[E]ven if the end of Pax Americana does not result in military invasions, or world wars, we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.
https://www.project-syndicate.org/commentary/life-after-american-hegemony-by-ian-buruma-2017-06
[W]e [zullen] ons moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.
Ian Buruma. Pax Americana nadert haar einde. NRC Handelsblad. 9 juni 2017
Drie maanden na Buruma’s voorspelling in de NRC vatte de Amerikaanse auteur Tom Engelhardt de werkelijkheid als volgt samen:
[T]he generals. Think of them as the last men standing. They did it. They took the high ground in Washington and held it with remarkable panache. Three of them: National Security Advisor Lieutenant General H.R. McMaster, Secretary of Defense and retired Marine General John Mattis, and former head of the Department of Homeland Security, now White House Chief of Staff, retired Marine General John Kelly stand alone, except for President Trump’s own family members, at the pinnacle of power in Washington.
Those three generals from America’s losing wars are now triumphant. One of them is the ultimate gatekeeper when it comes to who sees the president. All three influence his thoughts and speeches. They are the ‘civilians’ who control the military and American war policy. They, and they alone, have made the president go against his deepest urges, as he admitted in his address to the nation on the war in Afghanistan. (‘My original instinct was to pull out and historically I like following my instincts.’) They’ve convinced him to release the military (and the CIA) from significant oversight on how they pursue their wars across the Greater Middle East, Africa, and now the Philippines. They even convinced him to surround their future actions in a penumbra of secrecy.
Inmiddels is duidelijk dat het Amerikaans militair-industrieel complex zijn macht ook onder president Trump heeft weten te consolideren. Bovendien is bekend dat president Eisenhower ’s waarschuwing tijdens zijn afscheidsrede begin 1961 vergeefs is geweest. In zijn afscheidsrede verklaarde de oud-militair:
In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.
Anno 2017 heeft de VS geen militair-industrieel complex, maar is een militair-industrieel complex, dat zijn bestaan alleen kan rechtvaardigen door het creëeren van een vijand en het permanent voeren van oorlog. In deze werkelijkheid is Trump slechts het symptoom van het verwoestende expansionisme van de VS, en in dit opzicht niet wezenlijk anders dan president Obama. Op 28 mei 2014 liet Obama, de eerste Amerikaanse president die zijn volle ambtstermijn oorlog voerde, tegenover net afgestudeerde kadetten van de U.S. Military Academy at West Point weten dat ‘I believe in American exceptionalism with every fiber of my being,’ met andere woorden dat ook hij, net als elke Republikein, het dogma aanhangt
that the United States is unique, if not superior, when compared to other nations. Champions of American exceptionalism hold that because of its national credo, historical evolution, and unique origins, America is a special nation with a special role — possibly ordained by God — to play in human history. The belief in American exceptionalism is a fundamental aspect of U.S. cultural capital and national identity. It is an essential part of America’s political, cultural, and social DNA,
aldus de definitie van de Amerikaanse hoogleraren David Weiss en Jason A. Edwards in de introductie van de essaybundel The Rhetoric of American Exceptionalism (2011), waaraan zij toevoegen dat
To believers in American exceptionalism, the United States continues to move in constant upward pattern, remaining the beacon of light in the darkness and the defender of the rights of man as long as the nation exists. Moreover, America and Americans are exceptional because they are charged with saving the world from itself; at the same time, America and Americans must maintain a high level of devotion to this destiny. Ultimately, champions of American exceptionalism argue that American exceptionalism functions to order Americans’ universe and define their place in it.
The rhetoric of American exceptionalism permeates every period of American history… American exceptionalism has been fundamental to political rhetoric, serving as the foundation for the doctrine of Manifest Destiny, which was used to justify the Mexican, Spanish–American, and Vietnam wars as well as the westward expansion of U.S. sovereignty across the American continent.
For example, NATO is the strongest alliance the world has ever known but we’re now working with NATO allies to meet new missions both within Europe, where our eastern allies must be reassured, but also beyond Europe’s borders, where our NATO allies must pull their weight to counterterrorism and respond to failed states and train a network of partners.
Inmiddels was onder Obama’s presidentschap de Russische Federatie door het Amerikaans militair-industrieel complex er weer uitgepikt als ‘vijand,’ als de grote bedreiging van ‘de vrije wereld,’ en waarschuwde één van de best ingevoerde bronnen, de Amerikaanse voormalige minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger in het voorjaar van 2014, dat voor de regering Obama ‘breaking Russia has become an objective,’ terwijl eigenlijk ‘the long-range purpose should be to integrate it.’ In diezelfde tijd werd bekend dat zestig procent van de Amerikaanse vloot vóór 2020 in de Zuid Chinese Zee zal zijn gestationeerd. Eerder al, had The New York Times, op 16 november 2011, bericht dat
President Obama announced Wednesday that the United States planned to deploy 2,500 Marines in Australia to shore up alliances in Asia, but the move prompted a sharp response from Beijing, which accused Mr. Obama of escalating military tensions in the region.
The agreement with Australia amounts to the first long-term expansion of the American military’s presence in the Pacific since the end of the Vietnam War. It comes despite budget cuts facing the Pentagon and an increasingly worried reaction from Chinese leaders, who have argued that the United States is seeking to encircle China militarily and economically…
In an address to the Australian Parliament on Thursday morning, Mr. Obama said he had ‘made a deliberate and strategic decision — as a Pacific nation, the United States will play a larger and long-term role in shaping this region and its future,’
aldus de president, die de buitenlandse schuld van de VS liet oplopen tot rond de ’20 trillion dollar,’ 20 keer een miljoen maal een miljoen, waarbij vermeldenswaardig is dat de
U.S. debt to China is $1.102 trillion, as of May 2017. That's 28 percent of the $3.9 trillion in Treasury bills, notes, and bonds held by foreign countries. The rest of the $19.8 trillion national debt is owned by either the American people or by the U.S. government itself. For more, see Who Owns the U.S. National Debt?
China holds less than the $1.111 trillion held by Japan. Both countries have reduced their holdings in the past year, but China has reduced it faster.
China held $1.3 trillion in U.S. debt in November 2013. The reason China is reducing its holdings is to allow its currency, the yuan, to rise. To do that, China has to loosen its peg to the dollar. That makes the yuan more attractive to forex traders in global markets.
Long-term, China wants the yuan to replace the U.S. dollar as the world's global currency.
Zonder overdrijven kan gesteld worden dat Washington zich voorbereid op grootschalige militaire conflicten met Rusland en China, waarbij de inzet van massavernietigingswapens zelfs onvermijdelijk zal zijn. Zeker nadat onder Obama het besluit viel om het nucleaire arsenaal van de VS geheel te vernieuwen, wat naar schatting rond de één biljoen dollar zal kosten. (1.000.000.000.000 dollar). Op die manier denkt de macht in Washington de Amerikaanse hegemonie te kunnen verzekeren. De vraag is daarom gerechtvaardigd: waarom beweert Ian Buruma met zoveel stelligheid dat ‘we' in de toekomst'met weemoed [zullen] terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington’? Gezien het huidige scenario zullen onze nazaten ons eerder vervloeken. Vooral ook omdat het voortbestaan van de mensheid tevens wordt bedreigd door de klimaatverandering, als gevolg van de massale uitstoot van broeikasgassen. Decennialang heeft de VS, tot voor kort de grootste luchtvervuiler ter wereld, voorkomen dat hiertegen afdoende maatregelen werden genomen, zo vertelde mij in het begin van de twintigste eeuw de onder vakgenoten alom gerespecteerde Britse chemicus Sir Robert Watson. Vijf jaar lang was hij voorzitter geweest van het VN Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC),tot hij in april 2002 onder druk van de VS eruit werd gewerkt, omdat hij de lidstaten bleef oproepen de uitstoot drastisch te beperken. Twee maanden eerder had Watson mij erop gewezen dat onder andere het zuiden van de Verenigde Staten in toenemende mate door tropische stormen zou worden getroffen. Op grond van wetenschappelijk onderzoek zei hij: ‘We verwachten een verandering van extreme weersverschijnselen… intensere orkaanactiviteit… hogere maximale windsnelheden en neerslag.’ Het getuigt van een wrange ironie dat onder Obama zoveel oorlogen zijn gevoerd, aangezien het Amerikaanse militaire apparaat de grootste ‘institutional consumer of oil’ is, hetgeen één van de redenen is waarom Washington alles op alles zet om de hegemonie te consolideren. Vrijdag 1 september 2017 wees de de onderzoeker Kert Davies, oprichter en directeur van het Amerikaanse Climate Investigations Center onder de kop ‘Hurricane Harvey, Climate Denial, Fake News and ExxonMobil’nog eens op het feit dat:
For well over twenty years, climate deniers have tried to stymie discussion of extreme weather events and climate change. Why? Because extreme weather kills people, destroys property, trashes things and costs billions of dollars. And that’s when people start searching for accountability blame. Hurricane Harvey’s damage is breaking records. Who will pay, remains an unanswered question. What we do know is that a concerted campaign of climate denial, over the past three decades, has measurably slowed down society’s reaction to the climate crisis and has wasted valuable time and money.
For example, in October 1998, the Cooler Heads Coalition put together a ‘Media and Congressional Briefing’ titled ‘Extreme Weather and Climate Change,’ held in the Cannon House of Representatives office building. The sponsoring organizations are a who’s who of ‘free market’ anti-government groups. Many of the organizations are connected to Koch money and most of them were being funded by ExxonMobil in 1998 and subsequent years.
Toen ik in 2002 ruim twee uur lang een vooraanstaande functionaris van ExxonMobil op zijn kantoor in Washington interviewde, in het bijzijn van het hoofd van de eigen persdienst, werd mij duidelijk hoe levensgevaarlijk autistisch de directie van ’s werelds grootste olie en gasmaatschappij was. De meest eenvoudig te controleren feiten werden ontkend. Maar omdat de westerse commerciële pers voor het merendeel betaald wordt door de advertentie-inkomsten raakte de berichtgeving over de klimaatverandering jarenlang in het slop. Het argument van mijn mainstream-collega’s was dat zij het publiek niet met dit nieuws wilde doodgooien, aangezien de belangstelling zou zijn weggeëbd, en men dus als het ware gedwongen was weer over te gaan op de waan van de dag. Welke absurde vormen dit kan aannemen blijkt wel uit de voortdurende anti-Poetin hetze van de mainstream-media, alsof de Russische president een grotere bedreiging voor de mensheid betekent dan de klimaatverandering, en het voeren van oorlog urgenter is dan een oplossing voor de massale verwoestingen door steeds krachtigere orkanen. Mijn berichtgeving over de dwaasheid van ’s werelds machtigste natie heeft ertoe geleid dat bijvoorbeeld mijn goede kennis, mainstream-opiniemaker Ian Buruma, mij schreef dat mijn kritiek ‘niet een nieuwe visie’ inhield, aangezien ‘voor de tweede wereld oorlog vijandigheid ten opzichte van de VS’ deze kritiek 'te vinden was in extreem rechtse, en zelfs niet zo extreem rechtse kringen.’ Aan ondermeer ‘Amerikaans materialisme zou de westerse beschaving ten onder gaan.’Op deze wijze probeerde hij mijn kritische houding verdacht te maken door te suggereren dat die houding kon getuigen van een kwalijke mentaliteit. Om dit nog eens te benadrukken, sleepte hij tevens mijn kritiek op de zionistische staat erbij. Buruma beweerde bovendien ‘mijn standpunten... goed’ te begrijpen, en vatte die als volgt samen: ‘De drie kwaadaardigste en gevaarlijkste machten in de wereld zijn de VS, Israel, en Geert Mak.’ Vooral de pedanterie van zijn poging om een serieuze discussie onmogelijk te maken, was lachwekkend. Even lachwekkend als zijn volgende bewering:
Soros might be described as the personification of ‘the West’ as defined by Kolnai (joods-Hongaarse filosoof. svh) He is everything that nativists and anti-Semites hate: rich, cosmopolitan, Jewish, and a liberal dedicated to what Karl Popper, yet another child of Jewish origin from the Austro-Hungarian Empire, called ‘the open society.’
De speculant George Soros als representant van ‘de open samenleving.’ Hoe ‘open’ is de ‘samenleving,’ die de getrukeerde ‘Soros’ voor ogen staat? Daarvoor dient men zich te verdiepen in wie Soros is. Op 20 december 1998 zond het bekende CBS-programma 60 Minutes een onthullend interview uit met Soros, dat de onderzoeksjournalist Steve Kroft als volgt inleidde:
When the Nazis occupied Budapest in 1944, George Soros’ father was a successful lawyer. He lived on an island in the Danube and liked to commute to work in a rowboat. But knowing there were problems ahead for the Jews, he decided to split his family up. He bought them forged papers and he bribed a government official to take 14-year-old George Soros in and swear that he was his Christian godson. But survival carried a heavy price tag. While hundreds of thousands of Hungarian Jews were being shipped off to the death camps, George Soros accompanied his phony godfather on his appointed rounds, confiscating property from the Jews.
KROFT: You’re a Hungarian Jew… who escaped the Holocaust… by posing as a Christian.
Mr. SOROS: Right.
KROFT: And you watched lots of people get shipped off to the death camps.
Mr. SOROS: Right. I was 14 years old. And I would say that that’s when my character was made.
KROFT: In what way?
Mr. SOROS: That one should think ahead. One should understand and anticipate events and when one is threatened. It was a tremendous threat of evil. I mean, it was a very personal experience of evil.
KROFT: My understanding is that you went out with this protector of yours who swore that you were his adopted godson.
Mr. SOROS: Yes. Yes.
KROFT: Went out, in fact, and helped in the confiscation of property from the Jews.
Mr. SOROS: Yes. That’s right. Yes.
KROFT: I mean, that sounds like an experience that would send lots of people to the psychiatric couch for many, many years. Was it difficult?
Mr. SOROS: Not – not at all. Not at all. Maybe as a child you don’t see the connection. But it was – it created no – no problem at all.
KROFT: No feeling of guilt?
Mr. SOROS: No… Well, of course I could be on the other side or I could be the one from whom the thing is being taken away. But there was no sense that I shouldn’t be there, because that was – well, actually, in a funny way, it’s just like in markets – that if I weren’t there – of course, I wasn’t doing it, but somebody else would be taking it away anyhow. And – whether I was there or not, I was only a spectator, the property was being taken away. So I had no role in taking away that property. So I had no sense of guilt.
Eerder al, in 1995, werd Soros geïnterviewd door de befaamde Amerikaanse journalist Charlie Rose. Dit vraaggesprek vond plaats drie jaar nadat George Soros op Black Wednesday, 16 september 1992, de waarde van de Britse munteenheid ineen liet storten, waardoor de Britse bevolking op één dag 3,4 miljard pond verloor, en Soros, dankzij een doortrapt spel, op diezelfde dag meer dan één miljard pond rijker maakte. Het is ander voorbeeld van de immorele wijze waarop Soros zowel tijdens de oorlog als daarna opereerde en nog steeds te werk gaat. De man kent ‘[n]o feeling of guilt.’ Evenals bij de diefstal van gedeporteerde joodse Hongaren beschouwde hij het oplichten van de Britten ‘in a funny way,’ als iets dat is ‘just like in markets,’ namelijk dat ‘if I weren’t there’ dan ‘somebody else would be taking it away anyhow.’ Volgens eigen zeggen beschouwt hij ‘[t]he market’ als ‘a laboratory where I could test my philosophical ideals.’ Diefstal van weerloze individuen als onderdeel van ‘mijn filosofische idealen,’ want de
market is a very good example of what reality is. All the false ideas and misconceptions that we have, and which play in the market, is part of the reality that we have to think about. So the role of misconceptions is tremendously important in forming reality.
Tijdens het interview in 1995 stelde Charlie Rose de vraag ‘Strobe Talbot, the Deputy Secretary of State, the principal architect of our policy towards Russia listens to you?’ Soros antwoordde:
He does. I do now have access, we actually work together. The country where I am most engaged and we are really working together is Ukraine.
Het te pas en te onpas een beroep doen op het joodse slachtofferschap, is kenmerkend geworden voor de werkwijze van Buruma, die een joodse moeder had, maar wiens eigen identificatie met het jodendom niet berust op een doorleefde werkelijkheid, vergeleken met die van een orthodox joodse gelovige. Maar gezien het feit dat ‘na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard,’ zoals Jan Blokker terecht heeft opgemerkt, is ook een valse joodse identiteit, een handig wapen om onzinnige argumenten kracht bij te zetten. Het is als het ware een paspoort voor ‘the open society,’ zelfs voor degenen die nagenoeg onvoorwaardelijk achter de terreurstaat Israel staan. Wat dat betreft stellen eveneens de
begrippen ‘liberal’ en ‘cosmopolitan’ weinig tot niets meer voor. Buruma, die in de Nederlandse polder doorgaat voor een ‘typisch voorbeeld van de nieuwe kosmopoliet,’ identificeert zich ondertussen keer op keer met joods tribalisme. Zijn joods-zijn is evenwel een pose, zoals blijkt uit ondermeer het feit dat hij — of all people — Soros afschildert als slachtoffer. Het maakt Buruma’s intellectuele integriteit op z’n minst verdacht. Zeker als men die vergelijkt met de intellectuele integriteit van iemand als Gilad Atzmon, de in Israel geboren joods-Britse ‘jazz saxophonist, novelist, political activist and writer,’ die stelt dat
I don't write about politics, I write about ethics. I write about Identity. I write a lot about the Jewish Question – because I was born in the Jew-land, and my whole process in maturing into an adult was involved with the realization that my people are living on stolen land.
Al langere tijd bespeelt Buruma deze ‘Joodse collectieve identiteit’ door in zijn opinies keer op keer in te spelen op de ‘angst.’ Hoewel hij stelt ‘de meeste affiniteit met de familietraditie van het geassimileerde jodendom van zijn moeder,’ te hebben, reikt die aangepastheid niet zo ver dat Ian ervan afziet om de angst voor de ‘angst’ te misbruiken om zo zijn opinies levensvatbaar te laten lijken. Hij gebruikt het slachtofferschap als politiek wapen. Tegelijkertijd is zijn slachtofferisme tevens het visitekaartje, waarmee hij zich introduceert in kringen die van belang zijn voor Ian's carrièreplanning. Netwerken zijn voor een streber immers onmisbaar, zoals Buruma zelf duidelijk maakte toen hij over zijn vader schreef dat ‘[o]m een toekomst te hebben als jurist moest hij wel lid worden van het corps (dat moet je tot op zekere hoogte nog steeds),’ en dat daardoor zijn vader het ‘normaal’ vond dat ‘feuten,’ inclusief hijzelf, zowel tijdens als na de nazi-bezetting werden vernederd en sadistisch werden behandeld, louter en alleen om bij een netwerk te kunnen horen. Het enig opvallende verschil is dat Ian het slachtofferschap niet meer ‘normaal’ vindt, maar nog wel het daderschap van de ‘stand’ waartoe hij wil behoren, zoals ondermeer blijkt uit het feit dat hij het ‘imperialisme uit Washington’ kwalificeert als ‘betrekkelijk goedaardig.’ Hij negeert daarbij bewust het feit dat al sinds
the late 19th and early 20th century, policies such as Theodore Roosevelt’s interventionism in Central America and Woodrow Wilson’s mission to ‘make the world safe for democracy’ (de officiële eufemistische rechtvaardiging. svh)’… were often backed by military force, but were more often effected from behind the scenes. This is consistent with the general notion of hegemony and imperium of historical empires. In 1898, Americans who opposed imperialism created the Anti-Imperialist League to oppose the US annexation of the Philippines and Cuba. One year later, a war erupted in the Philippines causing business, labor and government leaders in the US to condemn America's occupation in the Philippines as they also denounced them for causing the deaths of many Filipinos. American foreign policy was denounced as a ‘racket' by Smedley Butler, a former American general…
the late 19th and early 20th century, policies such as Theodore Roosevelt’s interventionism in Central America and Woodrow Wilson’s mission to ‘make the world safe for democracy’ (de officiële eufemistische rechtvaardiging. svh)’… were often backed by military force, but were more often effected from behind the scenes. This is consistent with the general notion of hegemony and imperium of historical empires. In 1898, Americans who opposed imperialism created the Anti-Imperialist League to oppose the US annexation of the Philippines and Cuba. One year later, a war erupted in the Philippines causing business, labor and government leaders in the US to condemn America's occupation in the Philippines as they also denounced them for causing the deaths of many Filipinos. American foreign policy was denounced as a ‘racket' by Smedley Butler, a former American general…
One of the New York Journal's most infamous cartoons, depicting Philippine–American War General Jacob H. Smith's order ‘Kill Everyone over Ten,’ from the front page on May 5, 1902.
Some have described the internal strife between various people groups as a form of imperialism or colonialism. This internal form is distinct from informal U.S. imperialism in the form of political and financial hegemony. This internal form of imperialism is also distinct from the United States' formation of ‘colonies’ abroad. Through the treatment of its indigenous peoples during westward expansion, the United States took on the form of an imperial power prior to any attempts at external imperialism. This internal form of empire has been referred to as ‘internal colonialism.’ Participation in the African slave trade and the subsequent treatment of its 12 to 15 million Africans is viewed by some to be a more modern extension of America's ‘internal colonialism.’ However, this internal colonialism faced resistance, as external colonialism did, but the anti-colonial presence was far less prominent due to the nearly complete dominance that the United States was able to assert over both indigenous peoples and African-Americans…
In 2015, the United States reportedly had nearly 800 military bases in more than 70 countries around the world.
Het uitroeien van alleen al naar schatting 7 miljoen Indianen als ‘betrekkelijk goedaardig imperialisme’ te kwalificeren getuigt van een blank superioriteitsgevoel, dan ten grondslag lag aan het ‘manifest destiny,’ en nog steeds de basis vormt van het Amerikaans ‘exceptionalisme.’ Een superioriteitsgevoel dat als rechtvaardiging geldt voor bloedbaden en expansionisme. Zo is bekend dat de
U.S. military’s use of waterboarding began during the Philippine-American War. Euphemistically called the ‘water cure,’ it was said to be a form of torture the U.S. ‘inherited’ from the Spanish. They had used it since the Inquisition. In his 1902 essay ‘A Defense of General Funston,’ Mark Twain wrote:
Funston’s example has bred many imitators, and many ghastly additions to our history: the torturing of Filipinos by the awful ‘water-cure,’ for instance, to make them confess — what? Truth? Or lies? How can one know which it is they are telling? For under unendurable pain a man confesses anything that is required of him, true or false, and his evidence is worthless…
The Bush administration often denies imperial ambitions by claiming that it’s goal is ‘Iraq for the Iraqis.’ That is a paraphrase of ‘the Philippines for the Filipinos,’ a statement William H. Taft (Amerikaanse president van 1909-1913 svh) often made to defuse criticism of U.S. Imperial policy while he was the first U.S. Governor-General of the Philippines,
aldus schreef de Amerikaanse academicus, wijlen Jim Zwick, in zijn boek Confronting Imperialism (2007). Opmerkelijk is dat ook toen al een aanzienlijk deel van de Amerikaanse intellectuelen een tweeslachtige houding erop na hield. Zelfs een groot aantal mensen dat gekeerd was tegen het Amerikaanse kolonialisme in de ‘Pacific,’ en dat zich georganiseerd had in de American Anti-Imperialist League werd niet gedreven door altruïstische motieven. Zo schreef Zwick:
There are grounds for such an appraisal in the League’s repeated claim that its primary goal was the preservation of republican democracy within the United States. ‘Much as we abhor the war of “criminal aggression” in the Philippines, greatly as we regret that the blood of the Filipinos is on American hands, we more deeply resent the betrayal of American institutions at home,’ the League’s platform asserted. Quoting similar statements made at the first anti-imperialist mass meeting held in Boston in June 1898 and noting that the League’s constitution restricted membership to U.S. citizens, Maria C. Lanzar stressed that the League was founded ‘primarily for the good of the people of the United States rather than for that of the inhabitants of the Philippines.’
En ook het uitgebreide onderzoek van de Amerikaanse historicus, professor Robert L. Beisner ‘confirmed the proclivity of McKinley’s critics to lament imperialism’s impact only on Americans, rather than on Filipinos or Puerto Ricans,’ hetgeen Beisner tot de conclusie voerde dat zelfs de anti-imperialisten leiden aan een ‘parochialism of spirit’ dat nog steeds de anti-imperialistische beweging in de VS beïnvloedt door ‘self-preoccupation without enhancing self-knowledge.’ Deze ‘bekrompenheid’ toont aan dat zelfs voor vooruitstrevende Amerikanen de zogeheten Amerikaanse normen en waarden niet als universeel gelden. Voor de meeste dissidenten was meteen duidelijk dat de prijs voor het hebben van een imperium te hoog zou zijn voor de toch al beperkte Amerikaanse democratie. Het was Mark Twain die dit als één van de eersten besefte, toen hij opmerkte dat ‘America cannot have an empire abroad and a Republic at home.’ Twain had gelijk dat imperialisme en democratie elkaar uitsluiten, zoals iedere oprechte waarnemer al geruime tijd door heeft. Het probleem met een opiniemaker als Buruma is dat hij de geschiedenis niet doorgrond. Het zou goed zijn als hij en zijn mainstream-opiniemakers The Decline and Fall of the Roman Empire (1776) van Edward Gibbon zouden bestuderen, en zouden beseffen wat de grote historicus bedoelde toen hij over de eerste Romeinse keizer schreef:
‘Imperialisme,’ hoe ‘betrekkelijk goedaardig’ het voor propagandisten ook moge lijken, leidt onherroepelijk tot de vorming van een kleine elite die haar rijkdom en macht blijft vergroten ten koste van de overgrote meerderheid. En die elite wordt sinds het ontstaan van imperia bejubeld door de sycophanten aan het hof, of in hedendaagse termen, door de pluimstrijkers van de mainstream media. ‘Imperialisme’ en ‘democratie’sluiten elkaar van nature uit, net als Buruma’s tribalisme onverenigbaar is met kosmopolitisme. Daarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten