QAnon is gaining followers because people are feeling hopeless, anxious and mistrustful of traditional institutions. The middle class has been shrinking for decades. Covid-19 has made Americans’ suffering even worse, and everyone is stuck at home, clicking refresh on their devices. People are looking for something — or someone — to blame. Many want a good-versus-evil cause to which they can attach themselves…
QAnon is not simply a misinformation problem. It is an outgrowth of our troubled times, when people who have survived decades of extreme income equality are now suffering through a horrific pandemic.
https://www.nytimes.com/2020/10/19/opinion/scott-wiener-qanon.html
Scott Wiener’s inzicht en context zijn opmerkelijk in een bestel dat gedomineerd wordt door oppervlakkige journalisten en ééndimensionale politici als Thomas Friedman en Donald Trump, en in Nederland: Geert Mak en Mark Rutte. Geen van hen durft in te gaan op de oorzaken die de opkomst van de populisten verklaren. Daarop rust een taboe. De politiek verantwoordelijken en het journaille geven de ‘populisten’ de schuld van het groeiende onbehagen, en verwisselen zo oorzaak en gevolg. In werkelijkheid is door de grootscheepse culturele deprivatie de massa al decennialang monddood gemaakt, waardoor het publiek niet het vermogen bezit om zijn onlustgevoelens in rationele argumenten om te zetten. Als burgers voelen zij zich verraden door een complexe, voor hen, onbegrijpelijke wereld. Tegelijkertijd voelen zij intuïtief aan bedrogen te worden door zowel de politiek als de pers. Beide hebben hun geloofwaardigheid verloren omdat ze in dienst staan van een corrupte elite die de bestaande machtsverhoudingen gebruikt om zich nog meer te verrijken. Het is deze realiteit die door de mainstream-opiniemakers voortdurend wordt genegeerd. De mainstream-journalistiek is zodoende het domein geworden van grote en kleine leugenaars.
Ik geef een voorbeeld van een grote leugen. Tijdens een 'gesprek' met de Brits/Indiase cultuurcriticus Pankaj Mishra op vrijdag 23 juni 2017 in de Bibliotheek Den Haag beweerde opiniemaker Ian Buruma, die als hoogleraar democratie, mensenrechten en journalistiek doceert aan het door de miljardair George Soros zwaar gesubsidieerde Bard College:
I think that Napoleon is an interesting thing to talk about because, yes, a lot of people were killed as a consequence of his military campaigns, but his brand of universalism is actually something we — in this country as well as other countries — still benefit from, the idea of equality for the law and so on, did come from them (Napoleon en de Verlichtingsideologen. svh), the emancipation of minorities came from them, precisely because he had the idea of the universality of rights, and that not just one particular elite or one particular people deserved rights, but that it were universal rights.
Is Buruma's claim juist dat Napoleon Bonaparta ‘de universaliteit van het recht’ nastreefde? Was de Franse keizer er werkelijk van doordrongen dat ‘not just one particular elite or one particular people deserved rights’? Het antwoord is onomwonden: NEE, integendeel zelfs. Desondanks trachtte Buruma met deze leugen te bewijzen dat het Verlichtingsdenken vanaf eind achttiende, begin negentiende eeuw zijn stempel drukte op de westerse buitenlandse politiek. Weliswaar waren er zeker 15 miljoen militairen en burgers om het leven gekomen tijdens de talloze Napoleontische Oorlogen, maar volgens Buruma stond daar tegenover dat de kleine Corsicaan de joden had geëmancipeerd en de Verlichtingsidealen had toegepast, waardoor ieder mens op aarde gelijk voor de wet was geworden. Allemaal onjuist; de conclusie is daarom dat ook mijn oude vriend Ian zich gedraagt als een typische ‘con man.’
Three days after the fall of France in 1940, Napoleon, lying in his marble tomb in Paris, received a visit from his greatest admirer.
Adolf Hitler, on his one and only visit to the French capital, made an unannounced trip to the tomb in Les Invalides.
In his white raincoat, surrounded by his generals, Hitler stood for a long time gazing down at his hero, his cap removed in deference.
He was said later to have described this moment as 'one of the proudest of my life.’
The next day, during his official sightseeing tour of Paris, Hitler again visited Napoleon's tomb to salute him.
Conscious that his hero was known to the world simply as Napoleon, Hitler boasted that he would not need a rank or title on his gravestone. 'The German people would know who it was if the only word was Adolf.'
Throughout the war, Hitler had sandbags placed around Napoleon's tomb to guard against bomb damage.
Wooden floorboards were laid across the marble floor of Les Invalides so that they would not be scarred by German jackboots.
Until recently, the French would have been incensed by any comparison between Napoleon and Hitler.
These reassessments of Napoleon have caused anguish in France. Top politicians backed out of official ceremonies to mark what was possibly Napoleon's greatest victory, the battle of Austerlitz, when Napoleon's Grande Armee defeated the combined armies of Austria and Russia in just six hours, killing 19,000 of their adversaries.
A street in Paris named Rue Richepanse (after Antoine Richepanse, a general responsible for atrocities in the Caribbean) has recently had its name changed to Rue Solitude.
During his reign as Emperor, concentration camps were set up and gas was used to massacre large groups of people.
There were hit squads and mass deportations. And all this happened 140 years before Hitler and the Holocaust.
Claude Ribbe, a respected historian and philosopher and member of the French government's human rights commission, has been researching Napoleon's bloodcurdling record for some years.
He accuses him of being a racist and an anti-Semite who persecuted Jews and reintroduced widespread slavery just a few years after it had been abolished by the French government.
The most startling of these findings, the attempted massacre of an entire population over the age of 12 by methods which included gassing them in the holds of ships, relate to the French Caribbean colony of Haiti at the turn of the 19th century.
In Ribbe's words, Napoleon, then First Consul, was the man who, for the first time in history, 'asked himself rationally the question how to eliminate, in as short a time as possible, and with a minimum of cost and personnel, a maximum of people described as scientifically inferior.’
Haiti around 1800 was the world's richest colony, a slave-powered export factory which produced almost two-thirds of the world's coffee and almost half its sugar.
The black slaves were lashed and beaten to work and forced to wear tin muzzles (muilkorven. svh) to prevent them from eating the sugar cane.
If the slaves were fractious (weerspannig. svh), they were roasted over slow fires, or filled with gunpowder and blown to pieces.
When the slaves began to fight for their freedom, under the leadership of a charismatic African military genius called Toussaint L'Ouverture, Napoleon sent 10,000 crack troops (speciale eenheden. svh) under the command of his brother-in-law, General Leclerc, to crush Toussaint and restore slavery.
In 1802, a vast program of ethnic cleansing was put in place. Napoleon banned inter-racial marriages and ordered that all white women who'd had any sort of relationship with a black or mulatto (person of mixed race) be shipped to France.
He further commanded the killing of as many blacks in Haiti as possible, to be replaced by new, more docile slaves from Africa.
The French troops were under orders to kill all blacks over the age of 12. However, younger children were also killed — stabbed to death, put in sandbags and dropped into the sea.
The Haitians fought to the death for independence, which they finally declared in 1804.
Prisoners on both sides were regularly tortured and killed, and their heads were mounted on the walls of stockades or on spikes beside the roads.
Non-combatants, too, were raped and slaughtered. According to contemporary accounts, the French used dogs to rip black prisoners to pieces before a crowd at an amphitheatre.
Allegedly on Napoleon's orders, sulphur was extracted from Haitian volcanoes and burned to produce poisonous sulphur dioxide, which was then used to gas black Haitians in the holds of ships — more than 100,000 of them, according to records.
The use of these primitive gas chambers was confirmed by contemporaries. Antoine Metral, who in 1825 published his history of the French expedition to Haiti, writes of piles of dead bodies everywhere, stacked in charnel-houses (knekelhuizen. svh).
'We varied the methods of execution,' wrote Metral. 'At times, we pulled heads off; sometimes a ball and chain was put at the feet to allow drowning; sometimes they were gassed in the ships by sulphur.
'When the cover of night was used to hide these outrages, those walking along the river could hear the noisy monotone of dead bodies being dropped into the sea.’
A contemporary historian, who sailed with the punitive expedition, wrote that: 'We invented another type of ship where victims of both sexes were piled up, one against the other, suffocated by sulphur.’
These were prison ships with gas chambers called etouffiers, or ‘chokers,' which asphyxiated (verstikten. svh) the blacks, causing them terrible suffering.
Even at the time, there were French naval officers who were appalled at this savagery, claiming they would rather have braved a court martial than have forgotten the laws of humanity.
But from the Emperor's point of view, gassing was a way of cutting costs. Ships continued to transport prisoners out to sea to drown them, but corpses kept being washed up on beaches or tangled in ships' hulls (scheepsrompen. svh).
Toussaint, who called himself the Black Napoleon, was kidnapped after accepting an invitation to parlay (wapenstilstandsbespreking. svh) with a French general and shipped back to France in chains, where he died of pneumonia after being imprisoned in a cold stone vault.
Guadeloupe, an island to the east, suffered a similar fate to Haiti's.
Once again choosing not to recognize France's abolition of slavery, Napoleon in 1802 promoted a comrade of his, Antoine Richepanse, to the rank of General, and sent him with an expeditionary force of 3,000 men to put down a slave revolt on the island.
During his purge, General Richepanse slaughtered any men, women and children he encountered on his route to the capital. Then he worked through a plan of extermination apparently approved by the First Consul (Napoleon. svh).
A military commission was set up to give what followed a veneer of legality. Some 250 'rebels' were shot in Guadeloupe's Victory Square. Another 500 were herded down to the beach and shot there.
Richepanse and Lacrosse, the former colonial governor now restored to power, thought of piling up the dead in vast mounds to intimidate the islanders, but gave up the plan for fear of starting a disease epidemic.
Instead, using a technique which the French were to copy during the Algerian War, they sent death squads into every part of Guadeloupe to track down farmers who were absent from their homes.
These men were treated as rebels. A bounty was promised for each black man captured, and the rebels were summarily shot or hanged. The ferocity of the repression sparked another uprising, which Lacrosse subdued with the most barbarous methods yet.
'Being hung is not enough for the crimes they have committed,' he said. 'It is necessary to cut them down alive and let them expire on the wheel [prisoners were bound to a cart wheel before having their arms and legs smashed with cudgels (knuppels. svh)].
Lacrosse developed possibly the most fiendish instrument of slow execution ever created.
The prisoner was thrust into a tiny cage and had a razor-sharp blade suspended between his legs. In front of him was a bottle of water and bread, neither of which he could reach.
He was stood in stirrups (stijgbeugels. svh), which kept him just above the blade, but if he fell asleep or his legs tired, he was sliced by the blade. Neither fast nor economical, it was pure sadism.
After four months in Guadeloupe, the French lost patience with the islanders, and the ferocity of their repression reached new heights.
Blacks with short hair were shot out of hand, since the expeditionary force considered short hair to be a sign of rebellion. Orders were given that 'the type of execution should set a terrifying example.’
The soldiers were encouraged 'to cut open insurgents, to strangle and to burn them'. French officers spoke proudly of creating 'torture islands.’
In a letter to Napoleon, his brother-in-law Leclerc wrote: 'It is necessary to destroy all the negroes of the mountain… do not leave children over the age of 12.’
Ribbe, in his work in progress, sees continual affinities between Napoleon and Hitler. He argues that many of Napoleon's actions were later echoed in Nazi Germany, right down to his enthusiasm for slavery reflecting the grim message 'Arbeit Macht Frei' ('Work Sets You Free'), which appeared over the gates of Auschwitz.
Napoleon, like Hitler, also used his own army like cannon fodder when the occasion demanded.
His retreat from Moscow in 1812 squandered the lives and courage of 450,000 soldiers of the Grande Armee; many of them were found frozen to death while embracing each other to harvest a last flicker of warmth, in what was one of the bitterest winters in living memory.
Nothing shows more clearly the contempt the Emperor showed for his minions (volgelingen. svh) than the bulletin announcing the destruction of his Army.
Napoleon blamed his horses and ended by declaring that his health had never been better.
As theaters for Napoleon's callousness (hardvochtigheid. svh), Haiti and Guadeloupe were too far away to attract much public notice, let alone condemnation.
The city fell on the fourth day, whereupon Napoleon's troops ran amok through the town, slaughtering Christians, Jews and Muslims indiscriminately.
To escape the slaughter, part of the garrison (garnizoen. svh) locked themselves into a large keep.
Napoleon sent his officers, who negotiated their surrender and marched them back to the French camp.
Rations were short, so Napoleon now decided that he had been too magnanimous (edelmoedig. svh).
For three days he kept the 4,000 mostly Turkish prisoners with their arms tied behind their back; then the massacre began.
Somewhere between 2,500 and 4,000 men were slaughtered there and then, either by shooting them or by running them through with bayonets.
Shortly afterwards plague broke out, decimating the troops on both sides… It did not deter him from suggesting to the doctors that seriously ill French troops who could not be evacuated should be given a fatal dose of the opiate laudanum. The doctors forced him to back down.
As far as Napoleon was concerned, these wounded were already dead men. Most of them he left behind, knowing that the Turks would cut off their heads as soon as his army left. They did their best to follow his retreat, crying out not to be abandoned.
They straggled along, their throats parched in the debilitating heat, which reduced their cries to a croak. Injured officers were thrown from their litters and left to die in the dunes.
Soldiers were abandoned in the cornfields, which were still smoldering in the devastation of crops and villages ordered by Napoleon. In all, some 5,000 Frenchmen lost their lives.
If Hitler learned any lessons from Napoleon, one must have been that victory required callousness, not just in the leader but in those around him.
'Like those working in the Nazi system, the French carrying out Napoleon's killing did so with little thought to morality,' Claude Ribbe says today. 'There was no sense of good or evil: it was just a matter of getting a difficult job done. In the end, the killing methods had to be efficient and cheap.’
So is Napoleon to be feted (bejubeld. svh) as a great leader or denounced as a dictator? A poll published in Le Figaro in 2005 found that nearly 40 per cent of Frenchmen regarded Napoleon as 'a dictator who had used all means to satisfy his thirst for power.’
However, considering what was done in Napoleon's name in Haiti and Guadeloupe, there is one memorial which deserves to be added.
Next to the unknown soldier at the Arc de Triomphe should be erected the Tomb of the Unknown Slave.
Kortom, opiniemaker en hoogleraar democratie, mensenrechten en journalistiek, Ian Buruma, verspreidde een mega leugen door met grote stelligheid te verkondigen dat Napoleon ‘had the idea of the universality of rights, and that not just one particular elite or one particular people deserved rights, but that it were universal rights.’ Het was precies andersom. Het was juist de zwarte rebellenleider 'Toussaint L’Ouverture, the Genius Who Embodied the Enlightenment.' Zo mogelijk nog absurder is het dat Buruma juist de door Hitler bewonderde Napoleon als exemplarisch voorbeeld naar voren schuift. Hij is voor hem het schoolvoorbeeld van de superioriteit van de westerse beschaving vanwege diens — door Buruma verzonnen — ‘brand of universalism,’ waar ‘wij — in dit land zowel als andere landen — nog steeds profijt van trekken.’ Zijn onverhulde onverschilligheid ten opzichte van de ruim 200.000 zwarte Haïtianen die op bevel van Napoleon werden vermoord omdat zij geen slaaf meer wilden zijn, demonstreert dat ook bij de liberal Ian Buruma sprake is van een onderhuids racisme.
Als stem van de gevestigde orde, kan Buruma niet anders dan de werkelijkheid verdraaien omdat hij de mythe van de westerse superioriteit, gebaseerd op de Verlichtingsidealen, wel moet blijven herhalen, wil hij niet zijn imago en daarmee inkomen ernstige schade toebrengen. Het bewust misleiden van het publiek is voor hem een leugentje om bestwil, als het ware niet meer dan ‘collateral damage,’ die nu eenmaal de prijs is om de belangen van de elite te kunnen beschermen. Zijn virtuele wereld bestaat uit een wisselwerking tussen vertrouwen en misleiden. Hoe ver hij daarin gaat blijkt uit het feit dat hij Napoleon’s emancipatie van een joodse minderheid in Frankrijk prees, en tegelijkertijd de terreur tegen de zwarte meerderheid in de Franse overzeese koloniën verzweeg. In zijn optiek is het leven van een jood van groter belang dan dat van de zwarte medemens, zeker als die ook nog eens een slaaf was. Deze opvatting verraadt een opvallend nauwelijks verholen racisme bij een aanzienlijk deel van de witte westerse intelligentsia. Hoe maniakaler Ian Buruma overal ter wereld anti-semitisme meent te bespeuren, des te onverschilliger lijkt hij te staan tegenover het racisme waarmee de mens met een donkere huidkleur wordt geconfronteerd. Het opmerkelijke fenomeen doet zich hier voor dat hij zich wel kan identificeren met het lot van vervolgde joden, maar niet met het lot van vervolgde zwarten. Hoe is deze pathologie te verklaren?
Ik stel deze vraag met nadruk omdat zij zo actueel blijft. Iedere enigszins geïnformeerde westerling kan dit constateren aan de mentaliteit van de Joden in Israel ten opzichte van de Palestijnse bevolking, in zowel de zionistische staat zelf, als in de bezette en belegerde gebieden. Zeker voor iemand als Buruma, die zichzelf ziet als een kosmopolitische intellectueel, moet zijn ‘affiniteit’ met het al dan niet ‘geassimileerde Jodendom’ toch een extra aansporing zijn om het autisme onder een niet gering aantal joden te onderzoeken. Als pleitbezorger van de Verlichting met haar beroep op de rede, het rationalisme, tolerantie, grondrechten voor allen, en op de veronderstelling dat kennis de mens verstandiger maakt, ontkomt zeker hij niet aan het vraagstuk hoe het komt dat zoveel joden in zowel de zogeheten diaspora als Joden in Israel niets geleerd hebben van zowel de Verlichtingsidealen als van de eigen ervaringen met massaal en gewelddadig onrecht. Op wat is Buruma’s Vooruitgangsgeloof gebaseerd, wanneer zelfs de joden, sterk beïnvloedt door het Westen, even irrationeel en tribalistisch blijven reageren als bijvoorbeeld de aanhangers van ISIS? Hoe is het te verklaren dat Buruma zelf sprookjes blijft verspreiden over bijvoorbeeld Napoleon? Waarom heeft hij het universalisme van de Verlichting niet geïnternaliseerd? De enige logische verklaring die ik heb, is dat zijn onverzadigbare manifestatiedrang het streven naar een leven in waarheid onmogelijk heeft gemaakt. De zoektocht naar de werkelijkheid is onverenigbaar met het dienen van de immer irrationele macht, zo hebben de grote denkers in de geschiedenis ons duidelijk gemaakt. Hierop is in feite Pankaj Mishra’s kritiek gebaseerd op Buruma’s claim dat het Napoleon — het Westen — ‘the universality of rights’ heeft verspreid. Maar bij gebrek aan argumenten bleef Buruma van Mishra eisen om ‘an alternative way of thinking’ te geven ‘that could change things in countries for the better.’ Hoewel Mishra’s scherpzinnige analyse niet wil doordringen tot het botte bewustzijn van westerse ideologische opiniemakers, was zijn antwoord op Buruma's vraag wel degelijk voor de hand liggend:
Well, that is exactly what I have been saying. We first have to acknowledge that the universalist solution does not work, that you have to recognize that all of us, whichever part in the world we live in, are products of particular histories, that so much of our lives are shaped by our geographies, our histories, the way in which our nations have entered the modern world, whether it is as losers or winners. These are facts we have to acknowledge. When you ask for solutions it is like repeating the mistakes again, you can only expect me to offer a universalist solution. All I can really talk about is the village I have known for the last twenty years. If you ask me how to improve life for the 2000 people living there I might have some ideas like industrialization won’t work for them, urbanization won’t work for them. This remains intellectual hubris, that one should offer solutions, basically repeating the same mistakes that have been made over and over again, thinking that because of our universal solutions they all should dress in the same way, they all should consume in the same way, they all should be part of a necessarily industrial economy. This is the source of so much misery and suffering. That is why you see today so many not viable nation-states, dysfunctional economies, all these people feeding themselves illusions in large countries like India that one day we will be an industrial superpower. We missed that boat already. So, where do we go next? Those are the questions we should be asking ourselves.
Maar omdat de westerse elite — gedomineerd door witte, hoog geschoolde mannen, erfgenamen van een eeuwenlange hegemonistische orde — te zelfgenoegzaam en betweterig is geworden, ontbreekt het haar aan de menselijke capaciteit om zich te verplaatsen in de positie van de underdog. Mainstream-opiniemakers zijn zelfs niet eens bij machte zich te realiseren dat hun orde een eufemisme is voor een gewelddadige wanorde, die zijn langste tijd heeft gehad. Het autisme van elite is allereerst voor haarzelf een bedreiging, aangezien het de elite belet te beseffen dat ook haar eigen voortbestaan op het spel staat. In een wereld van ruim 7 miljard inwoners die moeten zien te overleven temidden van de klimaatverandering, de dreigende uitputting van vitale grondstoffen, de voortgaande bevolkingsexplosie, de almaar desastreuzere oorlogen door massavernietigingswapens, de grootscheepse vervreemding, de razendsnel toenemende milieuvernietiging, het groeiende verlies aan biodiversiteit. Het accepteren dat een zeer kleine kongsi almaar rijker wordt, is vanzelfsprekend een mentale stoornis die de overleving van de mensheid onmogelijk maakt. Dat zou toch niet moeilijk behoren te zijn om te begrijpen Iemand met een greintje verstand moet toch in staat zijn de propaganda van Ian Buruma te weerleggen. Het is niet moeilijk te beseffen dat hij het ancien regime blijft verdedigen. Zijn hubris komt neer op een ‘overdreven trots, hoogmoed, overmoed, grootheidswaanzin, brutaliteit, onbeschaamdheid’ tegenover datgene wat in de Griekse oudheid ‘de goddelijke orde’ heette, de orde van de natuur, zo u wilt. En toch blijft de mainstream blind, en is daardoor niet in staat te beseffen dat de westerse mateloosheid de eigen ondergang bewerkstelligt. De buitensporigheid van het neoliberale kapitalisme staat vijandig tegenover het ‘Meden Agan,’ het ‘Alles met Mate,’ dat als motto boven de ingang van het heiligdom in Delphi geschreven stond. De nieuwe rijken en hun mainstream-media haten het aloude ‘Noblesse Oblige,’ het besef dat adeldom verplicht. Nog in de negentiende eeuw wist de aristocratie dat 'het gestage proces van verfijning in de loop van drie generaties efficiënte boerenkinkels verandert in kwetsbare heren.' Maar deze wijsheid, zo zet Tomasi di Lampedusa uiteen in zijn roman De Tijgerkat, ging niet meer op toen de nouveau riche de macht greep, daarbij 'niet gehinderd door de honderden belemmeringen die eerlijkheid, betamelijkheid en zelfs een goede opvoeding voor de meeste anderen vormen.’ De nieuwe rijke bewoog:
zich door de jungle van het leven met de zekerheid van een olifant die in rechte lijn voort walst, bomen ontwortelend en hutten vertrappend, zonder ook maar iets te merken van de schrammende doornen en de jammerende slachtoffers.
Dit laatste gaat zeker op voor een opiniemaker van de 'corporate press' als Ian Buruma. Voor hem zijn ‘de jammerende slachtoffers’ slechts ‘collateral damage’ in de onstuitbare opmars van de Vooruitgang. Hij weigert te begrijpen dat op dit moment ontelbare mensen, zelfs in het Westen, maar vooral daarbuiten, in een ‘post-political condition of being left outside’ verkeren, en hier nu ook diep van doordrongen zijn, aldus de van origine Joods-Israelische auteur Gilad Atzmon in zijn boek Being In Time. A Post-Political Manifesto (2017). Daaerover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten