Bas Heijne's Propaganda

Paul, een lezer van mijn weblog, reageerde op 26 februari 2017 op een artikel dat ik over de onbetrouwbaarheid van mainstream-opiniemakers had geschreven:  

Dit is een analyse van het stuk over Nederland in de New York Times waarnaar Bas Heijne verwijst:

http://www.moonofalabama.org/2017/02/anti-russian-piece-about-fake-news-turns-out-to-be-such.html#comments 

Hoe hoerig moet je als journalist zijn om een dergelijk bedrieglijk stuk in elkaar te kunnen draaien.

Deed me direct hier aan denken: http://constitution.org/pub/swinton_press.htm 

Dat de westerse zogeheten 'vrije pers' in de praktijk veel minder vrij is dan zij claimt, blijkt onder andere uit het volgende:

February 16, 2017

In Which Reporting About 'Fake News' Turns Out To Be Such

Another rather amusing piece about fake news is published in today's New York Times.

The headline:

Fake News, Fake Ukrainians: How a Group of Russians Tilted a Dutch Vote

https://www.nytimes.com/2017/02/16/world/europe/russia-ukraine-fake-news-dutch-vote.html?_r=0 

It is amusing because no fact in the piece agrees with the headline. The piece itself turns out to be fake news. It is about old stuff, not news at all, and the content does not support the theses. 

Some Ukrainian expats lobbied in the Netherlands against a vote for a EU-Ukrainian association agreement. Some Dutch people of Russian heritage also lobbied that way. The Dutch eventually rejected the agreement with 61.1% of votes against it and 38.1% in favor.

That vote took place in April 2016. I am not aware of any reason why that poll would now deserve a piece. Its purpose is certainly not to report current news or the vote itself. It does no explain what the vote was really about nor does it mention the numeric results.

A few expats in the Netherlands took part in public discussions and argued for the side of the vote that eventually won. They did so without hiding their identity, fairly and completely within the bounds of all laws. There is no sign at all that they had any influence on the vote.

But that is not good enough for the NYT. ‘Putin did it’ is a standing order. Indeed the lobbying Ukrainians must have been ‘fake Ukrainians’ and secretly Russians because somehow no Ukrainian would ever argue against the violent Maidan putsch and its consequences:

‘They attended public meetings, appeared on television and used social media to denounce Ukraine’s pro-Western government as a bloodthirsty kleptocracy, unworthy of Dutch support…

The most active members of the Ukrainian team were actually from Russia, or from Russian-speaking regions of Ukraine, and parroted the Kremlin line.’

The author seems to express that people ‘from Russian-speaking regions of Ukraine’ (which include at least a third of the country) are ‘fake Ukrainians’? That they have no agency as Ukrainians but are only capable to ‘parrot the Kremlin line’? 

Are these Russian speaking Ukrainians of less value? Is there something wrong with having an opinion that does not parrot the Washington/Brussels line?

Then comes a caveat that takes the intended blow out of the whole buildup of the piece:

‘It is unclear whether the Ukrainian team was directed by Russia or if it was acting out of shared sympathies…’

Could it be that it is neither-nor? That there is third reason why they acted that way? Maybe because they are convinced that the EU-Ukraine agreement is not in the best interest for either country? (Not said in the piece: The agreement in questions is way more than an trade or economic agreement. It includes binding defense and political alignment clauses.)

Let us look at the ‘Fake Ukrainians’ and ‘Group of Russians’:

‘One such [Russian] contact is Vladimir Kornilov, a Russian-born historian and political analyst who grew up in eastern Ukraine and now lives in The Hague, where he runs a one-man research outfit called the Center for Eurasian Studies.

Before the Dutch referendum last year, Mr. Kornilov campaigned against the Ukraine trade deal, describing himself benignly as “a Ukrainian expat in The Hague” who was “stunned by the seemingly endless stream of lies and propaganda” about Russia and felt obliged to respond.’

Vladimir Kornilov looks around 40 years old. When he was born there was no ‘Russia’ or ‘Ukraine’ as we understand them today. The historic Russia included the Ukraine. When Kornilov was born there was the Soviet Union with many federal entities. ‘Russian-born’ and ‘grew up in eastern Ukraine’ is a national categorization that no one made before the USSR fell apart. People would have said ‘born in Moscow’ and ‘grew up in Donetsk’ or something of that kind.

Kornilov strongly disagrees with the NYT piece and especially the ‘fake Ukrainians’ headline:

‘Vladimir Kornilov @Kornilov1968

@nytimesworld Dear editors! What does it mean "Fake Ukrainians"? Your author know that I'm an Ukrainian citizen and don't have another pass

4:07 AM - 16 Feb 2017’

The only ‘Russian’ with which the piece comes up with is a young student who came to the Netherlands as a child:

‘A particularly active member of the Ukrainian team was Nikita Ananjev, a 26-year-old student born in Moscow who moved with his mother to the Netherlands, where he is now chairman of the Russian Student Association.’

Ananjev describes himself publicly as ‘Dutch raised but still 80% Russian.’

Kornilov and Ananjev are the only two relevant persons the NYT piece identifies. They are the ‘Fake Ukrainians’ and ‘Group of Russians’ the headline describes.

The ‘fake Ukrainian’ is not ‘fake’ at all but a real Ukrainian. The ‘Group of Russians’ is a Dutch raised student in Rotterdam. The NYT has found no sign of any actual Russian influence on their public arguments or opinions. There is zero evidence in the piece, none at all, that these people ‘tilted a Dutch vote.’ There is not even one attempt made to show that this was the case.

The people of the Netherlands, Dutch people, voted against the preference of the NYT editors by a quite large margin. That this might have to do with the rather bad agreement the vote was about, or with the illegality of the U.S. organized Maidan putsch, does not deserve any question or attention. Instead we get false assertions about foreign influence stated as facts with nothing to back that up.

The ‘fake news’ in the headline makes sense only as a description of the piece itself.

There is no argument in it that actually supports the headline. There are no ‘fake Ukrainians,’ there is no ‘Group of Russians’ and those few expats who were active did not ‘tilt the Dutch vote.’

The piece is also fake news because it contains no news at all. The vote was 10 month ago. The expats lobbied openly before the vote took place. Nothing mentioned in the piece has since changed. There is no one new fact in it.

It is cooked up propaganda which does no include any facts to back up its message. A rather sorry attempt to stoke the anti-Russian campaign that was intensified by Hillary Clinton first to win the election and, when that had failed, to explain her loss. It fits the imperial illusion of the ‘sole superpower’ the NYT generally peddles. But it does not really serve its purpose. It is completely unconvincing and easy to debunk. It is fake news.

Posted by b on February 16, 2017 at 04:03 PM | Permalink

http://www.strategic-culture.org/news/2017/02/18/in-which-reporting-about-fake-news-turns-out-such.html 

Nu met feiten is aangetoond dat The New York Times, de stem van de gevestigde orde, propaganda verspreidt dat door onder andere door de mainstream-opiniemaker Bas Heijne kritiekloos wordt doorgegeven, is het nuttig de rol van de commerciële massamedia in een bredere context te plaatsen dan doorgaans het geval is in Nederland. Daarom, reculer pour mieux sauter. Dinsdag 20 oktober 2009 wees ik op het volgende over de grondlegger van de public relations industrie, de neef van Sigmund Freud, de Amerikaan Edward Bernays:

In de ogen van Bernays en de Amerikaanse elite, voor wie hij werkte, zou de democratie in chaos eindigen als mensen niet constant en via alle beschikbare kanalen verteld werd wat belangrijk is en wat niet, hoe ze zich moeten gedragen en hoe niet, wat de normen en waarden van een kapitalistische samenleving zijn en wat niet. Het spreekt voor zich dat daarmee de belangen van allereerst en vooral de economische en daarmee politieke elite worden gediend. Bernays was ervan overtuigd dat de macht zich moest concentreren op ‘regimenting the public mind every bit as much as an army regiments the bodies of its soldiers.’ De Amerikaanse hoogleraar Noam Chomsky schreef over hem: 

Bernays was drawing from his experience in Woodrow Wilson’s state propaganda agency, the Committee on Public Information. ‘It was, of course, the astounding success of propaganda during the war that opened the eyes of the intelligent few in all departments of life to the possibilities of regimenting the public mind,’ he wrote. His goal was to adapt these experiences to the need of the ‘intelligent minorities,’ primarily business leaders, whose task is ‘The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses.’ Such ‘engineering of consent’ is the very ‘essence of the democratic process,’ Bernays wrote shortly before he was honored for his contributions by the American Psychological Association in 1949. The importance of ‘controlling the public mind’ has been recognized with increasing clarity as popular struggles succeeded in extending the modalities of democracy, thus giving rise to what liberal elites call ‘the crisis of democracy’ as when normally passive and apathetic populations become organized and seek to enter the political arena to pursue their interests and demands, threatening stability and order. As Bernays explained the problem, with ‘universal suffrage and universal schooling… at last even the bourgeoisie stood in fear of the common people. For the masses promised to become king,’ a tendency fortunately reversed — so it has been hoped — as new methods ‘to mold the mind of the masses’ were devised and implemented,

aldus de Amerikaanse geleerde in het boek Chomsky on Mis-Education (2004). De in de praktijk gebrachte ‘engineering of consent´ was volgens Bernays de ´essence of the democratic process.´ Daarbij was ´controlling the public mind´ van doorslaggevend belang voor de rijken en machtigen om het volk in het gareel te houden en in de juiste richting te laten marcheren. Van het belang van propaganda was ook Sam Zemurray doordrongen, bijgenaamd 'Sam the Banana Man, born Schmuel Zmurri... an American businessman who made his fortune in the banana trade. He founded the Cuyamel Fruit Company, and later became head of the United Fruit Company, the world's most influential fruit company at the time. Both companies played highly controversial roles in the history of several Latin American countries and had a significant influence on their economic and political development.' 

Met zijn uitgestrekte bananenplantages in Midden-Amerika had Zemurray eerder al een staatsgreep in Honduras gefinancierd om de president van het land ten val te brengen, aangezien die erop had gestaan dat de parasitaire rijke elite belasting zou betalen over haar grootgrondbezit. Begin jaren vijftig van de vorige eeuw werd Bernays door Zemurray ingehuurd om de democratische regering van Guatemala ten val te brengen omdat die van plan was grote stukken ongebruikt land van het concern van Zemurray, United Fruit, te confisqueren om het onder de arme boeren te herverdelen. Bernays adviseerde zijn client om ogenblikkelijk een mediahetze te starten. ‘I have the feeling that Guatemala might respond to pitiless publicity in this country,’ zo verklaarde hij naderhand trots tegenover zijn opdrachtgevers. Via een perscampagne werd de democratische regering afgeschilderd als een bende communistische schurken. Tegelijkertijd werden prominente Congresleden bewerkt waardoor tenslotte de democratisch gekozen regering van Guatemala dankzij een CIA-complot ten val kon worden gebracht. Het gevolg was een meedogenloze drie decennia durende burgeroorlog, waarbij tenminste 200.000 doden vielen. Meer dan 90 procent van hen werd vermoord door het leger, de doodseskaders en andere door de VS opgeleide gangsters, aldus een overheidsrapport. Deze  politiek bewijst hoe dodelijk propaganda kan zijn. Maar daarvoor moet het publiek eerst de vijand in het vizier hebben en de werkelijkheid worden vertekenend.

Veel van de westerse imperialistische politiek wordt door kranten als de NRC verkocht binnen een nauw omlijnde context die onlangs nog eens door redacteur Raymond van den Boogaard zo illustrerend werd omschreven toen hij mij zonder enige ironie uitlegde dat 'de Amerikanen in Irak zijn om er de democratie te brengen.' Welke feiten ik ook aanvoerde, ik slaagde er niet in om enige nuance in zijn onwankelbare overtuiging aan te brengen. Voor mogelijke twijfelaars onder de lezers citeer ik uit een bespreking van het boek The Father of Spin: Edward L. Bernays & The Birth of PR (2002), geschreven door de vooraanstaande Amerikaanse journalist en biograaf Larry Tye. Deze recensie benadrukt dat:  

Bernays' life was amazing in many ways. He had a role in many of the seminal intellectual and commercial events of this century. ‘The techniques he developed fast became staples of political campaigns and of image-making in general,’ Tye notes. ‘That is why it is essential to understand Edward L. Bernays if we are to understand what Hill and Knowlton (‘een communicatieadviesbureau’ dat ook in Nederland opereert, en ‘in twee dingen wil uitblinken: strategisch communicatieadvies en implementatie hiervan.’ svh) did in Iraq — not to mention how Richard Nixon was able to dig his way out of his post-Watergate depths and remake himself into an elder statesman worthy of a lavish state funeral, how Richard Morris (verkiezingscampagne manager. svh) repositioned President Bill Clinton as an ideological centrist in order to get him reelected, and how most other modern-day miracles of public relations are conceived and carried out.’

Many of the new insights that Tye offers have to do with Bernays' relationship with his family and his uncle Sigmund Freud, whose reputation as ‘the father of psychoanalysis’ owes something to Bernays' publicity efforts. Bernays regarded Uncle Sigmund as a mentor, and used Freud's insights into the human psyche and motivation to design his PR campaigns, while also trading on his famous uncle's name to inflate his own stature.

There is, however, a striking paradox in the relationship between the two. Uncle Sigmund's ‘talking cure’ was designed to unearth his patients' unconscious drives and hidden motives, in the belief that bringing them into conscious discourse would help people lead healthier lives. Bernays, by contrast, used psychological techniques to mask the motives of his clients, as part of a deliberate strategy aimed at keeping the public unconscious of the forces that were working to mold their minds.

Characteristically (and again paradoxically), Bernays was remarkably candid about his manipulative intent. ‘If we understand the mechanisms and motives of the group mind, it is now possible to control and regiment the masses according to our will without their knowing it,’ he argued in Propaganda, one of his first books. In a later book, he coined the term ‘engineering of consent’ to describe his technique for controlling the masses.

‘The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society,’ Bernays argued. ‘Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country… In almost every act of our daily lives, whether in the sphere of politics or business, in our social conduct or our ethical thinking, we are dominated by the relatively small number of persons… who understand the mental processes and social patterns of the masses. It is they who pull the wires which control the public mind.’

This definition of ‘democratic society’ is itself a contradiction in terms — a theoretical attempt to reconcile rule by the few with the democratic system which threatened (and still threatens) the privileges and powers of the governing elite. On occasion, Bernays himself recoiled (schrok. svh) from the anti-democratic implications of his theory.

During Bernays' lifetime and since, propaganda has usually had dirty connotations, loaded and identified with the evils of Nazi PR genius Joseph Goebbels, or the oafish efforts of the Soviet Communists. In his memoirs, Bernays wrote that he was ‘shocked’ to discover that Goebbels kept copies of Bernays' writings in his own personal library, and that his theories were therefore helping to ‘engineer’ the rise of the Third Reich.

Bernays liked to cultivate an image as a supporter of feminism and other liberating ideas, but his work on behalf of the United Fruit Company had consequences just as evil and terrifying as if he'd worked directly for the Nazis. The Father of Spin sheds new and important light on the extent to which the Bernays' propaganda campaign for the United Fruit Company (today's United Brands) led directly to the CIA's overthrow of the elected government of Guatemala.

The term ‘banana republic’ actually originated in reference to United Fruit's domination of corrupt governments in Guatemala and other Central American countries. The company brutally exploited virtual slave labor in order to produce cheap bananas for the lucrative U.S. market. When a mildly reformist Guatemala government attempted to reign in the company's power, Bernays whipped up media and political sentiment against it in the commie-crazed 1950s.

‘Articles began appearing in the New York Times, the New York Herald Tribune, the Atlantic Monthly, Time, Newsweek, the New Leader, and other publications all discussing the growing influence of Guatemala's Communists,’ Tye writes. ‘The fact that liberal journals like the Nation were also coming around was especially satisfying to Bernays, who believed that winning the liberals over was essential… At the same time, plans were under way to mail to American Legion posts and auxiliaries 300,000 copies of a brochure entitled 'Communism in Guatemala--22 Facts.’

His efforts led directly to a brutal military coup. Tye writes that Bernays ‘remained a key source of information for the press, especially the liberal press, right through the takeover. In fact, as the invasion was commencing on June 18, his personal papers indicate he was giving the “first news anyone received on the situation” to the Associate Press, United Press, the International News Service, and the New York Times, with contacts intensifying over the next several days.’

The result, tragically, has meant decades of tyranny under a Guatemalan government whose brutality rivaled the Nazis as it condemned hundreds of thousands of people (mostly members of the country's impoverished Maya Indian majority) to dislocation, torture and death.

Bernays relished and apparently never regretted his work for United Fruit, for which he was reportedly paid $100,000 a year, a huge fee in the early 1950s. Tye writes that Bernays' papers ‘make clear how the United States viewed its Latin neighbors as ripe for economic exploitation and political manipulation — and how the propaganda war Bernays waged in Guatemala set the pattern for future U.S.-led campaigns in Cuba and, much later, Vietnam.’

As these examples show, Tye's biography of Bernays is important. It casts a spotlight on the anti-democratic and dangerous corporate worldview of the public relations industry. The significance of these dangers is often overlooked, in large part because of the PR industry's deliberate efforts to operate behind the scenes as it manages and manipulates opinions and public policies. This strategy of invisibility is the reason that PR academic Scott Cutlip refers to public relations as ‘the unseen power.’

Bernays pioneered many of the industry's techniques for achieving invisibility, yet his self-aggrandizing personality drove him to leave behind a record of how and for whom he worked. By compiling this information and presenting it to the public in a readable form, Tye has accomplished something similar to the therapeutic mission that Freud attempted with his patients — a recovery of historical memories that a psychoanalyst might term a ‘return of the repressed.’

Published in PR Watch, Second Quarter 1999, Volume 6, No. 2

http://www.123helpme.com/father-of-spin-analysis-of-book-on-edward-bernays-view.asp?id=161383#continued 

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2009/10/elsbeth-etty-van-de-nrc-2.html 

The Guatemalan army believed that the Mayan Indians were in support of guerrilla warfare so in 1980 'Operation Sophia' was created to end the guerrilla warfare, but the Mayan population were mainly the targets. Buildings and crops were destroyed and burned, livestock were slaughter by the military this was called the scorched earth policy. The government destroyed 626 villages and also 200,000 people were killed or 'disappeared,' 1.5 million were displaced and 150,00 sought refuge in Mexico. Although the genocide ended in 1983 the civil war was still happening and the Mayan Population were still main targets.

Tot zover de tekst op mijn weblog van dinsdag 20 oktober 2009. Voor een goed begrip van de cultuur waarin ‘wij’ leven, dient de lezer ook nog te weten dat de conclusie van Tye in zijn studie The Father of Spin. Edward L. Bernays and the Birth of Public Relations, kort maar krachtig is dat Bernays ‘remains, in the end, a role model for propaganda who take us to war,' en dat hij als 'the father of the spinmeisters who manipulate our perceptions of politicians,' in 1999 door Life magazine werd uitgeroepen tot 'one of the 100 most influential Americans of the 20th century,’ die al in 1928 in zijn studie Propaganda tegenover de rijke en machtige elite van het kapitalistische Westen uiteenzette dat:

The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country.

Aangezien in de ogen van de macht een ware democratie onmogelijk is, blijft 'the engineering of consent the very essence of the democratic proces,’ oftewel 'the freedom to persuade and suggest.’  

Binnen deze context functioneert een mainstream-opiniemaker als Bas Heijne. Het zal duidelijk zijn dat Larry Tye’s analyse van Bernays’ praktijken een helder beeld geeft van de propaganda die ‘de vrije pers,’ inclusief de zogeheten links-liberale ‘politiek-literaire elite’ in Nederland, dagelijks verspreidt. Zou zij dit niet doen, dan was het snel bekeken met haar aanzien en inkomen. De Heijne’s  weten precies waar de grenzen van de officiële consensus liggen. Met hun cynisme geloven ze niet zozeer in dit systeem, maar geloven ze dat ze erin geloven, wat toch weer iets anders is. Zij hebben om als kleinburger te kunnen overleven de eigen tegenstrijdigheden en leugens weten te internaliseren, hetgeen niet vreemd is aangezien bijna iedere burger zich gedwongen voelt zich te conformeren aan de smaak en opvattingen van het grote publiek. Bovendien, zo weet ik uit ontelbare gesprekken met mainstream-collega’s dat hierbij een zekere oppervlakkigheid en geestelijke luiheid meespelen. Het gevolg is dat ‘[t]hose unaware are unaware of being unaware,’ zoals de prominente Amerikaanse econoom en auteur, wijlen Merrill Jenkins, ooit eens schreef. Dit is, zo weet ik nu als bejaarde journalist, de kern van het probleem; de meesten van mijn collega’s zijn zich er niet van bewust dat zij ‘unaware’ zijn ‘of being unaware.’ Sterker nog, na decennialang ook zichzelf bedrogen te hebben, denken zij werkelijk goed geïnformeerd te zijn. Het ironische doet zich nu voor dat de zogeheten links-liberalen even onnozel zijn als de door hen zo verafschuwde 'populisten.' Vooral dit laatste maakt onze tijd zo levensgevaarlijk en hopeloos. In plaats van te zwijgen over zaken die zij nauwelijks doorgronden, duiken hun zelfgenoegzame opinies overal op. Maar omdat ‘wij,’ zoals Bernays al bijna een eeuw geleden besefte, in ‘almost every act of our daily lives, whether in the sphere of politics or business, in our social conduct or our ethical thinking, are dominated by the relatively small number of persons,’ die ‘understand the mental processes and social patterns of the masses,’ en dat juist zij ‘pull the wires which control the public mind,’ blijven mainstream-opiniemakers van cruciaal belang. Zonder hen kan geen enkel systeem overleven, en zeker niet het huidige neoliberalisme dat de kloof tussen arm en rijk wereldwijd almaar groter maakt. Dat dit systeem een ‘democratie’ wordt genoemd is inderdaad ‘itself a contradiction in terms — a theoretical attempt to reconcile rule by the few with the democratic system which threatened (and still threatens) the privileges and powers of the governing elite,’ en precies hetzelfde gaat op voor het begrip ‘opiniemaker,’  want wat kan de taak van een ‘opiniemaker’ anders zijn dan die van een propagandist die de massa leert wat de juiste opinies zijn, zonder zich te bekommeren over wat het grote publiek zelf wil, zoals Bas Heijne impliciet toegeeft in zijn ‘vertoog’ over de ‘Staat van Nederland’ (2017) waarin hij stelt ‘geen idee’ te hebben waar de ‘volkswil zich precies bevindt,’ maar dat die in elk geval ‘in het domein van de politiek niet te vinden [is] — en dat ligt aan Wilders, niet aan de politiek.’ 

Met een dergelijk suggestief simplisme maakt opiniemaker Heijne een waar ‘debat’ onmogelijk. Als het allemaal de schuld is van ‘populisten’ dan hoeven de elite en haar woordvoerders in de massamedia zichzelf niet ter discussie te stellen. Juist dit laatste is het doel en de taak van de mainstream-opiniemakers en het bewijst nog eens wat Bernays bedoelde toen hij in 1928 in zijn boek Propaganda stelde dat 'het fabriceren van consensus juist de essentie is van het democratische proces.' Een democratie, die geen democratie is, kan natuurlijk alleen maar door propaganda in stand blijven. Dat wil zeggen: zolang het publiek niet weet dat de propaganda propaganda is, maar zodra de massa doorkrijgt dat de officieel gesanctioneerde opinies niets anders zijn dan propaganda, is het spel afgelopen en wordt ineens duidelijk dat de opiniemakers van de 'vrije pers' goed betaalde propagandisten zijn. Mede dankzij de komst van internet is dit nu het geval; de commerciële journalistiek heeft haar monopolie op de berichtgeving verloren, en daarmee het alleenrecht op het bepalen wat waar is en wat niet. Het ‘parallel universum’ dat de ‘vrije pers’ lange tijd in stand wist te houden is dermate virtueel geworden dat het op kritieke gebieden geen enkel verband meer heeft met de werkelijkheid zoals die door de meerderheid ervaren wordt. En zodra een opiniemaker van een avondblad, dat zich als ‘kwaliteitskrant’ afficheert, publiekelijk bekent absoluut niet te weten wat de realiteit van ‘het volk’ is, en dat de ‘taal’ die ‘het volk’ aanspreekt ‘apolitiek’ is, dan valt niet meer te ontkennen dat hij zijn voornaamste opdracht niet langer meer kan vervullen, namelijk het rechtvaardigen van het ‘anti-democratic and dangerous corporate worldview of the public relations industry.’ 

Nu de legitimering van het neoliberale mens- en wereldbeeld niet langer meer soepel verloopt, ontstaat er voor de Heijne’s een persoonlijk probleem, namelijk het verlies van de eigen geloofwaardigheid bij het grote publiek. Zolang de neoliberale ideologie niet ter discussie stond, leken de mainstream-opiniemakers bij het manipuleren van ‘opinions and public policies,’ alsof zij volkomen onafhankelijk en ‘objectief’ hun meningen verspreidden. Maar nu het neoliberalisme op zijn grenzen is gestoten, is er een eind gekomen aan de ‘strategy of invisibility’ en dus aan de macht van ‘the unseen power,’ en is er inderdaad sprake van een ‘return of the repressed.’ Wat eind vorige eeuw een bevrijdende neoliberale leer leek te zijn, blijkt voor velen vrij plotseling toch als dezelfde eeuwenoude onderdrukkende macht van de elite te functioneren. De Heijne’s verloren daardoor, net als de rooms-katholieke geestelijkheid tijdens de reformatie, hun macht bij het bepalen van de waarheid. Alleen nog een Contrareformatie, inclusief een postmodernistische jezuïtische stroming en een onvermijdelijke inquisitie kan de gevolgen van dit machtsverlies inperken. Dat juist daar de enige mogelijkheden liggen, blijken Bas Heijne en zijn collega-propagandisten zich maar al te goed te realiseren. Meedrijvend met de herstelde hoogconjunctuur van de financiële macht blijven zij daarom het failliete, meedogenloze neoliberalisme verdedigen. Omdat dit niet meer zonder omwegen kan  doen zij dit indirect, via het creëren van zoveel mogelijk angst onder de bevolking, en imiteren in dit opzicht de 'populisten.' Het is een oude en beproeven methode die elke totalitair functionerende ideologie door de geschiedenis heen heeft toegepast, zodra de eigen legitimiteit in het gedrang komt. Om de interne cohesie te herstellen wordt een buitenlandse bedreiging verzonnen. Vandaar dat ‘we’ collectief in alle westerse mainstream-media, geen één uitgezonderd, de anti-Rusland hetze hebben zien terugkeren, het herstel van de Koude Oorlog. Bas Heijne was er dan ook als de kippen bij toen hij, slechts vier dagen na de tragedie van de MH17, in juli 2014, op hoge toon liet weten dat ‘De terreurdaad met het vliegtuig van Malaysia Airlines het moment [is] voor Nederland om eens te stoppen met zijn knuffelhouding tegenover Rusland,’ terwijl hij toch over geen enkel bewijs beschikte wie de daders waren en bovendien met grote stelligheid volhoudt ‘geen man van partijen of ideologieën’ te zijn. Maar omdat de hetze tegen ‘Poetin’ in de Nederlandse mainstream-media al geruime tijd vóór het neerstorten van de MH17 was begonnen, blies ook Heijne meteen zijn partijtje mee, en eiste hij op martiale toon dat hier ogenblikkelijk stappen tegen Rusland zouden worden ondernomen. Bij gebrek aan rationele argumenten bespeelde hij de anti-Russische ressentimenten door opgewonden te stellen: 

Nederland is een klein land, dus de afschuwelijke dood van 193 landgenoten bij de aanslag op vlucht MH17 zal jarenlang zijn weerslag hebben in de Nederlandse samenleving, misschien wel heel veel jaren. Zo veel mensen staan in een directe relatie met de slachtoffers of hun familieleden; een aantal vrienden van mij hebben een goede vriend of kennis verloren. De afgelopen dagen vulden de sociale media zich met uitroepen van ongeloof, rauw verdriet en hartverscheurende getuigenissen van verlies, vriendschap en liefde. Dit is een nationale tragedie.

Na deze tamelijk hysterische aanhef van ‘de scherpste pen van NRC Handelsblad’ volgde zijn ontluisterende constatering dat 

de eerste reactie van de regering op deze terreurdaad [toch] erg voorzichtig of zelfs vreemd gedempt [klonk]. De minister-president weigerde zich te laten verleiden tot speculaties over de daders en sprak slechts van een reusachtige ‘ramp.’ Eerst moesten alle feiten bekend zijn, sprak hij — in zijn geval een bekend refrein.

https://www.nrc.nl/nieuws/2014/07/21/het-wordt-tijd-dat-nederland-stopt-met-het-knuffelen-van-rusland-a1423601  

Heijne verloor elke intellectuele distantie en reageerde als de eerste de beste furieuze ‘populist.’ Het was de hoogste ‘[t]ijd dat Nederland stopt met het knuffelen van Rusland,’ zo luidde de opdracht boven zijn column. Wie nu precies knuffelde, wanneer en waar werd niet duidelijk, maar overduidelijk was voor Bas wel dat ‘de afschuwelijke dood van 193 landgenoten bij de aanslag op vlucht MH17 zal jarenlang zijn weerslag hebben in de Nederlandse samenleving, misschien wel heel veel jaren,’ zeker in Heijne’s ‘huis aan een van de mooiste stukjes van de Amsterdamse grachtengordel,’ aangezien ‘een aantal vrienden van mij een goede vriend of kennis [hebben] verloren.’ Voor de kleinburger geldt dat het hemd nader is dan de rok. Nu het tragische zo dichtbij was gekomen, eiste hij dat slappe woorden onmiddellijk werden vervangen door keiharde daden. De nucleaire grootmacht moest subiet worden aangepakt. Zonder ook maar een flintertje aan bewijs sprak de opiniemaker uit het kleine handelsland bij de zee meteen van een ‘terreurdaad,’ begaan in opdracht van het door Nederland beknuffelde ‘Rusland.’ Hoe absurd, pathetisch en bovenal gevaarlijk de NRC-columnist reageerde, blijkt tevens uit zijn volgende kritiek: 

De minister-president weigerde zich te laten verleiden tot speculaties over de daders en sprak slechts van een reusachtige ‘ramp.’ Eerst moesten alle feiten bekend zijn, sprak hij — in zijn geval een bekend refrein.

Als onafhankelijke waarnemer, die destijds ook nog eens in Italië verbleef, liet ik mij niet meeslepen met de nationale hysterie die in het patriottistische vaderland was uitgebroken. Ik beschouwde de reactie van premier Rutte als juist. Zonder enig juridisch houdbaar bewijs kan een ‘minister-president’ van een ‘rechtstaat,’ die ook nog eens NAVO-lid is, vanzelfsprekend niet gaan speculeren ‘over de daders.’ Zou hij dit wel doen dan waren de politieke- en zelfs militaire consequenties niet te overzien geweest. Even absurd was Heijne’s stelling dat premier Rutte ‘slechts [sprak] van een reusachtige “ramp.”’ De NRC-columnist besefte niet dat een ‘minister-president’ op dat moment onmogelijk kon spreken van een ‘terreurdaad.’ Zelfs als ‘de daders’ worden veroordeeld, dan nog hoeft dit niet op grond van een ‘terreurdaad,’ een juridisch begrip, maar vanwege een gruwelijke vergissing als gevolg van de 'fog of war' tijdens de Oekraïense burgeroorlog. Vanzelfsprekend moeten eerst ‘alle feiten bekend zijn,’ voordat iemand ‘de daders’ kan aanwijzen. Dit geldt niet alleen voor de premier van Nederland, maar zelfs voor opiniemaker Bas Heijne, die in de NRC als een Geert Wilders tekeer ging. In dezelfde krant dus, die 11 jaar eerder het Nederlandse kabinet had opgeroepen deel te nemen aan de massale Shock and Awe-terreur tegen Irak, zonder dat Heijne zich onmiddellijk publiekelijk hiervan heeft gedistantieerd. Sterker nog, ook zonder dat Bas van zijn Vooruitgangsgeloof viel, en zonder dat hij ‘Nederland’ opriep ‘om eens te stoppen met zijn knuffelhouding tegenover’ de Verenigde Staten, terwijl toch de bewijzen van Amerikaanse ‘oorlogsmisdaden’ allang door Amerikaanse militairen en intellectuelen zijn gedocumenteerd. Zijn hypocrisie is alleen te verklaren door het feit dat hij als mainstream-opiniemaker ‘permanent zichtbaar’ moet zijn, een houding die hij iedere 'populist' verwijst. Maar ook hij probeert ‘permanent zichtbaar’ zijn in de postmoderne tijd, en wel omdat dit ‘de belangrijkste voorwaarde [is] wanneer je je als elite wilt legitimeren,’ zoals Heijne zelf in 2011 tijdens een interview tegenover De Groene Amsterdammer opmerkte. 

https://www.groene.nl/artikel/het-gaat-niet-om-kunst-het-is-een-sociale-strijd 

De manier bij uitstek om zich als mainstream-opiniemaker in een klein land te ‘legitimeren’ is om niet werkelijk tegen de consensus in te gaan, vooral niet als die consensus allereerst de financiële en economische elite dient. Die elite bezit immers niet alleen de commerciële media, zij zorgt tevens voor de advertenties, die de belangrijkste inkomstenbron zijn van de kranten. Een belangrijk feit aangezien ‘[k]rantenconcerns zuchten onder teruglopende advertentie-inkomsten,’ en de oplage van ook de NRC, volgens de laatst bekende cijfers, ook in 2015 daalde. Algemeen bekend is dat de ‘moeilijke tijden voor krantenconcerns nog lang niet voorbij’ zijn, en dat de ‘oplages van dagbladen terug[lopen], terwijl de opbrengsten uit advertenties blijven dalen.’ Kortom, als employee van NRC Handelsblad, dat in 2015 in handen viel van het Vlaamse concern Mediahuis, moet Bas Heijne allereerst de belangen van zijn werkgever in de gaten te houden, zo schrijft nu eenmaal de consensus voor in de neoliberale werkelijkheid. Niet dat hij zich hiervan elke dag weer bewust is, maar wanneer Bas zich structureel kritisch zou opstellen tegen deze ideologie dan zijn zijn dagen bij de NRC snel geteld. De werkwijze van de mainstream-journalistiek werd eens door de Amerikaanse geleerde Noam Chomsky ter sprake gebracht tijdens een interview van de BBC-parlementair-journalist Andrew Marr. Chomsky zei:

There's a filtering system that starts in kindergarten and goes all the way through and -- it doesn't work a hundred per cent, but it's pretty effective -- it selects for obedience and subordination…

Marr: How can you know that I'm self-censoring? How can you know that journalists are...

Chomsky: I don't say you're self-censoring — I'm sure you believe everything you're saying; but what I'm saying is, if you believed something different, you wouldn't be sitting where you're sitting. 

Hetzelfde gaat op voor Heijne, hij claimt weliswaar ‘geen man’ te zijn ‘van partijen of ideologieën,’ en bovendien te kijken ‘vanuit twijfel en scepsis kijken naar hoe het nu werkelijk zit,’ maar in de praktijk blijkt hij zich te conformeren aan de heersende consensus, zoals ondermeer zijn anti-Rusland hetze aantoont. Hij mag dan wel ‘alles geloven dat’ hij ‘zegt,’ maar dit neemt niet weg dat als Heijne net ‘iets anders geloofde,’ hij ‘niet zou zitten waar hij nu zit.’ Altijd en in elk systeem is sprake van selectie, geen zinnig mens in een massamaatschappij zal dit ontkennen. Tegelijkertijd geldt dat ‘in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is,’ zoals de bekende Amerikaanse ‘television-host’ Bill O’Reilly eens opmerkte. Zoals Bernays al in de jaren twintig van de vorige eeuw duidelijk maakte gaat het in de westerse journalistiek om de wijze waarop de realiteit wordt gepresenteerd en niet hoe die werkelijk is. Dit alles vormt het raamwerk waarbinnen opiniemaker Heijne noodgedwongen functioneert.  In die ‘perceptie’ van de werkelijkheid kan Heijne in zijn krant moeiteloos beweren: ‘De Russen komen niet. Ze zijn er al,’ omdat ‘[v]oor veel mensen in de VS en Europa, en ook in Nederland, Poetin de gedroomde sterke man [is], het tegenwicht tegen het op de idealen van de Verlichting gebaseerde wereldbeeld van Obama’ die in Bas’ voorstelling van zaken een ‘immer onkreukbare’ president is van ‘het in alle opzichten superieure Amerika.’  Bij Heijne zien ‘we’ enerzijds een heksenjacht op het grote Kwaad in de wereld, voor zijn lezerspubliek gepersonifieerd in de figuur van ‘Poetin,’ die verantwoordelijk wordt gehouden voor ‘de afschuwelijke dood van 193 landgenoten,’ en anderzijds een intense verheerlijking van het universele Goede in de figuur van ‘de immer onkreukbare Barack Obama,’ president van ‘het in alle opzichten superieure Amerika.’ Natuurlijk getuigt deze manicheïsche ‘perceptie’ van een lachwekkend simplisme voor mensen die niet gehersenspoeld zijn, maar die verkeren in de minderheid, en behoren daardoor niet tot de doelgroep van Bas Heijne en zijn krant. Van de mainstream-opiniemaker wordt verwacht dat hij een zo groot mogelijk publiek behaagt zodat op zijn minst de oplagecijfers niet nog meer dalen dan nu al het geval is. 

Heijne is een poseur, die de rol van de loyale, vaderlandslievende intellectueel speelt, ‘de beste in zijn vak,’ die zonder enig eigen onderzoek de beweringen van de ‘New York Times’ overschrijft ‘over hoe Russische propaganda hier een rol heeft gespeeld bij het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne, met Thierry Baudet en Harry van Bommel in de rol van nuttige idioten.’ Het betreft hier dezelfde ‘New York Times’ die zich publiekelijk moest verontschuldigen voor het verspreiden van ‘nepnieuws’ dat de illegale inval in Irak legitimeerde, voor de VS ronduit het meest desastreuze politieke besluit van na 1945, waarvan de rampzalige gevolgen nog enkele decennia merkbaar zullen zijn. Maar omdat Heijne niet de werkelijkheid dient, maar de elite-consensus blijft hij druk doende met het criminaliseren en stigmatiseren van de Russische Federatie, en beweert hij zonder concrete bewijzen dat ‘[e]r ontelbare Russische pogingen gedaan [zijn] om in te breken in ministeries.' En daarom  'gaan [we] 15 maart de stemmen weer handmatig tellen, uit angst voor Russische manipulatie. Nooit hoor je onze patriotten daar eens over,’ oftewel het tweetal dat hij afschildert als landverraders, die al dan niet bewust Russische propaganda verspreiden. Letwel, al deze beweringen zijn afkomstig van westerse inlichtingendiensten die oncontroleerbaar zijn, en bovendien maar al te vaak ook nog eens ongeloofwaardig, zoals talloze Amerikaanse historici van naam in het verleden hebben aangetoond. Omdat hij niet geïnteresseerd is in feiten, maar hooguit in de ‘perceptie’ ervan, zal Heijne nooit bijvoorbeeld het boek Een Spoor Van Vernieling (2007) lezen over De Geschiedenis van de CIA, geschreven door de gezaghebbende Amerikaanse onderzoeksjournalist Tim Weiner, die lange tijd voor The New York Times schreef, en daarnaast de winnaar is van een Pulitzer Prijs en een National Book Award. Weiner’s 720 pagina’s lange studie waarbij hij onder andere kon ‘putten uit de archieven van de CIA’ en honderden oud-CIA-ers interviewde is een ‘vernietigend rapport van een inlichtingendienst die meestal faalde bij het voorspellen van belangrijke politieke gebeurtenissen in de wereld, mensenrechten schond, Amerikanen bespioneerde,’ en daarnaast ‘moordaanslagen op buitenlandse regeringsleiders beraamde,’ zoals de recensent van The Washington Times samenvatte. Maar omdat deze feitelijke informatie het consensus-beeld van de mainstream-stream opiniemaker Heijne onderuit haalt, verzwijgt hij die, en verspreidt hij schaamteloos de propaganda over ‘het in alle opzichten superieure Amerika.’ Hoe weerzinwekkend zijn collaboratie met ‘the powers that be’ zijn, blijkt eveneens uit het volgende: 

Since the end of World War Two the Central Intelligence Agency has been a major force in US and foreign news media, exerting considerable influence over what the public sees, hears and reads on a regular basis. CIA publicists and journalists alike will assert they have few, if any, relationships, yet the seldom acknowledged history of their intimate collaboration indicates a far different story –- indeed, one that media historians are reluctant to examine.

When seriously practiced, the journalistic profession involves gathering information concerning individuals, locales, events, and issues. In theory such information informs people about their world, thereby strengthening ‘democracy.’ This is exactly the reason why news organizations and individual journalists are tapped as assets by intelligence agencies and, as the experiences of German journalist Udo Ulfkotte (entry 47 below) suggest, this practice is at least as widespread today as it was at the height of the Cold War.

Consider the coverups of election fraud in 2000 and 2004, the events of September 11, 2001, the invasions Afghanistan and Iraq, the destabilization of Syria, and the creation of ‘ISIS.’ These are among the most significant events in recent world history, and yet they are also those much of the American public is wholly ignorant of. In an era where information and communication technologies are ubiquitous, prompting many to harbor the illusion of being well-informed, one must ask why this condition persists.

Further, why do prominent US journalists routinely fail to question other deep events that shape America’s tragic history over the past half century, such as the political assassinations of the 1960s, or the central role played by the CIA major role in international drug trafficking?

Popular and academic commentators have suggested various reasons for the almost universal failure of mainstream journalism in these areas, including newsroom sociology, advertising pressure, monopoly ownership, news organizations’ heavy reliance on ‘official’ sources, and journalists’ simple quest for career advancement. There is also, no doubt, the influence of professional public relations maneuvers. Yet such a broad conspiracy of silence suggests another province of deception examined far too infrequently — specifically the CIA and similar intelligence agencies’ continued involvement in the news media to mold thought and opinion in ways scarcely imagined by the lay public.

The following historical and contemporary facts — by no means exhaustive — provides a glimpse of how the power such entities possess to influence if not determine popular memory and what respectable institutions deem to be the historical record.

Lees verder: http://www.globalresearch.ca/the-cia-and-the-media-50-facts-the-world-needs-to-know/5471956 

Bas Heijne, die in de Haarlemmermeerpolder opgroeide in een, volgens hemzelf, ‘oase van heerlijke onbeduidendheid’ met een ‘gereformeerde kern,’ is door zijn achtergrond en huidige positie niet in staat zich de noodzakelijke scepsis te veroorloven wanneer hij de westerse superioriteit predikt, met haar, in zijn ogen ‘almaar rationelere ordening van de wereld, geïnspireerd door de ideeën van de Verlichting,’ die onder andere heeft geleid tot een wereld waarin anno 2017 acht individuen even rijk zijn als de helft van de hele mensheid tezamen, en de leider van het Westen meer dan de helft van de door het Congres te verdelen begroting aan het militair-industrieel complexs toewijst om voortdurend nieuwe oorlogen mogelijk te maken. Over de bronnen die Heijne gebruikt om zijn ideologisch gevoede campagne tegen Rusland te kunnen voortzetten, schreef de beroemde Amerikaanse onderzoeksjournalist/auteur Carl Bernstein, die samen met Bob Woodward het Watergate-schandaal onthulde, onder de kop  ‘THE CIA AND THE MEDIA,’ een lang artikel over ‘How Americas Most Powerful News Media Worked Hand in Glove with the Central Intelligence Agency and Why the Church Committee Covered It Up.’ Bernstein begon als volgt:

In 1953, Joseph Alsop, then one of America’s leading syndicated columnists, went to the Philippines to cover an election. He did not go because he was asked to do so by his syndicate. He did not go because he was asked to do so by the newspapers that printed his column. He went at the request of the CIA.

Alsop is one of more than 400 American journalists who in the past twenty‑five years have secretly carried out assignments for the Central Intelligence Agency, according to documents on file at CIA headquarters. Some of these journalists’ relationships with the Agency were tacit; some were explicit. There was cooperation, accommodation and overlap. Journalists provided a full range of clandestine services—from simple intelligence gathering to serving as go‑betweens with spies in Communist countries. Reporters shared their notebooks with the CIA. Editors shared their staffs. Some of the journalists were Pulitzer Prize winners, distinguished reporters who considered themselves ambassadors without‑portfolio for their country. Most were less exalted: foreign correspondents who found that their association with the Agency helped their work; stringers and freelancers who were as interested in the derring‑do of the spy business as in filing articles; and, the smallest category, full‑time CIA employees masquerading as journalists abroad. In many instances, CIA documents show, journalists were engaged to perform tasks for the CIA with the consent of the managements of America’s leading news organizations.

WORKING PRESS — CIA STYLE

To understand the role of most journalist‑operatives, it is necessary to dismiss some myths about undercover work for American intelligence services. Few American agents are ‘spies’ in the popularly accepted sense of the term. ‘Spying’ — the acquisition of secrets from a foreign government — is almost always done by foreign nationals who have been recruited by the CIA and are under CIA control in their own countries. Thus the primary role of an American working undercover abroad is often to aid in the recruitment and ‘handling’ of foreign nationals who are channels of secret information reaching American intelligence.

Many journalists were used by the CIA to assist in this process and they had the reputation of being among the best in the business. The peculiar nature of the job of the foreign correspondent is ideal for such work: he is accorded unusual access by his host country, permitted to travel in areas often off‑limits to other Americans, spends much of his time cultivating sources in governments, academic institutions, the military establishment and the scientific communities. He has the opportunity to form long‑term personal relationships with sources and — perhaps more than any other category of American operative — is in a position to make correct judgments about the susceptibility and availability of foreign nationals for recruitment as spies.

‘After a foreigner is recruited, a case officer often has to stay in the background,’ explained a CIA official. ‘So you use a journalist to carry messages to and from both parties.’

Journalists in the field generally took their assignments in the same manner as any other undercover operative. If, for instance, a journalist was based in Austria, he ordinarily would be under the general direction of the Vienna station chief and report to a case officer. Some, particularly roving correspondents or U.S.‑based reporters who made frequent trips abroad, reported directly to CIA officials in Langley, Virginia.

The tasks they performed sometimes consisted of little more than serving as ‘eyes and ears’ for the CIA; reporting on what they had seen or overheard in an Eastern European factory, at a diplomatic reception in Bonn, on the perimeter of a military base in Portugal. On other occasions, their assignments were more complex: planting subtly concocted pieces of misinformation; hosting parties or receptions designed to bring together American agents and foreign spies; serving up ‘black’ propaganda to leading foreign journalists at lunch or dinner; providing their hotel rooms or bureau offices as ‘drops’ for highly sensitive information moving to and from foreign agents; conveying instructions and dollars to CIA controlled members of foreign governments.

Often the CIA’s relationship with a journalist might begin informally with a lunch, a drink, a casual exchange of information. An Agency official might then offer a favor — for example, a trip to a country difficult to reach; in return, he would seek nothing more than the opportunity to debrief the reporter afterward. A few more lunches, a few more favors, and only then might there be a mention of a formal arrangement — ‘That came later,’ said a CIA official, ‘after you had the journalist on a string.’

Another official described a typical example of the way accredited journalists (either paid or unpaid by the CIA) might be used by the Agency: ‘In return for our giving them information, we’d ask them to do things that fit their roles as journalists but that they wouldn’t have thought of unless we put it in their minds. For instance, a reporter in Vienna would say to our man, “I met an interesting second secretary at the Czech Embassy.” We’d say, “Can you get to know him? And after you get to know him, can you assess him? And then, can you put him in touch with us — would you mind us using your apartment?”’

Formal recruitment of reporters was generally handled at high levels — after the journalist had undergone a thorough background check. The actual approach might even be made by a deputy director or division chief. On some occasions, no discussion would he entered into until the journalist had signed a pledge of secrecy.

‘The secrecy agreement was the sort of ritual that got you into the tabernacle,’ said a former assistant to the Director of Central Intelligence. ‘After that you had to play by the rules.’ David Attlee Phillips, former Western Hemisphere chief of clandestine services and a former journalist himself, estimated in an interview that at least 200 journalists signed secrecy agreements or employment contracts with the Agency in the past twenty‑five years. Phillips, who owned a small English‑language newspaper in Santiago, Chile, when he was recruited by the CIA in 1950, described the approach: ‘Somebody from the Agency says, “I want you to help me. 1 know you are a true‑blue American, but I want you to sign a piece of paper before I tell you what it’s about.” I didn’t hesitate to sign, and a lot of newsmen didn’t hesitate over the next twenty years.’

‘One of the things we always had going for us in terms of enticing reporters,’ observed a CIA official who coordinated some of the arrangements with journalists, ‘was that we could make them look better with their home offices. A foreign correspondent with ties to the Company [the CIA] stood a much better chance than his competitors of getting the good stories.’

Within the CIA, journalist‑operatives were accorded elite status, a consequence of the common experience journalists shared with high‑level CIA officials. Many had gone to the same schools as their CIA handlers, moved in the same circles, shared fashionably liberal, anti‑Communist political values, and were part of the same ‘old boy’ network that constituted something of an establishment elite in the media, politics and academia of postwar America. The most valued of these lent themselves for reasons of national service, not money.

The Agency’s use of journalists in undercover operations has been most extensive in Western Europe (‘That was the big focus, where the threat was,’ said one CIA official), Latin America and the Far East. In the 1950s and 1960s journalists were used as intermediaries — spotting, paying, passing instructions — to members of the Christian Democratic party in Italy and the Social Democrats in Germany, both of which covertly received millions of dollars from the CIA. During those years ‘we had journalists all over Berlin and Vienna just to keep track of who the hell was coming in from the East and what they were up to,’ explained a CIA official.

In the Sixties, reporters were used extensively in the CIA offensive against Salvador Allende in Chile; they provided funds to Allende’s opponents and wrote anti‑Allende propaganda for CIA proprietary publications that were distributed in Chile. (CIA officials insist that they make no attempt to influence the content of American newspapers, but some fallout is inevitable: during the Chilean offensive, CIA‑generated black propaganda transmitted on the wire service out of Santiago often turned up in American publications.)

http://www.carlbernstein.com/magazine_cia_and_media.php

De ‘black propaganda’ van de CIA werd ook in 2002 en 2003 door de westerse massamedia verspreidt waardoor de illegale Amerikaanse inval in Irak kon worden gerechtvaardigd. Hetzelfde gaat op voor de al even desastreuze NAVO-interventies in Afghanistan, Libië en Syrië. Met het oog op de door neoconservatieven geplande oorlog met Rusland doet Heijne momenteel gehoorzaam mee aan de stigmatisering en criminalisering van de nucleaire grootmacht. In al deze gevallen wordt de hetze gevoed door westerse inlichtingendiensten, met voorop de CIA, die ‘A Legacy of Ashes’ in de wereld heeft nagelaten, zoals Tim Weiner gedocumenteerd uiteen zet. Binnen die context opereren Bas Heijne en de rest van de mainstream-opiniemakers. Omdat hijzelf de contacten mist met de CIA herhaalt hij de nonsens uit The New York Times over 'Fake News, Fake Ukrainians: How a Group of Russians Tilted a Dutch Vote,' waarvan 'no fact in the piece agrees with the headline. The piece itself turns out to be fake news.' Niet bij machte een ‘con man’ op zijn betrouwbaarheid te beoordelen, geven Heijne en zijn collega's de propaganda door van de westerse inlichtingendiensten. In verband met de lengte stop ik hier.