Amerika met haar lange historie van racisme en geweld was (en is) verre van een ideale samenleving. Maar de voornaamste attractie van Amerika bleef de hoop op meer vrijheid: in de politiek, en op het gebied van cultuur, kunst, en seksualiteit.
https://www.nrc.nl/nieuws/2021/04/27/vandaag-amerika-morgen-de-wereld-a4041512
Dit is een volstrekt andere boodschap dan die welke Buruma nog in 2019 verspreidde, toen hij schreef dat de VS — tot de komst van Trump — ‘betrouwbaar’ was, en ‘Amerika’ een ‘imago van openheid en democratie’ bezat, terwijl ‘de liberale democratie en sociale openheid’ een deugdzaam voorbeeld bleven voor de rest van hele mensheid, en hij met zekere tevredenheid kon vaststellen dat de ‘EU, een soort vazalstaat van de VS’ was, terwijl Rusland en China voor hem ‘mafia societies’ waren.
In deze, ook in het Nederlands vertaalde, roman beschreef kort na de Tweede Wereldoorlog de Italiaanse auteur Alberto Moravia zijn hoofdpersoon als een man die 'tot elke prijs' streefde 'naar normaliteit; een wil tot aanpassing aan een algemeen aanvaarde norm, een verlangen om gelijk te zijn aan alle anderen, omdat anders-zijn hetzelfde was als schuldig zijn.' Dat pijnlijke verlangen veroorzaakte 'een zucht tot behagen die aan slaafsheid of aan koketterie grensde,' en resulteerde in collaboratie met het fascisme, een doctrine waarin de conformist niet gelooft, maar die hem wel een normale baan geeft, een functie, en daarmee een valse identiteit. Eindelijk hoort hij ergens bij, en is de conformist iemand. Door het lenen van een eigentijdse identiteit lijkt de beklemmende leegte verdwenen, en kan hij onbekommerd zijn rol spelen van moordenaar, beul, verrader, brave burger. Het conformisme stelt hem in staat op elk moment een passende rol aan te nemen.
Wat mij nog steeds verbijsterd bij mijn oude vrienden Geert Mak en Ian Buruma is dat voor hen alles handelswaar is geworden. Alles is verkoopbaar, tenminste, zolang het hun narcisme voedt. Zij beiden zijn exponenten bij uitstek van mijn babyboom-generatie, van wie het leven een combinatie is van 'wanhoop, escapisme en paniek,' van 'egoïsme en berekening' die de westerse middenklasse kenmerkt, zoals Alberto Moravia zo genadeloos heeft beschreven in een andere roman, getiteld De onverschilligen (1985). Vandaar ook het gemak waarmee Mak en Buruma meewerken aan het huidige totalitair functionerende systeem. Voor hen gaat op wat Dostojevski in Aantekeningen uit het ondergrondse (2010) schreef, namelijk dat de:
mens zo verslingerd is aan systemen en aan abstracte gevolgtrekkingen dat hij bereid is de waarheid bewust te verdraaien, bereid is om ziende blind en horende doof te zijn, alleen om de juistheid van zijn logica aan te tonen.
Wijlen Michaël Zeeman, de literair recensent van de Volkskrant en de VPRO, die Mak's 'weke sentiment' haatte, had gelijk toen hij in april 2001 in het essay Babyboomers vormen de lamlendige generatie opmerkte dat zij:
zich de economische, de politieke en de sociale voordelen — het geld, de baantjes en de voorzieningen [hebben] toegeëigend. Toen het te laat was, het geld op en de baantjes vergeven, hieven ze de voorzieningen die ze voor zichzelf in het leven hadden geroepen doodleuk op. Nee, de bomen groeiden niet tot in de hemel wisten ze. Dat hebben wij, de kinderen, dan ook nooit beweerd — maar wel te lang voor kennelijk waar aangenomen. Want het klonk allemaal reuze hip.
Geheel in lijn met hun opportunisme is de anti-Rusland hetze waaraan Buruma en Mak enthousiast deelnemen. Beide bejaarden, behorend tot het ancien regime proberen over hun graf heen te regeren, en blijven met de mentaliteit van ‘après moi, le déluge’ even autistisch reageren als de Franse Zonnekoning. De schuld voor wat Buruma het naderende einde van de ‘Pax Americana’ betitelt, wordt door hem en Mak bij de Russen die een hechte bondgenootschap hebben gevormd met de Chinezen, het aloude ‘Gele Gevaar.’ Wat voor onze ogen voltrekt is het verschijnsel ‘scapegoating,’ het bombarderen van de Ander als de schuldige voor het eigen falen. Daardoor kunnen de westerse beleidsbepalers zich presenteren als slachtoffer van het Grote Kwaad in de wereld, en kunnen tevens de eigen binnenlandse dissidenten worden gecriminaliseerd. De Amerikaanse hoogleraar in politicologie aan de Universiteit van Californië-Berkely, Wendy Brown, schreef in haar boek Undoing the Demos. Neoliberalism’s Stealth revolution (2015) hierover:
So, who or what might be the object of substitution in neoliberal citizen sacrifice? What ‘internal tensions, feuds, and rivalries’ is sacrifice absorbing from the community? What are the ‘elements of dissension scattered throughout the community’ temporarily eliminated or displaced by the call to sacrifice? Might interpellation by the call to sacrifice repress political dissension or uprising? Alternatively, perhaps ‘shared sacrifice’ inverts while sustaining the general logic… Thus for example, rage appropriately directed at investment banks is redirected into a call for shared sacrifice undertaken by their victims. This would seem to be exactly the logic that Occupy was seeking to expose and reverse in its attempt to hold the banks, rather than the people, responsible for creating an unsustainable debt-based economy.
Maar de schatrijke westerse elite en haar woordvoerders in de ‘corporate media’ accepteren deze logica absoluut niet, en wel omdat het winstprincipe heilig is verklaard. Ook al levert dit beginsel geen werk op en dupeert het steeds grotere groepen burgers, dan nog rust een taboe op het schenden van het winstgeloof, net als in de middeleeuwen degene die twijfel zaaide aan het bestaan van de christelijke luchtgod op de brandstapel verdween. Wat dit betreft verkeert de postmoderne burger in dezelfde positie als een veertiende-eeuwse boer. Nog steeds zal de macht tot het uiterste gaan om haar belangen te verdedigen, inclusief het demonieren van dissidenten en het sanctioneren van grootscheepse moordpartijen door het organiseren van oorlogen. De Amerikaanse politiek wetenschapper, C. Douglas Lummis, een voormalige marinier en hoogleraar, over wie Susan Sontag heeft opgemerkt dat hij ‘one of the most thoughtful, honorable, and relevant intellectuals writing about democratic practice anywhere in the world,’ en Karel van Wolferen hem betitelde als een ‘eminent observer of the American-Japanese vassalage relationship,’ merkte het volgende op:
It is a scandal in contemporary international law, don’t forget, that while ‘wanton (moedwillige. svh) destruction of towns, cities and villages’ is a war crime of long standing, the bombing of cities from airplanes goes not only unpunished but virtually unaccused. Air bombardment is state terrorism, the terrorism of the rich. It has burned up and blasted apart more innocents in the past six decades than have all the antistate terrorists who ever lived. Something has benumbed (verlamd. svh) our consciousness against this reality. In the United States we would not consider for the presidency a man who had once thrown a bomb into a crowded restaurant, but we are happy to elect a man who once dropped bombs from airplanes that destroyed not only restaurants but the buildings that contained them and the neighborhoods that surrounded them. I went to Iraq after the Gulf war and saw for myself what the bombs did; ‘wanton destruction’ is just the term for it.
Desondanks wordt in de VS en Europa gesproken van ‘het vredestichtende Westen,’ dat kennelijk vanuit altruïstische motieven miljoenen mensen heeft vermoord of verminkt, daarbij gesteund en regelmatig zelfs toegejuicht door de mainstream-pers die zich maar al te graag voor het karretje van macht laat spannen. Daarom zult u nagenoeg nooit de 'corporate press' zien verwijzen naar de volgende wijsheid van de prominente Franse antropoloog René Noël Girard, die benadrukt dat:
‘the purpose of sacrifice is to restore harmony to the community, to reinforce the social fabric.’ What is the disharmony or torn social fabric at stake in the call to sacrifice in contemporary neoliberal regimes? Is it only fiscal and economic? Does it concern only debt, spending, or even improperly regulated financial institutions? Perhaps there is also at stake a crisis in values, a crisis in the identity or promise of the polity, even a crisis of democracy. Refusal of the encomium (lofzang. svh) to sacrifice might productively reveal these other crises and in so doing, challenge their neoliberalized form.
Religious sacrifice often aims not only to nourish or propitiate (gunstig stemmen. svh) the gods, but to rebalance the forces of life and common existence. Girard insists that ‘the purpose of sacrifice is to restore harmony to the community, to reinforce the social fabric.’ What is the disharmony or torn social fabric at stake in the call to sacrifice in contemporary neoliberal regimes? Is it only fiscal and economic? Does it concern only debt, spending, or even improperly regulated financial institutions? Perhaps there is also at stake a crisis in values, a crisis in the identity or promise of the polity (staat. svh), even a crisis of democracy. Refusal of the encomium (lofrede. svh) to sacrifice might productively reveal these other crises and in so doing, challenge their neoliberalized form.
Het is een truïsme dat waar geofferd wordt, er zondebokken moeten zijn, anders valt er immers niets te offeren en loopt de elite gevaar zelf de schuld te krijgen voor het groteske onrecht en de gigantische chaos. Het spreekt voor zich dat de machtigen zelf nooit kunnen worden geofferd, omdat in dat geval niemand ooit meer de macht zou ambiëren. Op mijn collega’s van de mainstream-pers na en een handjevol ideologische malloten uit het universitaire wereldje weet iedereen dit. Professor Brown wijst erop dat het kenmerk bij uitstek van patriottisme is:
Desondanks steekt vandaag de dag het verzet tegen het neoliberale mens- en wereldbeeld steeds meer de kop op. De meest opvallende reactie hierop van de kant van de elite en haar journaille is de aan hysterie grenzende woede en zelfs haat tegen de eigen burgers zodra die zich niet langer neerleggen bij de dictaten van de kleine elite, bestaande uit hoge bureaucraten, politieke voormannen, en de financiële/economische macht, die zonder enige democratische controle de koers van de technocratie dicteert. ‘Geen Jorwert zonder Brussel’ wordt door de gedupeerden, de werklozen, de armen, de overtolligen, niet gezien als een wervende slogan, maar als datgene wat zij is: een heldere samenvatting van de werkelijke verhoudingen, waarbij zowel ‘Jorwert' zonder 'Brussel’ als ‘Jorwert’ met ‘Brussel’ ten dode zijn opgeschreven. Terecht werpt Brown de vraag op:
does a political rationality originally born in opposition to fascism turn out to mirror certain aspects of it, albeit through powers that are faceless… They appear as well in the growing devaluation of politics, publics, intellectuals, educated citizenship, and all collective purposes apart from economy and security.
This is the order of things challenged by the protests of recent years against austerity measures and privatization. In place of the image of the nation (or of Europe) on the model of the firm, these protests often struggle to revive the image of the nation as res publica, a public thing, and of the people as a living political body. Ironically, these protests emerge in part from the broken solidarities of neoliberalism. The ’99 percent’ that Occupy claimed to represent, for example, was not founded on associations of workers, students, consumers, welfare clients, or debtors. Rather, Occupy in fall 2011 was a public coalescing and uprising of solidarities dismantled and citizenries fragmented and dispersed by neoliberal rationality. This eruption, like those in Southern Europe in 2012 or Turkey, Brazil, and Bulgaria in spring 2013, repossessed private space as public space, occupied what is owned, and above all, rejected the figure of citizenship reduced to sacrificial human capital and neoliberal capitalism as a life-sustaining sacred power. It sought to reclaim the political voice hushed by those figures. But a voice on behalf of what future?
Die vraag is daarom zo belangrijk omdat degenen die eind jaren zestig begin jaren zeventig voor politiek-links doorgingen, en daar hun aanzien en inkomen aan ontleenden, geen alternatief hebben voor de huidige fase van het kapitalisme. Zelfs hun verbeeldingskracht is gekoloniseerd. Professor Brown beschrijft dan ook onder de tussenkop ‘DESPAIR: IS ANOTHER WORLD POSSIBLE?’ het volgende:
The Euro-Atlantic Left today is often depicted, from within and without, as beset by a predicament without precedent: we know what is wrong with this world, but cannot articulate a road out or a viable global alternative. Lacking a vision to replace those that foundered (vergingen. svh) on the shoals (klippen. svh) of repression and corruption in the twentieth century, we are reduced to reform and resistance — the latter being a favored term today in part because it permits action as reaction, rather than as crafting an alternative. While the Left opposes an order animated by profit instead of the thriving of the earth and its inhabitants, it is not clear today how such thriving could be obtained and organized. Capitalist globalization, which Marx imagined would yield a class that would universalize itself by inverting its denigration into shared power and freedom, has yielded instead paralyzing conundrums (verwarrende en moeilijke vraagstukken. svh): What alternative planetary economic and political order(s) could foster freedom, equality, community, and earthly sustainability and also avoid domination by massive administrative apparatuses, complex markets, and the historically powerful peoples and parts of the globe? What alternative global economic system and political arrangements would honor regional historical, cultural, and religious differences? Within such arrangements, what or who would make and enforce decisions about production, distribution, consumption, and resource utilization, about population thresholds, species coexistence, and earthly finitude (eindigheid. svh)? How to use the local knowledges and achieve the local control essential to human thriving and ecological stewardship in the context of any worldwide economic system? How to prevent rogue subversions without military repression or prevent corruption and graft (omkoperij. svh) without surveillance and policing? Whither (waarheen met. svh) the nation-state or international law?
De auteur en New York Times-columnist Roger Cohen gaf op 24 juni 2016 in zijn krant het volgende voorbeeld van de impasse waarin zowel de elite als de bevolking is geraakt:
The British have given the world’s political, financial and business establishment a massive kick in the teeth by voting to leave the European Union, a historic decision that will plunge Britain into uncertainty for years to come and reverses the integration on which the Continent’s stability has been based.
Warnings about the dire consequences of a British exit from President Barack Obama, Britain’s political leaders, major corporations based in Britain and the International Monetary Fund proved useless. If anything, they goaded a mood of defiant anger against those very elites.
This resentment has its roots in many things but may be summed up as a revolt against global capitalism. To heck with the experts and political correctness was the predominant mood in the end. A majority of Britons had no time for the politicians that brought the world a disastrous war in Iraq, the 2008 financial meltdown, European austerity, stagnant working-class wages, high immigration and tax havens for the super-rich.
http://www.nytimes.com/2016/06/25/opinion/britains-brexit-leap-in-the-dark.html?_r=0
Hoewel de woordvoerders van de elite in de mainstream-media doorgaans hierover zwijgen speelt het volgende een doorslaggevende rol op de achtergrond en achter gesloten deuren:
Leaving the European Union, the UK ends its ‘special relationship’ with the United States. But London is also a member of the agreement of the ‘Five Eyes’ from the Atlantic Charter and co-founder of NATO (the British share all information concerning the Stay Behind network). Releasing the UK therefore means the collapse of the entire Anglo-Saxon system of world domination.
The National Security Council of the United States has developed a plan to secure the UK to Atlantic structures. It was decided to do everything to prevent the Downing Street appointment of the Conservative Brexit leader, Boris Johnson, and to promote a ‘consensus’ personality able to ‘reconcile’ the British. This personality would negotiate the terms of the exit from the European Union. For its part, the Union would propose to replace the current agreements with almost identical provisions. Following this process, the United Kingdom would have lost his seat on the European Council, but would remain de facto in the Common Market.
President Obama has appointed the German Chancellor Angela Merkel to conduct operations within the EU and George Osborne, the current number two of the Government to organize the ’consensus’ in the UK. Already, Prime Minister David Cameron has refused to resign before the US presidential election, while the Scottish Executive and the European press highlight the risk of secession to justify the call for a ‘consensus personality. ‘
The European Council was convened by the President of the Union, Donald Tusk, June 29, in the presence of the Secretary General of NATO, Jens Stoltenberg.
http://www.voltairenet.org/article192532.html
Nu jaarlijks meer dan 50 procent van het zogeheten ‘discretionary’ federale budget van de VS naar het militair-industrieel complex gaat kan het niemand verbazen dat dit complex, waarvoor president Eisenhower al in 1961 waarschuwde, een alles bepalende macht bezit. Zo mogelijk nog gevaarlijker, is het feit dat het militair-industrieel complex vijanden en oorlogen moet creëren wil het zijn bestaan rechtvaardigen. Het gevolg is dat de elite, en hun 'poortwachters' onder de pers, op dit moment de bevolking trachten te mobiliseren voor een gewapend conflict met allereerst de Russische Federatie en daarna China, de inmiddels grootste economische macht in de wereld. Dat een dergelijke confrontatie snel kan uitlopen op een conflict, uitgevochten door massavernietigingswapens, is onder deskundigen algemeen bekend, maar wordt door mijn collega’s van de commerciële pers angstvallig verzwegen. Juni 2016 benadrukte de Amerikaanse auteur en journalist Eric Margolis dat:
War with Russia appears increasingly likely as the US and its NATO satraps continue their military provocations of Moscow.
As dangers mount, our foolish politicians should all be forced to read, and then re-read, Prof. Christopher Clark’s magisterial book, ‘The Sleepwalkers: How Europe Went to War in 1914.’ What is past increasingly appears prologue.
Prof. Clark carefully details how small cabals of anti-German senior officials in France, Britain and Russia engineered World War I, a dire conflict that was unnecessary, idiotic, and illogical. Germany and Austria-Hungary, of course, share some the blame, but to a much lesser degree than the bellicose French, Serbs, Russians and British.
We are seeing the same process at work today. The war party in Washington, backed by the military-industrial complex, the tame media, and the neocons, are agitating hard for war.
US and NATO combat forces are being sent to Russia’s western borders in Ukraine, the Baltic, and the Black Sea. NATO is arming, financing ($40 billion so far) and supplying Ukraine in its conflict with Russia. Prominent Americans are calling for the US to attack Russian forces in Syria. US warships are off Russia’s coasts in the Black Sea, Baltic, and Pacific. NATO air forces are probing Russia’s western air borders.
Some of this is great power shadow boxing, trying to cow insubordinate Russia into accepting Washington’s orders. But much appears to be the work of the hard right and neocons in the US and Europe in spite of the desire of most Americans and Europeans to avoid armed conflict with Russia.
https://www.lewrockwell.com/2016/06/eric-margolis/war-russia-coming/
Wat de inzet van die oorlog is, formuleerde de Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken en één van ’s werelds meest gezaghebbende geopolitieke deskundigen, dr. Henry Kissinger, toen hij in juni 2015 waarschuwde dat ‘breaking Russia has become an objective’ van de beleidsbepalers van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Zaterdag 18 juni 2016 maakte de BBC het volgende bekend:
German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier has warned NATO against ‘warmongering,’ after it conducted military exercises in Eastern Europe.
Mr Steinmeier said that extensive Nato manoeuvres launched this month were counterproductive to regional security and could inflame tensions with Russia.
He urged the Nato military alliance to replace the exercises with more dialogue and co-operation with Russia.
http://www.bbc.com/news/world-europe-36566422
Tegelijkertijd wordt de hele mensheid bedreigd door de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering, nemen wereldwijd de militairen uitgaven toe, groeit overal de kloof tussen rijk en arm, is de ‘US military a bigger polluter than more than 100 countries combined,’ en is het ‘no coincidence that US military emissions tend to be overlooked in climate change studies,’ omsingelen NAVO-bases -- in strijd met de onderlinge afspraken -- het grondgebied van de Russische Federatie, en dijt de macht uit van de fascistoïde neoliberale technocratie, bereid om in het uiterste geval miljarden mensen te offeren zodra de belangen van de elite in gevaar lijken te komen. Wendy Brown concludeert dan ook dat:
answers have been thin. However, the Left is not alone in faltering before the task of crafting, in ideas or institutions, a realizable alternative future trajectory. Rather, the Left's predicament refracts a ubiquitous(alom verbreid. svh), if unavowed (niet algemeen erkend. svh) , exhaustion and despair in Western civilization. At the triumphal ‘end of history’ in the West, most have ceased to believe in the human capacity to craft and sustain a world that is humane, free, sustainable, and, above all, modestly under human control. This loss of conviction about the human capacity to craft and steer its existence or even to secure its future is the most profound and devastating sense in which modernity is ‘over.’ Neoliberalism's perverse theology of markets rests on this land of scorched belief in the modern. Ceding all power to craft the future to markets, it insists that markets ‘know best,’ even if, in the age of financialization, markets do not and must not know at all, and the hidden hand has gone permanently missing.
Neoliberal rationality did not germinate (doen ontspruiten. svh) this civilizational despair. However, its figuration of the human, its reality principle, and its worldview — ‘there is no alternative’ — consecrates, deepens, and naturalizes without acknowledging this despair. In letting markets decide our present and future, neoliberalism wholly abandons the prospect of individual or collective mastery of existence. The neoliberal solution to problems is always more markets, more complete markets, more perfect markets, more financialization, new technologies, new ways to monetize. Anything but collaborative and contestatory (betwistbare. svh) human decision making, control over the conditions of existence, planning for the future; anything but deliberate constructions of existence through democratic discussion, law, policy. Anything but the human knowledge, deliberation, judgment, and action classically associated with homo politicus.
De gewone mens zelf is een overtollige voetnoot geworden. Het wachten is op de almaar dichterbij komende nucleaire holocaust. Het Westen heeft zichzelf — na vijf eeuwen genocidaal geweld dat voorlopig is geëindigd in Auschwitz en Hiroshima — volledig uitgeput. Het is moe en verveeld. De tijdgeest is die van het nihilisme. Knocking on heaven’s door. That long black cloud is coming down. Yes it is. Wat we dreigen mee te maken is The End of History, maar dan heel anders dan Fukuyama het zich heeft voorgesteld.
George Orwell heeft uiteen gezet dat de moderne oorlog bedoeld is om:
de speciale mentale sfeer in stand te houden, die een hiërarchische maatschappij nodig heeft. De oorlog, zo zal men zien, is nu een zuiver binnenlandse aangelegenheid. In het verleden bestreden de heersende groepen van alle landen elkaar ook echt, al mochten zij inzien dat zij een gemeenschappelijk belang hadden en daarom de vernietigende werking van de oorlog zouden moeten beperken, en de overwinnaar altijd de overwonnene plunderde. In onze eigen tijd vechten zij helemaal niet tegen elkaar. De oorlog wordt door iedere heersende groep gevoerd tegen de eigen onderdanen en het doel van de oorlog is niet om gebiedsoverwinningen te maken of te voorkomen, maar om de structuur der samenleving is stand te houden.
Het oorlogsgeweld in de twintigste eeuw onderstreept deze stelling.
Oorlog is een methode tot het verbrijzelen, of tot het in de lucht laten vliegen, of tot het laten zinken in de diepte der zee van materialen, die anders gebruikt zouden kunnen worden om de massa's te veel gemak te verschaffen en daardoor op de lange duur te intelligent te maken.
Dit totalitair opererend systeem bestaat, net als destijds het nationaal-socialisme, bij de gratie van de ‘frontier,’ het grensgebied, waaraan Europa en de VS al sinds de ontdekking van Amerika zijn grondstoffen, markten en 'Lebensraum' danken. Zonder 'frontier' zal het neoliberale kapitalisme tamelijk snel ineen storten, zoals blijkt uit het failliet van de ‘Amerikaanse Droom,’ de mythe die het land van de ‘ongekende mogelijkheden’ betekenis moest geven. De teloorgang van die illusie werd al in 1925 beschreven door één van de grootste Amerikaanse auteurs, F. Scott Fitzgerald, in zijn roman The Great Gatsby. De Amerikaanse emeritus hoogleraar Literatuur en auteur Kermit W. Moyer wees erop dat:
[i]n the light of Fitzgerald’s historical perspective in this novel, the dead end was inevitable from the start: as the frontier disappeared, as the possibility of making the virgin land fulfill its first intense promise passed, American materialism increasingly became just that — simple, spiritless materialism, un-regenerative (niet duurzaam. svh) and omnivorous. Gatsby (embodying the complete historical progression) inevitably arrives at this dead end himself. Near the close of the novel, Gatsby waits amidst shattered hopes for Daisy’s telephone call, the call that never comes.
Daisy is de vrouw, van wie Gatsby meent te houden. In werkelijkheid is hij evenwel verliefd op de geromantiseerde herinnering aan haar, een beeld uit het verleden, een waanvoorstelling, even levenloos als de illusie van de 'Amerikaanse Droom.' In verband daarmee zette Moyer uiteen dat de Amerikaanse kolonist een ware erfgenaam was van de ‘Dutch sailors,’ die als eerste witte Europeanen op Manhattan voet aan wal hadden gezet. Gatsby schreef dat zij:
inherited their transcendental spark and the promise of the frontier kept the spark alive; but after pursuing that promise all the way to the Pacific Ocean, he discovered that it had somehow eluded him, and he was left with nothing but the material which had fed the flame. He was rich but that was all: direction was gone, meaning was gone; the dream began to turn back upon itself… the inheritance is essentially empty.
our roots are rooted in our villages and it goes up to the whole universe. If we break these roots the world will get out of balance.
Degene voor wie dit te abstract en cerebraal is, raad ik aan de schitterende cactus-kas van de Amsterdamse Hortus Botanicus te bezoeken, waar de bezoeker erop attent wordt gemaakt dat de natuur altijd en overal naar evenwicht zoekt, en dat de soort die er niet in slaagt zich aan te passen aan deze wetmatigheid gedoemd is ten onder te gaan. Op één van de informatie-borden staat onder de kop ‘De Gulden Snede/Fibonacci’:
Om het verdampingsoppervlak te beperken zijn de rozetten van woestijnplanten vaak sterk samengedrukt. Pas dan is goed te zien op welke manier de bladeren gerangschikt zijn. Meestal volgt dit de numerieke wet van Fibonacci: een rozet bestaat uit twee tegen elkaar indraaiende spiralen van… rijen bladeren. Hoe groter het aantal rijen in de spiraal, hoe dichter zij de verhoudingen van de ‘Gulden Snede’ nadert. Deze verhouding zorgt ervoor dat een blad nooit geheel wordt afgedekt door een ander blad. Een plant kan daardoor groeien zonder zichzelf te overschaduwen. De Fibonacci-reeks is overal in het plantenrijk aanwezig, maar bij succulenten extra goed te zien.
The world’s capacity to produce food is being undermined by humanity’s failure to protect biodiversity, according to the first UN study of the plants, animals and micro-organisms that help to put meals on our plates.
The stark warning was issued by the Food and Agriculture Organisation after scientists found evidence the natural support systems that underpin the human diet are deteriorating around the world as farms, cities and factories gobble up land and pump out chemicals…
It noted a ‘debilitating’ loss of soil biodiversity, forests, grasslands, coral reefs, mangroves, seagrass beds and genetic diversity in crop and livestock species. In the oceans, a third of fishing areas are being over-harvested.
Volgende keer meer over door het Westen geïnitieerde doodsdrift.
Ian Buruma:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten