donderdag 31 oktober 2024
U.S. Christian And Jewish-Israeli Genocide
A Washington Post investigation reveals that over 120 priests, sisters, and brothers abused more than 1,000 Native American children at Indian boarding schools in the Midwest and Pacific Northwest during the 1950s and ‘60s. (Courtesy Graphic)
'Een terugval in de pré-tragische fase van de mensheid? Maar als dat zo is, wat heeft dan een terugval ondergaan? De Geschiedenis zelf, die onrechtmatig in bezit is genomen van criminelen? Of is het onze manier van begrijpen van de Geschiedenis? Vaak denk ik: het tragische heeft ons verlaten; en dat zou weleens de ware straf kunnen zijn.'
Twaalf jaar geleden, op zondag 2 december 2012, schreef ik het volgende:
In zijn essaybundel Studies in Classic American Literature verwijst D.H. Lawrence naar de founding father Benjamin Franklin die met komisch bedoelt cynisme over de Indianen had opgemerkt dat 'if it be the design of Providence to extirpate these savages in order to make room for cultivators of the earth, it seems not improbable that rum may be the appointed means. It has already annihilated all the tribes who formerly inhabited the sea-coast,' aldus één van de, in de ogen van Geert Mak, 'revolutionaire' grondleggers van de 'zelfstandige democratische republiek,' die volgens hem niet zou zijn gevormd 'rondom een bestaand machtssysteem,' maar kennelijk ineens spontaan vanuit het niets ontstond. Daarentegen is Lawrence realistischer wanneer hij als volgt reageert op deze genocidale politiek: ‘Rum plus Savage may equal a dead savage. But is a dead savage savage nought? Can you make a land virgin by killing off its aborigines?’ Een uiterst retorische vraag die doet denken aan de waarschuwing van chief Seattle die de witte christelijke binnendringers ooit eens waarschuwde: ‘At night, when the streets of your cities and villages are silent, and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land. The white man will never be alone. Let him be just and deal kindly with my people. For the dead are not powerless. Dead, did I say? There is no death. Only a change of worlds.’ Op zijn beurt signaleerde D.H. Lawrence:
‘Those that are pushed out of life in chagrin come back unappeased, for revenge. A curious thing about the Spirit of Place is the fact that no place exerts its full influence upon a new-comer until the old inhabitant is dead or absorbed. So America. While the Red Indian existed in fairly large numbers, the new colonials were in a great measure immune from the daimon, or demon, of America. The moment the last nuclei of Red life break up in America, then the white men will have to reckon with the full force of the demon on the continent. At present the demon of the place and the unappeased ghosts of the dead Indians act within the unconscious or under-conscious soul of the white American, causing the great American grouch, the Orestes-like frenzy of restlessness in the Yankee soul, the inner malaise which amounts almost to madness, sometimes.’ Zo voorspelde de grote schrijver al 36 jaar voordat John Steinbeck in een brief aan de voormalige Democratische presidentskandidaat Adlai Stevenson schreef over een ‘creeping, all pervading, nerve-gas of immorality which starts in the nursery and does not stop before it reaches the highest offices, both corporate and governmental.’ En over een ‘nervous restlessness, a hunger, a thirst, a yearning for something unknown – perhaps morality,’ waarmee zijn landgenoten kampten. Een 'morality' die de Europese kolonisten tijdens een proces van eeuwen in zichzelf hadden vernietigd door het beroven en vermoorden van de miljoenen oorspronkelijke bewoners, om tenslotte de weinige overlevenden in reservaten op te sluiten en hun kinderen in speciale Indiaanse kostscholen waar hun cultuur werd vernietigd onder het motto 'kill the Indian and save the man.' Ook Steinbeck, die door Mak wordt afgedaan als een simplistische 'doemdenker,' besefte als gewetensvolle schrijver dat niemand ongestraft zijn geweten kan negeren, en dat de mens oogst wat hij zaait:‘We can stand anything God and Nature can throw at us save only plenty. If I wanted to destroy a nation, I would give it too much and I would have it on its knees, miserable, greedy and sick… Someone has to reinspect our system and that soon. We can’t expect to raise our children to be good and honourable men when the city, the state, the government, the corporation all offer the highest rewards for chicanery and dishonesty. On all levels it is rigged, Adlai.’
Het is bekend dat de mens zich geestelijk niet kan ontwikkelen zonder de eigen misdaden te erkennen en verantwoording daarvoor af te leggen. De psychotherapeuten Martine Groen en Justine van Lawick stellen in hun studie Intieme Oorlog dat een langlopend conflict alleen dan opgelost kan worden als er een ontwikkeling doorlopen wordt ‘van schaamte naar schuld, naar bekennen en vervolgens naar boete, vergelding, vergeving en eventueel verzoening. De eerste stap is het benoemen van de vernederingen en de kwetsuren en de schaamte die daarmee gepaard gaat [...] Als dit is uitgesproken, helpt een schuldbekentenis om de schaamte te verminderen.’ De dader en het slachtoffer zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden geraakt, en wel omdat de dader zich vaak onbewust schaamt voor zijn/haar misdaden en het slachtoffer zich schaamt voor wat hem/haar overkomt. Die schaamte manifesteert zich weer in woede en agressie, in een spiraal naar beneden tot in het uiterste geval de dood erop volgt. De dader wordt als het ware gegijzeld door zijn eigen onvermogen de schaamte onder ogen te zien, en komt op die manier niet toe aan de schuldvraag. Dit is vooral zo problematisch omdat ‘schuld goed te maken [is],’ maar ‘bij schaamte is dat veel moeilijker. Bij deze emotie is sprake van een fundamenteel tekortschieten, en dat geeft een gevoel van falen, van niet toereikend zijn […] Het zelfbeeld wordt geschonden. Bij schaamte staat het zelf centraal dat veroordeeld wordt, bij schuld is het niet het zelf maar een daad die negatief beoordeeld wordt,’ aldus Groen en Van Lawick. De misdaad is daarom veel makkelijker te accepteren dan de schaamte erover. Hoewel beide psychotherapeuten huiselijk geweld beschrijven, is hun analyse ook van toepassing op elk grootschalig conflict, waarbij bijvoorbeeld de witte kolonist de rol van de dader speelt en de Indiaan de rol van slachtoffer. Omdat dit conflict al zoveel eeuwen bestaat ‘there has been all the time, in the white American soul, a dual feeling about the Indian. First was Franklin's feeling, that a wise Providence no doubt intended the extirpation of these savages. Then came Crevecoeur's contradictory feeling about the noble Red Man and the innocent life of the wigwam. Now we hate to subscribe to Benjamin's belief in a Providence that wisely extirpates the Indian to make room for 'cultivators of the soil.' In Crevecoeur we meet a sentimental desire for the glorification of the savages. Absolutely sentimental. [...] The desire to extirpate the Indian. And the contradictory desire to glorify him. Both are rampant still, today. The bulk of the white people who live in contact with the Indian today would like to see this Red brother exterminated; not only for the sake of grabbing his land, but because of the silent, invisible, but deadly hostility between the spirit of the two races. The minority of whites intellectualize the Red Man and laud him to the skies. But this minority of whites is mostly a high-brow minority with a big grouch against its own whiteness,’ aldus D.H. Lawrence, die zich afvroeg ‘how can any man be free without a soul of his own, that he believes in and won't sell at any price?’ aan de eerste de beste werkgever die de tijd van de werknemer koopt om te bepalen wat deze ondergeschikte in de van hem gekochte tijd moet doen, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, tot hij oud en versleten met pensioen mag, of tot hij als overtollig van de ene op de andere dag op straat wordt gezet en hij weer verder moet zwerven, op zoek naar de onvrijheid van een andere betaalde baan. Dit is de werkelijkheid van de overgrote meerderheid van de mensen in een systeem dat zich aanprijst als een vrije democratie die, in de woorden van Geert Mak, 'een begin van orde' bracht 'in de mondiale politiek en economie.’ Het zijn dan ook de non-conformisten als Lawrence die het dichtst bij de waarheid komen wanneer ze ons erop wijzen dat ‘men are free when they are in a living homeland, not when they are straying and breaking away. Men are free when they are obeying some deep, inward voice of religious belief. Obeying from within. Men are free when they belong to a living, organic, believing community, active in fulfilling some unfulfilled, perhaps unrealized purpose. Not when they are escaping to some wild west. The most unfree souls go west, and shout of freedom. Men are freest when they are most unconscious of freedom. The shout is a rattling of chains, always was. Men are not free when they are doing just what they like. The moment you can do just what you like, there is nothing you care about doing. Men are only free when they are doing what the deepest self likes.’
De VS kan geen 'begin van orde' brengen omdat de bewoners van het land zelf geen 'begin van orde' in zichzelf hebben gecreëerd, niet de rust hebben gevonden om zich te bevrijden van alle illusie’s waarop het 'Amerikaanse' systeem is gebaseerd, de veronderstelling dat het individu zich eeuwig kan vernieuwen door 'a gradual sloughing of the old skin, toward a new youth. It is the myth of Amerika.' D.H. Lawrence:
‘Liberty in America has meant so far the breaking away from all dominion. The true liberty will only begin when Americans discover IT, and process possibly to fulfil IT. IT being the deepest whole self of man, the self in its wholeness, not idealistic halfness. [...] We are free only so long as we obey. When we run counter, and think we will do as we like, we just flee around like Orestes pursued by the Eumenides.’ De kapitalistische doctrine van de onmiddellijke bevrediging van alle mogelijke verlangens werkt immers zelfvernietigend. D.H. Lawrence in een essay over het werk van Edgar Allan Poe:
‘The root of all evil is that we all want this spiritual gratification, this flow, this apparent heightening of life, this knowledge, this valley of many-coloured grass, even grass and light prismatically decomposed, giving ecstasy. We want all this without resistance. We want it continually. And this is the root of all evil in us. [...] And evil breeds evil, more and more,’
De VS is niet meer jong en nieuw en kan zeker niet 'weer het "gewone" land' worden 'dat het tot 1940' zou zijn geweest, zoals Geert Mak beweert. In een essay over Herman Melville's Typee and Omoo schrijft Lawrence:‘We can't go back, and Melville couldn't. Much as he hated the civilized humanity he knew. Het couldn't go back to the savages; he wanted to, he tried to, and he couldn’t,’ want ‘The truth of the matter is, one cannot go back. [...] Melville couldn't go back: and Gaugain couldn't really go back: and I know now that I could never go back. It is one's destiny inside one.’ Het Amerikaanse idealisme van het zichzelf elke dag weer opnieuw uitvinden was vanaf het allereerste begin gedoemd te mislukken. ‘No men are so evil today as the idealists, and no women half so evil as your earnest women, who feels herself a power for good. It is inevitable. After a certain point, the ideal goes dead and rotten. The old ideal becomes in itself an impure thing of evil. Charity becomes pernicious, the spirit itself becomes foul. The meek are evil. The pure in heart have base, subtle revulsions: like Dostoevsky's Idiot. The whole Sermon on the Mount becomes a litany of white vice.’
En hier raken we het centrale probleem van Reizen zonder John, Mak heeft inderdaad zonder John Steinbeck's inzicht door de VS gereisd. Geschoold als de zoon van een dominee was Geert op zoek naar zijn kinderdroom over een niet bestaand 'Amerika.' Het echte 'Amerika' werd al meer dan 160 jaar geleden beschreven door Herman Melville in Moby Dick en het is deze roman waarover D.H. Lawrence, zelf een groot auteur, schreef:
En zo zijn wij vandaag de dag getuige van de ineenstorting van het Amerikaans Imperium als één van de 'post-mortem effects.' Het besef dat er sprake is van een vernietigende leegte achter de Amerikaanse schijn bleef niet beperkt tot het werk van Melville, Scott Fitzgerald, Kerouac, Mailer en andere wereldberoemde Amerikaanse auteurs die niet door Mak begrepen worden. Zo schreef in 1970 de Amerikaanse schrijver en socioloog Philip Slater in zijn studie Pursuit of Loneliness, volgens de New York Times 'a brilliant, sweeping and relevant critique of American culture’: ‘One begins to sense a wide gap between the fantasies Americans live by and the realities they live in. Americans know from an early age how they're supposed to look when happy and what they're suposed to do or buy to be happy. But for some reason their fantasies are unrealizable and leave them disappointed and embittered.’ De reden waarom ondermeer Geert Mak dit alles niet begrijpt is het feit dat hij de klassieke Amerikaanse romans niet heeft gelezen en de Amerikaanse geschiedenis niet intensief heeft bestudeerd. Maar de oorzaak moeten we elders zoeken. Mak is als vooruitgangsgelovige op zoek naar 'hoop,' en wel omdat hij volgens hemzelf ‘niet zonder hoop [kan], Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.’ Hij is net als de meesten van mijn generatiegenoten opgegroeid in een welvaartsstaat die maakbaar leek, waarin de vooruitgang almaar zou doorgaan. Nooit eerder is er een generatie geweest die zo geprivilegieerd was als de mijne. Na1968 presenteerden mijn leeftijdgenoten zich als de verbeelding aan de macht, maar eenmaal op het pluche eindigden ze als de macht van de verbeelding. De verbeelding van het vlees geworden conformisme. Nu de mythe van de vooruitgang is doorgeprikt, staat mijn generatie met lege handen, en deinst ze terug voor de gapende leegte achter de façade die zij een werkzaam leven lang heeft opgehouden. De houding van deze ongelukkige idealisten kan men kort samenvatten met het begrip 'conspiracy of silence.' Mak is een best-seller auteur omdat hij zich ten koste van de werkelijkheid vast bleef klampen aan de geruststellend lijkende vooruitgangsillusie. Het waanbeeld dat er weliswaar wel problemen zijn, sommige daarvan zelfs ernstig, maar er altijd licht blijft aan het einde van de tunnel, er is overal wel een oplossing voor. En in dat vrijblijvende, zogenaamde 'optimisme' willen de angstige lezers van Mak's boeken zich graag spiegelen. Het is in feite nog het enige geloofsartikel dat zij bezitten. Niet dat ze werkelijk in hun 'optimisme' geloven, maar ze geloven dat ze erin geloven. En aangezien het huidige machtssysteem nog steeds gefundeerd is op het vooruitgangsgeloof is paradoxaal genoeg de ontwikkeling van de samenleving gestagneerd. Dat probleem werd als volgt in 2005 door Milan Kundera omschreven in zijn essay And If the Tragic Has Deserted Us? 'De grote menselijke conflicten bevrijden van de naïeve interpretatie als een strijd tussen goed en kwaad, ze begrijpen in het licht van het tragische, was een enorme prestatie van de geest; het bracht de onvermijdelijke relativiteit naar voren van menselijke waarheden; het maakte de noodaak duidelijk om rechtvaardig te zijn tegen de vijand. Maar het morele manicheïsme heeft een onvernietigbare vitaliteit… Hitler dompelde Europa niet alleen onder in een onbeschrijflijke verschrikking maar beroofde het ook van het tragische levensgevoel. Net als de strijd tegen het nazisme, zou de hele hedendaagse politieke geschiedenis van toen af aan gezien en ervaren worden als een strijd tussen goed en kwaad… Is dit een regressie? Een terugval in de pré-tragische fase van de mensheid? Maar als dat zo is, wat heeft dan een terugval ondergaan? De Geschiedenis zelf, die onrechtmatig in bezit is genomen van criminelen? Of is het onze manier van begrijpen van de Geschiedenis? Vaak denk ik: het tragische heeft ons verlaten; en dat zou weleens de ware straf kunnen zijn.
Op zijn beurt signaleerde in 1992 de Joods-Britse auteur John Berger in zijn essaybundel Stemverheffing: 'De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen… Wat ik wil is dat mensen zich ervan bewust worden hoe schunnig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Schunnig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd. Herstel iets van die waardigheid – gun mensen de tijd, verschuif het gebruikelijke zwaartepunt – en slecht nieuws wordt van een onderbreking de waarheid. Er zijn tal van waarheden waarvoor geen directe oplossing bestaat. Het woord ‘oplossing’ raakt niet aan het tragische. Wíj moeten in aanraking komen met het tragische en ons erdoor laten raken. We zouden er misschien door veranderen als we het benoemden. Ook benoemd blijft het tragische tragisch, maar slecht nieuws zou het niet worden. Alleen van daaruit is een realistische politiek mogelijk.
Maar het massapubliek is niet in staat dit te beseffen, en zijn dus al helemaal niet in de positie om levensvatbare alternatieven te zoeken. De vooruitgangsgelovigen weigeren het tragische element van het bestaan onder ogen te zien. Zij blijven bidden en hopen dat met marginale veranderingen de diepe culturele crisis in het westen zich als het ware vanzelf oplost. Ze reageren autistisch op de realiteit, zoals die beschreven wordt door ondermeer de Amerikaanse auteur Erik Reece die in Lost Mountain over de verwoesting schrijft 'We are currently witnessing -- and ignoring -- the sixth great extinction since the advent of life on earth. This is not a hysterical cry of some druid; it is cold scientific fact.'
Door het vooruitgangsgeloof verdwijnen er overal ter wereld allerlei levende soorten in een tempo dat 1000 tot 10.000 keer sneller is dan vóór de industriële revolutie, 'that is to say, roughly one species goes extinct every hour.' Slechts één voorbeeld: 'of the 9,946 known bird species, 70 percent are declining in number.'
Met onder andere de hierboven beschreven feiten in het achterhoofd zal duidelijk zijn dat Mak's advies aan de VS om 'weer het "gewone" land' te 'worden dat het tot 1940 was,' tekenend is voor het feit dat hij de realiteit niet kan zien, en vanuit een virtuele werkelijk schrijft.
Zondag 29 september tussen om drie 15.00 uur kreeg ik op de Dam in Amsterdam een hartaanval, tijdens een bijeenkomst tegen de Joods-Israelische genocide in Gaza. Terwijl ik ineenzakte, zag ik in mijn rechteroog een politiebusje met een paar agenten, maar in plaats van hun hulp in te roepen, belde ik mijn vrouw mij te komen halen met haar Biro. Uiteindelijk werd ik thuis door een ambulance met spoed naar het OLVG gebracht, en werd ik de ochtend daarna gedotterd. Ik heb één conclusie hieruit getrokken. Daarover de volgende keer meer.
The Evil Israel Does is the Evil Israel Gets
The Evil Israel Does is the Evil Israel Gets
Israel’s settler colonial project perpetuates the cycle of violence against the indigenous inhabitants of historic Palestine. Palestinians have been forced to speak back in the language Israel speaks.
|
| |||||||||||||||
 |
Universal Misery - by Mr. Fish
SubscribedI knew Dr. Abdel Aziz al-Rantisi, the co-founder of Hamas, along with Sheikh Ahmed Ismail Yassin. Al-Rantisi’s family were expelled to the Gaza Strip by Zionist militias from historic Palestine during the 1948 Arab-Israeli War. He did not fit the demonized image of a Hamas leader. He was a soft spoken, articulate and highly educated pediatrician who had graduated first in his class at Egypt’s Alexandria University.
As a nine-year-old boy, he witnessed executions in Khan Younis of 275 Palestinian men and boys, including his uncle, when Israel briefly occupied the Gaza Strip in 1956, the subject of Joe Sacco’s magisterial book Footnotes in Gaza. Scores of Palestinians were also executed by Israeli soldiers in the neighboring town of Rafah, where tens of thousands Palestinians are currently being forced to flee now that Khan Younis has come under attack.
“I still remember the wailing and the tears of my father over his brother,” al-Rantisi told Sacco and me when we visited him at his home. “I couldn’t sleep for many months after that…It left a wound in my heart that can never heal. I’m telling you a story and I’m almost crying. This sort of action can never be forgotten…[T]hey planted hatred in our hearts.”
He knew he could never trust the Israelis. He knew that the goal of the Zionist state was the occupation of all of historic Palestine – Israel seized Gaza and the West Bank in 1967 along with Syria’s Golan Heights and Egypt’s Sinai Peninsula – and the eternal subjugation or extermination of the Palestinian people. He knew he would avenge the killings.
Al-Rantisi and Yassin were assassinated in 2004 by Israel. Al-Rantisi’s widow, Jamila Abdallah Taha al-Shanti, had a doctorate in English and taught at the Islamic University in Gaza. The couple had six children, one of whom was killed along with his father. The family’s home was bombed and destroyed during the 2014 Israeli assault on Gaza known as Operation Protective Edge. Jamila was killed by Israel on Oct. 19 of this year.
Israel’s genocide in Gaza is rearing a new generation of enraged, traumatized and dispossessed Palestinians who have lost family members, friends, homes, communities and any hope of living ordinary lives. They, too, will seek retribution. Their small acts of terrorism will counter Israel’s ongoing state terror. They will hate as they have been hated. This lust for vengeance is universal. After World War Two, a clandestine unit of Jews who served in the Jewish Brigade of the British Army, called “Gmul,” - Hebrew for “Recompense” - hunted down former Nazis and executed them.
“I and the public know/What all schoolchildren learn,” W.H. Auden wrote. “Those to whom evil is done/Do evil in return.”
Chaim Engel, who took part in the uprising at the Nazis’ Sobibor death campin Poland, described how, armed with a knife, he attacked a guard in the camp.
“It’s not a decision,” Engel said. “You just react, instinctively you react to that, and I figured, ‘Let us to do, and go and do it.’ And I went. I went with the man in the office, and we killed this German. With every jab, I said, ‘That is for my father, for my mother, for all these people, all the Jews you killed.’”
What Engel did to the Nazi guard was no less savage than what Hamas fighters did to Israelis on Oct. 7, after escaping their own prison. Taken out of context, it is inexplicable. But set against the backdrop of the extermination camp, or the 17 years trapped in Gaza’s concentration camp, it makes sense. This is not to excuse it. To understand is not to condone. But we must understand if this cycle of violence is to be stopped. No one is immune to the thirst for vengeance. Israel and the U.S. are foolishly orchestrating yet another chapter in this nightmare.
J. Glenn Gray, a combat officer in World War Two, wrote about the peculiar nature of vengeance in “The Warriors: Reflections on Men in Battle:”
When the soldier has lost a comrade to this enemy or possibly had his family destroyed by them through bombings or through political atrocities, so frequently the case in World War II, his anger and resentment deepen into hatred. Then the war for him takes on the character of a vendetta. Until he has himself destroyed as many of the enemy as possible, his lust for vengeance can hardly be appeased. I have known soldiers who were avid to exterminate every last one of the enemy, so fierce was their hatred. Such soldiers took great delight in hearing or reading of mass destruction through bombings. Anyone who has known or been a soldier of this kind is aware of how hatred penetrates every fiber of his being. His reason for living is to seek revenge; not an eye for an eye and a tooth for a tooth, but a tenfold retaliation.
To the brutalized, numb with trauma, convulsed by rage, those who relentlessly attack and humiliate them are not human beings. They are representations of evil. The lust for vengeance, for tenfold retaliation, spawns rivers of blood.
The Palestinian attacks of Oct. 7, which left some 1,200 Israelis dead, feeds this lust within Israel, just as Israel’s obliteration of Gaza feeds this lust among Palestinians. Israel’s blue and white national flag with the Star of David adorns homes and cars. Crowds gather to support families whose members are among the hostages in Gaza. Israelis hand out food at road junctions to soldiers headed to fight in Gaza. Banners with slogans such as “Israel at war” and “Together we will win” punctuate television broadcasts and media sites. There is little discussion in Israeli media of the slaughter in Gaza or the suffering of Palestinians - 1.7 million of whom have been driven from their homes - but a constant repetition of the stories of suffering, death and heroism that took place on the Oct. 7 attack. Only our victims matter.
“Few of us ever know how far fear and violence can transform us into creatures at bay, ready with tooth and claw,” Gray wrote. “If the war taught me anything at all, it convinced me that people are not what they seem or even think themselves to be.”
Marguerite Duras in her book “The War: A Memoir” writes of how she and other members of the French Resistance tortured a 50-year-old Frenchman accused of collaborating with the Nazis. Two men who were tortured in Montluc prison in Lyon strip the alleged informer. They beat him as the group shouts: “Bastard. Traitor. Scum.” Blood and mucus soon run from his nose. His eye is damaged. He moans, “Ow, ow, oh, oh. …” He crumples in a heap on the floor. Duras writes that he had “become someone without anything in common with other men. And with every minute the difference grows bigger and more established.” She watches the beating passively. “The more they hit and the more he bleeds, the more it’s clear that hitting is necessary, right, just.” She goes on: “You have to strike. There will never be any justice in the world unless you – yourself are justice now. Judges, paneled courtrooms play-acting, not justice.” She notes,“Every blow rings out in the silent room. They’re hitting at all the traitors, at the women who left, at all those who didn’t like what they saw from behind the shutters.”
Israel has abused, humiliated, impoverished and wantonly killed Palestinians, provoking inevitable counter violence. It is the engine behind a century of bloodshed. The genocide in Gaza outdoes even the worst excesses of the Nakba, or catastrophe, which saw 750,000 Palestinians driven from their land in 1948 and 8,000 to 15,000 murdered in massacres by Zionist terrorist militias such as Irgun and Lehi.
The Palestinian resistance has little more than small arms and rocket-propelled grenades to battle against one of the best equipped and most technologically advanced militaries on the planet, the world’s 4th strongest military, after the U.S., Russia and China. Palestinian fighters, facing these overwhelming odds, have become demigods with huge popular followings not only among Palestinians, but throughout the Muslim world. Israel may be able to hunt down and kill Hamas’s second-in-command leader Yahya Sinwar, but if they do, he will become the Middle East’s version of Ernesto “Che” Guevara. Resistance movements are built on the blood of martyrs. Israel ensures a continual supply.
The decision by the U.S.to defend, fund and participate in Israel’s carpet bombing, slaughter and ethnic cleansing in Gaza is unconscionable. Its backing for the genocide has destroyed what remained of its credibility in the Middle East, already in tatters from two decades of wars, as well as most of the rest of the world. It has forfeited its right to act as a mediator; that role will be taken by China or Russia. Its refusal to condemn Israeli aggression and war crimes exposes its hypocrisy about the Russian invasion of Ukraine. It flirts with the possibility of a regional conflagration. The peace process, a sham for decades, is irrecoverable. The only language left is the language of death. It is how Israel speaks to the Palestinians. It is how the Palestinians are forced to speak back.
The Biden administration has little to gain from the leveling and depopulation of Gaza, indeed it is alienating huge segments of the Democratic Party, especially as it attacks protestors calling for a ceasefire as “pro-terrorist.” Senate Majority leader Chuck Schumer led chants of “We stand with Israel” and “No ceasefire” at a pro-Israel rally on Nov. 4 in Washington D.C., despite a Reuters/Ipsos survey indicating 68 percent of respondents believed that Israel should implement a ceasefire and negotiate an end to the war. That number rises to 77 percent among Democrats. Biden has a dismal approval rating of 37 percent.
On Friday, the United Nations Security Council voted 13-1 for an immediate ceasefire in Gaza and unconditional release of all hostages. The U.S. voted against the resolution. The U.K. abstained. The draft resolution was not adopted due to the U.S. veto.
Biden’s real base is not disenchanted voters but the billionaire class, corporations, such as the weapons industry, which is making huge profits from the wars in Gaza and Ukraine, and groups such as the Israel lobby. They determine policy, even if it means Biden’s defeat in the next presidential election. If Biden loses, the oligarchs get Donald Trump, who serves their interests as doggedly as Biden.
The wars do not end. The suffering continues. The Palestinians die in the tens of thousands. This is by design.
The Chris Hedges Report is a reader-supported publication. To receive new posts and support my work, consider becoming a free or paid subscriber.