dinsdag 18 december 2018

Frans Timmermans: All Dressed Up, But Nowhere To Go.



Frans Timmermans: 

‘Mijn opa vond niks mooier dan dat ik het universitaire diploma behaalde,’ zei hij er later over. ‘Hij vond het prachtig dat ik moeilijke boeken las; hij begreep ze niet maar hij kocht ze wel voor mij.’ Timmermans had echter wel moeite met de onderdanigheid van zijn opa, die thuis de vloer aanveegde met zijn bazen maar wel voor hen boog als hij hen tegenkwam op straat. Timmermans wil dat niet. Buigen. Wat sommigen ‘de bewijsdrang van Timmermans’ noemen, noemt hijzelf ‘de plicht tot zelfverheffing’. Toen hij zag dat zijn vader later ook al geen respect ontving voor zijn klim op de sociale ladder, werd die klim zijn hoogste prioriteit... 

Hij leert zich aanpassen. En leert alles over Ons Soort Mensen, en vooral dat hij daarbuiten valt... Timmermans heeft haast. “Voortdurend werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent niet een van ons. Ze zeiden: u heeft vast aanleg hoor, maar iemand uit uw milieu, dat wordt niks. Dat stak me enorm. Ik dacht: ik zal je wat laten zien, vriend.' De ontwikkeling van zijn jeugd tot wat hij nu is, is het klassieke PvdA-ideaal: iedereen van onderaan de ladder moet kunnen klimmen zo ver zijn capaciteiten hem toestaan. Nu wordt hij één van de belangrijkste vervangers van de Europese Commissievoorzitter. Journalist Niemantsverdriet zei: ‘De politieke carrière van Timmermans kun je zien als een zoektocht naar genoegdoening voor het feit dat zijn vader er nooit helemaal bijhoorde. Timmermans is nu de baas van de organisatie die zijn vader nooit helemaal voor vol aanzag.’ Misschien is het moment, waarop hij uit de rouwstoet op vliegveld Eindhoven stapt en een nabestaande van een slachtoffer omhelst, de beste illustratie van wie Timmermans is. Een ambitieuze man die tegelijk erg gevoelig voor de emoties van anderen en hemzelf. Die niet anders kan dan uit de rij te stappen. En op hoop van zegen afwacht of hij daarmee ooit een catastrofaal domme fout begaat.
Tot nu toen gaat het goed. Straks is hij waarschijnlijk de baas over het werelddeel dat zijn vader nooit helemaal voor vol aanzag. Misschien is dat voldoende genoegdoening.


Het antwoord is: nee, deze mensen zijn onverzadigbaar. Hun minderwaardigheidscomplex is geïnternaliseerd. De politiek en de journalistiek trekken dit slag mensen aan. Een brandende ambitie, poseurs, narcisme.  Voor allen van hen geldt: 'all dressed up but nowhere to go.'

In De Tijgerkat beschreef Lampedusa deze strebers als volgt:

Niet gehinderd door de honderden belemmeringen die eerlijkheid, betamelijkheid en zelfs een goede opvoeding voor de meeste anderen vormen, bewoog hij zich door de jungle van het leven met de zekerheid van een olifant die in rechte lijn voort walst, bomen ontwortelend en hutten vertrappend, zonder ook maar iets te merken van de schrammende doornen en de jammerende slachtoffers. 

Ziehier de nieuwe mens, wiens nazaten het enkele generaties kost voordat zij van zwoegende boerenkinkels veranderd zijn in nadenkende burgers die de consequenties van hun daden kunnen overzien. 


Dergelijke mensen lopen nooit tegen zichzelf aan. In plaats van te leren, willen zij doceren. Nooit zullen ze geconfronteerd worden met de werkelijkheid. Zij blijven een leven lang zichzelf ontvluchten:

When you're lost in the rain in Juarez
and it's Easter time too
when your gravity fails
And negativity don't pull you through
Don't put on any airs
When you're down on Rue Morgue Avenue
They got some hungry women there

And they really make a mess outta you


Geen opmerkingen: