Steve Kroft leidde het gesprek als volgt in:
When the Nazis occupied Budapest in 1944, George Soros’ father was a successful lawyer. He lived on an island in the Danube and liked to commute to work in a rowboat. But knowing there were problems ahead for the Jews, he decided to split his family up. He bought them forged papers and he bribed a government official to take 14-year-old George Soros in and swear that he was his Christian godson. But survival carried a heavy price tag. While hundreds of thousands of Hungarian Jews were being shipped off to the death camps, George Soros accompanied his phony godfather on his appointed rounds, confiscating property from the Jews.
Kroft stelde Soros de vraag: My understanding is that you went out with this protector of yours who swore that you were his adopted godson.
Mr. SOROS: Yes. Yes.
KROFT: Went out, in fact, and helped in the confiscation of property from the Jews.
Mr. SOROS: Yes. That’s right. Yes.
KROFT: I mean, that sounds like an experience that would send lots of people to the psychiatric couch for many, many years. Was it difficult?
Mr. SOROS: Not – not at all. Not at all. Maybe as a child you don’t see the connection. But it was — it created no — no problem at all.
KROFT: No feeling of guilt?
Mr. SOROS: No… Well, of course I could be on the other side or I could be the one from whom the thing is being taken away. But there was no sense that I shouldn’t be there, because that was – well, actually, in a funny way, it’s just like in markets — that if I weren’t there — of course, I wasn’t doing it, but somebody else would be taking it away anyhow. And – whether I was there or not, I was only a spectator, the property was being taken away. So I had no role in taking away that property. So I had no sense of guilt.
the war in Vietnam did not change his (John McCain's. svh) hawkish foreign policy positions.
After his election to the US Senate in 1987, representing the state of Arizona, McCain backed US military intervention from the first Gulf War to the later invasions of Afghanistan and Iraq.
When anti-war protesters stormed a Senate hearing where former US Secretary of State Henry Kissinger was speaking, McCain ordered that they be escorted out of the hall by police and condemned the activists as 'low-life scum.'
The senator was also a dedicated supporter of Israel and was quick to back US President Donald Trump's decision to move the US embassy in Israel from Tel Aviv to Jerusalem.
'I have long believed that Jerusalem is the true capital of Israel,' he wrote in a statement on his website after the announcement.
The support extended to Israel's numerous offensives against Palestinians, including the 2014 bombardment of Gaza, which killed more than 2,250 residents of the besieged territory, the vast majority of them civilians.
Hetzelfde gebrek aan moraliteit maakte van de miljardair George Soros niet alleen ‘de belangrijkste geld-speculant ter wereld,’ maar ook de held van mainstream-opiniemaker Ian Buruma, die in hem de ‘personificatie van het Westen’ ziet, omdat hij ‘alles is dat nativisten (burgers die de belangen van een eigen bevolking voorop stellen. svh) en anti-Semieten haten: rijk, kosmopolitisch, Joods, en een liberal.’ Dit demonstreert niet alleen hoe beperkt het beeld is dat Buruma van het Westen heeft -- en van Israel, een bij uitstek benepen, nativistische, tribale en rascistische maatschappij -- maar tevens laat mijn oude vriend zien hoe blind hij is voor het huidige probleem van de tweedeling in de neoliberale samenleving is. Bovendien blijft de vraag: wat te doen met de overgrote meerderheid die niet ‘rijk, kosmopolitisch, Joods en liberaal’ is, maar die juist de dupe is geworden van het ‘kapitalisme’ dat volgens Rebecca Caspi, ‘goed [is] voor de Joden,’ kennelijk zo goed dat de speculant George Soros door Ian Buruma tot de ‘personificatie van het Westen’ is verheven. Wat te doen met de vele miljoenen ‘nativisten,’ die nooit ‘de personificatie van het Westen’ kunnen worden? Moeten deze gemarginaliseerden, die van mening zijn dat de belangen van een inheemse bevolking boven die van 'outsiders' gaan, door de elite worden afgeschreven als de ‘collateral damage’ van het neoliberalisme? Zijn deze burgers onverzoenlijke tegenstanders van een ‘open samenleving’? Dus een ‘samenleving’ met een neoliberaal systeem dat de overgrote meerderheid van de bevolking laat verarmen en tegelijkertijd 26 individuen zo rijk heeft gemaakt dat zij nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen? Meent mijn oude vriend dat op die manier het onrecht zal verdwijnen? Of denkt hij dat dit op den duur geen grote sociale onrust zal verooraken? Buruma demonstreert hoever de door hem zo geprezen ‘urban elites' van de realiteit zijn afgedreven, en geen enkel alternatief bezitten voor een politiek, economisch, militair, en vooral moreel failliete cultuur. Wat te doen met de gemarginaliseerde meerderheid?
En zo is de cirkel weer rond. George Soros prijst de uiterst bellicose John McCain. Ian Buruma prijst George Soros. Koning Willem Alexander prijst Ian Buruma, en allen prijzen het agressieve kapitalisme, die op zijn beurt weer hen prijst.
Laat ik duidelijk zijn: wanneer een veroordeelde, parasitaire geldspeculant als Soros door een broodschrijver wordt uitgeroepen tot ‘de personificatie van het Westen’ dan is het postmoderne Westen ten dode opgeschreven. Niet alleen omdat het voortdenderende neoliberalisme in burgeroorlogen zal uitlopen, maar ook omdat een immorele maatschappij zichzelf altijd van binnenuit vernietigt. Zodra er geen samenhangend geheel meer bestaat, zal de ontstane chaos van ieder voor zich de haat tegen minderheden alleen maar toenemen, zodat ondermeer joden de schuld zullen krijgen van hun kortstondige succes en macht. Een toenemend aantal burgers zal de problematische loyaliteit van joodse zionisten ter discussie gaan stellen. De vraag wordt dan: zijn zij loyaal aan het volk van het land waarin zij leven, of zijn zij allereerst loyaal aan het Joodse volk in Israel? Die vraag is het logische gevolg van niet alleen de westerse miljardensteun aan de zionistische staat, maar ook van de biljoenen kostende oorlogen in het Midden-Oosten, waarvan alleen het extremistische regime in Israel profiteert. Al dit Amerikaans belastinggeld wordt verspild en gaat ten koste van onderwijs, gezondheidszorg, sociale uitkeringen, pensioenen, onderhoud van de infrastructuur, volkshuisvesting, bestrijding van de toenemende armoede en dakloosheid in de VS, etcetera. Steeds meer stemmen gaan op dat de activiteiten van de joods-Amerikaanse lobbygroep AIPAC alleen Israel dienen, zoals in Nederland het CIDI een verlengstuk is van het Israelisch regime. De beschuldiging in de ‘corporate press’ dat dit feit exemplarisch is voor ‘het toenemend anti-Semitisme’ werkt niet meer. Integendeel zelfs, deze aantijging wordt ervaren als juist een voorbeeld van ‘Jewish manipulation.’ Professor Ginsberg waarschuwt dan ook:
Not only is the extraordinary prominence of Jews in American politics a relatively recent development but, during the past several years, there have been some indications that Jewish influence might already be waning (tanende. svh). In 1992, for example, former President George Bush (Bush senior. svh) resisted and ultimately defeated efforts by AIPAC and other Jewish organizations to secure American loan guarantees to assist Israel in the construction of additional Jewish settlements in the territories it occupied after its 1967 war with Arab states.
In a nationally televised press conference during the loan guarantee struggle, Bush seemed to question the legitimacy of American Jews’ efforts on Israel’s behalf. The president later denied that this had been his intention. The effect of the Bush press conference and subsequent comments, however, was to intimidate American Jewish organizations and weaken their support for the loan guarantees. The Bush administration’s larger goal was to undermine Israeli Prime Minister Yitzhak Shamir’s Likud government, which was viewed as an obstacle to the realization of American policy aims in the Middle East. By cowing Israel’s Jewish supporters in America, the white House hoped to weaken Shamir and replace him with a more compliant Israeli government. This American effort was successful. The Likud block was defeated in Israel’s 1992 elections by a labor coalition led by Yitzhak Rabin.
Waar de grens ligt tussen anti-semitisme en anti-zionisme, maakt de joods zionistische lobby niet duidelijk, hetgeen opnieuw aangeeft dat de joodse lobby dit zelf niet weet, en maar al te snel de holocaust misbruikt om de terreur van Israel vrij te pleiten. Ook hier speelt het fenomeen van de dubbele loyaliteit van een ieder die zich als een ‘outsider’ opstelt. Professor Ginsberg schrijft in dit verband:
Whatever its psychological, social, economic, or even evolutionary basis, suspicion of strangers is the norm in all societies, while it is acceptance of outsiders that is unusual and generally ephemeral. When times are good and foreigners play a recognized ad useful role in the community, they may be tolerated. On theater hand, when times are hard and outsiders seem to compete with their hosts, any latent popular xenophobia is more likely to manifest itself, and foreigners may become useful targets for rabble-rousing politicians. Recent events throughout Western Europe are unambiguous examples of this phenomenon.
Certainly, everywhere that Jews have lived, their social or economic marginality — their position, ‘outside society,’ as Hannah Arendt put it — sooner or later exposed Jews to suspicion, hostility, and discrimination. Even in multi-ethnic societies, Jews have usually been the most successful and visible — and, hence, the most exposed — outsiders. In America, Jews currently appear to be accepted by the larger community. Nevertheless, at least in part by their own choosing, American Jews continue to maintain a significant and visible measure of communal identity and distinctiveness in religious, cultural, and political matters. At the same time, most gentiles continue to perceive Jews to be a peculiar and distinctive group. Though Jews have learned to look, talk, and dress like other Americans, they are not fully assimilated either in their own minds or in the eyes of their neighbors. Even in America, the marginality of the Jews makes them at least potentially vulnerable to attack.
In America as elsewhere, moreover, Jews are outsiders who are often more successful than their hosts.
Gezien de consequenties is de vraag waarom een deel van de joodse Westerlingen ‘outsiders’ wil blijven? Wat drijft hen precies in een gelijkgeschakelde cultuur dat het individualisme verheerlijkt maar het conformisme afdwingt? Waarom wil deze absolute minderheid anders zijn dan alle anderen? Waarom denken deze joden tot het Joodse volk te behoren, maar piekeren ze er niet over om naar Israel te emigreren? Waarom laten zij Israel met geweld Palestijns land bezetten, maar willen zij daar zelf niet leven? Waarom kijken zij neer op joodse vredesactivisten in en buiten Israel? Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten