maandag 31 maart 2014

De Mainstream Pers 179


Carl von Clausewitz leeft voort, door zijn boek Vom Kriege, dat in 1832, een jaar na zijn dood, werd gepubliceerd, en in het bijzonder door één zin: ‘Oorlog is de voortzetting van de politiek met andere middelen.’ Is die wijsheid nog van toepassing?
Henk Hofland. De nieuwe chaos. 29 januari 2010
'Carl von Clausewitz leeft voort,' maar ook soldaat Harry Patch's ervaring 'leeft voort.' Diens 'wijsheid' wijkt fundamenteel af van die van de Pruisische militaire theoreticus, en wordt dan ook niet vermeld door de mainstream-opiniemakers. De 'wijsheid' van Von Clausewitz is die van de Mafia, als we afgaan op de woorden van Smedley Butler 'a Major General in the U.S. Marine Corps, the highest rank authorized at that time, and at the time of his death the most decorated Marine in U.S. history,' dus niet de eerste de beste. In 1933 verklaarde hij:
I spent 33 years and four months in active military service and during that period I spent most of my time as a high class muscle man for Big Business, for Wall Street and the bankers. In short, I was a racketeer, a gangster for capitalism…. Looking back on it, I might have given Al Capone a few hints. The best he could do was to operate his racket in three districts. I operated on three continents.

Jihadi's uit de hele wereld die dankzij Israel en het Westen tegen het Assad-regime vechten om van Syrië een sharia-staat te maken. ‘Oorlog is de voortzetting van de politiek met andere middelen.’ 

Wat zegt de Mafiose 'wijsheid' van Hofland nog meer? Onder andere datgene wat hij op 22 januari 2014 in De Groene Amsterdammer schreef onder de kop Drie jaar Syrië:
Intussen heeft president Assad in een interview met Agence France Presse laten weten dat hij er niet over denkt om af te treden. Deed hij dat wel, dan zou dat de toestand nog veel ernstiger maken.
Is dat nog mogelijk, na 130.000 doden, het gebruik van gifgas, miljoenen vluchtelingen en een beginnende hongersnood in verwoeste steden? Assad denkt het wel. In zijn land begint het erop te lijken dat iedereen tegen iedereen vecht, zijn leger tegen de Vrije Syriërs, soennieten tegen sjiieten, al-Qaeda tegen de resten van de gevestigde orde. Maar Assad gelooft dat het nog erger zou worden als hij aftrad. Wie weet. Binnen drie jaar is Syrië op het gebied van de oorlog het land van de onbegrensde mogelijkheden geworden.
'Wie weet'? Wel, degenen die zich in het onderwerp hebben verdiept en die ook nog eens in staat zijn lessen uit de geschiedenis te leren. Dat het 'nog erger zal worden' als de door het Westen gesteunde terroristen in Syrië aan de macht komen, wordt duidelijk uit een voorpaginabericht van de International New York Times van woensdag 26 maart 2014:
U.S. Says Al Qaeda setting up in Syria. Fears grow that militants will use the country as a base to strike at the West. 
Dozens of Al Qaeda's most seasoned attack planners, explosive experts and fighters have traveled to Syria from Pakistan in recent months in what American intelligence and counterterrorism officials believe is an effort to lay the foundation for future strikes against Europe and the United States.

Syria is an appealing base for the Qaeda operatives because it offers them the relative sanctuary of extremist-held havens, as well as ready access to about 1200 American and European Muslims who have gone there to fight. 

Dit hebben we mede te danken aan de politiek van Israel.

Last September (2013. svh), Israel’s Ambassador to the United States Michael Oren told the Jerusalem Post that Israel so wanted Assad out and his Iranian backers weakened, that Israel would accept al-Qaeda operatives taking power in Syria…

Oren, who was Israel’s point man in dealing with Official Washington’s neocons, is considered very close to Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and reflects his views…


Het spreekt voor zich dat H.J.A. Hofland deze informatie over de doortrapte rol van het Westen en Israel verzwijgt wanneer hij schrijft dat ‘een groeiend deel van de burgerij' in het Midden-Oosten 'een werkelijke democratie’ wil. Terwijl in Europa en de VS het vertrouwen in politici naar een nulpunt zakt, moet dezelfde neoliberale ‘democratie’ elders met geweld worden afgedwongen, ook al is een aanzienlijke meerderheid van de bevolking in het Westen daar tegen. Waarom wordt dan toch de politieke wil van de democratische meerderheid genegeerd? Wel, omdat de journalist Hofland meent dat ‘het Westen [vredestichtend]’ is en in het Midden-Oosten 'Onder de vrouwen een verlangen [heerst] naar een moderne emancipatie,' en de neoliberale democratie met haar groeiende kloof tussen arm en rijk voor hem het best denkbare systeem is. Hij negeert daarbij het feit dat het Westen sinds de negentiende en twintigste eeuw de 'democratie' in de islamitische wereld onmogelijk heeft gemaakt en nog steeds saboteert, zoals blijkt uit de westerse steun aan Bahrein, Saoedie-Arabië, Israel en Egypte, waar Washington de militaire staatsgreep met miljarden-subsidies mogelijk maakt. Maar omdat ook dit niet door de mainstream-opiniemakers in een bredere context kan worden geplaatst, zonder kritisch te zijn over de eigen westerse politiek, krijgt men de volgende absurdistische voorstelling van zaken:

Wat zal onder deze omstandigheden de politiek van het Westen zijn? Dat hangt ervan af hoe de toestand in het Westen zich ontwikkelt. En dit is weer mede afhankelijk van wat er de komende jaren in het Midden-Oosten zal gebeuren. Het is een vrijwel onvoorspelbare wisselwerking. Bij al die onzekerheden staat één punt vast. Het Westen zal zich niet meer in een militaire interventie begeven. Daarvoor staan de catastrofes in Afghanistan en Irak garant. Als we van de oorlogen in deze eeuw iets hebben geleerd, dan is het dat onze traditionele strijdwijzen in die streken ten slotte tot niets anders dan verlies hebben geleid. Bij het begin van de Arabische lente heeft president Obama een nieuwe strategie bedacht, leading from behind, toegepast in Libië. Een bondgenootschap in zijn allerbescheidenste vorm,
aldus Henk Hofland in zijn column Het machteloze Westen van 13 juli 2013.

Hoe kon het volgens Hofland 'machteloze Westen' sinds 1945 zoveel chaos scheppen in de Arabisch sprekende wereld?
Laten we de door Hofland serieus genomen 'nieuwe strategie' van 'leading from behind,' eens nader bekijken. Dit draaiboek werd 'toegepast in Libië,' en heeft volgens hem tot een 'bondgenootschap' geleid 'in zijn allerbescheidenste vorm.' Zondag 16 maart 2014 berichtte The Independent:
Three years after Gaddafi, Libya is imploding into chaos and violence. 
World View: Its government has no real power; militias are ever more entrenched, and now the state itself is under threat.

The Libyan former prime minister Ali Zeidan fled last week after parliament voted him out of office. A North Korean-flagged oil tanker, the Morning Glory, illegally picked up a cargo of crude from rebels in the east of the country and sailed safely away, despite a government minister's threat that the vessel would be 'turned into a pile of metal' if it left port: the Libyan navy blamed rough weather for its failure to stop the ship. Militias based in Misrata, western Libya, notorious for their violence and independence, have launched an offensive against the eastern rebels in what could be the opening shots in a civil war between western and eastern Libya.

Without a central government with any real power, Libya is falling apart. And this is happening almost three years after 19 March 2011 when the French air force stopped Mu'ammer Gaddafi's counter-offensive to crush the uprising in Benghazi. Months later, his burnt-out tanks still lay by the road to the city. With the United States keeping its involvement as low-profile as possible, NATO launched a war in which rebel militiamen played a secondary, supportive role and ended with the overthrow and killing of Gaddafi.
De zogeheten 'nieuwe strategie' van 'leading from behind,' heeft er ondermeer toe geleid dat Nederlandse troepen nu in Mali de orde moeten herstellen, en dat het Syrische leger tegen Libische, Afghaanse, Saoedische, Europese, Iraakse, en zelfs Amerikaanse  jihadi's moet vechten om te voorkomen dat Syrische christenen, sjiieten, alevieten, niet fundamentalistische soennieten en verschillende etnische minderheden worden uitgemoord. 
  More women die in pregnancy and childbirth than almost anywhere else in the world. 1 in 50 women will die during pregnancy or childbirth—one every 2 hours.
-   9 out 10 women are illiterate.
-   Women have more than 5 children on average, yet 1 out 10 children die before their fifth birthday.
-   Life expectancy is 44, one of the lowest in the world…
What causes such difficulties for Afghan women?

 Child marriage: More than 50% of Afghan girls are married or engaged by 10. Almost 60% of girls are married by 16. Women activists say up to 80 percent of marriages in poor rural areas are either forced or arranged. Most girls marry far older men — some in their 60s — whom they meet for the first time at their wedding. 
Hofland mag dan wel stellen dat in het Midden-Oosten 'Onder de vrouwen een verlangen [heerst] naar een moderne emancipatie,' en dat 'het Westen [vredestichtend]' is, maar daar merken de burgers in die regio niets van. Integendeel zelfs. Zowel Afghanistan, Irak, Libië, en Syrië zijn door de westerse interventies sinds het begin van de 21ste eeuw in totale chaos veranderd. Desondanks betreurt Hofland het dat nu er een 'Mondiale krachtmeting' plaatsvindt 'Zowel in West-Europa als in Amerika bij een zeer groot deel van het publiek de vaderlandslievende eerzucht en de strijdlust verloren [zijn] gegaan,' zoals hij op 12 maart 2014 in De Groene Amsterdammer schreef. Maar hoe verhoudt deze opmerkelijke formulering zich met zijn eigen constatering dat door 'de catastrofes in Afghanistan en Irak… we van de oorlogen in deze eeuw… hebben geleerd' dat 'onze traditionele strijdwijzen in die streken ten slotte tot niets anders dan verlies hebben geleid'? Ik bedoel dit: wat heeft 'vaderlandslievende eerzucht' te maken met de les die 'we van de oorlogen' en 'catastrofes in Afghanistan en Irak' hebben 'geleerd'? En nu we toch bezig zijn: hoe verhoudt zich het angst zaaiende 'populistisch alarmisme,' dat Hofland in West-Europa meent te bespeuren met het feit dat 'de catastrofes in Afghanistan en Irak' tot 'niets anders dan verlies hebben geleid'? Ik kan geen andere verklaring voor deze absurde voorstelling van zaken verzinnen dan dat de éminence grise van de polderjournalistiek meent dat als zijn 'politiek-literaire elite' iets achteraf ontdekt, zij dan van 'de oorlogen in deze eeuw iets' heeft 'geleerd,' terwijl wanneer de gewone belastingbetalende burgers hetzelfde vooraf constateren en daar de consequenties uit trekken er sprake is van een betreurenswaardig verlies aan 'vaderlandslievende eerzucht en strijdlust' en vervolgens een door internet veroorzaakte 'laaiende volkswoede.' Niet alleen probeert Hofland zijn publiek een chaotisch mens- en wereldbeeld te verkopen, maar het wordt tevens duidelijk hoe erg zijn ideologie afwijkt van de realiteit. Ook hier weer zien we een kenmerkend voorbeeld van cognitieve dissonantie. De Amerikaanse klinisch psycholoog, Robert Hopper, zei in 2011 het volgende over dit verschijnsel: 
When two beliefs are inconsistent cognitive dissonance is created. When your beliefs are challenged fear and anxiety are created. In response to that our psychological defenses kick in, they protect us from these emotions. Denial, which is probably the most primitive psychological defense, is the one most likely to kick in when our beliefs are challenged. Denial protects people from anxiety.

De angstige 'ontkenning' van de werkelijkheid, de 'tegenspraak' in zijn betoog neemt in kracht toe nu de feiten niet meer te ontkennen zijn, en de mainstream-opiniemakers met de neus op de feiten worden gedrukt, mede doordat ze het monopolie op de 'waarheid' met de komst van internet hebben verloren. Vroeger kon de lezer een ingezonden brief sturen naar een krantenredactie, die de meeste reacties in de prullenbak gooide, of haar sterk inkortte waardoor de reactie gecensureerd, ergens achteraan, in de krant terechtkwam. Nu kan men gedocumenteerd en uitgebreid reageren op de dwaasheden en pretenties van de officiële opiniemakers, en kan de burger kennis nemen van andere ongecensureerde kritische reacties. Die democratisering is toe te juichen, zolang de kritiek met feiten wordt gestaafd. Deze ontwikkeling leidt er tevens toe dat steeds meer opvalt hoe weinig democratisch de opiniemakers zelf zijn. Met nauwelijks ingehouden razernij schreef Henk Hofland, door een groep van zijn collega's tot grootste journalist van de twintigste eeuw uitgeroepen, het volgende:

De ‘nieuwe media’ met de mening van de bloggers zijn voor een groot deel van de publieke opinie toonaangevend geworden. Dit is de gedigitaliseerde stem des volks,

die 'het machtsgevoel van de ontevredenen vergroot. Nu kunnen ze de wereld in hun wrok laten delen. Deze bloggers zijn de permanent wrokkenden in digitale gedaante.'

In tegenstelling tot de tijd toen de mainstream-opiniemakers het monopolie op de berichtgeving bezaten, voelen vandaag de dag

Bestuurders zich in het nauw gedreven, aan de ene kant doordat het onvermijdelijke internet ook een middel tot voorbarige openbaarheid kan zijn, aan de andere kant doordat ze daarmee worden uitgeleverd aan het onmiddellijke oordeel van de dan plotseling goedgelovige massa. 

Zonder een greintje ironie door Hofland opgeschreven. Hij meent het allemaal echt. Toen zijn publiek nog was 'uitgeleverd aan het onmiddellijke oordeel' van alleen maar de officiële spreekbuizen van de economische en politieke elite was de 'massa' natuurlijk geenszins 'goedgelovig;' dat is zo vanzelfsprekend dat Hofland het niet nodig vindt dit te vermelden. Het absurdisme nadert zijn hoogtepunt.  

Omstreeks deze tijd vieren we de 25ste verjaardag van internet. Ik herinner me de vreugde waarmee de geboorte en de eerste levensjaren gepaard gingen. Eindelijk de totale vrijheid van meningsuiting voor iedereen, democratie voor de hele mensheid, binnen afzienbare tijd alle kennis voor iedereen toegankelijk, enzovoort. Een kwart eeuw later zijn de ware democraten in verontwaardiging en paniek.

Henk Hofland. Klokkenluider. 4 december 2013

U, die dit leest, bent geen democraat. Het is maar dat u het weet.  De 'ware democraten' zijn Hofland en zijn zelfbenoemde 'politiek literaire elite.' De elite leeft nu in 'verontwaardiging' over het feit dat zij haar monopolie op de waarheidsbepaling is kwijt geraakt, en verkeert nu in 'paniek,' omdat het volk niet langer meer onmiddellijk gehoorzaamt. Dat is begrijpelijk, want de macht kan alleen bestaan als ze gelegitimeerd wordt door de massa. Zo niet, dan verliest de macht haar macht. Dat weet de bourgeoisie maar al te goed. Juist op die manier is de gezeten burgerij ten tijde van de Franse Revolutie namelijk aan de macht gekomen. En als ze wil voorkomen dat er opnieuw koppen gaan rollen, zal ze zich moeten aanpassen aan de veranderende omstandigheden. Doet de elite dit niet, dan is er de guillotine die altijd nog humaner is dan het ouderwetse slagerswerk van de door Israel en de NAVO gesteunde Al Qaeda-doodseskaders. En eenmaal onder het mes kan de elite zich nog altijd troosten met de gedachte dat 'oorlog' nu eenmaal 'de voortzetting [is] van de politiek met andere middelen.’ Wat wil een beschaafd mens nog meer?




Zogeheten vrijheidsstrijders in Syrië, die net een aantal burgers, geen militairen, heeft onthoofd. 'Last September (2013. svh), Israel’s Ambassador to the United States Michael Oren told the Jerusalem Post that Israel so wanted Assad out and his Iranian backers weakened, that Israel would accept al-Qaeda operatives taking power in Syria…'

https://www.youtube.com/watch?v=gDZ4z367aFE 
https://www.youtube.com/watch?v=p2zxlFQxkQ4













The Crimean Crisis and US Hypocrisy. “War of Words” to Justify Outright Aggression

Global Research, March 31, 2014


The war of words between Russia and the United States is soaring these days over the sovereignty of the Crimean peninsula, and the White House officials are constantly directing accusations and excruciating verbal attacks against Kremlin in what seems to be the most serious dispute between Moscow and the West in the recent years.
The United States has pulled out all the stops to defeat and isolate Russia diplomatically, and has even gone so far as to impose economic sanctions against the Russian individuals and companies, and excluding Russia from the G8 group of the industrialized nations. The 40th G8 summit was slated to be held in Sochi, Russia on June 4-5, but following the suspension of Russia’s membership in the G8, the summit relocated to Brussels, Belgium, and it would be the first time that a G8 leaders’ convention is going to take place in a non-member state country. Some of the Western media outlets have even started to refer to G8 as G7, implying that Russia does not have any position in this influential group of the affluent, developed nations.
But as always, when it comes to flexing the muscles and showing political prowess, the United States and its partners are behaving in an intolerant, duplicitous and hypocritical manner. In a statement, the newly-termed G7 leaders reaffirmed that Russia’s “occupation of the Crimea” was against the principles of the G7 and contravened the United Nations Charter.
It’s interesting that the innumerable violations of the international law, the UN Charter and Geneva Convention Relative to the Protection of Civilian Persons in time of War by the United States in the recent years have never caught the attention of the G8 leaders and never compelled them to at least consider warning the United States to behave more responsibly and respect the internationally recognized conventions and regulations or refraining from destroying and annihilating other nations through its “humanitarian” missions!
If Russia should be punished for sending troops to Crimea, while it’s legally entitled to do so, and if its military intervention in Crimea represents a violation of the UN Charter in the eyes of the Western leaders, then it will be taken for granted that all violations of the international law and the United Nations Charter should be reprimanded and responded appropriately and the wrongdoers should be penalized in a fair manner. If Russia has occupied a sovereign entity – which is of course not the case, and should bear the burden of sanctions and diplomatic isolation, it’s ok, but why shouldn’t the United States be castigated and prosecuted for the same reason? What makes the military intervention of Russia different from the wars the U.S. offhandedly wages across the world?
For those of us who willfully ignore the historical facts, it’s noteworthy that the Partition Treaty on the Status and Conditions of the Black Sea Fleet signed between Russia and Ukraine on May 28, 1997, permits Russia to lawfully maintain up to 25,000 troops, 24 artillery systems, 132 armored vehicles and 22 military planes on the Crimean peninsula. This agreement will be effective until 2017, and so it can be the most convincing logical justification for Russia’s military action in Crimea.
So, what has happened is not an “occupation” as the U.S. leaders claim, but that Russia has exercised its legal right for sending troops to a geographical area where the majority of inhabitants are ethnic Russians and don’t want to remain under the Ukraine autonomy and are overwhelmingly inclined to join Russia.
What every neutral and unbiased observer of the international political developments can easily note is that it’s the United States which is renowned for its hegemonic policies and its imperialistic modus operandi, not Russia. Russia’s intervention in Crimea took place after it felt that its national interests are being seriously endangered on its borders, where 58% of the population is consisted of indigenous Russians who prefer to be reunited with Russia, rather than being seen as an asset and prize for the United States under the leadership of a new government in Ukraine which has neo-fascist backgrounds.
The prominent American syndicated columnist and journalist Ted Rall has recently written on his website that there are traces of neo-fascism and neo-Nazism in the government of Prime Minister Arseniy Yatsenyuk who has just come to power: “There’s no doubt that a Ukrainian nationalist strain runs deep in the new regime. It has been estimated that roughly 1/3 or more of the supporters of the new government come out of xenophobic, anti-Semitic, neo-fascist movements that draw much of their ideological heritage from the Nazi puppet regime that governed Ukraine under German occupation during World War II.”
So, on March 16, the Crimean parliament and the local government of Sevastopol held a public referendum in Crimea to give the citizens two choices for the future of their territory; either to remain associated with Ukraine or reunite with Russia. With a high turnout of 83.1% of the eligible voters, 96.77% of the participants in the plebiscite voted in favor of joining the Russian Federation. The United States and its allies didn’t hesitate to call the referendum as rigged and invalid, as they usually does with the elections in countries with which they are at odds. Washington even drafted a resolution in the United Nations Security Council to call the referendum null and void, but Russia used its veto power, while China abstained, and the United States simply pushed the General Assembly member states to pass a non-binding resolution, declaring the referendum invalid, which doesn’t seem to have any certain impact on the future of Crimea.
The policy of de-Russanization was long underway in the Crimean peninsula, and many other former Soviet Union republics, as Ted Rall elaborately details. Perhaps the fact that the Ukrainian Parliament Verkhovna Rada voted on February 23 to repeal the 2012 language law that had declared Russian an official language in Ukraine and allowed it to be used in the schools, media and official correspondence, was a driving force for the Crimean people to rise up and call for independence from Ukraine that they believed didn’t respect their cultural and lingual background.
The future of Crimea and the prospects of the marred relations between Russia and the West remain blurred and unknown, but the United States’ accusations that Russia is “occupying” Crimea and exerting military aggression and so should be punished with economic sanctions and diplomatic isolation sound gravely outrageous and entirely hypocritical. The United States has the biggest war machinery in the world, has been directly or indirectly involved in more than 50 wars and military strikes on other countries without the approval of the UN Security Council, and has incontestably perpetrated war crimes and crimes against humanity.
As the prominent American lawyer and legal expert Marjorie Cohn has noted in a recent article, the United States is the largest user of unconventional and forbidden chemical weapons in the illegal wars it has waged across the globe. “The U.S. militarily occupied over 75% of the Puerto Rican island of Vieques for 60 years, during which time the Navy routinely practiced with, and used, Agent Orange, depleted uranium, napalm and other toxic chemicals and metals such as TNT and mercury. This occurred within a couple of miles of a civilian population that included thousands of U.S. citizens,” wrote Prof. Cohn.
“The use of any type of chemical weapon by any party would constitute a war crime. Chemical weapons that kill and maim people are illegal and their use violates the laws of war,” she added.
She also goes on to explain the use of chemical weapons by the United States in Iraq, Afghanistan, Libya and Syria and also underlines that the majority of wars in which the United States has taken part were not ever approved by the Security Council. Aren’t these crimes a contravention of the UN Charter? Why don’t the G7 leaders and European Council and European Commission officials ever react to these violations? Does the United States have the prerogative to attack other countries and maim their people without any legal or moral justification and then get away with its crimes?
The United States is imparting a clear message by adopting this insincere and hypocritical approach toward Russia, which is also a message to other countries: We can invade your countries, we can kill your citizens, we can rule you tyrannically, we can behave in any way we desire, but if you do something which doesn’t please us, we will impose sanctions on you, we will banish you from international organizations, and we will come down on you like a ton of bricks. This is how the American hypocrisy works...

Geen opmerkingen:

Natascha van Weezel en de Palestijnse Genocide 2

In a recent interview with journalist Gideon Levy, the author tried to explain the extraordinary changes that have taken place in Israel sin...