Het Joods Slachtofferisme 9

'My Negro Problem.'

Het volgende schreef een kennis van mij, Ian Buruma, in zijn essay

How to Talk About Israel

The roots of neoconservative disillusion with liberalism and the almost obsessive promotion of American power go deeper than Vietnam, however. In Podhoretz's case it goes back to his childhood experiences on a school playground in Brooklyn, where he was bullied by his black schoolmates. Blacks, he had always been told, in good liberal fashion, were poor and persecuted, while Jews were rich and powerful. Neither rich, nor powerful, young Norman grew to hate the boys that beat him up with such ease. As he explained in a famous essay, "My Negro Problem -- and Ours," he hated them, but also admired them, for "they were tough; beautifully, enviably tough, not giving a damn for anyone or anything. To hell with the teacher, the truant officer, the cop; to hell with the whole of the adult world that held us in its grip and that we never had the courage to rebel against."

This is highly revealing. What Henry Jackson, Richard Nixon, Ronald Reagan, Ariel Sharon, Benjamin Netanyahu and George W. Bush have in common is that they enabled bookish men to feel tough, beautifully, enviably tough.

http://www.nytimes.com/2003/08/31/magazine/31ANTISEMITISM.html?pagewanted=all

Oftewel hoe een kleine gefrustreerde joodse jongen uiteindelijk zijn haat op anderen kon projecteren, want zo banaal kan de werkelijkheid zijn. Over dit onderwerp sprak ik twee jaar geleden met Benjamin Beit-Hallahmi, een Joods-Israelische hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, die in de VS, Engeland en Frankrijk heeft gedoceerd en auteur is van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israël. Hij schreef:

In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israël hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.

Het probleem dat fanatieke zionisten met de Palestijnse bevolking hebben komt voort uit een diepe frustratie met de wereld, een frustratie waar de Palestijnen nu de dupe van zijn. Het zou het christelijke Westen sieren als het dit probleem eens serieus analyseerde en zijn verantwoording nam voor het creëren van die frustratie.

En de Britse journalist Jonathan Cook, die in Israel woont, wees me op het volgende:

De zionisten beschouwden de joden die in de Europese vernietigingskampen werden afgeslacht als zwakkelingen die zich als willoos vee naar de slachtbanken lieten leiden. Een van de zionistische projecten was het scheppen van om een nieuw soort Jood, de zogeheten Sabra, genoemd naar de tzabar, de vijgcactus die in doornen gehuld is en waarvan de vruchten zoet smaken, een Jood die onafhankelijk is, sterk, gespierd, aan niemand gehoorzaamt, aan niemand schatplichtig is, maar toch innemend. Net als de cactus moest de Sabra standvastig zijn en tegelijk beminnelijk, stekelig van buiten, zoet van binnen, iemand die alleen in de woestijn zijn eigen lot bepaalt. De zionisten waren en zijn nog steeds van mening dat de joden niet zichzelf kunnen zijn zolang ze niet naar hun eigen land zijn teruggekeerd. Volgens hen heeft de geschiedenis dit aangetoond. De joods-Amerikaans auteur Philip Roth laat in zijn roman Operatie Shylock een van de romanfiguren over joods-Israëli’s zeggen: ‘’Ze zijn arrogant ten opzichte van jullie en jullie mentaliteit. Deze provinciale onbenullen kijken neer op jullie… Wat weten zij van ‘joods’, die ‘gezonde, zelfverzekerde’ Joden die neerkijken op jullie, jullie ‘neurotici’ in de diaspora?’’ De Sabra ziet de joden buiten Israël als zwakker, vrouwelijker, geen echte kerels, er zit een sterke onderstroom van machismo in het zionistische denken. Het is ook de drijfveer achter de wens om de joden “terug te brengen naar hun vaderland”, want pas dan kunnen ze als het ware bevrijd worden van al hun zwakheden. Daarnaast is het Israëlische leiderschap er erg op gebrand om deze diaspora-joden naar Israël te krijgen omdat men zo veel mogelijk Joden nodig heeft om te voorkomen dat de Palestijnen een “demografisch gevaar” worden, zoals dat openlijk wordt genoemd. Hoe meer joden er worden “bevrijd” des te sterker de staat wordt en des te minder het Joodse karakter gevaar loopt. Althans, dat is de doctrine, het grijpt allemaal in elkaar. Het probleem is dat de Palestijnen in Israël een voortdurende herinnering zijn aan de etnische zuiveringen. Door hun aanwezigheid hier worden de Israëlische joden in verlegenheid gebracht, ze krijgen er een ongemakkelijk gevoel door. Dat is ook een van de redenen dat de Palestijnen in getto’s zitten en zo veel mogelijk worden gemarginaliseerd. Het is beter dat ze onzichtbaar blijven.