zaterdag 10 november 2018

Drie Verschijningsvormen van een Fascistoïde Drift in Israel


De drie verschijningsvormen van
een fascistoïde drift in Israel
Dominique Vidal
De autoritaire en fascistoïde drijfveren van de Staat Israel worden door de Europese leiders en media schromelijk onderschat. Zij vormen echter een reëel gevaar voor het gehele Midden-Oosten.
Veel lezers van Le Monde (Parijs) zullen verbaasd zijn geweest uit naam van de Israelische historicus Ze’ev Sternhell – een groot deskundige op het gebied van het fascisme – een vergelijking aan te treffen tussen het hedendaagse Israel en Duitsland ten tijde van het opkomend nazisme. Dat komt omdat, over het algemeen, de meest invloedrijke media de verontrustende radicalisering van de coalitie van rechts en extreemrechts, die het in Israel sinds 2015 voor het zeggen heeft, niet de noodzakelijke aandacht hebben gegeven.
De autoritaire en fascistoïde drijfveren van de Staat Israel kennen drie verschijningsvormen.
de ‘natiestaat van het Joodse volk’

De eerste en voornaamste betreft het koloniale project in Palestina, dat zich op een historisch keerpunt bevindt. Tot nog toe hielden de Israelische autoriteiten, onder wie zich, sinds zijn beruchte redevoering in 2009, ook premier Benjamin Netanyahoe bevindt, de schijn op de zogenaamde twee-statenoplossing te aanvaarden. Ondertussen voerden zij wel het tempo van de kolonisatie op – het dagblad Ha’aretz vermeldde vorig jaar een aantal van 700.000 joodse kolonisten, 470.000 op de Westelijke Jordaanoever en 230.000 in [geannexeerd] Oost-Jeruzalem – maar de status van de bezette gebieden lieten zij opzettelijk in het vage.
Maar met het oog op de te verwachten opvolging van Netanyahoe verlegden de overige coalitiegenoten geleidelijk hun koers. Minister van Onderwijs en de Diaspora en tevens leider van de partij Habayit Hayehudi (Het Joods Tehuis), Naftali Bennett, houdt niet op te verklaren: ‘De weg van concessies, de weg van de opdeling is mislukt. Wij moeten ons leven over hebben voor de annexatie van de Westelijke Jordaanoever.’ En hij heeft de daad bij het woord gevoegd door hierover op 6 februari 2017 een wet in het parlement in stemming te brengen. Dit wetsvoorstel legaliseert met terugwerkende kracht een aantal ‘voorposten’ (nederzettingen die tot dan ook volgens de Israelische wet illegaal waren) door de inbezitneming van particulier Palestijns grondbezit toe te staan en zo de weg te openen naar de soevereiniteit van Israel over het C-Gebied, dat 60 procent van de Westelijke Jordaanoever omvat, zo niet over de gehele Westelijke Jordaanoever. Deze ‘reguleringswet’, door Benny Begin, zoon van de voormalige premier Menachem Begin, ook wel ‘wet op de diefstal’ genoemd, is voorlopig door het Hooggerechtshof in de ijskast geplaatst. Maar het Hooggerechtshof ligt nu zelf onder vuur van de regering, die de samenstelling ervan wil wijzigen en zijn macht inperken.
Als ‘fascistisch’ weggezet door oud-premier Ehoed Barak, eist het ultranationalistische Joods Tehuis het ideologische erfgoed op van de Nationaal Religieuze Partij, die samen met Gush Emunim (Blok der Gelovigen) de kern van de kolonistenbeweging vormde. Met slechts acht zetels en vier ministers slaagde het Joods Tehuis er niettemin in 60 afgevaardigden achter deze wet te krijgen, onder wie de bijna voltallige Likoed-fractie, ondanks het uitdrukkelijk aandringen van hun leider, premier Netanyahoe, om deze wet niet te steunen. Het moet gezegd worden dat eind 2017 ook het centraal comité van de Likoed zich uitsprak vóór annexatie van de Westelijke Jordaanoever.
Een ander wetsvoorstel betreft de annexatie van vijf aaneengesloten nederzettingen ten oosten van Jeruzalem, waardoor Oost-Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat onmogelijk wordt gemaakt. Maar hiervoor moet, volgens Netanyahoe, nog enig ‘diplomatiek voorwerk’ worden verricht. Ondertussen heeft het parlement, nog steeds op voorspraak van Bennett, een amendement op de wet uit 1980 over [de annexatie van Oost-] Jeruzalem aangenomen. Hiermee is de benodigde meerderheid van stemmen voor eventuele terugkeer van Oost-Jeruzalem onder Palestijnse soevereiniteit, verhoogd van 61 naar 80 (van 120). Dit amendement maakt het eveneens mogelijk om Palestijnse wijken die buiten de Muur liggen tot ‘separate eenheden’ te verklaren, zodat de inwoners ervan niet meer als ‘inwoners [van Jeruzalem]’ meetellen.
‘Bij doorvoering van deze amputatie van stadsdelen, neemt het aantal Palestijnen met bijna 120.000 af en worden er 140.000 Israelische [joodse] kolonisten aan de bevolking van de stad toegevoegd, waarmee het aandeel van de Palestijnen wordt teruggebracht (van 37 procent nu) tot 20 procent,’ staat te lezen in het jaarverslag van de consuls van de Europese Unie in Jeruzalem. Volgens de Franse journalist René Backmann is dit jaarverslag weggemoffeld.
Anders gezegd: de bouwers van ‘Groot-Israel’ hebben, ondanks hun onderlinge meningsverschillen en met minachting voor vijftig jaar resoluties van de Verenigde Naties, besloten de zogenaamde twee-statenoplossing te begraven ten gunste van één staat: een Apartheidsstaat, waar de geannexeerde Palestijnen geen politieke rechten zullen hebben, te beginnen met het stemrecht. Volgens demografen telt het historische Palestina momenteel min of meer evenveel Palestijnen als joden: ongeveer 6 miljoen …
De nieuwe Basiswet die binnenkort in het parlement wordt aangenomen (1), is hiervan het symbool. De Basiswet uit 1992 definieerde Israel als een ‘joodse en democratische staat’: het [nieuwe] wetsontwerp spreekt in eerste lezing van ‘natiestaat van het Joodse volk’. Er staat letterlijk: ‘Het recht op nationale zelfbeschikking binnen de Staat Israel behoort geheel en al aan het Joodse volk.’ Daarbij wordt het Arabisch ontheven van zijn status als ‘officiële taal’, die voortaan voorbehouden is aan het Hebreeuws.
inperking van vrijheden

De leiders van extreemrechts brengen hun zaak graag met sensationele provocaties onder de aandacht. Minister van Justitie, Ayelet Shaked, had er geen probleem mee om tijdens de laatste Gaza-Oorlog [2014] een tekst op haar Facebookpagina te plaatsen waarin ‘het gehele Palestijnse volk’ tot ‘vijand van Israel’ werd verklaard en ‘de vernietiging daarvan, inclusief bejaarden, vrouwen, steden en dorpen’ werd verdedigd. Ook Naftali Bennett deed een duit in het zakje door op te roepen alle gevangengenomen ‘terroristen’ te doden in plaats van hen in de gevangenis te stoppen. Hij verduidelijkte: ‘Ik heb al veel Arabieren gedood, daar heb ik geen enkel probleem mee.’ Ook Avigdor Lieberman verklaart dat ‘de Israelische Arabieren [Palestijnen] hier niets te zoeken hebben. Zij kunnen vertrekken met hun knapzak op de rug’, en verder: ‘Degenen die tegen ons zijn verdienen dat hun hoofd wordt afgehakt’. Hij stelt zelfs voor om de Palestijnse gevangenen ‘naar de Dode Zee te brengen en te verzuipen …’
Maar deze extremisten beseffen wel dat hun vlucht naar voren op den duur negatieve reacties kan oproepen. De afwezigheid van een alternatief op links heeft de joodse Israeli’s steeds verder naar rechts gedrongen, maar de ontwikkeling kent (nog?) grenzen: volgens een opiniepeiling vindt de helft van de ondervraagden het ‘niet verstandig’ om door te gaan met de kolonisering van de Westelijke Jordaanoever en is 53 procent tégen annexatie. Dat verklaart misschien de tweede verschijningsvorm van de radicalisering van de huidige coalitie: de afbraak van [burgerlijke] vrijheden die zij sinds het begin van dit decennium door het parlement heeft gejaagd. Voor het geval dat … Hieronder enkele voorbeelden:

Jimmy Carter and The Jewish Lobby


Jimmy Carter paid big political price in ’80 for 

standing up for Palestinian rights — Eizenstat

US Politics 
 on  6 Comments
  • Decrease Text Size
  • Increase Text Size
  • Adjust Font Size


Sen. Ted Kennedy would have ended his political challenge to Carter in 1980 had not Carter said that Jerusalem was occupied territory in a UN Security Council resolution that passed unanimously in March. “We literally saw campaign workers running, falling out of our campaign office in objection,” Eizenstat says. Carter then lost the NY primary. The official Jewish community fell out with Carter after he spoke of a Palestinian “homeland.” Carter saw the Palestinians as as oppressed as African-Americans.
Kennedy’s challenge weakened Carter and of course Carter lost to Reagan in the fall.
Here are the key excerpts.
Breger: After such a success [at Camp David] why did he get the smallest percentage of Jewish votes of any Democratic president in modern history?
To achieve the peace between Egypt and Israel, there was a lot of glass broken. A lot of pressure was put on Israel. Carter also had very tense relations with Prime Minister Rabin, and then with Begin. While Rabin was in the U.S., Carter goes to Massachusetts for the first of 100 town hall meetings. He’s asked a question, unscripted, about the Palestinians. I’m sitting at the step of this open-air forum. I literally almost fell off my chair, because Carter says, “I favor a Palestinian homeland.” He didn’t say a state. He said homeland. That caused a huge uproar and hugely embarrassed the Labor Party in Israel and Rabin. They still blame it for their defeat in the next Israeli election. Then the relationship with Begin was very difficult.
Notwithstanding that, the Jewish vote had actually started to come back to Carter. In the Illinois primary in the spring of 1980, Carter against Kennedy gets 70 percent of the Jewish vote, including in Chicago. We’re 20 percent ahead of him in the polls in New York two weeks later but then the final straw broke: UN Resolution 465. At Camp David, Carter had pledged that he would not support any UN resolution on settlements in which Jerusalem was included. UN Resolution 465 had six references to Jerusalem as occupied territory, in which there shouldn’t be settlements. Carter did not read it carefully. It was a huge miscommunication. We literally saw campaign workers running, falling out of our campaign office in objection.
We lost the New York primary as a result. I interviewed Kennedy’s top aides for this book, and I learned Kennedy already had his withdrawal speech written. Instead, he went through to the convention and split the party.
There’s one other underlying reason. Carter saw the Palestinians as being the African Americans of the Middle East—oppressed by the Israeli military in the same way the white police oppressed African Americans. In fact, he said, it was even worse. I strongly disagreed with that. It failed to take into account Israel’s security issues, the failure of the Palestinians to be willing to make peace, but that was his view. Now, if you ask him, he would say, “This is not at Israel’s expense.” He believes the most important thing is a two-state solution, but it was expressed in a way that was very raw, in particular in the Apartheid book. If you want to get into that.
Breger: I think we have to get into the Apartheid book.
So I’m at Hofstra University, and I’m going to be on a panel with Alan Dershowitz, who was my Harvard Law School professor and friend. Before we go on, Dershowitz says to me, “Stu, I want to see you privately. I have a personal issue. The New York Times has asked me to review your former boss’s new book, called Peace or Apartheid?” I said, “What new book?” He said, “You don’t know about it?” As soon as I got back to Washington, I wrote a long memorandum to Carter and said, “This is politically, morally, historically and legally incorrect. Apartheid is a term that is used against South Africa, who had a minority white government that totally foreclosed the blacks from any participation.” I said: “You may say there’s discrimination of some kind against Israeli Arabs, but they have free education, they vote, they’re represented in the parliament, they get health care. If you talk about the Palestinians, that is territory which is, to this day, still contested. You can be against the settlement policies. I don’t like the settlement policies either, but it’s not apartheid.” Then I called him, and I said, ” I know the book is already written. Just change the title.” He said, “I wish I had heard you before. It’s too late, they’re already in the boxes.”
Wikipedia says that Carter tried to backtrack on Resolution 465, which was adopted on March 1, 1980.
On March 3, 1980 President Carter clarified the US’s position saying dismantling Israeli settlements is “neither proper nor practical” and that “Jerusalem should be undivided” with its status determined in peace negotiations. He further said the US approved the vote with the understanding that all references to Jerusalem were to be removed.
The only other one-term president in the last 30 years, George H.W. Bush, also lost in part because of his opposition to Israeli settlements. Bill Clinton ran to his right on this issue in 1992; and as Tom Friedman said, the Republicans took that to heart and decided they’d never be out-Israel’d again.
Eizenstat was back again as a key adviser to Hillary Clinton on Israel issues during her 2015-2016 campaign. He helped broker her statement against BDS (boycott, divestment and sanctions), by meeting with Benjamin Netanyahu and conveying his advice to Clinton (as we know from Wikileaks of DNC emails); he also pushed for her commitment to meet with Netanyahu in the first month of her presumed presidency. Eizenstat is a committed Zionist and a powerful advocate for Israel in back rooms.
Eizenstat has long criticized Carter over the 2006 book. In this interview, he often takes a dim view of the president, saying he was a “good” president but not a “near-great” president, let alone Rushmore material.
In this piece for the Hill, Eizenstat says Carter was a “visionary” to speak of a Palestinian homeland, but it cost him in the Jewish community. Cue IfNotNow, blaming the Jewish establishment for the unending occupation.
One other thing. Some day I need to write about the fact that Condoleezza Rice spoke movingly about Palestinian conditions reminding her of blacks’ conditions in the Alabama of her childhood–and she should know. Her minder from the pro-Israel community inside the Bush administration, Elliott Abrams, repeatedly rebuked her for this in his book on Middle East policy under Bush, with great condescension. It never ends; and Israel lobbyists carry out this corrective role in both parties.

Robert Steele: In Defense of Professor Kees van der Pijl

I have no confidence in my message being delivered to the vice chancellor so I have published it and pointed The Guardian and others to the post.

On Sat, Nov 10, 2018 at 8:12 AM Robert Steele <robert.david.steele.vivas@gmail.com> wrote:

I am a former US spy recommended for the Nobel Peace Prize in 2017, I urge you to take this messsage most seriously.

Kees van der Pijl your professor emeritus, is absolutely correct in his assertions with  respect to 9/11 and the role of the Zionists.  What he does not say is that 9/11 started as commercial insurance fraud in 1989 and was quickly converted by Dick Cheney, with the approval of George H. W. Bush, into a future false flag and terrorist event.

You can read the 28 memoranda delivered to President Trump and his varied intimates on 8 August 2018, at this URL: http://tinyurl.com/911-POTUS. This is going to be an election issue in the USA in 2020.  The Zionists are panicking because I and others including the eminent Peter Dale Scott, David Ray Griffin, and Richard Gage have been very effective at marshalling the facts. Long URL if you fear tinyurls:


I urge you to use this material to refute the Zionist secret police campaign to pressure you.  This is what they have been doing with myths and false reports (to include hundreds of trolls reporting my distinguished web site as a pornography site in a vain attempt to get libraries and others to stop visiting -- you can see the six ways in ninety days that I and Congresswoman Cynthia McKinney were attacked by the Zionists at http://tinyurl.com/GoogleGestapo. I have a multi million dollars lawsuit against one of the six, have soundly defeated four of the others, and will deal with the last MeetUp, in 2019.  Long URL if you fear tinyurls:


You are being pressured by a group that labels any criticism of it to be hate.  This is not so. They are culpable for the genocide of the Palestinians and many attrocities world wide including the USS Liberty and 9/11. The signal meaning of the Trump presidency is not that he is a character but rather that he has slammed down on the Orwellian double speak that labels truth to be a lie, war to be peace, etcetera.

Within five years at most, possibly within a year or two, there will be a criminal grand jury on 9/11 and the perpetrators -- both US traitors and Zionists -- will be publicly exposed in detail with a presidential level of credibility that even the mainstream media, captive servant of the Deep State that it is, cannot conceal.

I humbly and respectfully urge ou to be on the right side of history and not be intimidated by people who are accustomed to smash people such as you with lies, innuendo, public pressure, and the standard Zionist hate and victim cards.

Sincerely,
Robert David Steele
Chief Enabling Officer (CeO)
Earth Intelligence Network (non-profit)
Open Source Everything, Inc. (profit)


Zie ook: https://robertdavidsteele.com

https://www.amazon.com/Robert-David-Steele/e/B001K873R4/ref=dp_byline_cont_book_1


Paul Craig Roberts On The Triumph Of Evil


The murder of Jamal Khashoggi inside the Saudi Arabian embassy in Turkey is unprecedented in its audacity. The response from Washington and the Canadian government is to sell more weapons to Saudi Arabia, weapons that are being used by the Saudis in their destruction of the Yemeni population. The Russian response, if the report I saw was not fake news, is to sell the Saudis the S-400 air defense system. 
What we can conclude from this is that armament profits take precedence over murder and genocide.
Genocide is what is going on in Yemen. I heard a report today on NPR that Yemeni are dying from starvation and from a cholera epidemic that has resulted from the Saudi destruction of the infrastructure in Yemen. The aid worker giving the report was obviously sincere and upset, but had difficulty connecting the high death rate to the Washington-sponsored war, blaming instead a 20% devaluation of the Yemen currency that raised food prices out of the reach of most Yemeni. She said that the solution to the crisis was to stabilize the currency!
It is difficult to understand why in the Western media and among Western politicians there is so much demonization of Iran, Syria, Venezuela, North Korea, China, and Russia. It is not these demonized countries that are murdering people in their embassies, conducting wars of aggression (war crimes under the Nuremburg Standard), and embargoing food and medical supplies to the populations that are being bombed. These crimes are being done by Saudi Arabia, Israel, and the United States and its NATO vassals.
Obviously, the Yemeni, like the Palestinians, don’t count. Their slaughter doesn’t cause a moral ripple in the West.
Putin might be giving Washington tit for tat by horning in on Washington’s armaments customers, but the decision to sell the Saudis the S-400 is a strategic blunder. Saudi Arabia is a sponsor of the war against Syria, in whose defense Russian lives and treasure have been spent. Moreover, Saudi Arabia is an enemy of Iran. Iran is an ally of Russia in the defense of Syria, and a country whose stability is essential to Russia’s stability. Perhaps even more important, the minute the Saudis get their hands on the S-400 they will hand it over to Washington, and experts will figure out how to defeat it, thus negating Russia’s investment in the weapon and its advantage. The decision to sell the S-400 to the Saudis convinces Washington that Putin and his government are clueless, babes in the woods to be easily run over.
In my opinion, the worst aspect of the S-400 sale is that it erases the moral edge that Putin has gained for Russia over the murderous and ever-threatening West. Now we have Russia putting profits above the Russian government’s professed respect for the rule of law and moral behavior.
An even more immoral and irresponsible development is President Trump’s withdrawal from the INF Treaty. The only reason for Trump’s Zionist Neoconservative National Security Advisor to orchestrate this withdrawal is to threaten Russia. Intermediate range missiles cannot reach the US. Russian ones could reach Europe, and US ones placed in Europe on Russia’s border can comprise a first-strike nuclear attack on Russia that has no warning and is indefensible.
President Putin has complained for years, and warned of the consequences, of Washington establishing ABM missile sites in Poland and Romania under cover that their purpose is to protect Europe from Iranian missile attack. Putin has pointed out repeatedly that these missile sites can easily, without anyone knowing, be converted into a nuclear cruise missile attack posture against Russia. Yet, the crazed US National Security Advisor claims, illogically, that it is the Russians, who have nothing to gain from violating the treaty, who are cheating.
Europe has no capability whatsoever of being a military threat to Russia except as launching posts for Washington. If it were not for Washington’s aggression toward Russia, Europe would face no Russian threat.
The reason President Reagan negotiated the INF Treaty with Gorbachev was to reduce the Soviet perception of the US as a threat. Reagan wanted the end of the Cold War and nuclear disarmament. Reagan hated nuclear weapons. By Reagan’s time in office, no one with any intelligence any longer believed that the Red Army intended to overrun Europe. The problem was different. The problem was to get rid of nuclear weapons that are capable, if used, of winning no war but of destroying life on planet Earth. Reagan understood this completely.
Unfortunately, this understanding has been lost in Washington.
If the INF Treaty is abandoned, it is impossible for Russia to tolerate any missile bases near its borders as these bases could be first-strike nuclear weapons against which Russia has no defense. The European countries sufficiently stupid to host these bases will be on a hair-trigger with the Russian military. Just one false signal, and nuclear war begins.
Trump’s intention to normalize relations with Russia has been defeated by CIA Director John Brennan, FBI Director James Comey, Justice Department Deputy Attorney General Rod Rosenstein, the military/security complex, the Israel Lobby, the Democratic Party, the US liberal/progressive/left, and the presstitute media—CNN, MSNBC, New York Times, Fox News, BBC, Washington Post, etc.
We will all die, because the American Establishment lied through its teeth nonstop.
We can conclude from the acceptance of Saudi crimes and Western indifference to Washington’s withdrawal from the INF Treaty that morality takes a back seat to material interest. We can also conclude that evil has achieved dominance over good, with the consequences that avarice and lawlessness will escalate their destruction of truth, peoples, and life on earth.


Joods-Europese organisaties: "Israël spreekt niet in onze naam"

Joods-Europese organisaties: "Israël spreekt niet in onze naam"

Vertegenwoordigers van Joods-Europese organisaties protesteerden op een persconferentie samen met groene en linkse Europarlementsleden tegen een samenkomst georganiseerd door de regering van Israël in Brussel, die de bedoeling heeft elke kritiek op Israël te brandmerken als anti-semitisme. "Niet in onze naam".
zaterdag 10 november 2018
In Brussel ging op 6 en 7 november in Brussel een conferentie door georganiseerd door de Joods-Europese Associatie en twee Israëlische ministeries, waarop leden van het Europees Parlement uitgenodigd zijn. Op deze samenkomst bepleit de regering van Israël om de definitie van anti-semitisme uit te breiden tot elke vorm van protest tegen of kritiek op Israël. Ze doet een oproep aan alle politieke partijen om een 'rode lijn' te ondertekenen die elke druk op Israël, met inbegrip van de Boycot-Divestment-Sanction-beweging als "fundamenteel anti-semitisch" te veroordelen.
"BDS is een vreedzame en geweldloze strijd die meer heeft geholpen om het apartheidssysteem in Zuid-Afrika neer te halen", zei Miguel Urban van de Spaanse partij Podemos op een persconferentie in het Europees Parlement in Brussel. Ana Miranda van de Spaanse Galicische Nationalisten voegde er aan toe dat "de criminalisering van solidariteit de voorbije jaren is toegenomen, een voorbeeld hiervna is de ontvoering van Europarlementsleden op de Gaza Freedom Flotilla... Ik verklaar mijn volledige steun aan de BDS-beweging, ik ben lid van deze door de Palestijnen geleide beweging voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid, die aandringt op actie om Israël te dwingen het internationaal recht te respecteren."
"Wij zijn zeer bezorgd over deze recente pogingen om valse beweringen van antisemitisme te gebruiken om legitieme kritiek van vreedzame civiele organisaties op de regering van Israël te criminaliseren", zie Belgisch Groen Europarlementslid Bart Staes. " Telkens ik terugkom van Palestina moet ik vaststellen dat de toestand is verergerd. Daarom is de oproep tot boycot dringender dan ooit."

"Niet in onze naam!"

Arthur Goodman van de organisatie European Jews for Justice for Palestinians veroordeeld de recente pogingen van sommige EU-lidstaten en EU-instellingen om de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) Working Definition of Antisemitism over te nemen:
“De IHRA-definitie van antisemitisme wordt in toenemende mate overgenomen of overwogen door westerse regeringen. Die definitie is zo verwoord dat ze door deze regeringen gemakkelijk kan worden aangenomen om doelbewust elke legitieme kritiek op Israël en elk pleidooi voor de rechten van de Palestijnen met antisemitisme gelijk te schakelen, als middel om deze kritiek monddood te maken. Dit is een gevaarlijke stap.”
Henri Goldman van de Union des Progressistes Juifs de Belgique voegde hier aan toe: “Wij komen op tegen alle vormen van onderdrukking, maar het feit dat de onderdrukking van de Palestijnen in onze naam wordt opgelegd is specifiek ondraaglijk voor ons. Wij staan voor een kosmopolitisch, internationalistisch Judaïsme dat andere minderheden beschermt.”
In een eerdere verklaring deden 14 Joods-Europese organisaties reeds een oproep aan de EU-instellingen, waaronder de Europese Commissie, het EU-Agentschap voor Fundamentele Rechten en leden van het Europees Parlement om “de pogingen tegen te houden van de regering van Israël om valse beschuldigingen van antisemitisme te gebruiken om het werk te criminaliseren van civiele organisaties, waaronder die van meerdere Joodse gemeenschappen in Europa, om vrede en rechtvaardigheid na te streven in Israël/Palestina.” (Zie Joods-Europese organisaties: "Kritiek op Israël is géén antisemitisme").
In deze verklaring schreven deze organisaties: “In de context van de toenemende banden van de regering in Israël met racistische, seksistische en xenofobe leiders, groepen en politieke partijen in Europa en de VS (waarvan sommigen met een verleden van extreem antisemitisme), is er een reële dreiging van toenemend antisemitisme. De conferentie die de regering van Israël in Brussel organiseert (op 6-7 november ll.) zoekt niet naar broodnodige oplossingen voor deze dreigingen. Jammer genoeg streeft deze conferentie ernaar om antisemitisme als hefboom te gebruiken voor de onhoudbare status-quo van de bezetting, de onderdrukking en de angst in Israël/Palestina. Wij staan hier lijnrecht tegen in oppositie”.

Hidde J. van Koningsveld. Zonder Dollen: Wees Gewaarschuwd! 3




Hidde J. van Koningsveld

Zonder dollen: wanneer zet @cafeweltschmerz (ooit een geweldig kanaal) aluhoedje @stanvanhoucke1 eens bij het grofvuil?
14:19 - 5 nov. 2018


Hidde J. van Koningsveld

Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet Leon de Winter
Dit! Eind juli kreeg de antisemitische complotdenker @stanvanhoucke1 bij @cafeweltschmerz alle ruimte om @HannaLuden zonder enig bewijs ‘misschien wel een spion van de Israëlische politiek’ te noemen.
Hidde J. van Koningsveld heeft toegevoegd,

Leon de Winter

Uri van As over jodenhaat in ons land: ‘Café Weltschmerz (biedt) een podium aan een bonte stoet antisemitische complotdenkers. Mensen als Arnoud van Doorn, Stan van Houcke, Cees Hamelink, George van Houts, Karel van Wolferen en Kees van der Pijl.’

Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet stan van houcke
Toiletpapier is op, maar gelukkig bestaat er nog http://stanvanhoucke.blogspot.com! 

Wie is deze 22-jarige jongeman met die Germaanse voornaam en Hollandse achternaam? In het Algemeen Dagblad van 10 juni 2018  antwoordde  hij op de vraag: ‘Ga ik er terecht van uit dat je joods bent?’ het volgende:

Niet van oorsprong. Ik heb me aangesloten, bekeerd, zo je wilt. Ik ben een religieus persoon en de waarden van het jodendom en Israël passen bij me. Maar het was niet een lijstje afvinken, waarna ik bij het joodse geloof uitkwam. Het was meer een diep gevoel. Dat juist dit geloof onder vuur ligt, sterkt mijn overtuiging alleen maar.
Dit is het begin van een verklaring voor Hidde J. van Koningsveld's houding. Het is immers algemeen bekend dat de bekeerling maar al te vaak roomser dan de paus is, plus royaliste que le roi. Hij moet telkens weer bewijzen tegenover de rest van de groep dat hij er echt bijhoort. Dit geldt zeker wanneer men nog een adolescent is, op zoek naar een identiteit, en volledig geaccepteerd wil worden door een besloten club, die zich per definitie ‘uitverkoren’ voelt, ver verheven boven de rest van de mensheid. De één sluit zich aan bij een voetbalclub, de ander wordt lid van een politieke partij, een derde wordt joods of katholiek of islamiet. Het is als het ware een reflex in een van zichzelf vervreemde massamaatschappij, waarin van alles verkocht kan worden, van strijkbouten tot politieke ideologieën, van kroketten tot religies. Op zich is dit reflex niet onnatuurlijk. Maar het wordt problematisch wanneer consumenten als Hidde J. van Koningsveld menen dat er geen scheiding bestaat tussen kerk en staat. Dit blijkt ondermeer uit zijn opmerking dat ‘de waarden van het jodendom en Israël bij me [passen].’ Die ‘waarden’ van ‘het jodendom’ en die van ‘Israel’ zijn niet dezelfde. Kan ook niet, omdat de één een religie is die God’s woord tracht te gehoorzamen, terwijl een staat de wetten van de politiek als uitgangspunt heeft. Duidelijk is dat Hidde in zijn jeugdig enthousiasme tamelijk in de war is geraakt. Hoe erg blijkt wel als men bekend is met de uitspraken van één van de grootste geleerden op het gebied van de Joodse godsdienst, de Israelisch hoogleraar, wijlen Yeshayahu Leibowitz. Enige achtergrond informatie:    

Yeshayahu Leibowitz (January 1903 – 18 August 1994) was an Israeli Orthodox Jewish public intellectual and polymath. He was professor of biochemistry, organic chemistry, and neurophysiology at the Hebrew University of Jerusalem, as well as a prolific writer on Jewish thought and western philosophy. He was known for his outspoken views on ethics, religion, and politics… Even before the founding of Israel, Leibowitz was an adamant supporter of a separation between religious institutions and the state — he even personally asked this of David Ben-Gurion. He became progressively critical of government policy following the 1953 Qibya massacre. In his later philosophy, he denied that the state of Israel had any Jewish religious significance, and became an outspoken defender of the complete separation between religion and state. He was among the first Israeli intellectuals to state immediately after the 1967 Six-Day War that if occupation continued, this would lead to the decline in moral stature.

In a 1968 essay titled ‘The Territories,’ Leibowitz postulated a hellish future:

‘The Arabs would be the working people and the Jews the administrators, inspectors, officials, and police — mainly secret police. A state ruling a hostile population of 1.5 to 2 million foreigners would necessarily become a secret-police state, with all that this implies for education, free speech and democratic institutions. The corruption characteristic of every colonial regime would also prevail in the State of Israel. The administration would suppress Arab insurgency on the one hand and acquire Arab Quislings on the other. There is also good reason to fear that the Israel Defense Forces, which has been until now a people's army, would, as a result of being transformed into an army of occupation, degenerate, and its commanders, who will have become military governors, resemble their colleagues in other nations.’

Hoe belangrijk de Joods-Israelische intellectuele gemeenschap Leibowitz beschouwt, blijkt wel uit het feit dat hij voor de Israel Prize werd voorgedragen, ‘an award handed out by the State of Israel and is generally regarded as the state's highest cultural honor.’ Welnu, in 1993, 

he was selected for the Israel Prize. Before the award ceremony, Leibowitz was invited to speak to the Israel Council for Israeli–Palestinian Peace, where his controversial remarks calling upon Israeli soldiers to refuse orders triggered outrage (and Yitzhak Rabin had threatened to boycott the ceremony). The jury convened to discuss the possibility of withdrawing the prize, but Leibowitz himself announced that he would refuse to accept it, because he did not want to create antagonism when receiving the prize.

Ik leerde Leibowitz kennen door de filmdocumentaire ‘A Philosopher for All Seasons’ uit (1990), gemaakt door een goede vriend van me, de Israelisch-Nederlandse cineast Benny Brunner, die deze ‘tribute to then-living Yeshayahu Leibowitz’ vervaardigde. ‘It explores in particular the impact of Leibowitz's answer to the question of how one may determine who is Jewish. The film won a Taurus trophy for special commendation in Non-Fiction at the Prix Europa in 1991.’

Professor Leibowitz wees de wereld er tevens op dat ‘there are Judeo-Nazis… The State of Israel represents the darkness of a state body, where a creature of a human form who was the president of the Supreme Court decides that the use of torture is permitted in the interest of the state.’ 

Het bestaan van ‘Judeo-Nazi’s en van een Nazi-achtige mentaliteit die dominant in Israel is’ zet hij hier uiteen: 

Met andere woorden, Hidde, niet alleen bestaat er een wereld van verschil tussen het ‘Joodse Geloof’ en de zelfbenoemde ‘Joodse Staat,’ jij steunt ook nog eens de ‘Judeo-Nazi-achtige mentaliteit,’ in Israel, die Yeshayahu Leibowitz met zijn fenomenale kennis publiekelijk bestreed. Het is jouw allemaal ontgaan door jouw diepe verlangen ergens bij te horen. In plaats van journalisten die tegen fascisme strijden uit te maken voor ‘antisemieten,’  en te vergelijken met stront, zou het beter zijn wanneer jij het judaïsme serieus zou gaan bestuderen, zodat ook jij, als voorzitter van de jongerenafdeling van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), weet waarover bijvoorbeeld kritische joden buiten Israel en kritische Joden in Israel spreken. Als proseliet moet je tevens de geschiedenis van Israel eens gaan bestuderen. Zo waarschuwde de Joods-Israelische generaal b.d. Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst in zijn boek Israël’s Fateful Decisions (1988)

It would be a tragic irony if the Jewish state, which was intended to solve the problem of anti-Semitism, was to become a factor in the rise of anti-Semitism. Israelis must be aware that the price of their misconduct is paid not only by them but also Jews throughout the world.

Dat was ook één van de argumenten waarom volgens hem Israel must withdraw from the occupied territories with their growing Arab population.’ Professor Harkabi wees er met klem op dat

self-criticism is imperative in order to counter balance the tendencies to self-righteousness and self-pity that stem from basic Jewish attitudes, from the historical experience of persecution and from the ethos fostered by Menachem Begin. No factor endangers Israel’s future more than self-righteousness, which blinds us to reality, prevents a complex understanding of the situation and legitimizes extreme behavior.

Jij, Hidde J. van Koningsveld en het CIDI, het propagandakanaal van het Joods-Israelisch regime, ‘legitimeren extremisch gedrag’ dat joden en goyim ‘blind maken voor de realiteit,’ terwijl juist deze ‘self-righteousness’ Israel’s ‘toekomst in gevaar brengt.’ Ironisch genoeg voedt juist jouw houding het ‘antisemitisme.’ Leibowitz en Harkabi staan niet alleen in hun fundamentele kritiek op de Joodse terreur van Israel. Ook de vooraanstaande Joods-Israelisch historicus Avi Shlaim, Emeritus Professor of International Relations at the University of Oxford and fellow of the British Academy, benadrukt dat 

The terms in which Netanyahu and his right-wing colleagues frame the conflict with Hamas is a mixture of half-truths, outright lies, deliberate deception and mind-boggling double-standards.

Het is niet verbazend dat generaal b.d. Harkabi al een kwart eeuw geleden concludeerde dat

What we need in Israel is not a united front behind a wrong policy, but searching self-criticism and a careful examination of our goals and means, so that we can differentiate between realistic vision and adventurist fantasy,

en dat,

Jews in the West, particularly in the United States, should participate in this debate. They should not be squeamish and discouraged by the fear that the arguments they air may help their enemies and those of Israel. The choice facing them, as well as Israel, is not between good and bad but between bad and worse. Criticizing Israeli policies may be harmfully divisive, but refraining from criticism and allowing Israel to maintain its wrong policy is incomparably worse. If the state of Israel comes to grief (God forbid), it will not be because of a lack of weaponry or money, but because of skewed political thinking and because the Jews who understood the situation did not exert themselves to convince the Israelis to change that thinking.

What is at stake is the survival of Israel and the status of Judaism. Israel will soon face its moment of truth. The crisis that faces the nation will be all-consuming. It will be bitter because many will have to acknowledge that they have lived in a world of fantasy; they will have to shed conceptions and beliefs they have held dear.

Tegenover mij schetste Yehoshafat Harkabi in 1990 de extremistische achtergrond van de terroristische oprichters van het Likoed-regime, dat toen aan de macht was gekomen en waaruit extremisten als Sharon en Netanyahu voortkwamen:

Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. Het is extreem nationalisme, gebaseerd op alles of niets. ‘Sterven of de berg veroveren,’ zoals het strijdlied ging. Hun inspiratie putten ze uit historische gebeurtenissen in de joodse geschiedenis, zoals de massale zelfmoord in Masada en de bij voorbaat kansloze opstand van Bar Kochba tegen de oppermachtige Romeinen, waarbij meer dan een half miljoen joden omkwam en de rest definitief in de diaspora verdween. De politici die nu aan de macht zijn in Israël komen uit deze zionistische stroming voort, die vanaf het allereerste begin door en door reactionair was. Zo waren er opleidingskampen van de revisionistische zionisten in het fascistische Italië van Mussolini. Tegen het eind van 1940, zeven jaar nadat Hitler aan de macht was gekomen, toen de wreedheden van de nazi’s algemeen bekend waren, probeerde de Lehi een verbond te sluiten met nazi-Duitsland. 

Het memorandum van de Lehi aan de Duitse nationaalsocialisten stelde dat ‘volgens zijn wereldbeschouwing en structuur [de Lehi] zeer dicht staat bij de totalitaire bewegingen van Europa.’ Ze claimden een ideologische verbondenheid en dit was geen incident zoals blijkt uit de contacten met het fascistische Italië. In hun publicaties werden zelfs lovende woorden aan Hitler gewijd. Ten slotte trachtte de Lehi een bijeenkomst te organiseren met de nazi’s om hen ervan te overtuigen een verbond te sluiten met de Joden in de gezamenlijke strijd tegen de Britten. Zelfs tijdens de Holocaust bleven de aanhangers van deze organisatie aanslagen plegen op de Britten in Palestina. Het onverzoenlijke alles of niets is de geestelijke achtergrond van de huidige Israëlische leiders, uit dit extremisme komen ze voort. Het zou een waarschuwing voor de buitenwereld moeten zijn, want dit extremisme is niet afgezwakt, laat staan afgezworen. Het is zelfs kenmerkend voor de huidige Israëlische politiek. Vergeet niet dat Yitzhak Shamir en minister van Defensie Moshe Arens tegen het vredesakkoord met Egypte waren omdat dit het opgeven van de bezette Sinaï betekende. 

De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: ‘De Jordaan heeft twee oevers — de ene is van ons en zo ook de andere.’ Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan. 

Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.

Sinds Begin in 1977 aan de macht kwam, is het politieke discours in Israël veranderd van een rationeel naar een mythisch debat. Begin kwam met de mythe van het Groot-Israël. Israël heeft de wil om te veroveren, en die wil is moeilijk te bestrijden. Welke kiezer neemt genoegen met een kleiner Israël wanneer hem of haar een Groot Israël beloofd wordt? Wie wil niet de alleenheerser zijn? Het is natuurlijke een onzinnige politieke belofte, maar daar gaat het niet om. De mensen zijn snel geneigd om erin te geloven, zeker als de politici zichzelf en anderen in vervoering weten te brengen. Zodra men zichzelf heeft gehypnotiseerd, speelt de werkelijkheid geen doorslaggevende rol meer. In feite is er sprake van een pathologisch verschijnsel dat vaker voorkomt. Maar zelfbedrog wordt in een tijdperk als het onze snel en hard afgestraft. Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld. 

De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend zonder enige gewetensbezwaar verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor kortetermijnvoordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is precies het tegenovergestelde van infantiel narcisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.

Fragment uit Harkabi's boek Israël’s Fateful Decisions:

Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.

Hidde, dit is wel genoeg voor deze aflevering. Volgende keer meer over de vaak onderhuidse steun van jouw CIDI aan het versterken van wat Leibowitz de ‘Judeo-Nazi’ mentaliteit noemde.

The Israeli delegation to the 1949 Armistice Agreements talks. Left to right: Commanders Yehoshafat Harkabi, Aryeh Simon, Yigael Yadin, and Yitzhak Rabin




De Holocaust Is Geen Rechtvaardiging meer Voor Joodse Nazi's

Eitan Bronstein, bezig de geschiedenis van straten, wijken en steden terug te geven aan Palestijnen en daarmee aan de Joden in Israël. . Zev...