donderdag 10 oktober 2013

De Mainstream Pers 45





Geert Mak: 'Geen Jorwerd zonder Brussel.' Geen Brussel zonder Lobbyisten.


Tegen het einde van zijn Abel Herzberg-lezing voorspelde Geert Mak:

Er zal, na deze crisis, een Europese Renaissance komen. In welke vorm ook. Daarvan ben ik overtuigd. Net zoals de spoorwegen, de kranten en alle andere nieuwigheden van de 19de eeuw de opkomst van de natiestaten bijna onvermijdelijk maakten, zo maken de uitdagingen en ook de problemen van de 21ste eeuw – de snel escalerende klimaatsveranderingen voorop – een veelheid aan vormen van Europees bestuur onvermijdelijk. We zullen vanuit die zwaar beproefde Europese Unie, een Europese ruimte moeten hervinden waarin iedere Europeaan zich wel op een of andere manier thuis voelt…

Op wat die 'Europese Renaissance' gebaseerd zal zijn, bleef onbekend, welke complexe ontwikkelingen  de wedergeboorte zullen veroorzaken, ook daarover zweeg Mak. Dat is voor een ziener ook niet belangrijk. Waar het hem omdraait is het vertrouwen dat er licht aan het einde van de tunnel is, hoop op verlossing, of zoals Mak aan mij schreef: ‘ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.’ En in een problematische overgangstijd snakt de mensheid naar profeten die kunnen geruststellen. De Makkianen vervullen die functie, en dat verklaart hun populariteit bij de mainstream-pers.  Niet de werkelijkheid is daarbij doorslaggevend, maar de ideologie, met daarin centraal de opvatting dat de mens weet wat hij doet en dat dit neoliberale systeem het best denkbare is. Een aardige illustratie daarvan gaf de weledelzeergeleerde Karel Knip, chef  wetenschap van de NRC.  Toen op 28 maart 2011, 17 dagen na het begin van de kernramp in Fukushima, de Japanse regering meedeelde dat

splijtstaven gedeeltelijk zijn gesmolten in de getroffen kerncentrale van Fukushima. De hoge concentratie straling die is gevonden in water dat in de kelder van reactor 2 staat is waarschijnlijk te verklaren door zo'n meltdown.

liet Karel Knip weten dat
Het nieuws van de te hoog gemeten straling van gisteren nu nog een beetje na[suddert]. Het gedeeltelijk smelten van enkele staven is in feite niet zeer dramatisch. Een echte meltdown is echt iets heel anders, en daar is in Japan absoluut geen sprake van.

Aldus Karel Knip, die door de Vrije Universiteit werd verheven tot ‘doctoratus honoris causa’ vanwege zijn ‘uitzonderlijke prestatie in de wetenschap, zonder dat daarover verslag is gelegd in een proefschrift.’ Knip’s geruststellende woorden kwamen twee weken nadat

Autoriteiten [aan] gaven dat het stralingsniveau voor de menselijke gezondheid gevaarlijke waarden begon te krijgen. Het Amerikaanse vliegdekschip USS Ronald Reagan heeft tijdens het verblijf op zee op 160 km uit de kust straling gemeten. Inwoners van Tokyo begonnen na deze berichtgeving op 15 maart de stad te verlaten.

Inmiddels weten we dankzij de BBC het volgende:

Prof Kiyoshi Kurokawa chaired the Japanese parliamentary inquiry in to the Fukushima disaster and his conclusions are devastating. It was, he told me: "Man-made, and made in Japan."
Tatsujiro Suzuki, the deputy head of Japan's Atomic Energy Commission, has also been damning.
"There were studies which showed a one-in-1,000-year probability of the Fukushima coast being hit by a 10m tsunami," he said. "Unfortunately, those studies were dismissed. The nuclear industry didn't think it would happen, so they didn't prepare for it," he said.
For me, this is the most revealing and shocking part of the Fukushima story. When the earthquake and tsunami hit on 11 March 2011 there was no plan for how to deal with such a large and complex disaster. How was this allowed to happen?
Prof Kurokawa blames what he calls ‘regulatory capture’, a process by which the nuclear power industry ‘captured’ the bureaucracy that was supposed to regulate it.
Put crudely, the ‘poachers’ and the ‘gamekeepers’ were far too close. Many senior bureaucrats from Japan's Nuclear Industry Safety Agency would take lucrative jobs in the nuclear industry after leaving government.
The result was a nuclear industry imbued with a culture of arrogance, secrecy and complacency. Lessons learned after Chernobyl and Three Mile Island in the US were not implemented here. When disaster struck, Japan was woefully ill-prepared.


Karel Knip: 'Een echte meltdown is echt iets heel anders, en daar is in Japan absoluut geen sprake van.'

Het zal duidelijk zijn hoe gevaarlijk de mainstream pers in de polder kan zijn. Een ander voorbeeld van, in wezen, misdadige overantwoordelijkheid gaf Karel Knip recentelijk toen hij zijn lezers en die van de Belgische Dagelijkse Standaard liet weten dat ‘het eigenlijk wel mee [lijkt] te vallen.’ Onder de aankondiging ‘De ramp die niet kwam’ schreef hij dat weliswaar ‘de klimaatverandering bestaat. Maar al die CO2 veroorzaakt tot nu toe geen overstromingen. Geen cyclonen. Geen woestijnvorming. Geen malaria. Geen voedseltekorten. Geen waterschaarste. En geen oorlog.’ Kortom, de strekking was, geen paniek, want 'de modellen die het broeikaseffect voorspellen, hadden niet voorzien dat het op aarde al twaalf jaar niet meer warmer wordt. Alle waarschuwingen voor de rampen die klimaatverandering zal veroorzaken, zijn nog veel dubieuzer.'

Deze verwarring scheppende nonsense was bedoeld om alvast de onrust weg te nemen die mogelijk zou kunnen zijn ontstaan door het op handen zijnde rapport van de VN-klimaatcommissie, de IPCC, van wie een woordvoerder tijdens een persconferentie verklaarde:

‘Continued emissions of greenhouse gases will cause further warming and changes in all components of the climate system. Limiting climate change will require substantial and sustained reductions of greenhouse gas emissions.’
‘Global surface temperature change for the end of the 21st century is projected to be likely to exceed 1.5°C relative to 1850 to 1900 in all but the lowest scenario considered, and likely to exceed 2°C for the two high scenarios,’ said Co-Chair Thomas Stocker. ‘Heat waves are very likely to occur more frequently and last longer. As the Earth warms, we expect to see currently wet regions receiving more rainfall, and dry regions receiving less, although there will be exceptions,’ he added.
Projections of climate change are based on a new set of four scenarios of future greenhouse gas concentrations and aerosols, spanning a wide range of possible futures. The Working Group I report assessed global and regional-scale climate change for the early, mid-, and later 21st century.
‘As the ocean warms, and glaciers and ice sheets reduce, global mean sea level will continue to rise, but at a faster rate than we have experienced over the past 40 years,’ said Co-Chair Qin Dahe. The report finds with high confidence that ocean warming dominates the increase in energy stored in the climate system, accounting for more than 90% of the energy accumulated between 1971 and 2010.
Aldus de IPCC op 27 september 2013.

De weblog Hotel Terminus berichtte al op 29 maart 2011:

Afgelopen zomer deelde de Amsterdamse rechtbank een ongebruikelijke sneer uit aan wetenschapsjournalist Karel Knip van NRC Handelsblad. Die schreef, volgens het vonnis ‘met behulp van informatie van Trafigura’, nog tijdens de strafzaak artikelen waarin de relatieve onschuld van het afval werd beschreven en het bedrijf min of meer werd vrijgepleit. (bron)


Het is ook niet vreemd dat dit soort ‘journalistiek’ heeft geleid tot een diep wantrouwen jegens de Makkiaanse pers. We hebben hier niet te maken met journalistiek, maar met propaganda voor de neoliberale ideologie. Een duidelijk voorbeeld daarvan was Knip’s uiterst tendentieuze ‘recensie’ van het boek  Scott Ritter: War on Iraq. What team Bush doesn't want you to know in de NRC van vrijdag 4 oktober 2002, waarin hij ondermeer schrijft:

In het kort komt de analyse van Ritter (oud-marinier en -inlichtingenman) erop neer dat Irak geen noemenswaardige hoeveelheden massavernietigingswapens meer heeft en dus geen bedreiging meer vormt voor zijn directe buren, laat staan voor de VS. Die hebben er geen enkel belang bij om het zittende regime af te zetten, want een volwaardige democratie zou betekenen dat de sjiieten aan de macht zouden komen, een feilloos recept voor burgeroorlog. Ook staat volgens hem vast dat de Iraakse sjiieten het op een akkoordje zouden gooien met de sjiieten van Iran, wat de helft van de olieproductie in het Midden-Oosten onder moslimfundamentalistisch beheer zou brengen.

Een analyse die zelfs Karel Knip nu zal moeten toegeven de spijker op de kop sloeg. Scott Ritter was natuurlijk als voormalig medewerker van een Amerikaanse inlichtingendienst veel beter geinformeerd dan de doctoratus honoris causa van de NRC, want deze mainstream-opiniemaker schreef destijds dat

Ritters analyse [is] ingehaald door de Britse inlichtingendiensten die nu juist wel sterke aanwijzingen zeggen te hebben dat Irak inderdaad doorwerkt aan massavernietigingsgwapens. Fabrieken zijn herbouwd, onderdelen worden besteld in het buitenland. Als Ritter beweert dat je het heus wel zou merken als Irak zwaardere raketmotoren ontwikkelde, dan staat daar de constatering van Britse zijde tegenover dat ook werkelijk nieuwe installaties voor het testen van zwaardere raketten zijn gesignaleerd. Als Ritter beweert dat de voorraden zenuwgas die Irak mogelijk nog bezat bij het vertrek van UNSCOM inmiddels onbruikbaar zijn omdat Irak dat zenuwgas niet `stabiliseerde', staan er recentere verklaringen tegenover dat Irak wel degelijk zulke stabilisatoren bijmengde. We stellen vast: Ritters sop is uitgewerkt.

Al deze pendante stelligheid werd geschreven onder de criminaliserende kop Bagdads laatste vriend’ door chef wetenschap van de ‘kwaliteitskrant’ NRC.  Met meer recht dan Knip ‘stellen [we] vast’ dat Karel een ongeleid projectiel is, hoeveel eredoctoraten het corrupte poldermodel voor hem ook nog in petto mag hebben. Zijn werkwijze is zowel onjournalistiek als onwetenschappelijk, aangezien Karel Knip niet checkt en dubbel checkt, te goedgelovig is zodra het om autoriteiten gaat, en bovendien niet durft te twijfelen, terwijl dit toch de kern is van journalistiek en wetenschap. Knip is een in sommige gevallen levensgevaarlijke fantast, die, net als alle andere mainstreamers van de polderpers, verantwoordelijk is voor het groeiende wantrouwen tegen de journalistiek. Vandaag de dag heeft die argwaan tegen en zelfs afkeer van de politieke en economische elite en haar spreekbuizen een hoogtepunt bereikt. Maar zelfs nu de Europese burger zijn ‘beleidsbepalers’ niet meer vertrouwd, en er een onmiskenbare ‘vertrouwenscrisis’ is ontstaan, dan nog is er voor de elite en dus voor het volk ‘hoop,’ zo wist Mak zijn mainstream-publiek in de Rode Hoed te vertellen:

Tegelijk is deze crisis echter ook een uitgelezen kans om de Europese balans tussen ‘ruimte’ en ‘plaats’ te herstellen. Niet door de film terug te draaien naar de oude natiestaat, maar door het begrip ‘plaats’ een andere en nieuwe ruimte te gunnen. In de eerste plaats door in de Europese regelgeving en instituties veel meer rekening te houden met de waarden rondom het begrip ‘plaats’. Door alles wat daarmee samenhangt te respecteren, te koesteren en, zo mogelijk, te beschermen tegen het al te massieve Europese en globale geweld.



Het klinkt allemaal heel aardig, maar meer ook niet. Mak gebruikt holle frasen. 'Europese balans herstellen. Ruimte. Plaats. Film niet terugdraaien, rekenening houden met waarden, respecteren, koesteren, beschermen,' een hele emmer vol gemeenplaatsen werd over het kennelijk nog onwetende publiek uitgestort, met als doel ‘Brussel’ te redden, want ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ en vooral ook ‘Geen Brussel zonder Jorwerd.’ Een volk zonder een boven zich gestelde macht kunnen de Makkianen zich nog wel voorstellen, maar een macht zonder volk is voor hen volstrekt ondenkbaar. Elke macht heeft machtelozen nodig, anders is er geen lol aan, voor de machtigen wel te verstaan. Daarbij geldt allereerst datgene wat Nobelprijswinnaar Elias Canetti in Massa & Macht over de machtige schreef:

Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden... De dood als dreiging is de munt van de macht.

Vandaar ook de permanente staat van oorlog tegen mens en natuur, die zo kenmerkend is voor het kapitalisme, zeker in zijn huidige, neoliberale vorm. Hou de mens via angst gemobiliseerd, dat is de eerste vereiste van de macht om de machtelozen in het gareel te houden. Ook vanuit die context wil ik naar Mak’s advies kijken om ‘om de Europese balans tussen ‘ruimte’ en ‘plaats’ te herstellen.’ Voor de macht geldt nu dat het vertrouwen weer hersteld moet worden, dus in dit geval het vertrouwen in ‘Brussel,’ dat volgens Mak staat voor ‘ruimte’ en ‘voor dynamiek, voor mogelijkheden, voor lucht en vrijheid, maar ook voor de risico’s en de wanorde die onvermijdelijk is bij het bewandelen van nieuwe, ongebaande wegen,’ Kortom, ‘Brussel’ is een andere naam voor ‘dynamiek’ en onvermijdelijke ‘wanorde.’ En als burgers zich buiten gesloten weten en zich totaal niet op hun plaats voelen in het totalitaire neoliberale systeem, dan moeten ‘we’ de ‘balans’ gaan ‘herstellen.’ Waarom? Omdat ‘we’ voorbeschikt zijn om deze ‘nieuwe, ongebaande wegen,’ te ‘bewandelen.’ Wie zegt dat? Geert Mak, de gelauwerde spreekbuis van ‘Brussel.’  Wie is Geert Mak? Hij is net als de andere spreekbuizen van de macht, de opiniemaker van de mainstream-pers. En hoe denkt hij dat ‘we’ de ‘balans’ kunnen ‘herstellen’? Op dit punt verdwijnt Mak volledig in een mist van vaagheden. Hij zegt:

In de eerste plaats door in de Europese regelgeving en instituties veel meer rekening te houden met de waarden rondom het begrip ‘plaats’. Door alles wat daarmee samenhangt te respecteren, te koesteren en, zo mogelijk, te beschermen tegen het al te massieve Europese en globale geweld.

Wie gaat ‘veel meer rekening houden met de waarden’ die het gevoel zullen herstellen  van een ‘knusse… plaats waar we ons thuis voelen’? De economische macht? Nee, want die houdt alleen ‘rekening’ met maar één ‘waarde,’ namelijk die van de neoliberale winstmaximalisatie. De Euro-parlementariers? Ook al zou het Europarlement zich bezig houden met de vertrouwencrisis onder burgers, dan nog zal dit geen wezenlijk verschil uitmaken, aangezien de volksvertegenwoordiging, zelfs volgens Mak, niet ‘zoveel in de melk heeft te brokkelen: achter alle financiële tekorten binnen de EU schuilt een minstens zo omvangrijk democratisch tekort.’ De bureaucratie in Brussel? Nee, en dat is maar beter ook, aangezien bureaucraten niet democratisch zijn gekozen. Als er al individuen in de bureaucratische instituties’ zijn die veel meer rekening houden met de waarden rondom het begrip ‘plaats,’ dan nog zouden die niets anders kunnen voorstellen dan kosmetische veranderingen. Wat zijn eigenlijk de waarden rondom het begrip ‘plaats’? Mak, zwijgt erover. Kennelijk kan ook hij geen concrete voorbeelden daarvan geven, anders had hij dat zeker gedaan. Dit gebrek maakt de volgende zin nog vager en verwarrender.  Wie moet wat ‘respecteren… koesteren en, zo mogelijk… beschermen tegen het al te massieve Europese en globale geweld? Bovendien is het tekenend voor Mak’s mainstream-visie dat hij geen concrete voorbeelden geeft van het toch ‘al te massieve Europese en globale geweld’? Wat zou de spreekbuis van de neoliberale Europese Unie hier over kunnen zeggen zonder de autoriteiten voor het hoofd te stoten? Het dilemma is natuurlijk niet de eenwording van Europa, het ware probleem is het feit dat de Europese Unie, net als de natiestaten, de neoliberale ideologie oplegt, terwijl op ‘Brussel’ nog minder democratische controle bestaat dan op de regeringen van de lidstaten. Gezien het feit dat het neoliberale model failliet is door enerzijds de kredietcrisis van 2008 en anderzijds de voortdurende diepe economische recessie wordt in toenemende mate duidelijk hoe onbetrouwbaar de mainstream-opiniemakers zijn. In hun essay The Liberal Gatekeepers: State-Corporate Power’s Little Helpers schrijven de Britse media-onderzoekers David Cromwell en David Edwards:
From the perspective of power, it is important that a steadying hand is applied to the tiller of news and commentary on the crisis, as well as the global economy itself. The liberal media has its role to play in shoring up public confidence in a discredited, unjust system.
En vandaar het belang dat de gevestigde orde hecht aan het werk van Geert Mak en Karel Knip en al die andere al dan niet onderscheiden Makkianen van de mainstream-pers in de polder. Morgen meer daarover.

Geert Mak: 'Europese balans herstellen. Ruimte. Plaats. Film niet terugdraaien, rekenening houden met waarden, respecteren, koesteren, beschermen.'

Geen opmerkingen: