Hans Wansink van de Volkskrant

Nadat het duo Hans Wansink en Sara Berkeljon, journalisten van de Volkskrant, op de vingers was getikt door de Raad voor de Journalistiek schreven ze in een reactie het volgende:

'De uitspraak van de Raad verabsoluteert wederhoor als de toetssteen bij uitstek voor journalistieke kwaliteit. De Raad wekt daarmee de indruk dat journalistieke producties [...] die zonder wederhoor tot stand zijn gekomen, per definitie ondeugdelijk zijn. Wij menen dat het aan de journalist zelf is te beoordelen in welke gevallen wederhoor zinvol en noodzakelijk is. Het opnemen van een ontkenning maakt het voor de lezer moeilijker zelf te beoordelen wat waar of aannemelijk is.'

Lees verder: http://www.denieuwereporter.nl/?p=1008

Paul Arnoldussen van Het Parool citeerde het opmerkelijke motief van Wansink en Berkeljon: 

‘Het opnemen van een ontkenning maakt het voor de lezer moeilijker zelf te beoordelen wat waar of aannemelijk is.' 

Hij voegde er vervolgens aan toe: 

Men dient dit zinnetje even te proeven. De auteurs hebben van hun lezers geen hoge pet op. Want je zou toch zeggen: hoe meer informatie, hoe gefundeerder de lezer tot een eigen beoordeling kan komen. Maar nee, ze vrezen kennelijk grenzeloze verwarring in des lezers hoofd en dat willen zij hem besparen. Wat ze echt denken is, vrees ik: door zo'n ontkenning te plaatsen, zou de lezer wel eens aan ons betoog kunnen twijfelen en dat is de bedoeling niet.

Ik denk dat Arnoldussen gelijk heeft en voeg eraan toe dat de werkwijze van Wansink en Berkeljon het product is van hun ideologische beschrijving van de wereld, waarin een scherpe scheiding tussen de goed en kwaad wordt gemaakt, goed zijn wij — dat spreekt voor zich — en voor de rest: ‘l'enfer c'est les autres.’

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2007/06/de-volkskrant-34.html 

De Volkskrant, het dagblad dat volgens Henk Hofland tot één van de kwaliteitskranten in Nederland, behoort en dus tot de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ waar geen ‘natie zonder [kan],’  meent dus dat het in staat is en gerechtigd is ‘te beoordelen in welke gevallen wederhoor zinvol en noodzakelijk is,’ en wel omdat ‘Het opnemen van een ontkenning maakt het voor de lezer moeilijker zelf te beoordelen wat waar of aannemelijk is.’ De redactie van de Volkskrant gaat er van uit dat het de ‘waarheid en niets dan de waarheid’ weergeeft, oftewel volstrekt onafhankelijk is en zelf geen enkel belang dient, behalve dan het mededelen van de ‘waarheid.’ Alleen al deze claim is een aperte leugen, aangezien de Volkskrant, waarvan de papieren oplage volgens de laatst beschikbare cijfers blijft dalen, steeds afhankelijker wordt van de grote adverteerders, dus van de neoliberale macht. Zie: http://nos.nl/artikel/2035268-papieren-oplage-kranten-daalt-verder.html  

Bovendien is Hans Wansink geen journalist, maar officieel een ‘opinieredacteur/ commentator’ van de Volkskrant, wiens bijdragen als journalist een mengeling van feiten en opinies zijn. Daarin verschilt hij niet van zijn collega, Volkskrant-columnist Peter de Waard, die in de rol van 'verslaggever' op 3 mei 2016 onder de kop ‘Greenpeace tracht TTIP  verder te ondermijnen’ beweerde dat

Tegenstander Greenpeace zichzelf weleens zou kunnen overschreeuwen met zijn gelekte gegevens over het handelsoverleg tussen de EU en de VS,

terwijl in werkelijkheid ‘Doubts rise over TTIP as France threatens to block EU-US deal,’ aldus The Guardian. http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2016/05/france-against-ttip.html Daar komt bij dat Hans Wansink bekend staat als een reactionaire praatjesmaker, en zeker niet als onafhankelijk journalist. Met andere woorden: wanneer Wansink beweert dat hij in staat is ‘te beoordelen in welke gevallen wederhoor zinvol en noodzakelijk is,’ dan weet u dat in elk geval hij niet te goeder trouw is. Het kan niet vaak genoeg herhaald worden, de meeste mainstream-journalisten zijn corrupt. De lezer doet er goed aan te onthouden dat de grote Amerikaanse commentator/journalist Walter Lippmann al in de eerste helft van de vorige eeuw de regels van de westerse mainstream-journalistiek voor eens en altijd formuleerde. Centraal in zijn opvattingen stond de overtuiging dat een echte democratie niet mogelijk is omdat het volk te stupide en te ongeïnformeerd blijft, met als gevolg dat de democratie in chaos zal eindigen. In zijn tweede boek Drift and Mastery: An Attempt to Diagnose the Current Unrest stelde hij in 1914 ondermeer:

1. There is a consensus that business methods need to change. The leading thought of our world has ceased to regard commercialism either as permanent or desirable, and the only real question among intelligent people is how business methods are to be alerted, not whether they are to be altered.

2. The chaos of too much freedom and the weaknesses of democracy are our real problem. The battle for us, in short, does not lie against crusted prejudice, but against the chaos of a new freedom. This chaos is our real problem. So if the younger critics are to meet the issues of their generation they must give their attention, not so much to the evils of authority, as to the weaknesses of democracy.

Niet alleen de Amerikaan Lippmann dacht zo, zijn mening was en is nog steeds gangbaar onder de economische, politieke en journalistieke 'elite' in het Westen. In Mein Kampf stelde Hitler het zo:

De intelligentie van de massa is beperkt, hun begripsvermogen is zwak.

Er bestaat wat betreft de opvattingen over de moderne massamens geen wezenlijk verschil tussen de Hitler  en Walter Lippmann, en andere Europese en Amerikaanse ideologen van het establishment, zoals Hans Wansink met zijn overtuiging dat 

Het opnemen van een ontkenning het voor de lezer moeilijker [maakt] zelf te beoordelen wat waar of aannemelijk is.