maandag 28 september 2015

Henk Hofland en de Massa 113



Stories don't have impact unless they get into the echo-chamber. 
Norman Solomon. Shadows of Liberty. 2012

If it didn't appear in the New York Times, Washington Post, AP, it never happened.
Brad Friedman. Shadows of Liberty. 2012

Beide hierboven geciteerde Amerikaanse onderzoeksjournalisten spreken uit ervaring. Verzwegen nieuws bestaat domweg niet. De werkelijkheid functioneert niet in het bewustzijn van het publiek als de belangrijkste commerciële massamedia er niet over hebben bericht. Dit is het grote gevaar van de mainstream pers. Omdat de massamedia claimen een realistisch beeld van de werkelijkheid te geven, meent de burger geïnformeerd te zijn nadat ze de informatie van de 'vrije pers' kritiekloos hebben geslikt. Hoe meer de massamens de massamedia volgt, des te geïnformeerder hij denkt te zijn, terwijl doorgaans het tegenovergestelde het geval is. Dat de journalisten allereerst een financieel belang verdedigen, wordt vergeten. Dat de media een vertekening van de werkelijkheid geven speelt geen rol in de meningsvorming van het grote publiek. Ook al weet de burger dat journalisten liegen, dan nog gaat de leugen voor waarheid door omdat hij simpelweg de feiten niet kent en al helemaal niet de context waarin die feiten betekenis krijgen. De waarheid is weg gecensureerd op televisie, radio en in de krant, in tegenstelling tot de literatuur, waar via verbeeldingskracht de realiteit vorm wordt gegeven. Daarentegen heerst in het journalistieke werk het simplisme, de eendimensionale 'waarheid' van de macht die geen enkele andere waarheid naast zich duldt. Het zijn dan ook de kunstenaars die de werkelijkheid het dichtst weten te benaderen, en zeker niet de mainstream-journalisten met hun propagandistische mens- en wereldbeeld dat van onnozelheden en grofheden aan elkaar hangt en geen ruimte openlaat voor het raadselachtige, het subtiele en complexe in het kort durende bestaan. Na in 2002 de Nobelprijs Literatuur te hebben ontvangen sprak de Hongaarse auteur Imre Kertész, die als jood Auschwitz overleefde, ondermeer de volgende woorden:

Which writer today is not a writer of the Holocaust? One does not have to choose the Holocaust as one's subject to detect the broken voice that has dominated modern European art for decades. I will go so far as to say that I know of no genuine work of art that does not reflect this break. It is as if, after a night of terrible dreams, one looked around the world, defeated, helpless. I have never tried to see the complex of problems referred to as the Holocaust merely as the insolvable conflict between Germans and Jews. I never believed that it was the latest chapter in the history of Jewish suffering, which followed logically from their earlier trials and tribulations. I never saw it as a one-time aberration, a large-scale pogrom, a precondition for the creation of Israel. What I discovered in Auschwitz is the human condition, the end point of a great adventure, where the European traveler arrived after his two-thousand-year-old moral and cultural history.

Now the only thing to reflect on is where we go from here. The problem of Auschwitz is not whether to draw a line under it, as it were; whether to preserve its memory or slip it into the appropriate pigeonhole of history; whether to erect a monument to the murdered millions, and if so, what kind. The real problem with Auschwitz is that it happened, and this cannot be altered - not with the best, or worst, will in the world. This gravest of situations was characterized most accurately by the Hungarian Catholic poet János Pilinszky when he called it a 'scandal.' What he meant by it, clearly, is that Auschwitz occurred in a Christian cultural environment, so for those with a metaphysical turn of mind it can never be overcome.

Old prophecies speak of the death of God. Since Auschwitz we are more alone, that much is certain. We must create our values ourselves, day by day, with that persistent though invisible ethical work that will give them life, and perhaps turn them into the foundation of a new European culture.


'De gebroken stem,' van de van zichzelf en zijn omgeving vervreemde westerling die na 'Auschwitz' totaal 'verslagen' en 'hulpeloos' zonder een 'God' voortleeft, helemaal 'alleen' de maat der dingen. 'De gebroken stem' van na Hiroshima, voeg ik hier onmiddellijk aan toe, en 'de gebroken stem' van de genocides die het westerse kolonialisme al vijf eeuwen lang veroorzaakt op alle continenten, de volkerenmoorden in heel Amerika, in Afrika, Azië en Australië/Oceanië. Auschwitz en Hiroshima zijn niet uniek voor de wreedheden van de blanke, christelijke cultuur. Integendeel, de Zweedse journalist en auteur Sven Lindqvist benadrukt de westerse genocidale terreur nog eens in zijn boek Exterminate all the Brutes (1997) wanneer hij tot de slotsom komt dat 

Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund

en dat

toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. 

Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. 

U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.

Het is dezelfde 'moed' die volgens Geert Mak 'wij, als elite, in deze tijd nodig [hebben],' omdat de vraag nu is 

Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg.  Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.

De wrange ironie is dat Geert Mak en de Makkianen publiekelijk toegeven dat ze de kluit belazeren door 'het uitbannen van onwaarheid' niet 'serieus genoeg' te 'nemen.' Het is juist 'moed' die hen ontbreekt, omdat die 'moed' een ogenblikkelijk einde zou maken aan al hun privileges, ze zouden dan gemarginaliseerd worden en hun zwaar bevochten imago en inkomen zou in een oogwenk als sneeuw voor de zon verdwijnen. En dus blijven ze bewust in een leugen leven, zoals altijd gebeurd in culturen die in verval zijn. Men wacht af in de hoop dat de geschiedenis aan hun voordeur voorbij zal blijven gaan. Hun erfgenamen, als die er nog zullen zijn, zullen zich verbijsterd afvragen hoe het mogelijk was geweest dat de 'wij, als elite' niet in staat waren gebleken de koers te verleggen. 

De titel Exterminate all the Brutes verwijst naar de zin uit Joseph Conrad's Hart der Duisternis, te weten ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Als antwoord geeft hij: 

Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origins of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de 'verschrikkelijke slachtpartijen' en het 'barbaarse moorden' van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor 'de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,' daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.

Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de 

Europese vernietiging van de 'inferieure rassen' van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust.

In zijn A History of Bombing (2001) beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in het laatstgenoemde boek toont hij gedocumenteerd aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolking gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazi-piloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times, ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’

Ook Lindqvist's in het Nederlands vertaalde boek Een reis door niemandsland. Hoe de Aboriginals Australië verloren (2007), getuigt van de intellectuele integriteit die noodzakelijk is voor het tonen van de 'moed' die in Mak's werk zo pijnlijk ontbreekt.Sven Lindqvist:

De meeste blanken waren ervan overtuigd dat de mensen die vermoord waren toch tot een lager ras behoorden, dat tot de ondergang gedoemd was. Hierbij konden ze zich beroepen op de indertijd hoogste autoriteit op het gebied van de biologie: Charles Darwin. Hij beweert in de hoofdstukken 5 en 6 van The Descent of Man (1871) dat de uitroeiing van inheemse volken een natuurlijk evolutionair proces is. Diersoorten hebben elkaar altijd uitgemoord, wilde volken hebben elkaar altijd uitgeroeid, en nu er geciviliseerde volkeren zijn zullen de wilde volken voorgoed worden uitgeroeid: 'Overal waar de geciviliseerde naties met barbaren in contact komen zal de strijd van korte duur zijn, behalve daar waar een dodelijk klimaat het inheemse ras bijstaat.' 

Desondanks spreekt Mak zonder enige terughoudendheid over 'Western values and Western ways of thinking,' die volgens hem wel voor 'ons,' maar niet voor de Russen van 'opperste belang' zijn. Mak's minachting voor De Ander  en zijn onwetendheid over het Russische volk dat ten koste van 27 miljoen burgers het grootste offer brachten in het verslaan van de nazi's is ronduit misdadig. Hier gaat Lindqvist's oude wijsheid op dat 

[h]et de moeite waard [is] om' een 'samenleving op zichzelf te bestuderen, niet als 'voorstadium' van Europa, maar als een van de vele mogelijke antwoorden op algemeen menselijke basisproblemen.

Als Geert Mak's geloofsgenoten dit zouden hebben gedaan dan zouden er alleen al op het Amerikaanse continent geen naar schatting 70 miljoen 'Indianen' zijn omgekomen, en zouden er geen half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar zijn gestorven als gevolg van wat Peter van Walsum, de Nederlandse toenmalige voorzitter van de 'UN Sanctions Committee' inzake Irak, definieerde als een 'curative measure,' oftewel een 'heilzame, geneeskrachtige maatregel,' waaraan hij onverstoorbaar toevoegde dat 'obviously they hurt. They are like a military measure.' Kortom, 'militaire maatregelen,' gericht tegen de allerzwaksten onder de burgerbevolking, kinderen onder de vijf. Toen de Angelsaksische onderzoeksjournalist John Pilger de 'topdiplomaat' vroeg 'what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?' antwoordde Van Walsum: 'It's a very complex issue Mr Pilger,' waarop Van Walsum op de vraag: 'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?' het volgende antwoord gaf: 'I don't think you can use that argument to convince me.' Kenmerkend voor de collaborerende houding van de mainstream-pers in de polder is dat Robert van de Roer als 'diplomatiek redacteur van de NRC' Peter van Walsum kwalificeerde als 'het beste dat Nederland in huis heeft,' een topdiplomaat die 'zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].' Illustrerend is tevens dat mijn collega Van de Roer die over 'de VN en de NAVO' schreef, toch volhoudt dat voor 'hem engagement (in de zin van politieke kleur) in het werk vreemd [is],' en dat hij 'de professionele distantie en objectiviteit [verkiest].' Van de Roer beweert met een adembenemende pedante stelligheid dat hij

als journalist kennis haalt uit verschillende bronnen. Je moet je als journalist breed informeren zodat je de voors en tegens tegen elkaar kunt afwegen. Je moet als het ware vermijden dat je 'emotionele aandelen' bij een van de partijen in een onderwerp krijgt. Want dan ben je als journalist weg.

Dus krijgt een Schreibtischmörder, die volgens twee hoog geplaatste VN-functionarissen zelf een genocidaal beleid uitvoerde, de kwalificatie van 'eigenzinnige denker,' een 'topdiplomaat,' de personificatie van 'het beste dat Nederland in huis heeft,' terwijl de huidige NRC-correspondent in Zuidelijk Afrika, Peter Vermaas, in De Groene Amsterdammer Van Walsum prees als'voorzitter van de wereld' die 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland' was 'geweest.

Ik herinner de lezer nog even aan Mak's woorden in de NRC dat 'Wij, de elites van nu, noblesse oblige [missen],' omdat Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, tot wie hij zichzelf rekent, ik citeer opnieuw 'kwaliteit, empathie en courage,'zouden moeten bezitten, 'ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.' 

Vanwaar het beschamende gebrek aan 'courage' en 'empathie' en 'kwaliteit' van de Nederlandse 'vrije pers'? Het getuigt van een misdadig gebrek aan 'empathie' om Peter van Walsum, medeverantwoordelijk voor het vermoorden van een half miljoen kinderen onder de vijf jaar, als 'het visitekaartje' van Nederland te kwalificeren. Zeker als de journalist Vermaas kon weten dat Van Walsum op de vraag van Pilger 'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?' ook nog eens met de botte onverschilligheid van de eerste de beste Mafioso had geantwoord: 'I don't think you can use that argument to convince me.' 

Wie wel ervan doordrongen was dat Van Walsum's genocidale beleid moest stoppen, was Denis Halliday, de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak, die op 4 maart 2000 het Westerse publiek erop attendeerde dat 'wij' de mensenrechten in Irak op grote schaal schonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian: 

Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.

De volgende VN-autoriteit die walgend opstapte was de Duitse diplomaat Hans von Sponeck, een Duitse graaf, die

van 1998 tot 2000 Humanitair Coördinator [was] van de Verenigde Naties voor Irak. Hij was de opvolger van de Ier Denis Halliday, die ontslag nam uit protest tegen de gevolgen van de sancties op de Iraakse bevolking. Hij bestempelde die als 'genocide.' In 2000 nam von Sponeck op zijn beurt ontslag uit onvrede met de sancties en de tekortkomingen van het olie-voor-voedsel-programma. Sedertdien voert hij wereldwijd actie tegen de sancties.

Het gebrek aan 'courage' bij degenen die in Nederland doorgaan voor de intelligentsia, het claimen van 'Western values and Western ways of thinking,' en ondertussen alleen het eigen imago en portemonnaie in de gaten houden, de lafheid van Geert Mak om zich publiekelijk uit te spreken tegen bijvoorbeeld de door zijn EU gesteunde zionistische terreur waaronder de Palestijnse burgerbevolking al decennialang gebukt gaat, getuigt van niets anders dan een weerzinwekkend gebrek aan 'moed.' De dood van een half miljoen kinderen onder de vijf jaar verzwijgen en vervolgens de VS prijzen als 'ordebewaker en politieagent' van de wereld en bovendien, net als 'topdiplomaat' Van Walsum, het doden van burgers als 'collateral damage' zien, kenmerkt de houding van Geert Mak die in moreel opzicht in niets verschilt van de doorsnee Schreibtischmörder. Ook hij hoeft niemand te vermoorden,  dat doen anderen voor hem, hij functioneert slechts als propagandist. Voorafgaand aan elk bloedbad zijn er de woorden die het moorden rechtvaardigen. 


Ooit verklaarde de dappere Amerikaanse onderzoeksjournalist I.F. Stone:

As long as the American president is commander and chief of the biggest war machine in human history with bases on every continent we are going to get into trouble. Our enemy is the growing militarization of American life. Our enemy is American imperialism. But, there is an awakening.

In de VS, zeker, maar niet bij Nederlandse opiniemakers als Geert Mak die in 2012 beweerde dat 'de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld [horen], het land over voortreffelijke informatiesystemen [beschikt], het leger geen grenzen [kent], de universiteiten en het State Department over briljante strategen en politieke analisten [beschikken],' en 'het Amerikaanse bedrijfsleven over de hele wereld opereert.' Dat deze 'briljante strategen en politieke analisten' en superieure 'diplomaten' in de hele wereld een 'Legacy of Ashes' hebben achtergelaten, zoals uitgebreid is gedocumenteerd door kritische Amerikanen, is voor Mak en de Makkianen slechts 'bijkomende schade,' noodzakelijk om de belangen van het 'Amerikaanse bedrijfsleven over de hele wereld' te laten expanderenAls geen ander in Nederland toont Geert Mak hoe hypocrisie en zelfbedrog in de polder werken. Hij is een ware zoon van zijn gereformeerde ouders, die het leven op aarde een hel voor hun slachtoffers maakten, in de hoop dat ze in het hiernamaals hiervoor beloond zouden worden. Hun onderhuids christelijk antisemitisme en koloniaal racisme  heeft hun zoon Geert niet geleerd dat de

real problem with Auschwitz is that it happened, and this cannot be altered - not with the best, or worst, will in the world,

en dat het Westen al eeuwenlang heeft toegewerkt naar Auschwitz en Hiroshima. Imre Kertész heeft al het gelijk van de wereld om te stellen dat:

We must create our values ourselves, day by day, with that persistent though invisible ethical work that will give them life, and perhaps turn them into the foundation of a new European culture.


Geert Mak: 'Noblesse Oblige'?

Geen opmerkingen:

De Holocaust Is Geen Rechtvaardiging meer Voor Joodse Nazi's

Eitan Bronstein, bezig de geschiedenis van straten, wijken en steden terug te geven aan Palestijnen en daarmee aan de Joden in Israël. . Zev...