‘Wij’ zijn in een fase van de geschiedenis aangekomen, waarin het cynisme zo groot is dat zelfs satire te zwak is om de misdadigheid van de westerse machthebbers te kunnen bestrijden. De westerse dissident bevindt zich vandaag de dag in dezelfde situatie als destijds de grootste satiricus van de twintigste eeuw, de joodse Oostenrijker Karl Kraus, die, na jarenlang te hebben gewaarschuwd voor de onmenselijkheid en het gevaar van het nationaal-socialisme, over de machtsovername van Hitler in
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goeie oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen -- zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al sinds zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
Desondanks schreef bestsellerauteur Geert Mak mij dat ‘Het probleem met jou is dat je verdomd vaak gelijk hebt, en dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt… Jij ziet veel dingen scherper en eerder, maar,' zo biechtte hij op: ‘ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.’ Het ‘probleem’ ben ik, niet het feit dat ik ‘verdomd vaak gelijk’ heb, maar ‘dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt,’ terwijl mijn oude vriend ‘niet zonder hoop [kan],’ hetgeen ‘misschien wat pathetisch klinkt, maar het is toch zo.’ De zoektocht naar 'hoop' blijft voor de angstige kleinburger veel belangrijker dan dat iemand 'veel dingen scherper en eerder [ziet].’ En daarom geldt nog steeds W.H. Auden’s besef in 1939 dat
The enlightenment driven away,
The habit-forming pain,
Mismanagement and grief:
We must suffer them all again…
who can live for long
In an euphoric dream;
Out of the mirror they stare,
Imperialism’s face
And the international wrong.
Weer is het ‘September 1, 1939,’ en dicht de dichter in een letterlijk en figuurlijk uitzichtloze kroeg voor alcoholisten:
I sit in one of the dives
On Fifty-second Street
Uncertain and afraid
As the clever hopes expire
Of a low dishonest decade:
Waves of anger and fear
Circulate over the bright
And darkened lands of the earth,
Obsessing our private lives;
The unmentionable odour of death
Offends the September night…
Faces along the bar
Cling to their average day:
The lights must never go out,
The music must always play,
All the conventions conspire
To make this fort assume
The furniture of home;
Lest we should see where we are,
Lost in a haunted wood,
Children afraid of the night
Who have never been happy or good…
All I have is a voice
To undo the folded lie,
The romantic lie in the brain
Of the sensual man-in-the-street
And the lie of Authority
Whose buildings grope the sky:
There is no such thing as the State
And no one exists alone;
Hunger allows no choice
To the citizen or the police;
We must love one another or die.
Weer gelden Auden’s vragen:
Who can reach the deaf,
Who can speak for the dumb?
De zwaarste Amerikaanse conventionele bom. De 'Mother of All Bombs.'
Opnieuw weegt het inzicht van de wijzen niet op tegen de rancuneuze haat van de kleinburger met zijn ‘windiest militant trash,’ terwijl ‘Defenceless under the night/Our world in stupor lies.’ Wie hier niet naar handelt, is reeds hersendood, want
dotted everywhere,
Ironic points of light
Flash out wherever the Just
Exchange their messages:
May I, composed like them
Of Eros and of dust,
Beleaguered by the same
Negation and despair,
Show an affirming flame.
Met dit besef zullen ‘the Just’ zich overeind moeten houden, terwijl overal alles uiteenvalt en iedere ziel, net als W.B. Yeats, weet dat:
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
Meer dan het beschrijven van de waanzin is er niet, zo wist Auden al toen hij weigerde deel te nemen aan de grootste slachtpartij in de geschiedenis, en Yeats op zijn beurt hieraan wist te ontsnappen door in januari 1939 te sterven. Alleen degene die ‘full of passionate intensity’ zijn, gaan gedachteloos door, ideologen als de journalist Hubert Smeets die door de Nederlandse staat wordt gesubsidieerd om de anti-Rusland hetze op gang te houden. Op zaterdag 8 april 2017 suggereerde deze bij NRC Handelsblad vertrokken redacteur buitenland via Facebook dat Rusland en Syrië wel degelijk betrokken waren geweest bij de ‘gifgasaanval’ van 4 april 2017. Zonder enig concreet bewijs schreef Smeets:
Vrijdag kort na de Amerikaanse raketaanval op de Syrische luchtmachtbasis Al-Shairat publiceerde RT Deutsch, de Duitstalige versie van het Russische mediaconcern Russia Today, een fotoreportage over de fysieke gevolgen van de Tomahawks. In de serie ook deze foto (boven) met vaten/containers.
Wat er in zat of zit? Volgens een Russische verslaggever ter plekke waren het containers voor technische reserve-onderdelen voor de vliegtuigen. Ik zelf heb geen idee. Maar gelet op de gasmaskers op de foto (beneden), een beeld dat eerder is verspreid door het Russische persbureau Ria, was de inhoud niet gezond voor de mens.
In plaats van zijn suggestieve bewering eerst zelf te onderzoeken verspreidde hij deze propaganda, om zich vervolgens gedwongen te zien toe te geven dat:
PS. De containers zouden kunnen zijn bestemd voor het vervoer van chemische wapens richting inspectie. Of voor clusterbommen. Zie het bericht hieronder van Sophia Kornienko.
PPS. De containers zijn eerder vermoedelijk gebruikt voor het vervoer van chemische wapens uit Syrië naar Rusland. Zie deze link, die ik zojuist kreeg.
Met achter zijn rug de Amerikaanse vlag wijst Hubert Smeets zijn publiek de weg naar het Oosten, waar het grote Kwaad vandaan zal komen.
De suggestieve gesubsidieerde propaganda van Hubert Smeets.
Tweeënhalf uur later reageerde Sophia Kornienko, een uitgesproken anti-Poetin correspondente die in Washington journalistiek studeerde, met de volgende informatie:
Hubert, de onderste foto (met gasmaskers) is van een fabriek naast Briansk. Het is een foto waarop te zien is hoe chemische wapens vernietigd worden. De bovenste foto is inderdaad gemaakt op de basis net gebombardeerd door de Amerikanen. Wat in de containers is geweest weet niemand zeker, het zijn wel oude Russische containers (nu blijkbaar leeg), met markering "4" (wat niet zeer gevaarlijk betekent, dus waarschijnlijk toch geen chemische wapens).
Brjansk ‘is een stad in Rusland’ en ‘ligt… zo’n 370 kilometer ten zuidwesten van Moskou.’ In tegenstelling tot wat Hubert Smeets suggereerde, lagen de ‘vaten/containers’ dus niet in Syrië. Vijf minuten na haar eerste reactie, berichtte Kornienko voor alle duidelijkheid: ‘Die markering "4" sluit chemische inhoud vrijwel uit. Het zijn cluster of gewone bombs geweest. Maar zeker weten we het niet natuurlijk.’
En omdat ‘we het niet [zeker weten]’ had een serieuze journalist in plaats van te suggereren de zaak eerst serieus moeten uitzoeken om te voorkomen dat hij propaganda verspreidde. Het ontbreekt Hubert Smeets evenwel aan zowel goede contacten om dit uit te zoeken als aan journalistieke integriteit om af te zien van dit soort anti-Rusland hetze.
Zo gevaarlijk is dat spul op die luchtmachtbasis 
;)
;)
Rondom Smeets en zijn mainstream-collega’s hangt ‘The unmentionable odour of death,’ die zo kenmerkend is voor mensen die nooit een oorlog van dichtbij hebben meegemaakt, zij zijn geprivilegieerden die in alle rust en comfort hun giftige rancune tegen het leven blijven spuien en die in hun onwetendheid vrede als bedreigender ervaren dan oorlog. Zelfs het feit dat de Russische Federatie dertien keer minder spendeert aan het militair-industrieel complex dan de 28 lidstaten van de NAVO tezamen, is onvoldoende om de pathologische angst voor de Ander af te zwakken. Hier gaat het niet langer om verstandelijke overwegingen, maar om wat C. Wright Mills ‘rationality without reason’ noemde, het domein waar de taal machteloos is. Op dit punt aangekomen, gelden alleen nog de woorden van Mulisch:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goeie oude tijd.
Wat valt daar nog op te antwoorden? Welke houding is nog zinvol wanneer uitgerangeerde journalisten als Huberts Smeets niets anders weten dan het vuurtje te blijven opstoken, tot er een uitslaande brand ontstaat? Wees eerlijk, wat kan een fatsoenlijk mens anders dan 'Beleaguered by the same Negation and despair Show an affirming flame'? Dinsdag 11 april 2017 schreef de Schotse stand-up comedian Frankie Boyle:
At the prospect of a war, the media reacted with the exuberant joy that I remember fights bringing to a school playground. War copy sells well, and is easier to write. A good way to get a handle on the media's attitude to conflict is to try to write a thousand words on a United Nations sponsored bilateral negotiation, then the same on a missile cutting a hospital in half. The Guardian exuberantly described the ‘pinpoint accuracy’ of Tomahawks. I'm not sure accuracy is strictly relevant when you're delivering high explosives, the ultimate variable. In the West, we've never needed the military spectaculars favored by Soviets and dictators; the news has always been our missile parade. On MSNBC the launch of the Tomahawks was repeatedly described as ‘beautiful.’ And there is a certain beauty at that point in their trajectory. Perhaps we should focus on some other point. It would be nice to see a shot of them ten seconds before they drop on their screaming victims. Or two days later when bodies are being pulled from the rubble. Maybe a shot from ten years down the line when the shell casings form part of a makeshift gallows, reflected in the glass eye of an implacable amputee warlord. Perhaps our whole fucked up attitude to war comes from only ever seeing our missiles taking off, only ever seeing our soldiers setting out.
Ignoring international law is bad for all sorts of reasons, not least because it's the same position as Assad's. Knowing that our own resolve is only strengthened when people attack us and expecting other people's to be weakened is suggestive of a kind of racism. Pouring arms and bombs into an intractable conflict means that you are happy for it to be prolonged and worsen. Britain's activities in the Middle East historically mean we almost can't imagine what a moral position might look like. We have a huge navy that we could use to pick up the thousands of Syrians, Libyans and others scheduled to drown in the Mediterranean this year, for a fraction of the cost of the bombs we've dropped on them. I wonder if those people know, clambering onto boats with their frightened children, many of whom have never seen the sea before and will never see land again, that we aggressively tune out images like this, should they ever reach us at all. That we see all these lives we could save as part of a chaotic, insoluble mess, better not thought about; we who focus so intently on the sleek, clear lines of bombs.
Tegelijkertijd wordt ons voortbestaan als soort in toenemende mate bedreigd door de natuur. De Australische klimaatexpert Clive Hamilton beschrijft in zijn boek Defiant Earth – the fate of humans in the Anthropocene (mei 2017) dat:
Humans have become so powerful that we have disrupted the functioning of the Earth System as a whole, bringing on a new geological epoch the Anthropocene one in which the serene and clement conditions that allowed civilization to flourish are disappearing…
The emergence of a conscious creature capable of using technology to bring about a rupture in the Earth′s geochronology is an event of monumental significance, on a par (vergelijkbaar. svh) with the arrival of civilization itself.
What does it mean to have arrived at this point, where human history and Earth history collide? […] the Anthropocene demands that we rethink everything. (Het Antropoceen is de voorgestelde naam van het tijdperk waarin het Aardse klimaat en de atmosfeer de gevolgen ondervinden van menselijke activiteit. svh). The modern belief in the free, reflexive being making its own future by taking control of its environment even to the point of geo-engineering is now impossible because we have rendered the Earth more unpredictable and less controllable, a disobedient planet.
At the same time, all attempts by progressives to cut humans down to size by attacking anthropocentrism come up against the insurmountable fact that human beings now possess enough power to change the Earth′s course. It′s too late to turn back the geological clock, and there is no going back to premodern ways of thinking.
We must face the fact that humans are at the centre of the world, even if we must give up the idea that we can control the planet. These truths call for a new kind of anthropocentrism, a philosophy by which we might use our power responsibly and find a way to live on a defiant (ons trotserende. svh) Earth.
Juist op het moment dat overal de neoliberale ideologie als een parasitaire, kwaadaardige tumor haar gastheer aan het vernietigen is, en het Westen in een diepe crisis is geraakt die alle aspecten van de consumptiecultuur aantast, wordt elke dag weer aangetoond hoe intens verward de ‘politiek-literaire elite’ in Nederland hierop reageert. Zij blijkt elk besef van verhoudingen te hebben verloren, de ingrijpende gevolgen van de klimaatverandering en het dramatische verlies aan biodiversiteit zijn voor haar lang niet zo belangrijk als de volgende NAVO-oorlog, gepland door de elite in Washington en op Wall Street, gesanctioneerd door een anoniem bureaucratisch bolwerk in Brussel, en gerechtvaardigd door de commerciële massamedia in Europa en de VS. Zo beweerde Bas Heijne, die doorgaat voor ‘een powerduider pur sang’ en de mensheid ‘de weg [wijst]’ naar ‘een nieuw beschavingsideaal,’ in zijn NRC-column van vrijdag 17 februari 2017 zonder ook maar over één bewijs te beschikken:
De New York Times publiceerde deze week een opmerkelijk stuk over hoe Russische propaganda hier een rol heeft gespeeld bij het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne, met Thierry Baudet en Harry van Bommel in de rol van nuttige idioten. Ook oprechte tegenstanders van dat verdrag zouden zich ernstige zorgen moeten maken over de pogingen van de Russen om ons te helpen met ons patriottisme. Er zijn ontelbare Russische pogingen gedaan om in te breken in ministeries.
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/02/17/nuttige-idioten-6748119-a1546624
Is The New York Times een betrouwbare bron zodra het informatie betreft afkomstig van Amerikaanse inlichtingendiensten? Het antwoord is: nee, geenszins. Hoewel de polderpers er nog steeds diep van overtuigd is dat de The New York Times de 'beste krant van de wereld,’ is, zoals de VPRO-televisie journalist Chris Kijne beweert, worden in werkelijkheid de westerse mainstream-media elke dag weer gebruikt. Desondanks meent ook de Volkskrant-journalist Arie Elshout dat 'feit en commentaar nergens zo tastbaar [zijn] gescheiden als bij The New York Times.’ In de praktijk blijkt precies het omgekeerd. De ‘hooggeplaatsten,' zoals Elshout de corrupte macht betitelt, laten maar al te vaak zogenaamd 'nieuws' lekken aan het journalistieke voetvolk om zo de geesten rijp te maken voor nieuw geweld. Een voorbeeld van de wijze waarop de NYT wordt misbruikt, is de zaak Judith Miller waarvoor de krant naderhand haar excuses moest aanbieden:
Is The New York Times een betrouwbare bron zodra het informatie betreft afkomstig van Amerikaanse inlichtingendiensten? Het antwoord is: nee, geenszins. Hoewel de polderpers er nog steeds diep van overtuigd is dat de The New York Times de 'beste krant van de wereld,’ is, zoals de VPRO-televisie journalist Chris Kijne beweert, worden in werkelijkheid de westerse mainstream-media elke dag weer gebruikt. Desondanks meent ook de Volkskrant-journalist Arie Elshout dat 'feit en commentaar nergens zo tastbaar [zijn] gescheiden als bij The New York Times.’ In de praktijk blijkt precies het omgekeerd. De ‘hooggeplaatsten,' zoals Elshout de corrupte macht betitelt, laten maar al te vaak zogenaamd 'nieuws' lekken aan het journalistieke voetvolk om zo de geesten rijp te maken voor nieuw geweld. Een voorbeeld van de wijze waarop de NYT wordt misbruikt, is de zaak Judith Miller waarvoor de krant naderhand haar excuses moest aanbieden:
Judith Miller (born January 2, 1948) is a Pulitzer Prize winning American journalist, formerly of the New York Times in Washington D.C. Her coverage of Iraq's alleged Weapons of Mass Destruction (WMD) program both before and after the 2003 invasion garnered much controversy. A number of stories she wrote while working for the New York Times later turned out to be inaccurate or completely false. Miller was later involved in disclosing Valerie Plame's identity as a CIA agent. She spent three months in jail for claiming reporter's privilege and refusing to reveal her sources in the CIA leak. Miller retired from her job at the New York Times in November 2005. As of October, 2008 she is a contributor to the Fox News Channel and a fellow at the conservative Manhattan Institute think-tank.
On May 26, 2004, a week after the U.S. government apparently severed ties with Ahmed Chalabi, a Times editorial acknowledged that some of that newspaper's coverage in the run-up to the war had relied too heavily on Chalabi and other Iraqi exiles bent on regime change. It also regretted that ‘information that was controversial allowed to stand unchallenged.’ While the editorial rejected ‘blame on individual reporters,’ others noted that ten of the twelve flawed stories discussed had been written or co-written by Miller. http://nytimes.com/critique
Voor een evenwichtig oordeel is belangrijk te weten dat de Amerikaanse inlichtingendiensten op de hoogte waren van de onbetrouwbaarheid van Ahmed Chalabi,
Chalabi was a bold and shrewd investor, amassing a fortune of $100 million. During his life he was accused of corruption many times. In 1977, he founded the Petra Bank in Jordan with Crown Prince Hassan, the King's brother. In May 1989, the Governor of the Central Bank of Jordan, Mohammed Said Nabulsi, issued a decree ordering all banks in the country to deposit 35% of their reserves with the Central Bank. Petra Bank was the only bank that was unable to meet this requirement. An investigation was launched which led to accusations of embezzlement and false accounting. The bank failed, causing a $350 million bail-out by the Central Bank. Chalabi fled the country, in the boot of a Jordanian prince's car, before the authorities could react. Chalabi was convicted and sentenced in absentia for bank fraud by a Jordanian military tribunal to 22 years in prison. Chalabi maintained that his prosecution was a politically motivated effort to discredit him sponsored by Saddam Hussein.
Kortom, op basis van ‘unchallenged’ uiterst ‘controversial’ informatie van een gevluchte oplichter die samenwerkte met de CIA, verspreidde The New York Times propaganda voor de illegale inval in Irak. Mede daardoor rechtvaardigde de krant de shock and awe terreur, die al snel het meest desastreuze politieke besluit van de VS bleek te zijn sinds president Kennedy in 1961 besloot Amerikaanse militaire adviseurs naar Vietnam te sturen en daarmee de voor alle partijen rampzalige Vietnam-oorlog te veroorzaken, en dat terwijl
Charles De Gaulle warned Kennedy that Vietnam and warfare in Vietnam would trap America in a ‘bottomless military and political swamp.’ This was based on the experience the French had at Dien Bien Phu, which left a sizable psychological scar of French foreign policy for some years. However, Kennedy had more daily contact with ‘hawks’ in Washington DC who believed that American forces would be far better equipped and prepared for conflict in Vietnam than the French had been. They believed that just a small increase in US support for Diem would ensure success in Vietnam. The ‘hawks’ in particular were strong supporters in the ‘Domino Theory.’
De Amerikaanse journalist en auteur James Moore concludeerde dan ook op donderdag 27 mei 2004 dat:
When the full history of the Iraq war is written, one of its most scandalous chapters will be about how American journalists, in particular those at the New York Times, so easily allowed themselves to be manipulated by both dubious sources and untrustworthy White House officials into running stories that misled the nation about Saddam Hussein's weapons of mass destruction. The Times finally acknowledged its grave errors in an extraordinary and lengthy editors note published Wednesday. The editors wrote:
‘We have found... instances of coverage that was not as rigorous as it should have been... In some cases, the information that was controversial then, and seems questionable now, was insufficiently qualified or allowed to stand unchallenged. Looking back, we wish we had been more aggressive in re-examining the claims as new evidence emerged — or failed to emerge... We consider the story of Iraq's weapons, and of the pattern of misinformation, to be unfinished business. And we fully intend to continue aggressive reporting aimed at setting the record straight.’
Desondanks blijft de polderpers vol lof over The New York Times. Die bewondering is zo groot dat mijn mainstream-collega's er niet voor schromen hun informatie uit deze krant over te schrijven, soms zelfs letterlijk. Daarbij negeren ze het feit dat bijvoorbeeld de gerenommeerde voormalige New York Times-onderzoeksjournalist James Risen in zijn boek Pay Any Price. Greed, Power, and Endless War (2014) uiteenzet hoe zijn onthullingen over de ‘immense horrors,’ die sinds 2001 werden gepleegd ‘in the name of national security,’ door de leiding van The New York Times werden gecensureerd. Onder druk van het Witte Huis weigerde de krant tot twee maal toe Risen's informatie te publiceren. Hetzelfde gold voor zijn onthullingen, voorafgaand aan de agressieoorlog tegen Irak in 2003:
Before the invasion of Iraq, my stories that revealed that CIA analysts had doubts about the prewar intelligence on Iraq were held, cut, and buried deep inside the Times, even as stories by other reporters loudly proclaiming the purported existence of Iraqi weapons of mass destruction were garnering banner headlines on page one. I decided I wasn't going to let that happen again.
James Risen besloot een boek te schijven met daarin de gecensureerde werkelijkheid:
After my manuscript was complete in the late summer of 2005, I told the editors at the Times that I was planning to include both the NSA story and the story about the CIA's botched Iran program in my book.
They were furious. For several weeks, the editors refused to reconsider running the NSA story, which, of the two stories, was freshest in their minds and which became the focus of our tense internal negotiations.
Enkele citaten uit Risen’s boek die de Amerikaanse elite weigerde te publiceren:
‘Obama performed a neat political trick: he took the national security state that had grown to such enormous size under Bush and made it his own. In the process, Obama normalized the post-9/11 measures that Bush had implemented on a haphazard, emergency basis. Obama’s great achievement -- or great sin -- was to make the national security state permanent.'
'In fact, as trillions of dollars have poured into the nation’s new homeland security-industrial complex, the corporate leaders at its vanguard can rightly be considered the true winners of the war on terror.'
'There is an entire class of wealthy company owners, corporate executives, and investors who have gotten rich by enabling the American government to turn to the dark side. But they have done so quietly… The new quiet oligarchs just keep making money… They are the beneficiaries of one of the largest transfers of wealth from public to private hands in American history.'
'The United States is now relearning an ancient lesson, dating back to the Roman Empire. Brutalizing an enemy only serves to brutalize the army ordered to do it. Torture corrodes the mind of the torturer.'
'Of all the abuses America has suffered at the hands of the government in its endless war on terror, possibly the worst has been the war on truth. On the one hand, the executive branch has vastly expanded what it wants to know: something of a vast gathering of previously private truths. On the other hand, it has ruined lives to stop the public from gaining any insight into its dark arts, waging a war on truth. It all began at the NSA.'
Fittingly, the book closes with a powerful chapter about the government’s extreme actions against whistleblowers. After all, whistleblowing and independent journalism are dire threats to the secrecy and deception that fuel the 'war on terror.'
Feit is dat de westerse mainstream-journalistiek propaganda bedrijft, zoals ook de prominente onderzoeksjournalist John L. Hess duidelijk maakte toen hij na 24 jaar bij The New York Times te hebben gewerkt erop wees:
never saw a foreign intervention that the Times did not support, never saw a fare increase or a rent increase or a utility rate increase that it did not endorse, never saw it take the side of labor in a strike or lockout, or advocate a raise for underpaid workers. And don’t let me get started on universal health care and Social Security.
De 'muur' die volgens Arie Elshout 'tussen feit en commentaar' bij de NYT zou zijn opgetrokken, bestaat in de praktijk van alledag niet, en wanneer deze voormalige ‘adjunct-hoofdredacteur en chef Buitenland,’ en huidige ‘correspondent Europa’ zijn lezers oproept te
bidden dat er een paar enclaves blijven met niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt, die tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons,
dan bedriegt hij zijn publiek, aangezien zijn ‘enclaves’ domweg niet bestaan bij de mainstream-pers die vaak ‘nepnieuws’ verspreidt, zoals ik de afgelopen 12 jaar op deze weblog met feiten heb proberen aan te tonen. Ook Elshout’s opmerking 'Laat opinies en feiten hun eigen werk doen,’ getuigt niet alleen van een brutale pedanterie, maar vooral ook van een diep geworteld zelfbedrog dat opiniemakers als Arie Elshout, Hubert Smeets, Bas Heijne, Geert Mak journalistiek zo intens corrupt maakt. Al deze praatjesmakers doen me keer op keer denken aan Marcello Clerici, de protagonist van Alberto Moravia's roman Il Conformista (1951). Deze Italiaanse auteur beschreef zijn hoofdpersoon als een man die 'tot elke prijs' streefde
naar normaliteit; een wil tot aanpassing aan een algemeen aanvaarde norm, een verlangen om gelijk te zijn aan alle anderen, omdat anders-zijn hetzelfde was als schuldig zijn.
Dit vurige verlangen creëerde 'een zucht tot behagen die aan slaafsheid of aan koketterie grensde,' en resulteerde in het geval van Clerici tot collaboratie met het fascisme, destijds de modieuze doctrine, waarin ‘de conformist’ weliswaar niet gelooft maar die hem door middel van een valse identiteit in elk geval de schijn van ‘normaliteit’ verleent. Hij is een onvruchtbare man, onverschillig voor het leed van anderen, de conformist is iemand die, net als de mainstream-journalist, absoluut niet ‘ontregelt,’ maar juist ‘bevestigt,’ die niet ‘tegenspreekt,’ maar beaamt, die niet ‘ontmaskert,’ maar maskeert. Op geen enkele manier zijn Elshout, Smeets, Heijne, en Mak — om me nu tot deze journalistieke lichtgewichten te beperken — bij machte om de werkelijkheid te beschrijven zodra die afwijkt van hun ideologische kijk op de wereld. In dienst van de commerciële massamedia geldt voor hen de door Milan Kundera geformuleerde regel dat
[o]p grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
[o]p grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
De enig andere houding was die van de grote joods-Amerikaanse onderzoeksjournalist en dissident I.F. Stone die het aldus samenvatte:
Lifelong dissent has more than acclimated me cheerfully to defeat. It has made me suspicious of victory… I see every insight degenerating into a dogma, and fresh thoughts freezing into lifeless party line.
Vandaar ook dat Stone zijn werkzame leven lang als motto had:
All governments lie, but disaster lies in wait for countries whose officials smoke the same hashish they give out.
De mens dient ten alle tijden te voorkomen dat hij in zijn eigen leugens gaat geloven, want dat leidt onherroepelijk tot de eigen ondergang en het gevaar dat anderen in zijn waanzin worden meegesleept. Een voorbeeld daarvan is de anti-Poetin hetze die Hubert Smeets al jarenlang voert in een poging het bestaan van de NAVO in de publieke opinie te rechtvaardigen, en daarmee het massale geweld. Het militair-industrieel complex van de NAVO-aanvoerder, de VS, slokt jaarlijks meer dan de helft op van dat deel van de federale begroting dat het Congres kan toewijzen. Elk jaar weer verdwijnt er rond een biljoen dollar naar dit militair bondgenootschap. Om een indruk te geven van het astronomisch hoge bedrag: een biljoen is een miljoen maal een miljoen, en dat elk jaar opnieuw. Wanneer de lezer tevens weet dat de slechts 28 NAVO-lidstaten twee keer zoveel spenderen aan oorlogsvoering en oorlogsvoorbereiding als alle 165 andere, bij de VN aangesloten, landen tezamen, dan is de voor de hand liggende vraag waarom Europa en de VS, vergeleken met de rest van de wereld, maar liefst tweederde van het totaalbedrag uitgeven aan het militaire apparaat, terwijl zij tezamen slechts 11 procent van de wereldbevolking uitmaken. Of anders gesteld: wie moet bang zijn voor wie? Wie genereert de meeste agressie op aarde? Waarom blijft Hubert Smeets doorgaan met zijn anti-Rusland hetze door te blijven suggereren dat ‘Poetin’ het vleesgeworden kwaad is? Naar aanleiding van zijn hierboven beschreven suggestie dat Rusland betrokken was bij de recente gifgasaanval in Syrië reageerde ik op zijn Facebook-pagina met de opmerking:
Lifelong dissent has more than acclimated me cheerfully to defeat. It has made me suspicious of victory… I see every insight degenerating into a dogma, and fresh thoughts freezing into lifeless party line.
Vandaar ook dat Stone zijn werkzame leven lang als motto had:
All governments lie, but disaster lies in wait for countries whose officials smoke the same hashish they give out.
De mens dient ten alle tijden te voorkomen dat hij in zijn eigen leugens gaat geloven, want dat leidt onherroepelijk tot de eigen ondergang en het gevaar dat anderen in zijn waanzin worden meegesleept. Een voorbeeld daarvan is de anti-Poetin hetze die Hubert Smeets al jarenlang voert in een poging het bestaan van de NAVO in de publieke opinie te rechtvaardigen, en daarmee het massale geweld. Het militair-industrieel complex van de NAVO-aanvoerder, de VS, slokt jaarlijks meer dan de helft op van dat deel van de federale begroting dat het Congres kan toewijzen. Elk jaar weer verdwijnt er rond een biljoen dollar naar dit militair bondgenootschap. Om een indruk te geven van het astronomisch hoge bedrag: een biljoen is een miljoen maal een miljoen, en dat elk jaar opnieuw. Wanneer de lezer tevens weet dat de slechts 28 NAVO-lidstaten twee keer zoveel spenderen aan oorlogsvoering en oorlogsvoorbereiding als alle 165 andere, bij de VN aangesloten, landen tezamen, dan is de voor de hand liggende vraag waarom Europa en de VS, vergeleken met de rest van de wereld, maar liefst tweederde van het totaalbedrag uitgeven aan het militaire apparaat, terwijl zij tezamen slechts 11 procent van de wereldbevolking uitmaken. Of anders gesteld: wie moet bang zijn voor wie? Wie genereert de meeste agressie op aarde? Waarom blijft Hubert Smeets doorgaan met zijn anti-Rusland hetze door te blijven suggereren dat ‘Poetin’ het vleesgeworden kwaad is? Naar aanleiding van zijn hierboven beschreven suggestie dat Rusland betrokken was bij de recente gifgasaanval in Syrië reageerde ik op zijn Facebook-pagina met de opmerking:
hier hebben we opnieuw te maken met de bekende anti-rusland propaganda van Smeets, dat voor een deel bestaat uit het suggereren van alles, en het uitzoeken van niets.
Like · Reply · 1 · April 12 at 12:15pm
Smeets reageerde als volgt:
Welkom op mijn Facebook-pagina, heer Van Houcke. Uw oordeel is, zoals altijd, weer messcherp. Uw formulering daarentegen is dit keer boterzacht.
Like · Reply · 1 · April 12 at 2:19pm
Om te voorkomen dat mijn kritiek zou verzanden in de bekende onbenulligheid van iemand die zich niet weet te verdedigen, stelde ik hem de concrete vraag:
hubert, als collega van me, waarom heb je niet eerst uitgezocht hoe het precies zat, voordat je met die suggestieve tekst kwam? waarom liet je dat aan anderen over?
Like · Reply · 1 · April 12 at 4:48pm
Na twee dagen niets van hem vernomen te hebben gekregen, schreef ik hem:
hubert, nog geen antwoord weten te formuleren? toch is de vraag vrij simpel.
Like · Reply · 1 · 8 hrs
De reactie van Smeets was:
Niet zo egocentrisch heer Van Houcke. Ik denk niet continu aan u en uw vragen, zelfs niet als die simpel lijken. Bovendien bent u op mijn pagina te gast. Dus u zult moeten eten wat de pot schaft.
Like · Reply · 2 · 4 hrs · Edited
Maar ik liet mij niet met een kluitje in het riet sturen en antwoordde:
dat kan allemaal wel, beste hubert, maar dat is geen antwoord op mijn vragen
Like · Reply · 20 mins
Nu, na vier dagen weet Smeets nog steeds niet wat hij moet antwoorden.
Dit is helaas het niveau in Nederland zodra men als kritische journalist mainstream-journalisten ter verantwoording roept. Of men reageert badinerend, of, hetgeen meestal gebeurt, men reageert totaal niet. Het gevolg van dit autisme is dat er geen serieuze mediakritiek in Nederland bestaat. Zo heb ik de afgelopen twaalf jaar dat ik gedocumenteerde op deze weblog mijn collega’s van de commerciële pers heb bekritiseerd, nooit maar dan ook nooit een antwoord gekregen op mijn vragen. Ook Hubert Smeets zal alles doen om te voorkomen dat hij een eerlijk antwoord moet geven, omdat hij die simpelweg niet heeft. Smeets weet dat hij de kluit belazert, en dus ziet hij zich genoodzaakt met lollig bedoelde puberale ongein te reageren. Ondertussen resulteert het onvermogen om journalistiek integer te werk te gaan in het voortdurend de plank misslaan. Een typerend voorbeeld daarvan is mijn oude vriend Geert Mak die zijn televisieserie In Europa nu over gaat doen, ditmaal met als uitgangspunt hoe het te verklaren is dat hij in 2007 met zijn beschrijvingen en voorspellingen er zo volkomen naast zat, en niet kon voorzien hoe hopeloos het zogeheten ‘Europese Project’ zou falen. Maar niet alleen de conclusies in zijn bestseller In Europa (2004) werden al snel door de realiteit weerlegt, maar tevens de onbesuisde beweringen in zijn bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012). Daarin verkondigt hij dat de Verenigde Staten na 1945 'decennialang als ordewaker en politieagent' van de wereld ‘fungeerde,’ en dat de 'soft power' van de Verenigde Staten 'nog altijd sterk aanwezig,' is, waarbij hij het begrip als volgt definieert:
Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen,
zonder te vermelden dat de 'soft power' van de VS altijd begeleid wordt door de ‘hard' power van 's wereld's zwaarst bewapende grootmacht in de geschiedenis, die in 2015 negen keer meer aan het militaire apparaat uitgaf dan de Russische Federatie, en meer spendeert aan zogenaamde ‘defensie’ dan ruim 165 naties tezamen. Desondanks is Mak er rotsvast van overtuigd dat 'de Amerikanen hele optimistische mensen [zijn] vergeleken met ons fatalistische Europeanen,' en dat ‘Amerika er over een halve eeuw beter voor[staat] dan Europa,’ want ‘[a]ls je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.’ Ook deze waanzin heeft zijn geloofwaardigheid onder het mainstream-publiek geenszins aangetast. Integendeel. Nog steeds gaat Mak in de polder door voor ‘de populairste geschiedenisleraar van het land,’ die in zijn boek Reizen zonder John vol lof is over ‘het vitale karakter van de Amerikaanse democratie,’ en over de ‘Amerikaanse diplomaten die,’ volgens hem, behoren
tot de beste ter wereld, het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen, het leger kent geen grenzen, de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten, het Amerikaanse bedrijfsleven opereert over de hele aardbol.
Dat de chaos in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en de Oekraïne precies het tegenovergestelde aantoont, speelt geen rol in de beschouwingen van gehersenspoelde journalisten die met een ideologische bril op de nuances van de werkelijkheid niet kunnen waarnemen. Ook Geert Mak weet moeiteloos en onweersproken de grootst mogelijke onzin over de VS te verkondigen. Over Thomas Friedman, de invloedrijkste opiniemaker van The New York Times oordeelde Mak: ‘Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ Hoe ‘upbeat’ Friedman is blijkt ondermeer uit zijn uitspraak:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Men hoeft geen geschiedkundige te zijn om in te zien dat dit een fascistische visie verraadt. Dat Mak dit vindt getuigen van een ‘optimistische’ zienswijze, zegt veel over Mak zelf. Het is een onderhuidse bewondering voor de fascistische immoraliteit van de huidige realpolitik, die tevens uit Friedman’s volgende opmerkingen spreekt:
Sooner or later, Mr. Bush argued, sanctions would force Mr. Hussein's generals to bring him down, and then Washington would have the best of all worlds: an iron-fisted Iraqi junta without Saddam Hussein.
The historical debate is over. The answer is free-market capitalism.
We needed to go over there, basically, and take out a very big stick right in the heart of that world and burst that bubble… What they [Muslims] needed to see was American boys and girls going house to house from Basra to Baghdad and basically saying ‘Which part of this sentence don't you understand? You don't think we care about our open society? You think this bubble fantasy, we're just going to let it grow? Well, suck on this!’ That, Charlie, is what this war was about. We could have hit Saudi Arabia! It was part of that bubble. We could have hit Pakistan. We hit Iraq because we could.
I was speaking out in Minnesota — my hometown, in fact — and a guy stood up in the audience, said, ‘Mr. Friedman, is there any free trade agreement you’d oppose?’ I said, ‘No, absolutely not.’ I said, ‘You know what, sir? I wrote a column supporting the CAFTA, the Caribbean Free Trade initiative. I didn’t even know what was in it. I just knew two words: free trade.’
Mak’s ontzag voor de neoliberale agressie van de VS, zoals verwoordt door Friedman, is gebaseerd op zijn mening dat deze columnist ‘zo’n man [is] die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ Maar wat er zo ‘optimistisch’ is aan Friedman’s opmerking dat de Iraakse dictator vervangen moest worden door ‘an iron-fisted Iraqi junta without Saddam Hussein,’ en waarom hij in grootscheeps geweld nu werkelijk ‘een gat ziet,’ daarover zwijgt mijn oude vriend als het graf. Even zwijgzaam is hij over het ‘optimistische’ van Friedman’s mening dat ‘The hidden hand of the market will never work without a hidden fist.’ En wat is zo ‘upbeat’ aan Friedman’s argument dat ‘I didn’t even know what was in it. I just knew two words: free trade’? In het algemeen gesproken: waarom vindt Mak ‘Friedman altijd wel leuk om te lezen,’ wanneer we weten dat deze opiniemaker alom beschouwd wordt als de spreekbuis van het agressieve neoliberale en neoconservatieve establishment, en in die hoedanigheid een kritiekloze pleitbezorger is van de onverzadigbare begeerte van de Amerikaanse elite? Bovendien waait Friedman met elke wind mee, zoals zijn critici keer op keer aantonen. De Amerikaanse ‘political journalist, best-selling author and syndicated newspaper columnist,’ David Sirota schreef in 2009 onder kop: ‘An Idiot's Guide to Tom Friedman's Idiocy’ het volgende:
Tom Friedman may be the single stupidest figure in American public life, and certainly is the stupidest writer with such a large platform. I don't mean that he's wrong on everything (although he is substantively wrong on a lot of things) — I mean that he's actually an extremely dim bulb in that he displays a stunning lack of basic cognitive function. Specifically, he shows almost zero ability to realize that the arguments made by Tom Friedman often undermine the arguments made by Tom Friedman.
Dit laatste mechanisme gaat ook op voor het werk van de hele mainstream-pers, vandaar dat het Mak niet opvalt ‘that the arguments made by Tom Friedman often undermine the arguments made by Tom Friedman.’ En toch is het algemeen bekend dat Friedman een opportunistische conformist is. In 2011 verscheen zelfs een heel boek hierover, geschreven door Belén Fernández, ‘editor and feature writer.’ Fernández las al zijn werk en gaf een haarscherpe analyse ervan in haar boek The Imperial Messenger. Thomas Friedman At Work. De in Washington geboren politieke wetenschapper ontdekte tijdens haar onderzoek dat Friedman’s geschreven teksten vol stonden met
Factual errors, ham-fisted analysis, and contradictory assertions — compounded by a penchant for mixed metaphors and name-dropping — distinguish the work of Pulitzer Prize–winning New York Times columnist and author Thomas Friedman. The Imperial Messenger reveals the true value of this media darling, a risible writer whose success tells us much about the failures of contemporary journalism. Belén Fernández dissects the Friedman corpus with wit and journalistic savvy to expose newsroom practices that favor macho rhetoric over serious inquiry, a pacified readership over an empowered one, and reductionist analysis over integrity.
Belén Fernández schrijft naar aanleiding van Friedman’s
pronouncements like the following on behalf of humanity: ‘Three United States are better than one, and five would be better than three.’ Not surprisingly, Friedman does not respond favorably when elements of humanity fail to internalize the aspirations he has assigned them, resulting in anthropological revelations such as that one of the impedements (belemmeringen. svh) to freedom in the Arab world is ‘the wall in the Arab mind.’ Friedman explains in 2003 that ‘I hit my head against that wall’ while conversing with Egyptian journalists who ‘could see nothing good coming from the U.S. “occupation” of Iraq’ and who are thus written off as proponents of ‘Saddamism.’
Fernández toont aan dat Friedman vele jaren lang het Amerikaanse publiek rijp maakte voor een illegale inval in Irak, maar ook hier is de argumentatie niet zozeer ‘optimistisch,’ maar totale waanzin:
As for Friedman’s speculation in a 1997 column that ‘Saddam Hussein is the reason God created cruise missiles,’ this is not entirely reconcilable with his suggestion in the very same article that Saddam be eliminated via ‘a head shot’ — not generally a setting on such weaponry.
Juist door deze nauwelijks verhulde proto-fascistische opvattingen vindt de veelvuldig bekroonde Geert Mak ‘Friedman altijd wel leuk om te lezen.’ De reden van zijn adoratie is dat ‘Friedman’s writing is characterized by a reduction of complex international phenomena to simplistic rhetoric and theorems (overpeinzingen. svh) that rarely withstand the test of reality.’ Uit mijn decennialange contacten met Mak weet ik dat zijn escapisme berust op het feit dat hij de werkelijkheid emotioneel en intellectueel niet wil accepteren, en wel omdat hij, volgens eigen zeggen, ‘niet zonder hoop [kan].’ En dus reduceren de domineeszoon en zijn publiek de realiteit tot ‘simplistische retoriek en overpeinzingen die zelden’ een weerspiegeling zijn van de werkelijkheid. Het vurige verlangen naar een eenvoudige virtuele voorstelling van zaken, verklaart waarom de ‘vrije pers’ de afgelopen jaren de Koude Oorlogspropaganda zo moeiteloos kon voortzetten, alsof de Koude Oorlog nooit weg was geweest. Goed en Kwaad zijn wederom haarscherp van elkaar gescheiden, en zo lijkt de recente ideologische verwarring van Hoflands ‘politiek-literaire elite’ tot het verleden te behoren. De kleinburgerlijke journalist weet weer waarvoor hij moet strijden, niet tegen het eigen Kwaad, maar dat van de Ander, die vanzelfsprekend net als de Duivel op ‘onze’ ondergang uit is. Zoals de macht van de kerk eeuwenlang gebaseerd was op de preken van de lagere geestelijkheid, zo is de huidige neoliberale macht gebaseerd op het zendingswerk van de journalist. De macht kan niet bestaan zonder haar pleitbezorgers, zoals de achttiende-eeuwse Schotse Verlichtingsfilosoof David Hume duidelijk maakte in zijn essay Of The First Principles of Government (1777) toen hij met betrekking tot ‘the easiness with which the many are governed by the few’ en ‘the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers’ het volgende concludeerde:
When we enquire by what means this wonder is brought about we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.
Omdat dus ook de neoliberale macht zo afhankelijk is van de mainstream-pers worden opiniemakers als Geert Mak veelvuldig met prestigieuze prijzen beloond, terwijl tegelijkertijd kritische journalisten worden gemarginaliseerd. Het was dan ook voorspelbaar dat Mak een maand voor de Amerikaanse presidentsverkiezing de Nederlandse bevolking via televisie opriep om Amerikaanse vrienden en kennissen op het hart te drukken op Hillary Clinton te stemmen en niet op Donald Trump, omdat die lijdt aan ‘een enorm temperament’ en hij
echt iemand [is] die vanwege een vervelende tweet in razernij kan uitbarsten. Zo iemand moet je niet als opperbevelhebber hebben. Wat Hillary Clinton zei is ook terecht: ‘hij is ongeschikt,’ en dat is zelden gezegd.
Volgens het orakel van Bartlehiem was ‘Trump,’ in tegenstelling tot mevrouw Clinton, ‘echt een gigantisch gevaar voor ons allemaal… Als zo’n man met zijn vingers aan de atoomknop gaat zitten, zijn we niet jarig,’ waarna mijn oude vriend zijn jeugdig publiek de schrik op het lijf joeg door te verklaren: ‘Je wilt niet weten wat er gebeurt als de grote kladderatsj komt.’ Drie dagen nadat Mak, in navolging van Hillary Clinton, had gewaarschuwd dat Trump ‘ongeschikt’ was voor het presidentschap, stelde een Amerikaanse deskundige, de voormalige staatssecretaris van Financiën onder Reagan, dr. Paul Craig Roberts, een vraag die de Hollandse bestseller-auteur bewust had verzwegen, te weten: ‘Does Hillary Clinton Have The Temperament To Have Her ‘Finger On The Nuclear Button’? Die vraag is gerechtvaardigd, aangezien mevrouw Clinton’s plotselinge aanvallen van razernij algemeen bekend zijn. Zo ontplofte zij na een televisie-uitzending van NBC op 8 september 2016 waarin zij enkele kritische vragen kreeg gesteld door de bekende Amerikaanse televisie-journalist Matt Lauer. Na de uitzending gebeurde het volgende:
Hillary’s meltdown (woede-aanval. svh) included throwing a water glass at a staffer- narrowly missing her head, and demanding Matt Lauer be fired! She was overheard threatening executives at NBC saying ‘If I lose, we all go down and that Fascist Fuck will have us swinging from nooses! What the fuck is wrong with you idiots?’
It is reported Hillary then screamed at everyone for close to an hour and staffers felt like she was having a ‘Hitler-like rage down.’
Calls were made to New York Times, Washington Post and Huffington post and Twitter executives with orders to ‘Crush Matt Lauer.’ As you can easily see with all the headlines from these puppet MSM sources, they are completely bought and paid for.
Hillary also screamed that she wanted Matt taken off the October debate… Let’s see if that command is met. My bet is that it will be.
Staffers at HRC campaign report that they scared of her, and one described Hillary as ‘an out of control psychopath.’
Since Hillary does not allow any staff to have cell phones when she is there, no footage is available, but Hillary is in full frenzy now. She has made it clear that she wants Matt Lauer to be ‘persona non grata for the rest of his days on earth.’
Donna Brazile was singled out by Hillary during the rant. Donna was told ‘You stare at the wall like a brain dead buffalo, while letting fucking Lauer get away with this betrayal? Get the fuck to work janitoring this mess — do I make myself clear???’
After the one-hour tirade, Hillary needed to rest in a dark room, with a compress to her head.
Een maand later schreef de conservatieve Amerikaanse commentator Rick Wells:
We’ve all heard stories of Hillary’s rampages. I would certainly never want to be the object of one of her psychotic episodes. I almost feel sorry for her staff.
Christina Reynolds, Deputy Communications Director for the Clinton campaign, and Donna Brazile, chair of the campaign, received scathing rebukes from Hillary after Matt Lauer went ‘Rogue’ on her.
According to inside sources, after the town hall with Matt, Hillary went ballistic, throwing a huge tantrum, with personal calls to Comcast executives, the parent company of NBC Universal. I guess they got the message with all of the ridiculous headlines to follow over the next couple of days.
Here are a few exerts from some news sources this morning:
As he learned, Clinton had been given all of the questions in advance but was tripped up by Lauer asking her something she hadn’t been given, throwing her completely off her game and script. The topic was a tricky one for Clinton, her use of an illegal home server for the storing, receiving and transmitting of government secret documents. One of those working the event for Comcast described her as visibly beginning to boil with the asking of that question.
Her outburst began immediately after she left the stage, with her first throwing a full glass of water into the face of her assistant, with manic, uncontrolled screaming beginning at that point. The source described Clinton as the ‘most foul-mouthed woman I’ve ever heard, and that voice at screech level — awful.’
She also had some racist condescending comments for the black DNC chairman, Brazile, including suggestions that she was better qualified to be the campaign’s janitor.
One female NBC executive is quoted as saying that Brazile’s stoic response to the unhinged Clinton only served to enrage her more. She described it saying, ‘It was the most awful and terrible… and racist display — such a profane meltdown I have ever witnessed from anyone, and I will never forget it.’
Het feit dat als gevolg van Hillary Clinton’s politiek als minister van Buitenlandse Zaken zowel Libië als Syrië nu een chaos zijn, speelde bij Mak geen rol. Ook niet dat zij als senator tot 2008 de illegale shock and awe-inval in Irak bleef steunen. Het feit dat Clinton’s campagne gefinancierd werd door de grote concerns van het militair-industrieel complex was voor hem eveneens een te negeren futiliteit. Even irrelevant voor Mak en de rest van de polderpers was het feit dat de ‘war-hawk’ Clinton en haar financiers, aansturen op een conflict met de Russische Federatie, waarvan de rampzalige consequenties niet te overzien zijn. Dat Trump daarentegen geen gewapend conflict met Rusland wilde, maar juist een vreedzame coëxistentie wilde, was eveneens een feit dat hij verzweeg. Evenals alle anderen praatjesmakers van de polderpers begrijpt mijn oude vriend nog steeds niet wat zich achter de schermen afspeelt en welke geopolitieke belangen van de elite hierbij meespelen. In hun manicheïsch mens- en wereldbeeld is voor de werkelijkheid geen ruimte. Goed geïnformeerde bronnen worden door hen niet geraadpleegd. Waarschuwingen van insiders als Henry Kissinger dat ‘Breaking Russia has become an objective’ voor de neoconservatieven in de regering Obama, terwijl ‘the long-range purpose should be to integrate it,’ werden verzwegen. De visie van opiniemakers als Geert Mak, Hubert Smeets, Bas Heijne, Arie Elshout, etcetera is niets anders dan kitsch, het lijkt heel wat, maar bij nadere beschouwing blijkt het gevaarlijke nonsens te zijn. Daar tegenover staat het inzicht van goed geïnformeerde deskundigen als de historicus Eric Zuesse die vrijdag 14 april 2017 onder de kop ‘What the U.S. Aristocracy Are Demanding’ het volgende uiteenzette:
Donald Trump has reversed his national-security policies 180 degrees, and is now focusing it around conquering Russia, instead of around reducing the threat from jihadists.
The reason for this drastic change is in order for him to be able to win the support of the U.S. aristocracy, who had overwhelmingly favored Hillary Clinton during the Presidential contest, and who (and whose ‘news’media) have been trying to portray Trump as 'Putin’s fool' or even as 'Putin’s Manchurian candidate' and thus as an illegitimate President or even traitor who is beholden to ‘America’s enemy’ (which to them is Russia) for Trump’s having won the U.S. Presidency — which they had tried to block from happening. (And, actually, even Republican billionaires generally preferred Hillary Clinton over Donald Trump — and almost all of them hate Putin, who insists upon Russia’s independence, which the U.S. aristocracy call by all sorts of bad names, so that any American who even so much as merely questions the characterization of Russia as being an ‘enemy’ nation, is considered to be ‘unAmerican’, like in the days of communism and Joseph R. McCarthy, as if communism and the U.S.S.R. and its Warsaw Pact that mirrored America’s NATO military alliance, even existed today, which they obviously don’t. So: the U.S. Establishment’s portrayal of current international reality is so bizarre, it can be believed only by fools, but enough such fools exist so as to enable that Establishment to do horrific things, such as the 2003 invasion of Iraq, and the 2011 invasion of Libya, just to name two examples, which got rid of two national leaders who were friendly toward Russia.)
After Trump ditched his National Security Advisor Mike Flynn (whom Obama had fired for not being sufficiently anti-Russian, but Trump then hired) and replaced him with the rabidly anti-Russian H.R. McMaster (whom the aristocracy’s people were recommending to Trump), Trump was expecting to be relieved from the aristocracy’s intensifying campaign to impeach him or otherwise replace him and make the President his clearly pro-aristocratic Vice President Mike Pence, but the overthrow-Trump campaign continued even after McMaster became installed replacing Flynn. Then, perhaps because the replacement of Flynn by McMaster failed to satisfy the aristocracy, Trump additionally ousted Stephen Bannon and simultaneously bombed Syrian government forces, and now the campaign to overthrow Trump seems finally to have subsided, at least a bit, at least for now.
Trump’s domestic enemies have been variously called 'neoconservatives,' 'Zionists,' 'Democrats,' 'liberals,' 'Republicans,' and other such misleading categories, all of which ‘sides’ are now actually controlled by, and representing, only one side, the world’s roughly 2,000 billionaires (and this Forbes list doesn’t even include royalty, who are the topmost of all, such as the King of Saudi Arabia, whose net worth is in the trillions). These are the individuals who control all of the ‘news’ media that have significantly large audiences, and who also control Wall Street, and who also control the giant oil companies, and who also control the top 100 U.S. government contracting firms, the top 25 of which are shown, in the ranking of the 'Top 100 Contractors of the U.S. federal government,' as being: 1: Lockheed Martin. 2: Boeing. 3: General Dynamics. 4: Raytheon. 5: Northrop Grumman. 6: McKesson. 7: United Technologies. 8: L-3. 9: Bechtel. 10: BAE. 11: Huntington Ingalls. 12: Humana. 13: SAIC. 14: Booz Allen Hamilton. 15: Healthnet. 16: Computer Sciences. 17: UnitedHealth. 18: Aecom. 19: Leidos. 20: Harris. 21: General Atomics. 22: Hewlett-Packard. 23: Battelle. 24: United Launch Alliance. 25 Los Alamos National Lab.
.
Those 25 firms are about 35% of the total, but they’re almost 100% ‘Defense’ Department suppliers, and so they show the extreme extent to which the extraordinary entity that President Dwight Eisenhower had called (only when he was leavingoffice — he had been too scared to say it while still in the White House) “the military-industrial complex”, has come to be the aristocracy that’s now joined-at-the-head to the behind-the-scenes U.S. government, and that uses, and is used by, that government (its politicians), in order to protect and increase their personal wealth.
.
Even the world’s biggest bookstore-owner, Jeff Bezos, became a major contractor to the ‘Defense’ Department, by providing cloud-based computing services to the war-machine, and then he arranged to purchase the world’s top neoconservative ‘news’paper, the Washington Post, to boost and to suppress the careers of whichever federal politicians have proven to be the most and the least cooperative with regard to expanding the budget for the only U.S. Cabinet Department that’s so corrupt it can’t even be audited: the ‘Defense’ Department. A mere retailer, such as Bezos, doesn’t generally have much clout, unless he either owns a ‘news’ medium (such as the Washington Post) or hires effective lobbyists. At that high a level, things are very interconnected, and a player needs to have agents in each crucial part of the power-machine. So, Bezos does. But, so, too, do other high-tech leaders, such as the billionaires at Alphabet Inc., formerly called “Google.” They were heavily involved in 2011 helping Hillary Clinton’s State Department draw up the plans to overthrow two heads-of-state that allied with Russia: Yanukovych in Ukraine, and Assad in Syria.
.
Of course, ownership of almost all large corporations is usually hidden by layers of ownership, and sometimes only one class of stock actually controls the company, while other classes of stock are purely passive investors in the given firm and they have no real control over it. But, regardless, anyone who is paying serious attention to textbook versions of economic theory (‘economic competition’) is thinking about a mere fantasy world, a fantasy-game, not the real-world game; not the real world, at all — and the aristocracy also gets to decide who writes those textbooks (the rules of the fantasy-game), to make sure they distract the public from what’s happening in the real world.
.
So, within that tiny society at the top of this planet’s power-pyramid, are being made the person-to-person deals that determine peace or war, life or death, for the general population, at any given time. These are the few people who will take their cut, no matter what. But, they need this cycle, of war, debt, and politics, to continue going ’round and ’round, in order to achieve what, for them, is “progress,” and to keep it going — ’round and ’round, like in centuries past, for themselves, and for their heirs. It’s a way of life; it is a tiny sub-culture, at the very top; and it remains remarkably constant, from decade to decade, and even from century to century. The illusion that the players care about the toys, is needed, in order to keep the game going, so that extractions can continue to be made from the toys, forever, and the aristocracy can thus become evermore bloated ('successful'), from this ‘progress’.
.
Here, at the following links, is a brief history of how this game has been proceeding, during recent decades, starting from current times, and going backward through the decades:
.
.
.
.
So: Trump has decided to do what he thinks he must do, in order to be able to stay in power. In order to stay in power, he must be a type of President that, in some crucial respects, is more like what Hillary Clinton and Barack Obama were, than what he had promised his voters he would be. And the reason that this is so, is that this is what America’s aristocracy demands, in today’s American ‘democracy.’
Eric Zuesse, originally posted at strategic-culture.org
COVER IMAGE: BILL CLINTON, A NOTORIOUS SERVANT OF THE PLUTOCRACY, HAS BECOME RICH WITH HIS WIFE BY SELLING THE PEOPLE DOWN THE RIVER.
About the author
Investigative historian Eric Zuesse is the author, most recently, of They’re Not Even Close: The Democratic vs. Republican Economic Records, 1910-2010, and of CHRIST’S VENTRILOQUISTS: The Event that Created Christianity.
En zo zijn we terug bij Geert Mak’s enthousiasme voor de neoliberale en neoconservatie meningen van Thomas Friedman van The New York Times, waarin hij de noodzaak van de massale westerse terreur als volgt benadrukt:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Vanuit deze agressieve werkelijkheid moeten de beweringen van bijvoorbeeld de P.C. Hoofdprijswinnaar 2017 Bas Heijne op hun waarheidsgehalte worden getoetst. Als propagandist van het gewelddadig NAVO-beleid om grondstoffen en markten ‘veilig’ te kunnen stellen, was NRC-columnist Bas Heijne in zijn krant van 17 februari 2017 van mening dat:
[d]e New York Times deze week een opmerkelijk stuk [publiceerde] over hoe Russische propaganda hier een rol heeft gespeeld bij het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne, met Thierry Baudet en Harry van Bommel in de rol van nuttige idioten. Ook oprechte tegenstanders van dat verdrag zouden zich ernstige zorgen moeten maken over de pogingen van de Russen om ons te helpen met ons patriottisme. Er zijn ontelbare Russische pogingen gedaan om in te breken in ministeries.
Let wel, de journalist van The New York Times-journalist kan dit alleen weten via een bron in één van de zestien Amerikaanse inlichtingendiensten, van wie hij de betrouwbaarheid niet kent. Vervolgens neemt Heijne dit klakkeloos over, zonder dat hij de betrouwbaarheid van de NYT-journalist weet, en al helemaal niet de betrouwbaarheid van diens bron. Tenslotte nemen Heijne’s polderpers-collega’s dit alles voor waar aan, aangezien onze ‘powerduider pur sang’ door de polderpers wordt gekwalificeerd als ‘de scherpste pen,’ van de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant’ NRC Handelsblad. Daarom: wie zijn hier nu precies degenen die ‘de rol van nuttige idioten’ spelen? Volgende keer meer over de waanzinnigen.
Het duurde even voordat de macht hem in het gareel kreeg, maar uiteindelijk wint het geld toch.
4 opmerkingen:
't Is een godgeklaagd schandaal dat Hubert Sleets zijn Nederlandse huwelijksperikelen met
subsidie van de overheid mag sublimeren in zijn schunnige anti-Rusland-propaganda.
Inzake de berichtgeving betreffende het Midden-Oosten is het enige belang
dat de New York Times dient --nu en in het verleden-- een Joods-Israëlisch.
Dat feit is even tastbaar als de Israëlische Muur.
Of course Friedman isn't so much upbeat as he is just plain shallow.
Dat Mak dat niet ziet toont of a) Maks onderscheidend vermogen of b) Maks eigen
diepgang of c) a) en b) beide.
"With the world still abuzz over the first ever deployment of the GBU-43/B “Mother Of All Bombs” in Afghanistan, where it reportedly killed some 36 ISIS fighters, in a less noticed statement the US National Nuclear Security Administration quietly announced overnight the first successful field test of the modernised, “steerable” B61-12 gravity thermonuclear bomb in Nevada.
...Once the bomb is authorised for use in 2020, the US plans to deploy some 180 of the B61-12 precision-guided thermonuclear bombs to five European countries as follows:
Belgium – 20;
Germany -20;
Italy – 70;
Netherlands – 20;
Turkey -50;......."
http://www.globalresearch.ca/us-conducts-successful-field-test-of-new-nuclear-bomb-2/5585314
Een reactie posten