‘Pas in de nasleep van de tragedie op 7 oktober, toen Hamas een ongekende slachting aanrichtte op onschuldige Israëlische burgers, liet ik beetje bij beetje tot me doordringen wat de rol van Israël in dit conflict was. Tot die tijd probeerde ik tegen beter weten in de scherpe kantjes eraf te halen. Vermoedelijk struisvogelpolitiek, ik wilde de tragische realiteit, namelijk dat Israël veel van haar krediet heeft verspeeld, niet onder ogen zien,’ om hieraan toe te voegen ‘Het is voor alle joden confronterend en akelig om in te moeten zien dat Israël niet langer een land is om trots op te zijn en dan druk ik me zwak uit. Deze waarheid onder ogen zien, ervaar ik als tergend langzaam rouwproces.’
Deze laatste twee beweringen zijn onjuist, en tonen aan hoe weinig de overgrote meerderheid van de joodse Nederlanders over de eigen recente geschiedenis weet. Allereerst haar stelling dat ‘alle joden’ het genocidale geweld tegen de Palestijnse bevolking ineens als ‘confronterend’ ervaren. Al meer dan een kwarteeuw geleden schreef Ronny Naftaniel, voorheen de decennialange directeur van het Israelische propaganda-centrum in Nederland, het CIDI, in een reactie op kritische vragen van mij in de VPRO-gids ondermeer dit: ‘Als de Palestijnse en Arabische leiders in november 1947 het VN verdelingsplan voor Palestina aanvaard zouden hebben, was er allang een Palestijnse staat geweest en was er nooit een Palestijnse vluchtelingenvraagstuk ontstaan.’ Ook dat is een vertekening van de werkelijkheid, zoals duidelijk zal zijn uit het essay ‘Het Zionisme Bij Nader Inzien’ dat de toen nog zioniste Hannah Arendt schreef, één van de grootste joodse politieke denkers van de twintigste eeuw. In oktober 1945, drie jaar voorafgaand aan de stichting van de staat Israël stelde zij:
Hier maakt Arendt voor alle joden en alle niet joden duidelijk dat een ‘Joodse staat’ de Palestijnen ‘de keuze’ liet ‘tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap,’ hetgeen de vraag oproept: waarom was Kleijwegt driekwart eeuw zo ‘trots’ op haar ‘Joodse Staat’ die in 1948 met ultieme terreur driekwart miljoen Palestijnen uit hun huizen, hun landerijen, hun steden en dorpen verdreef? Waarom schaamde Kleijwegt en al die andere joodse Nederlanders zich niet voor het leed dat in hun naam werd veroorzaakt? Waarom toont zij pas nu, nu het veel te laat is, enige empathie met de slachtoffers van de Joodse terreur. En wanneer zij schrijft over ‘alle joden’ is ook dat een leugen, want al in 1990 werd ik door Anneke Mouthaan, één van de latere oprichters van Een Ander Joods Geluid, en een Joodse Israelische meegenomen naar Gaza om de verschrikkingen daar te zien. Nauwelijks uitgestapt uit onze taxi werd voor onze ogen een groep schoolkinderen met scherp beschoten door Joods-Israelische militairen. Een Palestijnse apotheker die zijn rolluiken neerliet trok ons naar binnen. Gelukkig had ik mijn bandrecorder al aan, en kon ik het geluid van afketsende kogels en de angstkreten registreren. Later zag ik bij Ramallah op de Westbank hoe jonge Palestijnen die met stenen naar de bezetters gooiden door Joodse scherpschutters met hoge snelheidskogels werden beschoten, en stervende of dood werden afgevoerd. Ik heb er regelmatig over bericht en vroeg me af waarom de in overgrote meerderheid joodse correspondenten uit Nederland nooit hierover hadden bericht.
Kleijwegts’ goede vriend en collega Max van Weezel, evenals zij destijds werkzaam bij Vrij Nederland, vertelde mij eens dat hij de bezette gebieden nooit bezocht omdat je ‘daar als jood’ niet veilig bent, een onwaarheid, aangezien Joods Israelische journalisten daar wel degelijk rondtrokken. In 2002 schreef ik over één van hen, Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz. In juni van dat jaar sprak zij in de Amsterdamse Balie tijdens een bijeenkomst onder voorzitterschap van de zionist Max van Weezel, echtgenoot van Anet Bleich en vader van Natascha van Weezel. Amira Hass, wier werk door de Israëlische auteur David Grossman is geprezen als ‘een van de zeldzame tekenen van gezond verstand, moed en menselijke waardigheid,’ leeft al jarenlang tussen de Palestijnen in bezet gebied. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten. De meesten van hen spreken geen Arabisch en gaan zelden of nooit naar de bezette gebieden, met als excuus dat ze zich daar als joodse journalisten niet welkom voelen. Nadat Amira Hass ruim een uur lang voor een volle zaal over de Israëlische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking had verteld, stelde Van Weezel de vraag: ‘Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?’ Een luid gejoel steeg op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking: ‘Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terug kwamen, en verhalen te vertellen hadden,’ daarbij verwijzend naar onder andere joodse Nederlanders in de zaal die spontaan applaudisseerden.http://stanvanhoucke.blogspot.fr/search?q=max+van+weezel
Max Weezel’s houding is kenmerkend voor de meerderheid van de joodse journalisten die ik als journalist van nabij ken. Dit maakt de radicale omslag van zijn vriendin Margelith Kleijwegt des te opvallender. Meer hierover de volgende keer.
https://x.com/Partisan_12/status/1865656888303423732
Geen opmerkingen:
Een reactie posten