Great writers and intellectuals give us a vocabulary that allows us to make sense of reality. They excavate depths that we, without their help, are unable to fathom. We are captive to systems of power until we can name the dominant myths and the intricate systems of coercion and control that extinguish our freedom.
We are a society awash in skillfully manufactured lies. Solitude that makes thought possible—a removal from the electronic cacophony that besieges us—is harder and harder to find. We have severed ourselves from a print-based culture. We are unable to grapple with the nuances and complexity of ideas. We have traded ideas for fabricated clichés. We speak in the hollow language we are given by our corporate masters. Reality, presented to us as image, is unexamined and therefore false. We are culturally illiterate. And because of our cultural illiteracy we are easily manipulated and controlled.
Chris Hedges. The Intellectuals We Abandon. 4 september 2016
In NRC Handelsblad van 13 mei 2016 verklaarde de journalist/schrijver Frank Westerman met betrekking tot zijn boek Een Woord Een Woord (2016) over ‘het terrorisme’:
De vraag die ik op de snijtafel wilde leggen is: hoe verhouden we ons tot geweld en hoe verhielden we ons tot geweld?
Omdat mijn collega met nadruk het persoonlijk voornaamwoord ‘wij’ gebruikt, ga ik er vanuit dat hij ook namens mij spreekt. Maar ik -- en hoogstwaarschijnlijk veel meer Nederlanders -- ben het volledig oneens met Westerman dat 'het vrije woord' met massaal geweld moet worden verdedigd in een tijd waarin staten nucleaire, biologische en chemische wapens bezitten, en bereid zijn die in te zetten zodra dit opportuun wordt geacht door een zeer kleine elite. Bekend is dat allereerst en vooral de burgerbevolking hiervan het slachtoffer zal zijn. Zeker nu ‘we’ weten dat de Guardian van 10 november 2015 berichtte over ‘America's new, more ‘usable,' nuclear bomb in Europe. The B61 bomb, 180 of which are stockpiled in Europe, is getting an upgrade which will make it more ‘usable’ in the eyes of some in the American military.’ Onder die ‘some’ bevinden zich hoge militairen als ‘the former head of US Strategic Command, General James Cartwright’ en ‘as Hans Kristensen of the Federation of American Scientists, points out:
Cartwright’s confirmation follows General Norton Schwartz, the former U.S. Air Force Chief of Staff, who in 2014 assessed that the increased accuracy would have implications for how the military thinks about using the B61. ‘Without a doubt. Improved accuracy and lower yield is a desired military capability. Without a question,’ he said.
Het is absoluut niet overbodig om te onderzoeken ‘hoe’ de Nederlandse intelligentsia, en in het bijzonder het academisch milieu in Nederland, zich ‘tot geweld’ verhoudt. Als voorbeeld neem ik ditmaal de prominente Nederlandse deskundige op het gebied van de mensenrechten, Willem van Genugten emeritus hoogleraar Internationaal Recht aan de Universiteit Tilburg, gasthoogleraar aan de Universiteit van Minnesota en buitengewoon hoogleraar aan de North-West University in Zuid-Afrika. In september 2012 ontving hij van de NWU een eredoctoraat.
Hij studeerde rechten (1977, 'met genoegen') en filosofie (1985, cum laude). Zijn eerste baan was hoofd van Studium Generale aan de Universiteit Nijmegen (1977-1985), gevolgd door een functie als docent aan de Universiteit Tilburg. In 1988 promoveerde hij aan de Radboud Universiteit Nijmegen waar hij in 1991 hoogleraar rechten van de mens werd; hij bleef dit tot 2006.
Willem van Genugten was voorzitter van de vaste commissie mensenrechten van de Nederlandse overheid en vice-voorzitter van de Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) waar de commissie mensenrechten deel van uitmaakt. ‘Hij is tevens editor van de Netherlands’ School of Human Rights Research Series en editor-in-chief van de Netherlands Yearbook of International Law,’ aldus Wikipedia, die hieraan toevoegt dat Van Genugten ‘[i]n het verleden onder meer decaan van de Tilburg Law School (2002-2004 en 2010-2011) en Dean van The Hague Institute for Global Justice (2011-2012)’ was.’Zijn publicaties bestrijken een breed palet aan internationaalrechtelijke onderwerpen.’
Als ‘Dean’ van ‘The Hague Institute for Global Justice’ demonstreerde Van Genugten hoe corrupt het poldermodel is en welke rol de Nederlandse mainstream-media daarbij spelen.
24 mei 2009 berichtte de Volkskrant dat
De gemeente Den Haag heeft de Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright bereid gevonden zitting te nemen in de raad van toezicht van een nieuw onderzoeks- en opleidingsinstituut in de stad.
Deze nog op te richten Haagse instelling, met als werknaam Institute for Global Justice, moet in samenwerking met de Universiteit Leiden uitgroeien tot een van de meest prestigieuze opleidingen op het terrein van vrede, recht en internationale veiligheid.
De krant had, net als de rest van de polderpers, angstvallig verzwegen dat mevrouw Albright de dood van ruim een half miljoen Iraakse kinderen ‘de prijs waard’ was geweest vanuit het perspectief van Washington’s politieke doeleinden. Hun dood was het gevolg van de door de VS afgedwongen langdurige sancties tegen Irak plus de Amerikaanse en Britse vernietiging van de Iraakse infra-structuur. Albright's uitspraak veroorzaakte opschudding in de VS, vooral ook omdat het een kenmerkend voorbeeld van ‘terrorisme’ is, tenminste als 'we' uitgaan van de definitie die het Amerikaanse leger hanteert, te weten: ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Maar omdat de Nederlandse mainstream-pers blind de Atlantische politiek steunt, weigerde de polderpers collectief melding te maken van Albright’s steun aan grootschalig terrorisme. Sterker nog: de Volkskrant concludeerde op 24 mei 2009 dat ‘Voor Den Haag het een geweldige opsteker [is] dat Albright haar naam en faam wil verbinden aan het nieuwe instituut.’Enige tijd later werd zij officieel benoemd tot ‘Chair of the Advisory Council of The Hague Institute for Global Justice,’ vanwege haar grote verdiensten voor de mensheid in het algemeen en in het bijzonder voor het internationaal recht, dat zij vele jaren lang zo onwankelbaar wist te schenden. Niet alleen ‘onze’ gecorrumpeerde politici maar ook de ‘vrije pers’ in de polder werken volop mee aan deze farce, die onder de noemer ‘Global Justice’ de westerse macht een schijn van rechtvaardigheid moet geven. Albright is er diep van overtuigd dat dat ‘[d]e pen niet zonder het zwaard [kan],’ als ik zo vrij mag zijn om de woorden te gebruiken van Frank Westerman. Bekend is dat Albright, die vanwege haar joodse afkomst een emotionele band met Israel heeft,‘considerably influenced American policy in’ vooral ook
the Middle East. According to Albright's memoirs, she once argued with Colin Powell for the use of military force by asking, ‘What's the point of you saving this superb military for, Colin, if we can't use it?’
Zij vroeg dit toen de voormalige militair — die uit ervaring weet wat de fog of war betekent — bedenkingen bleek te hebben over massaal geweld als politieke oplossing. Veelzeggend is tevens dat mevrouw Albright persoonlijke belangen heeft bij het voeren van oorlog. Zo is ondermeer bekend het volgende bekend:
In late October 2012, during a book signing in the Prague bookstore Palác Knih Luxor, she was visited by a group of activists from the Czech organization ‘Přátelé Srbů na Kosovu.’ She was heard saying ‘Disgusting Serbs, get out!’ to the Czech group, which had brought war photos to the signing, some of which showed Serbian victims of the Kosovo War in 1999. The protesters were expelled from the event when police arrived. Two videos of the incident were later posted by the group on their Youtube channel, the specific hate speech incident can be seen at 1:00 in one of them. (https://www.youtube.com/watch?v=UBrpNiw9DTk svh)
Albright's involvement in the NATO bombing of Serbia was the main cause of the demonstration — a sensitive topic which became even more controversial when it came to light that her investment firm, Albright Stonebridge Group, was preparing to bid in the proposed privatization of Kosovo's state-owned telecom and postal company, Post and Telecom of Kosovo. In an article published by the New York-based magazine Bloomberg Businessweek, it was estimated that this deal may be as large as €600 million. Serbia stands opposed to the sale, and plans to file a lawsuit before international courts to block the sale, alleging that the rights of former Serbian employees have been not respected.
Woensdag 12 december 2012, opende de International Herald Tribune, destijds ‘The Global Edition of the New York Times,’ op de voorpagina met een 4 kolommen brede kop ‘Back in Kosovo, for business’ daaronder een foto van een straat in de Kosovaarse hoofdstad Pristina vol gehangen met Amerikaanse vlaggen. De lezer wordt verteld dat
Admired for roles in war, ex-U.S. officials return to seek lucrative contracts. The prime minister is in a bind. His country’s largest and most lucrative enterprise, the state telecom, is up for sale… One bid is from a fund founded by former U.S. Secretary of State Madeleine K. Albright. Lobbying for another was James W, Pardew, the U.S. special envoy to the Balkans in Bill Clinton’s presidency. Both are among the Americans who hold the status of heroes for their roles in the 1999 war that separated one of the world’s newest states… so many former U.S. officials have returned to Kosovo for business – in coal and telecommunications, or for lobbying and other lucrative government contracts – it is hard to keep them from colliding. The list reads like a ‘Who’s Who’ of recent American diplomatic history in the region. It also includes Wesley K. Clark, the former supreme allied commander of NATO forces in Europe who ran the 78-day bombing campaign against the Serbian strongman Slobodan Milosevic… Kosovo is not the only nation where former officials have returned to conduct business – Iraq is another prominent example — but it presents an extreme case, and perhaps a special ethical quandary, given the outsize American influence here. Pristina, the capital, may be the only city in the world where a Bob Dole Street intersects Bill Clinton Boulevard. Experts in foreign policy say the practice of former officials returning for business is more common than acknowledged publicly. Privately, former officials concede the possibility for conflicts of interest and even the potential to influence American foreign policy, as diplomats who traditionally spent careers in public service are rotating more frequently to lucrative jobs in the private sector.
Dit laatste gaat vooral op voor het Amerikaans militair-industrieel complex, dat meer dan de helft van het ‘discretionary federaal budget’ opslokt, en waarvoor Nederlandse journalisten, die nauwe banden met de NAVObezitten, voortdurend propaganda maken. Het heeft het Westen nooit aan ‘ideologische rechtvaardigingen’ ontbroken, zo constateerde de Zuid-Amerikaanse auteur Eduardo Galeano, wiens bekende trilogie Kroniek van het vuur (1991) in 20 talen is verschenen. Over de verovering van het continent schreef hij dat de ‘woeste vloedgolf van hebzucht, terreur en wreedheid’ slechts mogelijk was door genocide:
Volgens de meest betrouwbare recente onderzoekingen had Mexico in de tijd vóór Columbus tussen de 30 en 37,5 miljoen inwoners en men schat dat in het Andesgebied nog eens zoveel indianen woonden; Midden-Amerika telde tussen de 10 en 13 miljoen inwoners. In totaal waren er tussen de 70 en 90 miljoen Azteken, Inca's en Maya's toen de buitenlandse veroveraars aan de horizon verschenen: anderhalve eeuw later was dat aantal teruggelopen tot slechts 3,5 miljoen.
En nogmaals, net als nu ontbraken
ideologische rechtvaardigingen niet. Het bloedbad dat in de Nieuwe Wereld werd aangericht veranderde in een daad van naastenliefde of kreeg geloofsmotieven. Tegelijk met de schuld ontstond er een heel systeem van alibi's voor de schuldige gewetens.
In tegenstelling tot Frank Westerman was wijlen Eduardo Galeano volgens eigen zeggen:
a writer obsessed with remembering, with remembering the past of America above all and above all that of Latin America, intimate land condemned to amnesia.
Hierbij moet opgemerkt worden dat deze stoornis van het geheugen bewust wordt gecultiveerd, want wat ik weet kunnen ‘wij’ allen weten, de journalist Westerman voorop. Ook hij kan weten het veelzeggende feit weten dat er een nauwe band bestaat tussen grootschalige Amerikaanse terreur en de privé-belangen van voorstaande politici als Madeleine Albright. Maar ook dit wordt door Frank Westerman in zijn boek verzwegen. Daarentegen zouden de Westermannen deze feiten wel hebben verstrekt wanneer het niet een joods-Amerikaanse politica was geweest, die de moord op een half miljoen Iraakse kinderen onder vijf jaar 'de prijs waard' vond, maar wanneer bijvoorbeeld een islamitische politicus het vermoorden van ook maar één joods-Israelisch kind publiekelijk had gelegitimeerd. En daarmee worden meteen twee dingen duidelijk, namelijk
- waar de grenzen van het internationaal recht liggen voor Westerman, cum suis.
- dat voor Westerman evenals voor de gemeente Den Haag — de zelfbenoemde 'city of peace and justice’ — de universele rechten van de mens zich niet uitstrekken tot Iraakse kinderen onder de vijf jaar. Die kunnen worden opgeofferd om de westerse belangen te dienen, zonder dat een mainstream-journalist in het Nederland ook maar één keer laat weten dat dit zuiver terrorisme is, volgens de normen en waarden die het Westen zelf claimt te verdedigen.
In het babbel-programma van Jeroen Pauw van 19 april 2016 verklaarde Frank Westerman dat het ‘me te doen [is] om het nu, de terreur en de terreurdreiging van nu.’ Daarom behandelt hij in zijn boek Een Woord Een Woord (2016) ‘de terreurdaden die we al hebben doorstaan,’ daarmee suggererend dat de doorsnee Nederlander al heel wat geweld achter de rug heeft, wat betreft terreur dat voor iedere Nederlander zo ‘nabij’ en ‘heftig’ is geweest. De kijker wordt verteld dat Westerman ‘het vrije woord [test] als wapen tegen terreur.’ Tijdens zijn verhaal merkt hij ineens op: ‘De terrorist heeft een ideaal, gek genoeg,’ zonder uit te leggen waarom dit zo ‘gek’ is. Jeroen Pauw en zijn andere gasten achtten het onnodig hierop in te gaan. Met evenveel gemak slikten de aanwezigen Westerman’s antwoord op de door hemzelf opgeworpen vraag in zijn boek: ‘Wat kan een redenaar uitrichten tegen een moordenaar?’ Hij antwoordde: ‘Wij hebben een beter verhaal’ dan de terroristen van bijvoorbeeld ‘IS.’ Volgens Westerman bezitten ‘wij’ -- de witte christelijke westerlingen -- iets dat terroristen uit andere culturen niet hebben, namelijk ‘ons prestige, uiteindelijk’ dat volgens hem gebaseerd is op ‘wat wij hier ook doen,’ en dat ‘is praten, dus dat is de schat die je verdedigt.’ Ik heb de indruk dat Westerman’s denken buitengewoon chaotisch is of dat hij domweg buitengewoon hypocriet is, of dat ‘wij’ hier te maken hebben met een combinatie van de twee. Laat ik dit toelichten.
Als ‘praten’ de ‘schat’ is, die het Westen ‘verdedigt,’ dan is de vraag waarom de leidende natie van het Westen, de VS, sinds haar stichting in 1776 slechts 21 jaar geen oorlog heeft gevoerd? Anders gesteld: de VS heeft 93 procent van haar bestaan oorlog heeft gevoerd. Waarom? Ander voorbeeld: als ‘praten,’ dus onderhandelen, het westers principe bij uitstek is geweest, waarom zijn de Europese mogendheden vanaf de vijftiende eeuw tot na de Tweede Wereldoorlog koloniale machten gebleven? In De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika (1971) gaf Eduardo Galeano het volgende antwoord:
Dankzij het offer van de slaven in het Caribisch gebied kwamen James Watts stoommachine en George Washington’s kanonnen op de wereld... De suiker uit de Latijns-Amerikaanse tropen vormde een grote stimulans voor de accumulatie van het kapitaal ten behoeve van de industriële ontwikkeling van Engeland, Frankrijk, Nederland en ook de Verenigde Staten, terwijl tegelijkertijd de economie van Noordoost-Brazilië en de Caribische eilanden erdoor verminkt en de historische ruïnering van Afrika erdoor bezegeld werden. De steunpilaar voor de driehoek-handel tussen Europa, Afrika en Amerika was de slavenhandel met als bestemming de suikerplantages.
Zo sluit de cirkel zich al eeuwenlang. Galeano:
Adam Smith zei dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben,’
met als uiteindelijk resultaat dat de
landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Zodoende is het mogelijk geweest dat anno 2016 slechts 64 mensen op aarde evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. De kracht van Galeano’s werk is dat het verborgen processen bloot legt en in simpele woorden lezers erop attent maakt dat ‘De rijkdom van veel mensen op deze wereld het resultaat [is] van de armoede van anderen. Het wordt tijd dat we de kloof tussen rijk en arm kleiner maken.’ Galeano behoort bij een voorbije tijd en hij wist het. Over zichzelf zei hij: ‘Ik realiseer me dat praten over de machtigen en de underdogs absoluut niet in de mode is. Maar ik ben dan ook een prehistorisch mens.’ Daarentegen behoort Frank Westerman tot het postmodernisme, waarin geen enkele waarheid meer bestaat, behalve die van de waan van de dag. Daarom zal hij nooit de mening kunnen delen van Galeano dat:
To justify itself, state terrorism manufactures terrorists: it sows hate and harvests alibis. Everything indicates that this slaughterhouse of Gaza, which according to its perpetrators is for finishing off the terrorists, will achieve boosting them.
Since 1948, the Palestinians live condemned to perpetual humiliation. They cannot even breathe without permission. They have lost their country, their land, their water, their freedom, everything of theirs. They do not even have the right to choose their governments. When they vote for those they should not, they are punished. Gaza is being punished. It turned into a mousetrap without exit since Hamas cleanly won the elections of 2006. Something similar happened in 1932 when the Communist Party triumphed in the elections of El Salvador. Drenched in blood, the Salvadorans atoned for their bad behavior and since then have lived under military dictatorships. Democracy is a luxury which not everyone deserves.
Tegenover het opportunisme van een journalist als Frank Westerman staat de houding van de vooraanstaande voormalige New York Times-correspondent Chris Hedges, die op de Amerikaanse website truthdig erop wees dat
Great writers and intellectuals give us a vocabulary that allows us to make sense of reality. They excavate depths that we, without their help, are unable to fathom. We are captive to systems of power until we can name the dominant myths and the intricate systems of coercion and control that extinguish our freedom.
Westerman’s door de polder-mainstream zo uitbundig geprezen boek Een Woord Een Woord geeft de lezer slechts het oppervlakkige ‘vocabulaire’ van de macht, waardoor, in de woorden van Hedges, ‘wij gevangenen’ blijven ‘van machtssystemen,’ die alleen maar ‘de dominante mythes en de complexe systemen van onderdrukking en beheersing’ in stand houden en die daarmee ‘onze vrijheid vernietigen.’ Westerman’s officiële lezing reduceert de werkelijkheid tot een uiterst simplistische voorstelling van zaken, waarbij ‘we’ de goeden zijn en De Anderen de slechten. Massaal ‘geweld’ tegen gedemoniseerden wordt zodoende niet alleen gerechtvaardigd, maar zelfs moreel en politiek verplicht gesteld. Dit is een manifestatie van het christelijk manicheïsme met een postmodern masker op. In die wereld wordt de terroriste Madeleine Albright ‘voorzitter’ van de ‘Advies Raad’ van ‘The Hague Institute for Global Justice’ en zwijgt Westerman hierover in zijn boek over ‘het terrorisme,’ en wel omdat hij exact weet waar de grenzen van ‘het vrije woord’ liggen.
In 1995 zag ik in het grootste kinderziekenhuis van Bagdad Iraakse kinderen die ‘de prijs waard’ waren geweest, langzaam sterven aan de gevolgen van de massale inzet van westerse verarmd uranium wapens. Als gevolg van de boycot tegen Irak kregen de kinderen zelfs geen pijnstillers om de ergste pijn van verschillende soorten kanker af te zwakken, laat staan medicijnen om de werking van de kankercellen af te remmen. Het cynisme in het Westen heeft elke norm en waarde verpletterd. Voor de machiavellisten is het internationaal recht een goede bron van inkomsten en aanzien. Lucebert had gelijk toen hij opmerkte: ‘Alles van waarde is weerloos.’ Maar de loyaliteit van een kleinburgerlijke journalist als Frank Westerman reikt niet verder dan zijn dochter Eva, naar wie hij hij ‘iets hoopvols’ wil uitstralen, nu hij de boodschap verspreidt dat elke westerling ‘best weerloos’ is tegen ‘de gesel van terreur’ die ‘ingrijpt in gewone levens.’ In zijn optiek zijn het vooral de witte, christelijke burgers die ‘weerloos’ zijn, de gekleurde niet-westerling telt niet mee, die is slechts ‘collateral damage,’ een toevallig offer om de status quo veilig te stellen. Het is een net zo wrede houding als de Azteken die één op vijf kinderen in en rond hun hoofdstad Tenochtitlan het hart uitsneden om aan de slangengod Quetzalcoatl te offeren. Aan de houding van Westerman ligt een zekere mate van racisme ten grondslag, een oud racisme dat de westerling al eeuwenlang nodig heeft gehad om het uitbuiten en vermoorden van gekleurde volkeren te kunnen rechtvaardigen. Het is een racisme dat als een veenbrand ondergronds doorwoekert, en in tijden van crisis ineens weer bovengronds zichtbaar wordt. Verhuld in mooie woorden of een diep zwijgen, daar waar gesproken moet worden. Tegenover zijn vroegere werkgever, NRC Handelsblad, die onweersproken had opgeroepen de terreur tegen Irak te steunen, vatte hij zijn drijfveer voor het schrijven van zijn boek over ‘het terrorisme’ als volgt samen:
De vraag die ik op de snijtafel wilde leggen is: hoe verhouden we ons tot geweld en hoe verhielden we ons tot geweld?
Voor de hand had gelegen dat hij die vraag aan NRC Handelsblad had gesteld nadat de redactie van de krant in een commentaar op de dag van de illegale inval in Irak, 20 maart 2003, opriep deel te nemen aan de agressieoorlog met de woorden:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.
De vraag ‘hoe verhouden we ons tot geweld’ had Westerman ook aan zichzelf kunnen stellen. Immers, waarom zweeg hij in zijn boek Een Woord Een Woord over de door mevrouw Albright verdedigde terreur tegen een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar? Wat verraadt zijn houding? Wat zegt het over zijn mentaliteit dat hij even hard zweeg over de Franse geheime dienstfunctionarissen die in 1985, in opdracht van de toenmalige president Mitterand, een terroristische bomaanslag pleegden op de Rainbow Warrior, het vlaggenschip van Greenpeace, waarbij een Nederlandse fotograaf werd vermoord? De twee Franse terroristen die de aanslag hadden gepleegd, werden door Frankrijk bij terugkeer als helden onthaald, en kregen voor hun onschatbare verdiensten de hoogste militaire onderscheiding, het Legion d’Honneur. Waarom wordt staatsterreur door Westerman niet als ‘terrorisme’ behandeld? En wat vertelt het ‘ons’ over zijn houding ten opzichte van ‘geweld’? De Nederlandse mainstream-pers is corrupt, dient de macht door het verzwijgen van cruciale informatie, waardoor bijvoorbeeld niet bekend werd dat Madeleine Albright, die nu een vitale rol speelt in 'één van de belangrijkste opleidingen op het terrein van vrede, recht en internationale veiligheid' ter wereld, beschuldigd is van misdaden tegen de menselijkheid. Dat daardoor ook 'vrede, recht en internationale veiligheid' een farce zijn geworden in de ogen van de nabestaanden van de slachtoffers en in die van intellectuelen die de moed opbrengen hun mond open te doen, is voor de westerse politici en hun 'vrije pers' een te verwaarlozen detail. Tekenend is dat geen enkele mainstream-journalist en geen enkele volksvertegenwoordiger rond dat pleintje in Den Haag zich heeft gekeerd tegen het voorzitterschap van mevrouw Albright. De gedachte alleen al benauwt ze. Ze subsidiëren deze corruptie liever, en zien het als ‘een geweldige opsteker’ voor ‘Den Haag dat Albright haar naam en faam wil verbinden aan het nieuwe instituut.’ Ruim een half miljoen dode Iraakse kinderen onder de vijf jaar, die ‘de prijs waar zijn’geweest, en ‘[e]en geweldige opsteker.’ Als vanzelf belanden ‘we’ opnieuw bij de emeritus hoogleraar Willem van Genugten, die ik mei 2009 per email aansprak op de keuze van Albright als voorzitter van de advies raad van ‘The Hague Institute for Global Justice,’ waaraan hij destijds als ‘Dean’ verbonden was. De reactie van de vooraanstaande Nederlandse pleitbezorger van de mensenrechten luidde als volgt:
Dag Stan,
Je weet vast dat ik deel uitmaak van de driekoppige commissie die Den Haag over dit alles heeft geadviseerd. Wij gaan overigens niet over het aantrekken van mensen als Madeleine Allbright, maar anders dan jij vind ik dat geen verkeerde keuze. Verder zal een Raad van Toezicht zich niet gaan bezighouden met de dagelijkse gang van zaken binnen het instituut. Dus voor mij staat het helemaal niet vast dat er geen onderzoek zou kunnen worden gedaan naar zaken als de Israelische aanval op Gaza. Als de dagelijkse leiding dat nuttig vindt, zal dat zeker gebeuren.
Kan het zijn dat de rest van je mails nogal op de man is?
Hartelijke groet,
Opvallend voor zijn gebrek aan kennis over Albright was het feit dat hij haar naam fout spelde. Ik antwoordde hem als volgt:
dag willem,
zeker op de man c.q. vrouw. ik hecht namelijk grote waarde aan persoonlijke verantwoordelijkheid. dat is voor mij in feite de kern van de mensenrechten. die kunnen pas echt gewaarborgd zijn op het moment dat het individu zich persoonlijk verantwoordelijk voelt voor hetgeen hij doet of juist niet doet. Het is interessant om te weten waarom jij als pleitbezorger van de mensenrechten Madeleine Albright wel degelijk een goede keuze vindt ondanks haar uitspraak dat de dood van meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar 'de prijs waard' was. Welke reden heb je daarvoor?
vriendelijke groet
stan
Vervolgens kreeg ik deze reactie:
Dag Stan,
Wat betreft Albright: je mail over haar las ik, zij het 'cross', maar ik weet niet of het allemaal zo gezegd is. Dat zou ik verder moeten onderzoeken.
Hgr,
Toen ik wist dat hij mijn informatie niet serieus had bestudeerd, wees ik hem op het volgende:
dag willem,
je kunt via mijn weblog de uitspraak in die uitzending direct beluisteren, zodat er geen misverstand over kan bestaan. dus vandaar mijn vraag aan jou: op grond waarvan vind jij Madeleine Albright wel degelijk een goede keuze ondanks haar uitspraak dat de dood van meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar 'de prijs waard' was? Welke reden heb je daarvoor?
vriendelijke groet
stan
Tenslotte reageerde deze vooraanstaande hoogleraar aldus:
Dag Stan,
Met die uitspraak was ik niet bekend. Daar laat ik het maar bij.
Met die ‘uitspraak’ van de emeritus hoogleraar Willem van Genugten ‘laat ik het maar bij.’ Rest mij nog te melden dat volende keer beginnen met een antwoord op de vraag van Westerman: ‘Wat kan een redenaar uitrichten tegen een moordenaar?’ Ik zal die vraag beantwoorden aan de hand van Albright's rechtvaardiging voor het vermoorden van een half miljoen kinderen.
Iraaks slachtoffer van westerse terreur. Frank Westerman: 'De vraag die ik op de snijtafel wilde leggen is: hoe verhouden we ons tot geweld en hoe verhielden we ons tot geweld?' Maar over het westers 'terrorisme' zwijgt hij als het graf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten