Dit laatste getuigt van een profetisch inzicht, met de volgende kanttekening: wie had zich ooit kunnen voorstellen dat juist Joodse militairen, veel van hen nakomelingen van Auschwitz-slachtoffers, ruim driekwart eeuw na de val van nazi-Duitsland, zelf genocidale aanvallen zouden beginnen op de Palestijnse burgerbevolking? Levi herinnert ons eraan dat het allereerst “het geheugenverlies van het verleden is, en het uitwissen van de slachtoffers die het mogelijk maken dat de geschiedenis zich herhaalt.” Wat deze bewonderenswaardige man zich niet kon voorstellen was het feit dat de zionisten, met hun fundamentele gebrek aan een eigen Joodse identiteit net zo vatbaar waren voor het nazisme/fascisme als elke andere massa. Dit geldt tevens voor de joden in de diaspora. De Joods-Israelische emeritus hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi stelde in zijn boek Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israël (1989):
Tegenover mij voegde hij hieraan toe dat een niet gering deel van de joodse Europeanen aan hetzelfde identiteitsprobleem lijden. Beit-Hallami wijst daarbij op een onvermijdelijk probleem:
“De Israëlische definitie van nationaliteit en burgerschap maakt vreemdelingen van de diaspora-joden overal in de wereld, in het land waar ze leven, behalve in Israël; tegelijkertijd maakt het van Palestijnen die in Israël leven, vreemdelingen in hun geboorteland.” En: “De joden in de wereld hebben nu drie opties om met hun joods-zijn om te gaan. Het zijn dezelfde opties die in de 19e eeuw werden gedefinieerd: zionisme, in de praktijk de minste populaire; orthodoxie, net zo onpopulair; en assimilatie. Herzl was realistisch toen hij zei dat het zionisme alleen voor diegenen was ontworpen die niet kunnen of willen assimileren. Vandaag de dag kan en zal de meerderheid dit wel doen. Emancipatie zal haar definitieve triomf in de diaspora vieren, en op een dag zullen de laatste tweehonderd jaar gezien worden als een omleiding op de weg naar de totale integratie van joden in de samenlevingen die hen als gast opnamen. Het is deze omleiding die Israël heeft gecreëerd.”
Dit wordt door sommige joden buiten Israel als een geweldige bedreiging gezien, als een verlies aan identiteit. En op die angst spelen de zionisten in met oneigenlijke argumenten. Hajo Meijer, die Auschwitz overleefde, zei daarover het volgende:
“Het zionisme gaat van een deterministisch wereldbeeld uit, deze ideologie stelt dat het antisemitisme nooit zal verdwijnen, dat het eigen is aan de mensheid, en dat dus alle joden naar Israël moeten emigreren om zich daar in de eigen groep op te sluiten. Het zionisme kijkt op de joden in de diaspora neer, beschouwt ons als vreemdelingen in ons eigen land, of dat nu Nederland is, of de Verenigde Staten, of welk land dan ook. Ondertussen steelt ‘t het grondgebied van de Palestijnen, uit naam van alle joden op aarde, ook van degenen die er niet aan denken om naar Israël te emigreren. De zionisten claimen namens ons te spreken, namens ‘het Joodse volk,’ maar er bestaat geen Joods volk, dat is een grote mythe, want voor een volk heeft men één land nodig, één taal, één geschiedenis. Al meer dan tweeduizend jaar wonen wij overal in de wereld, spreken alle talen, en het enige wat we tot op zekere hoogte gemeenschappelijk hebben is een socioculturele erfenis. Het zionisme zit met zijn permanent geweld en zijn verdeling van de wereld in joden en niet-joden op een volkomen fout spoor, waaraan het kosmopolitische wereldjodendom vandaag de dag dreigt kapot te gaan. En dat terwijl de joden toch ook het zout der aarde zijn, want wij hebben door onze traditionele leergierigheid en ons universalisme een onevenredig groot aandeel gehad in het gedachtegoed van de mensheid en zeker in dat van het Westen.”
En het is waar dat mishandelde kinderen later vaak hun eigen kinderen mishandelen, maar toch zullen we deze vicieuze cirkel moeten doorbreken, anders zullen we altijd slachtoffer blijven van ons eigen verleden, van onze eigen tekortkomingen en opvoeding en zullen we niet in staat zijn onze eigen toekomst vorm te geven. Wij blijven dan gevangenen van onze — vooral zelf — gecreëerde eigen angsten.”
Met andere woorden, de wanhopige poging om een “nieuwe Jood” in elk opzicht te creëren, was vanaf het allereerste begin van de Joodse staat ten dode opgeschreven. De mens is immers onlosmakelijk verbonden met zijn verleden. Het gevolg is geweest is dat de Joods-Israeli’s datgene werden wat ze het meest hadden gehaat, te weten nazi’s, niet in staat uit deze cul-de-sac te kruipen. “Het is gebeurd, dus kan het opnieuw gebeuren: dit is de kern van wat we te zeggen hebben,” of te wel fascisme gesteund door het Westen, met zijn ‘rationality without reason,’ zoals de befaamde Amerikaanse socioloog C. Wright Mills al eind jaren vijftig ontdekte. De Joodse staat probeerde het verleden te vernietigen door de nazi’s te imiteren. Dat nu is precies de echte tragedie van het Joodse volk, en juist daarom vormen zij een gevaar voor de wereldvrede. Hun als het ware verslaving aan de Holocaust is allemaal zo helder beschreven door de joods-Canadese Bernice Eisenstein in haar boek Ik was een kind van holocaust overlevers (2006):
“Zonder dat mijn familie het wist of zelfs maar vermoedde, heeft hun verleden mijn eenzaamheid en boosheid gevormd en gestalte gegeven aan wat ik onder liefde en verlies versta. Ik heb de ondraaglijke lichtheid geërfd van een bestaan als kind van Holocaust-overlevers. Vervloekt en gezegend. Zwart, wit, en overschaduwd... Ik heb het verdwijnpunt van de Holocaust nooit kunnen vinden, nooit precies geweten waar mijn plaats aan zijn horizon was.”
Terwijl Bernice tegelijkertijd precies weet dat zij: “met een probleem [zit]: niet het opgroeien in het gezin van mijn ouders was tragisch, maar hun verleden. Niet mijn leven was verdoemd, maar het hunne.
Er zijn geen grenzen aan hoe ver een geobsedeerde fantasie kan gaan met dit soort dingen. Maar om van die verslaving, die dwang, af te komen, zou ik mezelf moeten blinddoeken, mijn oren moeten dichtstoppen, mijn mond afplakken en de waarheid dat ik zonder de Holocaust niet zou zijn wie ik ben, moeten uitvlakken. Hij heeft me gestigmatiseerd en gebrandmerkt met zijn gestippelde kenteken op mijn onderarm, me onherroepelijk zijn wereld binnengetrokken als zijn nakomeling. Het collectieve geheugen van een generatie spreekt en ik ben gedwongen te luisteren, zijn verschrikkingen te zien en zijn verontwaardiging te voelen.”
Dit proces van 'geobsedeerde fantasie' is het onvermijdelijke resultaat van hetgeen Hannah Arendt al in 1945 voorspelde toen zij constateerde dat “vele zionisten er inderdaad van overtuigd waren dat zij joden bleven door de vijanden van het joodse volk. Hieruit concludeerden de zionisten dat het joodse volk zonder het anti-semitisme in de landen van de diaspora niet overleefd zou hebben; en daarom waren zij tegen elke poging om anti-semitisme op grote schaal te vernietigen. Integendeel, ze verklaarden dat onze vijanden, de anti-semieten, ‘onze betrouwbaarste vrienden zijn, de anti-semitische landen onze bondgenoten.’ (Herzl).”
Ondanks al deze feiten blijft de foutieve gedachte bestaan dat de Holocaust uniek was. Voor de overgrote grote van de Joden in Israël en zelfs ook voor veel joden buiten de zionistische staat blijft de opvatting heilig dat de Holocaust een voor eeuwige unieke misdaad was. De in Tel Aviv geboren auteur en saxofonist, Gilad Atzmon benadrukt dat het bijbelse Jodendom van het begin af een religie van de Holocaust is geweest, zodat “de Holocaust feitelijk gegraveerd is in de Joodse cultuur, het discours en de geest, want ‘Jood zijn is een bedreiging zien in elke goy, constant alert zijn.’
Met zijn vele musea en onophoudelijke medialiturgie heeft de Holocaustcultus nu de verering van Christus vervangen. Het herdenken van de marteldood van het uitverkoren volk is de burgerlijke religie van West-Europa geworden. Het heeft als bijkomend voordeel dat het de kreten van het Palestijnse volk, met name de inwoners van Gaza, die met steeds demonischer geweld worden gekruisigd, smoren. Volgens historicus Zygmunt Bauman gebruikt Israël de Holocaust ‘als het certificaat van zijn politieke legitimiteit, als vrijgeleide voor zijn vroegere en toekomstige beleid, en bovenal als vooruitbetaling voor het onrecht dat het zelf zou begaan.’
‘Het is moeilijk te geloven, maar slechts 60 jaar na de Holocaust loopt het Joodse volk opnieuw het gevaar uitgeroeid te worden.' Elke antisemitische daad, elke uiting van Jodenhaat, is een kleine Holocaust, die een nieuwe catastrofe kan voorspellen. De Israëlische muzikant en filosoof Gilad Atzmon spreekt van een 'prétraumatisch stresssyndroom (PTSS)' om de fundamentele stemming van de Joodse en Israëlische cultuur te karakteriseren, veroorzaakt door de politieke en culturele elite, die door voortdurende herinneringen aan de vorige Holocaust de bevolking permanent in de verwachting van een nieuwe Holocaust houdt. Zo 'worden jonge Israëliërs door verschillende zionistische organisaties naar Auschwitz gebracht met als doel hen te transformeren tot getraumatiseerde Joodse volwassenen.’”
Dit is de giftige bron waarmee de Joods-Israelische trauma zich laaft, met als gevolg de Joodse haat tegen de niet-jood, en dus ook de haat tegen de Palestijnse bevolking. Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten