Earth provides enough to satisfy every man's needs, but not every man's greed.
— Mahatma Gandhi
Het grootste gevaar van westerse mainstream-opiniemakers is dat het hen ontbreekt aan esthetiek, ze bezitten geen gevoel voor verhoudingen. De ziekelijke mateloosheid van het expansionistische kapitalisme met zijn ideologie van de eeuwige groei, heeft in hen het diepe besef vernietigt dat alles in de natuur alleen in harmonie met al het andere weet te overleven. Door de conditionering van het materialistische systeem zijn de Hoflanden en Makkianen van zichzelf en van hun omgeving vervreemd geraakt, de wereld hebben ze geabstraheerd, teruggebracht tot een model, waardoor ze niet meer in staat zijn genegenheid op te brengen voor het raadsel waarin ze leven. Geïsoleerd van al het bestaande kunnen ze de wereld alleen nog waarderen in termen van nut en efficiëntie, de rest is voor hen nutteloos en kan, zo niet moet zelfs als onkruid worden verdelgd. Daarom wijst de Amerikaanse geleerde Wendell Berry de lezers van zijn boek Life Is A Miracle. An essay against Modern Superstition (2001) op het volgende:
Affection requires us to break out of the abstractions, the categories, and confront the creature itself in its life in its place… things cannot survive as categories but only as individual creatures living uniquely where they live.
Alles in de wereld spreekt in een eigen taal met ons, maar door de gelijkschakeling kent de post-moderne westerling alleen zijn eigen taal, die van de beheersing, de onderdrukking, de uitbuiting van mens en natuur. De andere talen zijn hem door de consumptiecultuur afgeleerd. Hij kan slechts in één taal spreken met alles dat hem omringt, de taal van 'de abstracties, de categorieën,' de ééndimensionale taal van de reductie. Zijn taal is steeds sterieler geworden; voor vele verschijnselen heeft hij geen woorden meer, en de woorden die hij nog wel bezit zijn veelal van hun oorspronkelijke betekenis ontdaan: liefde, verdraagzaamheid, eer, waardigheid, zelfrespect, vrijheid, democratie, mensenrechten, vrede, veiligheid. Het gevolg is dat de opiniemakers het vermogen kwijt zijn om de werkelijkheid te beschrijven. Wanneer Hofland suggereert dat vrede moet worden afgedwongen door oorlog, dan bewijst hij hoe gelijk George Orwell had toen die opmerkte dat 'Political language… is designed to make lies sound truthful and murder respectable, and to give an appearance of solidity to pure wind.' Wanneer de meest bejubelde opiniemaker van Nederland op zijn 87ste nog steeds spreekt alsof hij niet weet dat moderne oorlogen slachtingen betekenen onder de burgerbevolking, dan demonstreert dit hoe hij in zijn eigen politieke propaganda is gaan geloven. Wanneer Geert Mak in één en dezelfde lezing eerst pleit voor een 'plaats waar we ons thuis voelen, waar traditie en omgangsvormen voorspelbaarheid, orde en veiligheid bieden, waar oude en nieuwe verhalen samenbinden, waar een gezamenlijk doorleefde geschiedenis vertrouwen biedt voor een gezamenlijke toekomst,' om vervolgens te waarschuwen dat 'we' de 'deur' naar de neoliberale 'markt' niet moeten 'dichtgooien' omdat de Europese Unie 'goed [is] voor tweederde van onze totale export, een vijfde van het nationale product,' dan toont hij slechts aan hoe propagandistisch zijn taal is, en hoe weinig hij als 'deskundige' begrijpt van het kapitalistische systeem dat hij zo warm aanbeveelt, terwijl het gekenmerkt wordt door juist de vervreemding die het individu geen enkele plaats biedt om zich 'thuis' te 'voelen.'
Mak's en Hoflands pedanterie kan hun schrikbarend gebrek aan kennis niet verhullen, althans niet voor iemand die in staat is zelfstandig na te denken. Terecht benadrukt de hoogbejaarde Wendell Berry dat de 'most tyrannic of all reductions' zich manifesteert wanneer 'a self aggrandizing science' claimt te weten hoe de toekomst eruit dient te zien. 'The practical result of such language is a sort of moral blindness.' Nog voordat zijn slogan 'Geen Jorwert zonder Brussel' was beklijft, bleek dat Mak's neoliberale Brussel, onder instigatie van de politieke elite in Washington en de financiële macht op Wall Street, op een gewapend conflict met de Russische Federatie aanstuurde. Hoewel '[r]eductionism, like materialism, has uses that are appropriate,' geldt evenzo goed dat het 'can be used inappropriately.' Het reductionisme, dus de manier van denken waarbij wordt aangenomen dat alle complexe verschijnselen pas begrepen kunnen worden door het geheel op te breken en de delen los van elkaar te analyseren, leidt onvermijdelijk tot een verschraling van de werkelijkheid, en tot het ontzield raken van datgene wat juist bestudeerd moet worden. Wendell Berry schreef over die ontwikkeling:
Between the species and the specimen the creature, is lost. Having been classified, dissected, and explained, the creature has disappeared into its class, anatomy, and explanation. The tendency is to equate the creature (or its habitat) with one's formalized knowledge of it.
Dit is exact wat de westerse opiniemakers van de 'vrije pers' doen. Zij redeneren over de mens vanuit een ideologisch model, waarin geen enkel individu in de wereld naadloos past. Het individu reageert niet in alle opzichten als een massamens, hoe geconditioneerd hij ook mag zijn, vanwege de simpele reden dat hij net als alles in de natuur uniek is, en talloze facetten bezit die nog niet eens ontdekt zijn, en dus vooralsnog onverklaard blijven. De mens is een minuscuul onderdeel van de natuur, waarvan de wetenschap misschien 1 procent van in kaart heeft gebracht. Of minder zelfs, wie zal het zeggen? De natuur is één van de grootste raadsels van het leven, een mysterie dat de wetenschap, laat staan de neoliberale ideologie, onmogelijk volledig kan verklaren, tot grote ergernis en angst van de macht die de mens en de natuur wil beheersen. De macht kan niet anders, beheersing is het enige dat de macht machtig houdt. Wendell Berry:
This wholeness of creatures and places together is never going to be apparent to an intelligence coldly determined to be empirical or objective. It shows itself to affection and familiarity.
The frequent insultingness of modern (scientific-technological-industrial) medicine is precisely its inclination to regard individual patients apart from their lives, as representatives or specimens of their age, sex, pathology, economic status, or some other category...
The same insultingness is now also a commonplace of politics, which treats individuals as representatives of racial, sexual, graphic, economic, ideological, and other categories, each with typical faults, complaints, rights, or virtues.
Vandaar dat, om een willekeurig voorbeeld te geven, de hoofdstedelijke politie in samenwerking met het Nederlandse leger de verschillende wijken in Amsterdam profileert, om zich op die manier te wapenen tegen de verwachte sociale onlusten, een door 'democratische' politici gesanctioneerd beleid dat in strijd is met de mensenrechten en door Amnesty International met klem wordt afgewezen:
Etnische minderheden worden in Nederland vaker onderworpen aan politiecontroles dan 'witte' Nederlanders. ‘Etnisch profileren’ is een vorm van discriminatie en daardoor in strijd met de mensenrechten. Het draagt bij aan een negatieve beeldvorming over etnische minderheden, schaadt de legitimiteit van de Nederlandse politie en is waarschijnlijk niet effectief voor de bestrijding van criminaliteit.
Vanuit hun ideologische abstracties schrijven vandaag de dag 'onze' mainstream-opiniemakers waaraan de mens moet voldoen om geaccepteerd te worden door de gevestigde orde. Het recht om überhaupt te bestaan, om te zijn wie men is, om vrij te zijn, bestaat niet in een democratie, en heeft in feite nooit bestaan, ondanks alle retoriek van de Hoflanden en Makkianen. Door hun angsten en bij gebrek aan verbeeldingskracht ontbreekt het de opiniemakers aan voldoende warmte, aan liefdevolle gevoelens voor de mens, terwijl, zoals Berry stelt, 'Affection requires us to break out of the abstractions, the categories, and confront the creature itself in its life in its place.' Hoe zouden Mak en Hofland, die geen individuen zien maar een gezichtloze massa, deze 'affectie' kunnen opbrengen? Waar schuilt bij hen de mens achter de slogan 'Geen Jorwert zonder Brussel'? Terwijl de overleving van de soort volledig afhankelijk is van het gedrag en de kennis van het individu, blijven de propagandisten doorgaan met dezelfde zetten te herhalen.
Het belang van 'liefdevolle gevoelens' voor de mens, voor allereerst de eigen kinderen en kleinkinderen uit zich zonder omwegen in het beschermen van het milieu. Zonder die bescherming is het uitgesloten dat de soort overleeft, de huidige mentaliteit maakt van het ouderschap een aanfluiting. De liefde kan dan ook, zoals Berry benadrukt, 'hardly be overstated. For things cannot survive as categories but only as individual creatures living uniquely where they live.'
Wat begrijpt Geert Mak werkelijk van de behoefte aan 'plaats,' het geworteld zijn in een gemeenschap wanneer hij zelf vervreemd is geraakt van zijn omgeving en alleen nog in politieke leuzen kan spreken? 'Geen Jorwert zonder Brussel' is geen oproep om de mens zijn plaats in de samenleving terug te geven, een samenleving waarin hij eerst werd gereduceerd tot een economisch dier, om hem vervolgens onzichtbaar te maken toen het economisch systeem hem niet meer nodig had om de winsten te maximaliseren. Welnee, 'Geen Jorwert zonder Brussel' is de retoriek van het nergens, van de leegte, 'which forbids a passionate interest in, let alone a love of, anything in particular.' Hoe zou het individu het recht op zijn ontnomen 'plaats' kunnen opeisen, zolang Mak's 'Brussel' een neoliberaal bolwerk is? Bovendien, waarom liet 'Brussel' het 'grootkapitaal,' zoals Mak de werkelijke macht in een onbewaakt moment noemde, de mens zijn plaats ontnemen? Hoe is de parlementaire 'democratie' in handen gevallen van het 'grootkapitaal' dat volgens Mak zelf 'ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend'? En nu ik toch bezig ben: hoe verklaart Mak zijn uitspraak dat hij vóór zijn 65ste 'nooit zo geloofd' heeft in het bestaan van het 'grootkapitaal... maar nu wel'? En is dit de reden dat zijn 'Europa-boek' en zijn 'Amerika-boek' zo erbarmelijk slecht zijn? Immers, beide zijn vóór zijn 65ste geschreven, in een tijd dat de desastreuze gevolgen van het neoliberale 'grootkapitaal' al duidelijk zichtbaar waren voor een ieder die geïnteresseerd was.
Hoe zou Geert Mak het individu zijn plaats willen terug geven in een systeem, gerund vanuit zijn 'Brussel'? Geert, je weet dat ik weet dat je het begrip 'plaats' van onze wederzijdse vriend Paul Kuypers hebt overgenomen. Het probleem is evenwel dat je ook de beschouwingen van de Franse filosoof, naar wie Kuypers verwees, niet hebt bestudeerd, waardoor je niet beseft dat, in tegenstelling tot wat jij meent, de notie 'plaats' geen politiek, maar een cultureel begrip is. Het tegenovergestelde van 'plaats' is niet, zoals jij denkt, 'ruimte,' maar vervreemding, het nergens bijhoren, het ontworteld zijn, als gevolg van een cultuur waarin niet de mens centraal staat, maar het 'grootkapitaal.' Dus zodra jij de EU verkoopt met als eerste argument dat 'we' een 'open toegang' hebben tot de neoliberale 'markt' en we de 'deur' ernaar niet moeten 'dichtgooien,' dan bepleit je een verdere vervreemding van de mens in de consumptiemaatschappij, die weliswaar het individu verheerlijkt, maar tegelijkertijd het conformisme afdwingt. In dit verband wijst Wendell Berry (lees zijn werk eens) op het feit dat '[i]ndividualism, in present practice, refers to the supposed 'right' of an individual to act alone, in disregard of other individuals.' Dit is het 'individualisme' van het marktdenken dat jij aanhangt, het 'individualisme' van het alles vernietigende egoïsme dat voor het gewin op korte termijn werkelijke normen en waarden terzijde schuift. Als ik me even beperk tot Nederland doet er zich het absurde verschijnsel voor dat jij, Hofland en de overgrote meerderheid van de 'politiek-literaire elite' een modern bijgeloof aanhangen, namelijk dat de mens door het consumentisme kan worden verlost uit het lijden. Zodra jij het hebt over 'plaats' reduceer je dit begrip tot een politieke kwestie, en wel omdat in jouw materialistische levensbeschouwing cultuur een ondergeschikte rol speelt. Laat ik daarom opnieuw Wendell Berry citeren uit Life Is A Miracle:
We all have our ways, forms, and habits. We all are what we are partly because we are here and not in another place. Some of us are mobile; some of us (such as the trees) have to be content merely to be flexible. All of us who are mobile are required by happenstance and circumstance and accident to make choices that are not instinctive, and that force us out of categories into our lives here and now. Even the trees are under this particularizing influence of place and time. Each one, responding to happenstance and circumstance and accident, has assumed a shape not quite like that of any other tree of its kind.
Of in de woorden van William Blake: 'For everything that lives is holy, life delights in life.' Maar in de door jou geprezen 'markt' waarvan 'we' de 'deur' niet moeten 'dichtgooien' is niets meer 'heilig,' behalve dan het maken van winst. De 'plaats' van het individu is in dit verschraalde mens- en wereldbeeld daar waar hij zoveel mogelijk winst kan opbrengen voor wat jij het 'grootkapitaal' noemde. In de praktijk is die plaats everywhere en dus nowhere, met als gevolg dat de mens niet alleen van zijn omgeving vervreemd raakt, maar ook van zichzelf. Omdat niets meer waar is, is alles waar geworden. In die werkelijkheid worden jouw boeken bestsellers. Meer hierover later.
Tens of Thousands Protest in Front of the Greek Parliament Against Austerity Plan for Greece, Evening of June 29, 2015
Are Goldman Sachs executives Lloyd Blankfein, Gary Cohn and Addy Loudiadis losing any sleep over elderly pensioners waiting outside shuttered banks in Greece, desperately trying to obtain their pension checks to pay their rent and buy food? Are these Goldman honchos feeling a small pang of conscience over the humiliation by creditors of this once proud country? Perhaps Blankfein, who famously espoused that he’s “doing God’s work” might shed a tear or two for the small child clinging to her elderly Grandmother’s hand as she searches in Athens for an ATM that will give her $66 from her bank account – the maximum allowed per day under the newly imposed capital controls.
According to investigative reports that appeared in Der Spiegel, the New York Times, BBC, and Bloomberg News from 2010 through 2012, Blankfein, now Goldman Sachs CEO, Cohn, now President and COO, and Loudiadis, a Managing Director, all played a role in structuring complex derivative deals with Greece which accomplished two things: they allowed Greece to hide the true extent of its debt and they ended up almost doubling the amount of debt Greece owed under the dubious derivative deals.
A February 2012 BBC documentary on the Goldman Sachs deal provides a layman’s view of the dirty underbelly of the deal, calling it “a toxic import” from America that is “hastening” the downfall of Greece.
On March 5, 2012, Nick Dunbar, who appears in the BBC documentary on the Goldman Sachs deal and author of The Devil’s Derivatives, penned a revealing article for Bloomberg News with Elisa Martinuzzi. The writers describe the Goldman Sachs deal with Greece as follows:
“On the day the 2001 deal was struck, the government owed the bank about 600 million euros ($793 million) more than the 2.8 billion euros it borrowed, said Spyros Papanicolaou, who took over the country’s debt-management agency in 2005. By then, the price of the transaction, a derivative that disguised the loan and that Goldman Sachs persuaded Greece not to test with competitors, had almost doubled to 5.1 billion euros, he said…
“A gain of 600 million euros represents about 12 percent of the $6.35 billion in revenue Goldman Sachs reported for trading and principal investments in 2001, a business segment that includes the bank’s fixed-income, currencies and commodities division, which arranged the trade and posted record sales that year. The unit, then run by Lloyd C. Blankfein, 57, now the New York-based bank’s chairman and chief executive officer, also went on to post record quarterly revenue the following year…
“The revised deal proposed by the bank and executed in 2002, was to base repayments on what was then a new kind of derivative — an inflation swap linked to the euro-area harmonized index of consumer prices…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten