Two of America’s most populous states, Texas and Florida, are in hurricane ruins, and Washington is fomenting more wars.
The US national debt is now over $20 trillion, and Washington is fomenting more wars.
Paul Craig Roberts. Behold a Pale Horse, and its Rider is Death. 12 september 2017
[E]ven if the end of Pax Americana does not result in military invasions, or world wars, we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.
Ian Buruma. Life After Pax Americana. 6 juni 2017
Deze bewering van Ian Buruma is raadselachtig, roept meer vragen op dan zij beantwoordt. ‘Nostalgie’ naar wat? Naar het ‘Amerikaans Imperium,’ dat om zijn hegemonie te continueren in nog meer ‘militaire invasies’ en zelfs ‘wereldoorlogen’ eindigt? Of ‘heimwee’ naar de consumptiecultuur die tijdens de ‘Pax Americana’ al dan niet met geweld werd geglobaliseerd, en die volgens de overgrote meerderheid van de klimaatdeskundigen de oorzaak is van de desastreuze 'global warming'? Wie zijn de ‘we,’ die zich op dit moment ‘moeten voorbereiden op een tijd waarin we’ en onze nazaten ‘met oprechte heimwee’ zullen terugverlangen naar ‘het Amerikaans Imperium’? De vraag is dan ook waarom Buruma — die door de jury van de Erasmusprijs van 2008 werd geprezen als poster boy voor 'De Nieuwe Kosmopoliet’ — zich zo provinciaals opstelt door voorbij te gaan aan de ontelbare slachtoffers van het Amerikaans ‘imperialisme,’ dat hij kwalificeert als ‘betrekkelijk goedaardig’? Om het Amerikaanse ‘imperialism. in stand te houden, gaat nu jaarlijks rond de helft van het federale budget dat het Congres kan toewijzen, naar het militair-industrieel complex, dat zijn bestaan alleen kan rechtvaardigen door het creëeren van een vijand en het voeren van oorlogen. Het is de enige manier om binnenlands verzet te voorkomen tegen deze astronomisch hoge uitgaven, die ten koste gaan van onderwijs, volkshuisvesting, gezondheidszorg, de kunsten, milieubescherming, etcetera. Volgens de schattingen van Amerikaanse overheid leefde in 2015 tenminste 13,5 procent van de bevolking onder de officiële armoedegrens, oftewel meer dan 43 miljoen Amerikanen, van wie ’19.4 million Americans live in extreme poverty. This means their family’s cash income is less than half of the poverty line.’ Hoe ‘goedaardig’ is dit ‘imperialisme,’ wanneer het een niet gering deel van de eigen bevolking laat verpauperen, terwijl een zeer kleine elite almaar rijker wordt? Mei 2013 wees de Amerikaanse leraar en auteur Paul Buchheit, onder de kop ‘Half of Americans below or near poverty line’ erop dat:
The Census Bureau has reported that 15% of Americans live in poverty. A shocking figure. But it's actually much worse. Inequality is spreading like a shadowy disease through our country, infecting more and more households, and leaving a shrinking number of financially secure families to maintain the charade of prosperity.
- Almost half of Americans had NO assets in 2009
Analysis of Economic Policy Institute data shows that Mitt Romney's famous 47 percent, the alleged 'takers,' have taken nothing. Their debt exceeded their assets in 2009.
2. It's Even Worse 3 Years Later
Since the recession, the disparities have continued to grow. An OECD report states that ‘inequality has increased by more over the past three years to the end of 2010 than in the previous twelve,’ with the U.S. experiencing one of the widest gaps among OECD countries. The 30-year decline in wages has worsened since the recession, as low-wage jobs have replaced formerly secure middle-income positions.
3. Based on wage figures, half of Americans are in or near poverty.
The IRS reports that the highest wage in the bottom half of earners is about $34,000. To be eligible for food assistance, a family can earn up to 130% of the federal poverty line, or about $30,000 for a family of four.
Even the Census Bureau recognizes that its own figures under-represent the number of people in poverty. Its Supplemental Poverty Measure increases, by 50%, the number of Americans who earn between one-half and two times the poverty threshold.
4. Based on household expense totals, poverty is creeping into the top half of America.
A family in the top half, making $60,000 per year, will have their income reduced by a total tax bill of about $15,000 ($3,000 for federal income tax and $12,000 for payroll, state, and local taxes. The Bureau of Labor Statistics and the Census Bureau agree that food, housing, and transportation expenses will deduct another $30,000, and that total household expenditures will be about $50,000. That leaves nothing.
Nothing, that is, except debt. The median debt level rose to $75,600 in 2009, while the median family net worth, according to the Federal Reserve, dropped from $126,400 in 2007 to $77,300 in 2010.
5. Putting it in Perspective
Inequality is at its ugliest for the hungriest people. While food support was being targeted for cuts, just 20 rich Americans made as much from their 2012 investments as the entire 2012 SNAP (food assistance) budget, which serves 47 million people.
And as Congress continues to cut life-sustaining programs, its members should note that their 400 friends on the Forbes list made more from their stock market gains last year than the total amount of the food, housing, and education budgets combined.
Arguments about poverty won't end. Neither should our efforts to uncover the awful truth.
Oktober 2013 zette de bekende, oud New York Times-correspondent, Chris Hedges uiteen dat:
The blanket dissemination of the ideology of free market capitalism through the media and the purging, especially in academia, of critical voices have permitted our oligarchs to orchestrate the largest income inequality gap in the industrialized world. The top 1 percent in the United States own 40 percent of the nation’s wealth while the bottom 80 percent own only 7 percent, as Joseph E. Stiglitz (Amerikaanse hoogleraar en Nobelprijswinnaar Economie in 2001. svh) wrote in ‘The Price of Inequality.’ For every dollar that the wealthiest 0.1 percent amassed in 1980 they had an additional $3 in yearly income in 2008, David Cay Johnston explained in the article ‘9 Things the Rich Don’t Want You to Know About Taxes.’ The bottom 90 percent, Johnson said, in the same period added only one cent. Half of the country is now classified as poor or low-income. The real value of the minimum wage has fallen by $2.77 since 1968. Oligarchs do not believe in self-sacrifice for the common good. They never have. They never will. They are the cancer of democracy,
Op grond van zijn eigen ervaringen en die van F. Scott Fitzgerald stelde Hedges:
The rich are different. The cocoon of wealth and privilege permits the rich to turn those around them into compliant workers, hangers-on, servants, flatterers and sycophants. Wealth breeds, as Fitzgerald illustrated in ‘The Great Gatsby’ and his short story ‘The Rich Boy,’ a class of people for whom human beings are disposable commodities. Colleagues, associates, employees, kitchen staff, servants, gardeners, tutors, personal trainers, even friends and family, bend to the whims of the wealthy or disappear. Once oligarchs achieve unchecked economic and political power, as they have in the United States, the citizens too become disposable.
De bevindingen van deze Amerikaanse intellectuelen staan lijnrecht tegenover de bewering van Ian Buruma dat ‘we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.’ Als broodschrijver tracht Buruma de werkelijkheid te verdoezelen, als mainstream-journalist is hij domweg niet bij machte de realiteit te beschrijven. Andrew Gavin Marshall, ‘a 26-year old researcher and writer based in Montreal, Canada,’ schreef in november 2013 het volgende:
A pre-requisite for power is freedom. The process of achieving freedom is, itself, empowering. Once (and if) achieved, it is of immense responsibility to use your new power of freedom wisely, for the effects that it may have upon others and the rest of the world are endless. Power is freedom, quite simply, because slavery is the opposite of both freedom and power: it is the most un-free and the most disempowering personal position to be in.
Freedom is power; power is freedom. If we were actually free, we would have significantly more power. But we don’t. We barely have any control over our own individual lives, let alone the world around us. We leave all that to the others, to those with the proper degrees, the ‘expertise,’ the politicians, the pundits (opiniemakers. svh), the ‘right’ people… because they’ve obviously done such a great job of it so far. We remain – as a species, and very often as individuals – neutered from the necessities of individual empowerment, subjected instead to the very-often-arbitrary abuses of power over others.
So if we are not free, what are we? Certainly, we are not slaves, for we have no shackles, bear the brunt of no whips, serve no visible masters. We are, perhaps, slaves of another kind. We are financially, reflexively, intellectually, emotionally and hopelessly and very often spiritually enslaved to the system, as it exists. We are slaves to money. We serve the masters of money, with our time, with our labour and efforts, with our interactions, exchanges, interests, intelligence and aspirations. We are slaves to money.
Our society is built and sustained upon it; and our species is being driven to extinction because of it. The cause and effect of money – or more aptly, debt – slavery, is the distribution of power among the species: too few have too much, and too many have too little. This imbalance of power within the species is leading to our self-destruction, our inevitable extinction if we continue along this path.
Money is both the means and very often – the reason – for continuing down this path, for maintaining this imbalance. While very few have all the money, everyone – and everywhere else – has all the debt. This is not the wondrous ‘free market’ capitalist utopia which is incessantly babbled about, but the very real global feudal dystopia, both cause and effect of the power imbalance and money-system. In feudalism, there is no freedom, only serfdom.
Welcome to our global economic order, serf!
Welcome to the Empire of Poverty.
Gezien de werkelijkheid is het de taak van mainstream-opiniemaker als Ian Buruma te impliceren, te suggereren, en zelfs expliciet te beweren dat ‘we’ na de val van het Amerikaanse rijk ‘met weemoed’ zullen terugkijken ‘op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington,’ en dat ‘we’ ons de ‘American Empire with fond nostalgia’ zullen herinneren. Dergelijke uitspraken openen deuren die anders gesloten blijven, en zijn onmisbaar om een carrière te kunnen maken in de mainstream-media. Alleen de dissident kan zich permitteren te schrijven dat de VS financieel en moreel failliet is. Zoals de macht van het rooms-katholicisme in de middeleeuwen berustte op het werk van de priester, zo is vandaag de dag de macht van de neoliberale elite gebaseerd op het werk van de journalist. Al in de achttiende eeuw verbaasde de Schotse Verlichtingsfilosoof en historicus David Hume zich over ‘the easiness with which the many are governed by the few’ en ‘the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers,’ en stelde hij dat
[w]hen we enquire by what means this wonder is brought about, we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.
Met andere woorden, zonder propaganda is de macht weerloos. Dit beseffende besloot de Paus al in 1622 -- toen de reformatie de roomse macht bedreigde -- tot de oprichting van de 'Congregatio de propaganda fide,’ de kerkelijke organisatie ter verbreiding van het ware geloof. Ook nu geldt dat hoe meer de macht van de huidige elite bedreigd wordt het belang van de propagandist evenredig toeneemt. Vandaar ook dat opiniemakers als Geert Mak en Ian Buruma alom bewierookt worden door het establishment. De Angelsaksische sociaal psycholoog Alex Carey geeft in zijn boek Taking the Risk out of Democracy (1996) het volgende voorbeeld van de invloed van opiniemakers:
While the image-makers... re-created and projected Nixon so that he won more popular votes than any previous presidential candidate in American history... the presidential tapes reveal, the President and his highest aides and ministers were plotting, in the diction and the moral temper of a clique of Mafia thugs, how they might use the power of the presidency even further to corrupt and deceive. Nor is there any longer, unfortunately, substantial reason to believe that, if Kennedy or Johnson had been reckless enough to put the reality behind their public images on as many spools of tape as Nixon, their credibility gaps would have been notably less.
De slaafsheid van de ‘vrije pers’ leidde al in de negentiende eeuw tot een gelijkschakeling van de commerciële massamedia, zoals onder andere blijkt uit de brieven van Gustave Flaubert. De Franse auteur haatte de simplistische en propagandistische kijk van de pers op de werkelijkheid. Die is het tegenovergestelde van de complexiteit van de roman, met al haar subtiele gelaagdheden. In 1866 schreef de Flaubert in een brief aan een bevriende dame:
U heeft het over de verdorvenheid van de pers; die maakt mij zo doodziek dat kranten me een regelrechte lichamelijke walging bezorgen. Ik lees liever helemaal niets dan die verfoeilijke lappen papier. Maar men doet al het mogelijke om er iets belangrijks van te maken. Men gelooft erin en men is er bang voor. Dat is de wortel van het kwaad. Zolang de eerbied voor het gedrukte woord niet uit de wereld is geholpen, komen wij geen stap verder. Breng het publiek de liefde voor het grote bij en het zal de kleine dingen in de steek laten, of liever gezegd het zal de kleine dingen zichzelf laten uitschakelen. Ik beschouw het als een van de gelukkigste omstandigheden van mijn leven dat ik niet in kranten schrijf. Het doet mijn beurs geen goed, maar mijn geweten vaart er wel bij en dat is het voornaamste.
Vijf jaar later liet hij in een brief aan George Sand weten:
De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.
Als één van de eersten had Gustave Flaubert een scherpzinnige kijk op de psyche van de moderne massamens. Hij realiseerde zich eerder dan wie ook dat ondanks de vooruitgang de dwaasheid niet zou wijken, een feit dat volgens de romanschrijver Milan Kundera
de grootste ontdekking was van een eeuw die zo trots was op haar wetenschappelijke rede... de dwaasheid vervaagt niet ten overstaan van de wetenschap, de techniek, de vooruitgang of het moderne, integendeel, met de vooruitgang gaat ook zij vooruit! […] de moderne dwaasheid betekent niet de onwetendheid, maar de gedachteloosheid van pasklare ideeën... Flaubert’s ontdekking is voor de toekomst van de wereld belangrijker dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud. Want je kunt je de toekomst wel voorstellen zonder de klassenstrijd of zonder de psychoanalyse, maar niet zonder de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeën die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.
Zo'n tachtig jaar nadat Flaubert zijn Emma Bovary bedacht had, in de jaren dertig van de vorige eeuw (negentiende eeuw. svh), zal een ander groot romancier, Hermann Broch, spreken over de heroïsche inspanningen van de moderne roman die zich verzet tegen de golf van kitsch, maar er tenslotte door gevloerd zal worden. Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
Net zoals de mens niet zonder zuurstof kan, kan de consumptie-democratie niet zonder de mainstream-pers en haar opiniemakers. In dit verband schreef de Britse auteur John Berger dat:
[c]onsumptie en communicatie tegenwoordig verenigd [zijn] in een diabolische vennootschap, en uit deze vennootschap bestaat datgene wat wij kennen als de media. Eerst en vooral vertegenwoordigen de media een economisch contract waardoor alles wat er in de wereld gebeurt wordt gekoppeld aan het mechanisme van de verkoop.
Zoals de clerus ooit bepaalde wat de waarheid was, zo verordineren nu de media wat de waarheid is, en vooral ook hoe die waarheid ervaren moet worden door de massa. In zijn in 1992 verschenen essaybundel Stemverheffing zette Berger uiteen:
De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf, namens het publiek, uitgaat zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen… Wat ik wil is dat mensen zich ervan bewust worden hoe smerig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Smerig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd.
Omdat voor het kapitalisme winst maken het heiligste geloofsartikel is, spreekt Berger van 'the dealers of the Free Market and their corollary, the Mafia,' die weten dat
they now have the world in their pocket. They have. But to maintain their confidence they have to change the meaning of all the words used in languages to explain or praise or give value to life: every word, according to them now, is the servant of profit. And so they have become dumb. Or, rather, they can no longer speak any truth. Their language is too withered for that. As a consequence they have also lost the faculty of memory. A loss which one day will be fatal.
De betekenis van het begrip ‘goedaardig,’ hoe ‘betrekkelijk’ ook, is volledig uitgehold wanneer Buruma dit als adjectief gebruikt om het Amerikaans ‘imperialisme’ te kwalificeren. Het woord ‘goedaardig’ staat hier in dienst van de propaganda, en ‘can no longer speak any truth.’ Maar niet iedereen is bereid zijn of haar waardigheid in te leveren. In haar boek No Is Not Enough. Defeating the New Shock Politics (2017) toont Naomi Klein de lezer de keerzijde van de huidige neoliberale ideologie. Zij vertelt:
Ever since the 2008 financial meltdown, I have been puzzling over the question of what it would take to pull off a truly progressive populist response to the crises we face.
I had thought, at one point, that the factual revelations of climate science — if we truly understood them—might be the catalyst. After all, there couldn't be a clearer indication that our current system is failing: if business as usual is allowed to continue, ever-larger expanses of our planet will cease to be hospitable to human life. And as we've seen, responding effectively to climate change requires throwing out the entire pro-corporate economic playbook — which is one of the main reasons so many right-wing ideologues are determined to deny its reality. So it seemed to me that, just as the aftermath of the Great Crash and World War II became periods of massive social transformation, so could the climate crisis — an existential threat for humanity — become an opportunity for once-in-a-century social and economic change.
The urgency of the climate crisis also gives us something that can be very helpful for getting big things done: a firm, unyielding science-based deadline. We are, it bears repeating, out ot time. We've been kicking the can down the road for so many decades that we are just plain out of road. Which means if we want a shot at avoiding catastrophic warming, we need to start a grand economic and political transition right now.
Maar één van de grote problemen voor een fundamentele verandering is het feit dat de massamedia in handen zijn van degenen die juist geen wezenlijke verandering willen, daarbij gesteund door een pluimstrijker als Ian Buruma, die allereerst en vooral zijn eigen belang dient, en daarom bereid is om te voorspellen dat ‘even if the end of Pax Americana does not result in military invasions, or world wars, we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.’ Een ‘oprechte heimwee’ dus naar de door de VS geglobaliseerde consumptiecultuur, die in werkelijkheid een permanente staat van oorlog betekent met mens en natuur. Zo zien we hoe een streber bereid is zelfs de toekomst van zijn kinderen te vernietigen. Omdat de mainstream-opiniemaker maar één drijfveer kent, het bevredigen van zijn onverzadigbare lust naar erkenning, is hij in de letterlijke zin van het woord krankzinnig. Zijn manifestatie-drift is even oneindig als zijn opportunisme. Augustus 2012 gaf Ian Buruma een kenmerkend voorbeeld daarvan toen hij verkondigde:
A bronze sculpture of the British prime minister had been in the Oval Office of the White House since the 1960’s. On becoming President, Barack Obama replaced it with a bust of Abraham Lincoln. Mitt Romney, his Republican opponent in November’s election, has vowed to restore it if he wins. Then a White House spokesman said that the bust was still on the premises, just in a different room, whereupon the story changed once more: there were apparently two busts of Churchill; one still in the White House, and one that Obama returned to the British embassy.
Why would anyone care about this? One answer was provided by two of Mitt Romney’s advisers, who stated that their candidate particularly valued the ‘special relationship’ with Britain because of the shared ‘Anglo-Saxon heritage.’ This heritage, they claimed, was not sufficiently ‘appreciated’ by the current president.
When this bizarre statement, with its racist undertones, threatened to become a scandal, Romney quickly distanced himself from it. He did not want to be seen as a racist. But how else is his peculiar nostalgia for Churchill’s bust to be understood? […]
So, when Obama decided to remove Churchill’s bust from his office in 2008, this struck me as a very sensible gesture. A little less hubris would do the US, as well as the world, some good.
But now Romney wants him back. Whatever else he might be, Romney does not come across as a convincing war leader. Businessmen rarely are. Yet he likes to portray himself as a tough patriot, and Obama as an un-American wimp.
Deze voorstelling van zaken demonstreert hoe een mainstream-opiniemaker de werkelijkheid verdraait. Wanneer Buruma laat weten dat het verwisselen van Churchill’s borstbeeld voor dat van Lincoln ‘a very sensible gesture’ van Obama was, dan conformeert hij zich aan de hardnekkige mythe, die door de ‘court historians’ zijn verspreid. In zijn studie Lincoln, the South, and Slavery (1990) typeerde de Amerikaanse Robert W. Johannsen die mythe als ‘the crust of legend that surrounds Lincoln.’ In feite is Buruma’s en Obama’s visie even ‘bizar’ vanwege ‘its racist undertones.’ Om dit te begrijpen dient de lezer allereerst te weten dat de ‘crust of legend,’ die Abe Lincoln ‘omgeeft,’ deels het onvermijdelijke gevolg was van het feit dat ‘the government became more and more influential over education in the postwar era (de burgeroorlog van 1861-1865. svh), and government always uses public education to aggrandize itself,’ aldus de Amerikaanse hoogleraar Economie en auteur Thomas J. DiLorenzo in zijn boek Lincoln Unmasked (2006). Desondanks, zo concludeert hij, kan men ‘the true facts’ lezen ‘in many of the books and articles written by the court historians themselves, although they are usually buried amidst an avalanche of excuses, rationales, and “spin,”’ zoals de mythe dat 'Lincoln invaded the South to free the slaves.’ DiLorenzo stelt:
This is another way of saying that slavery was the sole cause of the war, which has recently become the mantra of the Lincoln gatekeepers (de mainstream-opiniemakers. svh) The problem for them, however, is that Lincoln never said this and most certainly did not believe it. Nor did anyone else in his government — or in the Northern states. It is unlikely that anyone who voted for Lincoln in 1860 did so because he thought the new president would order an army to march south to free the slaves in a war that might cost hundreds of thousands of lives and billions of dollars.
On March 2,1861, two days before Lincoln's inauguration as president, the U.S. Senate passed a proposed constitutional amendment that read: ‘No Amendment shall be made to the Constitution which will authorize or give Congress the power to abolish or interfere, within any State, with the domestic institutions thereof, including that of persons held to labor or service by the laws of the State.’ The U.S. House of Representatives passed the amendment on February 28,1861. ‘Domestic institutions’ meant slavery.
Two days later, in his first inaugural address, Lincoln promised several times that he had no intention to interfere with Southern slavery, and that even if he did, it would be unconstitutional to do so. He also pledged his support for this amendment, announcing to the world that ‘holding such a provision [the legality of slavery] to be implied constitutional law, I have no objection to its being made express and irrevocable.’
Thus, on the day of his inauguration, Abraham Lincoln did not defend or support the natural, God-given rights of southern slaves to life, liberty, and property. Quite the opposite: He supported the ‘rights’ of Southern slave owners to deprive the slaves of those rights. Lincoln was perfectly willing to see Southern slavery persist long past his own lifetime, for all he knew, as long as the Southern states remained in the Union and continued to pay federal taxes.
Lincoln clearly stated the real cause and purpose of the war on numerous occasions, including in his famous August 22,1862, letter to newspaper editor Horace Greeley. There he wrote, ‘My paramount objective in this struggle is to save the Union, and it is not either to save or destroy slavery.’ His objective was to destroy the secession movement by force of arms, period.
The U.S. Congress concurred, announcing to the world on July 22,1861, that the purpose of the war was not ‘interference with the rights of established institutions of those states’ — that is, slavery — ‘but to preserve the Union with the rights of the several states unimpaired.’ Thus, according to both President Lincoln and the Congress, the conflict over states’ rights was the sole cause of the war. The Confederate states believed the Union was voluntary, that governments derived their just powers from the consent of the governed, and that they consequently had a right to secede. Lincoln disagreed, and was willing to wage total war to ‘prove’ himself right.
Een andere mythe is dat ‘Lincoln was devoted to equality.’ Daarover schreef Thomas DiLorenzo:
Lincoln's words and, more important, his actions, thoroughly contradict this claim. ‘I have no purpose to introduce political and social equality between the white and black races,’ he stated in his August 21,1858, debate with Stephen Douglas (in 1860 presidentskandidaat van de Democraten. svh). Incredibly, various Lincoln scholars take a statement like this and somehow conclude that Lincoln ‘really’ meant, ‘I do have purpose to introduce political and racial equality…' Mostly, statements like this are simply ignored and kept from the innocent eyes of American schoolchildren.
Lincoln opposed the immigration of black people into Illinois (de staat waar naar hij in 1837 verhuisde. svh); supported the Illinois Black Codes, which deprived the small number of free blacks who resided in the state of any semblance of citizenship; and was a leader of the Illinois Colonization Society, which persuaded the state legislature to allocate funds to ‘colonize,’ or deport, free blacks. As syndicated columnist Joseph Sobran has remarked, Lincoln's position was that blacks could be ‘equal’ all right, but not in the United States. He favored ‘colonizing’ them in Africa, Haiti, Central and South America — anywhere but in the United States. This position was supported by the vast majority of Northerners, and Lincoln, as an astute and even brilliant politician, supported it as well.
Met andere woorden, Buruma’s kwalificatie dat de vervanging van Churchill’s borstbeeld door die van Lincoln ‘een buitengewoon verstandig gebaar’ was, getuigt van een even ‘bizarre’ houding als die van de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney. Ziehier hoe de witte ‘liberal’ Ian Buruma de ‘eerste zwarte president’ van de VS prijst, nadat Obama in de ‘Oval Office’ het borstbeeld had geplaatst van een overtuigde racist als Abraham Lincoln die zwarten naar Afrika wilde deporteren, die er rotsvast van overtuigd was dat zwarten inferieur waren, en die daarom the ‘Illinois Black Codes’ steunde, ‘which deprived the small number of free blacks who resided in the state of any semblance of citizenship which deprived the small number of free blacks who resided in the state of any semblance of citizenship.’ Als dit geen schoolvoorbeeld is van ‘nepnieuws,’ wat is ‘fake news’ dan wel? Bovendien laat dit zien dat ook opiniemaker Buruma intellectueel corrupt is zodra hij zijn opdrachtgevers evenals zijn publiek wil behagen. Het feit dat mainstream-opiniemakers maar al te vaak dit soort ‘fake news' verspreiden is belangrijk te weten, aangezien de ‘Lincoln Legende’ zo’n doorslaggevende rol speelt in de propaganda voor ‘a bigger, more centralized, and more interventionist central government.’ Kenmerkend is dat de ‘interventionistische’ staat de politieke agenda dient van zowel de liberals als de neocons in Washington die beide, zoals de geschiedenis keer op keer aantoont, ‘a more aggressive and imperialistic foreign policy’ steunen. Bovendien steunen beide politieke partijen tevens de almaar groeiende federale macht in het binnenland. Zo werd de Patriot Act, waarbij de 'civil rights' van de Amerikaanse burgers drastisch werden ingeperkt, in de Senaat aangenomen met 98 senatoren vóór en 1 tegen. Een dergelijke resultaat ziet men alleen in dictaturen. De bevoegdheden en de macht van de Amerikaanse staat hebben inmiddels een totalitair karakter gekregen. Daarover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten