Afgelopen dinsdag schreef de agrarisch sociologe Louise O. Fresco in haar NRC-column dat de Palestijnse bevolking in het door Israel bezette en belegerde gebied gebukt gaat onder het gebrek aan '
middelen van bestaan, met een door en door corrupte klasse van verdeelde leiders wier belang het slechts is gewapenderwijs hun eigen machtsaandeel uit te breiden. Ontwikkelingsgeld pompen in een dergelijke situatie heeft uitsluitend als effect het versterken van de corruptie en vergroten van de hoeveelheid wapens.'
Welnu, mevrouw Fresco,
Dit is de visie van iemand die met onjuiste veronderstellingen tot verstrekkende conclusies komt en ik kan me voorstellen dat soortgelijke ongenuanceerde denkbeelden uw positie bij de FAO dusdanig hebben verzwakt dat u niet anders kon dan uw ontslag nemen. Laat ik proberen een aantal genuanceerde feiten te geven zodat u in de toekomst een gedocumenteerde column kunt schrijven over deze zaak. Allereerst dit: het is een feit dat de Palestijnse bevolking tijdens -- volgens onpartijdige waarnemers -- democratisch verlopen verkiezingen tegen Fatah heeft gestemd vooral omdat deze partij tot in de kern corrupt is en dat de bevolking op Hamas stemde omdat deze partij nu juist niet 'door en door' corrupt is. Dat is geen belemmering geweest voor het zogeheten democratische Westen en voor Israel om de corrupte Fatah beweging financieel, politiek, economisch en zelfs militair te blijven steunen en om tegelijkertijd Hamas te boycotten. Dat verzwijgt u in uw column. Sterker nog, u stelt dat wat corruptie en wapens betreft er geen verschil bestaat tussen Hamas en Fatah. Onjuist dus, Fatah-troepen worden op grote schaal getraind en bewapend door de VS in samenwerking met Israel. Hamas krijgt op kleinere schaal wapens van Iran via smokkelroutes. Overigens wordt een gewapende strijd tegen een bezetter geaccepteerd door het internationaal recht, want anders zou men zich nooit kunnen verdedigen tegen de agressie van een andere natie. Ook dat verzwijgt u. Met andere woorden: het Westen en Israel hebben een situatie geschapen waarbij een gewelddadig conflict tussen Fatah en Hamas niet kon uitblijven. Ook dat verzwijgt u.
Maar misschien veel belangrijker nog is het volgende feit dat u verzwijgt. Leest u dit eens:
'Geen geld voor Gaza
Aflevering ZEMBLA, 8 maart 2009
In Gaza filmde ZEMBLA de verwoestingen van de oorlog en zag dat de anjers van het door Nederland betaalde bloemenproject gevoerd worden aan de schapen. Door de blokkade kan er niks in en niks uit Gaza. De bevolking leeft in armoede en scholen en ziekenhuizen worden keer op keer vernield. Afgelopen week beloofde de wereld 3,5 miljard euro aan de Palestijnen. In Zembla de vraag of al die hulp aan de Palestijnen wel helpt. Houdt het niet juist de erbarmelijke situatie van de Palestijnen in stand?
Meer informatie op de website van ZEMBLA. http://player.omroep.nl/?aflID=9219683
http://zembla.vara.nl/Afleveringen.1972.0.html#
In Gaza filmde ZEMBLA de verwoestingen van de oorlog en zag dat de anjers van het door Nederland betaalde bloemenproject gevoerd worden aan de schapen.
Door de blokkade kan er niks in en niks uit Gaza. De bevolking leeft in armoede en scholen en ziekenhuizen worden keer op keer vernield. Afgelopen week beloofde de wereld 3,5 miljard euro aan de Palestijnen. In Zembla de vraag of al die hulp aan de Palestijnen wel helpt. Houdt het niet juist de erbarmelijke situatie van de Palestijnen in stand?
Het huidige paradepaardje van de Nederlandse ontwikkelingshulp aan de Palestijnen, het bloemenproject in Gaza, boekt weinig succes. Met jaarlijks drie miljoen euro helpt Nederland de Palestijnse anjerkwekers. De anjers bloeien en groeien weelderig in de Palestijnse kassen maar bereiken helaas niet de Europese vaas.
Ook een ander Nederlands project, de zeehaven voor Gaza, werd weggegooid geld. Op de Gaza-strook spreekt ZEMBLA met Mamon Khozender, de Palestijnse delegatieleider die 12 jaar geleden naar Den Haag kwam om aan een Nederlands ingenieursbureau te vragen de haven te bouwen voor Gaza. Met een eigen haven en een eigen vliegveld zou de Palestijnse staat pas echt van de grond komen.
Miljoenen in rook op
Premier Kok zette samen met Yassar Arafat de eerste spade in het zand. Toen was er nog hoop. Tot een jaar later de bouwplaats door het Israëlische leger met bulldozers werd weggevaagd. Daar gingen miljoenen euro’s aan Nederlands ontwikkelingsgeld.
Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 heeft de internationale gemeenschap miljarden in de nieuwe Palestijnse staat gestoken. Ondanks al dat ontwikkelingsgeld is het alleen maar slechter gegaan met de Palestijnen.
Al die miljarden die nu weer aan de Palestijnen zijn beloofd, hebben geen zin zolang Israël een twee-staten-oplossing blijft tegenhouden. Met Netanyahu als nieuwe premier komt daar geen verandering in.
Meer druk
Nederland is van oudsher tegen het uitoefenen van druk op Israël. Robert Serry, de speciaal VN-gezant voor het vredesproces in Midden-Oosten is het daar niet mee eens. In Zembla zegt hij: "Er moet soms wel eens wat meer druk op Israël komen. Als partijen de wil niet tonen om er uit te komen zou de internationale gemeenschap misschien wat meer verantwoordelijkheid moeten nemen. We zouden als internationale gemeenschap wat minder vrijblijvend moeten zijn."
Volgens de Israëlische econoom Shir Hever is de hulp aan de Palestijnen wel heel goed voor de Israëlische economie. “Die profiteert juist van de bezetting. Het grootste deel van de hulpgoederen zoals voedsel, tenten en medicijnen voor de Palestijnen wordt gekocht en geproduceerd in Israël en vervoerd met Israëlische transportbedrijven. Bijkomend voordeel voor de Israëlische staatskas is dat al het geld dat wordt gedoneerd, van Israël eerst omgewisseld moet worden in Israëlische shekels. Zo heeft Israël haar handelstekort weten op te lossen. Van dat geld financiert Israël de bezetting en de volgende aanval op de Palestijnen.”
Schandalige vergissing
Niet de verwoestingen maar de grensblokkades zijn er de belangrijkste oorzaak van dat de economie van Gaza zo goed als vernietigd is en dat negentig procent van de Palestijnen moet bedelen om voedselhulp. UNRWA-directeur John Ging: "De grensblokkades zijn een schandalige vergissing, en ieder land dat niet actief meewerkt aan het beëindigen daarvan is medeschuldig aan de mensenrechtenschending die daardoor plaatsvindt". "Gaza wordt vaak vergeleken met een gevangenis. Maar Gaza is erger, in een gevangenis krijg je tenminste drie keer per dag een maaltijd.”
Samenstelling en regie: Kees Schaap
Research: Simone Tangelder
Eindredactie: Kees Driehuis
Zie: http://zembla.vara.nl/Afleveringen.1973.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=11985&tx_ttnews[backPid]=1972&cHash=585b6a76ce
Mevrouw Fresco, deze feiten spelen geen enkele rol in uw betoog. Waaom gaat u niet zorgvuldiger om met de lezers van de 'slijpsteen voor de geest'? Niet iedereen gelooft de eerste de beste praatjesmaker. Sterker nog: als u zich verdiept in de materie dan zult u snel ontdekken dat de politieke cliche's die de zelfbenoemde opiniemakers verspreiden allang niet meer klakkeloos worden geaccepteerd door de burgerij. Uw bijeen gegoogelde stukje is ver beneden de maat. Wat is toch de reden geweest dat u een column wilde schrijven over deze zaak en niet over iets waar u verstand van heeft?
Afgelopen dinsdag schreef de agrarisch sociologe Louise O. Fresco in haar NRC-column dat de Palestijnse bevolking in het door Israel bezette en belegerde gebied gebukt gaat onder het gebrek aan 'middelen van bestaan, met een door en door corrupte klasse van verdeelde leiders wier belang het slechts is gewapenderwijs hun eigen machtsaandeel uit te breiden. Ontwikkelingsgeld pompen in een dergelijke situatie heeft uitsluitend als effect het versterken van de corruptie en vergroten van de hoeveelheid wapens.' 
6 opmerkingen:
Ik heb wel een leuk verhaaltje over "deskundigheid"
Mijn dochter had een scriptie geschreven over een bepaald onderwerp. Had zij ook veel tijd aan besteed. Tot haar en mijn verbazing werd zij ineens als deskundig beschouwd over alles wat maar met het onderwerp te maken had. Er kwamen verzoeken binnen om stukjes te schrijven in allerlei bladen. Daar het wat geld opleverde voor haar tegenwoordige studie, is zij er op ingegegaan. Op een gegeven moment kon zij het niet bolwerken naast haar studie en heb ik het voor haar afgemaakt. Ik, die er totaal niets van wist. Het leukste was , dat het werd gepubliceerd in onderwijsbladen, dus bestemd voor de leerkrachten. Diezelfde leerkrachten waar zij mee overhoop had gelegen die nu een "deskundige uitleg" van ons kregen. Waarmee ik maar wil zeggen,als je veel van een onderwerp afweet, wil nog niet zeggen dat je ook deskundig bent in andere afgeleide onderwerpen, laat staan hele andere onderwerpen. En zelfs als je er zelf niks over weet, kan je nog voor deskundig doorgaan! Dus,het begrip deskundigheid kan, denk ik, in veel gevallen ruim opgevat worden.
anzi
Anzi, toevallig werd ik vorige week gevraagd, om dezelfde redenen, om als een woordvoerder voor mijn beroepsgroep op te treden en een voordracht te houden. Ik denk dat het gebrek aan informatie (over wat dan ook) zo groot is dat elke 'gek' die net iets meer weet naar voren wordt gedrukt. Ik zie dat ook veel met politici gebeuren. Zo zal mevrouw O. Fresco ook aan haar baantje bij de krant zijn gekomen.
Maar waarom er in Nederland zoveel dilletanten op cruciale posities zitten - dat zie ik als een serieus probleem. Zouden ze misschien alleen maar "kwaliteitskranten" lezen?
Nou ja, Sonja, wat ze ook lezen, in veel gevallen wordt de "kwaliteit" van de kranten er niet beter op. En waarom bepaalde mensen bepaalde stukjes kunnen schrijven? Lobbytje?
anzi
En hun deskundigheid natuurlijk!
anzi
Iemand Mees gezien bij Pauw en Witteman? Duidelijk de juffrouw die Birgit Donker voor ogen had. Waauw, New York was the place to be,ze had zelfs 1 v.d. vliegtuigen in 1 v.d. torens zien vliegen. Zij moest het gebouw waarin zij woonde ook verlaten, "een hele bedrijvigheid daarna", vertelde zij. In New York woont zij heel plezierig want allemaal gedienstigen die voor haar klaarstaan. Zo zag zij het ook wel in Nederland zitten. Zou zij weten hoe die mensen moeten leven van dat lage salaris? Dat zij 2 of 3 banen moeten hebben om rond te komen? Wat er gebeurt met de kinderen waarvoor geen oppasgeld is? Waar al die misdaad vandaan komt? Nee, je kan daar zonder afspraak je nagels laten lakken!!
Econoom, jurist, publicist, kortom deskundig.
anzi
augustus 2008 Big Apple
Arm New York
In de kelderverdieping van de Hanson Place Central United Methodist Church in Brooklyn wacht Ruben Gomez op hongerige klanten. Achter de vrijwilliger staan zeven grote rekken en twee koelkasten met voedingsmiddelen. Een van de rekken is leeg. ‘Normaal liggen hier de verse groenten en fruit’, zegt Gomez. ‘Sinds twee maanden moeten we onze klanten conserven geven in plaats van verse voeding. We hebben ook geen vers vlees meer, en geen melkproducten. De rijst is vervangen door pasta, wat minder voedzaam is. Maar rijst is gewoon te duur geworden.’
Net als de 1.200 andere voedselbanken en gaarkeukens in New York City kampt Hanson Place Campaign Against Hunger met tekorten. Een recordaantal New Yorkers heeft moeite om voldoende voeding te kopen en is aangewezen op de gratis voedselbedelingen van gaarkeukens en voedselbanken. 1,3 miljoen New Yorkers – bijna een zesde van de bevolking – doet een beroep op de liefdadigheidsinstellingen. Dat is een stijging met 30 procent tegenover 2004. Volgens een enquête van de Food Bank for New York City hadden 3,1 miljoen inwoners vorig jaar moeite om altijd voldoende voedsel op tafel te brengen. Dat is een stijging met 55 procent op vier jaar tijd. ‘Enorm alarmerend’, zo omschreef het stadhuis de studie.
De voedselbanken en gaarkeukens kampen echter met dezelfde problemen die New Yorkers treffen: almaar stijgende voedings- en benzineprijzen. Het gevolg zijn dalende voorraden op een moment dat de vraag heel groot is. ‘Twee jaar geleden konden we onze klanten driemaal zoveel voedingsproducten meegeven als vandaag’, vertelt Tamar Auber, directeur van Hanson Place Campaign Against Hunger.
‘We kampen met tekorten, en het wordt steeds erger’, vervolgt Auber. ‘Omdat voedingsprijzen gestegen zijn, kan ik met hetzelfde budget minder voorraden inkopen. De subsidies die we van de staat New York ontvangen zijn al vier jaar niet meer opgetrokken, en de stadssubsidies zijn zelfs gedaald. Daarnaast zijn de schenkingen met de helft gedaald. Families uit de middenklasse die normaal 10 tot 50 dollar per maand geven aan onze voedselbank, hebben het nu zelf moeilijk als gevolg van de slechte economie en de stijgende prijzen in de supermarkten. Ook voedingsbedrijven schenken ons minder producten. En organisaties als City Harvest, die voedseloverschotten ophalen bij restaurants, hebben te lijden onder de hoge brandstofkosten.’
Verschillende voedselbanken in New York hebben al de deuren moeten sluiten als gevolg van de tekorten. Bij Hanson Place Campaign Against Hunger – een van de grotere voedselbanken in de omgeving – is altijd wel iets te vinden voor de 2.000 families die er elke maand langskomen. ‘Maar mensen reageren soms gefrustreerd omdat we niet langer alles in voorraad hebben’, getuigt Gomez. ‘Sommigen zwerven van de ene voedselbank naar de andere. Dit is niet het Amerika waarin we gewoon waren te leven. Mensen denken dat dit het rijkste land van de wereld is, maar er zijn hier zoveel mensen die het moeilijk hebben.’
Opmerkelijk is dat ook steeds meer mensen met een baan op zoek moeten naar gratis voedsel. ‘We krijgen meer werkende armen over de vloer, zoals kassiersters en hulpverpleegsters. Zelfs de middenklasse heeft het enorm moeilijk met de dure prijzen in New York’, vertelt Auber. Tijdens de voorbije drie jaar is het aantal New Yorkers met een fulltime job dat een beroep doet op gaarkeukens en voedselbanken met 73 procent gestegen. Voedselprijzen in New York zijn hoger dan in de meeste andere plaatsen in de VS en zijn sinds enkele jaren aan een forse stijging bezig. Alleen al tijdens de eerste vijf maanden van 2008 gingen New Yorkse voedingsprijzen 3 procent hoger. Bovendien zijn de huurprijzen enorm hoog.
Voor de 1,2 miljoen arme New Yorkers die recht hebben op voedselzegels van de overheid is de inflatie des te pijnlijker. Gemiddeld krijgen ze 107 dollar per maand om voeding te kopen, een bedrag dat sinds vorig najaar niet meer is aangepast. De zegels houden bovendien nauwelijks rekening met de woonplaats, zodat iemand in New York bijna evenveel ontvangt als een inwoner van het veel goedkopere New Mexico.
Vanaf oktober mogen voedselbanken als die van Auber meer overheidssubsidies verwachten. De vraag is of het voldoende zal zijn. Een echte oplossing voor de crisis ziet Auber niet. ‘Als je bedenkt hoeveel verspilling en rijkdom er is in New York, is het enorm belachelijk dat we dit probleem hebben.’
Kris VAN HAMME
De andere kant van het plezierige New York van Heleen Mees! Hoge voedselprijzen, hoge huren en lage salarissen. Een weldaad voor Mees die a la minute haar nagels kan laten lakken, uitgezwaaid wordt door de doorman,op een terrasje gelijk een gratis glaasje water krijgt van de waterschenker en zodoende in contact komt met zoveel verschillende culturen. Voor wie niet verder kan komen volgt een jarenlang gevecht om het hoofd boven water te houden onder de Amerikaanse droom en de rijken genieten van het leven en laten zich verder bedienen.
anzi
Een reactie posten