vrijdag 26 april 2013

Ban the Banksters 12


comments_image 6 COMMENTS

Matt Taibbi on Wall Street's Astronomical "Space-Age Stealing"

The scathing new article reveals that the "biggest financial corruption case in history" just got infinitely worse.
April 26, 2013  |  

 Remember when the Libor scandal surfaced, and it was consider the biggest financial corruption case in history?”
Well, the corrupt alchemists of capital are at it again, and Matt Taibbi has a scathing new article that reveals that Libor has an evil “twin brother.” 
According to his feature in Rolling Stoneyesterday, financial regulators suspect that some of the world’s largest banks -- the same banks that were caught manipulating the interest rates in the Libor scandal -- have been manipulating the prices of interest-rate swaps.
What are interest-rate swaps, you ask? They may sound a lot like the notorious credit-default swaps that helped Wall Street bet against its products in the lead-up to the 2008 financial meltdown, but interest-rate swaps are in fact infinitely more powerful--and more profitable.
As Taibbi explains, “interest-rate swaps are a tool used by big cities, major corporations and sovereign governments to manage their debt, and the scale of their use is almost unimaginably massive. It's about a $379 trillion market, meaning that any manipulation would affect a pile of assets about 100 times the size of the United States federal budget.”
As you may guess, interest-rate swaps and the global interest rates are related. And since we already know that the major banks colluded to manipulate the global interest rates (that’s what the Libor scandal was all about), now what we’re looking is, in the words of Taibbi, an “undisguised, real-world conspiracy”
In layman’s terms, Taibbi explains, “if you can imagine paying 20 bucks for a crappy PB&J because some evil cabal of agribusiness companies colluded to fix the prices of both peanuts and peanut butter, you come close to grasping the lunacy of financial markets where both interest rates and interest-rate swaps are being manipulated at the same time, often by the same banks.”
Oh, and regulators are also looking into whether these same bankers manipulated the prices of gold and silver. You know, just to make sure they had all their bases covered.

Bombs in Boston 15


Journalist to FBI: Tell Us About the Bomb Drill at Boston Marathon



Published on Apr 25, 2013
Journalist Dan Bidondi is ignored by FBI when asking about the Drills taking place at the Boston Marathon

http://www.infowars.com/secret-servic...


Leve de Republiek



Ik ben de afgelopen weken herhaaldelijk gebeld door collega journalisten die zich werkelijk allen met enige verbazing en afgunst afvroegen wat toch het grote verschil is tussen de sfeer in 1980 en nu? Waarom komt de huidige generatie jongeren niet in verzet nu er zich toch zo'n schitterende gelegenheid voordoet? Waarom is de tijdgeest zo ingrijpend veranderd? Voor de lezers die er vanavond niet bij kunnen zijn: ik zal ongeveer het volgende zeggen:

De foto’s van Maarten Reinboud die u hier aan de muur ziet hangen zijn illustratieve afbeeldingen van een andere cultuur, van een ander bewustzijn. Wat u ziet zijn de laatste dagen van een historische democratiseringsgolf die in de jaren zestig met Provo was begonnen.  Wij leven nu op een andere planeet. Ik bedoel dit:

Wie had 33 jaar geleden kunnen bedenken dat de burgers vandaag de dag miljarden zouden betalen aan corrupte bankiers om ons vertrouwen in deze zwendelaars te herstellen?

Wie had toen kunnen bedenken dat heden ten dage een VPRO-journalist zou schrijven dat hij op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om de minister van Financien de waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid’”?

Wie had toentertijd kunnen bedenken dat een Nederlandse bestseller auteur die zichzelf als historicus laat aankondigen zonder een greintje schaamte het volgende zou opmerken:

Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg?  Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af.  Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.

Wie had in 1980 kunnen bedenken dat de NAVO van een defensief bondgenootschap tegen de Sovjet Unie, in 2013 een offensieve organisatie zou zijn die, a raison van miljarden aan belastinggeld, overal ter wereld met het grootst mogelijke geweld tegen de burgerbevolking kan worden ingezet, en terroristen opleidt om de chaos in Azie en Afrika te vergroten, zonder dat daarvoor een democratisch besluit nodig is?

Wie had destijds kunnen bedenken dat de huidige generatie jongeren zo plooibaar is dat het zich laat afschepen met -- hooguit -- drie jaar durende arbeidscontracten omdat ze als werknemer anders te duur worden?

Wat is er toch gebeurd in die 33 jaar? Waarom is de tijdgeest zo ingrijpend veranderd? Welnu, daarvoor moeten we even terug naar het enerverende jaar 1980 toen 40 procent van de werklozen uit jongeren bestond. 30 april 1980 was een keerpunt. Toen eindigde de jaren zestig definitief. Als ik zeg ‘de jaren zestig’ dan bedoel ik daarmee de jaren zestig en zeventig, de jaren die in het teken stonden van democratisering, inspraak, medezeggenschap, het ludieke en onverwachte, en datgene wat de toenmalige premier Joop den Uyl ‘de spreiding van kennis, macht en inkomen’ noemde. Het waren de jaren dat ‘de verbeelding’ aan de macht leek te komen, het tijdperk van sex, drugs and rock and roll. Wat zich leek te voltrekken was een culturele omwenteling. Met de nadruk op leek. In elk geval had die vernieuwingstijd verwachtingen geschapen, tot grote schrik van de ware macht, te weten: de banken, institutionele beleggers, de speculanten, multinationals en het militair industrieel complex. Rond 1980 begon de tegenaanval van de regenten, hun politici van links zowel als rechts, en hun spreekbuizen in de mainstream media, onze journalisten en opiniemakers.  

Als het ware van de ene op de andere dag spraken politici over de noodzaak van deregulering en privatisering, van no-nonsens, en werden de meeste overheidsbeperkingen op het onverzadigbare egoisme van de macht opgeheven, omdat die ineens als grote ‘nonsens’ werden gekwalificeerd. Het gevolg was onder andere dat op grote schaal werd gespeculeerd met het schaarse goed woningen, maar godzijdank ontstond daartegen ook verzet.

Vooral jongeren beseften dat allereerst zij de dupe werden van het ruim baan geven aan de neoliberale ideologie. En in plaats van de banken te betalen voor hun zwendel, deden zij wat rechtschapen burgers dienen te doen in een dergelijke situatie: ze smeten stenen door de spiegelramen van bankgebouwen, en verzetten zich met geweld tegen het geweld van de politie, die, in opdracht van de meeste volksvertegenwoordigers, panden probeerden te ontruimen. Toen in dezelfde tijd ons staatshoofd Beatrix in Amsterdam werd gekroond, grepen jongeren dit officiele, peperdure, festijn aan om te protesteren tegen het groeiende onrecht van woningnood en werkloosheid. Het resultaat ziet u hier aan de muur hangen.

Het spreekt voor zich dat het regentendom en zijn opiniemakers in de commerciele media naderhand moord en brand schreeuwden. Iemand moest immers de schuld krijgen voor een falend overheidsbeleid. De schuld kreeg een handjevol journalisten dat het in zijn hoofd had gehaald om de protesterenden aan het woord te laten en verslag te doen van de keerzijde van de neoliberale heilsleer. En de andere boosdoener was natuurlijk de kraakbeweging, terwijl toch naderhand bleek uit de achtergronden van degenen die waren opgepakt, dat de meeste arrestanten geen Amsterdamse krakers waren, maar keurige jongelui uit de provincie die op deze wijze hun ‘maatschappelijke onvrede,’ toonden. (een jaren zestig woord). Het betreft  hier zeker niet alleen de kraakbeweging, maar ook het radicalere deel van de vrouwenbeweging, de anti-kernenergiebeweging, de anti-kernwapen beweging, de anti militaristische beweging, de milieubeweging en al die andere bewegingen die in de jaren zestig waren ontstaan en naar een rationele verandering van de samneleving streefden.

De vraag is nu: waar staan wij op dit moment? De Britse auteur John Berger geeft daarop het volgende antwoord:

Globalization. Post-Modernism. Communications Revolution. Economic Liberalism. The terms are tautological and evasive. To the anguished question of Where are we? the experts murmur: Nowhere! 

We leven vandaag de dag in een wereldwijd vacuum. Niemand lijkt meer te weten wie wat bepaalt en waarom. Mijn generatie heeft zichzelf tamelijk goedkoop verkocht aan het consumentisme en laat nu een failliete inboedel achter, want in 2008 ontplofte de hele no-nonsens handel. De kredietcrisis heeft een diepe economische depressie veroorzaakt, en momenteel wordt het neoliberale systeem kunstmatig in stand gehouden door het drukken van steeds meer bankbiljetten, die net zoveel waard zijn als de gek ervoor geeft. Totdat deze virtuele werkelijkheid straks definitief ineenstort, want men kan niet eewig doorgaan met het speculeren in lucht. Intussen doet de jonge generatie alsof er niets aan de hand is, accepteert dat de sociale verworvenheden waarvoor hun voorouders hadden gestreden verder worden afgebroken, en zal straks de onbetaalbare prijs voor dit conformisme moeten betalen. Alleen de zon gaat voor niets op. Daarom, vrienden neem een voorbeeld aan de initiatiefrijke jongelui die zo helder in beeld zijn gebracht door Maarten Reinboud. Aan de slag, zo draagt iedereen zijn steentje bij. Of jullie komen in beweging of de Wildersachtigen komen straks in beweging, want achter de ogenschijnlijke rust broeit de rancune als nooit tevoren. En dan zijn jullie nog verder van huis. Na deze opbeurende woorden verklaar ik de tentoonstelling voor geopend!

The Hipsters 8





















Hipsters of ‘lifestyle evangelists’? Links de Makjes, rechts de Sauertjes.

Fragment uit Geert Mak's In Europa: 'Cosmopolitan toont een complete andere levensstijl, met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten.’ Een ander: ‘Cosmopolitan toont de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.’ Derk Sauer: 'Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.'

Dat ‘nieuwe leven’ was het ouderwetse consumentisme dat nu al een eeuw lang het centrale element is van de westerse cultuur. Een verhelderend beeld van de wereld die Cosmopolitan propageert geeft de Amerikaanse hoogleraar vrouwenstudies Jennifer Scanlon in haar boek Bad Girls Go Everywhere. The Life of Helen Gurley Brown. The Woman Behind Cosmopolitan Magazine. Scanlon, die algemeen beschouwd wordt al seen autoriteit op het gebied van ‘consumer culture, popular culture, and women’s history’ schreef in haar in 2009 verschenen boek:

The Russian edition of Cosmopolitan, which began publication in 1995, provides a case in point… with the significant capitalist inroads made in the 1990s, it seemed possible that there existed a sufficient audience, particularly in Moscow and St. Petersburg, to sustain a radically different, radically capitalist, magazine. The publisher Derk Sauer, who successfully launched the Russian Good Housekeeping, Harper’s Bazaar, and Playboy, felt that Russia, with its size, had the potential to become a significant magazine market. More and more products aimed at women were being produced there, but there were few vehicles to enhance sales; magazines, of course, selectively and productively provide that service. Sauer’s business partner, Annemarie van Gaal, described how she chased the Hearst Magazines International president George Green all over the world to make her case for a Cosmo launch. ‘I knew Cosmo could work here,’ she explained. ‘You looked at Russian women and you saw how they dressed, how they looked to the West, how they wanted to improve themselves. I knew that if there was one magazine that shows how your life can be, a shop window you can look in, this educational element that says you can do it this way or that way, and that empowers you to do it, it was Cosmo,’

aldus Van Gaal die toen ik haar midden jaren negentig in Moskou ontmoette een onvergetelijke indruk op mij maakte door zich voor te stellen als iemand die ‘hoog begaafd’ is, maar vervolgens niet in staat bleek om op mijn verzoek tien keer de zin ‘de kat krabt de krullen van de trap’ zonder hakkelen uit te spreken. Even absurd is het feit dat ze haar marketing gebabbel verkoopt als de ‘educational’ bevrijding van de Russische vrouw door in de ‘radically capitalist’ glossy Cosmopolitan te laten zien hoe ze zichzelf moeten, ik citeer mevrouw Van Gaal ‘verbeteren.’ Het is dezelfde kitsch van het westers cultureel imperialisme waarmee Sauer tegenover Mak wegkwam door te beweren dat ‘dit blad de mensen [leerde] om hun individualiteit weer uit te dragen,’ terwijl het Sauer en zijn geldschieters Rusland als een lucratieve investering zagen omdat het ‘the potential’ bezat ‘to become a significant magazine market. More and more products aimed at women were being produced there, but there were few vehicles to enhance sales; magazines, of course, selectively and productively provide that service.’ Hetzelfde gold voor Sauer’s Russische editie van Playboy. Maar omdat Geert Mak op zoek is naar ‘hoop’ wordt de kapitalitische verlossingsleer als een hoopvol alternatief voor de hele mensheid afgeschilderd. In zowel In Europa als Reizen zonder John is Mak niet in staat gebleken om door de façade heen te prikken, om zien dat uitgekookte ‘con men’ als Sauer tegenover zijn geldschieters een heel ander verhaal afsteekt dan tegenover een journalist met een linkse achtergrond en dus laat hij Sauer vertellen dat Cosmopolitan en Playboy ‘hét middel’ zijn ‘om een lifestyle uit te drukken.’ En die laat Mak door Russinnen samenvatten als ‘een complete andere levensstijl, met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten… nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen’ etc. Hetzelfde reclamejargon vinden we terug in zijn Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika en in zijn uitspraken als dat 'bij Obama het erg over het verdedigen van verworven rechten [speelt],' terwijl volgens Amerikaanse intellectuelen de werkelijkheid de volgende is:

Mike Stivers for Truthout: Anyone following issues of civil liberties under Obama knows that his administration's policies have been disastrous. The signing of the 2012 National Defense Authorization Act (NDAA), which effectively legalizes indefinite detention of US citizens, the prosecution of more whistleblowers than any previous president, the refusal to close Guantanamo, and the adoption of ruthless positions in trials such as Hedges vs. Obama and Holder vs. Humanitarian Law Project don't even encapsulate the full extent of the flagrant violations of civil, political and constitutional rights. One basic question that a lot of people seem to be asking is, why? What's the rationale?

Maks verlangen naar ‘hoop’ verblindt niet alleen hem maar ook de lezers van zijn bestsellers, en dat maakt deze mainstream opiniemaker een even grote ‘con man’ als de door hem met zoveel instemming geciteerde Derk Sauer. Wat betekent nu eigenlijk in concreto de belofte dat Cosmopolitana shop window’ is ‘you can look in’? Jennifer Scanlon over Helen Gurley Brown, de Amerikaanse uit het Ozarks achterland, die de identiteit van de ‘Cosmo Girls’ decennialang bepaalde:

Believe in yourself, she exorts. Like yourself, but then feel utterly guiltless for working to look your best. Fashion is silly, but enjoy taking it seriously… Sex is good, even when it is not great. Money matters; so does being smart and acting smart. Good health is critical; exercise facilitates it… Someday Mr. Right will come along. ‘He will be a good man, delicious in bed, but also kind, gentle, smart, mad about you.’ […] ‘Grab him,’ she instructs about the right man when he comes along. ‘You’ll need to read Mommy’s books to find out how to do that.’

Het is deze puber filosofie die een hele generatie volwassen vrouwen heeft gevormd. En het is Geert Mak die niet in staat is om in zijn lezers van In Europa datgene te laten zien wat Scanlon wel lukt in haar boek wanneer ze constateert dat de Cosmopolitan

editors, described by one journalist as ‘lifestyle evangelists,’ follow their mentor closely, for like ‘all good evangelists,’ their work will not be completed ‘untill the Cosmo Girl confidently struts the boardrooms and the bedrooms of the whole civilized world.’

Scanlon stelde met betrekking tot Cosmopolitan dat ‘rarely had a magazine been so identified with its editor,’ Helen Gurley Brown, de vrouw die geen kinderen had omdat die haar carriere in de weg zouden staan. Ze verklaarde dat ‘getting us to be beautiful ain’t the problem!’ Het ware probleen voor de vrouw was dat ‘we are encouraged to be mothers, to be pregnant.’ Een nog groter probleem bleek het ouder worden, want het spreekt voor zich dat in de cultuur van het alles overheersende heden er geen plaats is voor verleden en toekomst.  Maar er bleef goddank ‘hoop,’ want zoals Scanlon schreef:

as Brown ages, technologies for addressing the aging body to ‘do femininity,’ provides a means for women whose bodies no longer conform to the mandates of desirability to continue to look – and feel – younger. Many feminists might acknowledge but lament this reality, finding in it evidence of just how little things have changed for women. Others will warn of the potentially harmful side effects of cosmetic surgeries gone wrong. The intrepid Brown, however, finds cosmetic surgery a perfectly acceptable means of making it as an old woman in a world that women have neither designed nor feel welcome in.

Helen Gurley Brown’s only concern about cosmetic surgery is its expense and the ability of ‘her girls’ to access it. ‘You might need to save money or take a second job she argues, ‘but I absolutely recommend it.’ She recognizes that good looks remain important through the lifespan and that, thanks in part to her, women find themselves playing the beauty game for years longer. They now stay in the workplace and the dating marketplace not only through middle age but through what many consider old age.


'Cosmo Girl' Helen Gurley Brown

Met een blik op de foto hierboven van de opgekalefaterde Helen kan ik niet anders dan de kanttekening maken dat ‘beauty’ een kwestie van smaak is. Ook een foto van de wild dansende 68-jarige Helen in een kort rokje met zwaaiende armen en een kalend hoofd is in elk geval voor mij niet het toppunt van ‘schoonheid’ en goede smaak. En ik vermoed ook niet voor anderen, aangezien jarenlang het gerucht ging dat na elke facelift met spanning werd uitgekeken of Brown’s tepels inmiddels op haar wangen waren beland. Desondanks blijven volgens Mak en Sauer de ‘Cosmo Girls’ het bevrijdende ‘rolmodel’ bij uitstek voor de ‘ongebonden’ middenklasse vrouw zonder eigen smaak die ‘goed opgeleid, werkend, in staat’ is ‘de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten.’ Het is dit beklemmend gebrek aan smaak dat men aantreft bij onze mainstream publicisten als Mak, voor wie beeldende kunst en muziek geen rol van betekenis in hun leven spelen, en zeker geen verzamelaars zijn van beeldende kunst, zoals vroeger de welgestelden waren. En toch menen de huidige opiniemakers dat ze anderen de juiste weg kunnen wijzen in onze cultuur. Het is in feite voor het eerst in de geschiedenis dat het establishment geen stijl bezit, en er ook niet naar hunkert. Scanlon:

Without apology, Brown has had multiple surgeries, including dermabrasion, facelifts, silicone injections, and breast augmentation. The way she sees it, ‘You have to put yourself against age if you intend to be a vital, sexual woman all your life as I do.’

Even as she did what she could to forestall aging, Brown occasionally encountered reminders that she was growing older.

En net als Mak zat er voor haar niets anders op dan de werkelijkheid te ontkennen:

‘There is just no way that I can believe I’m the real age that I am,’ she mused. ‘I think older age is just the pits, but you have to be some kind of nutcase to assume that you’re escaping it. So I escape it as best I can, through my work.’ In this regard Brown would be joined by countless women of her generation and later who could find identity through work and fight the invisibility of the aging woman, and the aging induced by inactivity, by remaining in the workplace as long as possible.
 
Het verschijnsel ‘Cosmo Girls,’ gebaseerd op een geleende identiteit, wordt naarmate de dames ouder worden steeds belachelijker. Wie niet weet wat ik bedoel moet een middagje in de hoofdstedelijke P.C. Hooftstraat vanaf een terrasje gaan kijken naar al die opzichtig geklede vrouwen die met een  gestyleerde Dior zonnebril op hun gefacelifte, iets te bruine hoofd voorbij paraderen. Ook hier is sprake van bejaarde vrouwen die weigeren rekening te houden met hun leeftijd. In de Amsterdamse winkelstraat voor de nieuwe rijken ontdekt de kijker al snel dat hoe gestyleerder de zonnebril is des te gedateerder het hoofd er gaat uitzien, en dat dwars door het gemaskerd gezicht heen de naderende dood zichtbaar is geworden. Zoiets valt evenwel niet uit te leggen aan de ‘Cosmo Girls,’ net zo min als het duidelijk te maken is aan dames met een breed achterwerk dat een witte broek hun derrière nog groter maakt. Maar voordat ik afdwaal terug naar het onderwerp. Scanlon over Brown:

she was reluctant to move into the role of cheerleader for older women. In 1982, after all, at age sixty, she had published Having It All: Love, Success, Sex, Money, Even If You’re Starting with Nothing, and although this book acknowledged that she drew on her many years of experience to offer advice about living well, Brown did not include aging among the book’s many thematic chapters.

Dat kon ook niet omdat in het eeuwige heden de dood geen plaats heeft. Het dictaat van het kapitalisme is namelijk ‘Forever Young,’  zolang mogelijk de illusie van ‘hoop’ blijven koesteren dat het onvermijdelijke niet zal gebeuren. Te laat besefte zelfs Helen Gurley Brown dat de werkelijkheid niet eeuwig kan worden genegeerd:

Little by little… she began to read the reactions to her aging self on the faces and through the body language of others; that, coupled with hard looks in the mirror, landed her in therapy. Her therapist told her, simply, ‘Older is what we get.’ The psychiatrist, herself seventy-three, benefited at that moment from her own advanced age. ‘If she’d been forty,’ Brown quipped, ‘I think I would have hit her.’ As someone who had always prided herself on her ability to live in the real world, Brown found herself uncharacteristically unprepared to deal with this simple and inevitable reality. This fact, in and of itself, provided her impetus to write.


Een ander impuls was, naast seks, geld. Zij bezat een diep geloof in de voortreffelijkheid van het kapitalisme. Jennifer Scanlon:

When most other feminists considered Helen Gurley Brown at all, they found her brand of liberation vexing. For one thing, she was an enormous proponent of the free market…

It makes sense that, given her political beliefd and individualist allegiance to the system, another of the key differences between Helen Gurley Brown and other feminists would be their takes on individual versus collective change. Gloria Steinem would admonish Brown that Cosmopolitan existed only on a personal level and failed to advocate for structural changes that would benefit all women. Brown recognized that she operated primarily on the individual level but refused to apologize for it.

Het gevolg van het individualiseren van maatschappelijke processen is dat een glossy magazine als Cosmopolitan en de glossy boeken van Geert Mak een opportunistische en conformistische boodschap uitdragen, waarbinnen Mak en Sauer zich moeiteloos kunnen bewegen in hun poging een zo groot mogelijke oplage te bereiken. Maart 2013 schreef de gezaghebbende onderzoeksjournalist John Pilger in de New Statesman:

Whereas a generation ago, dissent and biting satire were allowed in the 'mainstream,' today their counterfeits are acceptable and a fake moral zeitgeist rules. 'Identity' is all, mutating feminism and declaring class obsolete. Just as collateral damage covers for mass murder, 'austerity' has become an acceptable lie. Beneath the veneer of consumerism, a quarter of Greater Manchester is reported to be living in 'extreme poverty.'

De reden dat ik Mak en Sauer als voorbeelden gebruik is omdat ik beiden al langere tijd persoonlijk ken en ik hun werk illustrerend vind voor de steeds meer om zich heen grijpende gevaarlijke intellectuele corruptie en kitsch. Dezelfde corruptie waarop Pilger telkens weer wijst, zoals in dit fragment:

What is modern propaganda? For many, it is the lies of a totalitarian state. In the 1970s, I met Leni Riefenstahl and asked her about her epic films that glorified the Nazis. Using revolutionary camera and lighting techniques, she produced a documentary form that mesmerized Germans; her 'Triumph of the Will' cast Hitler's spell.

She told me that the 'messages' of her films were dependent not on 'orders from above,' but on the 'submissive void' of the German public. Did that include the liberal, educated bourgeoisie? 'Everyone,' she said.

Today, we prefer to believe that there is no submissive void. 'Choice' is ubiquitous. Phones are 'platforms' that launch every half-thought. There is Google from outer space if you need it. Caressed like rosary beads, the precious devices are borne heads-down, relentlessly monitored and prioritised. Their dominant theme is the self. Me. My needs. Riefenstahl's submissive void is today's digital slavery.

Edward Said described this wired state in 'Culture and Imperialism' as taking imperialism where navies could never reach. It is the ultimate means of social control because it is voluntary, addictive and shrouded in illusions of personal freedom.


Today's 'message' of grotesque inequality, social injustice and war is the propaganda of liberal democracies. By any measure of human behaviour, this is extremism. When Hugo Chavez challenged it, he was abused in bad faith; and his successor will be subverted by the same zealots of the American Enterprise Institute, Harvard's Kennedy School and the 'human rights' organisations that have appropriated American liberalism and underpin its propaganda. The historian Norman Pollack calls this 'liberal fascism.' He wrote, 'All is normality on display. For [Nazi] goose-steppers, substitute the seemingly more innocuous militarisation of the total culture. And for the bombastic leader, we have the reformer manque, blithely at work [in the White House], planning and executing assassination, smiling all the while.'

Whereas a generation ago, dissent and biting satire were allowed in the 'mainstream,' today their counterfeits are acceptable and a fake moral zeitgeist rules. "Identity" is all, mutating feminism and declaring class obsolete. Just as collateral damage covers for mass murder, 'austerity' has become an acceptable lie. Beneath the veneer of consumerism, a quarter of Greater Manchester is reported to be living in 'extreme poverty.'

http://johnpilger.com/articles/the-new-propaganda-is-liberal-the-new-slavery-is-digital



Meer over de kitsch van Sauer en Mak later. Foto onder: Derk Sauer's bijdrage aan de bevrijding van de Russische vrouw.



donderdag 25 april 2013

Noam Chomsky 72


Noam Chomsky: Smoke and Mirrors, or Civil Liberties Under President Obama

Wednesday, 24 April 2013 00:00By Mike StiversTruthout | Interview
President Obama.(Photo: Pete Souza / White House)

Mike Stivers for Truthout: Anyone following issues of civil liberties under Obama knows that his administration's policies have been disastrous. The signing of the 2012 National Defense Authorization Act (NDAA), which effectively legalizes indefinite detention of US citizens, the prosecution of more whistleblowers than any previous president, the refusal to close Guantanamo, and the adoption of ruthless positions in trials such as Hedges vs. Obama and Holder vs. Humanitarian Law Project don't even encapsulate the full extent of the flagrant violations of civil, political and constitutional rights. One basic question that a lot of people seem to be asking is, why? What's the rationale?

Noam Chomsky: That's a very interesting question. I personally never expected anything of Obama, and wrote about it before the 2008 primaries. I thought it was smoke and mirrors. The one thing that did surprise me is his attack on civil liberties. They go well beyond anything I would have anticipated, and they don't seem easy to explain. In many ways the worst is what you mention, Holder vs. Humanitarian Law Project. That's an Obama initiative and it's a very serious attack on civil liberties. He doesn't gain anything from it – he doesn't get any political mileage out of it. In fact, most people don't even know about it, but what it does is extend the concept of "material assistance to terror" to speech.
The case in question was a law group that was giving legal advice to groups on the terrorist list, which in itself has no moral or legal justification; it's an abomination. But if you look at the way it's been used, it becomes even more abhorrent (Nelson Mandela was on it until a couple of years ago.) And the wording of the colloquy is broad enough that it could very well mean that if, say, you meet with someone in a terrorist group and advise them to turn to nonviolent means, then that's material assistance to terrorism. I've met with people who are on the list and will continue to do so, and Obama wants to criminalize that, which is a plain attack on freedom of speech. I just don't understand why he's doing it.
The NDAA suit, of which I'm a plaintiff - it mostly codifies existing practice. While there has been some protest over the indefinite detention clause, there's one aspect of it that I'm not entirely happy with. The only protest that's being raised is in response to detention of American citizens, but I don't see why we should have the right to detain anyone without trial. The provision of the NDAA that allows for this should not be tolerated. It was banned almost eight centuries ago in the Magna Carta.

It's the same with the drone killings. There was some protest over the Anwar Al-Awlaki killing because he was an American citizen. But what about someone who isn't an American citizen? Do we have a right to murder them if the president feels like it?
On Obama's 2012 election campaign web site, it clearly states that Obama has prosecuted six whistleblowers under the Espionage Act. Does he think he's appealing to some constituency with that affirmation?
I don't know what base he's appealing to. If he thinks he's appealing to the nationalist base, well, they're not going to vote for him anyway. That's why I don't understand it. I don't think he's doing anything besides alienating his own natural base. So it's something else.
What it is is the same kind of commitment to expanding executive power that Cheney and Rumsfeld had. He kind of puts it in mellifluous terms and there's a little difference in his tone. It's not as crude and brutal as they were, but it's pretty hard to see much of a difference.
It also extends to other developments, most of which we don't really know about, likethe surveillance state that's being built and the capacity to pick up electronic communication. It's an enormous attack on personal space and privacy. There's essentially nothing left. And that will get worse with the new drone technologies that are being developed and given to local police forces.
That expansion of the surveillance state, do you see that as another facet of expanding executive power?
It's an enormous expansion of executive power. I doubt that they can do much with this information that's being stored. I've had plenty of experience with the FBI in simpler years when they didn't have all this stuff. But they had tons of information. They were just drowning in it and didn't know how to use it. It's sort of like walking into the New York Public Library and saying "I want to be a chemist." You've got all the information there, but it's not doing any good.