zaterdag 1 december 2012

Zionist Terror 80

Having trouble reading this email? View it in your browser.
Newsletter
Washington's Wars and Occupations:
Month in Review #91/November 30, 2012
SETTLER STATES AND THE SHATTERBELT
Analyzing Israel's latest assault on Gaza against the background of a rapidly changing region, Clare Bayard highlights the parallels between the Israeli and U.S. national narratives which give the racist "clash of civilizations" framework so much resonance in U.S. political discourse.
In the heart of the rapidly changing and unstable Middle East, Israel launched the biggest offensive against Gaza since 2008's Operation Cast Lead this month. The assault killed hundreds and alienated millions, and the global backlash led to more countries than ever defying Israeli and U.S. pressure in the U.N. vote to make Palestine a "non-member state" November 29. 
What happens in Palestine/Israel affects the world:
“The Middle East lies on the world's largest "shatterbelt"... the region of contact between the world's great sea and land powers... shatterbelts are not just flashpoints for great power conflict. Critically, and unlike in other areas, small states located inside them can significantly affect the course of conflict simply by changing sides, shifting the balance of power across a tipping point. “ -Roxane Farmanfarmaian in Redrawing the Middle East Map
This shatterbelt is undergoing tremendous change. The Arab Spring has overthrown dictators, changed expectations and is ending the era when entrenched elites (Western-backed or otherwise) monopolized power. But Israel's strategy of colonization backed by military force and Western affirmation has stayed the same. Its effectiveness has been eroding for years, evident in the failures of Israel's wars against Lebanon/Hezbollah (2006) and Gaza (2008, 2012)And the U.S., which leaped to affirm Israel's 'right to self-defense' in this Gaza war, is still backing Israel's bid for full spectrum dominance with billions of dollars of in military aid.
Now even rougher water lies ahead. Israel's international isolation is increasing. Hamas is widely understood to have been strengthened by this latest round of battle (see "Why Israel Didn't Win"). Minimal response to the massacre in Gaza weakened its western-favored rival Fatah, despite Mahmoud Abbas' spotlight moment at the U.N. And the grassroots global campaign forBoycott, Divestment and Sanctions is growing by the week.
ELECTION WARS
Israeli strikes from air, land and sea killed several hundred Palestinian adults and children during Operation "Pillar of Cloud." Over 100 were killed instantly; others died in subsequent days in undersupplied hospitals under fire. Several West Bank Palestinians were also killed protesting Pillar Cloud. Israel terms these attacks 'mowing the lawn,' intended "to decimate another generation of potential Palestinian militants."
On another level, this was an "election war." Like Operations Cast Lead in 2008-2009, Pillar of Cloud was launched within the bookends of a recent U.S. Presidential election and upcoming Israeli elections. Numerous Israeli commentators pointed out that one goal of the assault was to build nationalistic fervor and strengthen the hand of hard-right Prime Minister Benjamin Netanyahu for the coming Israeli vote.
The opening salvo in this attack was the assassination of Hamas leader Ahmed Jabbari, regarded by many as Israel's "subcontractor" for peace agreements. Jabbari was executed by a rocket while in the midst of indirect negotiations with Israel for a long-term ceasefire.
A coalition of Israeli feminist peace organizations responded to the launch of Pillar Cloud with the following ad in Haaretz:
"No to the Elections War! We refuse war and the spilling of blood. We refuse the wave of hatred and incitement against the residents of Gaza. We refuse the abandonment of the South for political spin."
Haaretz poll showed that 84% of Israelis supported the assault. Israeli universities supplied social media troops and punished Palestinian students holding silent vigils, while Israeli students chanting “death to Arabs” had free rein on campuses.
Racist social media scandals abounded. Teen soldiers mobilized to the borderhashtagged their Instagrams #sexy #bomb #rockstar #kill #nevergiveup #girls, and an IDF social media officer was caught photographed in mud-smeared blackface labeled “Obama style.”
Days after the ceasefire, the upcoming elections took what Haaretz called “a tectonic shift towards the right.” The Likud-Yisrael Betienu party purged its centrists and is running a Tea Party-style slate of hawks who favor annexing the West Bank, oppose the 'peace process,” attack liberal NGOs, and refer to African refugees as a “cancer” and Palestinians as “parasites.” These “Greater Israel” architects put Israel on a collision course with most of the world. Even Turkey, Israel's former “I'm not racist, I have a Muslim friend” token ally, froze diplomatic relations during Pillar Cloud.
FAILED WAR, FAILING PATH
Israel accelerated years' worth of isolation in this single month, and lost in the ceasefire terms. Hamas leader Khaled Meshaal declared that despite the extensive damage done to Gaza, “Israel has failed in all its goals.” A major victory for human rights is possible in the (ambiguously) promised easing of the siege of Gaza. 
Netanyahu may have been gunning for a ceasefire all along, in order to be seen as having stopped rocket fire without drawing international condemnation for the increased bloodbath of another ground invasion, or risking the treaty with Egypt. Michael Oren, Israel's ambassador to the U.S., countered with the shameless claim that “Israel was not confronting Gaza, but Iran.” Oren's words were a chilling admission: since target practice on civilians held in an open-air prison is not 'war,' it means this attack goes beyond 'war crimes' to become crimes against humanity. 
Oren's other implications - that this was a desired trial of the U.S.-funded Iron Dome missile defense system and a middle finger flipped at Iran (and also the related claim that it was a move to put Obama immediately in a  post-election box) - are equally frightening. Israel attacking Iran remains a great potential danger.
On the ground, the Greater Israel project continues to roll along. Today Netanyahu again made it clear that Israel is not bound to respect any Palestinian rights no matter what the world thinks. The New York Times reports: 
"As the U.N. General Assembly voted…  Israel took steps toward building housing in a controversial area of East Jerusalem known as E1, where Jewish settlements have long been seen as the death knell for a two-state solution to the Israeli-Palestinian conflict."
The U.S. coerced Canada and a handful of tiny countries to vote against Palestine, and moved quickly afterwards to roadblock their path to membership in the International Criminal Court. ICC access to bring Israel to trial for war crimes and illegal settlements is one of the primary Western concerns about UN status for Palestine. As Vijay Prashad said, “Pressure on, despite deals, for Palestine to join ICC. Symbolic steps, moth eaten steps are sometimes still useful platforms for new struggles, in the context of colonial domination.
U.S. TO ISRAEL: STILL BFFS, BUT WATCH IT
Netanyahu may have backed the wrong horse in the U.S. elections, but whatever friction exists between Obama and Bibi didn't stop the U.S. from backing increased Israeli belligerence. Obama was not referring to Palestine, Pakistan, Yemen, or Somalia when he sprang to Israel's defense and declared: “There’s no country on earth that would tolerate missiles raining down on its citizens from outside its borders.” Post-ceasefire, the administration promised to seek more funding for Iron Dome and linked the need for calm to the cessation of Hamas rocket-fire, saying nothing about Israeli shootings. Still, the administration did push for a ceasefire proposal more to Egypt's and Hamas' liking than Israel's, which may indicate that there are fissures in the current U.S.-Israel relationship that could be widened and taken advantage of if sufficient pressure could be brought to bear for a shift in U.S. policy.
Those cracks exist against the background of Israel abandoning even a pretense of democracy or equal treatment of Palestinians anywhere within historic Palestine. Foreign Minister Avigdor Lieberman continues to shop the racially coded idea of “Israel is Europe” and has declared outright that it is more important for Israel to be "Jewish" than "democratic." 
Such actions – on top of the continuous expansion of settlements – are accelerating Israel's international isolation, as the overwhelming vote at the U.N. ("We lost Europe" said a top Israeli official) indicated. They also are making it harder and harder for Israel's apologists in the U.S. to counter the human rights and equality arguments of the Palestine solidarity movement.
MILITARIZED RACISM: PARALLELS BETWEEN SETTLER STATES
Israeli Minister of the Interior Eli Yishai promised “to destroy the water and electricity infrastructure, the roads, the transportation and communications, and send Gaza back to the Middle Ages.” Only a few months ago, Israel threatened to take Iran back to the Stone Age. We know where Israel got this language, dressing the threats of massacre in a “clash of the civilizations” framework of empire.
In 2006, just before the Israel's Second Lebanon War, the Wall Street Journalcritiqued U.S. so-called restraint in Iraq. They exhumed the 1968 phrase “bomb Vietnam back to the Stone Age,” and claimed “white guilt” led to fear of looking like an empire and restrained Washington from utterly destroying a country of sanctions-impoverished brown people.
This thinking taps into deep roots in the history of both Israel and the U.S. as countries founded on settler colonialism, and the way this history shapes both societies to this day. Fighting the erasure of history in the U.S. national narrative is an important component of challenging dehumanizing treatment of indigenous peoples who refuse to go gently into the night. Until more people in the U.S. understand and address our own settler reality, calls to champion Israeli 'self-defense' against the 'savages' surrounding it will be taken as the 'common sense' of U.S. political discourse. 
At the same time, U.S. grassroots outpourings of solidarity with Palestine are increasing. Veterans for Peace appealed directly to IDF members to “Rejoin the ‘beloved community’ of world citizens who recognize the sanctity of all human life. Reject the immoral orders of those who would send you to do their bloody bidding. Refuse orders to attack Gaza.”  In Israel, at least one person chose military jail over service -19 year old Natan Blanc publicly refused induction a week into the attacks. Israeli war resister organizations often grown at moments like this: Yesh Gvul - There is a Limit - was launched in 1982 by combat veterans who refused to serve in the Lebanon War; Courage to Refuse began soon after the second intifada; Breaking the Silence, founded in 2004, took off in 2009 when Operation Cast Lead veterans testified about war crimes.
And with a grassroots petition effort spurring Stevie Wonder to back out of a benefit for the IDF, momentum for BDS – and its resonance with the anti-apartheid fights of the 1980s – will only increase. It's clear that Israel's colonial project has a shelf date.
SHOCKWAVES IN THE SHATTERBELT – AND BEYOND
The Arab Spring is far from over - this shatterbelt is trembling. Sunni-Shia tensions and anti/pro-Western alignments throughout this region already have millions of ordinary folks struggling with daily instability. Even larger explosions remain a danger to the region and the world.
In Egypt, President Morsi emerged with new prestige from brokering the Israel-Hamas ceasefire – but then attempted to write himself powers beyond Mubarak's. Within the week, hundreds of thousands of Egyptians retook the streets to remind him that they didn't overthrow Mubarak just to get a new dictator. It now appears Morsi is backing away from the extremes of his initial decree. 
Blood spilled in Syria's civil war is seeping across borders. Lebanon is on the edge. Last month's car bomb in Beirut killing an anti-Assad Lebanese intelligence official set off another round of clashes between Lebanese pro-Assad and pro-opposition factions. Ever-increasing numbers of refugees face shrinking options. Latest reports indicate the U.S. is considering deeper involvement – perhaps officially recognizing the new opposition coalition as some major European countries have, or supplying arms to anti-Assad fighters. Worries are being expressed in many quarters that if fighting escalates further, especially near the Syria-Turkish border, things could develop into a full-scale regional war.
Such dangers are inherent in times when old orders are being shattered and mass grassroots justice movements have not yet created the kinds of broad organizations, inclusive political platforms and internationalist links required to go beyond dictators' downfalls to ensure new democratic political-economic structures.
But the seeds of that leap are now visible. Millions of working-class and poor people around the world are demanding dignity and human rights. Not only are Palestinians resisting occupation and Egyptians continuing their revolution. Europe's massive anti-austerity movement increased its organization, with November 14 becoming the first pan-Continental general strike,coordinating through union bodies including the 85-organization, 60 million member European Trade Union Confederation. Battles for democracy rage from Myanmar to Bahrain. Here in the U.S., some significant struggles are rising from below: the Wal-Mart living wage campaign is rippling out, with striking fast-food workers walking out of dozens of chain stores in NYC a week after the historic Black Friday Wal-mart strike at a thousand stores.
Major victories against racism and colonization were struck this month. And although the road ahead is long and challenging, today people in Gaza are celebrating an official recognition by the world of the most basic fact of their long-denied existence, instead of running from bombs.

'Deskundigen' 45

Public Opinion
Op dezelfde pagina 197 van Geert Mak's reisboek waar hij Walter Lippmann in een verkeerde context plaatst wordt het volgende geponeerd naar aanleiding van John Steinbeck's desillusie over de VS:
In werkelijkheid was hij, zo blijkt uit zijn brieven en uitlatingen, zeer bezorgd over de toekomst van zijn land. Hij was daarin niet de enige. Er was in diezelfde tijd onder journalisten en intellectuelen een hele discussie gaande over de missie van Amerika in de nieuwe wereld van 1960. Het was, in zijn doelgerichtheid, een typisch Amerikaanse vraag: Waarnaar streeft ons land eigenlijk, nu er zo ongelooflijk veel is bereikt.
Laten we wederom Mak's beweringen tegen het licht houden en zien wat er van overblijft. Allereerst: een 'land' streeft nooit naar iets, de bewoners ervan kunnen naar iets gemeenschappelijks streven, maar meestal streeft een kleine hegeoministische klasse naar iets en zeker niet de bevolking in haar geheel.  Die is alleen bezig met overleven. En dat is ook het geval met de VS. Bovendien bestaat er een groot verschil tussen streven naar en gedreven worden door. Het eerste typeert een bewuste houding en het tweede grotendeels een onbewuste. Al eerder schreef ik het volgende:
John Steinbeck's typering dat de bevolking van de VS gedreven wordt door een ‘nerveuze rusteloosheid, een honger, een dorst, een brandend verlangen naar iets onbekends – misschien wel moraliteit,’ maakt Steinbeck, volgens Mak, tot 'een doemdenker,' wiens boek Cannery Row ‘een buitengewoon on-Amerikaans, misschien zelfs anti-Amerikaans boek’ is, fundamenteel afwijkend van het in zijn ogen kenmerkende ‘optimisme van de Amerikanen.’

Steinbeck besefte dat de zogenaamde 'Amerikaanse Droom' waar Mak in zijn reisboek naar op zoek claimt te zijn, was ontaard in een materialistische, platte en verstikkende cultuur die door Mary McCarthy in 1962 aldus werd beschreven:

The inalienable rights to life, liberty, and the pursuit of happiness appear, in practice, to have become the inalienable rights to a bathtub, a flush toilet, and a can of Spam.

Gezien Mak's opvatting over 'de Amerikanen' die 'hele optimistische mensen blijven. Echt dat vind ik ook fantastisch van ze! Ze blijven de moed erin houden,' en kritische denkers door hem afgedaan worden als 'doemdenkers' moeten we er wel van uitgaan dat hij ook Mary McCarthy's woorden als 'on-Amerikaans, misschien zelfs anti-Amerikaans' zal vinden. Dus over die fundamentele kritiek kan Mak het niet hebben. Het gaat bij hem over 'de missie van Amerika in de nieuwe wereld van 1960.'  Omdat hij nu de 'wereld' introduceert moeten we er van uitgaan dat hij het heeft over het imago van de VS in de buitenlandse politiek. De vraag is nu of er rond '1960' sprake was van een publieke discussie in de VS over de expansionistische Amerikaanse politiek. Een politiek beleid waarvan het resultaat door president Eisenhower, achter gesloten deuren, een 'legacy of ashes' werd genoemd en dat in 2007 door de gerenommeerde Amerikaanse journalist Tim Weiner 720 pagina's lang in al zijn gruwelijkheid werd beschreven in een standaardwerk over 'de geschiedenis van de CIA.'  Het antwoord is: nee, er was in de mainstream media geen publieke discussie over de wenselijkheid van de gewapende Amerikaanse interventies, over het omverwerpen van democratisch gekozen regeringen in landen als Guatemala en Iran, over de agressieve containment politiek tegenover de Sovjet Unie, dan wel over de krankzinnigheid van de suïcidale kernwapenstratgie. Waarover Mak het dan heeft blijft een raadsel. Hij citeert Lippmann die het over 'grootse doeleinden' rept. Maar welke 'grootse doeleinden'? Mak geeft geen concrete voorbeelden. Wel citeert hij uit Steinbeck's brief aan Adlai Stevenson over een 'nerveuze rusteloosheid, een honger, een dorst, een brandend verlangen naar iets onbekends – misschien wel moraliteit,' maar dit soort waarnemingen kwalificeert Mak als 'ongegeneerd... pessimisme,' en stelt hij dat 'ook Steinbeck een doemdenker [was].' Voor hem staat deze fundamentele kritiek van welke Amerikaanse intellectueel dan ook gelijk aan doemdenken, daar kan hij het dus niet over hebben. Maar opnieuw: wat dan? Het blijft gissen voor de lezers van zijn Reizen zonder John. Laat ik daarom zelf een  Walter Lippmann's Public Opinion kort uiteenzetten. Het is een 383 pagina's tellend klassiek werk over hoe de publieke opinie in een parlementaire democratie gecreëerd en daarmee gemanipuleerd kan worden. Het boek illustreert de tradititionele angst van de Amerikaanse aristocratie voor de meerderheid van de bevolking, voor wat Elbridge Gerry, naderhand de vijfde vice-president van de VS zag als 'the excess of democracy.' Wanneer de parlementaire vertegenwoordigers van de massa de macht zouden krijgen, zou daaruit allerlei 'evils we experience' voortvloeien, aldus deze koopmanszoon tijdens de Conventie waar, achter gesloten deuren, de rijke elite de Amerikaanse Grondwet besprak en aannam. Die angst voor een ware democratie is diep geworteld in de VS, zoals sociaal-wetenschappelijke studies van links en rechts hebben aangetoond. Zo concludeert de voormalige deken van de Berkeley Graduate School of Journalism, Ben Bagdakian, die als journalist van de Washington Post de Pentagon Papers van Daniel Elsberg publiceerde, dat de geinstitutionaliseerde vertekening van de werkelijkheid door de commerciele media

does not merely protect the corporate system. It robs the public of a chance to understand the real world.

Een andere gezaghebbende Amerikaanse media-analist, W. Lance Bennett, hoogleraar Politieke Wetenschappen aan de University of Washington, wijst er op dat

The public is exposed to powerful persuasive messages from above and is unable to communicate meaningfully through the media in response to these messages... Leaders have usurped enormous amounts of political power and reduced popular control over the political system by using the media to generate support, compliance, and just plain confusion among the public.

Lippmann's 'manufacturing of consent' heeft niet geleid tot wat Geert Mak kwalificeert als een 'vitale... Amerikaanse democratie,' maar tot

a powerful system of induced conformity to the needs of privilege and power. In sum, the mass media of the United States are effective and powerful ideological institutions that carry out a system-supportive propaganda function by reliance on market forces, internalized assumptions, and self-censorship, and without significant overt coercion. This propaganda system has become even more efficient in recent decades with the rise of the national television networks, greater mass-media concentration, right-wing pressures on public radio and television, and the growth in scope and sophistication of public relations and news management.

aldus de Amerikaanse geleerden Edward S. Herman en Noam Chomsky in hun uitgebreid gedocumenteerde studie Manufacturing Consent. The political economy of the Mass Media. Beide hoogleraren constateren dat  

In contrast to the standard conception of the media as cantankerous, obstinate, and ubiquitous in their search for truth and their independence of authority, we have spelled out and applied a propaganda model that indeed sees the media as serving a 'societal purpose,' but not that of enabling the public to assert meaningful control over the political process by providing them with the information needed for the intelligent discharge of political responsibilities. On the contrary, a propaganda model suggests that the "societal purpose" of the media is to inculcate and defend the economic, social, and political agenda of privileged groups that dominate the domestic society and the state. The media serve this purpose in many ways: through selection of topics, distribution of concerns, framing of issues, filtering of information, emphasis and tone, and by keeping debate within the bounds of acceptable premises,'

De conclusie van het 412 pagina's omvattende boek is tenslotte:

As we have stressed throughout this book, the U.S. media do not function in the manner of the propaganda system of a totalitarian state. Rather, they permit -- indeed, encourage -- spirited debate, criticism, and dissent, as long as these remain faithfully within the system of presuppositions and principles that constitute an elite consensus, a system so powerful as to be internalized largely without awareness. No one instructed the media to focus on Cambodia and ignore East Timor. They gravitated naturally to the Khmer Rouge and discussed them freely -- just as they naturally suppressed information on Indonesian atrocities in East Timor and U.S. responsibility for the agression and massacres. In the process, the media provided neither facts nor analyses that would have enabled the public to understand the issues or the bases of government policies toward Cambodia and Timor, and they thereby assured that the public could not exert any meaningful influence on the decisions that were made. This is quite typical of the actual 'societal purpose' of the media on matters that are of significance for established power; not 'enabling the public to assert meaningful control over the political process,' but rather averting any such danger. In these cases, as in numerous others, the public was managed and mobilized from above, by means of the media's highly selective messages and evasions.

En:

Given the imperatives of corporate organization and the workings of the various filters, conformity to the needs and interests of privileged sectors is essential to succes. In the media, as in other major institutions, those who do not display the requistite values and perspectives will be regarded as 'irresponsible,' 'ideological,' or otherwise aberrant, and will tend to fall by the wayside. While there may be a small number of exeptions, the pattern is pervasive, and expected. Those who adapt, perhaps quite honestly, will then be free to express themselves with little managerial control, and they will be able to assert, accurately, that they perceive no pressures to conform. The media are indeed free -- for those who adopt the principles required for 'societal purpose.'

Het systeem dat ideologen van de gevestigde orde als Walter Lippmann in de jaren twintig voor ogen stond, is inmiddels een realiteit geworden. Iedere serieuze waarnemer kan zien dat

The technical structure of the media virtually compels adherence to conventional thoughts; nothing else can be expressed between two commercials, or in seven hunderd words, without the appearance of absurdity that is difficult to avoid when one is challenging familiar doctrine with no opportunity to develop facts or argument... The critic must also be prepared to face a defamation apparatus against which there is little recourse, an inhibiting factor that is not insubstantial.

Desalniettemin suggereert Mak dat er een open en publieke discussie gaan was 'over de missie van Amerika in de nieuwe wereld van 1960.' In werkelijkheid was er sprake van iets anders. De Amerikaanse intelligentsia, die het werk van de klassieke Griekse en Romeinse denkers had gelezen, begon te beseffen dat hun eigen consumptiecultuur flinterdun was, en geen lichtend voorbeeld was voor de rest van de wereld en dus ideologisch onvoldoende was uitgerust om een imperium langere tijd te dragen. Er moesten daarom in de woorden van Walter Lippmann 'grootse doeleinden' worden bedacht, alleen wist niemand precies welke. Het enige dat men zeker wist was dat het 'materialisme' van 'de Amerikaanse droom' onvoldoende was. Mak is zich daar nog steeds niet van bewust wanneer hij anno 2012 op pagina 521 van zijn reisboek schrijft:

Zullen Steinbeck en zijn pessimistische geestverwanten alsnog gelijk krijgen? In 1960 sloegen ze, al hadden ze in sommige opzichten een vooruitziende blik, met hun sombere voorspellingen de plank mis. Amerika zou na 1960 nog decennia van grote voorspoed beleven.

Voor Mak is de materiele kant van 'de Amerikaanse Droom,' waarmee hij als kind via 'kauwgom' en 'Donald Duck' in aanraking kwam, ruim voldoende. Hoe de Amerikaanse intelligentsia erover dacht speelt voor hem en zijn lezerspubliek geen rol, immers de intellectuelen 'met hun sombere voorspelling [sloegen]... de plank mis.' Maar als Mak de moeite had genomen om zich in het werk van bijvoorbeeld Lippmann te verdiepen dan had hij geweten hoe complex en sophisticated het denken van de Amerikanen was die in zijn ogen 'de plank missloegen.' Dan had hij beseft hoe bang Lippmann was voor het consumerende volk, dat hij 'a bewildered herd' betitelde, een anonieme massa die elk moment op hol kan slaan en daarom streng geselecteerde beelden opgediend moet krijgen zodat de juiste opvattingen ontstaan 'for the real environment is altogether too big, too complex, and too fleeting for direct acquaintance.' De massamens is immers
not equipped to deal with so much subtlety, so much variety, so many permutations and combinations. And although we have to act in that environment, we have to reconstruct it on a simpler model before we can manage with it.
Had Mak nu Lippmann's studie Public Opinion gelezen dan zou het hem zijn opgevallen dat de Amerikaanse ideoloog begint en eindigt met Plato's allegorie van de grot en de conclusies die de mens daaruit kan trekken. Ik zal de Nederlandse vertaling ervan geven zoals die op internet staat:

SAMENVATTING

Plato's vergelijking van de grot om de natuurlijke toestand van de mens qua kennis en inzicht aan te geven: een aantal gevangene zien niets anders dan schaduwen op een muur en denken dat dat de werkelijkheid is, waarover ze druk over praten en debatteren. Hoe zou het iemand vergaan die werkelijk in het licht komt?

VOLLEDIG VERHAAL

"Onze natuurlijke toestand wat ontwikkeling betreft zou je met de volgende situatie kunnen vergelijken. Stel je een aantal mensen voor in een onderaardse, grotachtige woning, met een naar het daglicht toegekeerde ingang langs de volle breedte van de grot. Ze zijn daar van jongsaf aan opgesloten, aan handen en voeten en aan hun nek geboeid, zodat ze daar moeten blijven en alleen recht voor zich uit kunnen kijken, want vanwege die boeien zijn ze niet in staat zich om te draaien.

Verder is er licht van een vuur dat hoog en ver boven hen brandt, in hun rug, en tussen het vuur en de gevangenen een weg in de hoogte, waarlangs je je moet voorstellen dat een muurtje is aangelegd, zoals bij een poppenkast vóór het publiek een scheidswand staat waarboven de poppen worden vertoond. Langs dat muurtje moet je nu mensen allerlei voorwerpen zien dragen, gemaakt van steen en hout en van allerlei ander materiaal, waarbij sommigen van die mensen natuurlijk praten en andere zwijgen. Een vreemde vergelijking en een vreemde gevangenis, zul je zeggen, maar die mensen lijken op ons.

Want wat dacht je, hebben zulke mensen om te beginnen van zichzelf of van elkaar ooit iets anders gezien dan de schaduwen die door het vuur op de tegenover hen liggende wand van de grot worden geworpen? Als ze inderdaad gedwongen zijn hun hele leven hun hoofd onbeweeglijk te houden is dat onmogelijk. En hetzelfde geldt natuurlijk voor de dingen die langs gedragen worden.

Dus als ze in staat zouden zijn met elkaar te praten, denken ze ongetwijfeld dat ze praten over de dingen die ze op die muur zagen. En als er in de gevangenis ook een echo was van die tegenoverliggende wand, geloof je niet dat ze dan, wanneer een van die voorbijgangers spreekt, zouden denken dat het geluid werd gemaakt door de passerende schaduw? Dat lijkt me logisch. Zulke mensen zullen er ongetwijfeld van uitgaan dat de werkelijkheid niets anders is dan de schaduwen van die voorwerpen.

Stel je nu eens hun genezing voor, hun bevrijding uit die gevangenis van onwetendheid. Hoe zou die toegaan als hen in het werkelijke leven het volgende overkwam? Wanneer iemand werd losgemaakt en gedwongen plotseling op te staan, zijn hoofd om te draaien, te lopen en naar het licht op te kijken, en al die handelingen zouden hem pijn doen en hij zou door de schittering niet in staat zijn de voorwerpen te onderscheiden waarvan hij tot dusver de schaduwen had gezien, hoe zou hij dan, denk je, reageren als men hem zou vertellen dat het maar flauwekul was wat hij tot op dat moment had gezien, en dat hij nu dichter bij de werkelijkheid was en een juistere kijk had op de dingen, omdat zijn blik nu was gericht op echte voorwerpen? En als men hem dan ook nog elk voorwerp dat langs kwam zou aanwijzen en hem zou dwingen vragen te beantwoorden over wat dat was, geloof je niet dat hij dan met zijn mond vol tanden zou staan en zou denken dat wat hij tot dusver had gezien eerder echt was dan wat men hem nu aanwees?

En als men verder zou dwingen naar het licht zelf te kijken, zouden zijn ogen dan geen pijn doen? Zou hij zich niet afwenden en vluchten naar de dingen die hij wel kan onderscheiden, in de overtuiging dat die echt duidelijker zijn dan wat men hem aanwees?

Als men hem nu uit die grot zou meesleuren, met geweld, langs een ruwe, steile weg naar boven, en men hem niet zou loslaten voor men hem naar buiten had gesleurd in het licht van de zon, zou hij zich dan niet verschrikkelijk voelen en zich er enorm over opwinden dat hij zo wordt meegetrokken?

Wanneer hij in het daglicht kwam zouden zijn ogen natuurlijk door de felle schittering zijn verblind en hij zou helemaal niets onderscheiden van wat men hem nu als de werkelijkheid voorhoudt. Er zal een gewenningsproces nodig zijn voordat hij de dingen daarboven kan zien. In het begin zou hij het gemakkelijkst schaduwen kunnen onderscheiden en daarna weerspiegelingen in het water van mensen en voorwerpen, en nog later al die dingen zelf.

Als hij zover is gekomen zou hij ook naar de hemellichamen kunnen kijken en naar de hemel zelf, makkelijker 's nachts, wanneer hij kijkt naar het licht van de sterren en de maan, dan overdag naar de zon en het zonlicht. Ten slotte zou hij dan ook de zon, niet alleen weerspiegeld in het water of in een ander oppervlak, maar de zon zelf op zijn eigenlijke standplaats kunnen waarnemen en kunnen bestuderen, hoe hij is. Daarbij zou hij dan uiteindelijk tot de conclusie komen dat het die zon is die voor de seizoenen en jaren zorgt, alles in de zichtbare wereld bestuurt en zo in zekere zin ook de oorzaak is van alles wat zijzelf daar beneden hadden gezien.

Als hij nu terugdenkt aan zijn eerste woning, aan de kennis daar en aan zijn medegevangenen van toen, zou hij dan met de verandering in zijn situatie niet gelukkig zijn en die andere mensen beklagen? Stel dat er daar toen een bepaalde hiërarchie was geweest, waarbij de hoogste functies waren weggelegd voor de mensen die de dingen die voorbijkwamen het scherpst konden onderscheiden, een goed geheugen hadden voor de volgorde waarin ze plachten te verschijnen en op grond daarvan dus met het meeste succes konden voorspellen wat er zou komen, denk je dan dat hij daaraan nog behoefte zou hebben of jaloers zou zijn op de status van de mensen die daar in de gevangenis de hoge posten bekleden? Zou hij niet eerder het gevoel hebben dat Homerus beschrijft, veel liever 'op aarde een knecht te zijn van een onbemiddeld man'? Zou hij niet alles liever meemaken dan een leven met zulke waanideeën?

Stel je verder eens voor wat er zou gebeuren als zo iemand naar beneden terugging en op dezelfde plaats ging zitten. Door de plotselinge overgang vanuit het zonlicht zou hij in het donker natuurlijk geen hand voor ogen zien. Als hij zich dan in het beoordelen van die schaduwen weer moest meten met de mensen die daar nog altijd gevangen zitten, op een moment dat zijn ogen zich nog niet op het duister hebben ingesteld - en het zou wel enige tijd duren voor hij daaraan gewend was - zou hij dan niet een belachelijke indruk maken? Zou men niet van hem zeggen dat hij met die tocht naar boven zijn ogen had bedorven en dat het niet de moeite waard was zelfs maar een poging te ondernemen om boven te komen? Als iemand dan zou proberen de mensen daar te bevrijden en naar boven te leiden, zouden ze hem toch doden als ze hem op een of andere manier in handen konden krijgen?

Nu, deze vergelijking is in zijn geheel op het voorafgaande van toepassing. De zintuiglijk waarneembare wereld komt overeen met die woning in de gevangenis, het licht van het vuur met het vermogen van de zon. En als je in die tocht omhoog en de aanblik van de dingen daarboven de weg ziet waarlangs de psyche opstijgt naar de wereld van het denken, dan heb je begrepen wat in elk geval mijn eigen verwachtingen zijn, en die wilde je nu eenmaal graag horen. Alleen god zal weten of ze met de werkelijkheid overeenstemmen.  http://www.verhalenalmanak.nl/verhaal/de-grot-van-plato/
Meer over Lippmann versus Mak de volgende keer.

vrijdag 30 november 2012

Syrie 91

Nieuwe post op Willy Van Damme's Weblog

Geen schaamte

by willyvandamme

Dat sommige regeringen in bepaalde gevallen schaamteloos optreden is natuurlijk geweten. De voorbije week poogden sommige van die Syrische rebellen het oosten van de hoofdstad Damascus te infiltreren en de zone dicht bij de internationale luchthaven. Zo werd gisteren op zeker ogenblik de autostrade tussen de hoofdstad en die luchthaven onder vuur genomen.

En dit juist toen er een VN-vliegtuig klaar stond om richting Europa te vertrekken met aan boord VN-soldaten die het gebied op de Golan Hoogvlakte tussen Syrië en Israël als sinds 1974 bewaken. Het heet de UN Disengagement Observer Force (UNDOF).
Het gevolg was dat enkele van die in dit geval Oostenrijkse soldaten lichte verwondingen opliepen. Vermoedelijk snijwonden van glassplinters komende van de autobus. En wat doet Oostenrijk? Onmiddellijk riep het de Syrische ambassadeur in Wenen op het matje.
Deze kreeg dan een uitbrander omdat Syrië volgens de Oostenrijkse regering onvoldoende doet om die VN-soldaten te beschermen. Merkwaardig. Oostenrijk steunt die rebellen en als ze dan een van die Oostenrijkse soldaten kwetsen dan krijgt …. de Syrische regering de schuld.
Of hoe barbertje moet hangen. Maar misschien waren de gebruikte wapens wel afkomstig uit Oostenrijk of met Oostenrijkse ontwikkelingshulp gekocht. Wie weet. Met westerse regeringen en hun salafistische hulpjes weet je nu eenmaal nooit.
Willy Van Damme

Palestine Finally Observer State 3

Hotel Terminus bericht:

Mahmoud Abbas is niet populair. Hij heeft geen macht en hij moet bij Israël, de EU, de Gulf Cooperation Council en de VS bedelen om zijn salaris, en de salarissen van zijn opgeblazen bureaucratie, zijn militairen en zijn geheime diensten, die hij bestuurt namens Israël. Zijn taak was en is het onderdrukken en doden van Palestijnen om de bezetters geld te besparen op de bezetting.


Palestinians gathered in Bethlehem in the late evening to watch the United Nations vote for their statehood projected live on a section of the wall separating Palestine and Israel. (Photo by @georgehale)

AL-AKHBAR ENGLISH | BY AS'AD ABUKHALIL | 30.11.2012 | NEDERLANDS

With contrived drama and a fake sense of anticipation, Mahmoud Abbas rode on the wave of Palestinian popular nationalist fervor in the wake of the Israeli assault on Gaza, and came to the UN as he had long promised to submit – and obtain – a non-member status for the State of Palestine.

The Palestinian people will now have a status comparable to the Vatican. As Palestinian poet, Mahmoud Darwish, once said: the struggle of the Palestinian people over a century entitles them to much more than a state.

Abbas was supposed to submit the request to the UN Security Council but the US pressured him not to proceed with that plan.

The US did not want to be exposed to the world, yet again, as the stalwart enemy of the Palestinian people. The US did not want, yet again, to use the veto power to shield its client state of Israel. Abbas has always been the obedient servant of the US and Israel. The very job that Abbas occupied at the PA, first as a prime minister and then as PA president with an expired mandate, was designed for him by Israel. Abbas did not want much, he wanted a little tiny statelet that would serve to bolster his status among his people.

Abbas is a person without a popular base. He has no power and he has to beg Israel, EU, GCC and US for his salary and for the salaries of his inflated bureaucracy and the military and intelligence services that he heads on Israel’s behalf. His job was and is to repress and kill Palestinians in order to make the occupation less costly on the occupiers.

Abbas is also a notoriously corrupt person, who has enriched his sons and himself on the job and who also enriched his corrupt cronies. Arafat presided over a corrupt authority within Fatah, the PLO, and later the PA. But at least Arafat was not personally corrupt and lived mostly an ascetic life.

Abbas has become desperate. He is despised by his people and has been rendered insignificant by Hamas and by the enemies of the Palestinians, who feel that he has outlived his usefulness although they don’t feel that they have a replacement for him yet. They keep him on the job and hope that he won’t do anything unacceptable and that he would not raise his voice at his masters and handlers.

But Abbas has had enough.

He saw from the war on Gaza that the Palestinian people still get a thrill from armed resistance to Israeli aggression. He saw that the notion of peaceful struggle is not only unpopular, but has proven its failure and bankruptcy in Lebanon, Egypt, Syria, and Palestine. All those countries tried to pursue peaceful negotiations with Israel to obtain their lands back and all of them failed.

The Egyptian people now belatedly realize that Anwar Sadat and Husni Mubarak had fooled them; that Sinai has not been recovered and that Israel still exercises sovereignty over Egyptian territory.

Abbas has become very belatedly fed up with the humiliation that is regularly visited on him by Israel and the US – notwithstanding Hillary Clinton’s recent visit to him in the hope of elevating his stature, as if Arabs who are praised by the US obtain elevated status among their people.

Abbas is going down and he is at the end of his career. Not much is left by way of tricks and pleadings with Israel. Israel has made it clear to him that he won’t get that little state in parts of West Bank and Gaza, which the Fatah movement now wants. Abbas wanted to leave the stage with a PR stunt. He hoped to emulate Arafat’s show at the UN back in 1974. Here, history repeated itself as a farce.

Abbas does not have the stature of Arafat among his people, and Arafat (at the time) was fighting for a secular state in all of Palestine. Abbas hoped that he could win the support of his people, who have been outraged at his recent humiliating interview with Israeli TV in which he renounced any claim to Safad and to 1948 Palestine.

Abbas was begging for his people’s approval this time.

He denounced Israeli crimes in a language that the US has not allowed him to use for years. And he chronicled some of the Zionist crimes in Palestine. He did not use his characteristic language of peace that has been inculcated in him by his US masters. Instead, Abbas resorted to the Arabic rhetoric of Fatah on Palestine from yesteryear.

But the speech can’t be measured by its emotional rhetoric – as much as it displeased Israel. It can only be measured by its political content. And in that regard, Abbas did not waver on his demand for a mini-state in 22% of Palestine. He also spoke of Israeli right to exist side-by-side with a mini-state that it aims to dominate, control and occupy. He also seems to pledge that he won’t use his new status to embarrass Israel. Audaciously, the US and Israel have pressured him to refrain from joining the ICC for fear of presenting cases of war crimes by Israel. The US and Israel blatantly want to defend Israeli right to perpetrate war crimes and massacres. US Congress was indignant.

But the vote at the UN General Assembly – despite the typical US pressures and tactics of intimidation, which the US employed back in 1947 to produce the ill-cited Partition Plan giving the Jewish minority (one-third of the population) 55% of the land (the Arab majority were “awarded” only 42% of their homeland at the time) – was an embarrassment to Israel and the US.

Despite US influence over EU’s foreign policy, the international public opinion in favor of Palestine was revealed to the world. The US has always wanted to cover up the reality of international popular public support for Palestine. The US was isolated with eight other countries in voting “no”. It was only Israel, the US, Canada, Panama, Czech Republic, Marshall Islands, Micronesia, Nauru, and Palau that voted against the Palestinian membership.

The Arab world will get to see yet again that the US is what stands in the way of Palestinian liberation.Arab countries and the PA will work hard to portray what happened as a great victory. It is not. This is largely a symbolic measure that only helps to illustrate the global sympathy for the Palestinian struggle for liberation.

The real struggle for liberation will continue and it won’t be taking places on the territory of New York City.


http://eindpunt.blogspot.nl/2012/11/no-victory-for-palestine-abbas-farewell.html