Ik ken weinig bekende Nederlanders die op hun oude dag zo kenmerkend zijn voor de benepen polder-mentaliteit als mijn oude vriend en voormalige pacifist Geert Mak. Zijn huidige houding is een combinatie van brutale onverschilligheid en stuitende ongeïnteresseerdheid. Om dit duidelijk te maken dient de lezer allereerst het volgende te weten:
The total military budget of NATO member states exceeds $US 1,023 trillion (of which $735 billion is the US’s), whereas Russia spends about $60 billion, or 17 times less.
'Russia ranks as the world’s 40th in terms of proportion of defense expenditures to the length of state borders.'
Russia’s military budget is designed to replace obsolete military hardware and compensate for the underfinancing of its army in the 1990s. The report highlights the fact that Moscow does not deploy its nuclear potential beyond its borders and does not possess a huge web of military bases around the world and is not seeking 'assured military superiority.'
Hoewel de Russische Federatie gezien de dreiging van een gewelddadige confrontatie met de NAVO de laatste jaren haar defensiebudget verhoogt, tonen deze cijfers het grote verschil in militaire uitgaven en daardoor de groteske westerse propaganda dat Moskou Europa en de VS bedreigt. Het tegenovergestelde is juist het geval. De NAVO is sinds de val van de Sovjet Unie steeds verder oostwaarts opgerukt en wie de moeite neemt om te onderzoeken waar het westerse offensieve bondgenootschap allemaal gestationeerd is komt al snel tot de ontdekking dat Rusland nagenoeg omsingeld is door Amerikaanse dan wel NAVO-bases. Feiten:
Starting from the late 1980s, Moscow gradually withdrew troops and military hardware from Europe, simultaneously degrading its military potential in general. At the time NATO member states regarded this unilateral process as a natural containment of Russia.
While Moscow withdrew over 800,000 personnel and tens of thousands of tanks, APCs, cannons and military aircraft from the former Warsaw Pact and Baltic states, the political leadership of Western countries 'decided to put the stake on "a closed architecture" – NATO enlargement eastwards to the detriment of the development and consolidation of common European institutions,' the report says.
The leaders of NATO member states 'reassured the Soviet authorities that they don’t have any plans to expand eastwards.' Later on, with more and more Eastern European states joining NATO 'we received assurances that membership of the Central and Eastern European countries in NATO would improve relations with Moscow.'
'These affirmations turned out to be a myth.' [...]
Russia played a vital role in dismantling the legacy of the Cold War, primarily by expressing its 'firm commitment to arms control instruments,' in the first place through preservation of the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe (CFE) signed in 1990.
As the years passed, it turned out that NATO member states never intended to do the same or at least fulfill their international obligations in accordance with treaties already signed with Russia. For Moscow, the CFE became obsolete after the Alliance accepted more members from Eastern Europe.
Russia had to suspend participation in the Treaty on December 12, 2007, sparking fierce criticism from NATO member states which never even ratified the latest version of the document, the Adaptation of the CFE Treaty, ratified by Russia in 2003.
For 15 years Russia has been consistently opposing plans to deploy the American anti-missile complexes to Europe next to Russia’s borders, 'which directly affects the security interests' of Russia.
Wanneer Geert Mak de moeite had genomen de journalistieke vuistregel van hoor en wederhoor toe te passen dan zou hij zich hebben verdiept in het standpunt van de Russische overheid die in de infantiele opvatting van Mak bestaat uit één man, in zijn woorden: 'Meneer Poetin,' het vlees geworden Kwaad, die aan 'landjepik' doet, of zoals Trouw een mallotige politicus laat verkondigen: 'Poetin als Stalin de Tweede.' Om een tegenwicht te bieden aan de niet aflatende agressieve propaganda van de westerse massamedia en politici verscheen op 12 mei 2015 het volgende rapport van de Permanent Mission of the Russian Federation to NATO.
Introduction
Recently, NATO has been publicly promoting a simplified 'black and white' picture of the history of complicated relations between the Alliance and Russia, accusing Russia of 'myth-making' about NATO's 'impeccable' actions.
NATO has regularly updated its fact sheets with a view to persuade the public that only NATO has been strengthening European security and stability without any critical self-evaluation of its actions and hard lessons of the military operations in the Balkans, in Afghanistan and Libya. But most importantly, perhaps, there have been no proposals about ways to promote a positive agenda which would allow to overcome current highly risky tendencies in the military-political situation on the continent. The efforts undertaken by the Russian Federation to strengthen the security architecture in the Euro-Atlantic area have been silenced.
We suggest looking into the situation in an unbiased way with a view to understand what actually happened in the last decade in the Euro-Atlantic area and envisage ways to break the spiral of current military-political tensions and restore stability in our common region. Welfare of the peoples and citizens of our countries depends on what path will be chosen.
Het spreekt voor zich dat deze publicatie door Mak en de Makkianen volledig werd genegeerd, omdat een tegengeluid niet geduld wordt in de neoliberale en neoconservatieve kijk op de werkelijkheid. Zoals een oud Arabisch spreekwoord luidt: men kan een ezel wel naar de bron brengen, maar hij moet zelf drinken. Geert Mak wil evenwel uit slechts één bron drinken en dus blijft hij volharden in beweringen als dat 'meneer Poetin' de veiligheid van Europa ernstig bedreigt en dat je daarom de NAVO 'defensie niet helemáál' kunt 'afbreken,' terwijl in werkelijkheid de NAVO op dit moment tenminste elf keer meer aan het militair-industrieel complex uitgeeft dan de Russische Federatie, een feit dat Mak angstvallig verzwijgt omdat anders zo duidelijk wordt hoe belachelijk zijn angstzaaierij is. Uitgaande van zijn eigen woorden, dient de vraag te worden gesteld: wanneer jaarlijks meer dan een biljoen dollar aan bewapening Geert Mak nog steeds niet het gevoel van veiligheid geeft, wat is er dan in werkelijkheid aan de hand? Ikzelf ben geneigd te stellen dat wanneer iedere jaar opnieuw meer dan een miljoen keer een miljoen dollar aan wapentuig nog steeds niet de angst van mijn ouwe vriend voor de Russen weet weg te nemen, dan is hier sprake van een pathologisch verschijnsel, een diepe psychische stoornis. Mak's angst, en die van zijn publiek, hebben niets te maken met de realiteit, maar met een waan, die door geen enkele bewapening kan worden weggenomen. Een paar dagen geleden lunchte ik in een hotel/restaurant op een naburige berg, midden in de natuur. Doodse stilte, alleen was zo nu en dan een windvlaag te horen die door het bos trok, en soms het harde, hoge geluid van cicaden, die de stilte accentueren. Hoog boven me een buizerd paar dat elkaar riep, op de thermiek almaar hoger zwevend. Na het eten vertelde de ober me dat er nogal wat gasten waren die door de stilte en het isolement volledig uit hun evenwicht waren gebracht. Er was niets herkenbaars in de omgeving om hen af te leiden, waardoor ze op zichzelf terug geworpen werden. Dat maakte hen angstig, sommigen kregen het benauwd door existentiële angsten die doorgaans temidden van de waan van de stad ontvlucht kunnen worden, maar niet hier, omdat hier 'niets' is. Ik denk dat bij Mak en zijn mainstream-publiek sprake is van dezelfde ziekelijke reactie. Zij projecteren daarom hun angsten en ressentimenten op een denkbeeldige vijand, De Ander, de Rus of de Chinees, of de Afrikaan die een aanspraak doen op 'onze' rijkdom, veiligheid en comfort, of zoals de mainstream Volkskrant donderdag 13 augustus 2015 verkondigde: 'De meeste vluchtelingen komen hier voor het geld.' In Mak's manicheïsch, christelijk mens- en wereldbeeld geldt dat de VS 'ordebewaker en politieagent' van de wereld is en dat Rusland die zogeheten orde 'bedreigt.' Het is deze simplistische vertekening van een van zichzelf en de medemens vervreemde cultuur die het zo goed doet in een complexe overgangstijd, niet alleen bij de massa maar ook onder de 'politiek-literaire elite' in de polder, met de hoogbejaarde Henkie Hofland voorop. Something has to give, het systeem staat op springen en daar zijn Geert en Henk die met hapklare oplossingen hun publiek op het 'juiste' pad houden. In de praktijk betreft het natuurlijk allemaal illusies. De grote Amerikaanse historicus Daniel Boorstin schreef in zijn baanbrekende werk The Image: A Guide to Pseudo-events in America (1962) daarover:
Nowadays everybody tells us that what we need is more belief, a stronger and deeper and more encompassing faith. A faith in America and in what we are doing. That may be true in the long run. What we need first and now is to disillusion ourselves. What ails us most is not what we have done with America, but what we have substituted for America. We suffer primarily not from the vices or our weaknesses, but from our illusions. We are haunted, not by reality, but by those images we have put in place of reality.
To discover our illusions will not solve the problems of our world. But if we do not discover them, we will never discover our real problems. To dispel the ghosts which populate the world of our making will not give us the power to conquer the real enemies of the real world or to remake the real world. But it may help us discover that we cannot make the world in our image. It will liberate us and sharpen our vision. It will clear away the fog so we can face the world we share with all mankind.
Wat bij Mak en de Makkianen zo opvalt is hun ijdelheid, hun onverzadigbaar narcisme. In hun voorstelling van zaken heeft de schijn de werkelijkheid vervangen. ‘As individuals and as a nation, we now suffer from social narcissism,’ constateerde Boorstin al meer dan zes decennia geleden, om dit fenomeen als volgt toe te lichten:
We have fallen in love with our own image, with images of our making. which turn out to be images of ourselves.
How can we flee from this image of ourselves? How can we immunize ourselves to its bewitching conceit full power?
This becomes ever more difficult. The world of our making becomes ever more mirror-like. Our celebrities reflect each of us; faraway ‘adventures’ are the projections of what we have prepared ourselves to expect, and which we now can pay others to prepare for us. The images themselves become shadowy mirror reflections of one another; one interview comments on another; one television show spoofs another; novel, television show, radio program, movie, comic book, and the way we think of ourselves, all become merged into mutual reflections. At home we begin to try to live according to the script of television programs of happy families, which are themselves nothing but amusing quintessences of us.
Our new New World, made to be an escape from drab reality, itself requires a predictable monotony from which there seems no escape. This is the monotony within us, the monotony of self-repetition. Our tired palates will not let us find our way back. When we look for a ‘natural’ flavor all we can find is one that is ‘non-artificial,’
aldus één van de grootste en wijste geleerden die de VS in de twintigste eeuw heeft voortgebracht. Zijn beschrijving verscheen op het moment dat volgens Geert Mak de VS ‘nog een prachtige halve eeuw voor de boeg had.’ Zo is de wereld van de kitsch ontstaan, the virtual reality. Boorstin:
A juvenile critic recently said that television was ‘chewing gum for the eyes.’ In the late nineteenth century a bitter critic called cheap novels ‘the chewing gum of literature, offering neither savor nor nutriment, only subserving the mechanical process of mastication.’ But chewing gum (an American invention and an American expression) itself may have a symbolic significance. We might say now that chewing gum is the television of the mouth. There is no danger so long as we do not think that by chewing gum we are getting nourishment. But the Graphic Revolution has offered us the means of making all experience a form of mental chewing gum, which can be continually sweetened to give the illusion that we are being nourished.
More and more accustomed to testing reality by the image, we will find it hard to retrain ourselves so we may once again test the image by reality. It becomes ever harder to moderate our expectations after experience, and not vice versa. For too long already we have had the specious power to shape ‘reality.’ How can we discover the world of the uncontrived?
De vraag is inderdaad hoe we afkomen van het door de mainstream geschapen valse beeld. Hoe bevrijden we ons van al dat narcisme, al die ijdelheid van kleine mensen die ‘wish to lead others, when they should be led,’ omdat ze verloren zijn geraakt in dwaasheid ‘an endless maze,’ zoals William Blake in The Voice of the Ancient Bard beschrijft? Mak's advies dat de VS ‘in de loop van deze eeuw van een dominante wereldmacht weer het “gewone” land moeten worden dat het tot 1940 was’ zonder de omvang en complexiteit te beseffen van het probleem, is een vorm van ‘narcisme’ dat grenst aan totale waanzin. Boorstin:
Our problem is complicated by the fact that the prescriptions which nations offer for themselves are also symptoms of their diseases. But illusory solutions will not cure our illusions. Our discontent begins by finding false false villains whom we can accuse of deceiving us. Next we find false heroes whom we expect to liberate us. The hardest, most discomfiting discovery is that each of us must emancipate himself. Though we may suffer from mass illusions, there is no formula for mass disenchantment. By the law of pseudo-events, all efforts at mass disenchantment themselves only embroider our illusions.
While we have given others great power to deceive us, to create pseudo-events, celebrities, and images, they could not have done so without our collaboration. If there is a crime of deception being committed in America today, each of us is the principal, and all others are only accessories. It is dangerously tempting to treat our illusions by compounding them. To try to cure the ills of advertising by creating a more favorable image of advertising. To salve mediocrity by mediocre appeals for ‘excellence.’ To drown our illiteracy in illiterate appeals for literacy. To hide our individual purposeless in the purposelessness of a committee fabricating an attractive image of national purpose.
De mainstream voorstelling van zaken waarbij impliciet dan wel expliciet ervan uitgegaan wordt dat een cultureel probleem op te lossen is door politieke besluiten berust op een mechanistisch wereldbeeld waarbij alles in het universum als een machine voorspelbaar functioneert en daarom te beheersen is. De gedachte dat de maatschappij van bovenaf te sturen is, zoals een buschauffeur zijn voertuig door het verkeert laveert, is een illusie. In werkelijkheid werkt deze beheersing nooit zoals gepland en wel omdat men te maken heeft met de ingewikkelde mens en met natuurwetten die we gebrekkig of zelfs geenszins begrijpen. Dit betekent niet dat er geen poging gedaan kan worden, maar dan niet allereerst op politiek niveau. De bewustwording moet vanuit de samenleving zelf komen, op individueel niveau. Daniel Boorstin:
Each of us must disenchant himself, must moderate his expectations, must prepare himself to receive messages coming in from the outside. The first step is to begin to suspect that there may be a world out there, beyond our present or future power to image or to imagine. We should not worry over how to export more of American images among which we live. We should not try to persuade others to share our illusions. We should try to reach outside our images.
Dit besef van een culturele leegte ontwikkelde Daniel Boorstin in dezelfde tijd dat voor Geert Mak ‘in de provincie Amerika een droomland [was], met een losse levensstijl waarvan een enkele keer een flard over de oceaan kwam zeilen,’ in de vorm van onder andere ‘Donald Duck die op een herfstdag opeens in de bus viel,’ en ‘pakjes kawgum, mooi ingepakt, met een los plaatje van een filmster.’ Meer dan een halve eeuw later is die achterstand nog steeds niet ingelopen, als we afgaan op Reizen zonder John. Ik vrees dat die achterstand nooit meer in te halen zal zijn, omdat de mainstream opiniemaker behoefte heeft aan een ‘geheime liefde,’ aan een ‘droom,’ die alleen via een virtueel beeld vorm kan worden gegeven. Boorstin beschreef dit proces als volgt in The Image:
One of our grand illusions is the belief in a ‘cure.’ There is no cure. There is only the opportunity for discovery. For this the New World gave us a grand, unique beginning.
We must first awake before we can walk in the right direction. We must discover our illusions before we can even realize that we have been sleepwalking. The least and the most we can hope for is that each of us may penetrate the unknown jungle of images in which we live our daily lives. That we may discover anew where dreams end and where illusions begin. This is enough. Then we may know where we are, and each of us may decide for himself where he wants to go.
22 augustus 2012, net na het verschijnen van zijn 'Amerika-boek' verklaarde Geert Mak plechtstatig:
‘Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.’
Dit betekent in de praktijk ondermeer het volgende:
US HEALTH WORSE THAN NEARLY ALL OTHER INDUSTRIALIZED COUNTRIES
Washington - U.S. citizens suffer from poorer health than nearly all other industrialized countries, according to the first comprehensive government analysis on the subject, released Wednesday.
Of 17 high-income countries looked at by a committee of experts sponsored by the National Institutes of Health, the United States is at or near the bottom in at least nine indicators.
These include infant mortality, heart and lung disease, sexually transmitted infections, and adolescent pregnancies, as well as more systemic issues such as injuries, homicides, and rates of disability.
Together, such issues place U.S. males at the very bottom of the list, among those countries, for life expectancy; on average, a U.S. male can be expected to live almost four fewer years than those in the top-ranked country, Switzerland. U.S. females fare little better, ranked 16th out of the 17 high-income countries under review.
Nog een kloek citaat van het orakel van Bartlehiem:
Steinbeck was ten slotte een pessimist, en Amerika was zozeer zijn ideaal dat elk krasje een ramp was. Hij zag zijn land al verloederen terwijl het nog een prachtige halve eeuw voor de boeg had.
Geert Mak in Humo. 21 augustus 2012
Zet daar Boorstin's diepe inzicht tegenover:
Zet daar Boorstin's diepe inzicht tegenover:
‘When the gods wish to punish us,’ Oscar Wilde might have said, ‘they make us believe our own advertising.’ The God of American destiny has answered our prayers beyond Jules Verne’s imaginings. He has given us domination over the fish of the sea, and over the fowl of the air, and over every living thing that moveth upon the earth. But no power is without price. Have we been doomed to make our dreams into illusions?
Als Amerikaans Librarian of the United States Congress wees hij al lang geleden op het wezenlijke verschil tussen droom en illusie:
A dream is a vision or an aspiration to which we can compare reality. It may be very vivid, but its vividness reminds us how different is the real world. An illusion, on the other hand, is an image we have mistaken for reality. We cannot reach for it, aspire to it, for we live in it. It is prosaic because we cannot see it is not fact.
Boorstin waarschuwde tevens voor de virtuele wereld die ontstond:
The American Dream was the most accurate way of describing the hopes of men in America. It was an exhilaration precisely because it symbolized the disparity between the possibilities of New America and the old hard facts of life… The unprecedented American opportunisties have always tempted us to confuse the visionary with the real… Yet now, in the height of our power in this age of the Graphic Revolution, we are threatened by a new and a peculiarly American menace… It is the menace of unreality. The threat of nothingness is the danger of replacing American dreams by American illusions. Of replacing the ideals by the images, the aspiration by the mold. We risk being the first people in history to have been able to make their illusions so vivid, so persuasive, so ‘realistic’ that they can live in them. We are the most illusioned people on earth. Yet we dare not become disillusioned, because our illusions are the very house in which we live; they are our news, our heroes, our adventure, our forms of art, our very experience.
Formerly we were saved from the menace of ideology by the elusiveness and the promise of the American dream. Now we replace the dogmas by which men live elsewhere by the images among which we live. We have come to think that our main problem is abroad. How to ‘project’ our images to the world? Yet the problem abroad is only a symptom of our deeper problem at home. We have come to believe in our own images, till we have projected ourselves out of this world.
The ‘problem’ abroad is valuable, however, as a symptom. It can remind us that men need not live in a world of images, that our life of images is a strangely modern, New World life. And it can remind us also of some of the dangers of having so successfully persuaded ourselves,
The Image was een studie waarin Boorstin zijn ‘prophetic vision' gaf 'of an America inundated by its own illusions has become an essential resource for any reader who wants to distinguish the manifold deceptions of our culture from its few enduring truths.’ De historicus laat net als tal van andere Amerikaanse denkers zien dat het ware probleem de virtuele werkelijkheid van de schijn is in de Amerikaanse cultuur, hoe beelden worden aangezien voor de realiteit, en hoe de ‘Amerikaanse Droom’ is geëindigd in gevaarlijke illusies, zoals Mak's illusie dat ‘het beter [is] voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint,’ alsof de ‘eerste zwarte Amerikaanse president’ een alternatief zou kunnen zijn voor het hegemonistische ‘Amerika.’ Boorstin:
All around the world we have revealed a shift in our thinking from ideals to images. Everywhere we have been the victim of this shift. Without reflecting on consequences, we have become preoccupied with creating ‘favorable images’ of America. Yet by doing so, we may be defeating ourselves.
Almost everywhere today American images overshadow American ideals. The image of America overshadows the ideals of America.
Zes decennia geleden beseften kritische Amerikanen als Boorstin dat
Our thinking has become so blurred, we have so mixed our image and our reality, that we assume our place in the world is determined by our prestige – that is, by others’ respect for our image. ‘Not least of all,’ Walter Lippmann warned in December, 1960, ‘our prestige in the world has diminished. We have ceased to look like a vigorous and confident nation.’
In competition for prestige it seems only sensible to try to perfect our image rather than ourselves. That seems the most economical, direct way to produce the desired result. Accustomed to live in a world of pseudo-events, celebrities, dissolving forms, and shadowy but overshadowing images, we mistake our shadows for ourselves. To us they seem more real than the reality. Why should they not seem so to others?
Boorstin doelde daarbij niet op de westerse mainstream-opiniemakers die de propaganda dienen, maar met name op de miljarden mensen die in de Derde Wereld leven, namens wie bijvoorbeeld Geert Mak -- overigens zonder hen te hebben geraadpleegd -- spreekt wanneer hij stelt dat het voor ‘de internationale gemeenschap,’ beter is ‘dat Obama de verkiezingen wint.’ Nogmaals de grote geleerde:
We can live in our world of illusions. Although we find it hard to imagine, other peoples still live in the world of dreams. We live in a world of our making. Can we conjure others to live there too? We love the image, and believe it. But will they?
Een vraag die nu zoveel jaren later bij Mak niet eens opkomt omdat de westerse mainstream de stem van ‘de ander’ niet relevant genoeg acht. En toch zijn die miljarden anderen niet langer meer een te verwaarlozen detail in de zogeheten 'dynamische vooruitgang’ die het nog niet ‘Verlichte’ deel van de mensheid moet opstoten in de glorieuze ‘vaart der volkeren.’ Ondertussen blijft de realiteit taai en onverzettelijk, zo waarschuwde Boorstin nog voordat de ‘glamorous’ president Kennedy de VS het moeras van Vietnam inloodste:
Abroad the making of credible images seems a problem. It is hard to persuade others to fit themselves into our molds, to be at home among our illusions, and to mistake these for their own reality. At home our problem is the opposite. What to do when everybody accepts the images, when these images have pushed reality out of sight?
Here, in the United States, the making of images is everyday business. The image has reached out from commerce to the worlds of education and politics, and into every corner of our daily lives… Our national politics has become a competition for images or between images, rather than between ideals. The domination of campaigning by television simply dramatizes this fact. An effective President must be every year more concerned with projecting images of himself. We suffer more every day from the blurriness and the rigidity of our image-making.
Examples are everywhere. Life becomes more and more illusory. We have become so accustomed to our illusions, they have become so routine, that they seem no longer produced by any special magic. The forces I have described in this book converge on our everyday experience. They are revealed in almost everything we do, in almost everything we see, in the very words we use.
'Change we can believe in.' In die virtuele werkelijkheid geloven de mainstream opiniemakers. Via televisie en radio, in kranten en in boeken verspreiden ze de gangbare illusies. Anders waren ze geen mainstream. Geloof in wat dan ook is immuun voor de feiten. Dat is ook de voornaamste reden waarom feiten geen rol spelen in de propaganda, zoals we telkens ook bij zogeheten democratische verkiezingen kunnen constateren. Het neoliberale model is geen onderwerp van gesprek, de milieuvernietiging is geen issue meer, de rol van het militair industrieel complex in de beleidsbepaling van linkse zowel als rechtse regeringen is geen reëel politiek vraagstuk. Waar het alleen maar om draait is of het Obama dan wel Romney wordt, Hillary Clinton of Jeb Bush, of welke door de elite naar voren geschoven pleitbezorger van het agressieve neoliberale expansionisme dan ook.
Een andere opvallend kenmerk bij Mak en de Makkianen is hun onvermogen van de geschiedenis te leren én hun gebrek aan een diep doorleefde overtuiging, gebaseerd op normen en waarden. Illustrerend is dat geen enkele lezer van zijn best verkochte boek in Nederland, De eeuw van mijn vader uit 1999, publiekelijk de voor de hand liggende vraag opwierp waarom de gereformeerde Catrinus Mak wat betreft zijn morele houding in de wereld onvoldoende houvast had gehad aan zijn christelijk geloof, terwijl hij nota bene dominee was. Hoe kon Catrinus Mak, die op hetzelfde Sumatra leefde als Eduard Douwes Dekker, het gesloof van zijn ‘baboe Clown’ en de slavernij van de koelies niet zien terwijl hij met zijn ‘God [wandelde]’? Wat dacht dominee Mak toen hij ‘in de jaren dertig rondreed’ in het gebied waar eerder ‘zestig tot zeventigduizend personen [stierven],’ als gevolg van het Nederlandse terrorisme tegen de burgerbevolking van Atjeh? En waarom gebruikt zijn zoon Geert het begrip ‘stierven’? Sterven doen we allemaal, maar ze ‘stierven’ niet, ze werden vermoord. En vanwaar zijn drastische vermindering van het aantal doden?
In totaal vielen er in Atjeh in de koloniale tijd, volgens een schatting van onderzoeker Paul van 't Veer, als gevolg van het optreden tegen opstanden meer dan 100.000 doden en een half miljoen gewonden... Van de Indonesische dwangarbeiders in Nederlandse dienst kwamen er naar schatting 25.000 om.
Wat dacht Mak senior toen zijn Indische chauffeur hem door dit gebied reed en de zielenherder ‘trots het monument voor overste Van Daalen [werd] getoond. Hele landstreken waren nog steeds verlaten en verwoest.’
Enige achtergrondinformatie over overste, en latere generaal van de KNIL, Frits van Daalen:
De tweede in rang onder Van Heutsz en de zoon van vader Van Daalen die in 1874 weigerde GG Loudon een hand te geven... Zoonlief had een hekel aan 'Inlanders.'
Voerde op bevel van Van Heutsz de beruchte tocht door de Gajo en Alas gebieden uit in het zuiden van Atjeh, waarbij in een paar maanden ca één derde van de bevolking (mannen, vrouwen en kinderen) werden omgebracht. En liet daar gewoon foto's van nemen.
Volgde Van Heutsz op als Gouverneur van Atjeh en voerde een schrikbewind uit over Atjeh. De toenmalige 2e Kamer eiste, na de rapportages door Wekker, van Van Heutsz als GG een onderzoek.
Van Daalen wilde echter niet toegeven dat hij iets verkeerds had gedaan, want 'hij had niets anders gedaan dan het beleid van zijn voorganger Van Heutsz met diens nadrukkelijke toestemming voortgezet.'
Gelukkig voor Van Heutsz trad Van Daalen vrijwillig terug als Gouverneur, kreeg z'n MWO en werd vervolgens bevelhebber van de KNIL troepen op Java.
De periode Van Daalen is de geschiedenis ingegaan als de Van-Daal-isme periode.
In Atjeh is zijn naam nog steeds bekend, men spreekt er van de tijd 'voor' Van Daalen en 'na' Van Daalen.
Een 2e Kamerlid in 1903 noemde hem de Alva van Atjeh en dat zegt toch al genoeg...
Toch werd er een monument opgericht voor de helden die vielen voor het Nederlandse vaderland, voor de doden en gewonden onder de lokale bevolking uiteraard niets.
Geert Mak gebruikt meer dan eens het begrip ‘zorgeloosheid’ om zijn vader te typeren. In plaats van dat deze kwalificatie Catrinus Mak vrijpleit, maakt het hem alleen maar schuldiger. Waarom bleef deze diep gelovige ‘christen’ zo ‘zorgeloos,’ terwijl hij geconfronteerd werd met het grootst mogelijke onrecht? Wat bedoelt zijn zoon met het woord ‘zorgeloosheid’? Het woordenboek vertelt ons het volgende over dit begrip: ‘1) Achteloosheid 2) Gerustheid 3) Incurie 4) Inobservatie 5) Luchtigheid 6) Nalatigheid 7) Nonchalance 8) Onbezorgdheid 9) Onvoorzichtigheid.'
Mij lijkt het synoniem ‘inobservatie’ Mak senior’s houding het dichtst te benaderen.
Vergelijkbare woorden van het woord inobservatie zijn:
onverschilligheid, nalatigheid, nonchalance
nalatigheid, slordigheid, achteloosheid, negligentie
Waarom zwijgt zijn zoon hierover en komt hij niet verder dan te vermelden dat zijn vader deze houding toeschreef aan naïviteit en het zo mogelijk nog wekere ‘schuldige tijdgebondenheid.’ Bekend is dat ‘Naïviteit een geesteshouding [is] die gekenmerkt wordt door onbevangenheid, eenvoud, ongekunsteldheid en openhartigheid,’ maar daar was Mak senior te opportunistisch voor, zoals uit De eeuw van mijn vader duidelijk wordt. Na één van de vele protestantse schisma’s stelde Mak senior
zich voorzichtig op omdat hij niet uit de Gereformeerde Kerken wilde worden gezet zoals twee van zijn studievrienden was overkomen en vertrok daarom naar Nederlands-Indië.
Het getuigt niet van een ‘onbevangen geesteshouding’ wanneer een geestelijke zijn visie op Gods woord aanpast aan de doctrine van de macht, maar juist van het tegenovergestelde, namelijk van een niet geringe gewiekstheid. Mak senior vreesde de machtigen in zijn kerk, wist dat hij daar afhankelijk van was en dat ook de ‘kleine luyden’ hebben zouden laten vallen als hij zijn eigen geloofsovertuiging volgde. En een dominee zonder kerk, is als een café zonder bier. Catrinus Mak realiseerde zich dit alles maar al te goed en paste zich onmiddellijk aan zodra hij gevaar rook. Daarentegen had hij van het kolonialisme helemaal niets te vrezen. Integendeel zelfs, het verschafte hem status. De immoraliteit van het repressieve en uitbuitende kolonialisme was tot norm verheven, en opnieuw paste hij zich aan. Dat dit een grove schending van de wetten van zijn geloof betekende, nam hij op de koop toe. In feite verraadde hij zijn geloof, en toen hij zich dit véél later realiseerde, leidde dit niet tot berouw, maar tekenend genoeg tot schaamte. Zelfs nog op zijn oude dag conformeerde hij zich daarmee aan de opvattingen van het collectief en van de macht, vandaar de schaamte. Berouw is het persoonlijk besef van schuld, en daaraan gekoppeld een bepaalde droefheid daarover. Een dominee past geen schaamte, maar berouw, het oprechte besef dat men verkeerd heeft gehandeld. Berouw is eigen aan vooral het protestants-christelijk geloof. Schaamte heeft te maken met het verlies aan imago, berouw met het besef van het eigen falen. Van schaamte kan men niet leren, van berouw wel. Maar omdat Cartrinus Mak en zijn echtgenote Geertje door hun kleinburgerlijke achtergrond zeker in Nederlands-Indië, maar naar alle waarschijnlijkheid hun hele leven lang in de greep leefden van talloze maatschappelijke angsten hebben ze niet van hun ervaringen kunnen leren. Dat was het tragische element van hun leven, en aangezien zij model staan voor de Nederlandse Spießbürger, had hun zoon Geert dit moeten uitwerken, zodat hun eenvoudig verhaal een universeel aspect had gekregen en zijn mainstrea-publiek een wezenlijk onderdeel van zichzelf had kunnen leren. Elke geschiedschrijving is stichtend, en wel omdat ze de mens een plaats geeft in zijn tijd, en zijn absurditeiten toont, maar in De eeuw van mijn vader blijft de beschrijving aan de oppervlakte, het blijft flinterdun, ‘voer voor debielen,’ kwalificeerde de recensent Michaël Zeeman het boek van Mak. Treffender nog zou zijn als hij had gesteld dat Maks boeken ‘voer’ voor de mainstream Nederlanders is, vandaar dat hij uitgroeide tot een bestseller-auteur, en de nationale ‘historicus,’ die in de commerciële massa-media overal zijn zegje mag doen. Geert Mak geeft zijn publiek ‘hoop’ tegen beter weten in. Hij leert de ‘kleine luyden’ niets essentieels, maar stelt ze gerust, als opiniemaker geeft hij hen de mogelijkheid aan hun eigen verantwoordelijkheid te ontsnappen. Door de wijze waarop hij het opportunisme van zijn ouders beschrijft, geeft hij zijn Nederlands publiek een rechtvaardiging voor het eigen opportunisme. Nooit zijn ze werkelijk schuldig, schuldig is alleen de tijd, ze lijden allen aan een eeuwig voortdurend ‘schuldige tijdgebondenheid.’ Het is de wereld waarin niemand kan leren, omdat niemand zich persoonlijk aansprakelijk voelt en dus berouw kan hebben voor de eigen daden. Men kan zich hooguit vrijblijvend 'schamen.'
Dominee Catrinus Mak in Medan. Those were the days.
In het universum van Geert Mak en zijn publiek bepaalt de macht de werkelijkheid, de gewone mens probeert alleen maar te overleven. Niet voor niets schreef onze grootste historicus, Johan Huizinga, in het essay De Nederlandse volksaard (1934) dat ‘Hypocrisie en farizeïsme hier individu en gemeenschap [belagen].’ Er is sprake van een ingeboren mentaliteit die ‘een lichte graad van knoeierij of bevoorrechting van vriendjes zonder protest verdraagt.’ Huizinga voegde hieraan toe dat deze houding ‘[gemakkelijk] leidt tot politieke onverschilligheid en afzijdigheid.’ Die 'onverschilligheid,' gekoppeld aan onderhuidse ressentimenten, leidden ertoe dat dominee Mak God's volk, de Joden, in 1936 een trap na gaf door publiekelijk te stellen dat de nazi-rassenwetten die het uitverkoren volk uit het openbare leven banden 'tolerabel' waren. Ook hier schoten voor hem de christelijke normen en waarden tekort, en liet de evangelisatie-predikant zich niet leiden door zijn geloof, maar door een weerzinwekkend pragmatisme. Net als vele jaren later zijn zoon Geert alleen geloofde in het eigen welzijn, ontbrak het Catrinus, zodra het erop aankwam, aan doorleefde normen en waarden. Het is deze karaktertrek die zich ook bij Geert Mak manifesteert, bijvoorbeeld wanneer hij stelt dat 'wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het "uitbannen van onwaarheid,"' niet 'serieus genoeg' nemen. En dat, terwijl, aldus Mak junior zelf, '[o]p dit moment op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats[vindt] die grote consequenties heeft.' Hier vertelt de domineeszoon, die eerder vroom verklaarde weer in de joods-christelijke God te geloven, dat hij in deze kritieke overgangstijd niet alles op alles zet om de 'onwaarheid' uit te bannen. Wat dat betreft is hij even schaamteloos als zijn vader, die pas tegen het einde van zijn leven doorhad dat hij op kritieke momenten karakterloos was geweest. Ook Mak junior kenmerkt zich door een gewiekst pragmatisme, en de wrange ironie is dat de man die geen historicus is, maar zich wel als zodanig voordoet, niets van de geschiedenis heeft geleerd. Juist daarom is Geert Mak als bestseller-auteur uitgegroeid tot de nationale historicus van de Nederlandse polder. Meer later.
Geen Jorwert zonder Brussel. Net als zijn vader het 'tolerabel' vond dat joodse burgers uit de Duitse samenleving werden verbannen, zo blijft zijn zoon Geert zwijgen als het graf over de Europese steun aan grootschalige mensenrechten schendingen van de Joodse zionisten. Het is de traditie van de pragmatische opportunist. De geschiedenis herhaalt zich, maar dan net iets anders.
Europe's contribution to Israeli colonialism
Europeans and other Westerners are blindly complicit in the physical and metaphorical erasure of the Palestinians.
- 835
-
- 157
- 1
![With Israeli settlements growing exponentially, more settlers are needed to fill the newly built homes on stolen land, writes Hassan [Getty]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_u-mAWxGqiYsTf6z7Pq_9wzsjDD90381a3CCyy7fgSBoRc2F5YrffMa_CleCFvk7stpXTLf0VApX3Jh-KQoyN8rllSxA3RIpBjpSC9JFLk2MGN9eqcz5YKZMeyVXkSfwptUxES6uKaqMhQkYmQ01CwPMHISNl4gTvY2U3LlY7Q9IYsyKhM1fCyjho73sCOvPTJH2mP7wJotJVP4=s0-d "Europe's contribution to Israeli colonialism")
ABOUT THE AUTHOR
Hanine Hassan
Hanine Hassan is a PhD candidate at Columbia University. Her research focuses on the long-term effects of humiliation as a tool of oppression by Israel in the Occupied Palestinian Territories.
On July 31, 18-month-old Ali Dawabsheh was burned alive in an arson attack on his family's home carried out by Israeli settlers in the Palestinian village of Douma in the West Bank. His father, Saad Dawabsheh, succumbed to his wounds from the arson attack on August 8.
Israeli and Western media were quick to frame the murder of the Palestinian toddler as an attack by Jewish extremists. The condemnations flowed one after the other, and the European Union called on the Israeli authorities to show zero tolerance for settler violence and to protect the local Palestinian population.
It is exactly at this intersection where irony hits the tragedy of the Palestinians so dramatically.
The EU is tacitly mandating the Israeli army - the occupier - to impose a system of governance that would benefit the people it occupies, while simultaneously - and for decades - providing full tolerance of Israel's systematic policy of settlement expansion.
Although the International Court of Justice has ruled that Israeli settlements in occupied Palestinian territory are illegal, Israel's biggest trading partner, the EU, has failed to impose any trade restrictions to reprimand future settlement building.
Stimulating settlement
Today, 125 government-approved settlements and 100 unofficial ones are home to 547,000 Israelis in the West Bank.
While Israel annexed East Jerusalem decades ago, it has stimulated the settlement of an additional 200,000 Israelis in 12 neighbourhoods, which should become part of the future Palestinian state.
However, this is just the beginning of this dichotomy.
| Rebel Architecture - The architecture of violence |
Almost a tenth of Israel's citizens live in the Palestinian occupied territories - outside Israel's recognised borders.
International vernacular refers to them as Jewish "settlers", a synonym of the word "colonist", to deliberately distinguish those living in occupied territories outside of Israeli's borders from citizens living within, although they all fall under the same flag that actively implements Israel's colonial quest.
The number of Israeli settlers in the West Bank has been growing four times faster than that of Israel's citizens.
Settlers migrate to Israel, and from there, they can choose to settle in the West Bank, taking advantage of their Jewish privilege.
'Rightful inhabitants'
Israeli settlers perceiving themselves as the rightful inhabitants of the land is one corner of a curtain pulled slightly back to expose Z ionism's perversion of Judaism, which is used to justify settler and colonial tendencies .
A continuous flow of settlers is needed to face the Palestinian "demographic problem", as Israel's Prime Minister Benjamin Netanyahu refers to it.
The Israeli discourse has normalised the Palestinian demographic threat to the extent that numerous laws and policies, with racist undertones, have been legalised with the aim of containing and isolating the non-Jewish population in historical Palestine .
The establishment of more settlements is illegal and a major obstacle to justice for Palestinians, in addition to the mere presence of these settlers in these areas.
Israel's demographic race rotates around one premise: How to end this Palestinian threat?
The contemptuous answer is that it won't.
Israel's political and social goal to be a fully "Jewish State" will keep Palestinians labelled as an existential problem, even those who carry its citizenship.
Within this framework, it is imperative for the West to understand that migration of their citizens to Israel has morbid consequences for the native population, the Palestinians.
Exponential growth
With the exponential growth of Israeli settlements in the occupied Palestinian territories, more settlers are needed to fill the newly built homes on stolen land.
Israel has exploited its recruitment mechanism, and the number of "olim" - the Hebrew word for immigrants - absorbed by Jewish agencies to settle in Israel hit a 10 year high in 2014, with an average increase of 40 percent from 2013 to 2014.
The Zionist equation remains the same: the arrival of a new immigrant means the disappearance, physically and metaphorically, of the Palestinian.
|
Israel settled more than 24,000 olim in 2014, whereas it received 17,000 olim in 2013. More than 50 percent originate from the UK, France, and Ukraine - all of which are European countries.
All of these new immigrants in Israel are dual passport holders, and can settle anywhere in Israel or in settlements in the occupied West Bank.
The Jewish-Zionist recruitment agencies, which legalise and allow this process, are located in all main European, American, Canadian, Australian, and other Western cities.
For instance, the Jewish Agency for Israel has seen a 190 percent spike in Ukrainians looking to immigrate to Israel, with economic reasons being the main motive.
While these new settlers can take advantage of their religion and race for a better life, as Jewish rights supersede Palestinian rights, more than five million registered Palestinian refugees, with 1.5 million of them in neighbouring countries, have been waiting for 70 years to return to their homes.
The Zionist equation
The Zionist equation remains the same: The arrival of a new immigrant means the disappearance - physically and metaphorically - of the Palestinian.
Additionally, current diaspora ministry Director-General Dvir Kahana and Diaspora Affairs Minister Naftali Bennett - who claimed to have killed lots of Arabs in his life and has no problem with it - gave "special, accelerated approval" to a company called "Initiative for the Future of the Jewish People", to implement a diaspora affairs ministry programme which aims to enforce a connection between Jews in the world by linking their Jewish identity to the State of Israel.
| Al Jazeera World - Gaza: Human Shields |
Bennett is Netanyahu's coalition partner in the current Israeli government, and hence these settlement policies, which are in a steady recruitment mode, are formulated in Tel Aviv, the main body behind Israel's expansionist enterprise in the West Bank.
More than 11,000 settler attacks have been perpetuated with full impunity since 2004, leading to a 165 percent increase in the weekly average of settler violence resulting in Palestinian casualties and property damage, including to homes, mosques, and churches.
The recruitment of more settlers for more of these illegal settlements results in crimes carried out against Palestinians as Europeans and Americans institutionalise the occupation. It is without a doubt that burned Palestinian toddlers will continue to pay the price.
Israel - its government, army, and settlers - are one and the same loose cannon.
Missing justice
One cannot differentiate between the murder by an Israeli sniper in Ramallah of 16-year-old Laith Khalidi, who bred rabbits and loved to play football and the piano, or Majdi al-Muhtaseb, who was handcuffed and beaten by Israeli soldiers in Hebron and then forced to drink petrol.
 |
On November 2014, 32-year-old Youssef al-Ramouni was found hung in the bus he was supposed to be driving in a district of Jerusalem close to Jewish settlements.
Just a month earlier, 5-year-old Einas Khalil died after being hit by a car driven by an Israeli settler near the town of Sinjil.
None of the perpetrators have been brought to justice, as settlers have, for decades, run rampant due to a system tailored to facilitate these terror attacks - the same system that empowered and enabled the murder of 530 children in the Gaza Strip in the July 2014 assault.
The affirmation and support these settlers need come from political leaders who transform expansionist ideologies into facts on the ground.
These facts have caused the dispossession of Palestinian lands, lives, and bodies.
Palestinian children have suffered disproportionately as a result of the Israeli occupation, but also from US and Western facilitation of settlers and guns and years of diplomatic cover-ups protecting Israel from any real consequences for its acts of terrorism against Palestinians.
Hanine Hassan is a PhD candidate at Columbia University. Her research focuses on the long-term effects of humiliation as a tool of oppression by Israel in the occupied Palestinian territories.
The views expressed in this article are the author's own and do not necessarily reflect Al Jazeera's editorial policy.
Source: Al Jazeera
http://www.aljazeera.com/
1 opmerking:
Een stevig gesprek met 'n afwezige hierboven... Ad hominem? Welnee, voor de goede orde.
Tijd voor een terugblik dacht ik, een film uit 1976 die nu in allerlei opzichten niet meer gemaakt zou kunnen worden. Om je te beschermen voor schadelijke invloeden bijvoorbeeld is het eerste deel afgeschermd voor al te jeugdigen en dien je in te loggen zodat ze je leeftijd weten (onder meer). Sign of the times, want andere dingen vallen natuurlijk gewoon te bezichtigen. Heeft er soms iemand geklaagd dat het de tere kinderziel zou kunnen beschadigen?
Een klik op 'n icoontje is voldoende om het te rapporteren. (Er zijn natuurlijk workarounds maar zo slim zijn jeugdigen natuurlijk niet - ff nsfw voor youtube invullen zoals bijv.: http://www.nsfwyoutube.com/watch?v=1KbA9w2GONw&fmt=22 en bekijk 't. Enfin, zie maar.)
Wikipedia zegt er dit over Novecento - Bernardo Bertolucci:
"Aan het begin van de 20e eeuw worden in Italië twee jongens op dezelfde dag geboren. De ene heet Alfredo Berlinghieri en de andere Olmo Dalcò. Alfredo is de zoon van een rijke landeigenaar, terwijl Olmo een arme, socialistische boerenzoon is. Al op jonge leeftijd begint Alfredo te rebelleren en raakt hij bevriend met Olmo.
Na de Eerste Wereldoorlog gaat hun vriendschap verder. Maar wanneer het fascisme zijn opmars maakt, raken de vrienden van elkaar gescheiden. Alfredo walgt van het fascisme maar besluit zich niet met politiek te bemoeien, terwijl Olmo besluit wel de strijd met het fascisme aan te gaan. Naarmate de tijd vordert, groeien de twee jeugdvrienden steeds verder uit elkaar."
Deel I ( 2 uur en 42 minuten)
Deel II ( 2 uur en 34 minuten)
Voor wie het niet gezien heeft, het niet kent of te jong was.
Het mag een marathon lijken maar dit drama, deze klassieker moet je gezien hebben. Daar krijg je geen spijt van!
Na 40 jaar heeft de boodschap niets aan kracht ingeboet. Bertolucci heeft dit meesterwerk in de filmgeschiedenis ook nooit meer kunnen evenaren geloof ik. Dat een hoop jeugdigen er hun voordeel mee mogen doen zou ik er aan toe willen voegen. De meuk op tv en in de bios (Hollywood) en 'n hoop op internet is andere koek. Over het magistrale, on-amerikaanse camerawerk gesproken, dat heet nog steeds 'de Italiaanse school' en staat in 'n traditie, je zult, na gekeken te hebben, begrijpen waarom. De Europese kunstgeschiedenis en met name de schilderkunst had er invloed op.
Een reactie posten