De CIDI Propaganda 10

De volgens Haaretz 'pro-zionistische lobbygroep' het CIDI, die de belangen van Israel dient, is momenteel druk doende met het verwerven van steun voor de - in de ogen van deze propagandisten - 'gerechtvaardigde' terreur tegen de Palestijnse bevolking in Gaza, die volgens het Rode Kruis heeft geleid tot 'een humanitaire crisis'. Dat gaat dan als volgt:

'PETITIE: Solidair met Israels recht op veiligheid.
Geen enkel land kan toestaan dat zijn burgers voortdurend worden beschoten en in angst moeten leven. Na het mislukken van de Oslo-akkoorden zijn uit Gaza zo’n 10.000 raketten op Israel afgeschoten.'
http://www.cidi.nl/index.php?option=com_fabrik&Itemid=163

Het staat er echt! 'Geen enkel land kan toestaan dat zijn burgers voortdurend worden beschoten en in angst moeten leven.' Geen enkel land behalve dan het land waarin de Palestijnen wonen. Daar worden de burgers al meer dan veertig jaar lang door de Israelische strijdkrachten met van alles bestookt, met als gevolg vele duizenden doden en gewonden. Maar voor het CIDI geldt het racistisch standpunt dat het leven van een Palestijn veel minder waard is dan het leven van een joods-Israeli. In nog geen drie weken tijd heeft Israel meer dan 900 Palestijnen gedood, van wie een groot aantal vrouwen en kinderen zijn.

Volgens het CIDI zijn er 'zo'n 10.000 raketten' op Israel afgeschoten. Mooi rond getal: 10.000. Volgens het Israelische ministerie van Buitenlandse Zaken kwamen daarbij in 2008 in totaal negen Israelische burgers om het leven. Negen teveel, maar dit staat natuurlijk in geen enkele verhouding met het aantal gedode Palestijnse burgers in slechts achttien dagen. Daar zwijgt het CIDI over in zijn bezoldigde propaganda.

Nog tendentieuzer is deze beschrijving: 'Na het mislukken van de Oslo-akkoorden.'

Waarom zijn de Oslo-akkoorden mislukt waardoor de Palestijnse strijd voor zelfbestuur, vrijheid en onafhankelijkheid is door gegaan? De beste bronnen zijn natuurlijk de betrokkenen zelf. Dit is wat de joods-Israelische politicus Shlomo Ben-Ami daarover zegt: 'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid… voor altijd.’ Dat het zogeheten vredesproces op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was,’ aldus Ben-Ami. En dat weer was volgens hem het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging was voor de Joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Voor alle duidelijkheid, Shlomo Ben Ami is een Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken en was onder premier Barak de belangrijkste Israelische onderhandelaar bij de Camp David-bijeenkomsten. Ben-Ami voegde daar later aan toe: ‘Als ik Palestijn was zou ik Camp David ook afgewezen hebben.’ Maar die uitspraak haalde nooit de wereldpers. De pro-Israëlberichtgeving onderstreept nog eens hoe succesvol het werk van de Israëllobby is.

Meer feiten die het CIDI verzwijgt. Dit is wat de joods-Israelische hoogleraar Edith Zertal tegen mij zei: 'Sinds de Oslo-akkoorden zijn er meer nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde vredesproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame dearabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: als jullie vrede en verzoening willen, zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd. De Joden in Israël moeten ophouden het te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zouden ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van de etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen in het geval van de Palestijnen verzwijgt Washington de Israëlische etnische zuivering. Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk moeten ophouden met de politiek van het etnisch zuiveren, die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moet duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking slechts tot misdaden leidt. Dit moet niet bij een vermaning blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun voor veroordelingen, ze lachen erom, want ze weten dat die geen consequenties hebben dankzij het Amerikaanse vetorecht. Alleen een boycot zal effectief zijn. Europa zou ‘’de Joodse natie’’ moeten boycotten, net zoals ze deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de menselijkheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de verdrijvingen uit Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment stuurt Israël aan op een etnische zuivering van de West Bank. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de Joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld.’

Idith Zertal doceert geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en is algemeen bekend door haar publicaties. Ze was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceert momenteel ook aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen. In haar opzienbarende studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood laat de historica zien hoe ‘het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is -- gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.’ Ze zet helder uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke politiek, in feite ten koste van de ware slachtoffers zelf. ‘Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde – door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit – zo’n kwart miljoen Holocaustoverlevenden die naar Israël waren gemigreerd.’ Deze vooraanstaande Israelische hoogleraar wordt door de Nederlandse commerciele massamedia doodgezwegen omdat haar analyse niet past in de pro-Israel propaganda. Ik heb haar daarom geinterviewd voor mijn boek De oneindige oorlog, dat volgende maand bij uitgeverij Atlas verschijnt.

In dat boek over Israel en Palestina staat ook een interview met de Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, de auteurs van de Israël-lobby, een baanbrekende analyse van de invloed en werkwijze van de machtige Amerikaanse Israëllobby. Mearsheimer is hoogleraar Politieke Wetenschappen aan de Universiteit van Chicago, wiens artikelen in onder andere The New York Times en The Atlantic Monthly verschenen. Walt is hoogleraar Internationale Betrekkingen aan de prestigieuze Harvard Universiteit. Laatst genoemde zei tegen me over de pro-Israel propaganda in de westerse commerciele massamedia:

'Dat is dan ook de reden waarom de meeste Amerikanen niet weten dat vanaf herfst 1993, toen de Oslo-akkoorden werden ondertekend, tot de herfst van 2000, toen de tweede intifada uitbrak, de Israëlische overheid maar liefst 16.000 hectare Palestijns land confisqueerde. Bovendien werd in bezet gebied bijna 400 kilometer aan toegangswegen voor de Joodse kolonisten aangelegd, verdubbelde het totale aantal kolonisten en kwamen er 30 nieuwe nederzettingen bij. Daarnaast weigerde Israël de toezegging uit te voeren om gebied terug te geven, en zette een stelsel van militaire controleposten op dat de bewegingsvrijheid van de Palestijnse bevolking ernstig beperkte en hun economie grote schade toebracht. Let wel, dit is dus allemaal gebeurt tijdens het door president Clinton gesteunde zogenaamde ‘vredesproces’ en is volledig in strijd met het officiële Amerikaanse buitenlandse beleid, dat volgens Washington gebaseerd is op het respecteren van het internationaal recht. Desondanks kon Bill Clinton tegen al die Israëlische schendingen niets effectiefs ondernemen, net zomin als zijn voorgangers dit konden en zijn opvolger dit kon. Sterker nog, de Verenigde Staten heeft de afgelopen 40 jaar het Israëlische nederzettingenbeleid gesubsidieerd. Ook dit bewijst de kracht van de Amerikaanse Israëllobby. De lobby is zelfs in staat het Amerikaanse buitenlandse beleid tegengesteld te laten zijn aan de eigen uitgangspunten. Welke landen steunden bijvoorbeeld onvoorwaardelijk het geweld tegen Irak? Behalve Koeweit, dat door Irak bezet was geweest, was dat alleen Israël. En wie wilden binnen de Verenigde Staten een oorlog? Niet de militairen, niet het ministerie van Buitenlandse Zaken, niet de inlichtingendiensten, ook niet de olielobby, het waren alleen de neoconservatieven met hun nauwe banden met de Israëllobby en de leiders van de lobby zelf. Ze wisten Bush en Cheney ervan te overtuigen dat de illegale inval een uitstekend idee was.’

Al deze informatie wordt door het CIDI en in zijn kielzog de Nederlandse commerciele massamedia stelselmatig verzwegen. Nog steeds zien we Ronny Naftaniel in de media optreden zonder dat hij aangekondigd wordt als directeur van wat de Israelische kwaliteitskrant Haaretz noemt 'een pro-zionistische lobbbygroep'. Want dat mag het grote publiek niet weten.