Vluchtelingenstroom 23

Er is geen organisatie, geen partij of politicus meer die een geloofwaardige belofte tot het herstel van onze orde doet. De door de vluchtelingen veroorzaakte, ongetwijfeld grote problemen hebben bijgedragen aan een diepe Europese crisis. 

Henk Hofland. Verlammende Crisis. De Groene Amsterdammer. 4 november 2015

Verlamd van angst ziet de westerse kleinburger lijdzaam toe hoe zijn 'orde,' die 85 miljardairs zo obsceen rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen, voor zijn ogen ineenstort, terwijl het oude westerse wapen van massaal geweld niet meer tot een 'herstel van onze orde' leidt. Vijf eeuwen lang is het superieure blanke christelijke Westen in staat geweest de hegemonie af te dwingen. Op die manier wist het zich te verrijken, maar, zoals alles op aarde aan z'n einde komt, ontdekt de westerling nu tot zijn grote schrik dat de vette jaren voorbij zijn. Doodsbenauwd en zelfs verontwaardigd moet de 88-jarige, H.J.A. Hofland, wiens glorietijd de Koude Oorlog was, op de drempel van de dood, nog meemaken hoe zijn kapitalistische wanorde er nu zelf aangaat. Was het triomfalisme na de ineenstorting van de Sovjet-Unie nog een schitterende afronding van zijn journalistieke carrière geweest, nu moet hij met lede ogen toezien dat, ik citeer de éminence grise, de 'noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen,' vooralsnog op niets is uitgelopen. De oude toverformules werken niet meer, en dit alles terwijl '[w]e het stadium [naderen] waarin van Poetin alles te verwachten valt. Eerst werd de Krim geannexeerd, nu is er deze burgeroorlog in Oekraïne' en 'het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat,' aldus de oorlogstaal waarmee de hoogbejaarde opiniemaker van De Groene zijn handjevol volgzame lezers de stuipen op het lijf jaagt. Nederland spreekt een woordje mee, maar godzijdank is er niemand van over de grens die hiernaar luistert. De achterlijkheid van de Hollandse intelligentsia heeft 'ons' land hermetisch afgesloten van datgene wat er werkelijk onder kosmopolitische intellectuelen elders wordt gedacht. Zolang de 'politiek-literaire elite' alhier door blijft gaan zichzelf als criterium te nemen, zal hierin geen verandering komen. Het is een bekend verschijnsel dat wanneer men alleen voor de eigen peergroup werkt, er op den duur allerlei inteelt-kwalen optreden. Eén blik op de  producten van de polderpers en u weet waar ik het over heb. De haat bijvoorbeeld tegen 'meneer Poetin,' zoals Geert Mak de president van de Russische Federatie betitelt, is niet alleen contraproductief, maar ook nog absurd, zoals goed geïnformeerde waarnemers al geruime tijd gedocumenteerd aantonen. De Amerikaanse Rusland-expert, professor Stephen F. Cohen, kwalificeerde in 2001 de Amerikaanse politiek ten aanzien van de desastreuze Jeltsin-hervormingen als: 

the worst American foreign policy disaster since Vietnam, and its consequences more long-term and perilous.

But we can judge the failure by exact criteria. After the breakup of the Soviet Union in 1991, the foremost goal of U.S. policymakers should have been a Russia in full control of its enormous quantities of nuclear weapons and other devices of mass destruction, and therefore one that was prospering, politically stable, at peace, and fully cooperating with the United States on the most threatening international problems. As the twenty-first century began, neither Russia nor Russian-American relations looked much like that.

    American financial specialists on post-Communist Russia also failed spectacularly, and for related reasons. They bought zealously into the great crusade, which for them meant 'Russia's emerging market.' They too set out to build a neo-America on the Moscow River by using the 'best minds that Wall Street and Washington could muster.' Among them was the billionaire financier and philanthropist George Soros, who personally pledged 'to direct the means for solving today's pressing problems in the Russian economy.'

    U.S. investors were as missionary in their way as the Clinton administration. 'Prominent U.S. investment advisers packaged most of the Russian bond offerings,' a former Wall Street Journal correspondent reminds us, and 'American stock-brokers wrote the book on Russia's supposed industrial recovery.' Solicitations they sent to potential clients could have come from an American businessman already in Moscow: 'This is entrepreneur's heaven. There's no telling how quickly this country ... could look like the United States.' And so legions of Western profit seekers also invaded Russia 'with American investors leading the charge.'

    The failure of these Russia-watchers can be quantified, at least approximately. Western bankers and investors were reported to have suffered their biggest single loss in history, potentially $80 billion to $100 billion, in Russia's financial collapse in August 1998. (Soros' Quantum Fund alone lost $2 billion, and several small funds were bankrupted.) American financial specialists on post-Communist Russia also failed in another way. They entered the twenty-first century mired in charges that their ventures had resulted in huge money-laundering schemes and other dubious transactions.

    Nor can most American journalists who wrote about Russia in the 1990s look back with pride. Still worse, they had long been forewarned. At the birth of Communist Russia, Walter Lippmann and Charles Merz published an analysis of U.S. press coverage of the 1917 Revolution and ensuing civil war between Reds and Whites that became a celebrated textbook case study of journalistic malpractice. Lippmann and Merz found that in terms of professional standards the reporting was 'nothing short of a disaster' and that the 'net effect was almost always misleading." The main reason, they concluded, was that American correspondents and editors had believed fervently in their government's anti-Red crusade and had thus seen "not what was, but what men wished to see.'

    Eight decades later, it happened again. Most journalists writing for influential American newspapers and news magazines believed in the Clinton administration's crusade to remake post-Communist Russia. Like a Washington Post columnist, they quickly 'converted to Yeltsin's side.' Like Business Week's Moscow correspondent, they 'hoped for the liberal alternative' and believed in the 'job that Yeltsin and his liberal reformers had begun.' Like the New York Times foreign affairs columnist, they were certain Russia needed the 'same basic model' that America had. And with that newspaper's correspondent, they worried constantly that Russia might opt instead for a 'path of its own confused devising.' Some were even more embattled. For a longtime Washington Post correspondent, the post-Communist crusade was another chapter in a 'Cold War... not yet really over.'

    Leaving aside a plethora of factual errors, the first casualty, as Lippmann and Merz had warned, was professional objectivity. Moscow correspondents, according to a 1996 survey, tended to look at events there 'through the prism of their own expectations and beliefs.' Three years later, a reviewer of a book by a former correspondent concluded that her 'spectacularly wrong projections' arose out of her personal hopes for Russia, 'which prompted her to accept appearances for reality and desire for fact.'

    Such hopes and fears produced a U.S. media narrative of post-Communist Russia that was Manichaean, at best one-dimensional, and based largely on accounts propounded by U.S. officials. (As a Washington Post correspondent explained approvingly, a determining feature of the saga was 'IMF standards for becoming a normal market economy.') On the side of good were President Yeltsin and his succession of crusading 'young reformers,' sometimes called 'liberal democratic giants' —notably, Yegor Gaidar, Anatoly Chubais, Boris Nemtsov, and Sergei Kirienko. On the side of darkness was the always antireform horde of Communist, nationalist, and other political dragons ensconced in its malevolent parliamentary cave. Chapter by chapter, the story was reported over and again for nearly a decade, always from the perspective of the 'reformers' and their Western supporters (the 'smartest Russia-watchers') who were invariably also its sources. It was, a leading Russian journalist thought, a 'deception.'

    Yeltsin and his team were, it seemed, the only worthy political figures in all the vastness of Russia. Most Russians saw his shock therapy and other measures as extremist, but for the U.S. press Yeltsin was the sole bulwark against 'extremists of both the left and the right.' There was little if any room for non-Yeltsin reformers. When one, Grigory Yavlinsky, ran against Yeltsin in the 1996 presidential campaign, he was pilloried in American dispatches and editorials: 'History will remember who was the spoiler if things go bad for democracy.' On the other hand, whoever Yeltsin appointed, however unsavory his political biography, invariably turned out to have 'clean hands' and be 'one of the democrats' and a 'real reformer,' including Yelstin's designated successor, Vladimir Putin, a career KGB officer.

    Sustaining such a Manichaean narrative in the face of so many conflicting realities turned American journalists into boosters for U.S. policy and cheerleaders for Yeltsin's Kremlin. As early as 1993, even a pro-American Russian thought the U.S. coverage of his country was 'media propaganda.' A New York press critic made a similar point in 1996, complaining that newspaper reporting was a 'mirror of State Department doublethink.' For a senior American scholar, the media's pro-Yeltsinism even 'recalls the pro-Communist fellow-travelling of the 1930s,' though the 'ideological positions are reversed.'

    American journalists created, for example, cults of those Russian politicians whom the U.S. government had chosen to embody its policy. The extraordinary Yeltsin cult of the early 1990s — 'as Yeltsin goes, so goes the nation' — was eventually eroded by his policy failures and personal behavior. But as late as 1999 he remained, according to the New York Times, the 'key defender of Russia's hard-won democratic reforms' and 'an enormous asset for the U.S.'

    As for Yeltsin's 'young reformers,' no matter how failed their policies or dubious their conduct, their reputations hardly suffered at all, at least not for long. Consider Chubais, whom U.S. officials regarded as a 'demi-god' and head of an 'economic dream team.' Even after he was widely suspected of having ordered a cover-up of a Kremlin crime by his aides (later confirmed), a New York Times correspondent informed readers that 'Chubais is plotting how to carry out the next stage of Russia's democratic revolution.' And long after he was known to have personally profited from the privatization programs he administered, in part by rigging market transactions, he remained, according to another Times correspondent, a 'free-market crusader,' indeed the 'Eliot Ness of free-market reform.' Nor was the Times alone in such reporting. A 1999 study by two American journalists concluded that the Wall Street Journal's Moscow bureau had been 'little more than a PR conduit for a corrupt regime.' 

Precies hetzelfde gaat op voor het werk van Henk Hofland en zijn zelfbenoemde 'politiek-literaire elite' in de polder. Het is doorgaans propaganda voor het heersende falende neoliberale bestel. 28 oktober 2015 beweerde de opiniemaker in De Groene Amsterdammer, onder kop 'Einde van de supermachten,' over het 'vluchtelingenprobleem' het volgende:

Assad [heeft] een groot aandeel in deze Europese crisis. Onder zijn presidentschap is bijna vijf jaar geleden de verwoestende burgeroorlog begonnen. Hij heeft een morele verantwoordelijkheid. Maar voor deze beschuldiging is hij niet ontvankelijk en de Europese politiek laat hem met rust.

http://www.groene.nl/artikel/einde-van-de-supermachten 

En omdat 'Assad' een 'militaire samenwerking met zijn Russische bondgenoot' is aangegaan, wordt impliciet duidelijk gemaakt dat de uiteindelijke vijand de Russische Federatie is, die de 'morele verantwoordelijkheid' draagt voor de 'door de vluchtelingen veroorzaakte... diepe Europese crisis.' Kortom, vanwege de 'noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen' nu, 'we,' volgens Hofland 'het stadium [naderen] waarin van Poetin alles te verwachten valt,' kan het niet lang meer duren voordat de NAVO gedwongen is in te grijpen. Een confrontatie die in het uiterste geval kennelijk dan maar in een nucleair armageddon moet eindigen. Het gebrek aan logica van 'onze' paranoïde 'beste journalist van de twintigste eeuw' is angstaanjagend. In plaats van dat zijn psychische stoornis medisch wordt behandeld, krijgt Henk Hofland een column aangeboden in De Groene Amsterdammer om zodoende op momenten van grote vertwijfeling tot grootscheeps geweld te kunnen oproepen. Europa dat na het Sykes-Picot verdrag in 1916, waarbij in het geheim het Midden-Oosten met paseer en lineaal in onnatuurlijke stukken werd verdeeld, dat de basis legde voor de huidige conflicten, is in Hoflands optiek politiek en 'moreel verantwoordelijk,' maar Rusland. Niet de expansionistische VS, die in strijd met het internationaal recht in 2003 met 'Shock and Awe' Irak binnenviel, is verantwoordelijk voor de huidige chaos in de regio en dus voor het 'vluchtelingenprobleem,' maar Rusland, die tot een 'militaire samenwerking' met 'Assad' besloot, en nu ISIS en andere 'rebellen' bombardeert. Met het oog op een gewapend conflict met de nucleaire macht Rusland, meldde de martiale Hofland in De Groene Amsterdammer van 1 april 2015 teleurgesteld dat met betrekking tot het Midden-Oosten:

[d]e tijd van de westerse militaire inmenging is voorbij. No boots on the ground. Na de mislukte militaire avonturen van deze eeuw hebben we geen keus meer. 

Met als onvermijdelijk gevolg dat

[n]iet de rest van de wereld maar het Westen zich [zal] moeten aanpassen, nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is.

https://www.groene.nl/artikel/hillary-s-nieuwe-wereld

Dat was een hele ommezwaai, aangezien dezelfde opiniemaker eerder  in De Groene nog had gepleit voor wat hij noemde 'De Libische manier,' waarbij de NAVO de strijdkrachten van Gaddafi bombardeerde, waardoor de zo naar 'democratie' verlangende 'vrijheidsstrijders' de macht konden grijpen, en, zoals door deskundigen was voorspeld, het land in een chaos van elkaar bestrijdende terroristische-bendes veranderden. Met betrekking tot Syrië schreef de opiniemaker van De Groene hoopvol over de mogelijkheid van 

een nieuwe fase in de trage ontwikkeling naar solidariteit door gewapende interventie. Maar wapenleveranties blijven nog altijd taboe, al tonen Saoedi-Arabië en Qatar nu tekenen van bereidheid.

Maar, zo voegde hij hier onmiddellijk aan toe:

Tekenen, daar schiet je in Homs nog niets mee op. 

Saoedi-Arabië en Qatar als grote voorvechters voor vrijheid en democratie. Daarom was het wenselijk zo snel mogelijk een nieuw NAVO-'avontuur' te beginnen, dat net als in 2011 in Libië de kennelijk gewenste verlossing zou brengen. Kortom, tot voor betrekkelijk kort ging Hofland er nog blind van uit dat 'de Libische manier' wereldwijd kon worden toegepast door de NAVO-strijdkrachten van de neoliberale westerse elite. Om zijn bewering kracht bij te zetten sprak hij Obama na, die dit als succesvol beschouwde geweld 'leading from behind,' had genoemd, een gewelddadige strategie die volgens Hofland 'redelijk goed afgelopen' was, en wel omdat '[we] Libië niet meer op de televisie [zien].' Met de tv als enige informatiebron staat Hofland nog steeds positief tegenover de 'rebellen' in Syrië. Zijn standpunt verraadt dat hij niets van het conflict begrijpt en al helemaal niets weet over het feit dat Saoedi-Arabië en Qatar fundamentalistische extremisten financieren, die uiteindelijk onder de naam ISIS steeds meedogenlozer aan de strijd deelnemen. Maar gebrek aan kennis leidt bij het kaliber opiniemakers als Henk Hofland en zijn Nederlandse mainstream-collega's niet tot enige bescheidenheid, maar juist tot een nog lachwekkendere pedanterie. En in het polderland komen charlatans daarmee weg, om jaren later tot hun grote misnoegen te ontdekken dat 'het Westen zich [zal] moeten aanpassen,' omdat '[n]a de debacles van de Amerikanen in Afghanistan en Irak' de 'tijd' van massale NAVO-bombardementen 'voorbij [lijkt],' aldus dezelfde Hofland in De Groene enige tijd later. Niet dat hij hoogst persoonlijk nu ineens beseft wat buitenlandse intellectuelen al veel langer door hadden. Het punt is alleen dat nu de Amerikaanse mainstream media, inclusief de New York Times, op de falende Amerikaanse buitenlandse politiek hebben gewezen, Hofland moeilijk kon achterblijven. Hier komt evenwel de paradox, volgens hem zal de westerse aanpassing 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is,' moeten verlopen. Waarom dit 'onder leiding' van Hillary Clinton als president moet, zet de nestor van de polderpers niet uiteen, behalve dan dat zij 

als vrouw van president Clinton een groot incasseringsvermogen [heeft] opgebouwd en later als minister van Buitenlandse Zaken aanzienlijke politieke ervaring [heeft] opgedaan. Ze kent de wereld, en Republikeinse concurrenten die haar kunnen evenaren, hebben zich nog niet aangediend.

Daarentegen zien kritische Amerikaanse intellectuelen Hillary Clinton als een gevaarlijke havik van de Democratische Partij en verwijzen daarbij ondermeer naar haar politieke biografie: 

Hillary Clinton describes Iran as a long-term strategic challenge to the United States, its NATO allies, and Israel. She accuses Iran of state-sponsored terrorism and using its surrogates to supply explosives that kill U.S. troops in Iraq... 

Clinton supports UN sanctions on Iran, and has said that Iran should not be allowed possession of a nuclear weapon. She has clarified at a February 2007 dinner of the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) that 'no option can be taken off the table,' including diplomatic and economic in addition to the threat and use of military force, when dealing with the country. She has said in a speech at Princeton that a nuclear Iran would be a threat to Israel. In the Princeton speech, Clinton said the US 'cannot take any option off the table in sending a clear message to the current leadership of Iran – that they will not be permitted to acquire nuclear weapons.' [...]

On October 11, 2002, Clinton voted in favor of the Authorization for Use of Military Force Against Iraq, commonly known as the Iraq War Resolution, to give President Bush authority for the Iraq War.

By February 2007, Clinton made a point of refusing to admit that her October 2002 Iraq War Resolution vote was a mistake, or to apologize for it, as anti-war Democrats demanded. 'If the most important thing to any of you is choosing someone who did not cast that vote or has said his vote was a mistake, then there are others to choose from,' Clinton told an audience in Dover, New Hampshire.

http://en.wikipedia.org/wiki/Political_positions_of_Hillary_Rodham_Clinton 

Henk Hofland gelooft alleen in de wet als het hem beschermt tegen de altijd, ik citeer hem,   'schuimbekkende' massa, maar hij gelooft absoluut niet in het internationaal recht zodra dit de economische, financiële en geopolitieke belangen van 'het vredestichtende Westen' schaadt. En dus schrijft de grijze eminentie van de polderpers

Russische vliegtuigen opereren in het Syrische luchtruim. ­Washington overweegt no-fly zones in te stellen om de bevolking tegen luchtaanvallen te beschermen. Van wie? Van Assads bondgenoten, Rusland en Iran. Moet Amerika daar maatregelen tegen nemen? 

Let wel de Syrische 'bevolking beschermen tegen luchtaanvallen' van 'Assad's bondgenoten, Rusland en Iran,' zodat ISIS vrij spel krijgt. Zelfs nu nog dringt het niet tot de ideologische mainstream-pers door dat de klimaatverandering, de wereldwijd almaar toenemende kloof tussen arm en rijk, en de westerse politiek in het Midden-Oosten, met haar daaruit voortvloeiende contra-terrorisme van jonge Arabieren die het onrecht niet langer meer accepteren,  de ware gevaren zijn die de mensheid bedreigen. Voor serieuze informatie zijn 'we' afhankelijk van buitenlandse kritische intellectuelen, zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse journalist Mike Whitney. Op de website CounterPunch van 13 november 2015 stelde hij:

Imagine that you despised your brother-in-law and wanted to kill him. But you didn’t have the guts to do it yourself so you hired a hit-man to do the job for you. Would you still be guilty of murder? You’re darn right, you would be. So let’s apply this same rule to US foreign policy: Would it be just as wrong to invade a country, kill its people and topple its government with militants that you funded, armed and trained as it would be with your own US troops?

Yep, it sure would be. So while some people might think that it was smarter for Obama to use a proxy-army in Syria instead of US soldiers, morally or legally speaking, there’s really no difference between what he did and what Bush did in Iraq. A US invasion is a US invasion. Period. It doesn’t matter if you use for-hire killers or your own guys. It’s all the same. Obama is just as guilty as Bush.

Why does it matter?

It matters because Obama’s Syrian policy has resulted in the deaths of 250,000 people and created 11 million refugees. That’s more refugees than Iraq. And the funny thing is, the media doesn’t even talk about it, in fact, there’s not one major media outlet in the entire country that has stated what everyone knows to be the obvious truth; that the United States is 100 percent responsible for the refugee crisis. 100 percent! Assad had nothing to do with it. US policy and our buck-passing president are entirely to blame.

http://www.counterpunch.org/2015/11/13/grandmaster-putin-beats-uncle-sam-at-his-own-game/

Deze informatie past niet in de simplistische manicheïsche versie van de werkelijkheid die een mainstream-opiniemaker als Hofland verspreidt. Hij weet precies waar zijn grenzen liggen, dat heeft hem meer dan een halve eeuw juist zo succesvol gemaakt bij zijn achterban en vooral zijn broodheren. In een geschreven portret van Hofland, van de hand van de voormalige hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer, wijlen Martin van Amerongen, werd melding gemaakt van het feit dat 'Hofland [liever] vertrouwt op zijn geheugen dan dat hij in de archieven afdaalt, ook al omdat hij ervan uitgaat dat de gemiddelde lezer nog slechter gedocumenteerd is. Hofland redt zich in eerste en laatste instantie altijd door zijn stijl.' Van Amerongen concludeerde dat de door het establishment zo bewonderde huidige columnist van De Groene in het geval van een controverse 'instinctmatig' kiest 'voor de man die zijn declaraties tekent.' Het is een waarheid als een koe dat de burger voor betrouwbare informatie niet op de mainstream-media moet afgaan. Daarom opnieuw Stephen Cohen hoogleraar 'Russian Studies and History at New York University and Professor of Politics Emeritus at Princeton University, where for many years he was also director of the Russian Studies Program.' In zijn studie Failed Crusade. America and the Tragedy of Post-Communist Russia (2001) stelt hij:

There were even worse malpractices at the expense of American values. In 1993, U.S. columnists and editorialists almost in unison followed the Clinton administration in loudly encouraging Yeltsin's unconstitutional shutdown of Russia's Parliament and then cheering his armed assault on that elected body. The reasons given were uninformed and ethically specious. Insisting that 'it would be not just expedient but right to support undemocratic measures,' journalists even rehabilitated the ends-justify-the-means apologia long associated with and thoroughly discredited by Soviet Communists themselves: 'One can't make an omelette without breaking eggs.' Even the next Parliament, the Duma, elected under Yeltsin's own constitution, became a target of U.S. media abuse, as though Russia would be more democratic without a legislature, with only the president and his appointees.

    One other example should be given because it underlines the irrelevance, even cold indifference, of much U.S. reporting on post-Communist Russia, where (even according to a semi-official Moscow newspaper) most people were 'being exploited' and impoverished in unprecedented ways. Discussing the brutal impact of economic shock therapy on ordinary citizens, another pro-Western Russian complained that American correspondents had 'no desire to look Russia's tragic reality straight in the eye.' A Reuters journalist later made the same observation: 'The pain is edited out.'

    Poverty and health problems were, of course, reported, but usually as sidebars to the main story of Russia's transition and as legacies of the Communist past. Virtually all American correspondents and editorial writers were contemptuous of any Russian proposals for a gradual, 'somehow less painful reform,' whether by Yeltsin's vice president in 1993 or Prime Minister Evgeny Primakov in 1998 and 1999. Indeed, they seemed to think, following U.S. and Russian economists whose policies had already failed disastrously, that more shock therapy was needed, as in eliminating the housing and utilities subsidies that sustained tens of millions of impoverished families, perhaps half the nation or more. In May 2000, a New York Times editorial even urged Russia's newly elected president, Vladimir Putin, to abandon progressive taxation—a fixture of democratic capitalist systems — for a plan that could only benefit the well-off and further victimize ordinary citizens.

    

De Sauertjes in Moskou.

    Like old-time Soviet journalists, American correspondents pardoned present deprivations in the name of future benefits that never materialized. As the country sank ever deeper into economic depression and poverty, they continued to parrot Kremlin and Washington assurances that the economic stability and takeoff, which still have not come, were just around the corner. (Vice President Gore is quoted as having said in March 1998, 'Optimism prevails universally among those who are familiar with what is going on in Russia.') On the eve of its 1998 financial meltdown (and even after, as we will see later on), they still found ways to assure readers that Russia was 'a remarkable success story.' Not even Putin's subsequent admission that 'poverty exists on an unusually large-scale in the country' made it a focus of U.S. reporting.

    Many American correspondents clearly did not like 'doom and gloom' stories about unpaid wages and pensions, malnutrition, and decaying provinces, where, a Russian journalist tells us, 'desperation touches everyone.' (Newsweek's correspondent advised the poor to continue living on bread: 'They could do worse.') Nor did they report more than a very few of the desperate acts of protest taking place around the country, and virtually none of the ways the 'reform' government deprived workers of whatever rights and protection they had had in the Soviet system. American journalists found instead preferable 'metaphors for Russia's metamorphosis' — usually in the tiny segment of Moscow society that had prospered, from financial oligarchs to yuppies spawned by the temporary proliferation of Western enterprises.

    Thus, for a Washington Post columnist who had recently been a correspondent, an especially successful insider beneficiary of state assets was a progressive 'baby billionaire' and, for the Wall Street Journal, a 'Russian Bill Gates.' For many others, like a New York Times editorial writer and also former Moscow correspondent, 'One of the best seats for observing the new Russia is on the terrace outside the cavernous McDonald's [that] serves as a mecca for affluent young Muscovites. They arrive in Jeep Cherokees and Toyota Land Cruisers, cell phones in hand.' In the new Russia at that time, the average monthly wage, when actually paid, was about sixty dollars, and falling.

    No wonder few readers of the American press were prepared for Russia's economic collapse and financial scandals of the late 1990s. Those who relied on the New York Times, for example, must have been startled to learn—from an investigative reporter, not a Russia-watcher—that contrary to its prior reporting and editorials, 'The whole political struggle in Russia between 1992 and 1998 was between different groups trying to take control of state assets. It was not about democracy or market reform.'

Vergelijkt u deze analyse van professor Cohen eens met beweringen van Geert Mak in zijn bestseller In Europa (2004), waarin hij Derk Sauer opvoert als zijn belangrijkste bron over Rusland, en deze SP-multimiljonair onweersproken laat zeggen dat diens glossy tijdschriften 'Cosmopolitan' net als, zo nemen we aan, 'Playboy' de Russen 'leerde om hun individualiteit weer uit te dragen,’ en Mak een Russin bij McDonald's kritiekloos laat verklaren dat Cosmopolitan 'de Russinnen nieuwe rolmodellen [toont]: ongebonden vrouwen… overwinnaars van de mannen.’ Meer over deze hilarische propaganda de volgende keer.

Hier draagt een Russin haar 'individualiteit weer uit,' na al die jaren Sovjet-communisme toen zij nog lang niet zo'n grote 'individualiteit' bezat.