Europa Vernietigt Zichzelf (25)

Industrial revolution and enlightenment

Aangezien de westerse opiniemakers en politici zichzelf herhaaldelijk prijzen voor hun geclaimde 'Verlichtingsidealen,' is het noodzakelijk om er nog eens op te wijzen wat de Verlichting precies was. Wikipedia stelt: 

De Verlichting of Eeuw van de Rede was een cultureel-filosofische en intellectuele stroming in Europa die ruwweg samenviel met de 18e eeuw. Het was een reactie op het dogmatische autoriteitsgeloof. In deze periode ontstond een culturele stroming of beweging van intellectuelen met als doel het gebruik van de rede en het filosoferen te bevorderen. De rede gaat alleen maar af op feiten, hoe verborgen die ook zijn. De Verlichting stond aldus voor bevordering van de wetenschap en intellectuele uitwisseling. De propagandisten ervan bestreden het bijgeloof, obscurantisme, misbruik van recht in kerk en staat, intolerantie en kwamen op voor zekere grondrechten. Kenmerkend voor de Verlichting was een toename van het vertrouwen op de wetenschap en logica, en minder op religie en tradities, waarvan de prominente rol afnam. De wens een grotere rol toe te kennen aan de rede (in de zin gebruik van het verstand i.p.v. religieuze dogma's en de eeuwenlang gebruikelijke gehoorzaamheid aan normen die werden voorgeschreven door de leidende figuren van de geestelijkheid kwam tot uitdrukking in de titel van het verschijnen van het boek The Age of Reason, die in de Engelse taal een synoniem zou gaan worden voor de Verlichting.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Verlichting_(stroming) 

Inmiddels is duidelijk dat ook de Verlichting niet zonder bijgeloof, obscurantisme, misbruik van recht kan bestaan, en dat de discrepantie tussen de leer en de dagelijkse werkelijkheid wordt overbrugd door de overal opduikende propaganda. De Franse socioloog Jaque Ellul schreef daarover in zijn, in verschillende talen verschenen, boek Propaganda: The Formation of Men's Attitudes  (1973): 

In reality, propaganda cannot exist without using the mass media. If by chance, propaganda is addressed to an organized group, it can have practically no effect on individuals before that group has been fragmented.

Met als gevolg dat:

Propaganda must be total. The propagandist must utilize all of the technical means at his disposal — the press, radio, TV, movies, posters, meetings… Propaganda tries to surround man by all possible routes, in the realm of feelings as well as ideas, by playing on his will or on his needs, through his conscious and his unconscious, assailing him in both his private and his public life. It furnishes him with a complete system for explaining the world and provides immediate incentives to action. We are here in the presence of an organized myth that tries to take hold of the entire person.

Through the myth it creates, propaganda imposes a complete range of intuitive knowledge, susceptible of only one interpretation, unique and one-sided, and precluding any divergence. This myth becomes so powerful that it invades every area of consciousness, leaving no faculty or motivation intact. It stimulates in the individual a feeling of exclusiveness, and produces a biased attitude. The myth has such motive force that, once accepted, it controls the whole of the individual, who becomes immune to any other influence. This explains the totalitarian attitude that the individual adopts – wherever a myth has been successfully created — and simply reflects the totalitarian action of propaganda on him.

Not only does propaganda seek to invade the whole man, to lead him to adopt a mystical attitude and reach him through all possible psychological channels, but, more, it speaks to all men. Propaganda cannot be satisfied with partial successes, for it does not tolerate discussion; by its very nature, it excludes contradiction and discussion. As long as a noticeable or expressed tension or a conflict of action remains, propaganda cannot be said to have accomplished its aim. It must produce quasi-unanimity, and the opposing faction must become negligible, or in any case cease to be vocal,

aldus Ellul, wiens werk in het Engels werd vertaald op voorspraak van Aldous Huxley, de auteur van Brave New World. Deze beschrijving verklaart een aantal huidige irrationaliteiten en taboes van de consumptiecultuur. Mij wordt regelmatig gevraagd waarom steekhoudende, plausibelere analyses die ik vaak via citaten van deskundigen geef, geen plaats krijgen in het werk van de ‘vrije pers.’ De reden is, zoals Ellul terecht schrijft dat propaganda totaal moet zijn. ‘Propaganda cannot be satisfied with partial successes, for it does not tolerate discussion; by its very nature, it excludes contradiction and discussion.’ Dit maakt tevens duidelijk waarom mainstream collega’s van mij, die ik al heel lang persoonlijk aanspreek op hun corrupte houding, nooit publiekelijk met mij in discussie gaan. Mijn kritiek moet ophouden te bestaan; dissidenten als ik moeten, net als destijds de dissidenten in de Sovjet Unie, verwaarloosbaar blijven. Internet is de samizdat geworden van het Westen, in de zin die de Russische schrijver Vladimir Boekovski eraan gaf: ‘Samizdat: ik schrijf zelf, ik redigeer zelf, ik censureer zelf, ik geef zelf uit, ik verspreid zelf en ik zit er zelf een straf voor uit.’

Bovendien verklaart Ellul’s beschrijving waarom de mainstream media probleemloos irrationeel kunnen zijn, en voortdurend leugens kunnen verspreiden. Vandaar dat de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill kritiekloos kon beweren dat Geert Mak’s bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika absoluut ‘een monumentaal boek’ was ‘met prachtige passages en een schat aan informatie,’ en dat ‘In dit boek Mak minstens zoveel goede momenten [heeft] als zijn illustere voorganger. En qua betrouwbaarheid hij het met gemak [wint],’ van de wereldberoemde Nobelprijswinnaar John Steinbeck, zonder dat de  polderpers in de lach schoot om zoveel provinciale onbenulligheid. Als de massamens maar lang genoeg met nonsens wordt bestookt dan gaan zelfs de  journalisten in hun eigen idioterie geloven. Jacques Ellul wees er niet voor niets op dat:

Propaganda must be continuous and lasting – continuous in that it must not leave any gaps, but must fill the citizen’s whole day and all his days; lasting in that it must function over a very long period of time. Propaganda tends to make the individual live in a separate world; he must not have outside points of reference. He must not be allowed a moment of meditation or reflection in which to see himself vis-à-vis the propagandist, as happens when the propaganda is not continuous. At that moment the individual emerges from the grip of propaganda. Instead, successful propaganda will occupy every moment of the individual’s life. 

Representatief voor dit proces is de permanente demonisering van Rusland, en de massale onwetendheid over het feit dat de strijd in Oekraïne een ‘proxy war’ is tegen Azië, of zoals Admiraal Charles A. Richard, commandant van U.S. Strategic Command (Stratcom) begin november 2022 opmerkte: ‘This Ukraine crisis that we're in right now, this is just the warmup. The big one is coming. And it isn't going to be very long before we're going to get tested in ways that we haven't been tested a long time.’ Maar dankzij de alomtegenwoordige propaganda dringt dit feit niet door, of wordt domweg verzwegen alsof het hier om een futiliteit gaat. Die mentaliteit is het resultaat van een bewuste strategie van de gevestigde orde, waarbij ‘The individual must not be allowed to recover, to collect himself, to remain untouched by propaganda during any relatively long period, for propaganda’ is ‘based on slow, constant impregnation. It creates convictions and compliance through imperceptible influences that are effective only by continuous repetition.’ 

Het is deze onophoudelijk hersenspoeling die de massa beheersbaar maakt. Daarom is over de context van de Oekraïne-oorlog tot nu toe geen dissidente stem in de mainstream-media aan het woord gelaten; de establishment-belangen zijn namelijk vandaag de dag dermate in het gedrang gekomen dat een tegenstem onduldbaar is. De westerse alleenheerschappij over grondstoffen en markten is almaar verzwakt  en de groeiende macht van Azië neemt almaar toe. Als enige oplossing moet Washington en zijn NAVO met massaal geweld de eigen hegemonie beschermen. Dit beleid vormt sinds het eind van de Tweede Wereldoorlog de basis van de Amerikaanse buitenlandse politiek, die wordt bepaald door de eisen van de Deep State. Al in 1948 formuleerde de vooraanstaande Amerikaanse diplomaat George Kennan, het expansionistische beleid in een toen nog geheim document, waarin hij de ‘containment-politiek’ introduceerde om de invloed van de Sovjet Unie wereldwijd terug te dringen. Zijn advies was geenszins onverklaarbaar. Net als elk imperium in de geschiedenis streeft ook de macht in Washington en op Wall Street naar de hegemonie in de wereld. In een interview met mij verklaarde Anders Stephanson, hoogleraar Geschiedenis aan de Columbia University en auteur van Kennan and The Art of Foreign Policy (1992) dat de beleidsbepalers van de Amerikaanse buitenlandse politiek onvoldoende oog hadden voor de werkelijkheid en dat dit de belangrijkste reden was dat Kennan voortdurend scherpe kritiek op hen uitoefende. In zijn studie schreef professor Stephanson:

To be realistic in these circumstances was in a way to understand the inherent limits of things, the futility (indeed blasphemy) of extending radically beyond the existing, the real. At different moments Kennan thus criticized the Soviet Union and the United States alike for being unrealistic in this sense of not acknowledging given limits.

Bovendien was hij zich bewust ‘by the end of the 1940s that the United States was embarking on a course of potentially open-ended commitments around the world, and this he could not but find dangerous and unnatural.’ Het gevolg was dat George Kennan al snel vervangen werd door een echte havik, Paul Nitze, over wie de Amerikaanse historicus Mark Atwood in 2009 in de New York Times stelde:

The end of the cold war brought relief, even joy, for most Americans. With the crumbling of the Eastern bloc in 1989, more than four decades of anxiety seemed to be over. One of the few discordant voices came, surprisingly, from George Kennan, the former United States diplomat who had devised the 'containment' policy widely considered responsible for the Western triumph. 'I believe it would have happened earlier,' Kennan lamented less than a month after Germans began chipping holes in the Berlin Wall, 'if we had not insisted on militarizing the rivalry.'

Kennan did not specify who was responsible for making the cold war longer and more dangerous than it needed to be. But Paul Nitze, a onetime State Department colleague who had helped shape foreign policy under every president from Roosevelt to the first Bush, surely ranked high on his list of culprits.

It was Nitze, after all, who had argued most strongly for a huge buildup of American military power. And it was Nitze who had frequently led the charge to assure that Washington kept adding to its arsenal. Looking back in 1995, his appraisal of American management of the cold war could hardly have been more different from Kennan’s. 'I’ve come to the conclusion we did it pretty goddam well,' he boasted.

http://www.nytimes.com/2009/09/13/books/review/Lawrence-t.html?pagewanted=all&_r=0  

Na een werkzaam leven lang van nabij getuige te zijn geweest van de desastreuze machiavellistische politiek van de VS, schreef Kennan een gedesillusioneerde terugblik op zijn tijdperk. Aan het slot van zijn Sketches From A Life (1989) stelde hij somber vast:

Ik beschouw de Verenigde Staten van deze laatste jaren van de twintigste eeuw als een in wezen tragisch land, begiftigd met uitstekende natuurlijke hulpbronnen die het snel aan het verkwisten en uitputten is, en met een intellectuele en artistieke intelligentsia van groot talent en originaliteit. Voor deze intelligentsia hebben de dominante politieke machten in het land weinig begrip of respect. Haar stem wordt doorgaans tot zwijgen gebracht of overschreeuwd door de commerciële media. Het is waarschijnlijk veroordeeld om, net als de Russische intelligentsia in de negentiende eeuw, voorgoed een hulpeloze toeschouwer te blijven van de verontrustende koers in het leven van de natie.

Mark Atwood constateerde dan ook terecht dat ‘acceptance of containment also brought Kennan disappointments that haunted him until his death in 2005. Kennan believed that the Soviet Union, however repugnant, posed little military threat to the West and urged that the United States rely mostly on economic and political means to resist Communist expansion. Other officials, above all Nitze, who succeeded Kennan as chief of policy planning, saw things differently, especially after the outbreak of the Korean War in 1950. Kennan watched with regret as the United States subsequently poured enormous resources into weaponry and military bases.'

Het begin van de Koude Oorlog in 1947 en de oprichting van de NAVO in april 1949, nog voordat de Sovjet Unie zijn eerste kernbom testte, en bovendien het Europese deel door de nazi’s was verwoest, bleef volgens George Kennan, niet het resultaat van een serieuze 'military threat to the West,' zoals de opiniemaker Henk Hofland zes decennia jaar later nog steeds beweerde, maar het onvermijdelijke gevolg van het steeds invloedrijkere Amerikaanse militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower

in 1961 had gewaarschuwd. Deze feiten zijn van doorslaggevend belang om te weten, aangezien Hofland, de nestor van de polderjournalistiek, in De Groene Amsterdammer beweerde dat 'Het Westen nu alarm [slaat] vanwege de agressieve expansie­politiek van Poetin.' Hofland’s steun aan de NAVO verzekerde hem van een voorbeeldige carrière in de gecorrumpeerde mainstream-media, waar hij doorging voor — let wel — ‘de grootste journalist van de twintigste eeuw,’ terwijl hij als NRC-commentator in werkelijkheid zijn hele leven lang het braafste jongetje van de NAVO-klas was.

Om werkelijk te weten wat de heersende elite in de VS drijft dan is men aangewezen op Amerikaanse insiders. Net als ten tijde van het Romeinse Rijk dient een onafhankelijke waarnemer in het machtscentrum te verkeren, en niet in één of ander schatplichtig buitengewest als Nederland. Zeven jaar geleden, in december 2016 zette de Amerikaanse emeritus hoogleraar politieke economie en filosofie, Alan Nasser, onder de kop ‘The New (Cold?) War With China' uiteen dat:

Washington has recently initiated major war games in the neighborhoods and on the borders of Russia and China, the most intense martial exercises since the end of the Second World War. The old Cold War ante has been upped, and the danger of military confrontation between Washington and Russia and/or China looms large. (See my extensive discussion in ‘How Clinton Could Make a War,’ in CounterPunch magazine, volume 23, number 5.) No less an authority than Marine Corps General Joseph Dunford, chairman of the Joint Chiefs of Staff, warned that Hillary Clinton’s promise to implement a no-fly zone over Syria would entail war with Russia… commentators have argued that war with China is an equally horrific possibility. (John Pilger, ‘The Coming War on China,’ CounterPunch, December 2, 2016.)

De auteur verwees daarbij naar CounterPunch magazine: ‘How Hillary Could Provoke a Nuclear War — Alan Nasser digs into Hillary Clinton’s horrifying nuclear weapons policy, where the use of a new generation of nukes is viewed as a legitimate tactic for conventional warfare.’  

https://www.counterpunch.org/product/volume-23-no-5-pdf/ 

Bovendien waarschuwde professor Nasser onder de tussenkop ‘Policymakers’ New and Improved Militarism’ voor het volgende:

Last year (2015. svh) the Council on Foreign Relations, the leading elite foreign-policy think tank, released a study titled Revising U.S. Grand Strategy Toward China. The upshot is that antagonisms are growing between what the Council considers the world’s two most powerful nations, tensions that require an escalation of Washington’s policy of confrontation. The hostilities are grounded in China’s reluctance to embrace the core of U.S. foreign policy, identified thus by the Council: ‘Preserving U.S. primacy in the global system ought to remain the central objective of U.S. grand strategy in the twenty-first century.’ The ‘threat’ to U.S. national interests consists in China’s refusal to submit to the U.S. demand that it exercise no predominant influence in its own neighborhood! What unsettles elites most, according to the Council, is the ‘challenge by China to U.S. primacy in Asia.’ This is but one of the horrifying corollaries of what used to be called Full Spectrum Dominance and is now called simply global ‘predominance’ or ‘primacy.’ 

The RAND Corporation too has taken up planning for war with China in a study commissioned by the U.S. Army titled ‘War with China: Thinking Through the Unthinkable.’ The phrase ‘thinking the unthinkable’ was coined in 1960 by RAND’s chief postwar strategist, the Strangelove counterpart Herman Kahn, whose book On Thermonuclear War advanced a strategy for winning a nuclear war against the Soviet Union. The study makes it clear that war with China is by no means out of the question, but stresses that as time passes Washington’s nuclear advantage is sure to decline. The clear implication is that sooner is better than later.

Note that RAND’s logic renders unimpressive Kinzer’s consolation that ‘No war is likely soon. China’s military is far weaker than that of the United States. It is engaged in a long-term buildup that, if unchecked, will substantially increase its offensive power.’ But according to RAND’s wisdom, the relative weakness of China’s military is all the more reason to assault China now, before it gains the capacity to deter.

RAND anticipates that military action against China will foment a resurgent antiwar movement, in which case the ‘system of civilian control’ will be deployed for large-scale suppression. The Ur-retaliatory and repression-prone Trump cannot be averse to the prospect.

As if to prepare the way for the coming commander-in-chief, the Obama administration has begun a massive nuclear weapons ‘modernization’ program. The Stockholm International Peace Research Institute comments that ‘The ambitious US modernization plan presented by the Obama Administration is in stark contrast to President Barack Obama’s pledge to reduce the number of nuclear weapons and the role they play in US national security strategy.’ The Stockholm Institute is shocked, shocked by yet another Obama lie, another U.S. military escalation.

Against this background, only the blind fail to see the coming to power of a man with grandiose illusions of brutal omnipotence as potentially placing another world-historic crisis on the agenda.

The pivotal notion of maintaining the credibility of Washington’s will to maintain its status as sole superpower is central to the new militarism and to the return to the table of the option of nuclear war. Current elite thinking has it that the only surefire way to convince those who resist American global hegemony that their recalcitrance will be in vain is to threaten punitive damage. And the only credible threat is thought to be nuclear. Hence the enormous, multi-billion dollar nuclear upgrade initiated by the Obama administration.

I have found no mention of the Obama escalation in press reports of Trump’s recent tweets calling for an expansion of U.S. nuclear capability. Trump is indeed more dangerous on the war-making front than Obama. But not that much more dangerous.

Policymakers perceive the decline of American economic dynamism and global political power — its inability to win the numerous wars it has brought about, its decline as a major exporter, its inability to reprise the economic growth rates it enjoyed during the Golden Age of its economic hegemony, the increased mistrust at best, loathing at worst, it has engendered worldwide, the mistrust of the political system evinced by very many Americans — as something that can be reversed only militarily…

The ability of the U.S. to regain its former glory by economic means is not merely the conviction of its foreign antagonists, it is lamented by some of America’s most distinguished economists. Lawrence Summers and Paul Krugman foresee a future of ‘secular stagnation’ and our most distinguished scholar on growth and technological innovation, Robert J. Gordon, has recently described, in The Rise and Fall of American Growth, the exhaustion of the possibilities for the development of further innovations spurring sustained and prosperity-generating economic growth rates. All are agreed that the inevitable results are growing inequality and lowered living standards. Adding insult to injury, the U.S. dominated world order is threatened. And it cannot be lost on elites that the (Bernie. svh) Sanders and Trump phenomena indicate mass disillusion with the domestic economic and political systems, what the wags call a ‘legitimacy crisis.’

The turn to war is not unprecedented under these political-economic circumstances.

We shouldn’t characterize elites’ apprehensions as ‘paranoia.’ That’s irrational fear, but the rich and powerful are freaked by something real. Their premonitions are rational. Let’s look further into elites’ anxieties and their renewed willingness to ‘think the unthinkable.’

http://www.counterpunch.org/2016/12/27/the-new-cold-war-with-china/

De essentie van het conflict tussen de VS en China is dus het feit dat de ‘vijandelijkheden voortkomen uit China’s weigering om de kern te omarmen van de Amerikaanse buitenlandse politiek, die als volgt wordt omschreven door de Raad voor Buitenlandse Betrekkingen: ‘Het beschermen van het Amerikaanse oppergezag in het wereldwijde systeem moet het centrale doel blijven van de “Grand Strategy van de V.S.” in de 21ste eeuw.’

Koste wat het kost zal Washington trachten het Amerikaanse oppergezag in de wereld met massaal geweld te blijven handhaven, ondanks het feit dat de VS inmiddels zijn hegemonie is kwijtgeraakt, en alle oorlogen na 1945 heeft verloren. Bovendien bezat het ineenstortende land eind 2022 een nationale schuld van ruim 31 trillion dollar, waarvan eenderde aan het buitenland, terwijl de armoede in het land razendsnel toeneemt, evenals de ineenstorting van de binnenlandse infrastructuur. Desondanks blijft de niet democratisch gekozen Europese Commissie deze poging van de Amerikaanse Deep State militair steunen, kennelijk in de hoop en de verwachting dat het daarmee de opkomst van Azië zal stoppen.

 

Gezien het feit dat de invloedrijke Council of Foreign Relations van oordeel is dat China het grote gevaar vormt voor het 'primaaatschap van de VS in Azië' en de Raad als ‘the leading elite foreign-policy think tank, released a study titled Revising U.S. Grand Strategy Toward China,’ is het belangrijk te weten wat dit instituut precies is. Wikipedia: 

The Council on Foreign Relations (CFR) is an American think tank specializing in U.S. foreign policy and international relations… Its membership has included senior politicians, numerous secretaries of state, CIA directors, bankers, lawyers, professors, corporate directors and CEOs, and senior media figures, onder wie: ‘Condoleezza Rice, Dick Cheney, Zbigniew Brzeziński, George H.W. Bush, John McCain, George Soros.’

CFR meetings convene government officials, global business leaders and prominent members of the intelligence and foreign-policy community to discuss international issues. CFR has published the bi-monthly journal Foreign Affairs since 1922. It also runs the David Rockefeller Studies Program, which influences foreign policy by making recommendations to the presidential administration and diplomatic community, testifying before Congress, interacting with the media, and publishing on foreign policy issues… 

A critical study found that of 502 government officials surveyed from 1945 to 1972, more than half were members of the Council. During the Eisenhower administration 40% of the top U.S. foreign policy officials were CFR members (Eisenhower himself had been a council member); under Truman, 42% of the top posts were filled by council members. During the Kennedy administration, this number rose to 51%, and peaked at 57% under the Johnson administration.

Hoe machtig de ‘Council on Foreign Relations’ in werkelijkheid is, blijkt tevens uit het volgende:

In an anonymous piece called ‘The Sources of Soviet Conduct’ that appeared in Foreign Affairs in 1947, CFR study group member George Kennan coined the term ‘containment.’ The essay would prove to be highly influential in US foreign policy for seven upcoming presidential administrations. Forty years later, Kennan explained that he had never suspected the Russians of any desire to launch an attack on America; he thought that it was obvious enough and he did not need to explain it in his essay. William Bundy credited CFR's study groups with helping to lay the framework of thinking that led to the Marshall Plan and NATO.

https://en.wikipedia.org/wiki/Council_on_Foreign_Relations 

Wat betreft de vijandschap van het huidige Washington en de NAVO versus Rusland en China is het eveneens van belang te weten wat precies de Amerikaanse hegemonie, volgens de elite in de VS precies inhoudt. Opnieuw Wikipedia:

Primacy holds that only a preponderance (overwicht. svh) of U.S. power ensures peace. As a result, it advocates that the United States pursue ultimate hegemony and dominate the international system economically, politically and militarily, rejecting any return to bipolarity or multipolarity and preventing the emergence of any peer competitor. Therefore, its proponents argue that U.S. foreign policy should focus on maintaining U.S. power and preventing any other power from becoming a serious challenger to the United States. With this in mind, some supporters of this strategy argue that the U.S. should work to contain China and other competitors rather than engage them. In regards to humanitarian crises and regional conflicts, primacy holds that the U.S. should only intervene when they directly impact national security, more along the lines of selective engagement than collective security. It does, however, advocate for the active prevention of nuclear proliferation at a level similar to collective security.

Implementation of such a strategy would entail military forces at similar levels to those during the Cold War, with emphasis on military modernization and research and development. They note, however, that ‘the quest for primacy is likely to prove futile for five reasons’: the diffusion of economic and technological capabilities, interstate balancing against the United States, the danger that hegemonic leadership will fatally undermine valuable multilateral institutions, the feasibility of preventive war and the dangers of imperial overstretch.

Daniel Drezner, professor of international politics at Tufts University, outlines three arguments offered by primacy enthusiasts contending that military preeminence generates positive economic externalities. ‘One argument, which I label ‘geo-economic favouritism,’ hypothesizes that the military hegemon will attract private capital because it provides the greatest security and safety to investors. A second argument posits that the benefits from military primacy flow from geopolitical favouritism: that sovereign states, in return for living under the security umbrella of the military superpower, voluntarily transfer resources to help subsidize the cost of the economy. The third argument postulates that states are most likely to enjoy global public goods under a unipolar distribution of military power, accelerating global economic growth and reducing security tensions. These public goods benefit the hegemon as much, if not more, than they do other actors.’ Drezner maintains the empirical evidence supporting the third argument is the strongest, though with some qualifiers. ‘Although the precise causal mechanism remain disputed, hegemonic eras are nevertheless strongly correlated with lower trade barriers and greater levels of globalization.’ However, Drezner highlights a caveat: The cost of maintaining global public goods catches up to the superpower providing them. 'Other countries free-ride off of the hegemon, allowing them to grow faster. Technologies diffuse from the hegemonic power to the rest of the world, facilitating catch-up. Chinese analysts have posited that these phenomena, occurring right now, are allowing China to outgrow the United States.'

https://en.wikipedia.org/wiki/Grand_strategy  

Ook hier blijft de kern van de Amerikaanse buitenlandse politiek de doctrine dat het ‘primaatschap’ van Washington inhoudt ‘dat alleen een overwicht van de macht van de VS vrede verzekert,’ hetgeen in de praktijk betekent ‘dat de Verenigde Staten de ultieme hegemonie nastreeft en het internationaal systeem economisch, politiek en militair domineert,’ waarbij de Amerikaanse elite ‘elke terugkeer naar bipolariteit of multipolariteit verwerpt en de opkomst van van elke gelijkwaardige concurrent voorkomt.’ Inclusief een eventuele machtstoename van Europa.

Deze hegemonistische leerstelling wordt sinds de val van de Sovjet Unie door Washington, maar sinds 2022 ook door de Europese Commissie als onbetwistbaar beschouwd, met als gevolg de oorlog in Oekraïne, de ‘warm up’ voor de ‘big one’ zoals de Amerikaanse admiraal Charles Richard begin november 2022 publiekelijk uiteenzette. Zolang dit proces wordt aangestuurd door het Amerikaans militair-industrieel complex (MID) zal het streven naar het oppergezag in Eurazië onvermijdelijk uitlopen op een genocidale Derde Wereldoorlog, ditmaal tussen het Westen en Azië. In die ontwikkeling is nu al de westerse democratie volledig buiten spel gezet. De huidige generatie politici in zowel de VS als Europa doen namelijk exact wat het Amerikaans militair-industrieel complex en de Deep State van hen verwacht, en sanctioneert Brussel  en Berlijn de oorlogsvoorbereidingen, zoals ondermeer bleek uit het feit dat:

Speaking in her interview for ‘Die Zeit,’ published on December 7, German ex-Chancellor Merkel said the following: ‘The 2014 Minsk Agreement was an attempt to buy time for Ukraine. Ukraine used this time to become stronger, as you can see today. Ukraine in 2014-2015 and Ukraine today are not the same.’ According to the ex-Chancellor, ‘it was clear for everyone’ that the conflict was suspended and the problem was not resolved, ‘but it was exactly what gave Ukraine the priceless time.’

The confession made by Angela Merkel in her interview for Die Zeit that the Minsk Agreements were signed in order to buy time for Ukraine to prepare for a military standoff with Russia could be used for an investigation in a tribunal, Russian Foreign Ministry Spokeswoman Maria Zakharova said.

‘A lot is being said today about the legal assessment of the situation around Ukraine, about some tribunals and all kinds of that thing,’ she noted. ‘This, however, is a solid bid for a tribunal. The things that Merkel said in her interview — this is a testimony of a person, who stated it directly that everything that was done in 2014 and 2015 had only one goal: to divert the global community’s attention from the real problems, to buy some time, to pump the Kiev regime with weapons and to lead the situation to a large-scale conflict.’

According to Zakharova, the ex-Chancellor’s confession ‘says the horrible: fraud as modus operandi of the West — machinations, manipulations, all kinds of distortion of truth, law and justice imaginable.’

‘They [Western representatives — TASS] knew it back then, in 2015, already, when they held hours-long talks, they knew that they would never implement it, that they would pump the Kiev regime with weapons,’ the diplomat underscored. ‘They had no mercy for anyone: women, children, civilians of Donbass and Ukraine in general. They needed conflict, and they were ready for it back then already, back in 2015.’

Germany and France must pay compensation to the residents of Donbass, say Volodin, Chairman of the State Duma of Russia. He stresses: ‘The current situation in Ukraine is a consequence of the deceitful policy of the leaders of these states. First, in 2014, the German and French Foreign Ministers signed a conciliatory document between the legal Ukrainian authorities and the opposition as guarantors of a peaceful development of events. It all ended with a coup d’état in Kyiv and the genocide of the 6 million population of Donbass.

Then Germany and France participated in the conclusion of the Minsk agreements. But, as Merkel said, no one planned to fulfil them, calling it an attempt to give Ukraine time for its militarization.

The pre-planned failure to fulfil the obligations assumed as a result of the signing of an international agreement is not only a loss of trust, but also a crime for which the signatories of the Minsk agreements — Merkel, Hollande and Poroshenko — must answer.

After the recognition of Merkel, Germany and France bear moral and material responsibility for what is happening in Ukraine. They will have to pay compensation to the residents of Donbass for 8 years of genocide and damage.’

https://moderndiplomacy.eu/2022/12/13/merkels-confession-could-be-a-pretext-for-an-international-tribunal/ 

Men hoeft niet hoog begaafd te zijn om te beseffen dat het westers bedrog de weg heeft geopend voor allereerst de vernietiging van Oekraïne en de komende oorlog met China, waarvan de voorbereidingen nu in volle gang zijn, met als doel Washington de ‘ultieme hegemonie’ te geven zodat de Amerikaanse Deep State ‘het internationaal systeem economisch, politiek en militair’ kan overheersen. Volgende keer meer.