Tegenover de politieke wetenschapper C.J. Polychroniou van de kritische Amerikaanse website Truthout verklaarde Noam Chomsky in februari 2016:
Behavioral methods (though not exactly Skinner's) may work reasonably well in shaping and controlling thought and attitudes, hence some behavior, at least at the superficial level of marketing and inducing consumerism. The need to control thought is a leading doctrine of the huge PR industry, which developed in the freest countries in the world, Britain and the US, motivated by the recognition that people had won too many rights to be controlled by force, so it was necessary to turn to other means: what one of the founders of the industry, Edward Bernays, called 'the engineering of consent.'
In his book Propaganda, a founding document of the industry, Bernays explained that engineering consent and 'regimentation' were necessary in democratic societies so as to ensure that the 'intelligent minority' will be able to act (of course, for the benefit of all) without the interference of the annoying public, who must be kept passive, obedient and diverted; passionate consumerism is the obvious device, based on 'creating wants' by various means.
As explained by his contemporary and fellow liberal intellectual Walter Lippmann, the leading public intellectual of the day, the 'ignorant meddlesome outsiders' -- the general public -- must be 'put in their place' as 'spectators,' not 'participants,' while 'the responsible men' must be protected from 'the trampling and the roar of a bewildered herd.' This is an essential principle of prevailing democratic theory. Marketing to engineer consent by control of thought, attitudes and behavior is a crucial lever to achieve these ends -- and (incidentally) to keep profits flowing.
In zijn boek Ideal Illusions. How The U.S. Government Co-Opted Human Rights beschrijft de Amerikaanse hoogleraar James Peck hoe Amerikaanse burgers als gedepolitiseerde 'spectators' gemobiliseerd worden door fraai klinkende begrippen als 'humanitair ingrijpen' en 'responsibility to protect' om Amerikaanse militair geweld te accepteren. Toen Peck op 26 maart 2012 een van de sprekers was tijdens het International Symposium Human Rights: Ideal Illusions in Den Haag, wees hij op ondermeer het feit dat:
[a]s the human rights movement evolved it moved ever further from the concerns which had animated the peace movement. It became concerned with the 'laws of war,' but it took no stand on war itself. It took no stand on aggression, arguing it couldn’t really be defined. In the wars in Afghanistan and Iraq the firm refusal of human rights organizations to take such a stand was painfully evident: 'First, on most military matters, we are neutral, because we see our principal job as monitoring the way a war is fought, and to do that effectively you can’t be seen as for or against a war. Human Rights Watch would have been much less effective in trying to shape the Pentagon’s approach in Iraq if we were viewed as confirmed opponents of the war.' This is a long way from Nuremberg. And it is a long way from raising the question of how a 'rights based nation' can democratically commit aggression—and who is then responsible…
Up until the George W. Bush administration, the greatest advantage of Human Rights Watch, wrote its longtime former director, was its 'identification with a country with a reputation for respecting rights.' Of course, the movement’s leaders noted, Washington itself has committed some terrible human rights violations; indeed, they spent a good part of their time describing them. But when mistakes and even crimes occur, those who opposed such egregious acts saw their task as shaming Washington into changing its ways, to remind American leaders that the government’s power and the nation’s ideals achieved a more perfect union when dedicated to human rights…
Being 'free from' also points to an immediate challenge for human rights groups. They are often seen by many in the South and elsewhere as indirectly linked with Washington. The issue has been directly brought to the fore by Georges Soros’ grant of 100 million dollars to Human Rights Watch – with a matching grant that could bring this to $200 million. 'To be more effective' Soros said, Human Rights Watch 'has to be seen as more international, less an American organization.' Why? Because 'we lost the moral high ground during the Bush administration.' And the organization’s Executive Director adds, 'We need to be able to shape the foreign policies of these emerging powers' – Brazil, South Africa, India. Soros himself is not unknown to regime change, having been involved for some time in Eastern Europe and the Newly Independent States (NIS). Human Rights Watch also has a new Chairman – the former President of the Council of Foreign Relations, and the longtime editor of its journal Foreign Affairs. Several leaders of Human Rights Watch, and members of its board of directors, have come from national security circles and the Council of Foreign Relations. From this perspective, some leading US human rights groups often do seem very much part of Washington’s semi-official world. And the trend continues: the longstanding Executive Director of the Human Rights First Committee joined the Obama administration as Assistant Secretary of State for Democracy, Labor, and Human Rights. The Executive Director of Amnesty USA came to his position after working for more than a decade in the Ford Foundation’s Human Rights Unit.
The media don’t really distinguish one 'human rights group' from another. When Freedom House, once headed by a former CIA director, is labeled a human rights organization in the New York Times; or when the arrest of individuals working for semi-official US 'democratizing NGOs' in Egypt is criticized as a violation of 'human rights' by Human Rights Watch we have entered into the blurring together of quasi-official, governmental, and non-governmental groups in ways again so useful to power, but not to human rights. And we have, usually unknowingly, stepped into Washington’s 'war of ideas' which thrives by lumping together the positions of diverse groups in ways that provide a cover for the pursuit of its own particular interests. This is just one example of how the human rights movement has not been 'free from' Washington’s influence – not nearly free enough, that is, if it is to have a viable global presence and a truly impartial critical stance.
In Base Nation: How U.S. Military Bases Abroad Harm America and the World (2015) zet de Amerikaanse antropoloog David Vine, 'Associate Professor' aan de American University in Washington, DC, uiteen hoe de ruim 800 overzeese militaire bases van de VS:
raise geopolitical tensions and provoke widespread antipathy towards the United States. They also undermine American democratic ideals, pushing the U.S. into partnerships with dictators and perpetuating a system of second-class citizenship in territories like Guam. They breed sexual violence, destroy the environment, and damage local economies. And their financial cost is staggering: though the Pentagon underplays the numbers, Vine's accounting proves that the bill approaches $100 billion per year. For many decades, the need for overseas bases has been a quasi-religious dictum of U.S. foreign policy... With the U.S. withdrawing from Afghanistan and ending thirteen years of war, there is no better time to re-examine the tenets of our military strategy.
Daarentegen ziet de meest gerespecteerde woordvoerder in Nederland van de gevestigde orde, Henk Hofland, het militair expansionisme van de VS absoluut niet als een bedreiging van de wereldvrede. Integendeel, ook al zal het Westen zich moeten aanpassen, dan 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is,' aldus het orakel van De Groene Amsterdammer. Ook voor Hofland, wiens naam en faam onlosmakelijk verbonden is met de Koude Oorlog, geldt nog steeds dat het werkelijke gevaar uit het oosten komt, Rusland en nu ook China moeten 'we' in de gaten houden, terwijl Iran niet deugt en Syrië allang door de NAVO plat gebombardeerd had moeten worden, op 'de Libische manier,' aldus de hoogbejaarde columnist, dus 'no boots on the ground,' maar 'leading from behind,' zoals president Obama had verteld, en Hofland goed in de oren had geknoopt. 'Het is redelijk goed afgelopen. Libië zien we niet meer op de televisie,' was zijn conclusie in De Groene van 4 april 2012. Ondertussen is Libië mede door het gewelddadige westerse 'leading from behind' in een burgeroorlog beland, waarbij iedereen tegen iedereen vecht en er geen centrale overheid meer bestaat. Die 'Libische manier' zou ook geschikt zijn voor Syrië, suggereerde H.J.A. Hofland, door de polderpers uitgeroepen tot 'beste journalist van de twintigste eeuw.'
Het Amerikaans geweld om de belangen van Washington en Wall Street te dienen, is in het wereldbeeld van de mainstream-opiniemakers volstrekt geen expansionisme, ook geen neo-kolonialisme, en al helemaal geen neoliberale terreur. Integendeel, voor hen is er slechts sprake van 'humanitair ingrijpen' dat de mensheid niet alleen 'democratie' en 'mensenrechten' schenkt, maar ook nog eens 'vredestichtend' is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het werk van Angelsaksische intellectuelen, waaruit ik op mijn weblog al jarenlang citeer, heeft Hofland geen oog voor de werkelijkheid, en heeft dit ook nooit gehad. Juist die kwaliteit maakte hem tot 'de beste journalist' van de hele twintigste eeuw, nou ja, de helft ervan, of beter nog: de laatste 30 jaar van de twintigste eeuw. Zijn geheim is simpelweg dat de grijze eminentie van de polderpers de juiste ideologie bezit, de juiste woorden spreekt, en weet tot hoever hij kan gaan, terwijl dit alles ook nog eens wordt opgediend met een 'sprezzatura' die door de 'politiek-literaire elite' in het groene knollenland als adembenemend wordt ervaren. Op zich is dit allemaal tamelijk onschuldig, elk theater heeft acteurs nodig. Het begint evenwel gevaarlijk wanneer de acteur meent dat hij niet de teksten van anderen voordraagt, maar dat hij ze zelf heeft bedacht. Dat moment bereikte de 88-jarige weer eens toen hij in De Groene van 11 februari 2015 op eigen gezag beweerde dat
President Poetin geen compromis [wil], zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en het dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt. Eerst werd de Krim geannexeerd, nu is er deze burgeroorlog in Oekraïne,
waardoor
het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat.
Zowel de stelligheid ervan, als de bewering an sich is nog absurder en nog gevaarlijker dan zijn eerdere bewering dat 'de Libische manier... redelijk goed' was 'afgelopen,' en wel omdat '[we] Libië niet meer op de televisie,' zagen. Hofland gedraagt zich als een ongeleid projectiel door enerzijds een trouwe vazal te zijn van het Amerikaans 'expansionisme,' gebaseerd op de bizarre doctrine van het 'exceptionalisme,' en anderzijds door Rusland te betichten van 'expansionisme' aangezien het de bevolking van de Krim via een referendum de mogelijkheid heeft gegeven zich vóór of tegen aansluiting met Rusland uit te spreken, en door de bedreigde Russische minderheid in Oekraïne politiek, economisch en militair te steunen. Hier onderneemt Hofland, en met hem de 'vrije pers' in Nederland, niet eens meer een poging om onafhankelijk te lijken. De democratie is zo'n farce geworden dat opiniemakers onweersproken mee kunnen draaien in het dagelijkse propagandacircus, waardoor we 'Libië niet meer op de televisie [zien],' maar tevens geen dissidente geluiden meer vernemen via de commerciële massamedia.
Alleen in een ware democratie, met een echte 'vrije pers' zal een journalist de behoefte voelen om een zelfgenoegzame opiniemaker als Hofland te vragen wat zijn verklaring is voor het feit dat het door hem gepropageerde systeem 62 miljardairs zo rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de mensheid tezamen, terwijl de kloof tussen arm en rijk almaar blijft toenemen, en in een steeds sneller tempo. Maar een mainstream-journalist in een cultuur die steeds totalitairder wordt, stelt een dergelijke vraag niet. Die laat Hofland aan babbelen over hoe bang we allen moeten zijn voor het gevaar uit het oosten. In een groot en bevolkingsrijk land is er nog altijd wel iemand die tegenwicht geeft, maar in een klein kikkerland, waar iedereen die meetelt afhankelijk is van de ander, bestaat er geen tegenwicht. Daar heerst slechts het gelijk van de middenmaat die de regel lief heeft. En dus kan een oude man de grootste kolder verkopen en toch worden geprezen als iemand, die in de woorden van socioloog Abram de Swaan, 'de krant van gisteren is ontstegen,' en behoort tot 'de onsterfelijken.' In het land van geestelijke lilliputters is men net zo gemakkelijk 'onsterfelijk' als in het land der blinden éénoog koning is. Daarom kunnen in Nederland Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' doorgaan voor intellectuelen die als outsiders meer van de machtspolitiek begrijpen dan Amerikaanse insiders.
Nederland is het land waarin de theoloog Conrad Busken Huet als literatuurcriticus zonder enige ironie kon schrijven dat de auteur Jacob 'van Lennep onze prettigste literaire gestalte [was], die de kunst verstond vijftig jaren lang amusant te blijven.' Nederland is het land waarin de journalist Henk Hofland als eerste journalist de P.C. Hooftprijs ontving, 'één van de belangrijkste literatuurprijzen in het Nederlands taalgebied,' vanwege zijn 'sprezzatura,' een Italiaans begrip omdat de Nederlandse lompheid er geen woord voor heeft. Men kan over Hoflands werk van alles zeggen, maar niet dat het 'the ability' bezit 'to disguise what one really desires, feels, thinks, and means or intends behind a mask of apparent reticence and nonchalance.' Hofland 'Terughoudend'? Bij de columnist van De Groene ligt het er dubbeldik op, distantie en subtiliteit bezitten zijn meningen niet, er kleeft een bepaalde bitterheid aan zijn opinies, een zeker gevoel tekort te zijn gedaan, een botte rancune tegen degenen die hem -- door hun arbeid -- in staat hebben gesteld vrijblijvende commentaren te schrijven namens en voor het establishment. Nu, anno 2016, tegen het einde van zijn relatief korte bestaan op aarde draagt hij zijn steentje bij om de erfgenamen van zijn treurig wereldbeeld op te zadelen met een mogelijk gewapend conflict tussen westerse en oosterse kernmachten. Tijd voor één van de invloedrijkste Amerikanen van de twintigste eeuw, George Kennan, wiens boek:
'The Nuclear Delusion' is a civilized man's passionate and intelligent appeal to America to come to its senses and forsake the insanity of the nuclear arms race...
Its point is the author's ultimate belief that 'this entire preoccupation with nuclear war is a form of illness. It is morbid in the extreme. There is no hope in it - only horror. It can be understood only as some form of subconscious despair on the part of its devotees -- some sort of death wish, a readiness to commit suicide for fear of death -- a state of mind explicable only by some inability to face the normal hazards and vicissitudes of the human predicament -- a lack of faith, or better a lack of the very strength that it takes to have faith, as countless of our generations have had it before us.'
What does Professor Kennan propose that we do? He suggests first of all that we understand the Soviet Union. He is most effective here, for obvious reasons, not the least of them being that he is a former ambassador to the U.S.S.R. (in the days when we still sent experts to our embassy in Moscow and then relied on them in our diplomatic dealings), as well as a specialist, now teaching at the Institute for Advanced Study at Princeton, in the history of Russian diplomatic relations.
He tries to give us some historical perspective on Russia, maintaining that far from being the embodiment of Marxist-Leninist ideology, the Soviet Union today very much resembles, in its diplomatic objectives and quirks of national behavior, pre-revolutionary czarist Russia...
Professor Kennan exhorts us to see the world from the Soviet Union's point of view, reviewing the various historical, geopolitical, strategic, economic and psychological reasons why it would not at all be in the Kremlin's interest to act out the worst-case scenarios that some of our military theorists tend to fantasize and terrify us with. What Professor Kennan's arguments finally boil down to, if I may paraphrase, is that if the Soviet Union is really the monster we have been assuming it to be, then all is lost anyway. So why not at least pretend, for the sake of the world's survival, that its people are as human as we Americans are?
aldus een recensent in de New York Times.
In The Nuclear Delusion toonde George Kennan hoe irrationeel de moderniteit geworden was:
The readiness to use nuclear weapons against other human beings – against people we do not know, whom we have never seen, and whose guilt or innocence is not for us to establish – and, in doing so, to place in jeopardy the natural structure upon which all civilization rests, as though the safety and perceived interests of our own generation were more important than everything that has taken place or could take place in civilization: this is nothing less than a presumption, a blasphemy, an indignity – an indignity of monstrous dimensions – offered to God!
Gezien vanuit het feit dat een nucleaire oorlog de uitroeiing van de mensheid kan betekenen, is het bezit van en het dreigen met kernwapens inderdaad een 'vernedering van een monsterlijke omvang,' een 'vernedering' van zelfrespect, waardigheid, altruïsme, het vermogen om na te denken, en van het klassiek Griekse Meden Agan, Alles met Mate, een principe dat door de geschiedenis heen de leidraad is geweest van elke grote leer en religie. De huidige realiteit wordt bepaald door een krankzinnig geworden oligarchie, die na de dood van God én de Natuur het vacuüm heeft opgevuld. Door geen enkele moraliteit wordt de oligarchische elite beperkt in haar handelen. Haar kernwapen is 'monsterlijk' omdat het geen onderscheid maakt tussen burgers en militairen, en is daarom het meest vernietigende terroristische wapen is dat de macht bezit. Zelfs de dreiging ermee is terrorisme, als men tenminste uitgaat van het Amerikaanse Leger Handboek dat terrorisme definieert als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Hier doet zich het toppunt van krankzinnigheid voor, aangezien het beoogde 'doel' de vernietiging van het leven op aarde is, alleen enkele insectensoorten zullen misschien overleven in een verwoeste radioactieve wereld. Slechts één mens, de Amerikaanse president, kan, zodra het moment aangebroken is, zonder het Congres te hebben geraadpleegd, besluiten dat een nucleaire holocaust onvermijdelijk is geworden. Eén mens! Professor dr. Ko Colijn, 'general director' van Clingendael, denktank van de Nederlandse gevestigde orde, beschreef in Vrij Nederland van 1 november 2010 de gang van zaken als volgt:
De president van de Verenigde Staten van Amerika draagt permanent een schijfje op zijn lijf waarop de codes staan waarmee een koffertje kan worden geopend. Dat schijfje heet de Biscuit. Het koffertje wordt altijd meegedragen door de Bag Man, een soort lijfwacht die de president als een schaduw volgt. Het koffertje heet The Football. Waarom heet het zo? Omdat in het koffertje een plan zit voor een aanval met kernwapens. Dat plan werd ooit, in de jaren vijftig, toen er nog tamelijk luchtig over de atoomoorlog als een nieuwe tak van sport werd gedacht, de Dropkick genoemd.
Als de president, opperbevelhebber van de strijdkrachten, besloten heeft kernwapens in te zetten, opent de Bag Man het koffertje. En worden er in seconden tijd Emergency Action Messages verstuurd naar commandanten van atoombases. Hoewel de kans klein is dat ze vals zijn, worden ze na aankomst geverifieerd door ze te vergelijken met codes die op de bases in een kluis liggen. Dit gebeurt altijd door twee personen, want in de hele bevelsketen geldt de two-person rule: niemand mag in zijn eentje een besluit over leven en dood nemen. Zodra is vastgesteld dat de release codes werkelijk van de president komen, gaan (weer) twee man naar de no-lone zone, waar de atoomwapens liggen. Dan worden de PAL’s ontgrendeld – Permissive Action Links, die met het cijferslot van een fiets te vergelijken zijn – en kan het wapen worden afgeschoten.
Slechts één van de ruim zeven miljard individuen bezit vandaag de dag meer macht dan de 'Here God' van de christenen, die ooit, volgens de overlevering, de eerste mens van 'stof uit de aardbodem' schiep 'en de levensadem in zijn neus [blies],' en hem en zijn partner de opdracht gaf 'Wees vruchtbaar en word talrijk, vervul de aarde en onderwerp haar, en heers over de vissen van de zee, over de vogels in de lucht en over al de dieren die over de aarde kruipen! En 'God keek naar alles wat hij had gemaakt en zag dat het zeer goed was.' Maar wat stelt die christelijke God nog voor? Eén mens bezit nu de macht om te bepalen dat wat zijn God heeft geschapen helemaal niet 'zeer goed was,' en dat hij als president van de VS daarom het recht bezit om al het door God geschapen leven in één nucleair armageddon te vernietigen. Ik benadruk dit punt omdat de 'wederzijdse vernietiging,' dus een nucleaire holocaust, weer een stapje dichterbij is gekomen mede door de hetze van opiniemakers als Henk Hofland met beweringen als dat 'President Poetin geen compromis [wil]' en 'het dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen.' Alles dat zich nu met betrekking tot een gewelddadig conflict tussen grootmachten voltrekt, speelt zich af tegen de achtergrond van een mogelijke nucleaire hel. Wanneer de grote Amerikaanse bioloog Edward O. Wilson in zijn boek The Creation. An Appeal to Save Life on Earth (2006) opmerkt dat
earth is a laboratory wherein Nature (God, if you prefer, Pastor) has laid before us the results of countless experiments. She speaks to us; now let us listen,
dan weet de lezer tegelijkertijd dat hoe hard 'Nature' ook spreekt de macht niet zal reageren omdat zij de taal van de natuur niet verstaat. De machtigen en hun woordvoerder als bijvoorbeeld Henk Hofland spreken in termen van westerse 'vaderlandslievende eerzucht' en 'strijdlust,' die in hun martiaal bewustzijn 'vredestichtend' zijn. Het is de taal van de hegemonie, van de mens die zich ver boven 'Nature (God, if you prefer, Pastor),' verheven voelt, de taal die niet de moeder van de gedachte is, maar haar dienstmeid, om Karl Kraus eens vrij te citeren. Het is de taal die in dienst staat van de bezeten zucht naar macht. Die taal duldt geen tegenspraak en kent slechts één doel: de totale heerschappij van een enkeling die over leven en dood van allen kan beslissen, een taal die ertoe heeft geleid dat het neoliberale kapitalisme in permanente staat van oorlog verkeert met mens en natuur, omdat het uit ervaring weet dat 'alles van waarde weerloos is' (Lucebert). De volgende regels zullen nooit door Henk Hofland kunnen zijn geschreven, of door Geert Mak, of door Hubert Smeets, of door Michel Krielaars, of welke andere mainstream 'warmonger' in de polder dan ook:
This book has a basic thesis, that the Bomb altered our subsequent history down to its deepest constitutional roots. It redefined the presidency, as in all respects America's 'Commander in Chief' (a term that took on a new and unconstitutional meaning in this period). It fostered an anxiety of continuing crisis, so that society was pervasively militarized. It redefined the government as a National Security State, with an apparatus of secrecy and executive control. It redefined Congress, as an executor of the of the executive. And it reddened the Supreme Court, as a follower of the follower of the executive. Only one part of the government had the supreme power, the Bomb, and all else must defer to it, for the good of the nation, for the good of the world, for the custody of the future, in a world of perpetual emergency superseding ordinary constitutional restrictions,
aldus de Amerikaanse bestseller-auteur, winnaar van de Pulitzer Prize, Garry Wills, in zijn boek Bomb Power. The Modern Presidency and the National Security State (2010). Eerder beschreef de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in zijn Kritiek van de cynische rede (1983) de kernbom als volgt:
De atoombom is eigenlijk de Boeddha van het Westen, een perfecte, abstracte, soevereine apparatuur. Onbeweeglijk rust ze in haar atoomsilo, toppunt van werkelijkheid en toppunt van mogelijkheid. Ze is het summum van de kosmische energie en van het menselijk aandeel daarin, de topprestatie van de mens en zijn vernietigster, een triomf van technische rationaliteit en verheffing daarvan tot het paranoïde. Met de atoombom verlaten wij het gebied van de praktische rede, waar men doeleinden met gepaste middelen nastreeft. De bom is al lang geen middel tot een doel meer, want zij is het mateloze middel dat elk mogelijk doel te boven gaat. Juist omdat zij echter geen middel tot een doel kan zijn, moet zij veranderen in een medium voor de zelfbeleving. Ze is een antropologisch gebeuren, het toppunt van objectivering van de machtsgeest die aan het werk is achter de drift tot zelfbehoud. Als wij haar geconstrueerd hebben om onszelf te 'verdedigen,' dan heeft dat ons in werkelijkheid een onvoorstelbare weerloosheid opgeleverd. De bom is een voltooiing van de mens in zijn 'slechte' vorm. Slechter, intelligenter en defensiever kunnen wij niet meer worden.
In feite is de bom de enige Boeddha die ook door de westerse rede wordt begrepen. Eindeloos zijn haar rust en haar ironie. Haar maakt het niets uit hoe ze haar missie volbrengt, door zwijgend afwachten of als gloeiende wolk; voor haar maakt de aggregatietoestand geen verschil. Net als bij Boeddha is alles wat er te zeggen zou zijn, alleen al door haar bestaan gezegd. De bom is geen zier slechter dan de werkelijkheid, en geen haar destructiever dan wij. Ze vertegenwoordigt slechts onze ontplooiing, een materiële uitbeelding van ons wezen. Ze is reeds belichaamd als iets volmaakts, terwijl wij in onze relatie tot haar nog gespleten zijn. Tegenover een dergelijk apparaat zijn geen strategische overwegingen meer op hun plaats, maar men moet aandachtig luisteren. De bom eist van ons strijd noch berusting, maar zelfbeleving. Wij zijn zelf die bom. Zij is het volmaakte westerse 'subject.' Onze enorme bewapening maakt ons zo weerloos dat wij weer zwak worden, zo zwak dat wij verstandig worden, zo verstandig dat wij bang worden. De enige vraag die blijft is of wij de uitwendige weg kiezen, of de innerlijke — of het inzicht vanuit de bezinning zal komen, of uit de vuurgloed boven de aarde.
Opiniemakers als Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' in de polder zijn bereid om de gok van een 'vuurgloed' dichterbij te brengen. Luid op zijn oorlogstrommel slaand laat de 88-jarige columnist het publiek weten dat 'We het stadium [naderen] waarin van Poetin alles te verwachten valt,' en omdat 'president Poetin geen compromis [wil],' is 'het dus noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen.' En hoewel bekend is dat strategische kernwapens eveneens gericht zijn op de burgerbevolking in steden, wordt dit verzwegen door gecorrumpeerde journalisten. Even muisstil zijn mijn mainstream-collega's over datgene waarop de Amerikaanse geleerde Noam Chomsky in 2014 attendeerde:
Soviet president Mikhail Gorbachev agreed to allow the unification of Germany and its membership in NATO, a hostile military alliance. In the light of recent history, this was a most astonishing concession. There was a quid pro quo. President Bush and Secretary of State James Baker agreed that NATO would not expand 'one inch to the East,' meaning into East Germany. Instantly, they expanded NATO to East Germany.
Gorbachev was naturally outraged, but when he complained, he was instructed by Washington that this had only been a verbal promise, a gentleman’s agreement, hence without force. If he was naïve enough to accept the word of American leaders, it was his problem.
All of this, too, was routine, as was the silent acceptance and approval of the expansion of NATO in the U.S. and the West generally. President Bill Clinton then expanded NATO further, right up to Russia’s borders. Today, the world faces a serious crisis that is in no small measure a result of these policies.
Dit wetende is de vraag:
What about the security of the population? It is easy to demonstrate that this is a marginal concern of policy planners. Take two prominent current examples, global warming and nuclear weapons. As any literate person is doubtless aware, these are dire threats to the security of the population. Turning to state policy, we find that it is committed to accelerating each of those threats -- in the interests of the primary concerns, protection of state power and of the concentrated private power that largely determines state policy.
Consider global warming. There is now much exuberance in the United States about '100 years of energy independence' as we become 'the Saudi Arabia of the next century' -- perhaps the final century of human civilization if current policies persist.
That illustrates very clearly the nature of the concern for security, certainly not for the population. It also illustrates the moral calculus of contemporary Anglo-American state capitalism: the fate of our grandchildren counts as nothing when compared with the imperative of higher profits tomorrow.
These conclusions are fortified by a closer look at the propaganda system. There is a huge public relations campaign in the U.S., organized quite openly by Big Energy and the business world, to try to convince the public that global warming is either unreal or not a result of human activity. And it has had some impact. The U.S. ranks lower than other countries in public concern about global warming and the results are stratified: among Republicans, the party more fully dedicated to the interests of wealth and corporate power, it ranks far lower than the global norm...
The actual media doctrine is 'fair and balanced' when the concerns of concentrated private power are involved, but surely not elsewhere.
On the issue of nuclear weapons, the record is similarly interesting -- and frightening. It reveals very clearly that, from the earliest days, the security of the population was a non-issue, and remains so. There is no time here to run through the shocking record, but there is little doubt that it strongly supports the lament of General Lee Butler, the last commander of the Strategic Air Command, which was armed with nuclear weapons. In his words, we have so far survived the nuclear age 'by some combination of skill, luck, and divine intervention, and I suspect the latter in greatest proportion.' And we can hardly count on continued divine intervention as policymakers play roulette with the fate of the species in pursuit of the driving factors in policy formation.
As we are all surely aware, we now face the most ominous decisions in human history. There are many problems that must be addressed, but two are overwhelming in their significance: environmental destruction and nuclear war. For the first time in history, we face the possibility of destroying the prospects for decent existence -- and not in the distant future. For this reason alone, it is imperative to sweep away the ideological clouds and face honestly and realistically the question of how policy decisions are made, and what we can do to alter them before it is too late.
Terwijl 'we now face the most ominous decisions in human history,' blijven de mainstream-opiniemakers de belangen van de gevestigde wanorde verdedigen alsof het establishment geen belangrijk deel uitmaakt van de diepe economische, politieke en culturele crisis van het Westen. Sterker nog, onder andere NRC-redacteur buitenland, Hubert Smeets, is zelfs bereid met staatssteun door te gaan met zijn anti-Poetin hetze voort te zetten door propaganda te maken voor het corrupte regime in Kiev. Daarvoor heeft de Nederlandse regering 294.000 euro uitgetrokken. Wat dat betreft verschilt Smeets in niets van een ouderwetse Sovjet-journalist.
Op zijn beurt betreurt Henk Hofland van de 'vrije pers' het dat de 'vaderlandslievende eerzucht' en 'strijdlust' niet meer zijn als bijvoorbeeld tijdens de 'politionele acties' in 'Ons-Indië,' waarin hij als 'huzaar eerste klas' een bescheiden rol speelde door op 'troepenschepen' speelfilms te draaien voor militairen en oud-SS-ers, die van en naar Batavia voeren. In de hoedanigheid van filmoperateur zag hij, volgens eigen zeggen, 'gruwelfoto's' van de Nederlandse oorlogsmisdaden, maar zweeg als 'vaderlandslievende' journalist meer dan zes decennia daarover om zodoende uit te kunnen groeien tot de 'beste journalist van de twintigste eeuw.' Mede gezien vanuit deze achtergrond is de vraag wat 'vaderlandslievende eerzucht' en 'strijdlust' nog betekenen in een tijdperk van massavernietigingswapens. Welke 'vaderlandslievende eerzucht' wordt er gediend, wanneer het 'vaderland' van de kaart is geveegd? Over welke 'strijdlust' spreekt Hofland wanneer een kernoorlog de mensheid heeft gedecimeerd? Welke 'eer' is het om genocide te plegen? Wat betekent 'vechtlust' in een tijdperk van kruisraketten en drones, die ver van het slagveld in stelling worden gebracht, en die rampzalig zijn voor de burgerbevolking? Of om het nog directer te stellen: hoe krankzinnig zijn opiniemakers als Hofland, Smeets en Geert Mak, om me hier te beperken tot slechts drie Nederlandse malloten met een pathologische geldingsdrang. Over welk 'expansionisme' spreken Henk Hofland en Hubert Smeets die voor de Atlantische Commissie klussen, wanneer de NAVO-aanvoerder meer dan 800 militaire bases bezit, verspreid over de hele wereld? Leest u even mee over David Vine's Base Nation: How U.S. Military Bases Abroad Harm America and the World (2015):
How U.S. Military Bases Abroad Harm America and the World
Metropolitan Books/Henry Holt (2015)
From Italy to the Indian Ocean, from Japan to Honduras, the far-reaching story of the perils of U.S. military bases overseas -- and what these bases say about America today….
American military bases encircle the globe. More than two decades after the end of the Cold War and nearly three-quarters of a century after the last battles of World War II, the United States still stations troops at some eight hundred locations in foreign lands. These bases are usually taken for granted or overlooked entirely, a little-noticed part of the Pentagon’s vast operations. But, in an eye-opening exposé, Base Nation shows how this global base network causes an array of ills — and undermines national security in the process.
As David Vine demonstrates, the overseas bases raise geopolitical tensions and provoke widespread antipathy toward the United States. They undermine American democratic ideals, pushing the United States into partnerships with dictators and perpetuating a system of second-class citizenship in territories such as Guam. The far-flung bases strain the lives of military families, breed sexual violence, displace indigenous peoples, and destroy the environment. Their financial cost is staggering: though the Pentagon tries to underplay the numbers, Vine’s accounting proves that the true bill approaches $100 billion or more per year. And by making it easier to wage interventionist wars far from home, overseas bases have paved the way for disastrous conflicts that have cost countless lives.
For decades, the need for overseas bases has been a quasi-religious dictum of U.S. foreign policy. Recently, however, a bipartisan coalition has finally started questioning this conventional wisdom. With U.S. forces still in Afghanistan, the Middle East, and beyond, Vine shows why we must reexamine the tenets of our military strategy, the way we engage with the world, and the base nation that America has become.
Waarom spreken de Hoflanden, Smeetsen en Makken nooit van 'expansionisme' zodra het gaat over het wereldwijde netwerk van Amerikaanse militaire bases 'meant to secure and protect U.S. interests around the world,' dat 'makes us less safe everyday,' en 'increasing the likelihood of war,' zoals de Amerikaanse radio-journalist Chuck Mertz van This is Hell stelde in zijn programma van 2 februari 2016? Waarom zwijgen de opiniemakers van de polderpers hierover? Het is waar: Mertz laat zich niet gebruiken voor het verrichten van klusjes voor een organisatie die in het leven is geroepen om NAVO-propaganda te bedrijven, maar de vraag is dan: waarom weten Smeets en Hofland niet onafhankelijk te blijven, waarom betrachten ze geen distantie tegenover de macht? Vanwaar hun anti-Rusland propaganda? Welk ander belang dan die van het militair-industrieel complex dienen ze op die manier? In een interview met de Amerikaanse antropoloog David Vine over diens boek Base Nation merkte Chuck Mertz op dat de zogeheten 'War on Terror' tot 'a permanent footing of war' heeft geleid. Mertz stelde vervolgens de vraag 'to what degree does the base nation of the United States add to that permanent war footing?' Vine's antwoord was deze:
It is the infrastructure upon which that permanent war footing is based, it undergirds the permanent war footing. We could not maintain that permanent war footing without the huge infrastructure of bases. And this is one of my basic concerns that I raise in the book: the infrastructure of bases made it all too easy to go to war.
Het opmerkelijke feit doet zich nu voor dat opiniemakers als Smeets, Hofland en Mak roomser dan de paus zijn, plus royaliste que le roi, Amerikaanser dan een Amerikaan, neoconservatiever dan de neoconservatief. Meer hierover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten