Europa Vernietigt Zichzelf (6)

De veronderstelling dat politieke leiders het goed voor hebben met hun bevolking is geenszins op de realiteit gebaseerd. Niet in het Oosten, maar zeker ook niet in het Westen. En omdat de meeste van mijn lezers hier wonen, is niet zo belangrijk te weten wat onze politici zeggen, maar juist wat ze doen. Dat laatste verraadt immers wat ze werkelijk menen.  Daarom een simpel voorbeeld: in zijn  boek A History of Bombing (2001) vertelt de Zweedse journalist en auteur Sven Lindqvist dat in in Groot-Britannië enkele maanden na de wapenstilstand in 1918 die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog:

a demand was made that the German pilots who had bombed London be brought to trial as war criminals. The British Air Ministry protested. Trials of that sort 'would be placing a noose round the necks of our airman in future wars.' Since the aim of the British air attacks against German cities had been 'to weaken the morale of civilian inhabitants (and thereby their 'will to win') by persistent bomb attacks which would both destroy life (civilian and otherwise) and if possible originate a conflagration (vuurzee. svh) which should reduce to ashes the whole town,' the application of the Hague Convention in these cases would defeat the very purpose of bombardment. 

This was top secret. Publicly the air force continued to say something quite different, just as the navy had done throughout the 19th century. This was the best tack (koers. svh) to take, wrote the air staff in 1921: 'It may be thought better, in view of the allegations of the "barbarity" of air attacks, to preserve appearances by formulating milder rules and by still nominally confining bombardment to targets which are strictly military in character… to avoid emphasizing the truth that air warfare has made such restrictions obsolete and impossible.’

De ‘waarheid’ dat ‘bombardementen’ natuurlijk ‘barbarij’ zijn, aangezien er geen onderscheid wordt gemaakt tussen militaire- en burgerdoelen, weerhield de westerse autoriteiten er niet van om op grote schaal het oorlogsrecht te schenden, in een poging ‘het moreel van de burgerbevolking te verzwakken.’ De overgrote meerderheid van de westerse politici zijn nog steeds van oordeel dat ‘our airman in future wars’ niet veroordeeld moeten worden voor hun onvermijdelijke oorlogsmisdaden, die in het moderne jargon ‘collateral damage’ heten. Oorlogsmisdaden als ‘bijkomende schade.’ De Shock and Awe-strategie van de NAVO, onder aanvoering van de VS, is een eufemisme voor oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Een moderne oorlog is per definitie een voortdurende grootscheepse schending van het recht. Dit is politiek mogelijk gemaakt omdat onder politici en militairen de opvatting heerst dat ‘[t]here is no such thing as an innocent civilian,’ om hier nu eens de formulering te citeren van Curtis LeMay, die opklom tot stafchef van de Amerikaanse luchtmacht. Daarom was de inzet tijdens de Vietnam Oorlog al even simpel: ‘We will bomb them back to the Stone Age.’ En ook de term Shock and Awe geeft aan dat ‘tijdens de oorlog de wetten [zwijgen],’ zoals de grote Romeinse schrijver en staatsman Cicero ruim twee millennia geleden al wist. In de met een Oscar bekroonde documentaire The Fog of War (2003) wierp Robert McNamara de vraag op: ‘Why was it necessary to drop the nuclear bomb if LeMay was burning up Japan?’ Het antwoord is simpelweg dat met massale terreur tegen een burgerbevolking de VS zijn hegemonie probeert te consolideren. Niets nieuws onder zon. De Amerikaanse politicoloog, Samuel Huntington, stelde het in zijn bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) als volgt: 

the West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.

Iedere militair, politicus, academicus, journalist weet dit. In zijn boek De Natuurlijke Historie van de Verwoesting (2004) wees de gelauwerde Duitse auteur en hoogleraar Europese Literatuur, wijlen W.G. Sebald, erop dat ‘Van een insectenkolonie je niet [verwacht] dat ze verstart van verdriet om de verwoesting van een naburige mierenhoop. Maar van de menselijke natuur verwacht je een zekere mate van empathie.’ Dit inlevingsvermogen bezitten de elite, haar politici en haar massamedia evenwel niet. De voornaamste taak van de ‘vrije pers’ is het verdedigen van de belangen van de economische en financiële 'elite.' Al tijdens het interbellum schreef de Franse intellectueel Julien Benda in La Trahison des Clercs (1927) over datgene wat de Nederlandse historicus Ewoud Kieft het 'oorlogsenthousiasme' noemt:

Our age is indeed the age of the intellectual organization of political hatreds. It will be one of its chief claims to notice in the moral history of humanity… All these passions of today… have discovered a ‘historical law,’ according to which their movement is merely carrying out the spirit of history and must therefore necessarily triumph, while the opposing party is running counter to this spirit and can enjoy only a transitory triumph. That is merely the old desire to have Fate on one’s side, but it is put forth in a scientific shape. And this brings us to the second novelty: Today all political ideologies claim to be founded on science, to be the result of a ‘precise observation of facts.’ We all know what self-assurance, what rigidity, what inhumanity… are given to these passions today by this claim… The present age is essentially the age of politics.

Op zijn beurt concludeert ook de neoconservatieve Amerikaanse historicus Victor Davis Hanson in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory (2002) dat de westerse macht altijd was gebaseerd op ‘the most lethal practice of arms conceivable,’ maar voegt hier nog eens aan toe:

Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about — but insist that our deadly manner of war serves, rather than buries, our civilization.

Met betrekking tot de nieuwe conflictgebieden schrijft de, in kringen van economische en politieke machthebbers, gerespecteerde Hanson:

The peril to come is not just the spread of atomic weapons and F-16 fighter jets but much more so the dissemination of knowledge, rationalism, the creation of free universities, perhaps even the growth of democracy, capitalism, and individualism themselves throughout the world — the real ingredients, as we have seen in these case studies, of a most murderous brand of battle. Most see in the advance of rationalism, capitalism, democracy, and their auxiliary values the seeds of perpetual peace and prosperity. Maybe, but we must remember that these ideas are also the foundations that have created the world's deadliest armies of the past.

Kortom, ‘de meeste mensen’ zien in in de ‘vooruitgang van het rationalisme,’ inclusief de uitvinding van de atoombom, een hoogtepunt dat tot ‘eeuwigdurende vrede en welvaart’ zal leiden. ‘Misschien,’ zo stelt Hanson, ‘maar we moeten wel onthouden dat deze opvattingen tevens de grondslag vormen die in het verleden ’s werelds dodelijkste legers hebben gecreëerd,’ waarbij de Amerikaanse historicus benadrukt dat wij ‘ons niet moeten schamen’ voor ‘de meest dodelijke toepassing van wapens denkbaar,’ maar juist moeten volhouden ‘dat onze dodelijke manier van oorlog voeren ons civilisatie niet begraaft maar juist dient.’ Dat honderden miljoenen burgers in de toekomst het gevaar lopen te zullen sterven aan de gevolgen van massavernietingswapens is in de ogen van onze leiders een te verwaarlozen detail. Waar het hen omgaat is macht. Het was de Nobelprijswinnaar Elias Canetti die in zijn meesterwerk Massa & Macht (1960) schreef:

Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in de mildere en vaak toegegeven vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.

Iedere martelaar is een concurrent om de macht minder. Over de machtige zelf schreef Canetti:

Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden... De dood als dreiging is de munt van de macht.

Op 26 maart 2022 werd bekend dat president:

Biden refuses to rule out first-strike use of US nuclear weapons under 'extreme circumstances' in dramatic reversal of his campaign vow after Putin's invasion of Ukraine

Biden will not change the current US nuclear doctrine under pressure from allies

Longstanding US policy allows for first-strike use of nukes in extreme situations

Biden had vowed to change that policy but is now backing down from the plan

Ongoing Nuclear Posture Review will not adopt the new 'sole purpose' doctrine

Nukes can still be used to deter conventional, chemical, or biological attack,

aldus de Britse Daily Mail.

https://www.dailymail.co.uk/news/article-10654341/Biden-refuses-rule-strike-use-nuclear-weapons-extreme-circumstances.html?ito=facebook_share_article-bottom&fbclid=IwAR0rVxUNvIZbBKJJNyE657RLc1z6GA7IZrvenEBmOyEQSqbIVA-e-EV9dZ8

Elke keer wanneer ik een politicus of militair hoor praten moet ik aan het bovenstaande denken. Wie geen willoos kanonnenvoer wil worden, doet er goed aan dit alles niet te vergeten. Volgende keer meer.