Arnon Grunberg, vrolijk 'embedded' bij het Nederlandse leger in Afghanistan. 'Wat vinden wij wel een casus belli?'
Volgens Angela Merkel heeft Poetin het contact met de realiteit verloren. Dat komt bij dictators in hun nadagen vaker voor. Poetin heeft zijn hand overspeeld, maar hij zal zich herstellen. Oorlogsmoe zijn we…
In 1999 tijdens de Kosovo-oorlog dreigde op het vliegveld van Pristina een confrontatie tussen Russische en NAVO-troepen. De Amerikaanse generaal Wesley Clark zei dat hij niet bereid was de Derde Wereldoorlog te beginnen voor het vliegveld van Pristina.
In 2014 is de Krim het vliegveld van Pristina. De vraag blijft: Wat vinden wij wel een casus belli?
Arnon Grunberg. Oorlogsmoe. Volkskrant. Donderdag 6 maart 2014
De Koude Oorlog is weer helemaal terug en wat het meest opvalt is hoe gedisciplineerd de westerse 'vrije pers' met al haar opiniemakers de politieke lijn volgt. Zonder enige terughoudendheid wordt Rusland opnieuw afgeschilderd als —in de terminologie van Ronald Reagan — 'the evil empire,' met Poetin in de rol van Darth Vader. Het is een herhaling van zetten. In 2003 moest de VS worden gesteund nadat het in strijd met het internationaal recht met massaal geweld Irak binnendrong. Zo stelde op 20 maart 2003 bijvoorbeeld de NRC in een redactioneel commentaar:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.
Maar nu Rusland tot dusver geweldloos de Krim is binnengevallen om er de meerderheid van etnisch Russen en haar geleaste marinebases te beschermen is de westerse kritiek van de mainstream media oorverdovend en suggereert de 43-jarige Nederlandse auteur Grunberg in een 'Voetnoot' op de voorpagina van de Volkskrant dat het tijd wordt voor een 'Derde Wereldoorlog.' De Europese en Amerikaanse massamedia verschillen in propagandistisch opzicht in niets van de aangelijnde Russische media ten tijde van het Sovjet regime. De Amerikaanse geleerden Chomsky en Herman hadden gelijk toen zij in hun uitgebreid gedocumenteerde studie Manufacturing Consent. The political economy of the Mass Media (1988) na een omvangrijk media-onderzoek tot de volgende conclusie kwamen:
In contrast to the standard conception of the media as cantankerous, obstinate, and ubiquitous in their search for truth and their independence of authority, we have spelled out and applied a propaganda model that indeed sees the media as serving a ‘societal purpose,’ but not that of enabling the public to assert meaningful control over the political process by providing them with the information needed for the intelligent discharge of political responsibilities. On the contrary, a propaganda model suggests that the ‘societal purpose’ of the media is to inculcate and defend the economic, social, and political agenda of privileged groups that dominate the domestic society and the state. The media serve this purpose in many ways: through selection of topics, distribution of concerns, framing of issues, filtering of information, emphasis and tone, and by keeping debate within the bounds of acceptable premises.
Vooral ook dit laatste zien we vandaag de dag overal, de informatie en de context die ik bijvoorbeeld hier op deze weblog geef zult u niet in de mainstream media aantreffen. De reden is dat dit niet in het 'propaganda model' past. Onderdeel van die propaganda is dat het Westen overal illegaal binnen mag vallen, maar de vermeende 'vijanden' niet. Het Westen, met de VS voorop, beschouwt zich namelijk als uitverkoren; al vijf eeuwen lang voelt de blanke West-Europese en Amerikaanse protestants-christelijke elite zich verheven boven de rest van de mensheid en meent op grond daarvan dat ze gerechtigd is dat te doen wat andere volkeren niet mogen. Door de hele geschiedenis heen zijn er altijd hegemonistische imperia geweest die ervan uitgingen dat zij de rest van de wereld konden dicteren wat er moest gebeuren. De Amerikaanse economische en politieke elite verschilt in niets van hun voorgangers, ze legitimeert haar macht op het 'exceptionalisme,' het rotsvaste geloof fundamenteel anders te zijn dan de rest van de 7 miljard aardbewoners en daardoor gerechtigd is haar overheersing desnoods met geweld af te dwingen, tegenwoordig ook vanuit het heelal. En net als alle andere totalitaire systemen lijdt ook deze Amerikaanse ideologie aan een ernstige vorm van autisme. Het is blind voor de werkelijkheid:
Critics on the left such as Marilyn Young and Howard Zinn have argued that American history is so morally flawed, citing slavery, civil rights and social welfare issues, that it cannot be an exemplar of virtue. Zinn argues that American exceptionalism cannot be of divine origin because it was not benign, especially when dealing with Native Americans.
Donald E. Pease mocks American exceptionalism as a 'state fantasy' and a 'myth' in his 2009 book The New American Exceptionalism. Pease notes that 'state fantasies cannot altogether conceal the inconsistencies they mask,' showing how such events as the revelations of prisoner abuse at Abu Ghraib and the exposure of government incompetence after Hurricane Katrina 'opened fissures in the myth of exceptionalism.'
American theologian Reinhold Niebuhr argued that the automatic assumption, that America acts for the good, will bring about moral corruption. However Niebuhr did support the nation's Cold War policies. His position (called 'Christian Realism') advocated a liberal notion of responsibility that justified interference in other nations.
Afghaanse slachtoffers die niet 'embedded' waren.
Double standards
U.S. historians like Thomas Bender 'try and put an end to the recent revival of American exceptionalism, a defect he esteems to be inherited from the Cold War.' Gary W. Reichard and Ted Dickson argue 'how the development of the United States has always depended on its transactions with other nations for commodities, cultural values and populations.' Roger Cohen asks, 'How exceptional can you be when every major problem you face, from terrorism to nuclear proliferation to gas prices, requires joint action?' Harold Koh distinguishes 'distinctive rights, different labels, the flying buttress mentality, and double standards. […] [T]he fourth face—double standards—presents the most dangerous and destructive form of American exceptionalism.' Godfrey Hodgson also concludes that 'the US national myth is dangerous.' Samantha Power asserts that 'we're neither the shining example, nor even competent meddlers. It's going to take a generation or so to reclaim American exceptionalism.'
Een niet 'embedded' Iraaks kind dat zwaar gewond raakte bij een Amerikaanse bombardement.
Following a trend set in recent years, references to "American exceptionalism" were common in 2012 and may remain a recurrent theme of US politics in the Obama era. Republicans have notably equated the concept with faith in the United States' superiority. During the presidential race, Mitt Romney argued that "America is not destined to be one of several equally balanced global powers" because "God" wants it to lead the world. Romney insisted that, unlike Barack Obama, he believes in 'American exceptionalism,' by which he meant that America is "the greatest nation in the history of the world and a force for good." Romney framed his campaign as a defense of America's 'exceptional' character against an unpatriotic president who "thinks America's just another nation" and who wants it to become "a European-style entitlement society."
The Republicans' focus on 'American exceptionalism' was premised on the notion that Obama denied that America is a special country. In fact, Obama's speeches have routinely echoed the idea that Americans are an extraordinary people. He has even asserted that America is the "greatest nation on Earth."
In his speech on Syria, President Obama claimed, 'the United States has been the anchor of global security' for the last seven decades. We doubt many of the people of the world would describe the United States in that way after suffering numerous military attacks, wars, military coups and now drone bombings at the hands of the United States. For many, the United States has caused great insecurity, killed or imprisoned loved ones and undermined democracy, self-determination and a fair economy.
Desondanks doen Nederlandse mainstream-opiniemakers als Geert Mak het voorkomen alsof de VS inderdaad een 'exceptionalistisch' land is en daaraan het recht kan ontlenen om overal op aarde met geweld toe te slaan om andere volkeren te dwingen het Amerikaanse systeem klakkeloos over te nemen. De Makkiaanse 'orde' is net zo onwrikbaar als de archaïsche 'orde' van de oude, eenvoudige en straatarme boer Michele in Ignazio Silone's meesterwerk Fontamara die de 'orde' als volgt omschreef:
Boven alles staat God, heer van de hemel; dat weet iedereen. Dan komt prins Torlonia, heer over het land; daarna het personeel van de prins, dan de waakhonden en tenslotte niemand, niemand en nog eens niemand. Ten lange leste komen de boeren. En daarmee is het afgelopen.
Die 'orde' is in het mens- en wereldbeeld van Mak niet wezenlijk veranderd, dus stelt hij met grote stelligheid in Reizen zonder John dat de Amerikaanse economische en politieke elite 'een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie,' en dat de VS als ‘vitale… democratie’ na 1945 'decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde].' Het is mede deze officieel gesanctioneerde versie van de werkelijkheid die de opvattingen van de in 1971 geboren Arnon Grunberg hebben bepaald, iemand die het hoogtepunt van de Koude Oorlog niet heeft meegemaakt en in al zijn absurditeit niet beseft hoe waarachtig de woorden van Einstein zijn toen die verklaarde:
I know not with what weapons World War III will be fought, but World War IV will be fought with sticks and stones.
Deze generatie is in het geheel niet 'oorlogsmoe,' ze is juist dodelijk verveeld en verlangt naar kicks in haar oersaai burgerlijk bestaan. Grunberg er zijn publiek zijn nooit zelf het slachtoffer geweest van de consequenties van een oorlog, en dus kan er op pedante toon met de massavernietiging worden geflirt: 'Wat vinden wij wel een casus belli?' zonder te beseffen dat 'wij' niets te 'vinden' hebben, maar dat in een neoliberale 'democratie' andere machten bepalen wat de koers van de geschiedenis is. Grunberg's pose is levensgevaarlijk en doet denken aan de mentaliteit waarop George Steiner wees in zijn boek Een seizoen in de hel (1974) toen de Britse geleerde het volgende schreef:
De meest obsederende, profetische kreet van de negentiende eeuw vind ik Théophile Gautiers 'plutôt la barbarie que l'ennui.' Als wij tot een begrip kunnen komen van de bronnen van dat perverse verlangen, van die hunkering naar de chaos, dan zullen wij onze eigen situatie en de relaties van die situatie met het beschuldigend ideaal van het verleden eerder kunnen begrijpen.
Vrolijke Amerikaanse militair met een niet 'embedded' jonge Afghaanse teenager van wie net de pink was afgesneden als oorlogstrofee. 'Kill Team' Morlock trophy image — lifting the dead boys head by his hair.
U.S. soldiers in Bravo Company stationed near Kandahar in a war game they were playing took it upon themselves to kill an unarmed Afghanistan boy.
The Kill team did this January 15th 2010.
Gul Mudin, a young teenager, lived in the village of La Mohammad Kalay, Afghanistan.
Sworn statements have two soldiers Corporal Jeremy Morlock and Private First Class Andrew Holmes engaged in staging the killing so that it would appear that the US soldiers had been under attack.
The statements read that they ordered the boy to stand still, then they tossed a grenade at him and opened fire with their weapons while they remained behind a mud wall.
Holmes's lawyer states that Holmes fired his weapon as ordered but missed, and that the photos in question reveal the victim was likely killed by wounds inflicted by a grenade or other weapons than the kind of automatic weapon Holmes was carrying at the time.
The lawyer said his client only posed with the corpse because he was ordered to do so.
At his original Article 32 hearing in November 2010 Holmes then aged 20 professed his innocence directly to the presiding officer, declaring: "I want to tell you soldier to soldier that I did not commit murder."
The dead body of the boy, Gul Mudin is seen here lying by the wall where he was killed.
Met zijn verwijzing naar 'liever barbaars dan verveeld' doelde Steiner op het volgende:
Wat moest een begaafd mens in de jaren na Napoleon nog beginnen? Hoe konden organismen die waren geteeld voor de elektrische lucht van de revolutie en de keizerlijke epiek, ademen onder de loden hemel van het bewind van de burgerij? Hoe kon een jongeman zijn vaders verhalen over de Terreur en Austerlitz aanhoren om vervolgens over de door gas verlichte boulevards naar kantoor te kuieren? Het verleden drukte rattetanden in de grijze pulp van het heden; het zaaide vertwijfeling en wilde dromen. Uit die vertwijfeling ontstond een uiterst belangrijke literatuur. Mussets La Confession d'un enfant du siècle (1835-1836) ziet met ironische misère terug op het begin van de grote verveling. De generatie van 1830 was verdoemd door herinneringen aan gebeurtenissen, aan verwachtingen, waaraan zij persoonlijk geen deel had gehad. Zij koesterden 'un fonds d'incurable tristesse et d'incurable ennui.' Deze cultivering ging ongetwijfeld gepaard met een zeker narcisme, de sombere zelfgenoegzaamheid van dromers die, van Goethe tot Toergenjew, trachtten zich met Hamlet te vereenzelvigen. Maar echt was de leegte, als ook het gevoel dat de geschiedenis op een belachelijke manier was scheefgelopen… Krankzinnigheid of de dood zijn nog te verkiezen boven de eindeloze zondag en de vervetting van een kleinburgerlijke levensvorm…
Doordat na 1815 de hoop op een revolutie in rook vervlogen was en de vaart der tijd en radicale verwachtingen bruut waren verstoord, restte er een reservoir van ongebruikte, onstuimige energie. De romantische generatie was jaloers op haar vaderen. De 'anti-helden,' de door en door landerige dandy's uit de wereld van Stendhal, Musset, Byron en Poesjkin, bewegen zich door de bourgeois-stad als werkloze condottieri die al voor hun eerste slag op een mager pensioentje zijn gesteld. Bovendien was de stad zelf, die eens in een feestroes verkeerde door het alarmgelui van de revolutie, een gevangenis geworden…
Wat ik wil benadrukken is dit: de combinatie van een buitengewone economische en technologische dynamiek met een grote mate van gedwongen onbeweeglijkheid op sociaal gebied, een combinatie waarop een eeuw van liberale bourgeois-beschaving was gegrondvest, moest wel leiden tot een explosief mengsel. Zij riep in het leven van de kunst en het intellect bepaalde specifieke, uiteindelijk destructieve antwoorden op. Het lijkt mij dat deze bepalend zijn voor de betekenis van de romantiek. Hieruit ontstaat de nostalgie naar rampspoed.
En dus droomt Arnon Grunberg, de stem van de kleinburgerlijke, in rijkdom en rust opgegroeide generatie, van een groots en meeslepend leven, en betreurt hij het dat 'in 1999 tijdens de Kosovo-oorlog… een confrontatie tussen Russische en NAVO-troepen' niet op 'de Derde Wereldoorlog' uitliep, waardoor hem en zijn generatiegenoten een alles vernietigende oorlog door de neus geboord werd. 'Plutôt la barbarie que l'ennui,' elke verveelde generatie heeft een oorlog nodig om haar beklemmende leegte te kunnen verdrijven en daardoor in contact komen met het tragische. Naar wat anders dan massaal geweld kan Grunberg verlangen nu
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
En zoals W.B. Yeats in 1920 zijn gedicht The Second Coming eindigde:
The darkness drops again but now I know
That twenty centuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
That twenty centuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Het messianisme keert telkens weer in een iets andere vorm terug. De mens is bereid om alles te accepteren, behalve dan de zinloosheid van het geweld, dat moet een of ander rechtvaardiging krijgen. Ook al zal het geweld van de 'Derde Wereldoorlog' van een apocalyptische omvang zijn, er is altijd wel een nobel doel te verzinnen om massamoorden te plegen, al was het maar omdat 'In 2014 de Krim het vliegveld [is] van Pristina' en 'De vraag blijft: wat vinden wij wel een casus belli?' als zelfs de Russische inval op de Krim geen officiële reden is om de alles vernietigende 'Derde Wereldoorlog' te beginnen? Immers, 'liever barbaars dan verveeld.' George Steiner:
Is de fenomenologie van de ennui en van een verlangen naar een gewelddadige einde dan een constante in de sociale en intellectuele geschiedenis, wanneer er eenmaal een zekere drempel van gecompliceerdheid is overschreden? […]
Of de psychische mechanismen in kwestie nu universeel zijn of historisch gelokaliseerd, één ding is duidelijk: omstreeks 1900 was er een schrikwekkende drang, een dorst zelfs, naars at Yeats zou noemen 'het door bloed verduisterde tijd getij.' La belle époque was gevaarlijk overrijp, ook al leek zij op het eerste gezicht zo stralend en sereen. Onder het oppervlak van de tuin steeg de drang tot anarchie tot kritieke hoogte. Zie de profetische beelden van ondergronds gevaar, van destructieve machten die gereed stonden om vanuit riool en kelder op te rijzen, waardoor, vanaf de periode van Poe en Les Misérables tot Princess Casamassima van Henry James, de literaire verbeelding werd geobsedeerd. Ik geloof dat de bewapeningswedloop en de stijgende koorts van het Europese nationalisme slechts de uiterlijke symptomen waren van deze essentiële malaise. Het intellect en het gevoel werden letterlijk gefascineerd door het vooruitzicht van een zuiverend vuur.
I.F. Clark geeft in zijn Voices Phrophesying War een helder verslag van deze fascinatie, van de voorgevoelens in poëzie en proza van een wereldwijd conflict die vanaf 1870 naar een climax groeiden. Van deze gehele massa van onheilspellende fantasieën zou alleen World Set Free van H.G. Wells precies blijken te kloppen. Dit in 1913 geschreven werk voorzag benauwend precies de 'onblusbare bloedrode conflagraties van de atoombommen.' En zelfs Wells heeft niet de feitelijke omvang kunnen voorspellen van de op handen zijnde ontbinding van beschavingsnormen en verwachtingen van de mensheid.
Maar wat moet de gehelmde poseur Arnon Grunberg met deze waarschuwing aan? Als de groten in de wereldliteratuur de menselijke dwaasheid niet weten te stoppen dan is het niet vreemd dat een minor poet als Grunberg in zijn 'Voetnoot' de hunkering naar wereldwijde ramp verwoordt, omdat hij en zijn publiek vanuit hun leunstoel hun gekoesterde verlangen het grote kwaad in de wereld te verslaan niet kunnen bedwingen. En zoals bekend is altijd het irrationele geloof dominant dat het ultieme kwaad per definitie 'De Ander' moet zijn. George Steiner heeft gelijk:
Zoals Horkheimer en Adorno in de Dialektik der Aufklärung benadrukken, is het aloude obscurantisme van de religieuze dogmatiek en het sociale kastenstelsel vervangen door het nog tirannieker obscurantisme van de 'rationele, wetenschappelijke waarheid.'
Zo is
De rede zelf repressief geworden. De verering van 'waarheid' en op zichzelf staande 'feiten' getuigt van een wreed fetisjisme: 'Het feit, dat de status van een onafhankelijk idool heeft verworven, is een absolute tiran voor degene die slechts in stille aanbidding voor de gedachte kan knielen.' De verlichte mens lijdt onder zijn op zichzelf geheel op bijgeloof berustende veronderstelling dat feiten superieur zijn aan ideeën. 'De drang naar het "positieve" vormt een fatale verleiding voor de cultuur.' In plaats van de doeleinden en de spontane verlangens van de mens dienen, zijn de 'positieve waarheden' van de exacte wetenschap en haar wetten een gevangenis geworden, nog donkerder dan die van Piranesi, een carcere om de de toekomst in op te sluiten.
Het 'rationalisme zonder rede' heeft in onze technocratie de 'waarheid' geclaimd, waardoor de westerling bereid is zijn eigen ondergang te bewerkstelligen in de overtuiging de neoliberale democratische 'waarheid' te dienen. En dit brengt ons bij de Amerikaanse Makkiaan Samantha Powers, die net als Geert Mak ervan overtuigd is dat de VS de 'ordebewaker en politieagent' van de wereld is. Deze aanname kenmerkt de leugenachtigheid van de westerse mainstream-intelligentsia, zoals die al in 1927 beschreven werd door de Franse filosoof Julien Benda in The Treason of the Intellectuals:
Our age is indeed the age of the intellectual organization of political hatreds. It will be one of its chief claims to notice in the moral history of humanity… All these passions of today… have discovered a ‘historical law,’ according to which their movement is merrely carrying out the spirit of history and must therefore necessarily triumph, while the opposing party is running counter to this spirit and can enjoy only a transitory triumph. That is merely the old desire to have Fate on one’s side, but it is put forth in a scientific shape. And this brings us to the second novelty: Today all political ideologies claim to be founded on science, to be the result of a ‘precise observation of facts.’ We all know what self-assurance, what rigidity, what inhumanity … are given to these passions today by this claim.
To summarize: Today political passions show a degree of universality, of coherence, of homogeneousness, of precision, of continuity, of preponderance, in relation to other passions, unknown until our times. They have become conscious of themselves to an extent never seen before. Some of them, hitherto scarcely avowed, have awakened to consciousness and have joined the old passions. Others have become more purely passionate than ever, possess men’s hearts in moral regions they never before reached, and have acquired a mystic character which had disappeared for centuries. All are furnished with an apparatus of ideology whereby, in the name of science, they proclaim the supreme value of their action and its historical necessity. On the surface and in the depths, in spatial values and in inner strength, political passions have today reached a point of perfection never before known in history. The present age is essentially the age of politics.
Morgen meer over het verraad van de spreekbuizen van de macht.
Arnon Grunberg: 'Volgens Angela Merkel heeft Poetin het contact met de realiteit verloren... De vraag blijft: Wat vinden wij wel een casus belli?'
In 1996 the International Court of Justice (ICJ) gave an advisory opinion on the 'legality of the threat or use of nuclear weapons.' This made it clear, in paragraphs 54, 55 and 56, that international law on poisonous weapons—the Second Hague Declaration of 29 July 1899, Hague Convention IV of 18 October 1907 and the Geneva Protocol of 17 June 1925—did not cover nuclear weapons, because their prime or exclusive use was not to poison or asphyxiate. This ICJ opinion was about nuclear weapons, but the sentence 'The terms have been understood, in the practice of States, in their ordinary sense as covering weapons whose prime, or even exclusive, effect is to poison or asphyxiate,' also removes depleted uranium weaponry from coverage by the same treaties as their primary use is not to poison or asphyxiate, but to destroy materiel and kill soldiers through kinetic energy.
The Sub-Commission on Prevention of Discrimination and Protection of Minorities of the United Nations Human Rights Commission, passed two motions — the first in 1996 and the second in 1997. They listed weapons of mass destruction, or weapons with indiscriminate effect, or of a nature to cause superfluous injury or unnecessary suffering and urged all states to curb the production and the spread of such weapons. Included in the list was weaponry containing depleted uranium. The committee authorized a working paper, in the context of human rights and humanitarian norms, of the weapons.
The requested UN working paper was delivered in 2002 by Y. K. J. Yeung Sik Yuen in accordance with Sub-Commission on the Promotion and Protection of Human Rights resolution 2001/36. He argues that the use of DU in weapons, along with the other weapons listed by the Sub‑Commission, may breach one or more of the following treaties: the Universal Declaration of Human Rights, the Charter of the United Nations, the Genocide Convention, the United Nations Convention Against Torture, the Geneva Conventions including Protocol I, the Convention on Conventional Weapons of 1980, and the Chemical Weapons Convention. Yeung Sik Yuen writes in Paragraph 133 under the title 'Legal compliance of weapons containing DU as a new weapon':
Annex II to the Convention on the Physical Protection of Nuclear Material 1980 (which became operative on 8 February 1997) classifies DU as a category II nuclear material. Storage and transport rules are set down for that category which indicates that DU is considered sufficiently "hot" and dangerous to warrant these protections. But since weapons containing DU are relatively new weapons no treaty exists yet to regulate, limit or prohibit its use. The legality or illegality of DU weapons must therefore be tested by recourse to the general rules governing the use of weapons under humanitarian and human rights law which have already been analysed in Part I of this paper, and more particularly at paragraph 35 which states that parties to Protocol I to the Geneva Conventions of 1949 have an obligation to ascertain that new weapons do not violate the laws and customs of war or any other international law. As mentioned, the International Court of Justice considers this rule binding customary humanitarian law.
Louise Arbour, chief prosecutor for the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia led a committee of staff lawyers to investigate possible treaty prohibitions against the use of DU in weapons. Their findings were that:
There is no specific treaty ban on the use of DU projectiles. There is a developing scientific debate and concern expressed regarding the impact of the use of such projectiles and it is possible that, in future, there will be a consensus view in international legal circles that use of such projectiles violate general principles of the law applicable to use of weapons in armed conflict. No such consensus exists at present.
Iraqi population
Since 2001, medical personnel at the Basra hospital in southern Iraq have reported a sharp increase in the incidence of child leukemia and genetic malformation among babies born in the decade following the Gulf War. Iraqi doctors attributed these malformations to possible long-term effects of DU, an opinion that was echoed by several newspapers. In 2004, Iraq had the highest mortality rate due to leukemia of any country. In 2003, the Royal Society called for Western militaries to disclose where and how much DU they had used in Iraq so that rigorous, and hopefully conclusive, studies could be undertaken out in affected areas. The International Coalition to Ban Uranium Weapons (ICBUW) likewise urged that an epidemiological study be made in the Basra region, as asked for by Iraqi doctors, but no peer-reviewed study has yet been undertaken in Basra.
A medical survey, 'Cancer, Infant Mortality and Birth Sex Ratio in Fallujah, Iraq 2005–2009' published in July 2010, states that the 'Increase in cancer and birth defects…are alarmingly high' and that infant mortality 2009/2010 has reached 13.6%. The group compares the dramatic increase, five years after the actual war 2004, or exposure, with the lymphoma Italian peacekeepers developed after the Balkan wars, and the increased cancer risk in certain parts of Sweden due to the Chernobyl fallout. The origin and time of introduction of the carcinogenic agent causing thegenetic stress, the group will address in a separate report.
Four studies in the second half of 2012—one of which described the people of Fallujah as having 'the highest rate of genetic damage in any population ever studied'—renewed calls for the US and UK to investigate the possible links between their military assault on the city in 2004 and the explosion in deformities, cancers, and other serious health problems, even though no depleted uranium was found in soil samples taken from Fallujah.
Zowel kinderen van Amerikaanse soldaten die in het Midden-Oosten gestuurd werden, als Irakese en Afghaanse kinderen worden als gevolg van de massale inzet van verarmd uranium wapens met ernstige geboortedefecten geboren.
'NATO Countries Unleashed Nationalism And Fear in Ukraine'
sunday march 2, 2014
Said Almond:
Suddenly the whole mood music from Washington, from London, from Brussels, even from Warsaw, is to say reach out to the Russian population, reach out to the Jewish population that is fearful of this radical neo-Nazi type rhetoric and stormtrooper squads roaming the streets in some of the cities of Ukraine. They have realized that the coup that overthrew Yanukovich has not been the end of the drama, but only the first act.Watch the whole interview here:
It is the sign of a rather childish, almost unbelievably incompetent attitude on the part of the NATO countries that they facilitated this crisis without thinking through what would happen. That you are unleashing forces of nationalism, of fear, that can become uncontrollable.
1 opmerking:
Naar aanleiding van de onwaarachtigheid in de Westerse media over de Oekraïne mag je je afvragen wie er het contact met de werkelijkheid verloren heeft.
De New York Times heeft Merkels woorden over Poetin totaal verdraaid:
http://www.mcclatchydc.com/2014/03/05/220240/did-angela-merkel-really-say-putin.html
'Bruinhemden' zijn bezig de macht te grijpen in het Westelijke deel van de Oekraïne maar daarover horen we zo goed als niets. Typisch dat de EU-vertegenwoordigster Ashton met geen woord heeft gerept over de informatie die ze kreeg van de Estse Minister van Buitenlandse zaken over wie de sluipschutters waren in Kiev tijdens de demonstraties.
Ook is het simplistisch om het allemaal aan de "dictator" Poetin toe te schrijven: het hele Russische defensieapparaat staat natuurlijk volledig achter hem. Het steeds verder oprukken van NAVO is voor hen niet acceptabel.
Een reactie posten