dinsdag 17 april 2012

Western Terrorism 16

Those Laboratory Mice Were Children
By Karlos Zurutuza

FALLUJAH, Iraq, Apr 13, 2012 (IPS) - At Fallujah hospital they cannot offer any statistics on children born with birth defects – there are just too many. Parents don’t want to talk. "Families bury their newborn babies after they die without telling anyone," says hospital spokesman Nadim al-Hadidi. "It’s all too shameful for them."

"We recorded 672 cases in January but we know there were many more," says Hadidi. He projects pictures on to a wall at his office: children born with no brain, no eyes, or with the intestines out of their body.

Facing a frozen image of a child born without limbs, Hadidi says parents’ feelings usually range between shame and guilt. "They think it’s their fault, that there’s something wrong with them. And it doesn’t help at all when some elder tells them it’s been ‘god’s punishment’."

The pictures are difficult to look at. And, those responsible for all this have closed their eyes.

"In 2004 the Americans tested all kinds of chemicals and explosive devices on us: thermobaric weapons, white phosphorous, depleted uranium...we have all been laboratory mice for them," says Hadidi, turning off the projector.

The months that followed the invasion of Iraq in 2003 saw persistent demonstrations against the occupation forces. But it wasn’t until 2004 when this city by the Euphrates river to the west of Baghdad saw its worst.

On Mar. 31 of that year, images of the dismembered bodies of four mercenaries from the U.S. group Blackwater hanging from a bridge circulated around the world. Al-Qaeda claimed the brutal action - and the local population paid the price for Operation Phantom Fury that followed. According to the Pentagon, this was the biggest urban battle since Hue (Vietnam, 1968).

The first crackdown came in April 2004 but the worst was in November of that year. Random house-to- house checks gave way to intense night bombings. The Americans said they used white phosphorus "to illuminate targets at night." But a group of Italian journalists soon gave documentary evidence that white phosphorus had been just another of the banned weapons used against civilians by the U.S. troops.

The total number of victims is still unknown. In fact, many of them are not born yet.

Abdulkadir Alrawi, a doctor at Fallujah hospital, is just back from examining an intriguing new case. "This girl was born with the Dandy Walker syndrome. Her brain is split in two and I doubt she’ll survive." As he speaks, the lights go off again in the whole hospital.

"We lack the most basic infrastructure, how do they want us to cope with an emergency like this?"

According to a study released by the Switzerland-based International Journal of Environmental Research and Public Health in July 2010, "the increases in cancer, leukaemia and infant mortality and perturbations of the normal human population birth sex ratio in Fallujah are significantly greater than those reported for the survivors of the A-Bombs at Hiroshima and Nagasaki in 1945."

Researchers found there had been a 38-fold increase in leukaemia (17-fold in the Japanese locations). Reputed analysts such as Noam Chomsky have labelled such conclusions as "immensely more embarrassing than the Wikileaks leaks on Afghanistan."

Samira Alaani, chief doctor at Fallujah hospital, took part in a study in close collaboration with the World Health Organisation. Several tests conducted in London point to unusually large amounts of uranium and mercury in the hair root of those affected. That could be the evidence linking the use of prohibited weapons to the extent of congenital problems in Fallujah.

Other than the white phosphorus, many point to depleted uranium (DU), a radioactive element which, according to military engineers, significantly increases the penetration capacity of shells. DU is believed to have a life of 4.5 billion years, and it has been labelled the "silent murderer that never stops killing." Several international organisations have called on NATO to investigate whether DU was also used during the Libyan war.

This month the Iraqi Health Ministry, in close collaboration with the WHO, will launch its first study ever on congenital malformations in the governorates of Baghdad, Anbar, Thi Qar, Suleimania, Diala and Basra.

Sandwiched between the borders of Iran and Kuwait, Basra sits above massive oil reserves. The population in this southernmost province has suffered fighting much more than any other region: from the war with Iran in the 1980s to the Gulf War in 1991 and the U.S.-led invasion in 2003.

A study by the University of Baghdad pointed out that cases of birth defects had increased tenfold in Basra two years before the invasion in 2003. The trend is still on the rise.

Basra Children's Hospital, specialising in paediatric oncology, opened in 2010. Funded with U.S. capital, this facility was initiated by former U.S. first lady Laura Bush. But like the hospital in Fallujah, this supposedly state-of-the-art facility lacks basic equipment.

"The X-ray machine spent over a year-and-a-half stored at Basra port due to an administrative dispute over who should pay port fees. Our children would die as they waited for radiotherapy treatment that did not come," says Laith Shakr Al-Sailhi, father of a sick boy and director of the Children's Cancer Association of Iraq.

"The waiting list for treatment in Baghdad is endless and time is never on the side of the patients," says Al- Sailhi from the barracks that host his NGO headquarters next to the hospital.

"Besides, these children's diseases also lead to economic ruin of their families. Those who can afford it pay up to 7,000 dollars in Syria or up to 12,000 dollars in Jordan for treatment. The cheapest option is Iran, with rates at an average of 5,000 dollars.

"Today, families are flocking to Tehran for their children to be treated. Many of them are sleeping in the streets because they can't afford to pay a hotel room." (END)



Send your comments to the editor

 

De Zionistische Terreur

Dear supporter,

Last March gate48Een Ander Joods Geluid and Defence for Children - International issued a call for action against the solitary confinement of Palestinian children in Israeli detention centers. In an open letter our organizations asked our Minister of Foreign Affairs Uri Rosenthal to strongly speak out against solitary confinement of Palestinian children and plead for a total ban of this practice in his contacts with the Israeli government and in international forums.

Since then, hundreds of people have signed our letter, and several organizations have stated their support for our call of action: Cordaid, Oxfam Novib, PalestineLink, Stichting Talliq, Stichting Vrienden van Sabeel Nederland and United Civilians for Peace (UCP).

Due to this success we have decided to extent this call of action to Friday April 27th. If you have not yet signed the letter we would like to ask you to do so, by sending an e-mail to eajg@eajg.nl and mentioning ‘Letter Palestinian children’. In this e-mail you also state your name and place of residence. The letter is attached to this e-mail.

Because we have decided to extend our call for action we have decided to postpone presenting the letter to Minister Uri Rosenthal to the end of May, instead of the end of April as stated in the initial call. To support our action we also invited the lawyer Gerard Horton of the Palestinian branch of Defence for Children International (DCI-Pal) to the Netherlands in May. Gerard Horton will be here to talk with members of the Foreign Affairs committee in the Parliament and for a public debate on the issue of solitary confinement of Palestinian children and the new DCI report: ‘Bound, Blindfolded and Convicted: Children held in military detention’. More details on the visit will follow soon.

We will appreciate it if you would also bring this letter under the attention of your family and friends.

Kind regards,

gate48 - platform for critical Israelis in the Netherlands


Hendrikus Colijn. Nederlandse Oorlogsmisdadiger 3

D


De brief die ik van het dagelijks bestuur van het Stadsdeel Nieuw-West in Amsterdam ontving in antwoord op mijn verzoek een andere naam te geven aan de Dr. H. Colijnstraat, bevat nog een opmerkelijke passage. Belangrijker dan Colijn's oorlogsmisdaden is voor de autoriteiten van Nieuw West kennelijk het door hen aangevoerde argument dat 'gelet op de ingrijpende gevolgen die een wijziging heeft voor bewoners, bedrijven en andere gebruikers... het wijzigen van bestaande namen moet worden vermeden.' 


De portemonnaie als argument, Hollandser kan niet, of het moet de ingeboren haat zijn van de protestantse polderbevolking tegen elk systeem dat niet de judeo-christelijke luchtgod vereert, zoals uit het volgende kan worden opgemaakt:

Inval in Hongarije kostte sovjetleider een straat

Op 5 november 1956 bleken twee straatnaambordjes in de Amsterdamse Stalinlaan veranderd te zijn in de ‘4 novemberlaan’. Het was een protest van een buurtbewoner tegen de inval van de Sovjet-Unie in Hongarije op 4 november. Een gemeentelijke dienst verwijderde de alternatieve straatnaam.
Een dag later kwam echter het voorstel vanuit de raad om de straatnaam te veranderen in Vrijheidslaan. Op 14 november volgde een debat en alleen de communistische CPN was tegen de nieuwe naam. Het argument was dat straatnamen een historische waarde hebben en daarom niet gewijzigd mogen worden.
Voor 1945 had de Stalinlaan overigens de Amstellaan geheten. Om de Geallieerde leiders te eren die de Duitsers hadden verslagen, kregen een aantal straten in de Rivierenbuurt een nieuwe naam. Winston Churchill en F.D. Roosevelt kregen een laan, dus Jozef Stalin ook.
De Amerikaanse inval in Vietnam, Cuba, Irak heeft hier nooit tot een straatnaamverandering geleid. Sterker nog, de Nederlandse inval in Atjeh en Lombok en  na de Tweede Wereldoorlog in heel Indonesie en de daaraan verbonden grootschalige Nederlandse terreur heeft nooit enige consequentie gehad wat betreft het straatnamenbeleid, zoals nu weer blijkt uit het feit dat de portemonnaie belangrijker lijkt dan een naamsverandering van de Dr. H. Colijnstraat. Bovendien is het dankzij de Sovjet Unie dat de nazi's werden verslagen, of in de woorden van de gezaghebbende Amerikaanse historicus David M. Kennedy: 'If one asks, "Who made the weightiest contribution to the defeat of Nazi Germany?" the answer is unarguably the Soviet Union.' Meer dan 23 miljoen inwoners van de Sovjet Unie werden gedood, meer dan 13 procent van de bevolking tegenover 3 procent van de tot collaboratie neigende Nederlandse bevolking. Dat collaboreren bleek ondermeer, om bij het onderwerp te blijven, uit de bereidwilligheid van de Amsterdamse straatnamencommissie om tijdens de Tweede Wereldoorlog kosten noch moeite te sparen om achttien straten te hernoemen omdat ze eerder als eerbewijs genoemd waren naar joodse al dan niet Amsterdammers. 
'Alle wijzigingen in Amsterdam volgens het door burgemeester Voûte op 14 augustus 1942 genomen - vooral achteraf gezien - zeer tragische besluit33:
Da Costakade werd: Goeverneurkade
Da Costaplein werd: Van Koetsveldplein
Da Costastraat werd: Van Tienhovenstraat
David Blesstraat werd: Marius Bauerstraat
Heimansplein werd: Eschdoornplein
Heimansweg werd: Eschdoornweg
Herman Heijermansweg werd: Jacques Perkweg
Jephtastraat werd: Badelochstraat
Jonas Daniël Meijerplein werd: Houtmarkt
Jonathanstraat werd: Multatulistraat
Jozef Israëlskade werd: Tooropkade
Lazarussteeg werd: Leprozensteeg
Mozes en Aäronstraat werd: Poststraat
Sarphatikade werd: Vening Meineszkade
Sarphatipark werd: Bollandpark
Sarphatistraat werd: Muiderschans
Spinozastraat werd: Andrieszstraat ( Andrieszkade werd ook Andrieszstraat)
Wertheimpark werd: Parktuin.



De Amsterdamse Straatnamencommissie heeft zich, zoals zoveel Nederlandse overheidsorganen, laten verleiden om mee te werken aan voorgaande straatnaamwijzigingen. Alleen Wieger Bruin trok zijn consequenties en bedankte.'
'Vooral achteraf gezien.' Hoe Hollands. En dan al dat ambtelijk werk om uit te zoeken of iemand  joods was, wat dit ook mocht betekenen. Dat moet meer tijd hebben gekost dan de tien maanden durende beantwoording van mijn e-mail aan de gemeente, een stad waarvan de inwoners volgens het eigen wapen niet alleen 'heldhaftig' zijn, maar ook nog eens 'vastberaden' en niet te vergeten, 'barmhartig.' De Hollander heeft een slecht ontwikkeld zelfbeeld.    
Genoeg voor vandaag, morgen meer.

Europa

'OP-ED COLUMNIST

Europe’s Economic Suicide


On Saturday The Times reported on an apparently growing phenomenon in Europe: “suicide by economic crisis,” people taking their own lives in despair over unemployment and business failure. It was a heartbreaking story. But I’m sure I wasn’t the only reader, especially among economists, wondering if the larger story isn’t so much about individuals as about the apparent determination of European leaders to commit economic suicide for the Continent as a whole.
Fred R. Conrad/The New York Times
Paul Krugman

Related in Opinion

Opinion Twitter Logo.

Connect With Us on Twitter

For Op-Ed, follow@nytopinion and to hear from the editorial page editor, Andrew Rosenthal, follow @andyrNYT.

Readers’ Comments

Readers shared their thoughts on this article.
Just a few months ago I was feeling some hope about Europe. You may recall that late last fall Europe appeared to be on the verge of financial meltdown; but the European Central Bank, Europe’s counterpart to the Fed, came to the Continent’s rescue. It offered Europe’s banks open-ended credit lines as long as they put up the bonds of European governments as collateral; this directly supported the banks and indirectly supported the governments, and put an end to the panic.
The question then was whether this brave and effective action would be the start of a broader rethink, whether European leaders would use the breathing space the bank had created to reconsider the policies that brought matters to a head in the first place.
But they didn’t. Instead, they doubled down on their failed policies and ideas. And it’s getting harder and harder to believe that anything will get them to change course.
Consider the state of affairs in Spain, which is now the epicenter of the crisis. Never mind talk of recession; Spain is in full-on depression, with the overall unemployment rate at 23.6 percent, comparable to America at the depths of the Great Depression, and the youth unemployment rate over 50 percent. This can’t go on — and the realization that it can’t go on is what is sending Spanish borrowing costs ever higher.
In a way, it doesn’t really matter how Spain got to this point — but for what it’s worth, the Spanish story bears no resemblance to the morality tales so popular among European officials, especially inGermany. Spain wasn’t fiscally profligate — on the eve of the crisis ithad low debt and a budget surplus. Unfortunately, it also had an enormous housing bubble, a bubble made possible in large part by huge loans from German banks to their Spanish counterparts. When the bubble burst, the Spanish economy was left high and dry; Spain’s fiscal problems are a consequence of its depression, not its cause.
Nonetheless, the prescription coming from Berlin and Frankfurt is, you guessed it, even more fiscal austerity.
This is, not to mince words, just insane. Europe has had several years of experience with harsh austerity programs, and the results are exactly what students of history told you would happen: such programs push depressed economies even deeper into depression. And because investors look at the state of a nation’s economy when assessing its ability to repay debt, austerity programs haven’t even worked as a way to reduce borrowing costs.
What is the alternative? Well, in the 1930s — an era that modern Europe is starting to replicate in ever more faithful detail — the essential condition for recovery was exit from the gold standard. The equivalent move now would be exit from the euro, and restoration of national currencies. You may say that this is inconceivable, and it would indeed be a hugely disruptive event both economically and politically. But continuing on the present course, imposing ever-harsher austerity on countries that are already suffering Depression-era unemployment, is what’s truly inconceivable.
So if European leaders really wanted to save the euro they would be looking for an alternative course. And the shape of such an alternative is actually fairly clear. The Continent needs more expansionary monetary policies, in the form of a willingness — an announced willingness — on the part of the European Central Bank to accept somewhat higher inflation; it needs more expansionary fiscal policies, in the form of budgets in Germany that offset austerity in Spain and other troubled nations around the Continent’s periphery, rather than reinforcing it. Even with such policies, the peripheral nations would face years of hard times. But at least there would be some hope of recovery.
What we’re actually seeing, however, is complete inflexibility. In March, European leaders signed a fiscal pact that in effect locks in fiscal austerity as the response to any and all problems. Meanwhile, key officials at the central bank are making a point of emphasizing the bank’s willingness to raise rates at the slightest hint of higher inflation.
So it’s hard to avoid a sense of despair. Rather than admit that they’ve been wrong, European leaders seem determined to drive their economy — and their society — off a cliff. And the whole world will pay the price..

http://www.nytimes.com/2012/04/16/opinion/krugman-europes-economic-suicide.html

maandag 16 april 2012

Hendrikus Colijn. Nederlandse Oorlogsmisdadiger 2

Els Verdonk (foto J.Wals)
Els Verdonk, PVDA-wethouder Beheer Openbare Ruimte Stadsdeel Nieuw West.

Juni 2011 verzocht ik per e-mail de Amsterdamse PVDA-wethouder Lodewijk Asscher het volgende:

'geachte heer asscher,

amsterdam heeft een dr. h colijnstraat. wellicht is het b en w ontgaan dat hendrikus colijn oorlogsmisdaden heeft begaan.

'Colijn nam deel aan de Atjeh- en Lombokoorlog, koloniale oorlogen waarbij veel burgerslachtoffers vielen. Zelf was hij als officier ook bij de over en weer gepleegde wreedheden betrokken, zoals blijkt uit een lang na zijn dood gepubliceerde brief:

"Ik heb er een vrouw gezien die, met een kind van ongeveer 1/2 jaar op den linkerarm, en een lange lans in de rechterhand op ons aanstormde. Een kogel van ons doodde moeder en kind. We mochten toen geen genade meer geven. Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en zo dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar 't kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten. 't Was een verschrikkelijk werk. Ik zal er maar over eindigen."[1]'


gezien het feit dat amsterdam als progressieve stad niet trots kan zijn op dit koloniale verleden stel ik als burger voor om de naam van deze straat te veranderen in de soekarno straat, of indien dit op bezwaren mocht stuiten de naam van colijn in elk geval niet meer te gebruiken als straatnaam. lukt dit niet, dan zou ik willen voorstellen om de tekst van de brief aan zijn vrouw onder het straatnaambord te tonen.

in afwachting van uw antwoord,

stan van houcke
journalist/schrijver
amsterdam.'


Wethouder Asscher stuurde het verzoek door naar het dagelijks bestuur van het Stadsdeel Nieuw-West, onder wie het beheer van de straat valt. De beantwoording duurde tien maanden. Vorige week, 10 april 2012, ontving ik een brief, getikt door mevrouw W.J. Schrama die zich verder niet introduceert en die werkzaam is voor mevrouw I. Plasmeijer, Directeur Groen en Openbare Ruimte, die op haar beurt namens de Wethouder Beheer Openbare Ruimte, de PVDA-wethouder Els Verdonk reageerde. Ik citeer:

'oorlogsmisdaden die Colijn in de Atjeh- en Lombokoorlog zou hebben begaan.' 

Dit is het poldermodel in optima forma. 'Zou hebben begaan.' Het is een schoolvoorbeeld van wat de grote Johan Huizinga typeerde als de Nederlandse mentaliteit die 'een lichte graad van knoeierij of bevoorrechting van vriendjes zonder protest verdraagt.' De Nederlander is daar zelfs trots op, terwijl het toch onvermijdelijk leidt tot wat Moravia in De Conformist omschrijft als 'een zucht tot behagen die aan slaafsheid of aan koketterie' grenst. Kritiek op autoriteiten wordt in dit bewustzijn niet echt gewaardeerd, dus 'zou hebben begaan.' 

'Zou hebben begaan'? De dames Verdonk en Plasmeijer en alle andere dames en heren die angstvallig het neutrale midden proberen te zoeken durven de werkelijkheid niet te benoemen, want het is niet 'zou hebben begaan,' maar beging, zoals blijkt uit deze woorden van Hendrikus Colijn zelf:

'Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en zo dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar 't kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten.' 

In dezelfde tijd dat de protestants-christelijke Colijn burgers liet afslachten, werden er onder beschaafde Europeanen intensieve gesprekken gevoerd om oorlogsmisdaden via het internationaal recht te verbieden.

War crimes are serious violations of the laws applicable in armed conflict (also known as international humanitarian law) giving rise to individual criminal responsibility. Examples of such conduct include "murder, the ill-treatment or deportation of civilian residents of an occupied territory to slave labor camps", "the murder or ill-treatment of prisoners of war", the killing of prisoners, "the wanton destruction of cities, towns and villages, and any devastation not justified by military, or civilian necessity".[1]

Similar concepts, such as perfidy, have existed for many centuries as customs between civilized countries, but these customs were first codified as international law in the Hague Conventions of 1899 and 1907.

Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/War_crime


Nu zouden theoretisch gesproken de betreffende dames van het Stadsdeel Nieuw West er van uit kunnen gaan dat het vermoorden van kinderen en vrouwen in 1894 nog acceptabel was aangezien dit nog niet officieel verboden was. Of misschien gaan de ambtenaren en politici uit Nieuw West er zelfs van uit dat Colijn gelogen heeft over zijn eigen misdaden. Dat zou hun mening 'zou hebben begaan' kunnen verklaren.

'Lombok Expeditie, 1894
Colijn nam in 1894 deel aan de Expeditie naar Lombok waarbij veel burgerslachtoffers vielen. Zelf was hij als officier ook bij de over en weer gepleegde wreedheden betrokken, zoals blijkt uit een lang na zijn dood gepubliceerde brief:
"Ik heb er een vrouw gezien die, met een kind van ongeveer 1/2 jaar op den linkerarm, en een lange lans in de rechterhand op ons aanstormde. Een kogel van ons doodde moeder en kind. We mochten toen geen genade meer geven. Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en zo dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar 't kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten. 't Was een verschrikkelijk werk. Ik zal er maar over eindigen."[1]

Voor zijn optreden ontving hij in augustus 1895 de Militaire Willemsorde.


http://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrikus_Colijn


Met andere woorden: het kan zijn dat de autoriteiten uit Nieuw West menen dat de voor zijn oorlogsmisdaden door God, Koning  en Vaderland onderscheiden Colijn, naar wie een straat in de linkse stad Amsterdam is genoemd, geen oorlogsmisdadiger is omdat destijds de Hollandse autoriteiten nog probleemloos kinderen en vrouwen konden laten afslachten. Ik zal de dames vragen of zij die mening zijn toegedaan. Het opmerkelijke is alleen dat Colijn zelf wist dat hij terreur bedreef, want hij schreef dat weliswaar 'de soldaten ze met genot aan hun bajonetten [regen],' maar dat het toch allemaal 'verschrikkelijk werk' was geweest. 'Ik zal er maar over eindigen.'




Meer hierover in een ander stuk.
f



zondag 15 april 2012

Hendrikus Colijn. Nederlandse Oorlogsmisdadiger




Ik verzoek u deze brief te lezen die ik afgelopen week ontving. Tikt u even met de muis op de brief, zodat u die kunt lezen. Het is een voorbeeld van het zoeken naar het neutrale midden, het conformisme van het poldermodel.

Chris Kijne van de VPRO 17

Bunskoek, Rosenmoller, Kijne. Inwisselbaar en uitwisselbaar.


De befaamde Amerikaanse sociaal criticus en politiek radicaal Dwight Macdonald introduceerde in de jaren vijftig van de vorige eeuw het begrip 'Midculture,' een hybride vorm van cultuur tussen massacultuur en hoogcultuur in, die net als kitsch het resultaat is van 'the Industrial Revolution. The Industrial Revolution made universal literacy possible, and this produced a mass audience looking for entertainment and diversion. The new technology of mechanical reproduction permitted an ersatz culture to be manufactured cheaply for, and distributed to, that audience. The succes of this manufactured culture killed off folk art, which had been a genuine popular culture.' Wat hij beschreef was de opkomst van een 'debased commercial culture and its profit-seeking manufacturers,' de 'Lords of Kitsch.' Macdonald maakte duidelijk dat 'Folk Art was the people's own institution, their private little garden,' maar dat 'Mass Culture breaks down the wall, integrating the masses into a debased form of High Culture and thus becoming an instrument of political domination.' Wat Macdonald beangstigde was dat deze vercommercialiseerde vorm van cultuur niets anders was dan 'a marketing phenomenon. It was culture manufactured for the aspiring sophisticate,' die tot gevolg had dat 'everyone seemed to be fooled -- not only the readers but the writers, the editors, the publishers, and the reviewers. They had all become convinced of their own virtuous high-mindedness.' Het probleem is dat in een massamaatschappij 'Midcult has it both ways: it pretends to respect the standards of High Culture while in fact it waters them down and vulgarizes them... Midcult is a more dangerous opponent of High Culture because it incorporates so much of the avant-garde.' Dit 'modern idiom in the service of the banal... is spreading everywhere.' Als voorbeeld geeft MacDonald in de jaren vijftig datgene wat vandaag de dag toegepaste kunst heet: 'Bauhaus modernism has seeped down, in a vulgarized form, into the design of our vacuum cleaners, pop-up toasters, supermarkets and cafetarias.' 


Een voorbeeld van zowel 'Masscult' als 'Midcult' zijn de programma's van Hilversum. De grenzen tussen beide zijn aan het vervagen. Een goede illustratie hiervan was een uitzending, waarop ik geattendeerd werd, van het VARA-programma De Wereld Draait Door, waarin een Nederlandse 'Lord of Kitsch,' het mediafenomeen Joos Zwagerman, ondermeer aan de hand van de tekeningen van zijn 9-jarig dochtertje in sneltreinvaart, ik citeer, 'een kunstcollege' gaf 'over de invloed van Paul Klee op de Cobra kunstbeweging.'   
Een 'kunstcollege' voor een publiek van passieve massamensen dat een halve eeuw eerder nog woedend had geeist dat de wandschildering van Karel Appel in de kantine van het toenmalige Amsterdamse stadhuis ogenblikkelijk zou worden gesloopt, aangezien het volk de schildering 'barbaars, wreed en gewelddadig' vond. Inmiddels is de wereld doorgedraaid en is het werk van Cobra vercommercialiseerd en daarmee geaccepteerd door de massa, zoals duidelijk werd uit het optreden van Zwagerman in het Hilversumse amusementsprogramma. Dit betekent niet dat de smaak en het inzicht van de massa zich heeft ontwikkeld. Integendeel zelfs.  Zoals een avondje televisiekijken leert is die smaak en dat inzicht schrikbarend verpauperd. Het enige dat is veranderd is dat Cobra een commercieel product is geworden, geschikt om te worden afgebeeld op asbakken en stropdassen. Uiteindelijk wordt alles door de gehaktmolen gehaald van het consumentisme en dat wat niet vercommercialiseerd kan worden, wordt snel weer onverteerd uitgebraakt.


Een ander goed voorbeeld van het verkitschen van de cultuur is het journalistieke werk van Chris Kijne. Ook hij is muti-inzetbaar, net als Daphne Bunskoek en Paul Rosenmoller met wie hij het programma Gesprek op 2 verzorgt. Bunskoek was drie jaar lang presentatrice van het roddelprogramma RTL Boulevard, en Rosenmoller stapte met evenveel gemak van Den Haag over naar Hilversum. Flexibiliteit. Muti-inzetbaar. Het maakt in de commerciele massamedia niet meer uit of men de ene dag een intellectueel interviewt en de volgende dag een soapsterretje, alles is Midculture of Massculture geworden, en daarmee van enige echte cultuur ontdaan. De ene keer worstelt Kijne zich als journalist half geinformeerd door een gesprek met een Amerikaanse hoogleraar en de volgende keer stelt hij een Britse columniste vragen als: 'waarom is het een heel slecht idee om je bh te verbranden, en wat betekent het om een vagina-retro te zijn?' Het maakt allemaal niets meer uit, er zijn geen niveauverschillen meer. 


In de in 2011 verschenen selectie van het werk van Dwight Macdonald, getiteld Masscult and Midcult. Essays against the American Grain schrijft deze dwarsligger het volgende:


'The geat cultures of the past have all been elite affairs, centering in small; upper-class communisties which had certain standards in common and which both encouraged creativity by (informed) enthousiasm and disciplined it by (informed) criticism. The old avant-garde of 1870-1930, from Rimbaud to Picasso, demonstrated this with special clarity because it was based not on wealth or birth but on common tastes. "Common" didn't mean uniform -- there were the liveliest, most painful clashes -- but rather a shared respect for certain standards and an agreement that living art often runs counter to generally accepted ideas. The attitude of the old avant-garde, in short, was a peculiar mixture of conservatism and revolutionism that had nothing in common with the tepid agreeableness of Masscult... It made a desperate effort to fence off some area within which the serious artist could still function, to erect again the barriers between the cognoscenti and the ignoscenti that has been breached by the rise of Masscult.' 


De televisie, de massamedia in het algemeen doen er alles aan het verschil tussen de cultuur voor de elite en die voor de massa te vernietigen. Iedereen wordt als kenner beschouwd, ook al weet iemand niets van een specifiek onderwerp. Iedereen wordt geacht een mening te hebben, ook al bezit men niet de feiten. Iedereen kan een interviewer worden, vooral als men over minimale kennis beschikt. In de virtuele wereld die zo is ontstaan zijn feiten en meningen inwisselbaar geworden. En de elite? Wel, zij wordt gehaat omdat ze een levend bewijs is van de onbenulligheid van de onwetenden. Alleen het grauwe kleurloze midden van de massa blijft over. Vandaar dat de journalist Chris Kijne naar het midden toetrekt en veronderstelt dat de uitersten met een al dan niet milde 'verachting' moeten worden afgewezen. Hij kan niet anders, wil hij tenminste een zo groot mogelijk publiek plezieren, hetgeen zijn opdracht is. Uiteindelijk leidt deze houding tot gelijkschakeling, tot de overwinning van de grootste gemene deler, tot een verachting van alles dat wel kwaliteit bezit, tot een werkelijkheid vol kitsch waarover Milan Kundera sprak toen hij twee decennia geleden waarschuwde voor ‘de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeën die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.' 



BIDEN/NAVO PROVOCEERT DERDE WERELDOORLOG

John Hamilton / DoD / AFP Oekraïneoorlog NOS Nieuws • Dinsdag, 13:20 • Aangepast  dinsdag, 17:36 Oekraïne vuurt voor het eerst Amerikaanse A...