zaterdag 2 november 2019

Geert Mak's 'Grote verwachtingen'

Europa als vredesproces was een eclatant succes. Europa als economische eenheid is ook een eind op weg,

aldus luidde in 2004 de stellige slotconclusie van Geert Mak’s bestseller In Europa. Deze mening sloot naadloos aan bij de strekking van zijn 1223 pagina’s tellende boek. Om tot dit verbluffende eindoordeel te komen, moest mijn oude vriend wel enkele hinderlijke feiten angstvallig verzwijgen, zoals het gegeven dat de Joegoslavische oorlogen van 1991 tot 2001: 

were marked by many war crimes, including genocide, crimes against humanity and rape. The Bosnian genocide was the first European crime to be formally judged as genocidal in character since World War II, and many key individual participants were subsequently charged with war crimes. The International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (ICTY) was established by the UN to prosecute these crimes.

According to the International Center for Transitional Justice, the Yugoslav Wars resulted in the death of 140,000 people.

Maar bij gebrek aan een serieuze Nederlandse intelligentsia kon Mak moeiteloos doorgaan voor een visionair van wereldniveau. Zo slaagde hij er zelfs in de corrupte Franse bourgeoisie te motiveren hem te verheffen tot Ridder in het Legioen van Eer. En wie zou hem van toen af aan nog durven te bekritiseren? Wel, in elk geval ik, zijn oude vriend, die hem jarenlang had gewaarschuwd dat zijn analyses niet deugden, en dat er geen enkele sprake van was dat ook 'Europa als economische eenheid een eind op weg,’ zou zijn, aangezien sinds eind jaren zeventig het kapitalisme een revolutionaire omwenteling heeft doorgemaakt. Het Keynesianisme moest wijken voor  het neoliberalisme. Anders gesteld: de verzorgingsstaat moest wijken voor een deregulerende en privatiserende neoliberale staat. En omdat altijd en overal iemand de rekening moet betalen, werd de positie van de zwakkeren almaar slechter om op die manier de rijken almaar rijker te kunnen maken. Zo simpel was en is het nog steeds. Vanzelfsprekend conformeerden de eeuwige opportunisten zich onmiddellijk aan de nieuwe werkelijkheid. De gewiekste Geert, die begin jaren tachtig in De Groene Amsterdammer had geschreven dat ‘de rek eruit was,’ en dat de jaren zestig nu definitief waren afgelopen, besefte onmiddellijk als freelancer dat vrij plotseling de wind uit een andere hoek kwam. Er zat voor hem als modale zzp-niets anders op dan met de stroom mee te drijven. En dus beweerde hij als profeet van het neoliberale tijdperk nog in 2013:

de EU is een markt van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product. We hebben nu een open toegang tot die markt. Gaan we die deur echt dichtgooien?

Met het oog op de neoliberale globalisering stelde hij de retorische vraag: 'Is de wereld niet zelf allang de nationale verbanden ontgroeid?’ Die vraag was natuurlijk niet gericht aan de miljoenen slachtoffers van het gewelddadig westers expansionisme onder leiding van Washington en Wall Street. Nee, Mak deed met zijn kneuterige beeldspraak een beroep op het kleinburgerlijk egoïsme dat, aldus Johan Huizinga, zo kenmerkend is voor de Nederlandse volksaard.  

Vier jaar nadat de bestsellerauteur had beweerd dat ‘Europa als economische eenheid een eind op weg,’ was, brak in 2008 de kredietcrisis in volle hevigheid uit waarop een diepe economische crisis volgde. Nadat ik mijn oude vriend Geert begin 2012 weer eens had proberen uit te leggen wat er zich in werkelijkheid vóór zijn ogen voltrok, kreeg ik enkele dagen later een email van hem met ondermeer de volgende opmerking 

Het probleem met jou is dat je verdomd vaak gelijk hebt, en dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt… Jij ziet veel dingen scherper en eerder, maar

zo vervolgde Mak:

Ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.

Het was dit wanhopige verlangen naar verlossing waardoor de domineeszoon blind was voor de realiteit. Ik meld dit aangezien Geert Mak op dit moment opnieuw een zegetocht langs de Nederlandstalige corporate media maakt vanwege het verschijnen van zijn nieuwe onverbiddelijke bestseller, getiteld ‘Grote verwachtingen.’ Uitgeverij atlas contact kondigt dit boek als volgt aan: 

In ‘Grote verwachtingen’ vertelt en duidt Geert Mak de recente geschiedenis zoals alleen hij dat kan. Het is het vervolg op het immens succesvolle ‘In Europa’ dat vijftien jaar geleden verscheen. Enkele jaren later volgde de 35-delige tv-serie met de schrijver in de hoofdrol. In Europa ging over de twintigste eeuw en hoe die in veel opzichten gruwelijke periode getekend door twee wereldoorlogen, ons heeft gevormd. ‘Grote verwachtingen’ gaat over de eerste twee decennia van de eenentwintigste eeuw. Het neemt de draad op waar ‘In Europa’ eindigde, in 1999. Mak schetst de sfeer en stemming tijdens de eeuwwisseling, het optimisme dat toen hoogtij vierde maar dat gaandeweg verdween, de gevoelens rond de invoering van de euro, de gevolgen van de aanslag op de Twin Towers, de toestand in Oost-Europa en Rusland, de bankencrisis, de Verenigde Staten, Noord- versus Zuid-Europa, en de vluchtelingen. 
https://www.atlascontact.nl/boek/grote-verwachtingen-1/

Hier wordt het mainstream-publiek opnieuw bedrogen. Geert Mak’s ‘optimisme’ berustte op zijn onvermogen om de werkelijkheid te zien, en een gebrek aan kennis. Omdat het neoliberalisme ‘optimisme’ moest uitstralen, luisterde Mak niet naar mensen die ‘verdomd vaak gelijk’ hebben, en die ‘vaak geen prettige mededelingen’ verspreiden, die ‘veel dingen scherper en eerder’ zien. En nu heb ik het niet over mijzelf, maar over de talloze vooraanstaande denkers in de wereld die al vanaf het begin van de twintigste eeuw waarschuwden voor de zwarte kant van het modernisme. Zoals het lezerspubliek van mijn weblog en van mijn boeken weten, geef ik als journalist informatie door van met naam genoemde specialisten op cultureel, politiek en sociaal gebied. Ik bedenk het niet allemaal zelf. Geert Mak wist al jaren dat het neoliberalisme in ‘Europa als economische eenheid’ weliswaar ‘een eind op weg,’ was, maar dat alleen de rijken daarvan profiteerden, terwijl de rest erop achteruit ging, waardoor de kloof tussen arm en rijk bleef toenemen, waardoor op dit moment 26 individuen evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. De schaamteloosheid en doortraptheid van de aankondiging dat ‘Grote verwachtingen’ de ‘draad op[neemt] waar “In Europa” eindigde,’ alsof er een breuk met de geschiedenis was ontstaan, is je reinste oplichterij. De ‘eerste twee decennia van de eenentwintigste eeuw’ zijn het logisch gevolg geweest van de laatste twee decennia van de twintigste eeuw. ‘Europa als vredesproces was’ geen ‘eclatant succes,’ en ook ‘Europa als economische eenheid’ was geenszins ‘een eind op weg.’ Het feit dat NAVO-landen niet in verzet kwamen tegen het massale desastreuze geweld van het Amerikaans militair-industrieel complex in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, en zelfs deelnamen aan deze terreur die ontelbare doden en verminkten veroorzaakte en het Midden Oosten in totale chaos veranderde, is tekenend voor het feit dat ook ‘Europa als vredesproces’ geen ‘eclatant succes’ was. Maar dit alles is voor de polderpers geen aanleiding om niet opnieuw uitbundig aandacht te besteden aan Geert Mak’s nieuwe boek. Op de voorpagina van Vrij Nederland staat onder het portret van beminnelijk kijkende Mak ditmaal:

Geert Mak. ‘We moeten terug naar een kern-Europa. 
Geert Mak schreef een bijsluiter bij het nieuws. 

Hoewel mijn oude vriend ‘niet zonder hoop' kon, beantwoordt hij in VN de vraag of de ‘kracht onder de EU nu [is] verdwenen?’ met: ‘Ja, dat is totaal weg.’ De interviewster vraagt daarop: ‘Is dat de reden dat u nu minder hoopvol bent dan in 2004?’ waarop een typisch Makkiaans antwoord volgt: 

'Was ik hoopvol in 2004? Ja. Nou, ja…' Hij leunt achterover, vouwt zijn handen gekruist onder zijn ellebogen als om zijn bovenarmen te dragen. ‘Oké, redelijk hoopvol.’ 

Ziehier, de man die zich graag uitgeeft voor historicus die inmiddels vergeten lijkt te zijn wat hij vijftien jaar geleden schreef, en nu met moeite toegeeft dat hij in 2004 ‘hoopvol’ was. Maar omdat alles zwart op wit staat, ziet hij zich tenslotte toch genoodzaakt half toe te geven. ‘Oké, redelijk hoopvol.’ Ook dit is een manifestatie van de corrumpering van het poldermodel. De interviewster had hier moeten doorvragen, want de kern van de zaak is dat Geert Mak zijn publiek belazerde met zijn bestseller In Europa, om nu in ‘Grote verwachtingen’ te bevestigen dat destijds 'mijn' visie juist was geweest. Maar omdat hij het problematisch achtte dat sceptici ‘verdomd vaak gelijk’ hebben, omdat zij ‘vaak geen prettige mededelingen’ verspreiden, kon hij toch ‘niet zonder hoop,’ en moest hij wel de kluit belazeren. En de mainstream-media slikt nu wederom de lucratieve profetieën van deze bejaarde vlerk voor zoete koek, hoewel mijn mainstream-collega's weten dat de gemarginaliseerden ‘veel dingen scherper en eerder,’ zien. Meer over deze intellectuele corruptie later. 


Gabbard Lambasted for Pointing Out the Obvious: US Backs Al-Qaeda in Syria

US Has Officially Gone Insane 
Finian Cunningham
October 28, 2019
© Photo: YouTube
The low-ball mudslinging and pantomime palaver among America’s political class is like a theater of absurd. Any form of vilification is now acceptable. President Trump and his Twitter rants may have helped set the bar of indecency to an all-time low, but Democrats and Republicans have quickly joined the descent into madness.
The sanity test was spectacularly failed recently when former Democratic presidential candidate Hillary Clinton lashed out at her party member Tulsi Gabbard, inferring she was a “Russian asset”. The Hawaii congresswoman, who is vying for a run at the presidency in next year’s elections, was defended by some fellow Democratic politicians. But many Clinton aides and media pundits doubled down on Clinton’s smear campaign, reiterating that Gabbard was “working for the Kremlin”.
This bipartisan Russophobia can be traced back decades to the Red Scare paranoia of the Cold War and McCarthyite persecution during the 1950s of suspected Soviet sympathizers in Washington and Hollywood. But for the past three years, since the 2016 election, the Cold War has been crazily enlivened with the “Russiagate scandal” of alleged interference in American political affairs by Moscow. It was the Clinton campaign, establishment media and her intelligence agency supporters that launched that canard against Trump.
Despite lack of evidence and credibility as shown by the vacuous Mueller probe earlier this year, the ridiculous Russiagate narrative and its underlying Russophobia still manages to dominate the views of the US political class, as exemplified by how Clinton’s preposterous smearing of Gabbard was given undue media coverage and supportive commentary. Affording trust and respect for such inane paranoia is surely a sign that America has officially gone insane.
Another symptom of collective madness is seen when truth and factual evidence are presented, but then the truth-teller is pilloried and the facts are blankly ignored.
Tulsi Gabbard told the truth on a recent national TV debate when she said plainly that “the US supports Al Qaeda terrorists”. The incredulous looks from the other Democratic candidates indicated that they are cocooned in a fantasy-world of official American propaganda which claims that US military forces are in Syria and elsewhere to “fight terrorism”.
For speaking such unvarnished truth, veteran servicewoman Gabbard was savaged in media reports and commentary for disseminating disinformation and lies. As well as being labelled a “Russian asset”, she is also denounced as an “Assad apologist”.
However, this week two developments demonstrate that Gabbard is correct in her linking of US support to terror groups in Syria and the Middle East more widely.
First, we had President Donald Trump announcing approval of $4.5 million in aid to the White Helmets, the so-called rescue group operating in Syria. Trump hailed them as “important and highly valued”. Last year, the president also signed off on $6.8 million of aid to the White Helmets.
Despite this group winning an Oscar award for one its propaganda films, the White Helmets have been outed by several investigative reports as a media arm for the Al Qaeda-affiliated Hayat Tahrir al Shams (formerly, Nusra Front) and other Islamic State (ISIS) outfits. The pseudo rescue group only works in the diminished areas that are under the control of the jihadist terror network. The White Helmets are unknown to, or repudiated by, most of the Syrian civilian population. They have been exposed for having mounted false-flag terror attacks with chemical weapons and falsely attributing the attacks to the Syrian Arab Army or allied Russian forces. “They are a complete propaganda construct,” says award-winning journalist John Pilger.
For Trump and other Western governments like the British and French to openly support the White Helmets with millions of dollars is irrefutable proof of the official sponsorship by Western powers of the terrorist network in Syria. Of course, that is consistent with the analysis that these same governments have waged a covert criminal war of regime change against Syria. Again, it is only Tulsi Gabbard among American politicians who has explicitly stated this nefarious involvement of Washington in Syria. Yet she is condemned from all sides as a liar and foreign agent.
The second development this week indicting US links to terror groups – but which is studiously ignored by the Western media – are credible reports of American military force airlifting Al Qaeda-type jihadists out of northeast Syria.
Russia’s Defense Minister Sergei Shoigu this week confirmed that hundreds of suspected jihadi prisoners had escaped from jails and camps amid the turmoil of the Turkish offensive against Kurdish militia.
Syrian state media reports that, “US occupation continues to transport hundreds of Daesh [ISIS] terrorists from Syria to Iraq”.
Many of the detained terror suspects were lifted by American transport helicopters from the giant Al Houl camp near Hasaka city and relocated to western Iraq. Rather than handing over these illegal militants to advancing Syrian state forces, the Pentagon seems intent on holding on to its proxy assets. Maybe to fight in a renewed insurgency against Syria or elsewhere that Washington designates for regime-change operation.
In separate media reports, US forces are also being relocated from eastern Syria to set up bases in western Iraq. This suggests a concerted consolidation between US military forces and the terror groups which were used to wage the failed war in Syria.
Whenever Washington’s political class has descended into name-calling and smearing based on clueless prejudice and paranoia, and whenever the stark truth of America’s criminal war-making is roundly rejected – indeed twisted to demonize truth-tellers like Tulsi Gabbard – then we surely know that the USA now stands for the United States of [Mental] Asylum.

Al-Baghdadi was US ‘spawn’


Al-Baghdadi was US ‘spawn’, his death is still an open question – Lavrov

https://www.rt.com/news/472431-lavrov-al-baghdadi-us-spawn/

vrijdag 1 november 2019

Militair Nep Nieuws

Wanneer is iets echt, en wanneer is het nep?

Wanneer is iets echt, en wanneer is het nep?

1 november 2019 3  Door INDIGNATIE REDACTIE

Mevrouw Barbara Visser, te gast bij het ‘WNL‘-programma ‘Goede Morgen Nederland‘, om de feestelijke ontvangst van de eerste JSF op Leeuwarden te promoten, vertelde tussen neus en lippen door dat de strijdmacht ook ‘nep nieuws‘ in gaat zetten om de vijand mee te destabiliseren. De dames van ‘WNL‘ maakten het staatssecretaris van het ministerie van oorlog niet lastig. Rusland doet het, dus dan is het logisch dat wij hen met gelijke munt terugbetalen. Toch?

De door uniformen gemesmeriseerde dames die overal in het westen opduiken als spreekbuis voor het militair-financieel complex, vormen een enorme bedreiging voor de vrede en veiligheid in de wereld. Dat is geen blijk van misogynie, want vrouwen die getest en getraind zijn, en hebben gediend in de voorste gelederen tijdens daadwerkelijke gewapende strijd, zoals Tulsi Gabbard, de Amerikaanse kandidate voor het presidentschap, weten van de hoed en de rand. Maar de ‘neppers‘ die als ‘bewindspersoon‘, of in de zwerm van commentatoren en ‘specialisten‘ daar omheen cirkelen zijn niet te vertrouwen. En dan bedoel ik niet dat ze kwade bedoelingen hebben, maar ze geloven hun eigen desinformatie. Zoals de mantra dat militaire uitgaven goed zijn voor de economie, terwijl ze als een molensteen om de nek van de belastingbetaler hangen, en geld wegzuigen van nuttiger projecten. Of dat we druk zijn met het verdedigen van ons land als we in Irak, of Syrië een compleet dorp in de as leggen, of in Iran een computervirus verspreiden.
Bij producten heb je ‘nep‘ en ‘nep‘. Je kunt op markten en in winkels in China, en andere landen die de producten maken die hier met een flinke opslag als ‘merkartikelen‘ worden verkocht, die producten voor een fractie van de prijs kopen. In sommige gevallen is dat inferieure namaak, in andere gevallen is het precies hetzelfde product. Daarnaast vind je er het identieke product, met de identieke mogelijkheden en levensduur, maar onder een andere naam.
Iets vergelijkbaars vinden we terug in de informatie-industrie. De moedwillige introductie van een inferieur product (‘nep nieuws‘) heeft consequenties die veel verder reiken dan dat een niet al te snuggere nieuws-consument opgetogen is over een product met een ‘houdbaarheidsdatum‘ die al voor de verkoop verstreken is. Om die reden waren er vroeger in de Verenigde Staten strenge regels die moesten voorkomen dat de propaganda die de CIA verspreidde de denkwereld van de Amerikanen zelf zou beïnvloeden. Inmiddels is dat helemaal geen onderwerp van discussie meer, en strijdt de CIA, samen met andere ‘Deep State‘ organen, en de gekozen vertegenwoordigers van de ‘Warparty‘, openlijk tegen de gekozen president, waarbij zonder begin van enige schroom volop ‘nep nieuws‘ wordt ingezet.
Het is in de praktijk hoe dan ook allang niet meer mogelijk om propaganda, gericht op het buitenland, te scheiden van wat de nietsvermoedende burger wordt voorgezet, dankzij het internet. Hier op dit blog doe ik een verwoede poging om het kaf van het koren te scheiden, en mijn lezers te verwijzen naar bronnen die (over dat onderwerp) doorgaans betrouwbare informatie verstrekken. Wat niet wegneemt dat ook ik niet onfeilbaar ben, uiteraard. Waar de door mij verstrekte informatie feitelijk onjuist blijkt te zijn geweest, corrigeer ik dat ik een vervolgartikel, en/of voeg ik een naschrift toe. Ik ga niet zitten knoeien in een reeds gepubliceerd artikel.
Het concept van ‘nep nieuws‘ is echter bijzonder complex. Een speculatieve toedracht, zoals rond MH-17, ‘Russiagate‘, gifgas in Douma of Salisburry, en de dood van Epstein, en nog zoveel meer opzienbarende gebeurtenissen, die standaard opduiken, zijn geen ‘nep nieuws‘, maar concurrerende interpretaties van de feiten, voorzover die op dat moment onomstotelijk vaststaan. Evident probleem is dat we niet alleen het volste recht hebben om te twijfelen aan de officiële lezing, maar dat het zelfs onze dure plicht is, zoals ik gisteren schreef. Zeker na het ‘Weapons of Mass Destruction‘ fiasco, en opvolgende leugens-om-bestwil, waardoor het in het Midden Oosten en elders nu zo’n enorme puinhoop is.
Twijfel rechtvaardigt echter niet dat je blind achter een alternatieve lezing aan loopt. Maar neem de dood van al-Baghdadi, die net als bin Laden op een geheime lokatie in zee is gedumpt, zodat onafhankelijke verificatie simpelweg onmogelijk is. Beelden van een bombardement zijn in deze geen bewijs van de claim, net zo min als de gephotoshopte huldiging van ‘Fikkie‘ die al-Baghdadi zou hebben opgespoord. Waar ‘mainstream‘ dan weer een hoop kabaal maakt over dat photoshoppen, bewijst dat slechts dat ze op het verkeerde spoor zitten aangaande ‘nep nieuws‘, zoals de Amerikaanse schrijfster en journaliste Sophia Narwitz terecht betoogt. En waren het nou twee of drie kinderen die hij meenam in de dood? Scepsis is gerechtvaardigd, omdat de Verenigde Staten over alles liegen, en al eerder claimden al Baghdadi uit de vergelijking te hebben gehaald, waarna hij weer vrolijk ergens opdook. Waarmee ik echter niet zeg dat het hele verhaal ‘nep nieuws‘ is, en dat de man ergens in de Verenigde Staten, of in een ander land waar hij veilig is, sterke verhalen zit te vertellen tijdens de ‘debriefing‘, bij een gezond ontbijt en een flinke bak koffie. Maar het kan. Al wordt dat ‘complot-scenario‘ wel erg onwaarschijnlijk als ISIS toegeeft dat hun leider is omgekomen. Op enig moment komt er een eind aan scepsis, en het veronderstelde bereik van desinformatie.
Niet iedereen die ‘nep nieuws‘ verspreidt doet dat welbewust. Men vertrouwt alleen zekere ‘zenders‘ meer dan ‘zenders‘ die een andere lezing presenteren. Voor u, en voor mijzelf, houd ik de vinger aan de pols inzake ‘Epstein‘, ‘Skripal‘ en ‘Douma‘, naast ‘Russiagate‘, ‘Oekraïnegate‘, ‘Spygate‘ en nog een hele waslijst aan onderwerpen die betrekking hebben op ‘Klimaat‘, ‘Economie‘, ‘Europa‘ en vrede en veiligheid in ons eigen land, en de rest van de wereld. En dat in een omgeving die verzuipt van het ‘nep nieuws‘, zelfs nog voordat ‘Team Visser‘ de brandkraan open zet om dit Mausoleum te redden, zoals ze in Californië ook het Mausoleum van Reagan en Nancy belangrijker vonden dan al die dorpen er omheen.
Het belangrijkste probleem is dat er nauwelijks nog iemand is die niet is grootgebracht met de opdracht om ‘effectief‘ te communiceren, waarmee bedoeld wordt dat liegen om je doel te bereiken niet immoreel is, omdat ‘iedereen‘ het doet. Toen Edward Bernays zijn inzichten over de manieren om het publiek te beïnvloeden, zodat ze je product zouden kopen, te boek stelde, en het de titel ‘Propaganda‘ meegaf, kon hij niet bevroeden hoe het de wereld voorgoed zou veranderen. Goebbels deed er zijn voordeel mee, maar in deze tijd krijgen kleuters al aangereikt hoe ze ‘effectief‘ moeten communiceren, en op moeten komen voor zichzelf, zonder acht te slaan op de noden van anderen. En het eind van het liedje is dat niemand nog zicht heeft op wat waar is, wie betrouwbaar is als ‘zender‘, en of de stress die we voelen niet is veroorzaakt door de echo van onze eigen ‘leugentjes om bestwil
In militaire kringen is het fenomeen van de ‘afleidingsmanoeuvre‘ van alle kanten bestudeerd, en uitgewerkt. Het is dodelijk als de eigen troepen niet meer weten wat écht is, en wat nep, en blind achter hun eigen staart aanrennen. Dat is nu al de praktijk in de ‘informatieoorlog‘ zoals die zich voor onze neus openbaart als een strijd tussen de ‘Democraten‘ en ‘Republikeinen‘ in de Verenigde Staten, waarbij niemand nog weet wat nou écht is, en wat nou de echo is van de eigen desinformatie en ‘spin‘. Zoals Robert Gore van het blog ‘Straight Line Logic‘ het provocatief stelt, met de Russen als geniale strategen, zijn ‘con artists‘ kwetsbaar als ze niet meer weten waar ze de mijnen hebben neergelegd, en wat vooruit, en wat achteruit is. Zoals de pathologische leugenaar vroeger of later ook verstrikt raakt in zijn of haar eigen leugens, en roemloos ten onder gaat. Het is oorlog in het hoofd van Barbara Visser en haar ‘Warparty-team‘, omdat ze constant op mijnen gaan staan die ze zelf hebben neergelegd. Voordat de rust kan terugkeren in de wereld, zullen ze eerst een manier moeten zien te vinden om vrede te sluiten met hun eigen duistere kanten.



U.S. Steals Syrian Oil


US smuggles crude worth $30mn per month from occupied Syrian oil fields, violating its own sanctions – Russian Foreign Ministry

Is Canada Trying to Create Another “Illegitimate” Government?

Latin America: Is Canada Trying to Create Another “Illegitimate” Government?

Bolivia has recently had a presidential election that without foreign interference would have passed without notice outside Latin America. President Evo Morales was re-elected democratically to a forth term without the need of a run-off election with incumbent Carlos Mesa, which shows his strength as the chosen candidate. However, nine days after the elections the Foreign Ministry of the Canadian government issues a statement expressing “concern” about “reports of serious election irregularities.”
We are used to expecting that kind of political position towards a popular left-leaning government from the US, which in fact has not recognised the Morales elections yet. But why is Canada so adamant in questioning the Bolivian election in the face of weak evidence of so-called irregularities?
To start, it is important to establish that US and Canada’s involvement in the region is very well coordinated. In 2017 Ottawa and Washington formed an association that “called on [the two governments] to take economic measures against Venezuela.” The focus on Venezuela should not hide the reality of the mandate, which is to produce a regime change wherever leftist governments are present, albeit Venezuela is at the top of the list. This is an association based on common ideology to be carried out with a division of tactical labour: Canada uses its “soft power” while the US hits with its brute financial force.
For instance, while the US government is punishing Venezuela with a severe economic and financial blockade, Canada’s “job” has been instrumental in subverting the progressive support base in the region to the extent of even breaking the strong Cuba-Venezuela friendship. Canada has become the self-appointed leader” within the OAS, an organisation that gathers mostly Latin American and Caribbean countries; only Canada and the US are not from those geographical areas.
Under the direction of Minister of Foreign Affairs Chrystia Freeland from 2017, Canadian foreign policy seems to have taken an overt pro-corporation approach with a strong pro-neoliberal ideology. She came to that office from being Minister of International Trade where she would have heard many “complains” of lost business in Venezuela from Canadian mining corporations, which are nevertheless questioned in some cases.
With that background and reputation she helped create the so-called Lima Group of a dozen mostly Latin American rightwing governments some of which have appalling records of human rights violations and of breaking the institutional order (Brazil, Colombia, Guatemala, Honduras and Paraguay among others).
Therefore Canada is a willing partner of US sponsored Color Revolutions that are taking place in Latin America by omission or by commission.
While the ongoing recent unrest that we observe in EcuadorChile and Bolivia manifest the same sentiments of rebellion and indeed desire for regime change, not all Revolutions are created equal. Ecuador and Chile have rightwing conservative neoliberal governments, the kind that are supported by the Canadian regime, unlike Bolivia.
It is imperative to pay attention to the political alignment and interests of the major geopolitical players to be able to discern, more that the methods, the goal of the intended change. Canada, which has been called The Empires Shadowy Cousin, has decidedly engaged in delegitimising the Nicolas Maduro government in Venezuela because as we previously reported Canada is bound to gain a large “prize” in mining resources if it manages to oust Maduro.
In the case of Bolivia the main trade interest also seems to be in mining. In 2017 Canadian imports totaled $274.35 million (mainly in mineral ores, metals and precious stones and vegetables). But this has to be weighed vis-a-vis Bolivia’s claim on “Sovereignty over natural resources” as one of its pillars established in the Economic and Social Development Plan 2016-2020, which states,
“The strategic sectors of hydrocarbons and mining are the cornerstones of the Plurinational State of Bolivia economy as a result of the nationalization process and because of the role of the State in the administration of these strategic resources owned by the Bolivian people.”
To the ears of neoliberal politicians this must sound like outright socialism.
In conclusion, the claim of election “irregularities” may just be Canada’s public (readily unverifiable) excuse for more political interests. In fact, at the time of writing the OAS has accepted an invitation by the Morales government to audit the election results. If there should be any proven irregularity a second round of vote is proposed. The findings should be binding by both sides. However the political damage has already been done because the opposition has declared that will only accept a new election.
What has been a crass irregularity and interference is the public statement by the OAS Mission of election observers that overstepped its mandate by issuing “preliminary conclusions” calling for a second round before the vote count was completed.
It is important to recognise that Canadian involvement in the region has a dangerous and questionable implication as suggested by its actions in Bolivia’s elections.
The application of sanctions or public statements, propagating unwarranted false or misleading information with the sole intention of countering the resurgence of countries’ chosen socialist governments that are opposed to neoliberal austerity policies in Latin America, is a provocation against the sovereignty of those countries and their established social order. This is clearly the case towards Venezuela, and Canada is now attempting to include Bolivia by using similar language in casting “doubt over the legitimacy of the [electoral] results.”
*
Note to readers: please click the share buttons above or below. Forward this article to your email lists. Crosspost on your blog site, internet forums. etc.
Nino Pagliccia is an activist and freelance writer based in Vancouver. He is a retired researcher from the University of British Columbia, Canada. He is a Venezuelan-Canadian who follows and writes about international relations with a focus on the Americas. He is the editor of the book “Cuba Solidarity in Canada – Five Decades of People-to-People Foreign Relations” (2014). He is a frequent contributor to Global Research.