In haar telkens weer simplistische Parool-column overtrof de zioniste Natascha van Weezel maandag 15 december 2025 zichzelf door het volgende te vertellen:
“Afgelopen dinsdag arriveerde de reeds aangekondigde enveloppe van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid. In mijn handen hield ik een donkerpaars boekje met gele en witte letters. ‘Bereid je voor op een noodsituatie,’ stond op de cover.
Vluchtig bladerde ik erdoorheen. Bladzijde drie ging over de kans op een noodsituatie of oorlog. ‘Op dit moment is er geen oorlog in Nederland, maar ook geen vrede.’ De tekst ging verder; over extra geld voor defensie, hackaanvallen en extreme weersomstandigheden.
Het boekje bleek vooral een oproep om een noodpakket in huis te halen. Dat zou ons in ieder geval in de eerste 72 uur van een ramp kunnen helpen. Aan sommige producten had ik nog nooit gedacht: een noodradio bijvoorbeeld, de plattegrond van onze wijk, of een fluitje om de aandacht te kunnen trekken van hulpdiensten. Ook werden artikelen aanbevolen die nogal onpraktisch zijn in een bescheiden Amsterdams appartement zonder berging: flessen water – 3 liter per persoon per dag – en voedsel in blik.
Ik legde de folder weg en ging verder met mijn dag. Dat noodpakket kwam ooit nog wel, zo’n vaart zou het vast niet lopen. Ik moest nog veel werk afmaken, het huis opruimen, met spoed twee mailtjes versturen en de kinderen ophalen van de crèche. Die bezigheden slokten me zó op dat ik het hele noodplan vergat.
Pas twee dagen later herinnerde ik me dat donkerpaarse boekje weer. Mark Rutte sprak op de veiligheidsconferentie in München. “Laat ik glashelder zijn: wij zijn het volgende doelwit van Rusland – en we lopen al gevaar.” De woorden van de Navo-chef schalden door mijn AirPods. 'We moeten voorbereid zijn op een oorlog van een omvang die onze grootouders en overgrootouders hebben meegemaakt…'
We weten allemaal dat een ramp of oorlog óók ons kan treffen, al houden we onszelf op de een of andere manier voor dat dergelijk gevaar hier niet bestaat. We werken nóg harder om promotie te maken, sporten ons een slag in de rondte om strak de feestdagen in te gaan, plannen alvast onze vakanties voor het komende jaar of, in mijn geval, bezoeken informatieochtenden van basisscholen, omdat mijn oudste zoon begin 2027 vier wordt.
Het is logisch dat we ondanks bepaalde dreigingen doorgaan met het normale leven. Maar zijn we reëel bezig of sussen we onszelf in slaap? En weten we wanneer we wél wakker moeten worden? Waar ligt de grens tussen te laconiek en te alert?
Plotseling moest ik denken aan de broer van mijn oma. In 1942 kreeg hij een oproep om te gaan ‘werken’ in een kamp in Polen. Hij meldde zich keurig bij de Hollandse Schouwburg. “Van werken ga je niet dood,” zei hij net voor hij op de trein naar Auschwitz stapte.
Na Ruttes toespraak wandelde ik naar de supermarkt. Daar kocht ik negen grote flessen water, een plastic fluitje en soep in blik. In deze rare tijden kun je beter het zekere voor het onzekere nemen. Je weet maar nooit.
De laatste twee zinnen zijn misschien wel ongewild de meest aburde: “In deze rare tijden kun je beter het zekere voor het onzekere nemen. Je weet maar nooit.” Verrukkelijk, hoe krijgt een zionistische moeder van kinderen, die er niet aan denkt naar haar “beloofde land” te emigreren, het voor elkaar zoveel tegeltjeswijsheid in twee zinnen te proppen? Allereerst: hoe kan iemand in “rare” tijden, waarin er dus geen enkele zekerheid meer bestaat, “het zekere voor het onzekere nemen”? En dat alleen vanwege een toespraak van, of alle people, die krankzinnige Mark Rutte die nog nooit een oorlog van nabij heeft meegemaakt, en ruim zes decennia nadat Jean Paul Sartre in het voorwoord van de Engelse vertaling van Les damnés de la terre (1961), had geschreven “Jullie, die zo liberaal en zo humaan zijn, die zo'n overdreven bewondering voor cultuur hebben dat het grenst aan aanstellerij, jullie doen alsof jullie vergeten dat jullie koloniën bezitten en dat daarin mensen in jullie naam worden afgeslacht,” een waarheid als een koe zoals de mens weet omdat wij dagelijks getuige zijn van de voortzetting van de genocidale aanvallen van de Joodse staat. Weliswaar heeft “de middelmaat de regel lief,” zoals Gustave Flaubert in de negentiende eeuw opmerkte, maar tegelijkertijd schenden de westerse staten maar al te graag de regels die zijn vastgelegd in het internationaal recht, en steunen zij bijna allen de “op regels gebaseerde orde,” waarop onze politieke oorlogsmisdadigers zich keer op keer beroepen.
Natascha van Weezel bewijst met haar krantenstukjes voor de massa hoe actueel Flaubert nog steeds is. Haar simplistische voorstelling van zaken moet in een luttele 486 woorden een heel wereldbeeld oproepen, met een minimum aan kennis en geen enkel inzicht, maar wel met een maximum aan pretenties. Zij zou eens het werk van Flaubert moeten bestuderen, hij voorzag haarscherp wat er onvermijdelijk zou gaan gebeuren.
De moderne mens was zichzelf namelijk gaan vereren. “De mening van de dag, het modemenu!” was de “waarheid” geworden. “Ik geloof,” zo schreef hij zijn vriendin op 8 september 1871, “dat de massa, het getal, de kudde altijd verfoeilijk zal zijn. Het enige belangrijke is een klein groepje mensen met dezelfde geestelijke instelling, die elkaar de fakkel doorgeven.” En de “pers is een cursus in afstomping, omdat je er niet bij hoeft na te denken. Wees flink en zegt u dat eens, en als u ze weet te overtuigen, dan heeft u de wereld een mooie dienst bewezen… Ontwikkel allereerst de burger, want hij weet niets, absoluut niets. De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.”
In 1872 schreef hij aan zijn Russische vriend, de schrijver en dichter Ivan Toergenjew “De burgers zijn zo van hun stuk gebracht dat ze zelfs hun instinct tot zelfbehoud hebben verloren; en wat er na hen zal komen, zal erger zijn. Ik ben even triest als de Romeinse patriciërs van de vierde eeuw. Ik voel diep uit de aarde een onherstelbare barbarij opkomen. Ik hoop gecrepeerd te zijn voordat alles erdoor is weggevaagd. Maar intussen is het niet lollig. Nooit hebben geestelijke belangen minder geteld. Nooit hebben de haat tegen al wat groot is, de minachting voor het Schone en de verfoeiing van de literatuur ook, zich zo duidelijk gemanifesteerd.
Niet ondanks de Verlichtingsidealen, maar juist door de ‘rationality without reason,' de immorele maatschappij, was de weg vrij gemaakt voor Auschwitz en Hiroshima, die driekwart eeuw later een historisch feit werden. En nog is de razernij van de “onherstelbare Barbarij” niet uitgewoed, want de verlichte burger leerde niets van de geschiedenis en sprak — opnieuw driekwart eeuw later — bij monde van Geert Mak in 2015 vol lof over de “Westerse waarden” die volgens hem voor de “Russen” niet “van opperste belang” zijn. Dat wil zeggen de neoliberale “waarden en manieren van denken,” die van het Witte Huis en het Pentagon tot aan de Joodse staat worden uitgedragen. Om ons heen manifesteert zich de barbarij, gesteund door eveneens de EU van de corrupte Ursula von der Leyen. Pas als de wereld eruit gaat zien als het gebombardeerde Gaza zullen zij hun ultieme orgasme bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten