Toen ik van de zomer duizenden kilometers langs prikkeldraad was gereden waarmee de 'High Desert' in het zuidwesten van de VS is afgezet (met overal borden No Trespassing en Private Property) arriveerde ik net voor de grens van Arizona en New Mexico een gedenksteen met een plaquette: ‘Near here Geronimo last Apache chieftain and Nachite with their followers surrendered on sept. 6th 1886 to general Nelson A. Miles. U.S. Army lieutenant Chas. B. Gatewood with Kieta and Martine Apache scouts risked their lives to enter the camp of the hostiles to present terms of surrender offered to them by general Miles. After two days, Gatewood received the consent of Geronimo and Nachite to surrender. The surrender of Geronimo in Skeleton Canyon on that historic day, forever ended Indian warfare in the United States. This memorial erected A.D. 1934 by the City of Douglas, with federal C.W.A. funds.’
Er stond het woord 'hostiles.' Maar wie waren nu eigenlijk de vijandigen geweest? De blanke kolonisten die met geweld binnenvielen en niet de oorspronkelijke bewoners. Een diepe droefheid overviel me op die plaats. Hier werd even stilgestaan bij het einde van iets dat nooit meer in deze vorm zou terugkeren. Het verzet had bijna vier eeuwen geduurd. En waar zijn de blanke veroveringen en genocide goed voor geweest? Ik keek om me heen, een vuilnisbak, afval dat er naast lag, weggewaaide colablikjes en plastic zakken, de uitgestrekte ruimte achter prikkeldraad, ergens in de leegte een vervallen houten barak, verder geen leven te bekennen. Private Property wat eens gemeenschappelijk bezit was geweest. ‘How can one sell the air?’
Heidenen versus gelovigen. Geestlozen versus bezielden. Het probleem is te groot. Het waaide op de immense hoogvlakte, daar waar de geesten van de Indianen rondzwierven, want het blijft Indianenland, hoeveel prikkeldraad de blanke ook mag gebruiken.
Chief Joseph: ‘The earth is the mother of all people, and all people should have equal rights upon it.’ En Chief Seattle zei het zo: ‘Every part of this soil is sacred in the estimation of my people. Every hillside, every valley, every plain and grove, has been hallowed by some sad or happy event in days long vanished. Even the rocks, which seem to be dumb and dead as they swelter in the sun along the silent shore, thrill with memories of stirring events connected with the lives of my people. And the very dust upon which you now stand responds more lovingly to their footsteps than to yours, because it is rich with the blood of our ancestors and our bare feet are conscious of the sympathetic touch… And when the last red man shall have perished, and the memory of my tribe shall have become a myth among the white men, these shores will swarm with the invisible dead of my tribe. And when your children’s children think themselves alone in the field, the store, the shop, upon the highway, or in the silence of the pathless woods, they will not be alone. In all the earth there is no place dedicated to solitude. At night, when the streets of your cities and villages are silent, and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land. The white man will never be alone. Let him be just and deal kindly with my people. For the dead are not powerless. Dead, did I say? There is no death. Only a change of worlds.’
Iedereen met een beetje gevoel en verbeeldingskracht beseft dat wanneer hij door dit immense land reist. De geesten reizen overal met ons mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten