Na bijna zes maanden van niet aflatende Israëlische aanvallen op de bezette Gazastrook, is het mijn formele plicht om verslag uit te brengen over het meeste waartoe de mensheid in staat is en om mijn bevindingen te presenteren: zijnde ‘De anatomie van een genocide.’
Eén van mijn belangrijkste bevindingen is dat het uitvoerende en militaire leiderschap en de soldaten van Israël opzettelijk de regels van het internationaal humanitair recht – onderscheid, evenredigheid en voorzorg – hebben verdraaid in een poging genocidaal geweld tegen het Palestijnse volk te legitimeren. Door doelbewust de definities van 'menselijke schilden,' evacuatiebevelen, waarschuwingen, veilige zones, bijkomende schade en medische bescherming op te rekken, heeft Israël zijn beschermende functie als ‘humanitaire camouflage’ misbruikt, met als resultaat dat het gedragspatronen verbergt, waaruit redelijkerwijs de enige gevolgtrekking kan zijn dat het hier een staatsbeleid betreft van genocidaal geweld tegen Palestijnen.
In het licht hiervan ben ik van mening dat er redelijke gronden zijn om aan te nemen dat de drempel die aangeeft dat de misdaad van genocide tegen de Palestijnen als groep in Gaza is gepleegd, is bereikt. Concreet heeft Israël drie soorten genocidedaden gepleegd met de vereiste inhoud, waarbij ernstige lichamelijke of geestelijke schade is toegebracht aan de leden van de groep, waarbij opzettelijk levensomstandigheden zijn opgelegd aan de groep die bedoeld zijn om de fysieke vernietiging ervan geheel of gedeeltelijk te bewerkstelligen, en waarbij maatregelen worden opgelegd, bedoeld om geboorten binnen de groep te voorkomen.
De nadruk die Israël en Duitsland leggen op de eigenaardigheid en uniciteit van de Holocaust opent een kloof tussen de geschiedenis van antisemitisme en racisme in een zodanige mate dat deze twee vormen van politieke macht, gevoed door haat, tegen elkaar worden opgezet. In deze context is het inspirerend dat de Nama- en Ovaherero-groepen (besloten te reageren op de politieke sfeer van censuur en intimidatie die elke uiting van steun aan de Palestijnen begroet — iets wat ze ervoeren toen ze Berlijn in december 2023 bezochten.
In navolging van zijn bevel tegen de Herero vaardigde Von Trotha op 22 april 1905 in Berseba een bevel aan de Nama uit. In zijn bevel haalde hij de strijd tegen de Herero als voorbeeld aan:
Maar deze order om zich over te geven maakte geen indruk op Hendrik Witbooi en zijn bondgenoten. Hendrik Witbooi sneuvelde in de strijd bij Vaalgras op 29 oktober 1905. Zonder hun strateeg en leider werden de Nama verslagen. De overgebleven Witbooi Namasoldaten werden ontwapend en gedeporteerd naar de Duitse koloniën Kameroen en Togo waar velen omkwamen. De overigen werden bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog gerepatrieerd.
Concentratiekampen
Tijdens de Tweede Boerenoorlog in Zuid-Afrika dreven de Britten de Boerenbevolking bijeen in concentratiekampen. Naar dit voorbeeld richtten de Duitsers in Namibië kampen in voor de overgebleven Herero en Nama; mannen, vrouwen en kinderen. Een aantal concentratiekampen bevond zich op onherbergzame eilanden voor de Namibische kust bij Lüderitz en Swakopmund, waar de koude mist uit de oceaan de mensen kwelde.
Slachtoffers
Schattingen over het aantal slachtoffers van de Namibische Genocide variëren. Aan het einde van de 19e eeuw woonden er ongeveer 60.000 tot 80.000 Herero's. Van hen waren in 1908 nog zo'n 16.000 tot 18.000 in leven, van wie een groot deel in gedwongen ballingschap in Botswana verbleef. Van de circa 20.000 Nama's die in de zuidelijke helft van Namibië leefden, hebben naar schatting minder dan 10.000 mensen de genocide overleefd. Het is nog steeds onduidelijk wat het lot is geweest van de eveneens in centraal Namibië wonende Damarabevolking. Verder onderzoek, in 2005 door de Damara in Namibië aangekondigd, zou dit moeten uitwijzen.
Exploitatie van leed
Een verschijnsel uit deze oorlog zijn de weerzinwekkende ansichtkaarten met voorstellingen van executies van uitgemergelde gevangenen. Een kaart laat het ophangen van verscheidene zwarte mannen zien in het bijzijn van vrouwen en kinderen. Het feit dat deze kaarten vanuit Duits Zuidwest-Afrika naar Duitsland werden verstuurd, doet vermoeden dat het met het lijden van de Namibiërs niet zo nauw werd genomen.
Aan het begin van de 20e eeuw zijn er ook verschillende populaire autobiografieën en romans over de strijd tegen de Herero en de Nama verschenen. Zonder uitzondering beschrijven deze het leed van de Namibische mensen niet of nauwelijks. In sommige van deze publicaties is te lezen dat de Duitse Schutztruppe niet alleen gewapende Namibische krijgers doodde, maar ook ongewapende ouderen, vrouwen en kinderen. Eén van de meest gelezen Duitse boeken over dit onderwerp was het met kolonialistisch en racistisch gedachtegoed doorspekte Peter Moors Fahrt nach Südwest (1906) door Gustav Frenssen.
Schuld en boete.
Niet iedereen in Duitsland had de strijd tegen de oorspronkelijke bevolking van Namibië ondersteund. Op 17 maart 1904 hield de sociaaldemocraat August Bebel een opmerkelijke toespraak in het Duitse parlement. Hij veroordeelde de onderdrukkingsoorlog tegen de Herero. Hij eiste onmiddellijke beëindiging van de strijd en weigerde in te stemmen met verdere uitgaven voor voortzetting van de strijd. Bebel noemde het verzet van de Herero een 'gerechtigde bevrijdingsstrijd.'
Duitsland
Ondanks het vroege Duitse tegengeluid van August Bebel hebben de achtereenvolgende regeringen van Duitsland, ongeacht hun politieke kleur, consequent afgezien van het erkennen van schuld aan de eerste genocide van de 20e eeuw. De vrees voor een hoge schadeclaim heeft hierbij een grote rol gespeeld. In het Whitaker Report (1985) van de Verenigde Naties werd de massamoord op de Herero als genocide aangemerkt, maar excuses van Duitse zijde blijven uit. Tijdens zijn bezoek aan Namibië in 1998 ging bondspresident Roman Herzog niet in op de kwestie. Bondskanselier Gerhard Schröder vermeed het land op zijn reis naar buurland Zuid-Afrika begin 2004 al helemaal.
Pas in augustus 2004, tijdens de jaarlijkse herdenking van de Herero, verklaarde de Duitse minister van ontwikkelingssamenwerking Heidemarie Wieczorek-Zeul dat haar regering de genocide van 1904 betreurt. Tot echte verontschuldigingen kwam het echter ook toen nog niet. Niettemin zag Hereroleider Kuaima Riruako de verklaring wel als een stap op weg naar door zijn volk geëiste herstelbetalingen. Op 10 juli 2015 erkende Duitsland wel dat er sprake was van genocide.
Op uitnodiging van Herero-opperhoofd Alfons Maharero — zelf kleinzoon van Samuel Maharero, die in 1904 de opstand tegen de Duitse koloniale machthebbers leidde — arriveerde op 7 oktober 2007 een groep nazaten van generaal Von Trotha in Namibië om op persoonlijke titel uiting te geven aan hun "diepe schaamte" over en vergiffenis te vragen voor de door hun voorvader geïnstigeerde massamoord op de Herero.
De Duitstalige bevolking in Namibië
Het Duitstalige deel van de Namibische bevolking kende honderd jaar later gemengde gevoelens over de genocide van 1904. Een flink aantal Duitstaligen ontkent nog altijd fel dat er sprake was van genocide. Anderen zijn gematigder en zijn bereid om over deze periode te praten. In de hoofdstad Windhoek is een aantal monumenten die aan de oorlog herinneren, waarvan het Reiterdenkmal het bekendst is. Dit monument - een bekend landmark in de stad - is opgericht ter nagedachtenis aan de Duitse gevallenen in de strijd tegen de opstandige Herero en Hottentotten. Het aantal van circa 1750 omgekomen Duitsers die op het monument worden vermeld, staat in schril contrast met de circa 80.000 niet genoemde omgekomen Hereros.
Von Trotha, die met harde hand de Bokseropstand in China (1900-1901) had bestreden, werd naar Duits Zuidwest-Afrika gezonden om een snelle beslissing te forceren. Op 11 juni 1904 arriveerde Von Trotha in Swakopmund en nam het militaire gezag op zich.
Hoewel in de daarop volgende maanden de Schutztruppe onder leiding van gouverneur Leutwein het merendeel van de Duitse posten ontzette, werd generaal Lothar von Trotha door de Duitse regering boven Leutwein aangesteld. Von Trotha, die met harde hand de Bokseropstand in China (1900-1901) had bestreden, werd naar Duits Zuidwest-Afrika gezonden om een snelle beslissing te forceren. Op 11 juni 1904 arriveerde Von Trotha in Swakopmund en nam het militaire gezag op zich: de genocide kon in alle omvang beginnen. ‘Het is ook met bezorgdheid dat we aanvallen waarnemen op stemmen van activisten uit Palestina, het Mondiale Zuiden, de moslimwereld, maar ook op dissidente Joodse kunstenaars en wetenschappers die zich uitspreken tegen het [Israëlische] beleid. Wij steunen hen omdat we weten wat het betekent om de waarheid te spreken tegen repressieve machten, en wat de gevolgen zijn van dergelijke daden.’
12 April 2024
https://www.lrb.co.uk/the-paper/v46/n08/eyal-weizman/three-genocides
Opmerkelijk voor de buitenstaander is de historische continuïteit van de koloniale terreur van de westerse imperia sinds begin negentiende eeuw, en de huidige terreur van de ‘Joodse Staat’ in de door de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking toegewezen Westbank en Gazastrook. Zo is één van de belangrijkste bevindingen van het VN-Rapport The Anatomy Of a Genocide, geschreven door de Speciale Rapporteur Francesca Albanese, dat Israël het Internationaal Humanitair Recht strategisch heeft misbruikt als ‘humanitaire camouflage,’ in een poging het zionistisch genocidaal geweld in Gaza te legitimeren.Dit mag dan wel opvallend zijn voor de buitenstaander, maar bij nadere beschouwing ontdekt de geïnteresseerde een onmiskenbaar patroon in de politieke machtsstrijd. Ter verduidelijking:
Genocide is de doelbewuste en systematische vernietiging, geheel of gedeeltelijk, van een etnische, raciale, religieuze of nationale groep. De term werd in 1944 bedacht door Raphael Lemkin. Het wordt in artikel 2 van het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide (CPPCG) van 1948 gedefinieerd als ‘elk van de volgende daden gepleegd met de bedoeling om, geheel of gedeeltelijk, een nationale, etnische, raciale, of religieuze groepering als zodanig: het doden van leden van de groep; het veroorzaken van ernstige lichamelijke of geestelijke schade aan de leden van de groep; het opzettelijk toebrengen van de levensomstandigheden van de groep, bedoeld om de fysieke vernietiging ervan geheel of gedeeltelijk teweeg te brengen; om geboorten binnen de groep te voorkomen [en] het onder dwang overbrengen van kinderen van de groep naar een andere groep.’
De preambule van de CPPCG stelt dat ‘genocide een misdaad is onder het internationaal recht, in strijd met de geest en doelstellingen van de Verenigde Naties en veroordeeld door de beschaafde wereld,’ en stelt ook dat ‘genocide in alle perioden van de geschiedenis grote verliezen heeft toegebracht over de mensheid.’
https://en.wikipedia.org/wiki/Genocides_in_history
Met andere woorden: ondanks de beweringen van de Duitse en Israelische autoriteiten is de Joodse Holocaust geenszins uniek, maar een millennia-oud fenomeen, waardoor de huidige genocidale aanval van de zelfbenoemde ‘Joodse’ staat Israel niet onverklaarbaar blijft. Ondanks het pathologische verlangen van het Joodse regime in ‘het beloofde land’ lijkt de genocidale handelwijze van Israel als twee druppels water op de terreur van het Duitse nazi-regime. Daarover tenslotte volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten