Heleen Mees en Geert Mak

South Vietnamese forces follow after terrified children, including 9-year-old Kim Phuc (center left), as they run down Route 1 near Trang Bang after an aerial napalm attack on suspected Viet Cong hiding places, June 8, 1972. A South Vietnamese plane accidentally dropped its flaming napalm on South Vietnamese troops and civilians. The terrified girl had ripped off her burning clothes while fleeing. The children from left to right are: Phan Thanh Tam, younger brother of Kim Phuc, who lost an eye, Phan Thanh Phouc, youngest brother of Kim Phuc, Kim Phuc, and Kim's cousins Ho Van Bon, and Ho Thi Ting. Behind them are soldiers of the Vietnam Army 25th Division. (AP Photo/Nick Ut) # - See more at: http://www.boston.com/bigpicture/2010/05/vietnam_35_years_later.html#sthash.9BdfY9An.dpuf

Op mijn berg in midden Italie krijg ik nu de kans rustig een aantal documentaires te bekijken, bijvoorbeeld Hearts and Minds uit 1974. Beelden van Edward Sowders. Amerikaan. Was tijdens de Vietnam Oorlog dienst weigeraar. Een halve eeuw voordat Geert Mak in zijn boek Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika beweerde dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent’ had gefungeerd, verklaarde Sowders tijdens de Congressional Hearings on Amnesty:

Instead of helping and aiding the Vietnamese people I saw that we were party to their deliberate and systematic destruction. The Vietnamese were all considered less than humans, inferiors. We called them gooks. Their lives weren’t anything to us, because we were taught to believe that they were all fanatical and they were all Vietcong or Vietcong sympathizers, even the children. Many of us however began to understand the depth of the lies and deceptions practised upon us and the American people by our countries’ leaders. It were they who trained us to kill without questioning and to hate our enemy, the Vietnamese. They concocted such phrases as kill ratio, search and destroy, free fire zones, secure areas and so on to mask the reality of their combat policy in Vietnam. I make no apology for my act of resistance. I could do nothing else at the time… Over half a million have deserted the military since 1965… It is a supreme irony to be prosecuted by the very same men who planned and executed the genocidal war in Indo China.

Was de Vietnam Oorlog een uitwas? Nee, geenszins, het was een centraal onderdeel van de Amerikaanse buitenlandse politiek, eerder de norm dan een uitzondering, zoals nog eens wordt bevestigd door hetgeen de Amerikaanse publicist Tom Engelhardt vorige week schreef:

It could be any week on that great U.S. military base we know as Planet Earth and here’s the remarkable thing: there’s always news.  Something’s always happening somewhere, usually on more than one continent, as befits the largest, most destructive, most technologically advanced (and in many ways least successful) military on the planet.  In our time, the U.S. military has been sent into numerous wars, failed to win a single one, and created plenty of blowback.  But hey, who has to win a specific war when it’s “wartime” all the time?

These last weeks were the American military equivalent of a no-news period.  Nothing really happened.  I mean, yes, there was the war in Afghanistan, the usual round of night raids, dead civilians, and insider attacks.  Nothing worth spending much time on, other than whether the U.S. might, in frustration over Afghan President Hamid Karzai, exercise the “zero option” after 2014 and leave -- or not.  And yes, there was that drone attack last week in the tribal borderlands of Pakistan that killed three “militants” (or so we’re told), despite the complaints of the country’s new government.  (I mean, what say should it have in the matter?)

And there was the news that Washington was seeking an “expanded role” for its military in the Philippines, where the question of the month was: Could the Pentagon “position military equipment and rotate more personnel” there, “while avoiding the contentious issue of reestablishing American bases in the country” -- so said “officials from both countries,” according to the New York Times.  After all, if we call the places where our troops are stationed “Philippine bases,” what’s the problem? And, believe me, no one wants to hear a lot of whining about it from a bunch of Filipinos either!

And don’t forget about those American drones now flying over Mali from a base recently established in Niger, part of a blowback-generating set of Pentagon operations on the African continent.  They got a little attention last week.  And one more thing, conveniently on the same continent: since Secretary of Defense Chuck Hagel and Joint Chiefs Chairman General Martin Dempsey put in calls to their Egyptian counterparts as they were launching a military coup in an ongoing pre-revolutionary situation, the Pentagon has, it seems, never been less than in touch with its Egyptian military pals, a crew significantly trained, advised, and paid for by Washington.

And that’s just what made it into the news in the most humdrum military week of 2013. 

Welke ‘orde’ bewaakte de VS ‘decennialang’ als ‘politieagent’? Wel, de neoliberale kapitalistische ‘orde,’ in de praktijk een wanorde die de kloof tussen arm en rijk wereldwijd almaar breder maakt. Maar dat vertelt Mak er niet bij. Zijn boek moet een zo groot mogelijk publiek bereiken en kan dus geen ‘controversiele’ kritiek bevatten die tegen de mainstream visie ingaat. En dus vertelt Mak zijn volgzaam publiek:

De Amerikaanse soft power… is nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen… En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord. Het is nog altijd de ‘standaardmacht’

Dus het ‘Anker’ van de westerse ‘Orde.’ Wel, beste lezers:

Onwetendheid verbonden met macht is de meest meedogenloze vijand die rechtvaardigheid kan hebben.

James Baldwin.

En opnieuw, een halve eeuw voordat opiniemaker Geert Mak op de EO-radio beweerde dat

het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint

verklaarde de beroemde Amerikaanse onderzoeksjournalist I.F. Stone:

As long as the American president is commander and chief of the biggest war machine in human history with bases on every continent we are going to get into trouble. Our enemy is the growing militarization of American life. Our enemy is American imperialism. But, there is an awakening.

Maar niet bij Nederlandse opiniemakers als Geert Mak die in 2012 zichzelf een brevet van onvermogen gaf door te beweren dat

de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld [horen], het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen, het leger geen grenzen [kent], de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten, het Amerikaanse bedrijfsleven over de hele wereld opereert,

Geert Mak’s beweringen tonen haarscherp aan dat hij, in tegenstelling tot I.F. Stone, werkelijk niets van de macht in de wereld begrijpt, helemaal niets, maar juist omdat zijn onzin gedragen wordt door de mainstream ligt zijn boodschap van ‘hoop’ goed in de markt.

Hearts and Minds. Randy Floyd, 98 bombing missions in Vietnam, verklaarde in de documentaire Hearts and Minds in 1974, bekroond met een Oscar:

During the missions, after the missions, the result of what I was doing, the result of this game, this exercise of my technical expertise never really dawned on me, the reality of the screams, or the people being blown away, their homeland being destroyed just was not a part of what I thought about. We as Americans have never experienced that. We never experienced any kind of devastation. When I was there I never saw a child that got burned by napalm. I never dropped napalm, but I dropped other things, just as bad. I dropped CBU’s, which can’t destroy anything. It is meant for people. It is an anti personnel weapon. We used to drop canister after canister of these things, with 200 tumbling little ball’s in it with 600 pellets in each ball which would blow out as soon as it hit the ground and shred people to pieces. They couldn’t get them out in many cases. People would suffer, they would live, but they would suffer and often they would die afterwards. And this would cause people to take care of them for good. But when I look at my children now I don’t know what would happen, what I would think about, when someone… if napalm…

Na een langdurige stilte stelt de documentairemaker Peter Davis hem de vraag:

Do you think we learned anything from all that?

Randy Floyd:

I think we are trying not to. I think I am trying not to, sometimes. I can’t even cry easily because of my manhood image. I think Americans have tried, we all tried very hard to escape what we learned in Vietnam, to not come to the logical conclusion of what happened there. The military does the same. They don’t realize that people fighting for their freedom are not going to be stopped by just changing your tactics, adding a little more sophisticated technology... I think history operates a little different from that. These kind of forces are not going to be stopped. I think Americans have worked extremely hard not to see the criminality that their officials and their policymakers have exhibited.

De continuiteit van het Amerikaanse geweld is opmerkelijk, en alleen echt goed verklaarbaar vanuit het besef dat de meeste Europese kolonisten, net als de Joodse zionisten in Israel, nooit werkelijk geworteld zijn op Amerikaanse bodem.

Jessie Little Doe. Amerikaanse linguiste. Zegt in de documentaireserie van History Channel The Wild West. The Myths, Legends, And Realities Of The Old West over de wijze waarop duizenden jaren lang Indianen dachten over hun grondgebied :

This is my land and my land is me and I am it, obviously, because we come from it, and things die, they go into the land and we eat what grows from there. So when we say: ‘Land, just land,’ we say – ahh-key. When we say: ‘My land, one has to say ‘n-tahh-keem.’ This means: ‘I am physically the land, and the land is physically me.’ After Europeans were here for about 70 years people started to write ‘na-tahh-key’ which is so sad because that means: ‘I am not necesarily part of the land anymore.’ My land can be separated from my person.

En zo deed de westerse vervreemding van de directe omgeving en daarmee de medemens zijn intrede in de Indiaanse cultuur en was één van de eerste tekenen van de vernietiging van de inheemse beschaving. Imperialisme en dus onderwerping begint altijd met de vernietiging van de cultuur van de Ander. Pas als men vervreemd is geraakt van de natuur, kan men er mee doen wat men wil. En daarmee raakt men vervreemd van zijn medemens en uiteindelijk van zichzelf.

R. David Edmunds. Historian:

There is a continual erosion of tribal people’s ability to maintain control over their own lives. And I think that by the 1660s Philip (Indiaanse leider, zoon van Massasoit. svh) finds himself up against ther wall. In other words: unless one makes a stand the tribal people are going to be completely overrun.

350 jaar later. In TEX, I pionieri. ALBO SPECIALE N. 28, 240 pagina’s voor 6,20 euro. Uitgegeven in 2013 door Giovanni Luigi Bonelli en getekend door Aurelio Galleppini. Nog steeds wordt het westerse publiek bewerkt door het clichébeeld van de onbetrouwbare heidense roodhuid versus de dappere blanke christen. Het gelaat van de Indiaan is die van een wilde met gluiperige trekken, het gezicht van de Europeaan is die van een onverzettelijke kerel met  alerte ogen, een man die recht door zee gaat. De motieven van de Indianen zijn doortrapt, die van de blanke pioniers nobel. Barbaren bezitten geen motieven, alleen primitieve impulsen, dit alles in tegenstelling tot de blanke beschaving. Wij zijn de ordebewakers, zij zijn de ordeverstoorders, om in de terminologie van Geert Mak te blijven.

Jill Lepore. Historian. Over de Puriteinse leider zegt zij:

Josiah Winslow has no curisosity whatsoever about these people with whom he has grown up. He has known them all his life. He considers them an obstacle. He considers them untrustworthy. He wants nothing more than to find a means of provoking a war that could lead to their extermination.

Daniel K. Richter. Historian:

It is quite clear that the aims now of the English are not just to gain more and more land, not just to undercut native people economically and spiritually, but clearly to make native people their subject.

R. David Edmunds. Historian:

They no longer are treated as equals, they’re no longer been treated as allies. They are treated essentially as second class citizens in their own country.

History Channel:

A year into the war scores of Indian villages had been burned to ash. 5,000 native people had died. Hundreds of men, women and children who did survive, ‘heathen malefactors’ Josiah Winslow called them, were loaded onto boats shipped to the West Indies and Europe and sold into slavery.

Jonathan Perry. Aquinnah Wampanoag:

After Philip was shot by Alderman (een zogeheten Praying Indian die als verrader optrad. svh) they dismembered his body. The scarred right hand was given to Alderman as a trophy of the war. His parts were strewn about the colonies, spread to the four corners.

Colin G. Calloway, historian:

This is a warning to other Indian people. This is how the English will deal with rebellion, deal with treason. And remember that in English eyes Philip was a traitor and this was the punishment meted out by 17th-century Englismen to traitors.

History Channel:

Massasoit’s son was dead and scattered. But the colonists were taking no chances. They captured Philip’s son and heir – a nine year old boy – and locked him in a jail in Plymouth. While English authorities deliberated on whether to sell the boy into slavery or simply murder him, the Puritans gave thanks to their God.

Jill Lepore. Historian.

And the final day of thanksgiving of the war is the day that Philip’s head is marched into Plymouth. His decapitated head on a pole is erected in the center of town and is cause for a great celebration.

History Channel:

They wouldn’t take it down, Phlip’s head. For two decades, while Philip’s son lived in slavery in the West Indies, the head was displayed in Plymouth, a reminder to the Indians about who was in charge, a reminder to the English that God continued to smile on their endeavor.

Dit is het resultaat van onder andere het feit dat de diep gelovige Puriteinen in het begin, toen ze nog massaal stierven omdat ze niet wisten te overleven in de Nieuwe Wereld, geholpen werden door de Indianen. ‘They would not have survived without the assistsance of the Indians.’ En dat simpele gegeven leidde tot de uitroeiing van de Indianen. Dit genocidale systeem is exemplarisch voor de politiek die het Westen de afgelopen 5 eeuwen heeft gevoerd, totaan Auschwitz en Hiroshima toe, en wat er daarna gebeurde in Vietnam en Irak, om slechts twee dieptepunten aan te halen. Een politiek beleid dat ‘de prijs waard is’ geweest volgens de latere minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright toen haar gevraagd werd of de dood van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar als gevolg van de vernietiging van de totale infra-structuur en de jarenlang durende boycot van Irak niet een tikje buitensporig was. Immers, het betrof hier meer doden dan in Hiroshima. Ook deze peuters zijn door onze politici en journalisten als Geert Mak onzichtbaar gemaakt, uit de geschiedenis verwijderd. Ze zijn nooit gestorven en wel omdat ze nooit werden geboren in het bewustzijn van dit soort opiniemakers. Juist daarom krijgen dergelijke ‘deskundigen’ de volle ruimte in de mainstream media. Ik kreeg onlangs de volgende informatie ge-emaild:

Nu (zondag 28-7 19u) op Radio1 bij Bureau Buitenland gepresenteerd door Chris Kijne, waar hij ook even refereert aan Reizen zonder John van Mak. Wellicht wil je het (terug) luisteren.

Met vriendelijke groet

Omdat ik op een berg in Midden Italie zit, kon ik niet luisteren, maar het feit alleen al dat nu Chris Kijne, de levenspartner van de uitgeefster van Mak’s boeken, meer dan eens reclame maakte voor een dergelijk slecht boek is op zijn minst intellectuele corruptie. Laat Kijne eens ‘even’ refereren aan een goed boek, bijvoorbeeld Eduardo Galeano’s Children of the Days met fragmenten zoals die door Tom Engelhardt werden gekozen:

God’s Bomb (August 6)

In 1945, while this day was dawning, Hiroshima lost its life. The atomic bomb’s first appearance incinerated this city and its people in an instant.

The few survivors, mutilated sleepwalkers, wandered among the smoking ruins. The burns on their naked bodies carried the stamp of the clothing they were wearing when the explosion hit. On what remained of the walls, the atom bomb’s flash left silhouettes of what had been: a woman with her arms raised, a man, a tethered horse.

Three days later, President Harry Truman spoke about the bomb over the radio.

He said: “We thank God that it has come to us, instead of to our enemies; and we pray that He may guide us to use it in His ways and for His purposes.”

Manufacturing Mistakes (April 20)

It was among the largest military expeditions ever launched in the history of the Caribbean. And it was the greatest blunder.

The dispossessed and evicted owners of Cuba declared from Miami that they were ready to die fighting for devolution, against revolution.

The US government believed them, and their intelligence services once again proved themselves unworthy of the name.

On April 20, 1961, three days after disembarking at the Bay of Pigs, armed to the teeth and backed by warships and planes, these courageous heroes surrendered.

The World Upside Down (March 20)

On March 20 in the year 2003, Iraq’s air force bombed the United States.

On the heels of the bombs, Iraqi troops invaded U.S. soil.

There was collateral damage. Many civilians, most of them women and children, were killed or maimed. No one knows how many, because tradition dictates tabulating the losses suffered by invading troops and prohibits counting victims among the invaded population.

The war was inevitable. The security of Iraq and of all humanity was threatened by the weapons of mass destruction stockpiled in United States arsenals.

There was no basis, however, to the insidious rumors suggesting that Iraq intended to keep all the oil in Alaska.

Collateral Damage (June 13)

Around this time in 2010 it came out that more and more US soldiers were committing suicide. It was nearly as common as death in combat.

The Pentagon promised to hire more mental health specialists, already the fastest-growing job classification in the armed forces.

The world is becoming an immense military base, and that base is becoming a mental hospital the size of the world. Inside the nuthouse, which ones are crazy? The soldiers killing themselves or the wars that oblige them to kill?

Operation Geronimo (May 2)

Geronimo led the Apache resistance in the nineteenth century.

This chief of the invaded earned himself a nasty reputation for driving the invaders crazy with his bravery and brilliance, and in the century that followed he became the baddest bad guy in the West on screen.

Keeping to that tradition, “Operation Geronimo” was the name chosen by the U.S. government for the execution of Osama bin Laden, who was shot and disappeared on this day in 2011.

But what did Geronimo have to do with bin Laden, the delirious caliph cooked up in the image laboratories of the U.S. military? Was Geronimo even remotely like this professional fearmonger who would announce his intention to eat every child raw whenever a U.S. president needed to justify a new war?

The name was not an innocent choice: the U.S. military always considered the Indian warriors who defended their lands and dignity against foreign conquest to be terrorists.

Robots with Wings (October 13)

Good news. On this day in the year 2011 the world’s military brass announced that drones could continue killing people.

These pilotless planes, crewed by no one, flown by remote control, are in good health: the virus that attacked them was only a passing bother.

As of now, drones have dropped their rain of bombs on defenseless victims in Afghanistan, Iraq, Pakistan, Libya, Yemen, and Palestine, and their services are expected in other countries.

In the Age of the Almighty Computer, drones are the perfect warriors. They kill without remorse, obey without kidding around, and they never reveal the names of their masters.

War Against Drugs (October 27)

In 1986, President Ronald Reagan took up the spear that Richard Nixon had raised a few years previous, and the war against drugs received a multimillion-dollar boost.

From that point on, profits escalated for drug traffickers and the big money-laundering banks; more powerful drugs came to kill twice as many people as before; every week a new jail opens in the United States, since the country with the most drug addicts always has room for a few addicts more; Afghanistan, a country invaded and occupied by the United States, became the principal supplier of nearly all the world’s heroin; and the war against drugs, which turned Colombia into one big U.S. military base, is turning Mexico into a demented slaughterhouse.

In de jaren zestig verklaarde Martin Luther King:

It is estimated that we spend 322.000 dollar for each enemy we kill in Vietnam while we spend on the so called war on poverty in America only 53 dollar for each person classified as poor.

Desondanks beweert een halve eeuw later beweert Geert Mak in zijn Reizen zonder John dat

niemand die ooit een Amerikaanse verkiezingscampagne van nabij heeft meegemaakt… zal licht denken over het vitale karakter van de Amerikaanse democratie.

En dat de VS na de Tweede Wereldoorlog

decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.

Als het ‘karakter van de Amerikaanse democratie’ zo vitaal is hoe is het dan te verklaren dat al bijna een halve eeuw lang meer dan 40 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden niet meer stemt tijdens de presidentsverkiezingen? En als de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde’ hoe kan het dan dat deze imperiale ‘democratie,’ zoals King voorrekende, 6440 keer meer uitgaf aan het vermoorden van één enkele Vietnamees dan aan het steunen van één van de tientallen miljoenen straatarmen in de VS? En hoe komt het dat Geert Mak zijn propaganda onweersproken kan verkopen in Nederland en toch doorgaan voor een ‘Amerikadeskundige’?

Vanwaar die fascinatie bij een bepaald slag geschoolde Nederlanders met – in de terminologie van Geert Mak -- de ‘kracht’ en ‘vitaliteit’ en het ‘bewonderenswaardige optimisme’ en die ‘levensvreugde’ van 'Amerika'? Vanwaar die bewondering voor dat griezelige fascistische geweld? Ik vroeg me dit ook af toen ik jaren geleden een recensie van Heleen Mees las van een biografie over Leni Riefensthal, de maakster van de nazi-propagandafilm Triumph des Willens die door Hitler geprezen werd als 'een geheel unieke en onvergelijkbare verheerlijking van de kracht en de schoonheid van onze Beweging.'  Heleen Mees’ bewondering voor deze propagandiste van het nazisme sprak van 'het genie van regisseur Leni Reifenstahl' die volgens haar 'in de eerste plaats een vakvrouw' was voor wie het 'niet uit[maakte] of ze SS'ers filmde of groenten,' waarmee ze een nogal onbeholpen poging deed de nazi-propagandiste weer salonfähig te maken. Volgens de toen nog voor NRC schrijvende Mees was het Riefensthal 'slechts te doen om de schoonheid van de compositie en het artistieke effect.'  Let wel, ze bedoelde dit zonder ook maar enige ironie. Ze meende wat ze schreef, met als onvermijdelijk gevolg dat duidelijk werd dat haar esthetiek die van het fascisme is. Mees: 'Nadat Riefenstahl internationale roem en aanzien had vergaard als regisseur selecteerde ze haar minnaars louter op fysieke schoonheid.' Maar dan wel op een bepaald soort lichamelijke schoonheid die door de publicist Ron Kaal in de HP scherpzinnig ontleed werd in 2000 toen hij stelde dat 

er zoiets [bestaat] als ‘fascistische esthetiek’, en Leni Riefensthal heeft de grammatica daarvan in niet geringe mate helpen bepalen.

Het belang van dit feit ontging Mees, maar wie het zeker niet ontging was de kritische Amerikaanse schrijfster Susan Sontag die 

heeft opgemerkt dat de zes films die Riefenstahl tussen 1926 en 1933 als actrice onder regie van Arnold Fank heeft gemaakt, een bloemlezing vormen van proto-nazisentimenten. Deze bergfilms, vol ijs en gevaar, zijn verhalen over de hunkering naar het hogere, de uitdaging van het elementaire, het primitieve, van de vuurproef en de overwinning. Riefenstahl's latere documentaires vieren de wedergeboorte van het lichaam en de gemeenschap, gekanaliseerd in de aanbidding van een onweerstaanbare leider. Fascistische kunst bejubelt overgave en onderwerping.

En juist daarover rept Mees in haar recensie met geen woord, terwijl haar hele bestaan op ‘overgave en onderwerping’ is gefundeerd. Maar kennelijk lijken voor haar ineens alleen 'de schoonheid van de compositie en het artistieke effect' te tellen. De buitenkant, de binnenkant ziet ze niet, de boodschap lijkt haar te ontgaan, in tegenstelling tot de vele miljoenen Duitsers die in Riefenstahl's propaganda een bevestiging zagen van de juistheid van de nazi-ideologie, en niet op de laatste plaats de tientallen miljoenen slahtoffers van de nazi-terreur.

Stijl – ‘schoonheid en esthetiek’ -- is precies datgene wat de bewonderaars van Riefenstahl roemen en wat ze willen loszingen van de inhoud. ‘Kijk toch eens hoe mooi!’ moet maskeren: ‘Kijk toch eens hoe gevaarlijk!’ 

aldus Ron Kaal. Hij schrijft dit naar aanleiding van het verschijnen van Riefenstahl's fotoboek Five Lives, waarin foto's te zien zijn van de Nuba. Veel gespierd glimmend vlees van ‘mooie, zwarte jongens,’ om in de terminologie van Mees te blijven. Geen beeld te zien van 'het onvoltooide en het problematische' van dat wat de nazi's 'inferieur' vonden. Het is de esthetiek van de kitsch, met afbeeldingen van grote glimmende naakte negers onder een meedogenloze zon, het toonbeeld van oerkracht, 

van lichaam en sculptuur, van sport en ideaal, van kracht en harmonie... van trotse zwarte mannen, de rijzige, slanke lichamen van de Nuba worstelend en dansend... Het is een en al koelheid en perfectie, stilering en perfectie, kracht en perfectie, kleur en perfectie. 

En al deze lichamelijke ‘perfectie’ noemt Heleen Mees 'de schoonheid' en 'het artistieke effect' en juist dat bewondert ze, de esthetiek van de kitsch, dezelfde esthetiek die de nazi's bewonderden. Dat verklaart waarom Mees in een interview met Trouw opmerkte:

En wat mijn kinderwens betreft: ik ben er nog niet uit. Er is een grondsteward bij Delta, een mooie zwarte jongen, die mij steeds belt. Misschien moet ik de volgende keer toch maar eens vragen of hij langs komt.

http://www.trouw.nl/achtergrond/Dossiers/article1432053.ece

In haar liefdeloze kosmos is geen plaats voor 'het onvoltooide en het problematische.' In haar neoliberale werkelijkheid bestaat alleen succes en steriele seks met ‘een mooie zwarte jongen’ die alleen een ‘zwart’ lichaam heeft, zijn geest speelt voor haar, net als bij elke racist, geen rol. De ‘zwarte’ is een sexobject, en dan alleen als het haar uitkomt, een wandelende zaaddonor, die ‘Ik de volgende keer toch maar eens [moet] vragen of hij langs kom, [misschien].’ In haar neoliberale wereld zijn er verder geen ‘zwarten,’ behalve dan als ‘doorman’ of als bedienend personeel bij een luchtvaartmaatschappij. Haar interesseert het niet dat ‘incarceration is the new slavery, and the pathway to political and economic disempowerment of the black community,’ zoals de zwarte Amerikaanse  Marion Wright Edelman stelt, oprichtster van de Children’s Defense Fund. Als neoliberale propagandiste is Mees ook niet geinteresseerd in het feit de VS het land met de meeste gevangenen ter wereld is, de meerderheid van hen gekleurd, en dat dus een bewustzijsverandering en een ‘prison movement’ broodnodig zijn en wel omdat ‘what America is in the process of doing is criminalizing poverty,’ aldus de zwarte organisator Andrew Young in de filmdocumentaire Sing your Song over het activistische leven van de zwarte Amerikaanse zanger Harry Belafonte. Het criminaliseren van armoede is precies datgene wat het neoliberalisme doet. Het opmerkelijke nu is dat in onze maatschappij mensen als Mak en Mees het zo ver kunnen schoppen. Hoe ziek is een samenleving als dit soort mensen de opiniemakers zijn van de massa?