NRC's Caroline de Gruyter en Andere Clowns 15

De oorlogszuchtige NRC-opiniemaakster Caroline de Gruyter grijpt elke gelegenheid aan om haar hetze tegen Rusland voort te zetten. Zo beweerde zij in haar twee-minuten durende column van 28 mei 2021:

‘Tot de optimale voorwaarden voor een geslaagde Russische militaire ondermijningsoperatie horen geografische nabijheid, zwakke grensbewaking, zwakke contraspionage en een gebrek aan machtige bondgenoten [bij de tegenpartij], toegang tot vuurwapens, sociaal-politieke verdeeldheid, en een verrassingselement.’

Je zou denken dat deze analyse gemaakt is na de piraterij met de Ryanair-vlucht, vorig weekend. Maar nee, het is ervóór opgeschreven. Dit komt uit een rapport van februari 2020 van de Rand Corporation, een Amerikaanse denktank, over Russische subversie-strategieën. De voorspellende waarde is enorm. Alle elementen staan erin, inclusief het feit dat Rusland vaak proxies (bondgenoten, serviele landen uit zijn invloedssfeer of useful idiots) gebruikt, zoals ook nu. Zonder Russische dekking had Wit-Rusland deze actie nooit ondernomen, wat gestaafd wordt door de Russische weigering van toestellen van Air France en Austrian Airlines omdat ze het luchtruim van Wit-Rusland wilden omzeilen.

Als we willen begrijpen wat hier speelt en wat we kunnen doen, is dit rapport de moeite waard. We hebben hier te maken met een vorm van oorlogvoering. Hoe we ook reageren, één ding moeten we beseffen: waar gehakt wordt, vallen spaanders. Serieus reageren heeft een prijs — in termen van democratische controle, van geld en wellicht van mensenlevens.

De onderzoekers van Rand stellen allereerst vast dat Rusland geen belang heeft bij oorlog aan zijn westflank. De NAVO is sterk. Rusland heeft de middelen niet. Het beseft ook dat ineenstorting van de NAVO of EU zijn stabiliteit kan bedreigen: als daar een gat ontstaat, kan het er zelf invallen. Daarom focust Rusland op subversieve acties, meestal undercover, die vaak worden ontkend: cybercrime, vergiftigingen enz. Dit ondermijnt de NAVO en EU: het creëert chaos, verdeelt lidstaten, zaait angst bij burgers. Zo hoopt Rusland tegen minimale kosten zijn buitenlands-politieke doelen te bereiken: territorium, regime en invloedssfeer beschermen; erkenning krijgen als grootmacht; economisch gewin najagen; NAVO- en EU-uitbreiding verhinderen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/05/28/het-moeilijkste-is-om-te-erkennen-dat-het-gewoon-oorlog-is-met-rusland-a4045246 

Mevrouw De Gruyter suggereert hier dat ‘de piraterij met de Ryanair-vlucht’ een ‘geslaagde Russische militaire ondermijningsoperatie’ is geweest. In werkelijkheid betrof het: 

Ryanair Flight 4978, a regularly-scheduled international passenger flight from Athens International Airport, Greece, to Vilnius Airport, Lithuania… On 23 May 2021, while in Belarusian airspace, it was diverted by the Belarusian government to Minsk National Airport where two of its passengers, opposition activist and journalist Roman Protasevich and his girlfriend Sofia Sapega, were arrested by authorities. The flight was escorted to Minsk by a Belarusian fighter jet, under the pretense of a bomb threat, on the orders of the President of Belarus, Alexander Lukashenko. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Ryanair_Flight_4978 

Maar ondanks het feit dat Rusland hier niet bij betrokken was, doet de NRC-columniste alsof het een ‘Russische militaire ondermijningsactie’ was. Met andere woorden, dit is geen journalistiek, maar propaganda in een poging haar pleidooi  om de Russische Federatie aan te vallen, te onderbouwen. En dat zij haar wens met niet bewezen beschuldigingen kracht bijzet, toont aan dat zij een onverantwoordelijke, zelfs hysterische, propagandiste is, die er niet voor terugdeinst de geest rijp te maken voor een oorlog tussen nucleaire grootmachten. Om de schijn van legitimiteit te creëren, verwijst zij naar ‘The RAND Corporation,’ een ‘van oorsprong Amerikaanse denktank, in 1946 opgezet door de Amerikaanse luchtmacht onder contract van de Douglas Aircraft Company,’ die ‘Historisch gezien’ een ‘sterke focus’ heeft ‘op defensie — volgens het jaarrapport van 1994 heeft tweederde van het onderzoek te maken met de Amerikaanse nationale veiligheid,’ terwijl ‘Het meeste onderzoek wordt gedaan voor de overheid,’ waarbij de lezer dient te weten dat de ‘nationale veiligheid’ een eufemisme is voor wat president Eisenhower het Amerikaanse ‘militair-industrieel complex’ noemde, en waarvan, volgens de president in zijn afscheidsrede begin 1961: 

The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. 

Bovendien sprak de oud-opperbevelhebber in Europa van de Geallieerde Strijdkrachten zijn bezorgdheid uit voor de corrumpering van de wetenschappelijke ontwikkeling, die almaar afhankelijker werd van de financiering door Washington, aangezien: 

Akin to, and largely responsible for the sweeping changes in our industrial-military posture, has been the technological revolution during recent decades.

In this revolution, research has become central, it also becomes more formalized, complex, and costly. A steadily increasing share is conducted for, by, or at the direction of, the Federal government.

Eisenhower benadrukte met het oog op het militair-industrieel complex met zijn ‘research and development’ dat:

[t]he prospect of domination of the nation's scholars by Federal employment, project allocation, and the power of money is ever present and is gravely to be regarded.

Yet in holding scientific discovery in respect, as we should, we must also be alert to the equal and opposite danger that public policy could itself become the captive of a scientific-technological elite.

Maar ondanks alle waarschuwingen van deze politicus en militair, die uit ervaring wist waarover hij sprak, is het militair-industrieel complex nu machtiger dan ooit. De gerespecteerde Amerikaanse senator William Fulbright, ‘the longest serving chairman in the history of the Senate Foreign Relations Committee’ — die na kritiek op Israel uiteindelijk door de joods-zionistische lobby zijn Senaatszetel verloor — waarschuwde al in de jaren zestig: 

Past experience provides little basis for confidence that reason can prevail in an atmosphere of mounting war fever. In a contest between a hawk and dove, the hawk has a great advantage, not because it is a better bird but because it is a bigger bird with lethal talons and a highly developed will to use them.

In zijn boek The Arrogance of Power (1966) schreef Fulbright:

Power tends to confuse itself with virtue and a great nation is particularly susceptible to the idea that its power is a sign of God’s favor, conferring upon it a special responsibility for other nations — to make them richer and happier and wiser, to remake them, that is, in its own shining image. Power confuses itself with virtue and tends also to take itself for omnipotence. Once imbued with the idea of a mission, a great nation easily assumes that it has the means as well as the duty to do God’s work…

The more I puzzle over the great wars of history, the more I am inclined to the view that the causes attributed to them — territory, markets, resources, the defense or perpetuation of great principles — were not the root causes at all but rather explanations or excuses for certain unfathomable drives of human nature. For lack of a clear and precise understanding of exactly what these motives are, I refer to them as the ‘arrogance of power’ — as a psychological need that nations seem to have in order to prove that they are bigger, better, or stronger than other nations. Implicit in this drive is the assumption, even on the part of normally peaceful nations, that force is the ultimate proof of superiority — that when a nation shows that it has the stronger army, it is also proving that it has better people, better institutions, better principles, and in general, a better civilization.

Met betrekking tot het Amerikaans imperialisme stelde Fulbright: 

It is a curiosity of human nature that lack of self-assurance seems to breed an exaggerated sense of power and mission. When a nation is very powerful but lacking self-confidence, it is likely to behave in a manner dangerous to itself and to others. Feeling the need to prove what is obvious to everyone else, it begins to confuse great power with unlimited power and great responsibility with total responsibility: It can admit of no error; it must win every argument, no matter how trivial. For lack of an appreciation of how truly powerful it is, the nation begins to lose wisdom and perspective and, with them, the strength and understanding that it takes to be magnanimous to smaller and weaker nations. Gradually but unmistakably, America is showing signs of that arrogance of power which has afflicted, weakened, and in some cases destroyed great nations in the past. In so doing, we are not living up to our capacity and promise as a civilized example for the world. The measure of our falling short is the measure of the patriot’s duty of dissent.

Over de gevaren van het Amerikaans imperialisme schreef Fulbright:

America is now at that historical point at which a great nation is in danger of losing its perspective on what exactly is within the realm of its power and what is beyond it. Other great nations, reaching this critical juncture, have aspired to too much, and by overextension of effort have declined and then fallen.

Lacking an appreciation of the dimensions of our own power, we fail to understand our enormous and disruptive impact on the world; we fail to understand that no matter how good our intentions — and they are, in most cases, decent enough — other nations are alarmed by the very existence of such great power, which, whatever its benevolence, cannot help but remind them of their own helplessness before it.

https://ips-dc.org/the_arrogance_of_power/ 

De VS is een expansionistische macht die 93 procent van zijn bestaan in oorlog is geweest, en met voortdurend massaal geweld al geruime tijd vergeefs tracht zijn hegemonie te handhaven. Nu het einde van het Amerikaanse imperium nadert, vormt de afnemende economische- en financiële macht, en de tegelijkertijd almaar toenemende militaire macht van de VS, een groot gevaar voor de wereldvrede, en ook Caroline de Gruyter is zo dwaas dat zij het proces van ineenstorting kennelijk wil versnellen. Aldus werkt het gebrek aan historische kennis, ervaring en inzicht nu eenmaal. Geweld geeft de kleinburger het consequentieloze gevoel groots en meeslepend te leven. Aangezien de NRC-columniste als enige bron de RAND Corporation (RAND — Research and Development) opvoert, is het interessant te weten dat:

Since the 1950s, RAND research has helped inform United States policy decisions on a wide variety of issues, including the space race, the U.S.-Soviet nuclear arms confrontation… Its most visible contribution may be the doctrine of nuclear deterrence by mutually assured destruction (MAD), developed under the guidance of then-Defense Secretary Robert McNamara and based upon their work with game theory. Chief strategist Herman Kahn also posited the idea of a ‘winnable’ nuclear exchange in his 1960 book ‘On Thermonuclear War.’ This led to Kahn being one of the models for the titular character of the film Dr. Strangelove, in which RAND is spoofed as the ‘BLAND Corporation.’  

https://en.wikipedia.org/wiki/RAND_Corporation 

Ik moet wel aannemen dat ook mevrouw De Gruyter — net als Herman Kahn (links), alias ‘Dr. Strangelove’ (rechts) — gelooft in een ‘winbare’ nucleaire oorlog, anders zou zij niet oproepen tot een militair conflict met Rusland. Belangrijk in dit verband is dat Daniel Ellsberg, 'America’s most famous whistleblower’ en ‘former military analyst who leaked the Pentagon Papers which helped end the Vietnam war’ tevens ‘one of the main nuclear war planners' was 'for the United States in the 1960s.’ Naast ‘de Pentagon Papers kopieerde Ellsberg ook documenten aangaande de Amerikaanse nucleaire strategie, die zijn broer verborg in een heuvel naast een vuilnisbelt. Bij de tropische storm van 1971 stortte de heuvel echter in, zodat de documenten verloren gingen.' Ellsberg publiceerde pas in 2017 zijn ‘reconstructie’ van wat er in die documenten stond. Als ‘voormalige defensieanalist’ werkte hij ‘via de denktank RAND Corporation voor het Amerikaanse leger.’ Eind 2017 vertelde hij dat: 

Eisenhower’s directed plan was for all-out war, in a first initiation of nuclear war, assuming the Soviets had not used nuclear weapons.

And that plan called, in our first strike, for hitting every city — actually, every town over 25,000 — in the USSR and every city in China. 

In the course of doing this — pardon me — there were no reserves. Everything was to be thrown as soon as it was available — it was a vast trucking operation of thermonuclear weapons — over to the USSR, but not only the USSR. The captive nations, the East Europe satellites in the Warsaw Pact, were to be hit in their air defenses, which were all near cities, their transport points, their communications of any kind. So they were to be annihilated, as well… 325 million people in the USSR and China alone… a total of 600 million people. That was a time, by the way, when the population of the world was 3 billion. And that was an underestimate of their casualties — a hundred Holocausts… this was no hypothetical plan, like Herman Kahn might have conceived at the doomsday machine that he thought up at the RAND Corporation as my colleague. This was an actual war plan for how we would use the existing weapons, many of which I had seen already that time.

Vanzelfsprekend zal een genocidale aanslag de Sovjet Unie en China dwingen een nucleaire tegenaanval te lanceren, met naar schatting nog eens 600 miljoen burgerdoden. ‘De Banaliteit van het Kwaad,’ noemde Hannah Arendt deze gedachteloosheid, terwijl Harry Mulisch in 1961 in zijn onovertroffen boek De Zaak 40/61 schreef:

Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen — zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.

En dit risico is Caroline de Gruyter bereid te nemen, dat wil zeggen: zij deinst niet terug miljarden doden op te offeren om te kunnen bewijzen dat ‘artikel 5 nog iets [betekent].’ Dit is uiteindelijk haar ware boodschap in de zelfbenoemde kwaliteitskrant NRC Handelsblad, die als 'beginsel' de onvoorwaardelijke steun koestert aan het Atlantisch bondgenootschap, oftewel de NAVO. Geweld is altijd de basis geweest van de Europese civilisatie. 

In elke beschaving vormen psychopaten en sociopaten een kleine minderheid, maar hun percentage is onder moderne machthebbers, hun politici en hun ‘corporate media’ uitzonderlijk hoog. Zij hebben bewezen dat het ondenkbare niet alleen denkbaar is, maar ook nog eens uitvoerbaar, en dat niemand hen kan stoppen, zodra de treinen eenmaal door Nacht und Nebel denderen. In feite bestaat deze genocidale mentaliteit al vanaf het moment dat Columbus voet aan wal zette op het, voor de witte man, ‘nieuwe’ continent. De Zweedse diplomaat en auteur Sven Lindqvist's concludeert dan ook in zijn boek Exterminate all the Brutes. One Man's Odyssey Into The Heart Of Darkness And The Origins Of European Genocide (1992) dat ‘Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiings-politiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund,’ en dat de ‘Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa,’ aangezien het ‘Europees expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, manieren van denken en politieke precedenten [schiep] die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in’ de ‘Holocaust.’ Het allerergste is misschien wel dat: 

toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, niemand het [herkende]. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen onszelf ter discussie te stellen — daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken. 

Ziedaar Caroline de Gruyter met haar eeuwige bête glimlach en haar wezenloze blik op nowhere, moeder van kinderen, maar voorstander van een oorlog die met massavernietigingswapens kan worden beslist. Terwijl zij haar hetze tegen Rusland voortzet, waarschuwde zomer 2015 één van de best ingevoerde geo-politici ter wereld, dr. Henry Kissinger, voor het feit dat al onder president Obama ‘breaking Russia has become an objective; the long-range purpose should be to integrate it.’ Bovendien wees deze oud-minister van Buitenlandse Zaken erop dat:

A number of things need to be recognized. One, the relationship between Ukraine and Russia will always have a special character in the Russian mind. It can never be limited to a relationship of two traditional sovereign states, not from the Russian point of view, maybe not even from Ukraine’s. So, what happens in Ukraine cannot be put into a simple formula of applying principles that worked in Western Europe, not that close to Stalingrad and Moscow. In that context, one has to analyze how the Ukraine crisis occurred. It is not conceivable that Putin spends sixty billion euros on turning a summer resort into a winter Olympic village in order to start a military crisis the week after a concluding ceremony that depicted Russia as a part of Western civilization. 

Maar aangezien de modale westerse opiniemaker een nauwelijks ontwikkelde logica bezit en bovendien een propagandistische taak heeft, werden de waarschuwingen van de voormalige National Security Advisor Kissinger eenvoudigweg verzwegen. Dergelijke informatie wordt door de Nederlandse mainstream-pers stelselmatig genegeerd. Gedwee volgt zij de propaganda van het Atlantisch bondgenootschap, en weigert zij het feit te analyseren dat de elite in Washington en op Wall Street zich tevens voorbereidt op een oorlog met China. In 2020 was al 60 procent van de Amerikaanse marinevloot in de Zuid Chinese Zee gestationeerd, waardoor nu ‘U.S. Navy destroyers stalk China's claims in South China Sea.’ De reden is dat de Amerikaanse  politiek ten aanzien van de Pacific Rim erop gericht is: 

to ‘contain’ China, to limit China’s ability to project power in the waters off its southern coast, to bolster U.S. ‘hegemony’ or primacy in the East Asia maritime space. 

Het ondenkbare is opnieuw denkbaar geworden, het onuitsprekelijke wordt weer uitgesproken. Daarom is van belang te weten dat vrijdag 5 augustus 2016 uitlekte dat het Amerikaanse leger dezelfde RAND Corporation — die De Gruyter als onafhankelijke bron opvoert — opdracht had gegeven tot het ‘Thinking Through' van 'the Unthinkable.' Onder de kop ‘RAND CORPORATION LAYS OUT SCENARIOS FOR U.S. WAR WITH CHINA’ vernam de lezer: 

A new study by the RAND Corporation titled ‘War with China: Thinking Through the Unthinkable’ is just the latest think tank paper devoted to assessing a US war against China. The study, commissioned by the US Army, provides further evidence that a war with China is being planned and prepared in the upper echelons of the American military-intelligence apparatus.

That the paper emerges from the RAND Corporation has a particular and sinister significance. Throughout the Cold War, RAND was the premier think tank for ‘thinking the unthinkable’ — a phrase made notorious by RAND’s chief strategist in the 1950s, Herman Kahn. Kahn devoted his macabre book ‘On Thermonuclear War’ to elaborating a strategy for a ‘winnable’ nuclear war against the Soviet Union.

According to the preface of the new study, released last week, ‘This research was sponsored by the Office of the Undersecretary of the Army and conducted within the RAND Arroyo Center’s Strategy, Doctrine, and Resources Program. RAND Arroyo Center, part of the RAND Corporation, is a federally funded research and development center sponsored by the United States Army.’

The paper is a war-gaming exercise in the Kahn tradition: weighing the possible outcomes of a war between two nuclear powers with utter indifference to the catastrophic consequences for people in the United States, China and the rest of the world.

http://www.wsws.org/en/articles/2016/08/05/pers-a05.html     

http://thediplomat.com/2016/08/the-us-china-perception-gap-in-the-south-china-sea/    

 

Durf nu nog eens te stellen dat Mulisch geen gelijk had toen hij schreef: ‘Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd.’ 

Meer over Caroline de Gruyter en haar NRC de volgende keer.