Het joodse monopolie op slachtofferschap en lijden is nu eindelijk achterhaald. Dat kon ook niet anders, daar heeft de genocidale Joodse staat in Gaza, de Westbank en Libanon definitief een streep onder getrokken. De conclusie is onontkoombaar dat Christelijke en Joodse zionisten in moreel opzicht geen spat beter zijn dan de nazi's en de fascisten van 80 jaar geleden. Alleen tuig kan dit blijven ontkennen, zoveel is nu wel duidelijk geworden, en daarmee is het onderscheid tussen facistische zionisten en joodse gelovigen niet langer meer te ontkennen. Dat werd hoog tijd, aangezien het fundamentele verschil tussen joodse jongeren in het Westen, die zich distantieren van de massale terreur van de Joodse staat, en de Joodse fascisten die de Netanyahu-bende blijven steunen nu voor iedere goyim duidelijk zichtbaar geworden. De talloze joodse Nederlanders van mijn naoorlogse generatie zijn daardoor ausgespielt! Dit machtsverlies mogen beroepszionisten als Frits Barend, Leon de Winter, Salomon Bouman en hun fanatieke aanhang vreselijk vinden, maar zij zullen zich toch moeten aanpassen aan deze nieuwe werkelijkheid. Zij zullen het steeds moeilijker vinden critici van Israel te demoniseren als 'ratten, die uit hun holen kruipen,' om Barend's nazi-terminologie eens te citeren. Zij zullen zich in de toekomst gedwongen voelen op een volwassen manier de kritiek te beantwoorden op hun zionistische heilstaat. Tenminste als zij hun steun aan Israel nog enige betekenis willen geven. Zo niet, dan zal de zionistische droom, die al zo lang voor de Palestijnse bevolking een gruwelijke nachtmerrie is, net als eerder het duizendjarige nazi-rijk binnen afzienbare tijd tot het verleden behoren. Het wonderlijke is namelijk dat hoewel de machthebbers verslaafd zijn aan het oorlogsgeweld, de bevolking tegelijkertijd de oorlog verafschuwt. Maar omdat bijvoorbeeld de jood Frits Barend tachtig jaar na de nazi-terreur nog steeds wraak wil nemen voor het leed dat hem is aangedaan wil hij niets vernemen over het leed dat Joden de Palestijnen berokkenen. En zo blijft de geschiedenis zich herhalen. Barend koestert zijn gecultiveerd slachtofferschap. Nooit zal hij zijn slachtofferisme kunnen verzadigen. Hij zal het meenemen zijn graf in, met daarop in graniet geciseleerd: 'Hier Ligt een Joods Slachtoffer.' Maar als hij verstandig zou zijn zou hij daaronder Shelley's beroemde gedicht laten plaatsen:
'OZYMANDIAS
I met a traveller from an antique land
Who said: Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown
And wrinkled lip, and sneer of cold command
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them and the heart that fed.
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye Mighty, and despair!"
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.
Geweldig!
BeantwoordenVerwijderen