WAR WHISPERERS
Getty
Media Welcomes Back Consistently Wrong Iraq 'Experts'... Wolfowitz, Feith, Bremer, Kristol... Even Judith Miller!... Tony Blair Calls For Intervention... FLASHBACK: Wolfowitz's Terrible Prediction On Sectarian Violence... Kristol In '03: 'Pop Sociology' Shiites And Sunnis Can't Get Along... MEANWHILE: UN Warns War Could Engulf Middle East...
GettyMichael Calderone Become a fanmichael.calderone@huffingtonpost.com
Iraq War Boosters Get Second Chance In Media Spotlight
NEW YORK -- In Monday’s Wall Street Journal, Paul Bremer criticized the Obama administration’s policy in the Middle East and argued that the United States needs to make “a clear commitment to help restabilize Iraq.”
Notably, Bremer’s op-ed -- “Only America Can Prevent a Disaster in Iraq” -- neglected to mention his own role in helping to destabilize Iraq following the Bush administration’s disastrous 2003 invasion. As U.S. presidential envoy to the nation, Bremer disbanded the Iraqi army at the beginning of the occupation, a critical blunder that was followed by years of sectarian violence.
The Iraq war, which Bush officials and media advocates sold as easy and inexpensive, grew into the biggest U.S. foreign policy debacle in a generation, resulting in the deaths of over 4,500 U.S. soldiers and 100,000 Iraqis. It also cast a shadow over the U.S. media, which largely promoted the administration's bogus case for war.
Now Bremer and others who were largely discredited when it comes to Iraq are back in the spotlight, and they're being treated as credible experts on the growing chaos in the country. Iraq is once again in the news because the Islamic State of Iraq and Syria, an extremist group, has taken several major cities and set its sights on Baghdad.
Former Deputy Defense Secretary Paul Wolfowitz, who pushed for the Iraq invasion soon after the unrelated 9/11 attacks, appeared Sunday on NBC’s “Meet the Press.” Weekly Standard editor Bill Kristol, one of the most influential media figures to have promoted the war, could be found talking Iraq across the dial on ABC’s “This Week.”
In recent days, former British Prime Minister Tony Blair, whose legacy is inextricably linked to his backing of Bush in Iraq, called for intervention. Former Bush-era officials Doug Feith, in Politico, and Andrew Card, on CNN and Fox News, have taken aim at the Obama administration for its Iraq policy and the withdrawal of U.S. troops in December 2011. Historian and prominent Iraq war-supporter Robert Kaganexpressed support for U.S. intervention Monday in a New York Times profile.
Even former Times reporter Judith Miller, who has become synonymous with themedia's failure during the run-up to the war in 2002 and 2003, recently appeared on Fox News to, of all things, criticize media coverage of Iraq.
James Fallows, an Atlantic correspondent and author of the book, “Blind Into Baghdad,” tweeted Friday that “no one who stumped for original Iraq invasion gets to give ‘advice’ about disaster now [or] should get listened to.”
The media hasn't listened to Fallows, and several Bush-era figures have been allowed to weigh in with little, or no, acknowledgement of their past actions or statements.
For instance, Politico didn't mention Feith's bungling in Iraq when quoting his critique of the the current administration's policy there.
Feith, the former undersecretary of defense for policy, said weeks before the invasion in February 2003 that Iraq posed a threat because of the “connection between three things: terrorist organizations, state sponsors, and weapons of mass destruction.” In reality, Iraq had no connection to the 9/11 attacks, al Qaeda had little to no presence in the country before the invasion, and there were no WMDs.
Around the same time, Wolfowitz told Congress that “it’s hard to conceive that it would take more forces to provide stability in post-Saddam Iraq than it would take to conduct the war itself and to secure the surrender of Saddam's security forces and his army.” Wolfowitz also told Congress that Iraq could finance its own reconstruction” with oil revenues” and do so “relatively soon."
On "Meet the Press" Sunday, host David Gregory asked Wolfowitz if he, and other Bush administration veterans, were “culpable of underestimating the level of sectarian violence, warfare in the country that creates the potential for this kind of terrorist state to develop today.”
Gregory told HuffPost he asked the question to try to hold Wolfowitz accountable for what happened over a decade ago. But Wolfowitz largely dodged it and turned instead to al Qaeda, which he said is "not on the road to defeat.” Later in the broadcast, Wolfowitz criticized the Obama administration for a “lack of seriousness” in dealing with the Syria crisis. "I would do something in Syria," he said. "It's a bad situation."
Gregory defended the Wolfowitz booking Monday, telling The Huffington Post that it’s worthwhile to speak with Iraq war architects when seeking to answer the question, “How did we get here?”
He said the reason to have such guests on isn’t to re-litigate the 2003 invasion. Instead, he wants to examine why the Bush administration’s goal of training an Iraqi army and helping to create a self-sustaining, democratic government after U.S. withdrawal didn’t come to fruition.
It's understandable that journalists like Gregory don't want to get bogged down rehashing the invasion when assessing the current crisis. But if they want to give platforms to Wolfowitz, Feith, or Bremer, it's imperative to question why these people deserve to be listened to on Iraq now, given their past claims and actions.
During a Monday interview on MSNBC’s “Morning Joe,” Bremer went as far as to suggest the need for “some troops on the ground.” (President Barack Obama has ruled out putting U.S. troops on the ground, though the AP reported Monday that the White House is considering sending in some special forces soldiers.)
In response, Bloomberg Politics editor Mark Halperin challenged Bremer on why the United States should, once again, play a role in determining Iraq’s government.
“What business is it of the United States, at this point, who is in the government of Iraq?” Halperin asked. “Why isn’t that up to the people of Iraq, civil society and leaders there, to figure it out, and not the United States?”
Bremer, echoing his Monday column and decade-old calls for U.S. intervention, responded that “there is no one there who can do it, and no other country who can do it.”
11 opmerkingen:
Stan,
Ik ben benieuwd wat je van dit stuk vindt van Lennart Hofman in De Correspondent:
https://decorrespondent.nl/1343/hoe-is-de-beweging-die-irak-verscheurt-zo-groot-geworden/98193043443-ab6273c4
En van dit stuk van Nafeez Ahmed in de Guardian:
http://www.theguardian.com/environment/earth-insight/2014/jun/16/blowback-isis-iraq-manufactured-oil-addiction
Ik heb Hofman gevraagd wat hij vindt van het stuk van Ahmed.
sonja, bedankt. de correspondent kan ik niet lezen, want dan moet je geabonneerd zijn. ahmed's stuk is perfect. daardoor wordt het nog opvallender dat in de mainstream pers geen enkele serieuze analyse is. wij leven in een totalitair land.
sorry,lennart.
Stan, dank, hier nog het stuk van Hofman in de Correspondent (deel 1):
De Islamitisch Staat in Irak en Groot Syrië (ISIS), een extreem radicale Al-Qaeda-uitwas, heeft op 10 juni Mosul ingenomen, de tweede stad van Irak. ISIS nam ook Saddam Hoesseins geboortestad Tikrit in en trekt op dit moment op naar hoofdstad Bagdad.
Terwijl het Iraakse leger uiteen lijkt te vallen, hebben de Koerden in het noorden de olierijke stad Kirkuk ingenomen. De Iraakse premier Nouri al-Maliki krijgt hulp van Iraanse troepen en voert gespannen overleg met westerse grootmachten over de vraag hoe de snelle opmars van ISIS kan worden gestopt.
Maar die opmars komt niet uit het niets. Een reeks strategische beslissingen van de Syrische president Bashar al-Assad, de Iraakse premier al-Maliki en verschillende andere landen ligt hier aan ten grondslag.
Wat is ISIS precies?
ISIS ontstond als de Islamitische Staat in Irak (ISI), een verzameling Iraakse strijdgroepen die tegen de Amerikanen vochten en zich in 2004 aan Al-Qaeda verbonden. In 2013 kreeg het de 'S' van 'Sham' achter de naam, wat in het Arabisch 'Levant' betekent, en werd de beweging actief in Syrië om te vechten tegen het regime van president Assad.
De groep wordt sinds 2010 geleid door de Irakees Abu Bakr al-Baghdadi, die Lees hier zijn profiel. ernaar streeft een gebied in handen te krijgen dat gelijk is aan dat van het Abbasiden-kalifaat, het tweede islamitische rijk uit de achtste eeuw na Christus. Zijn concrete doel en goed uitgewerkte strategie trekt veel strijders en donoren aan.
Aanvankelijk streed ISIS zij aan zij met andere strijdgroepen tegen het Syrische leger, maar al snel kwam de groepering met hen in conflict over de te volgen strijdwijze en over de omgang met de lokale bevolking. De confrontaties en het gewelddadige karakter van ISIS leidden er in februari 2014 toe dat Al-Qaeda-leider Ayman al-Zawahiri stelde dat ISIS niets meer te maken had met Al-Qaeda. Al-Qaeda had maar één afdeling in Syrië, stelde hij resoluut, en dat was Jabhat al-Nusra.
Inmiddels heeft ISIS een islamitische staat gesticht in het oosten van Syrië en in delen van Irak, waar recht wordt gesproken, onderwijs wordt gegeven en zelfs een voedsel- en warenautoriteit actief is. ISIS weet eigen inkomsten te genereren uit belasting, fondsenwerving en handel. Hoe sterker ze wordt, hoe duidelijker al-Baghdadi afstand neemt van zijn voormalige leermeester en Al-Qaeda-leider al-Zawahiri.
Deel 2:
Hoe is ISIS zo machtig geworden?
ISIS zette voet aan de grond in Syrië in april 2013. De radicalisering van de oppositie was toen al een aardig eind op weg in de vorm van Jabhat al-Nusra, de officiële afsplitsing van Al-Qaeda.
De opkomst van radicaal islamitische groepen was mede het gevolg van het uitblijven van buitenlandse steun, en werd door Assad verwelkomd als een gunstige ontwikkeling. Als de oppositie zou radicaliseren, werd het Westen gedwongen te kiezen tussen twee kwaden: Assad of de extremisten.
Vanaf 2011 liet hij daarom enkele Al-Qaeda-kopstukken vrij, Lees meer over de vrijlating van Abu Musab al-Suri. en toen ISIS zich met Syrië begon te bemoeien liet hij de beweging opvallend vaak met rust. ISIS was namelijk extreem gewelddadig, wat precies was hoe Assad zijn oppositie wilde hebben. In december 2013 kwamen er zelfs berichten naar buiten dat Assad handel Lees hier een artikel wat stelt dat Assad olie kocht van ISIS. dreef met ISIS en olie van de groepering afnam.
Zijn plan werkte. ISIS kreeg steeds meer de overhand en het Westen nam steeds meer afstand van de gewapende oppositie.
Eind 2013 was ISIS de sterkste oppositiegroep in het noorden van Syrië, had ze ongeveer 8.000 goed getrainde strijders in haar gelederen, en werd invulling gegeven aan een islamitische staat. Zo had ISIS de 1 miljoen inwoners tellende stad Raqqa in handen, waar bussen reden, recht werd gesproken en onderwijs werd gegeven. Ook werd de groep steeds financieel onafhankelijker, mede dankzij eigen olievelden, plunderingen, fondsenwerving en gijzelingen.
De opkomst van ISIS riep veel weerstand op onder de Syrische bevolking, die hun opstand gekaapt zagen door gewelddadige buitenlandse radicalen. Daarnaast wekte het steeds meer wantrouwen dat de plaatsen waar ISIS de baas was zo weinig onder vuur lagen. Veel Syriërs begonnen te geloven dat ISIS onder één hoedje Klik hier voor een cartoon die invulling geeft aan dit gevoel. speelde met het regime. Klik hier voor een cartoon die invulling geeft aan dit gevoel.
In november 2013 besloten zeven islamitische oppositiegroepen om de eenheid binnen de islamitische oppositie terug te brengen om rust te creëren binnen de eigen gelederen. Het Islamic Front werd opgericht, dat met ongeveer 45 duizend strijders de grootste groep binnen de oppositie werd. Islamic Front gaf, gesteund door andere oppositiegroepen, steeds meer tegengas aan ISIS.
Op 1 januari liepen de spanningen zo hoog op dat een coalitie van Syrische rebellen, inclusief Jabhat al-Nusra, het opnam tegen ISIS. Bekijk hier hoe ISIS-strijders een ruzie uitvechten met Syrische opstandelingen via een walkietalkie. Verschillende rebellen spraken van een 'tweede revolutie' waarbij Syrië opnieuw werd bevrijd van een wrede onderdrukker. ISIS verloor bij de gevechten veel terrein en ruim 2.300 strijders stierven. Noodgedwongen trokken ze zich terug naar de stad Raqqa.
In maart werd ISIS ook verslagen door troepen van Assad en Hezbollah in het westen van het land. Tegelijkertijd dreven ook de Koerden, die grote delen van het noorden in handen hebben, hen terug.
Inmiddels erkenden ook veel westerse landen dat ISIS een bedreiging vormde. Turkije, dat tot december 2013 haar grenzen met Syrië nog opende voor buitenlandse strijders die in Syrië wilden vechten, sloten deze uit angst voor ISIS. Qatar en Koeweit begonnen eind 2013 met het inperken van fondsenwerving in hun land.
Het momentum van ISIS in Syrië leek voorbij, maar teruggetrokken in het oosten van het land maakte de groep zich klaar voor de volgende strijd: Irak.
Deel 3:
Waarom strijdt ISIS in Irak?
Toen de Amerikanen in 2011 uit Irak vertrokken, was de groep die toen nog ISI heette vrijwel van de kaart verdwenen. Wat er nog van over was, werd aangepakt door verschillende soennitische Sahwa-milities die met Amerikaanse steun ISI buiten hun gebieden hielden. De ISI-opstandelingen werden veelal naar Mosul gedreven, vanwaaruit ze later de oversteek maakten naar buurland Syrië om als ISIS verder te vechten.
Maar met het vertrek van de Amerikanen, verdween ook de steun voor de Sahwa-milities. Dat is vooral te danken aan de premier van Irak, de sjiitische Nouri al-Maliki, die geen oog heeft voor de belangen van de soennieten van Irak, die 34 procent van de bevolking uitmaken, tegen 64 procent sjiieten.
Zo gaf hij vlak na het vertrek van de Amerikanen een arrestatiebevel uit voor de soennitische vice-president Tariq al-Hashimi die ervan werd verdacht bomaanslagen op overheid en -veiligheidsfunctionarissen voor te bereiden. Kopstukken uit het leger werden vervangen door zijn eigen mensen, hij liet soldaten schieten op vreedzame soennitische demonstranten en verbrak de banden met soennitische clans die voorheen Al-Qaeda hadden verdreven. Sahwa-leden die opgenomen zouden worden in het Iraakse leger, werden aan hun lot overgelaten.
Veel soennieten in Irak vonden dat er niemand was die het voor hen opnam. En in dat gat sprong ISIS.
Veel soennieten in Irak vonden dat er niemand was die het voor hen opnam. En in dat gat sprong ISIS
Eerst in december 2013, toen de beweging met steun van soennitische clans en voormalige Sahwa-leden grote delen van de Iraakse provincie Anbar innam en honderden jihadi's bevrijdde uit de Abu Ghraib-gevangenis in Bagdad. Toen de clans hun eisen zagen ingewilligd door de regering in Bagdad, verjoegen ze ISIS weer naar Syrië.
Maar ISIS bleef actief in Irak. Dit jaar namen ze de stad Faluja in en delen van Ramadi. 2014 is een even bloedig jaar als 2008, toen de Amerikanen nog oorlog voerden in Irak.
Op 10 juni keerde ISIS terug naar Irak, en deze keer sterker dan ooit. In korte tijd viel Mosul en sloeg het veel grotere Iraakse leger op de vlucht. Net als eerder in de provincie Anbar maakten ze daarbij handig gebruik van de onvrede onder de soennitische bevolking, tegenstanders van het regime van al-Maliki, en op wraak beluste voormalige Ba'athleden.
Naast de grote symbolische overwinning eiste ISIS een enorme oorlogsbuit op. Zo stalen ze 340 miljoen euro aan contanten uit banken in Mosul, eigenden ze zich talloze moderne wapens toe, waaronder zes Black Hawk-helikopters, en lieten ze 2.500 gevangenen vrij, waarvan velen zich bij hen aansloten.
Snel trokken ze verder. Tikrit viel, de geboortestad van Saddam Hoessein, en Samarra, de geboortestad van ISIS' leider al-Baghdadi. De beweging heeft nu een gebied in handen zo groot als België, dat zich uitstrekt van Syrië tot Irak.
Deel 4 (slot):
Wat nu?
Paniek. De situatie in Irak zet het Midden-Oosten op zijn kop. Iran stuurde al troepen om sjiitische heiligdommen in Irak te beschermen, en de VS zenden 275 militairen om de ambassade in Bagdad te beschermen.
De Koerden, die in het noorden van Irak een autonome regio besturen, zagen hun lang gekoesterde wens in vervulling gaan en namen zonder veel tegenstand Kirkuk in. Ze zeggen geen aanstalten te maken ooit nog te vertrekken.
Het conflict wordt zowel in Irak als daarbuiten steeds meer neergezet als een conflict tussen soennieten en sjiieten, wat de hele regio erbij kan betrekken. De sjiitische premier al-Maliki van Irak heeft al publiekelijk uitgesproken dat het soennitische Saoedi-Arabië achter de opkomst van het eveneens soennitische ISIS zit, terwijl hij tegelijk de hulp inriep van de sjiitische grootmacht Iran.
Maar de etnische spanningen zijn op dit moment vooral een gevaar bínnen Irak. Nu er beelden Klik hier voor de (schokkende) beelden. naar buiten komen van honderden sjiieten die in koelen bloede zijn vermoord door ISIS-leden, ligt een genocide op de loer. Het is nog niet helemaal duidelijk of de beelden echt zijn, maar sjiieten zweren wraak en lijken ook al wraak te hebben genomen.
Een andere vrees is dat ISIS met veel wapens en manschappen terug naar Syrië zal keren om daar bloedig huis te houden. Zowel de Syrische oppositie als Assad is hier beducht op. Het Syrische leger bestookte ISIS de afgelopen dagen nadrukkelijk in Aleppo.
Op dit moment heeft ISIS een eigen staat gesticht en voldoende eigen inkomstenbronnen gecreëerd om door te groeien. Op usb-sticks die na de aanval op Mosul zijn gevonden, staat dat ze voor de aanval al 647 miljoen euro in bezit hadden. Na de overval op banken in Mosul zou dit zijn gegroeid met ruim 1 miljard euro. Lees hier de bron die de Engelse krant The Guardian daarvoor aanhaalt.
ISIS heeft momenteel ongeveer 10.000 strijders in haar gelederen. Dat aantal groeit dankzij de successen en een professionele Twitter-campagne. Lees hier over ISIS' Twittercampagne. Het succes van de groep oefent een enorme aantrekkingskracht uit op jongeren in Irak en daarbuiten. De vrees bestaat dat zij ook aanslagen zullen plegen in andere landen.
Hoe kan ISIS gestopt worden?
Er is op dit moment niemand die dat weet, maar hoe langer er niets gebeurt, hoe groter ISIS wordt.
De Amerikaanse president Barack Obama ligt zwaar onder vuur, omdat hij te vroeg uit Irak zou zijn vertrokken en beraadt zich op drone-aanvallen en militaire steun. Inmiddels is een vliegdekschip onderweg en bereiden elitetroepen zich voor om de Iraakse militairen te trainen.
Tot nu toe lijken lokale strijdgroepen in Irak en Syrië echter de enige te zijn die ISIS succesvol kunnen bestrijden. Maar hen steunen ligt gevoelig, omdat ze vaak zelf onderdeel zijn (geweest) van Al-Qaeda.
De Koerden weten het wel. Zij stellen een autonome soennitische regio voor, waar de soennieten zelf kunnen beslissen over hoe hun toekomst eruit zal zien, net als hun regio in het noorden. Wanneer de strijdgroepen krijgen wat ze willen, zou de angel weleens uit ISIS' opmars kunnen worden gehaald.
Titel en inleiding was ik nog vergeten:
Hoe is de beweging die Irak verscheurt zo groot geworden?
In Irak dreigt een burgeroorlog, sinds de Islamitische Staat in Irak en Groot Syrië (ISIS) er stad na stad verovert. De beweging wil een geheel nieuwe indeling van het Midden-Oosten. Hoe heeft de beweging zo snel kunnen groeien? En hoe moet het nu verder met Irak en Syrië? Een explainer.
Lennart Hofman heeft inmiddels gereageerd en zegt:
Interessant artikel, en ik kan me goed vinden in beide verklaringen. Mijn uitleg richt zich vooral op het recente verleden van de regio en de situatie op de grond, dit artikel vult goed aan hoe ook geopolitieke krachten een enorme rol spelen om de chaos te verklaren. Daar valt nog veel over te zeggen (Zoals ook over de rol van andere grootmachten, zoals Iran en Saoedi-Arabië bijvoorbeeld).
Het Pentagon weet dat Irak geen eenheid vormt, en dat verdeel-en-heers-politiek loont om de eigen economische en geopolitieke belangen te waarborgen. Dat hebben ze schaamteloos gedaan, zie ook het verhaal van Rob [Wijnberg].
De column van Wijnberg (deel 1):
Het vruchtbare moeras dat Irak heet
Ruim een decennium na de Amerikaanse inval in Irak begint het land uiteen te vallen. Precies zoals de architect van de inval, Dick Cheney, twintig jaar geleden voorspelde. Gelukkig hoeft niet iedereen ontevreden terug te kijken op elf jaar oorlog. Zolang je in krijtstreep bent, is het er goed toeven.
Toen Dick Cheney, destijds net minister van Defensie af, in 1994 gevraagd werd of het verstandig zou zijn Irak binnen te vallen, was zijn antwoord ondubbelzinnig: ab-so-luut niet.
Zijn uitleg: 'Als je Saddam Hoessein omver werpt, wat zet je er dan voor in de plaats? [Irak] ligt in een zeer instabiele regio in de wereld, en als je de Iraakse regering weghaalt, is de kans groot dat het land uiteenvalt. Syriërs die het westelijke deel willen innemen; Iran dat het gemunt heeft op het oosten; en in het noorden heb je nog de Koerden die - als ze losbreken - de autonomie van Turkije bedreigen. Het is een moeras.'
Profetische woorden.
Nu, exact twintig jaar, een Amerikaanse invasie en tien jaar bloedige oorlog verder, voltrekt zich bijna woordelijk wat de architect van dit alles in 1994 voorspelde.
De Islamitische Staat van Irak en Syrië (ISIS), een afsplitsing van Al-Qaeda is vanuit buurland Syrië opgerukt en verovert in Irak nu stad na stad. De Koerden in het noorden hebben hun zwaarbewapende strijdtroepen in paraatheid gebracht teneinde de autonomie van hun regio te verdedigen.
Ook belegerde ISIS het Turkse consulaat in de stad Mosul; de noorderbuur broedt inmiddels op wraakacties. Iran heeft bovendien al toegezegd militairen te sturen - naar verluidt in ieder geval 150 elitetroepen - om ISIS te lijf te gaan. Dit alles onder het toeziend oog van de Iraakse regering die in de plaats kwam van Saddam en die machteloos toekijkt hoe het land uit elkaar gereten wordt. Hier een overzicht van de strijdende partijen in de Volkskrant.
Wat je zegt: een moeras.
Irak, voor sommigen een groot succes
Niet dat iedereen ontevreden hoeft terug te kijken op ruim tien jaar oorlog in Irak. Voor de invasie in 2003 waren de Iraakse olie- en gasvoorraden nog volledig genationaliseerd en in handen van de staat. Maar onder aanvoering van de Verenigde Staten werd de voorraad geliberaliseerd. Dat voornemen bestond al in april 2003, toen de zogenoemde State Department Future of Iraq Project's Oil and Energy Working Group, in het leven geroepen door Dick Cheney, een rapport uitbracht waarin het adviseerde Lees meer over dit rapport bij CNN dat Irak 'zo snel mogelijk na de oorlog opengesteld moet worden voor internationale oliebedrijven.'
Inmiddels telt Irak minstens veertien buitenlandse olie- en gasmultionationals, die voor miljarden dollars aan olie-productie voor hun rekening nemen
Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels telt het land minstens veertien buitenlandse olie- en gasmultinationals, voornamelijk uit de VS, China, Rusland en Europa, die miljarden dollars olieproductie voor hun rekening nemen.
Een van de grootste spelers is het Amerikaanse Exxon, dat voor bijna een miljard dollar per jaar aan olie oppompt uit een van de grootste reserves van het land, gevolgd door het Britse BP met een contract ter waarde voor zo'n 800 miljoen. En vlak ook zeker ons eigen Shell niet uit: goed voor zo'n 650 miljoen dollar extra jaarlijkse omzet uit de Iraakse velden. Hier een overzichtje van oliegiganten in Irak op Wikipedia
Oh, en niet te vergeten: Halliburton, het oliebedrijf waar Dick Cheney vijf jaar lang de baas was voor hij in 2000 vice-president werd en dat nadien voor ruim zeven miljard dollar Lees hier over het contract van Halliburton in Irak aan servicecontracten van de Amerikaanse overheid kreeg toegewezen voor werkzaamheden in Irak.
Best vruchtbaar nog, zo'n moeras.
Deel 2 (slot):
Wij de baten...
Inmiddels denkt de voormalig vice-president Dick Cheney, niet verwonderlijk, heel anders over de inval in Irak dan twintig jaar geleden: een geslaagde onderneming, Hier de uitspraken van Cheney in 2013 vindt hij. Zijn uitleg: 'Terroristengroepen als Al-Qaeda die massavernietigingswapens in handen krijgen, dat was het gevaar na nine eleven. En toen we Saddam Hoessein omver wierpen, ontmantelden we ook Irak als potentiële bron van dit gevaar.' Profetisch kun je het niet noemen.
En ook het Nederlandse kabinet houdt er anno 2014 een licht gewijzigd standpunt ten aanzien van de kwestie op na. Steunde ons land de inval in 2003 nog volmondig, zowel politiek als logistiek, inmiddels vindt minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans: 'Dit conflict zal toch door de Irakezen zelf Hier de uitspraak van minister Timmermans opgelost moeten worden.' Oftewel: wij de baten, zij de kosten. Schaamteloos.
De wijze les uit dit alles is dat, als je dan toch per se een land wilt bezetten, je vooral geen baard moet laten staan en de Koran moet reciteren: beter kun je in een krijtstreeppak, met stropdas om, uit naam van het grote geld een land binnengaan. Dat begrijpen wij veel beter.
lennart,
wat niet goed is aan dit artikel is dat volstrekt onduidelijk is wie deze jihadisten betalen, van wie ze de vele miljoenen kregen om jarenlang zich voor te bereiden, te bewapenen en te oefenen. welke instructeurs hadden ze? wie organiseerde deze groep achter de schermen. dergelijke organisaties verschijnen niet ineens vanuit het niets. waarom wordt de rol van bijvoorbeeld saoedi arabie, met steun van de vs en europa, verzwegen? deze informatie is contextloos zolang deze vragen niet beantwoord worden. dus slecht artikel.
Een reactie posten